Писмени состави,семинарски...

Вишновата градина

„Вишновата градина“ не е само една од најубавите драми на Антон Павлович Чехов (1860-1904), која заедно со „Галеб“, „Вујко Вања“ и „Три сестри“ отворија нов период во светската драмска уметност, туку таа се претвора во своевиден симбол кој носи повеќе, дури и навидум спротивставени значења.

Како приказна која се осврнува на пропаѓањето на едно семејство, а наедно и на пропаѓањето на аристократијата при крајот на 19 век, вишновата градина со сета своја патина, истрајност и убавина се претвора во симбол на едно време, но и во симбол на изминувањето на времето. Таа е персонификација на трајните вредности, иако на крајот исчезнува, таа е олицетворение на животот, на пулсирањето и на смислата на живеењето, потсетувајќи дека тоа секогаш е врзано со крај и со почеток.

Тој интересен дуализам, кој на „Вишновата градина“ и дава живот и ја прави неповторлива, ќе има необичен развој. Веднаш по објавувањето на оваа, инаку последна драма на Чехов, во јануари 1904 година таа ќе биде поставена во Московскиот уметнички театар во режија на неговиот пријател Константин Станиславски. Но, иако претходно Станиславски често ги работеше неговите драми, овој пат Чехов беше престрашен. Станиславски ја виде „Вишновата градина“ како трагедија, додека Чехов во нејзиниот поднаслов стави комедија. Она што е интересно, е фактот дека оттогаш па се' до денес продукциите се борат со двојната природа на оваа драма, но и воопшто со делата на Чехов, кој се смета и за мајстор на руската новела.

Всушност, приказната за семејството на Љубов Андреевна Рањевска по многу нешта е единствена, иако Чехов се осврнува на актуелните настани што го одбележуваат преминот на 20 век. Имено, по донесување на законските одредби за еманципација на закрепостените селани, кои се стекнуваат со можност да добијат имот и статус, доаѓа до големи промени во дотогашниот начин на живеење во Русија. Аристократите се немоќни и неспособни да се грижат за своите имоти без евтината работа на своите работници, и се' почесто нивните имоти пропаѓале и биле понудувани на аукција. Факт е дека Чехов во ова свое дело, како и во останатите, многу пластично го слика времето, атмосферата и луѓето, сепак, тој не прави класична приказна со конвенционални ликови. Неговите ликови по многу нешта се необични и поинакви.

Така на пример, студентот Трофимов, кој е брилијантен, а сепак ќе биде исфрлен од Универзитетот. Зборувањата на Трофимов, кој ги напаѓа интелектуалците, подоцна ќе биде сфатено како рана манифестација на болшевичките идеи, поради што неговите делови во драмата често ќе бидат цензурирани од царските власти. Варја, посвоената ќерка на Рањевска, останува на имотот кога мајка и' и нејзината сестра Ања ќе заминат неколку години во Париз. Таа го чува имотот, а на крајот семејството се надева на спас така што токму Варја би ја направила жртвата и би се омажила за богатиот трговец Лопахин, кој не го сака. Во куќата на Рањевска е стариот лакеј Фирс, допирајќи го тука и прашањето за судбината на слугите кои не умееле да живеат без своите господари. Наспроти него, младиот лакеј Јаша, пак, се смета себеси за дел од париската елита. На крајот на драмата токму Фирс и вишновата градина ќе ја понесат целата симболика на пропаѓањето на стариот и раѓањето на новиот свет.

Многумина веруваат дека Чехов со „Вишновата градина“ направил всушност посвета на себеси, на својот живот и на луѓето што го одбележале. Се вели дека многу од карактерите се изградени врз база на вистински ликови, но дека можат да се сретнат и во неговите претходни бројни прозни и драмски дела. Но, директната инспирација токму за „Вишновата градина“ велат дека потекнува уште од неговото детство, кога неговата мајка била измамена од некои градежни работници, поради што западнала во долгови. Еден поранешен нивни потстанар ќе се понуди да и помогне, додека тајно ќе ја купи куќата за себе. Чехов бил многу погоден и од уништувањето на неговата сопствена вишнова градина, која ја направил на еден селски имот надвор од Москва.

Факт е дека животот и делата на големиот руски автор, зачетник на модерната драматургија, се силно испреплетени. Чехов ќе умре многу млад, на само 44 години, но неговиот живот е исклучително плоден, како во поглед на книжевноста со која ќе изврши големо влијание во драмската литература воопшто, така и во поглед на неговата работа како доктор, кој често го ризикувал својот живот за да им помогне на болните и на сиромашните. Неговите дела ќе ги поставуваат големи режисери, како Питер Брук, Чарлс Лотон, Ричард Еир, Лоренс Оливие и многу други, а се смета дека извршил големо влијание и на големите драмски автори, како Јуџин О Нил, Џорџ Бернард Шо и Артур Милер.

