Испечати | Затвори го прозорот

Писмени состави,семинарски...

Испечатено од: IDIVIDI forum
Категорија: Стил на живот
Име на форумот: Образование
Опис на форумот: Улично, основно, средно, високо...
URL: http://forum.idividi.com.mk/forum_posts.asp?TID=16919
Датум на принтање: 19.Март.2024 во 09:59
Верзија на софтверот: Web Wiz Forums 10.03 - http://www.webwizforums.com


Тема: Писмени состави,семинарски...
Постирано од: luckyboy
Наслов: Писмени состави,семинарски...
Датум на внесување: 11.Ноември.2008 во 20:37
Ми треба состав или концепт како да напишам еден состав на тема „Партиотизам“ .  Ми треба за писмена по македонски јазик и требало да се пишува за македонштината и сл....


Фала ....



Коментари:
Постирано од: Zlatnik
Датум на внесување: 12.Ноември.2008 во 08:19

Originally posted by luckyboy luckyboy напиша:

Ми треба состав или концепт како да напишам еден состав на тема „Партиотизам“ .  Ми треба за писмена по македонски јазик и требало да се пишува за македонштината и сл....Фала ....
ПАТРИОТИЗМОТ е љубов кон сопствената држава која се изразува на најразлични начини, а не само со пушка во рака. Еден од тие начини е зачувување, негување и правилна употреба на сопствениот јазик. Затоа почни со сопствениот патриотизам. Внимавај на правописот. Секогаш, пред да испратиш порака, прегледај ја, а потоа испрати ја. Исто така, колку можеш избегнувај странски зборови, како што е во случајов српскиот збор „фала“. Македонски е „благодарам“. Или, има уште еден многу убав стар македонски збор „сполајти“, кој во последно време многу ретко се употребува.Понатаму, бараш помош, но не наведуваш дали си во основно училиште или во средно, бидејќи (сигурно ќе се согласиш), стилот на пишување на деца од тие возрасти многу се разликува.И на крај, што е толку тешко за да неможеш самиот тоа да го сториш? Материјалот кој го учите во редовна настава е доволен да се напише убав состав. Исто така, обиди се да најдеш друга, додатна литература меѓу која и таа од интернет.Или во прашање е нешто друго? Немаш време (за да си бидеш со девојчетонамигнување ) или те мрзи да пишуваш?нека%20ти%20е%20срамсреќа

-------------
Неоттуѓиво е правото на секој поединец да живее во својата заблуда!


Постирано од: Zlatnik
Датум на внесување: 14.Ноември.2008 во 17:06
СВЕТ ВО КОЈ ЖИВЕАМ

Мојот свет, за разлика од светот на моите родители кои воопшто не ми помагаат при учењето, е светот на компјутерите и интернетот. Таму си имам многу другарчиња од кои си барам да ми напишат домашни задачи, состави и.т.н. Како и секогаш, така и овој пат, од нив побарав да ми го напишат овој состав во кој се раскажува за мојата мрзливост ...
Ете гледаш! Јас не сум како ОноА збунетион и ОнаА навивачкана на Вардарнамигнувањеплазењеголема%20насмевка кои само ве зезаат дека сте играле игриплазење Многу знаат тие. Они Вас   А гледаш како чичко Златник се ти кажува? Барем те насочив кон нешто, а ти продолжи понатамуплазењеголема%20насмевка

Р.Ѕ. Живе, а за кога ти е?збунетост голема%20насмевка


-------------
Неоттуѓиво е правото на секој поединец да живее во својата заблуда!


Постирано од: zbunet
Датум на внесување: 17.Ноември.2008 во 14:59
Originally posted by zive zive напиша:

zdr.Mi treba sostav za makedonski jazik tema "Svet vo koj Ziveam" ve molam da mi napisete mi za vtora godina.cao



Светот во кој живеам е составен од прости материи и прости луѓе кои остануваат такви без разлика на удобностите и знаењата што ги стекнале. Простотилакот е дел од нашата традиција и грижливо го негуваме кој потоа дава плодови составен од себичност и незаинтересираност за секој оној од кого немаме корист. Склони сме и кон брутална сила кон оние на кои можеме да ја искажеме, но заради осуда од светот ни ја забранија и затоа ја искажуваме на горенаведените начини. Љубовта кон ближниот ја сваќаме како апел за хомосексуалност или перверзија со која тешко се сложуваме и затоа го правиме баш спротивното во знак на протест и несебично гледаме да се замразиме со интензитет во зависност од блискоста со личноста со која сме во интеракција т. е. што ни е поблизок му ставаме поголеми сопки и гледаме што повеќе да му го отежнеме животот за да имаме со кого да се тешиме кога ќе наидат тешки моменти кога мислиме дека цел свет не мрази, а најчесто е така, но охрабрува мислата дека не сме седеле со скрстени раце и .ние некому сме направиле да му биде лошо, ако не и полошо.
Најдобрите од нас во умешноста на простотилакот се најчесто видни личности кои ги има во политиката, шоу бизнисот и економијата. На пример нашите преставници од власта не бираат средства и начини да не вратат кон нашите корени и да ја побијат теоријата за Адам и Ева и не вратат кон одамна заборавените пештери во кои  нашите предци така убаво живееа и се слагаа на едноставни начини така да сега често вршиме пошумување за да си го повратиме заборавениот рај.
Во секој случај нас ни е добро и нема начин да не натераат или излажат да го измениме нашиот начин на живот...


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 08.Декември.2008 во 21:16
 Deneska so promenite vo obrazovnite sveri, voveduvanje vrednuvanje na razni aktivnosti neophodna  e pomosh pri ispolnuvanje na mnogu zadaci. Najteshka zadaca na mnogu ucenici/studenti  e snaogjanje so literatura za izvrshuvanje na mnogu proektni aktivnosti . zatoa mnogu cesto kje sretneme baranje za pomosh pri podgotovki za pismeni, odgovaranje za ocena so razrabotka na nekoe literaturno delo, pishuvanje seminarska rabota.  .
Na mislenje sum deka na site ni se potrebni odredeni vekje objaveni linkovi od kade mozeme da crpime pocetni idei, a moze i gotovi pismeni sostavi na razni temi. Ima mnogu, sekoj od nas znae po nekoj. da ne talkame, ajde da pomogneme da gi sobereme na edno mesto.

http://www.seminarskirad.com/ - www.seminarskirad.com
http://seminarski.blog.com.mk/ - http://seminarski.blog.com.mk
 


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 08.Декември.2008 во 21:39
КЛИМЕНТ   И  НАУМ ОХРИДСКИ

Охридскиот крај уште во втората половина на ВИИИ век станал привлечно подрачје за бугарската држава. За време на бугарскиот цар Борис македонските територии во воено-административен поглед биле опфатени во неколку "комитати". Охрид бил во комитатот што ги опфаќал Охридско-деволските краишта. Со вклучувањето на поголемиот број "склавини" во рамките на бугарската држава, бил прекинат нивниот самостоен развиток.

Во Охридскиот крај христијанството како официјална вера се наложило уште во ИВ век. Градот Лихнид од првата половина на ИВ век постанал дури и седиште со епископ.Со паѓањето на Охридскиот крај под бугарска власт, кнезот Борис и овде го наложил христијанството, затоа што тој сакал и преку црквата да ја зацврсти својата власт. Христинизацијата во Охридско особено се засилила по 864 година кога Борис прифатил грчки свештеници да ги покрстат поданиците на неговата држава.