Ми треба семинарска за хлороводородна киселина а немам доволно податоци молам за помооошш плссс доколку има некој нешто нека прати.

notpron напиша: ve molam da napisete esej za temite: ''mojot idol'' ''svetot vo koj ziveeme i svetot koj go posakuvame'' fala mn ke mi pomognete ako pisete barem eden ne gi baram dvete samo baram pomos

Еве за втората тема

   Не попусто големиот германски мајстор на пишаниот збор Гете рекол: "Тој што не може да се приближи до три илјади години живее од денес до утре". Човечкиот живот е чудна приказна. Во него нештата се одвиваат онака како се предодредени. Се редат лица, настани. Секојдневието, мечтите и фантазиите го трасираат текот. Различностите се вплеткуваат, дополнуваат.
   Светот и животот денес се разликуваат многу од она што биле пред неколку години. Технологијата, науката, медицината од ден на ден напредува со цел да му овозможи на човекот подобар живот и побрз пристап до најпотребните работи. Луѓе трчаат со брзина на светлина, мислиш во неповрат. Како да очекуваат дека бескрајноста ќе им го донесе убавиот крај. Еден се кренал толку високо, мислиш ќе полета,а другиот паднал толку ниско.Живееме во оп-во кое си ги измени своите основи и погледот на светот.Околу нас насекаде војни,убиства,глад,сиромаштија,немоќ.Ситите и големите ги газат гладните и немоќните.Дали некој не може или не сака да го смени тоа? Сите се борат за мир, сакаат мир, декларираат миротворни намери, но сите се подготвуваат за војна, произведуваат оружје, ги развиваат воените сили и системи, дури глобални системи, така ниту географијата повеќе не може да помогне на никого да остане надвор од настаните со кои нема никаква врска ниту пак во нив на било кој начин сака да учествува.Но јас би сакала да живеам во еден свет каде што тревата е зелена, а небото сино.Каде се слушаат само птици како пеат, а цвеќињата се шарени и мирисаат и каде што сите се среќни и еднакви.Што би правеле ние таму?Каков би бил светот, без зло, или без гневни, алчни, пожудни, завидливи, луѓе? Што би правеле ако нема алчни луѓе што го сакаат и грабаат сето богатство само за нив? Си купуваме весник, а во него само убави работи пишува,слушаме на вести само за успеси на другите и се радуваме подеднакво како и тие.Свет каде што нема војни, свет каде што нема терористи кои ги убиваат луѓето по пазари и трговски центри,свет во кој нема гладни и болни, кај што не се експериментира со разни вируси врз луѓе. Дали сме сковани да живееме во еден таков свет, каде што кога ќе купиме весникот или ќе погледниме вести нема да бидеме пресреќни затоа што таму некаде има некој кој страда повеќе од нас.На крај, во светот мора да победи совеста.Дека само во вакво среќно оп-во можеме сите среќно и безгрижно да живееме,да се радуваме и да твориме. Чуден е човечкиот разум. Имаме голем напредок во науката, техниката, културата, а расте и оружјето за самоуништување. Ова е парадоксот на денешницата. Бараме убавина , добиваме самоубијци кои се лишуваат од својот младешки живот. Уште еден парадокс - се гнасиме од нив но сепак се дружиме со нив. Затоа целта на секој поединец , секој здрав човек е да ја пренесува вистината за злото што не демни и се што ќе превземе да биде силно мотивирано од името на човекот и човештвото и на напредокот на човекот.
Уживајте во животните радости и бидете сопствени режисери на сопствениот живот кој продолжува со неговиот тек, кој сакале или не некогаш бавно а некогаш пребрзо минува и оди во неповрат!

Здраво ви пишувам прв пат.Се надевам ако можете некако ќе ми помогнете :)

-Ми треба анализа на песната ГЛАС од Рајко Жинзифов
ако можете напишете нешто,дајте некој линк или слично