Во 886 година Климент (Охридски) по краткото задржување во бугарскиот двор бил испратен во Македонија со важна државна мисија. Тој бил испратен во областа наречена Кутмичевица како учител. Областа ја опфаќала Југозападна Македонија и Јужна Албанија, со главните градови Охрид и Девол. Овие два градови тогаш биле седиште на соборните, односно катедралните цркви. За време на својата учителска дејност Климент имал голем број ученици. Бројот на таквите "избрани" ученици изнесувал околу 3500. Изградувајќи толкав број словенски црковен кадар, Климент за кратко време успеал насекаде во Охридско и низ Македонија да ја воведе словенската богослужба во возобновените и новоизградени цркви. Со таквата своја активност Климент ги удрил темелите на словенската црква во Македонија. По седумгодишна учителска дејност во 893 година Климент бил поставен од новиот бугарски владетел Симеон (893-927) за епископ на Дрембица или Велика. Бугарскиот владетел на местото на Климент за учител го поставил Наум. Неговата учителска дејност главно била насочена во градот Охрид, за што сведочи и манастирот, изграден на самиот брег на Охридското Езеро.

Како учител и епископ Климент заедно со Наума ги поставиле основите на т.н. Охридска глаголска книжевна школа. Самиот Климент напишал или превел околу 50 дела со што ги зацврстил темелите на македонската и општословенската литература и култура. Благодарејќи на дејноста на Климент и Наум, градот Охрид, во втората половина на ИЏ век израснал во еден од најразвиените и најпознатите средновековни словенски културни центри. Колку Климент и Наум биле поврзани со овој крај говори и фактот што и двајцата по нивната смрт биле погребани во манастирите што самите си ги изградиле на брегот на Охридското Езеро. Наум умрел 910, а Климент 916 година .

Св. Климентовото дело-поука за Велигден и похфала на нашиот блажен  татко и учител Кирил Филозофот

            Св. Кирил и Методиј на Словените им го дале најсилото оружје во борбата против асимилацијата-азбуката. Нивниот најистакнат ученик, доследен на делото на своите учители, со успех го продолжил нивното дело во ширењето на словенската писменост и култура. Овој ученик, основач на првиот унивирзитет во Охрид и прв словенски писател на патот на писменоста пишувал слова и похвали со кои ги водел верниците кон патот на светлината. Св. Климент во својата просветителска дејност посебно внимание им посветувал на верниците. Со своите дводелни морално-поучни слова ги поучувал верниците да ги почитуваат Божјите заповеди и да ги применуваат во живот,  на основните христијански добрини: вера, надеж и љубов кон Бога и Неговата црква и за прославувањето на празниците.

 Во „Поуката за Велигден“,  во првиот дел почнувајки со зборовите: „ Послушајте возљубени браќа и синови, да ви раскажам за силата и честа на овој ден, во кој нашиот Господ Бог го сотре ѓаволот...“ им го објаснува значењето на овој голем христијански празник. Во вториот дел ги поучува  како да се однесуваат во деновите на пости, во црква и дома. Потоа, на наредните миси со реторски прашања ги прашува за ползата од постите и ги бодри да издржат со зборовите“ Се ближи денот на нашето спасение“. На мисите ги повикува да ги отфрлат: злобата, гневот, срамните мисли,  а да ги возљубат : мирот, кроткоста, постот и чистотата.

Св Климент како писател во своите дела,  посебно место им посветил на своите сакани учители. Во едно од најпоетските и највдахновени творби , химната на љубовта и благодарноста „Похфала на нашиот блажен  татко и учител Кирил Филозофот“ му  оддава признание на својот учител за неговото големо дело. Похфалното слово се состои од 15 нееднакво  долги строфи. Секоја од нив започнува со „блажени“ и ги опева деловите на телото, усни, очите, лицето... на својот првоуичтел св. Кирил  Филозофот. Со избрани зборови ја опева целата негова личност и завршува со опевањето на неговата смрт. Словото обилува со бројни епитети и споредби, со пофалби и со разни украсни средства. Неговите најсакани изрази за споредба се: сонцето, светлината, зората, зраците и слично, кои му даваат на словото живот, светлина, оптимизам и надеж. Св. Кирил се споредува  со орел кој го прелетал целиот свет, со сонце кое ја озарува вселената. Користи цитати од псалмите:”Благодат се излива од Твојата уста, затоа Бог те благословил довека”. Св Кирил Филозофот е опеан како духовен учител и просветител на словенскиот народ и на целиот свет, апостол во кој  Премудроста Божја создал свој храм.  

„Поуката за Велигден“ и ,„Похфала на нашиот блажен  татко и учител Кирил Филозофот“   се од извонредно значење за историјата, литературата и постоењето на словенските народи. Тие беа, се и ќе бидат најбогатиот извор од кои се црпат податоци за првите словенски просветители,за вербата во Бога и христијанската вера.


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 15.Декември.2008 во 20:03
Михаил Шолохов

Хуманата човекова димензија во ликот на Андреј Соколов


Човечката хумана димензија ги досега небесите. Човекот хуманист не бира субјекти, ни време тука спонтано човечки се појавува, заживува во ситуации кога и најмалку се очекува. Судбината човекова предодредува кога тој ќе биде зол, лош, нечовек или пак хуман, човечен.

Развивајќи некои мотиви од воената репортажа Михаил Шолохов  пишува за   човечка судбина на Андреј Соколов  која  прерасна во стологија на моралната силина на рускиот народ на ниво на поединечна судбина но и како осуда на војната воопшто. Ни опиша виор на војна  во која човекот војник е измачуван и физички и психички, изложен на насилство чии методи се тешко прифатливи за една разумна свест. Ни го формира своевидниот микрокосмос на семејството Соколови преку Андреј и Иринка, за преку нив да ни ја претстави општочовечката димензија на душевни страдања.Свесен дека моралното истрајување единствено може да се практицира преку добрина и љубов, Соколов силно ќе се потпира на христојанството, наоѓајќи во него и смисла и средство за опстанок.Тој тафтолошки ќе го резонира животот,т.е. ќе го живее низ   постојано менување на падови и кревања поточно победи и порази.Ја шири таа микрокосмичка димензија во констатацијата дека ние не сме единствени страдалници на веков што значи не е само рускиот народ анатемисан од војни и страдања ами пошироко во светот. Така доаѓаме до една  многу важна карактеристика,тоа е таканаречената материјална метафизика која подразбира максимална универзализација на слики за животот во трагично видување каде мерилото на вредноста не е во доменот т.е. целта на социјалните борби туку во концепцијата на складот меѓу човечките животи и животот на природата...Прикажана е истрајноста на човекот во најтешкиот момент од неговиот живот,,кога на крајот сепак наоѓа зрак светлина во својата несреќа која му дава причина и сила да продолжи напред не осврнувајќи се назад..Воедно е дадена и една реалистична слика за човекот,,кому војната му одзела се,,но на крајот животот му дава подарок,,сопатник кој ќе му ја врати надежта и желбата за подобро утре.Во тие судбински мигови на својата внатрешна драма, најчесто невидлива однадвор, главниот лик Соколов доаѓа до некоја од крајните точки на својата егзистенција и, стасувајќи до неа, го опфаќа во еден миг целото свое битие, сиот свој дотогашен живот, во едно крајно чувство, во некоја судбинска нишка. Токму тука се крие човековата драма, конфликтите кои произлегуваат од одредените ситуации што се најчесто лоцирани надвор од човекот; во самиот човек.Наоѓајки  свој сосудбеник во детето на кого војната му ги одзема родителите Соколов се одлучува на “хумана” лага. Преставувајки се како татко, ја сплотува својата судбина со судбината на дететето сираче. Тука се покажува човекот хуманист.

‘Судбината на човекот’ е едно од најсилните дела на Шолохов бидејки тој во лицето на еден обичен човек од народот ја дава моралната големина на подвигот на целиот народ.Човекот доага до дното на сопствената трагедија , останува сам на светот , ги губи своите најблиски , удиран е од судбината која му ја наметнува завојувачот но морално истрајува , во омразата и во болката наога сили за натамошна добрина, хуманост и натамошна љубов.


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 15.Декември.2008 во 20:11
Чичко Горио : Љубовта со пари не се купува

Љубовта лугето ги прави среќни или ги фрла во очај. Љубовта која е фабула на романот Чичко Горио ги прави луѓето слепи на постапките на своите сакани.

 Таа го прати обидот на  провинцијалецот Ежен де Растињак да се пробие во високо друштво на  Париз. Овој сиромашен племич  сонува за   успех, слава, пари и љубов, но е приморен  да живее во сиромаштво Во бедниот пансион на Вокер   се запознава со чичко Горио, трагичниот јунак, кого го убива претераната, страсна родителска љубав спрема своите две ќерки. Несреќниот татко чија несреќа станува се поголема колку што расте неговата љубов спрема чедата, неговите две ќерки. По смртта на нивната мајка тој едноставно ги разгалил и незабележувајки ги претворил во нечуствителни, себични и неблагодарни изроди. Поведен од општо прифатениот критериум дека парите се она волшебното стапче во кое е содржана полнотијата на живеењето. Тој уште во нивното детство им купува скапи подароци со тоа искажувајќи им ја својата љубов, но таа релација е ѓаволски круг. Огромната љубов кон двете ќерки го фрла во судир со моралот. Тој  не само што успеал богато да ги омажи, односно да ја направи едната бароница де Нисенжен, а другата, постарата, грофица де Ресто туку одејки им постојано по вољата  полека станал и нивни проводаџија кој им наоѓа љубовници.  Постојано на услуга во исполнувањето на нивните желби тој, инаку успешен производител на тестенини, конечно осиромашува. Тие пак го посетуваат таткото  само кога   од него треба да  добијат пари, срамејки се од него обичниот граѓанин,  бидејки тие се движат во аристократските кругови. Горио умира сам. Во последните мигови го  негувале  Растињак и студентот по  медицине Бјаншо, кои  и погребот му го платиле. На погребот на несреќниот старец не се појавила ни една ќерка.  Немајки веќе што да им понуди, станува наполно неинтересен за неговите убави и богати ќерки, кои се производ на неговиот родителски однос кон нив. Родителот и неговите ќерки се слика на моралниот пад и обезвреднување на семејната врска. Некогашниот господин Горио натрупува богатство и создава положба на своите  ќерќите , кои се однесуваат со него како со "лимон, кој " откато бил исцеден до капка... го фрлаат  .Само парите ли са причина за тоа? Опшеството? Трагичната заблуда на стариот милионер? Несовршенството на човешката душа, која не ја познава благодарноста? Можеме да судиме од секој агол  и секој одговор ќе носи дел од вистината.

Тажна е  приказната за   пожртвованиот татко на   себичните и неблагодарни ќерки, Уште потажна е сликата на младиот скороевич Растињак, кој ги истражува патиштата кои   водат во   високото друштво, откривајки ги парите како основна движечка сила.  Најтажно е што и двајцата на крај разбираат дека љубовта со пари не се купува.


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 15.Декември.2008 во 20:16
Црноризец Храбар

Да се зборува за словенската средновековна литература  значи да се зборува за Црноризец Храбар. Псевдонимот на овој анонимен писател- Црноризец Храбар значи храбар калуѓер. За него се знае дека е автор на делото О писменех- За буквите. За него нема многу податоци, освен што се претпоставува дека живеел во десетиот век и дека зад овој псевдоним се крие името на Наум Охридски.

          Делото О писменах е пронајден во еден препис во Света Гора.   О писменах е трактат со јасен и жив стил,  со тема, појава и постоење  на словенската писменост. Идејата му е одбраната на словенската писменост од нападите на тријазичниците. Тие ја негирале и сакале да ја уништат.  Црноризец Храбар храбро ја докажува оправданоста на нејзината појава и постоење. О писменах  е напишан во вид на теоретска статија. Композициски е составена од два дела: историски и полемички дел. Во првиот дел, со историско-јазичен карактер се проследени развојните фази на појавата на првата словенска азбука. Во првата фаза  ни е претставен периодот кога Словените биле пагани, многубошци и се користеле со рецки и црти бидејки немале своја азбука. Словените се служеле со фигуративно писмо кое немало гласовна вредност, со кое ја изразувале потребата да се остави нешто важно, некој податок. Во втората фаза во развитокот на словенската писменост се совпаѓа со времето на нивното прексрување и откажувањето од многубоштвото, односно нивното примање на христијанската вера. Со примањето на новата вера тие биле принудени да учат грчко и римско писмо. Но писмото кое го учеле било туѓо  ин е било погодно затоа што ги немало словенските гласови: ч, ж, б, ѕ и други. Третата фаза од писменоста се софпаѓа со мисионерската дејност на Кирил и Методиј. Овие двајца апостоли на словенската писменост, за полесно да го спроведат покстувањето сватиле дека Словените мора да имаат свое писмо, азбука со која лесно ќе се служат. Црноризец Храбар тука го фали филозофот Константин- Кирил кој на Словените им приготвил азбука, глаголица со 38 букви од кои 24 биле по образец на грчката азбука, а 14  нови кои сам ги измислил според гласовниот систем на словенскиот јазик.

Во вториот дел од О писменах, Храбар полемизира со  прашања и одговори, со тези и доминантни антитези со тријазичниците. На сите нивни аргументи им наоѓал против аргументи. Тој со своето знаење докажал дека е многу образован Словен со голема ораторска дарба. Отворено ја покажувал омразата кон непријателите и ги омаловажувал Грците и ги исмевал дека за нивната азбука биле потребни 70 мажид а ја напишат. Отворено ја искажувал   својата голема љубов кон словенските народи  .  Верувал во надареноста и способноста на Словените. Истакнувал дека за создавање на словенската писменост биле потребни само двајца храбри мажи.
Во завршниот дел на трактот истакната е големата љубов на словенските писатели кон творците на словенската писменост браќата Кирил и Методиј и  општествено значење на нивното дело и нивната прогресивна идеја дека секој народ треба да има свое писмо и култура. Секој народ има право на своја самобитност.


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 15.Декември.2008 во 20:18
Јоаким Крчовски

Патот на ослободување од заостанатоста и стапување во редот на културните народи е непрооден и тежок.  Трасирањето на патот  на писменоста е од во трње. Само желбата и потребата за запишување на животописите на своите чеда и нивното оставање за идните поколенија  го прави издржлив одот низ трње.  Токму таков е одот низ историјата на македонскиот народ. Живеејки во темницата на неписменоста опстанал благодарение на своите чеда желни за зачувување на верскиот  и националниот идентитет. Таков од низ трње имал и Јоаким Крчовски.

Јоаким Крчовски се појавил на македонската сцена на преминот на 18 во 19 век. Неговиот животопис е некомплетен и не се знае каде се родил и каде умрел. Според народните преданија негови места на раѓање се Осломеј, Кичевско според кое се претпоставува дека и го добил презимето Крчовски или некое Кривопаланечко село. Биогравски податоци  не можат да се прочитаат ни во неговите дела. Во нив според редоследот на издавање може само да се прочита за неговиот напредок од “даскал до монах и од монах во јеромонах”. Тој е еден од првите учители во манастирските училишта во кои наставата се изведувала на народен јазик. Овој деец и просветител животот го посветил во пишување и печатење книги на маедонски народен јазик. Пишувал на кратовско-кривопаланечки говор со јазични примеси од западномакедонскиот и старословенскиот говор. Стилот на пишување му е раскажувачко-полемички. Речениците му се долги со вметнати зборови и изрази кои ја отежнуваат јасноста и разбирливоста. Користи и прашални реченици кои звучат како одговори.  Напишал 5 книги кои ги отпечатил во Будим ,центарот на културниот развој на многу народи од тоа време. Неговите дела се со верско поучување.