Изменето од Nestle chocolate - 15.Ноември.2010 во 08:21

Еве тука има нешто .....и за авторот и за делото...
„Шагринска кожа“

ЛИНК

Изменето од Andjelina - 05.Декември.2010 во 23:21

Странствувањето на Чајлд Харолд - БАЈРОНИЗМОТ

     На крајот од XVIII и почетокот на XIX век англискиот романтизам го откри својот најзначаен претставник во една бујна, нескротлива и поетична личност на Џорџ Гордон Бајрон.
Тој со пишувањето на својата поема, Странствувањето на Чајлд Харолд, не само што ќе се прослави, туку и ќе ни претставува типичнна романтичарска индивидуална поема каде што ќе создаде лик во кој страшно ќе се преслика себе си, своите доживувања и чувства. Преку сето тоа тој ќе содаде нова појава во рамките на романтизмот, односно Бајронизмот, кој ќе претставува нов квалитет и ќе го разликува Бајрон од останатите романтичари.
     Бајрон создаде типичен романтичарски јунак, односно Чајлд Харолд, кој во родниот крај води равратен живот. Токму таквото негово однесување ќе предизвика разочараност и срам кај неговото семејство. Затоа решава да ја напушти татковината, во потрага по нови краишта, доживувања и авантури. Меѓутоа тој е свесен дека неговиот начин на живот ја предизвикал неговата оттуѓеност дури и од најблиските па затоа сега се чувствува сам, како крадец во морето. Тој заминува од својата земја, но тагата за напуштањето на родниот крај не може да ја сопре и токму поради тоа ја посветува прошталната песна каде ја соглдедуваме чувственоста на Чајлд Харолд. Тој е многу осамен обземен со болка поради недостатокот на љубов и тажен бидејќи нема по кој да тажи. Типичната романтичарска постапка ја согледуваме во неговот обегство во егзотичните земји.
Една од нив е и Португалија. Тој е восхитен од убавината на брегот на Португалија, Тихиот Океан, богатството во земјата,но тоа е една слика од далеку. Од блиску ја гледа Португалија во една многу тешка робска положба. Прекрасниот Лисабон кој секогаш поттикнувал воздишки, сега е град на беда, сиромаштија, задушувања... тоа е последица од војната, која страшно го разочарува поетот и предизвикува чуввство на непремостлива тага, која преминува во чувство на светска тага, која го следи до крајот на неговото патување.
На самиот почеток, тој е многу вохитен и од Шпанија. Восхитен е од идиличната слика на планините и овчарите на нив, но набргу потоа се разочарува. Со зачекорувањето во Севиља многу ќе го разочара начинот на живот кој го водат тамошните луѓе, ќе го разочара нивната неодговорност и блудност. По ваквата слика, авторот се труди да го рабуди хероизмот во заемниот дух на шпанците. Тој отворено ги повикува шпанците да се разбудат, да се потсетат на нивното рицарство и јунашко минато и да започнат со ослободителна борба. Токму овој поттик за слобода се јавува како трет Елемент на Бајронизмот.
Покрај поттикнување на слободарскиот дух кај шпанците, Бајрон истовремено го создава ликот на идеалниот јунак. Јунак кој ќе треба да земе оружје в рака за отпочнување ослободување на татковината, односно шпанската девојјка. Таа е непоколеблива, храбра, безкомпромисна во борбата за слобода на татковината, нејзиниот личен интерес никогаш не е пред татковината. Таа не е расколебана ниту пред смртта на саканиот и тоа станува еден поттик за своите слободи и страв за поробувачите.
Авторот исто така го крена гласот и против војната. Ги искажа ставовите, дека во војната гине само недолжниот народ и војници, поведени од оние кои ја започнуваат војната. Авторот ги проколнува сите оние кои ги започнуваат војните, кажувајѓи дека никаде нема да најдат мир освен во нивните гробови, а од друга страна ги велича големиот број анонимни жртви, и повикува на вечен помен, пофалба и сеќавање на паднатите жртви.
Неговото понатамошно патување продолжува и во Грција. И овој пат, авторот го обзема болка, тага, крајно разочарување за состојбата во Грција. Земја во која што крвопролевањето, робовладеењето, ја замениле некогашната античка култура.
Авторот очекува да ги види некогашните големи антички јунаци, но тој е разочаран и тажен бидејќи гледа еден неотпорен скршен и сиромашен народ кој едноставно го прифатил крвопролевањето од страната на турците.
Пејсажот за Албанија е сосема поинаков, тој е доста тивок и див со осамени карпести планини и орли. Неговиот впечаток за луѓето е дека тие се постојано вооружани, со крвави раце, во постојана борба за слобода. Тие се диви и сурови, онакви какви што животот ги направил во тие простори, меѓутоа кон странците се многу гостопримливи и внимателни. Авторот ја критикува нивната суровост, особено во меѓусебните односи како и положбата на жената, која што цеосно е покорена на својот маж.
Опис за македонецот, гркот, албанецот од страна на Бајрон, е многу крвав. Тие сепак припаѓаат во роблето на турците кои се најмоќни и имаат право во секој да пукаат и тие се оние кои раководат со судбините наостанатите. Поради преголемото растажување на поетот, тој не може да се помири и токму тоа го инспирирало директно да повика на борба за слобода.
     Авторот ни укажува дека никој нема да ни ја донесе слободата. Туѓата помош може да биде само замена за еден господар по друг. Токму затоа робот или поробените народи самите треба преку крвава борба да ја донесат слободата на сввојата татковина. Тоа претставува кулминацијата на борбениот, слободарски дух на Бајрон која беше всушност најважната карактеристика на Бајронизмот.