Првото дело на Крчовски е “Слово исказаное заради умирание”. Иако е анонимно ова дело според стилот и јазикот на кој е напишан му припаѓа нему. Второт дело “Повест ради страшного и втораго пришествија Христова” е излезено од печат во 1814 година. На насловната страна стои дека е “списана од хаџи Јоаким даскала”. Книгата има 46 страници и содржи две беседи: едната за Исус Христос, а другата за пророкот Даниел. Со оваа книга им порачува на “некнижните” и “простејши” луѓе да се придржуваат кон Христовото учење бидејки Исус пак ќе дојде на земјата и ќе им суди за лошите дела. и третото дело “Митарства” е со верско морализаторски карактер. На 62 страници се на напишани апокрифни легенди за патувањето на човечката душа  по смртта. Таа на својот пат до рајот треба да помине 20 митници (царински станици).  Во 1817 година излегува од печат “Чудеса пресветија Богородици” а две години подоцна “Различни поучителни наставленија”.  Последното дело на Крчовски е најголемо. Тоа е зборник од 310 страници. Во него со текстови од “Евангелието” и “Стариот завет” ги подучува луѓето да живеат според христијанскиот морал. Ги набројува “грехови” на луѓето: пијанството, лакомисленоста, суеверието, грабежот и др.  Ги напаѓа богатите дека богатството го стекнале со труд на сиромасите. Им порачува на луѓето дека треба да читаат бидејки читањето е храна за душата, а книгата го подигнува умот. Во оваа книга, во “Словото заради завист” кое е преземено од Библијата  ја открива својата желба да поучува и воспитува за зависта како негативна особина. Зависта е извор на сите невољи како на небото меѓу ангелите, така и на земјата меѓу луѓето. Зависта била причината поради која братот убива брат и поради што на земјата почнало да се лее крв.

Просветителскиот дух на Крчовски воглавно бил насочен кон ширење на морални поуки.  Учејки го народот да ја сака верата, го научил да го сака и националното. Само со љубов кон христијанството опстанало и националното. Делата на Крчовски одиграле голема улога во тој долг пат на опстанок, пат полн со “прокљатија” и “всепоганија”.


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 15.Декември.2008 во 20:19
Кирил Пејчиновиќ

Патот на ослободување од заостанатоста и стапување во редот на културните народи е непрооден и тежок.  Трасирањето на патот  на писменоста е од во трње. Само желбата и потребата за запишување на животописите на своите чеда и нивното оставање за идните поколенија  го прави издржлив одот низ трње.  Токму таков е одот низ историјата на македонскиот народ. Живеејки во темницата на неписменоста опстанал благодарение на своите чеда желни за зачувување на верскиот  и националниот идентитет. Таков од низ трње имал и Кирил Пејчиновиќ, еден од претставниците на верските просветители од 19 век.

Роден е во 1771 година во село Теарце , Тетовско И зад себе ставил многу малку биогравски податоци. За него дознаваме од Епитафот на неговата надгробна плоча што самиот го напишал. Потекнувал од побожно  семејство. Татко му и  чичко му, заедно со него  го продале својот имот и заминале на Света Гора каде се закалугериле. Тие останале да живеат таму, а Кирил се вратил во Скопскиот  Марков манастир. Како старешина на манастирот се зафатил со негово обновување и собирање стари ракописи, како и збогатување на манастирската библиотека. Почнал да бележи записи со позначајни настани на маргините на црковните книги, сакајки да остави трага за себе и своето време. Во овој манастир живеел 20 години. Тука отворил манастирско училиште и се посветил на просветување на населението. Во овој период  ја напишал и својата прва книга “Огледало” која била отпечатена во 1816 година во Будим. Ова  книга била требник-прирачна книга за свештениците, која ја користеле за вршење црковни обреди. Содржи неколку молитви, прозни текстови за разни обреди и една голема проповед “Слово за празниците”. Молитвите и обредите се напишани на црковнословенски јазик, а Словото на народен тетовски говор. Ова негово дело доживеало голем успех и го имал секој свештеник во Македонија. Во него излегувајки од традиционалните рамки поуките за селаните ги земал од секојдневниот живот. Го анализирал животот на селаните и го критикувал она што било надвор од христијанските норми, поучувајки како да се поправи она што не чини.  Ги потсетувал селаните на нивните христијански должности и ги советувал како да ги празнуваат големите празници Водици, Прочка, Велигден. Во Словото ја критикува и неукоста на поповите кои наместо духовни водачи станувале ограбувачи и со своите постапки  го оддалечувале народот од црквата и верата и наликувале на турските бегови и аги. За него јакнењето на верата било јакнење и на националноста, а со тоа и заштита од претопување и потурчување. Иако бил полуучен калуѓер кој не знаел да чита граѓанска кирилица и пишувал на тетовски говор со старословенски примеси и турцизми, во своите дела  им порачувал на луѓето да читаат и да го отфрлат суеверито.  Во 1818 година по добиениот благослов од татко му заминал во село Лешок  каде го обновил манастирот Св. Атанасие, ја уредил и збогатил библиотеката со стари ракописи и богослужбени книги и отворил манастирско училиште. Тука ги напишал делата “Житие кнеза Лазара”.  и“Утешение грешним”. “Утешение грешним” го  напишал во 1831 година, а го отпечатил во 1840 година, бидејки не можел  да најде пари за објавување. Бил принуден да ја даде својата заштеда за отварање на изгорената печатница на Теодосие Синаетски каде книгата била објавена со предговор од самиот Синаетски. Ова книга е продолжение на “Огледало”. Содржи неколку молитви и една долга беседа. И оваа книга на Пејчиновик поради големата потреба  била препишувана на рака.  Во 1835 година  десет години порано од денот на смртта, 24 март 1845 година,.го врежал Епитафот на сопствената надгробна плоча. Во него на македонски народен јазик напишал каде е роден, каде се школувал, што работел и каде сака да биде закопан.  Ова последно дело на Пејчиновиќ е напишано во стиховна форма.

Пејчиновиќ е верски просветител и моралист. Со својата литературна дејност на народен јазик прави преод од средновековната кон новата македонска литература. Тој има посебно место во оформувањето на македонскиот писмен јазик.

 


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 15.Декември.2008 во 20:24
Данте Алигери и Франческо петрарка- Љубовта во нивните дела

Љубовта како мотив, воздишките за саканата жена, која е воздигната и недостапна, болката, тагата и страдањата од невозвратената љубов  се  инспирација за уметничко творештво кај многу уметници низ вековите.   

         Судбинскиот  ден во    живот на францеско Петрарка бил  денот  кога  прв пат ја здогледал  убавата Лаура. Тоа се случило на Велики петок  кога ја видел во црквата  Св.Клара и смртно се заљубил во таа  плавокоса убавица, Тој безнадежно се вљубил во неа иако била мажена за грофот  Хугот и имала  11 деца. Овој сеизмички емотивен настан доведе до излив на стихови кои траеја многу години. Лириката за Лаура создаде долго патување во себе - испитување во невидени рамки, речиси психолошка автобиографија во стихови. Иако не  му ја возвраќала љубовта  и останал  верен и после  смртта била муза на   неговото поетско творештво и ја  воздигнувал  до симболот на славата, Во нејзина  чест  напишал голем број песни со  трајна  убавина  , Додека  Данте својата Беатриче ја воздигнувал до свемирот  ,Петрарка го носел свемирот во Лаура и така од нејзе и себе створил свој свет. Неговата  љубов не е боженствена  туку вечна препрека  за која   тој е  свестен,па против нејзе секогаш се  бори,за да за час повторно и се  препушти, Лаура како симбол често се поистоветува  со ловорот,а љубовната страст  со желбата  за слава. За разлика од него Данте бил   заљубен во Фирентинката  Беатриче Портинари, така речи цел живот. Прв пат  ја видел  како 9-годишник и  после десетина   години повторно се  заљубува во нејзе. По смртта на  Беатриче телесната  љубов спрема неа  преминува во  духовна во  неговата ''Боженствена комедија''. Колку неговата љубов конБеатриче е голема зборува и тоа што тој  нејзе  ја сместува во рајот, во последната свера наречена Емпириј односно почеток на сите почетоци, таму каде што бил Божјиот престол, каде до него седела Богородица,а пред нозете на Богородица,Беатриче. како симбол на чисто суштество кое  моќ да го поведе низ деветте кругови на рајот,каде што според заслугите се наоѓаат распоредени душите.Кај Данте наидуваме на три различни нивоа на љубов: најниското:  телесната, земската љубов, високото, духовната: љубовта спрема мртвата Беатриче  највисокото ниво, љубовта спрема сопствениот дух.

Љубовта како мотив, воздишките за саканата жена, која е воздигната и недостапна, болката, тагата и страдањата од невозвратената љубов  кои беа  инспирација кај  Алигери и  Петрарка во нивната поезија  кои ја достигнаа светската слава, станаа вечна инспирација кај многу нивни следбеници.



Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 06.Јануари.2009 во 09:56
Obredni pesni
 Ne mozejki da gi objasni pojavite vo prirodata  covekot nivnoto postoenje go vrzuval so voljata na natprirodnite sili. Vo svojata glava sozdal pretstavi za postoenje mnogu bogovi od cija blagonaklonost zavisela negovata srekja i zdravje, plodot od rabotata, napredokot vo stocarenjeto, uspehot vo lovot. Za da ja dobie naklonosta, da gi smilostinji covekot pocnal da vrshi obredi, veruvajki vo magicnata mokj na penite, zborovite.
So prifakjanjeto na hristijanstvoto i veruvanjeto vo isus hristos ovie obicai ne prekjinale. Na niv se dodale novi. Tuka ubavo e da si prispomnime za obredite koi se vrshele na Gjurgjovden, Veligden, Vodici, Bozikj, Kolede.
Koledarskite pesni spagjaat vo grupata obredni pesni odnosno pesni koi se posveteni na Bozikj. Niv gi ispolnuvaat decata ili mladi momcinja. Sobrani vo mali grupi shetaat niz seloto, maaloto i na domakjinite im izrazuvale zelbi za zdravje i srekja vo zivotot, uspeh vo rabotata i dr. Za upatenite zelbi od domakjinite se nagraduvani so pari, ovoshje, bonboni, slatki, koledarcjinja, odnosno zavisno od imotnata sostojba na domakjinot. 
Koledarite radosnata vest za pristignuvanje na praznikot i rozdenstvoto hristovo ja soopshtuvale so razni pesni megju koi i
Koledica, medenica,
i po nea Vasilica,
ednash mi e vo godinata,
kako cvekje vo gradina,
Kolede babo Kolede,
daj mi babo, kolace!
******
Aj stanete, domakjinkji,
teshki porti otvorete,
Dobri gosti vi nadoshle,
dobri gosti koledari,
shto vi nosat doba aber..
Bog se rodi vo peshtera...
 Docule ovcarite,
gi sobleklje gunjite,
pokrile slamata

**********
 Deneska mnogu popularni pesn se i onie koi se so shegobijna sodrzina, koi na go navestuvaat praznikot,
kolede lede
padnalo grede,
utepalo dete
dede se maci, baba go kvaci
za cetiri jajca
shatkini guskini
******
Vo mnogu kraishta na Makedonija se peat razlicni pesni.
ajde da naucime i nekoi novi!големо%20гушкање



Постирано од: Lithium
Датум на внесување: 14.Март.2009 во 16:27
Пиши нешо како: ``Светот и животот многу денес се разликува многу од она што беше пред неколку години. Технологијата, науката, медицината од ден на ден напредува со цел да му овозможи на човекот подобар живот и побрз пристап до најпотребните работи. Ако во минатото основен алат за работа беше каменот денес таа работа се извршува со најсовремени машини. Ако во минатото ни беше потребно од еден во друг близок град да стигнеме за 3 саати денес за 3 саати може да отиднеме во друга држава . Условите за живеење денес се многу подобри за разлика во минатото. Имаме поголем избор на најразновидни нешта ( тоа у бизнисот се вика асортиман ) Во минатото денес имало и многу неизлечливи болести. Денес скоро секоја болест може да се излечи само со еден единствен лек благодарејќи на години и години истражувања на научниците. Ако во минатото автомобилот беше луксуз денес него може да си го дозволи скоро секој Човековата љубопитност кон она непознатото замина до таму што луѓето успеа дури и да заминат на Месечината и да сфатат многу повеќе за она што им било до тогаш НЕПОЗНАТО.
И погледот на живот е многу изменет. Денес за разлика од робовладетелското општество немаме робови кои се малтретирани и им се укинати човековите права. Денес сите луѓе мора да ги почитуваат човековите права. Како што се менува времето се менува и државното уредување. Живеевме во капиталистичко општество, сега сме демократија а во иднина....Којзнае, најверојатно безредие - АНАРХИЈА ``
Ти сега изврти го малку ова додај нешто, зш толку од мојата инспирација....

-------------
You think you are perfect? Well, try walking on water...


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 15.Март.2009 во 15:11
Ова само како идеја ..за самостојно составување состав... големо%20гушкање

Ликот на Велика

Како сто троскотната трева пиреј е истрајна, неунистива и издрзлива, така е истрајна, издрзлива и неунистива македонската зена.Пирејот е троскот кој колку сакас мозес да го кубис, корнес, но немозес да го униситшс Тој цим ја допре земјата пак се фака, озивува, потерува. Нисто не ја нисти тааа трева.

          Во романонот Пиреј, Петре М. Андреевски македонската зена ја споредил токму со пирејот. Оваа зена не се нисти, не се истребува. Таа после сите страданја И маки повторно озивува, потерува, рагја. Таа е мајка која како Велика истрајува пред силите сто сакаат да ја искорнат розбата сто таа ја рага, мува, се гижИ за неа, ја сака. Судбината на оваа жена е лична, семејна но И колективна.Велика, селска девојка со голема морална чистота, патријархално воспитана, сериозна И работлива, издржлива личност која не умее или несака своите емоциии да ги разоткрие, да ги покаже пред другите.Како и секоја девојка од тоа време ја крие својата заљубеност и се мажи со стројници. Се заљубува во убавиот и стоен Јон, се мажи за него и како млада родилка го испраќа на фронт. Останува со своите пет дечиња сама, без заштита. Како типична македонска мајка се грижи за нив, се справува со сите маки ипроблеми. Го носи товарот на плеки го живее македонското воено секојдневие. Ја живее стварноста на туѓата војна на македонското тло. Се мачи, страда но не офка не се жали. Можеби затоа животот ја казнува. И умираат сите пет деца. Ги закопува во со крв натопена земја. Едно сабајле, едно навечер. Болката по умрената рожба И ја кине утробата, ја исполнува со неизмерна болка, тага. Маченичките доживувања ги живее во исчекување на мажот. Се надева дека барем тој ќе се врати жив, ќе ја утешИ, ќе ја сподели болката со неа. Но од фронтот се враќа пијаница, човек кој ја тепа И понижува пред сите. Човек кој се измачува од доживувањата во туѓата војна. Човек кој се јади заради страдањата што ги видел. Бесот на немоќта го истура врз Велика. Нејзината болка се наталожува, зголемува. Умира И тој кој толку долго го чекаше да се врати.