„Страданијата на младиот Вертер“

Јохан В. Гете е автор на едно вечно популарно дело,творец на типични романтичарски јунаци преку кои ни ги презентира одликите на романтизмот,а истовремено ни слика слика во која главниот лик животот го води преку срцето,исклучувајќи го разумот. Во „Страданијата на младиот Вертер“ романтичарот Гете ја опишува чувствителноста како одлика на системот во кои тие неможе да се калемат.     
За симбол на чисто романтичарска душа е прикажан Вертер,претставник на граѓанската класа.Иако тој е интелектуалец и талентиран уметник сепак прилично неодговорно,интригански се однесува во младоста,изразувајќи незадоволство и во својата работа.Води распуштен живот кој набрзо ке му здодее и решава да го напуши градот,кој е симбол на цивилизираното опшество,со цел да се подобри.Заминува во природата,чувствувајќи ја како божја рајска градина и кон истата гледа со восхит.Посакувал да има иста таква божја сила како бог творец за да може таа убавина да ја пренесе на хартија поради тоа што после долго време му се јавува творечкиот импулс.Живеејќи во осаменост од далеку го набљудува народот и враќајќи се кон традицијата тој им се восхитува на луѓето. А луѓето се претставени како добри,вредни,едноставни и простодушни со пратријахално воспитување.Во ваквата изолација опкружен со вакви луѓе Вертер се чувствува прекрасно.Книгите-симбол на формалното образование тој страствено ги одбива бидејќи тоа сепак за него претставува симбол на буржоарско граѓанско опшество кое пак на човекот му дава чувство на сигурност,но ја задушува неговата креативност и слобода.Вертер овде се чувствува слободен од сите ограничувања во животот,а самата романтичарска душа Гете ке ја отслика преку неговата љубов кон Лота.Вертер се заљубува во неа, пред се поради нејзините добри особини.Таа е многу добра жена, грижлива сестра, која што по смртта на нејзината мајка го одржува своето ветување и ги одгледува своите сестри и браќа.Храбра, лојална и секогаш спремна да им помогне на другите.За Вертер таа претставува идеална љубов, но платонска бидејќи помеѓу нив нема ништо повеќе од духовен однос.Вертер како романтичар својата идеална љубов постојано ја именува како ангел и ја смета за нова цел за неговиот живот.Нема минута кога не мисли на неа.Ја доживаува како светост, како божја убавина за неговата душа,ја сака до таа мера што го засакува и секој предмет што ке го допре таа.Неговата љубов нема граници.Вертер би оправдал и убиство ако е поради искрени чувства на љубов,за разлика од Алберт свршеникот на Лота,кој се води по законот.Алберт е нотар кој ја претставува граѓанската класа и истовремено е симбол на разумот.Секои чекор во неговиот живот е премислен.Непосредно пред да дојде Алберт Вертер е сигурен дека љубовта кон Лота му е возвратена,дури никогаш не го гледал Алберт како противник.По извесно време тој станува љубоморен поради желбата саканата да биде само негова.Поради тоа чувствува грижа на совест и донесува одлука да замине во друг град каде добива службеничка работа преку мајка му.Оди во друг град само за да избега од Лота и да ја запостави деноноќната мисла за неа.Но таквиот живот не го привлекувало и не бил воопшто заинтересиран за работата.Присуствува на вечера опкружен со луѓе кои што се припадници на аристократската класа и молбата од грофот да ја напушти вечерата поради неговото неаристократско потекло крајно го разочарува Вертер и тој повторно се враќа кај својата Лота,а притоа согледува дека Лота веќе е мажена.Ја губи целата своја надеж и решава да си се врати во својот роден крај.Вертер неможел да се пронајде себеси.Поради изгубената надеж во љубовта која веќе неможе да ја оствари тој останува пријателски настроен со Лота која му подарува грижа и љубов како најдобар пријател.Спас за неговата душа нема и тој се самоубива со пиштолите кои му припаѓаа на Алберт.
Гете во ова дело ни приучтува да согледаме дека романтичарските души не се прифатени во опшеството. Таквата опшествента заедница која е помоќна од поединците ги убива нив... Нивните срца, нивната чувственост и искрените души како што беше душата на младиот Вертер.