          И на крајот на тунелот бликнува светлината на иднината. Во нејзината утроба расте посмртчето на Јон. Го раѓа своето шесто дете Роден. Јар аѓа својат а светла перспектива во сета мачна И темна трагика на животот. Оваа издржлива, неуништива жена со издржливо срце ја доживува повторната среќа. Жената со длабоки мајчински чувства, трагичн пресврти во личната и семејната среќа, како пирејот пак се фаќа, потерува, оживуваа. Станува неуништива. Смогнува сили, го совладува очајот, ја разбира смислата на опстојувањето, ја разбира иднината. Тргнува во живот, во нова иднина заедно со својот Роден,


Постирано од: Перун
Датум на внесување: 16.Март.2009 во 20:08
ги гледам семинарскиве и ве советувам да го користите конверторов: http://www.idividi.com.mk/extras/konvertor/index.asp

Сите текстови од квази кирилица, ќе бидат баш кирилични и чисти од форматирање (линкови, болд, фонт итн.)


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 16.Март.2009 во 22:16
Да се најде и оваголемаголема%20насмевка


Споредбата помеѓу ликот на Дон Кихот и Санчо Пансо

Човечкиот живот е чудна приказна. Во него нештата се одвиваат онака како се предодредени. Се редат лица, настани. Секојдневието, мечтите и фантазиите го трасираат текот. Различностите се вплеткуваат, дополнуваат.

 Во трагикомичниот роман Дон Кихот, напишан во севилскиот затвор како инспирација од сопствениот живот, полн со јуначки случки и катастрофални незгоди, Мигел Де Сервантес зборува за една таква вплетканост.  Низ животот на рицарот со тажно лице и неговиот весел слуга ги опишува спротиставеностите кои се дополнуваат. Главниот лик, благородникот од Ла Манча од читање многу рицарски романи сосем се изгубил и решил да стане рицар-скитник по име Дон Кихот. Човекот со висок раст, со слабо и издолжено тело, со испиено лице обиколено со побелена коса , со орловски поткршен нос и големи црни мустаќи застанува во одбрана на немоќните. Тргнува во авантури, во кои ги спасувал и им помагал на бедните, понижените, навредените. Доживувањата на навидум лудиот рицар-скитник и неговиот слуга Санчо Панса се пародија на рицаророманијата која ја зафатила средновековната Шпанија. Дејствието се одвива врз две спротивставени сфаќања: безумието на идеалистот- рицарот-скитник и трезвеното задоволство на реалистот-неговиот слуга и оружјеносец.

Нивните настојувања да докажат кој е во право и да ги негираат илузиите на другиот се видлива несусогласеност меѓу реалното и идеалното, меѓу фантазиите и реалниот живот. Случките од едната страна се прикажани како реалност,секојдневие,  а од другата како мечти, фантазија. Дон Кихот, средновековниот благородник се замислува себеси како силен и храбар рицар, облечен во блескава  опрема: штит, меч и копје, преубав коњ, поубав дури и од славниот Буќефал. Реалноста била друга. Блескавоста е Äрѓосана и стара опрема, дооден коњ по име Росинант на кој му се броеле ребрата. Само затоа што секој рицар имал своја љубена во чие име се борел, селанката во која бил заљубен на млади години ја трансформирал во принцеза по име Дулчинеја.  Во име на таа љубов, со желба за слава повикувал на двобој, се додворувал на млади убави дами. Се редат неговите бесмртни подвизи: борбите со ветерните мелници, тие лоши џинови, стада овци-цели војски, мешинки со вини-маѓепсани непријатели, ослободување на кралици и принцези-селанки и крчмарки. Со своите постапки предизвикувал смеа и револт. Во борбите му кршеле ребра, заби, носел модринки од несекојдневните акции. Кога не бил обземен од рицарските авантури, бил човек со здрав разум. Наспроти него,

Санчо Панса,пак бил слуга-оружјеносец, склон кон дрдорливост, безобразлук и озборување Тој ,бил остроумен селанец, шегобиец со многу здрав разум. За разлика од својот господар овој кус и дебел селанец, јавал на магаре и постојано бил безгрижен. Преставник на едноставниот народ, во својот речник користел изрази со кој ја искажувал вековната мудрост на својот народ. Наспроти извишените говори на неговиот господар зборувал приземно и практично. Својата мудрост ја искажувал преку многу поговорки и пословици. Неговата бистрина дошла до израз кога накратко бил назначен за губернатор на еден остров. Но и покрај својата цврстина под влијание на својот господар и неговите фантазии накратко почнал да верува дека ќе стане гроф.  Иако неук, со неговиот бистар ум умеел  со многу мудрости да го советува својот господар. Стоејки цврсто на земјата со двете нозе, успеал да го промени  својот господар, да му расчисти одредени заблуди. Дон Кихот своите заблуди ги искажал пред смртта, кога му се извинил на својот Санчо Панса за сите незгоди во кои го вовлекол.

Сервантесразличностите на овие двајца протагонисти успеал да ги спои во една личност, да го  покаже ликот на новиот човек. Човек на кој во преден план му се возвишените идеали за еднаквост меѓу луѓето, почитување на човечкото достоинство, напредокот на цивилизацијата. 

-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 16.Март.2009 во 22:19
Ај и ова, на некој ќе му се најде
Осамениот Хамлет и неговата упорност да се одмазди

Човекот не е роден само да јаде и спие. Тој е разумно суштество кое мисли, сонува, се надева, ги остварува своите амбиции. Сонувањето и остварувањето на амбициите зависат од различни побуди: успех, богатство, одмазда.

Вилијам Шекспир преку ликот на Хамлет ни прикажа една трагична амбиција. Дволичноста, родоскрвението, братоубиството и неверството предизвикале акција за одмазда. Од млад образован човек сплетот на околностите од Хамлет напрвија одмазник. Пред него се испаваат  моменти и големи животни дилеми. Дознавајки за смртта на татко му и начинот на неговото убиство навлекува маска на лудак. Полека ја преде мрежата на одмаздата. Стравичната вистина дека чичко му го отрул  родениот брат и се оженил со братовата жена, само за да го добие престолот го претвора во друга личност. Зборувањето на лаги го ражестува гневот.  Иако гневен, Хамлет ја задржал присебноста и длабоко ги планира своите постапки. За да дојде до вистината најпрво организирал театарска престава . Преку театарската престава идентична со случките од дворот и  труењето на татко му  доаѓа до потврдување на своите сознанија. Следејки ги реакциите на чичко му открива поразително сознание за чичкото-поочим и мајката-стрина и нивната лицемерност. Станува претпазлив, ги предвидува сите нивни чекори. Мудро ги елиминира неприијателите, раскрстува со лажното пријателство. Најпрво со Полониј-советник и наслушувач, но и таткотна неговата сакана Офелија, а  потоа и со  неговите пријатели Розенкранц и Гилдертерн.  Го уништува писмото во која чичко му ја нарачува неговата смрт. Во двобојот го ранува Лаерт, синот на Полониј и иако ранет го прободува  убиецот на татко му. Го убива со отровниот меч кој му беше наменет нему. Мајка му избезумена од настаните го испива затруеното вино.  На крај, паѓа и самиот умира од нанесените рани со отруениот меч. Омразата го зема својот данок. Омразениот чичко-крал и кралицата мајка-стрина завршија онака како што им пресуди Хамлет. Одмаздата е извршена, честа е спасена, платена со живот.

Хамлет, тој осамен борец го положи својот живот во темелите на новото општество. На тие темели, идните генерации ќе може да градат општество без лажен морал. Осамениот Хамлет и неговата желба за одмазда раскрстија со лажните вредности.

 


-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 17.Март.2009 во 20:04
Па за почеток може ова
Оплакувањето на мртвиот јунак во поемите “Крвава кошула” и “Сердарот”
Најголемото мајсторско достигнување на секој поет е кога успесшно ќе навлезе во душевниот живот  и болката на своите херои и хароини. Прличев и Жинзифов, големите  македонски дејци го постигнаа токму тоа совршенство. Во своите грандиозни дела “Сердарот” и “Крвава кошула” ја опееја сликата на мајката тажачка и нејзиниот внатрешен трепет створен од смртта на синот единец.
Интересна е паралелата помеѓу Неда од поемата “Сердарот”  и мајката на Жинзифовата “Крвава кошула”  , две мајки во основа спротивни како ликови, а единствени во мајчината љубов и болка. Првата, Неда е мајка која во себе ја чувствува гордоста на слободољубивата личност, мајка што не може да ја задуши својата тага, но која влева дух на слободарство и несреќата ја соединува со страсната жед за слобода и борба за неа. Оваа мајка, хероина,  го воспитала својот син единец да биде народен заштитник, олицетворение на хероизам и добрина, јунаштво и чесност, прекален борец-сердар кој се подготвувал да ја одмазди смртта на татка си и невољите на својот народ. Неда, во овој сердар, пред чиј одар покажаа почит и неговите убијци, всадила   сила и моќ колку на десетмина, па и стомина други мажи- воини. Таа е горда и во  тажачката и пред душманите на нејзината прва и единствена рожба.
Втората, мајката од поемата на Жинзифов е обична реална мајка-робинка, која спротивно од Неда, го воспитувала своето чедо на покорност пред поробувачот, само и само да ја дочува својата глава. Го учела да се повие пред насилникот, да се  скрие пред налетот на бесот во име на најголемата драгоценост-животот. Но, на оваа мајка, чиј син  ги следел нејзините упаства, убеден дека ќе ја зачува најголемата драгоценост на семејниот живот и остана само сведоштвото и симболот на нанесеното зло. И остана крвавата кошула, тој крвен завет кој ја направи мајка тажачка која и со покорност  и робување не ја избегна судбината на поробениот и угнетениот.
Сугестивно и со перо на големи уметници, двајцата поети, преку ликовите на двете мајки ја опеваат несреќата што ги снаоѓала македонските мајки низ вековите. На широкот поетско платно го насликале тој живот, тие мајки. Мајки на страдања и болки. 



-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 17.Март.2009 во 20:07
За Бисерчеголемо%20гушкање
Споредба меѓу љубовта на Александар и Клеофила и Аксијана и Пор
Најпознатиот војсководец во историјата на светот, АлександарМакедонски даде повод за илјада митови. За него се напишани над милиони зборови. Неговите поданици, војници и непријатели го сметале за потомок на боговите. Се родил на денот на трите победи на неговиот татко и затоа никој не можел да го победи. Се гордеел со своето племенито македонско потекло и воинствено воспитување и гордо ја ширел елинистичката култура. Бил храбар војсководец, крал и визионер, легенда. Неговата храброст, амбиција била толку прочуена  што илјада портрети и кипови се обидувале да го овековечат. Магнетизмот со кој зрачел, по неговата смрт  ги побудила  неговите непријатели да ги уништат, да ја избришат трагата која на него потсетувала.
Во монументалната пиеса “Александар Македонски”,  перото на Жан Расин пишува за античкиот свет, за љубовта кон жената гледана од возвишениот престол на мажот, кој рамо до рамо со своите војници и пријатели владеел со пола свет. Опишувајки ги призорите, звуците и  мирисите на Индија, која блеска  на пладневниот припек, опишува две љубовни драми. Пред наши очи сликовито оживува Александар, неговите сојузници и непријатели, неговите поданици и милосници. Како романтичен младич го подари  срцето на Клеофила,убавата владетелка и сестра на раџата од Таксил .Оваа  источната  убавица, со очи како лични насилници,  го зароби неговото срце, го натера од непријател да и стане љубовник, да му роди син. Во настојување да ја обезбеди слободата на својата земја, да го зачува престолот на својот брат , оваа млада убавица се покори на љубовта на најхрабриот маж. Со гордост тој и го призна својот пораз, дека пред нејзината убавина  заборава на војничкиот строј. Оваа млада жена со огнена жар го слушаше љубовниот порој на големиот владар, иако другите мислеа дека ги предаде нив и својата земја. Ги избегнувала вешто политичките и војните замки на Аксијана и Пор чија љубов не била ништо помала. Аксија, таа достојна за љубов жена, го презирала Таксил, а го храбрела Пор.  Поразена, развластена и решена да го прифати последното понижување- да настапи како воен трофеј во Александровата триумфална поворка, замина  доброволно во Поровите прегратки.  Го храбреше да се бори, да избере храбра смрт отколку срамен пораз. По смрта на Таксил, храбро се соочи со омразата на Клеофила, но не отстапи.  Остана достојна во својата љубов кон саканиот маж. Љубов која ја благослови ина која и се восхитуваше и Александар.
Овој голем човек, кој во својата шеснаеста година и само што се замомчил бил поставент за регент  и чувар  на кралскиот печат, а  во дваесетата, со мудрост на искусен државник ја зел во раце кралската власт и кој се соочил со завист, лута омраза и огромни опасности од сите страни, ја разбра љубовта. Во бојните походи не потклекнуваше пред никого, но потклекна  пред очите на убавината на Индија. Нивната љубов служеше за пример кој го следеа позните Клеопатра и Јулие Цезар.


-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 17.Март.2009 во 20:13
По овој принцип лесно се средуваат поетските творбинамигнување
Поетскиот збор на Кочо Рацин - Елегии за тебе
    Коста  Солев Рацин е роден во Велес  во сиромашно грнчарско семејство.Во родниот град го завршил основното образование. Поради  сиромаштијата на неговото семејство бил принуден да го прекине гимназиското образование  и да седне покрај грнчарското колце. Ноќе на светлото на свеќата читал и пишувал песни. Во својата поезија  пишува со силна врската меѓу социјалното зло и борбата за подобро иднина, а и за печалбарството. Народната поезија му била првата и главна литературна учителка. На народен јазик и  со велешки говор Кочо Рацин создаде песни кои оставија длабока трага . Најпозната е неговата стихозбирка “Бели мугри”. Посебно место во оваа стихозбирка е најпознатата  песна  “Елегии за тебе” . Во оваа песна доаѓа до израз јазикот на македонската народна поезија но и јазикот на уметничката поезија. Во композициски поглед е најсложена песна , додека во јазично-стилска   е најубава и најбогата. “Елегии за тебе”  е  напишана во дијалошка форма. Кочо Рацин  низ  шест песни води дијалог со гората, зората, водата, тешката судбина наработникот и со непријателот. Во песната има многу  епитети како што се: гора зелена, буки високи, сенки широки, вода студена. Во првата, песна е испеана довербата во гората низ  која шета и низ која се криеле многу јунаци.
Вчера си појдов, наминав
низ таја гора зеленаа!.
под тија буки високи
по ќилим сенки широки..
 Во втората песна поетот низ разговорот со зората се обраќа до поробителите:
Ископајте длабок бунар
извадете ладна вода
натопете лути рани
да не горат, да не болат!
Низ разговорот со водата во третата песна поетот го истакнува протестот против тешкиот и нечовечен живот:
Тече од векот вековит
и нова и се нова по нова,
тече, а тука маките
се стари и се постари...
Во четвртата песна пее за тешкиот живот на пролетерјатот:
Та човек од човек
да страда и тегне
и бега
од лулка  до гроб!
Петтата песна е продолжение на четвртата   и во  дирекно се обраќа до работникот и му вели:
Ти да знаеш, паметуваш
и ем да син а ум имаш-
работник си- и работник
ти паѓаш и се дигаш.
 Во шестата песна е даден контрастот на темнината и светлината, ропството и слободата.
Угаснете и светлини!
Мрак да биде- каракамен.
Коста  Солев Рацин, го положил својот млад живот за татковината.  Тој е поет, но и борец кој се борел  со оружје и со перото во рака. Со појавата на неговата стихозбирка “Бели мугри” се разбудија белите мугри на слободата.Им го отвори патот на сите идни поети. Со него почна развојот на македонската литература кој  остана до ден денес.



-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 17.Март.2009 во 20:17
Ајде уште овие...и за денеска достаголема%20насмевка
Црно семе- Ликот на Доне

    Барањето на  сопствениот  идентитет и крвавата борба за национално и човечко обезличување,  е изразна тематика и филозофска мисла во многу романи од минатото. И денеска,  ние сеуште  се бориме против отуѓувањето на човекот од неговиот национален идентитет како најжесток и најбрутален атак врз човечката личност воопшто. Човекот без идентитет всушност е подложен на ментално и психолошко разорување, на национално и социјално понижување како и на најмонструозна асимилација.
    Романсиерот Ташко Георгиевски со своето целокупно раскажувачко и романсиерско дело посебно во неговиот роман "Црно семе" ни дава едно потресно сведоштво за насилството, тоа ужасно средство што го создал разулавениот човечки ум, за да  обесчести, обесчовечи и обезличи друг човек само за да му го оспори  идентитетот.  Трагичната одисеја на егејските Македонци по граѓанската војна во Грција е трагичен од до пеколот. "Егеецот" е човек искорнат од својата земја, од својот национален и културен идентитет, од својот сопствен живот и фрлен во бескрајна празнина, во безмерна пустош. Одземена му е соптвенета егзистенција и фрлен како црно семе да 'рти во бездомност, во туѓина, во јабана, во лелек, крик и плач по родното огниште.  Монархистичкиот режим одвојува една "сомнителна " група војници на грчката армија, кои ги смета за комунисти и Македонци, обидувајки се од нив да изнуди признание дека се откажуваат од комунизмот и од својот национален идентитет. Бидејки тие одбиваат ги водат на еден пуст егејски остров, на едно ужасно мачилиште да ги скршат и да ги претворат во лојални поданици на кралот на Грција.
 Неколку офицери, подофицери и војници, своевидни садисти и манијаци, служејки се со монструозни методи на измачување сакаат да ја разорат нивната душа и нивниот ум. Во средина каде се одвива агонијата на човечката деградација, Георгиевски успева да оствари едно човечко трење, неможното да го направи можно.
 Страдалниците на овој роман во вителот на човечкото страдање, во пеколот на ужасниот масакар, се креваат во отпор кон злото, покажувајки големо човечко достоинство бранејки го својот идентитет. Се издигаат неколку впечатливи ликови: Доне,Христо, Марко, Нико и многу други низ кои авторот открива дека човечкото достоинство не може да го скршат никакви насилства, страданија. Доне е војник на кралската војска кој треба да потпиеше изјава дека му е лојален на кралот. Кога тој одбива е прогласен за виновен. Тогаш почнуваат неговите маки И страданија. Подложен е нна разни страданија И  го тераат да потпиеше изјава дека не е  комунист И Македонец. Доне , овој простодушен горд македонски селанец сфаќа дека со својот непокор го продолжува својот идентитет. Знае дека ако како Марко ја потпиеше изјавата ќе биде предавник. Знае дека ништо неможе да го испере срамот на човечкото морално паѓање кога ќе се предаде својата земја, бидејки со тоа се предаваат и сите идни поколенија. За него човекот треба да остане свој, да не си ја расипе душата, да не го потпиеше признанието на предавството, на откажувањето од своето. Смета дека треба стоички да издржИ, да не го обземе чувство на страв.  Несака да размислува за стравот дека нема да се врати во родното село, дека ќе ги остави коските на овој пуст остров. Напротив  се искалува, се челичИ, националноста негова го прави да биде појак, да не ги осудува оние послабите кои попуштаат, кој потпиешуваат изјави.
    Основниот судир кај Георгиевски се крева на ниво на судир меѓу доброто и злото, насилството и отпорот, љубовта и омразата, храброста и страшливоста, подлоста и херојството, темната и светлата страна на животот. Романот "Црно семе" преставува безвременски патоказ на возвишен отпор кон силите на злото, кон силите што се стремат да го понижат човекот кој се бори да го сочува и одбрани својот изворен, национален и човечки идентитет. Овој безвремен патоказ го прави Доне лик кој треба да биде пример, кој треба да се памети И следи. 


Ликот на Велика

Како што троскотната трева пиреј е истрајна, неуништива И издржлива, така е истрајна, издржлива И неуништива македонската жена.Пирејот е троскот кој колку сакаш можеш да го кубиш, корнеш, но неможеш да го уништиш. Тој чим ја допре земјата пак се фаќа, оживува, потерува. Ништо не ја ништи тааа трева.
    Во романонот Пиреј, Петре М. Андреевски македонската жена ја споредил токму со пирејот. Оваа жена не се ништи, не се истребува. Таа после сите страдања И маки повторно оживува, потерува, раѓа. Таа е мајка која како Велика истрајува пред силите што сакаат да ја искорнат рожбата што таа јар аѓа, чува, се гижИ за неа, ја сака. Судбината на оваа жена е лична, семејна но И колективна.Велика, селска девојка со голема морална чистота, патријархално воспитана, сериозна И работлива, издржлива личност која не умее или несака своите емоциии да ги разоткрие, да ги покаже пред другите.Како И секоја девојка од тоа време ја крие својата заљубеност И се мажИ со стројници. Се заљубува во убавиот И стоен Јон, се мажИ за него И како млада родилка го испраќа на фронт. Останува со своите пет дечиња сама, без заштита. Како типична македонска мајка се грижИ за нив, се справува со сите маки ипроблеми. Го носи товарот на плеки го живее македонското воено секојдневие. Ја живее стварноста на туѓата војна на македонското тло. Се мачИ, страда но не офка не се жали. Можеби затоа животот ја казнува. И умираат сите пет деца. Ги закопува во со крв натопена земја. Едно сабајле, едно навечер. Болката по умрената рожба И ја кине утробата, ја исполнува со неизмерна болка, тага. Маченичките доживувања ги живее во исчекување на мажот. Се надева дека барем тој ќе се врати жив, ќе ја утешИ, ќе ја сподели болката со неа. Но од фронтот се враќа пијаница, човек кој ја тепа И понижува пред сите. Човек кој се измачува од доживувањата во туѓата војна. Човек кој се јади заради страдањата што ги видел. Бесот на немоќта го истура врз Велика. Нејзината болка се наталожува, зголемува. Умира И тој кој толку долго го чекаше да се врати.
    И на крајот на тунелот бликнува светлината на иднината. Во нејзината утроба расте посмртчето на Јон. Го раѓа своето шесто дете Роден. Јар аѓа својат а светла перспектива во сета мачна И темна трагика на животот. Оваа издржлива, неуништива жена со издржливо срце ја доживува повторната среќа. Жената со длабоки мајчински чувства, трагичн пресврти во личната И семејната среќа, како пирејот пак се фаќа, потерува, оживуваа. Станува неуништива. Смогнува сили, го совладува очајот, ја разбира смислата на опстојувањето, ја разбира иднината. Тргнува во живот, во нова иднина заедно со својот Роден.









-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 17.Март.2009 во 20:18
Пробај нешто и од оваголема%20насмевка
Константин Миладинов
Младоста не секогаш се помирува со животните вистини и во тоа е нејзината сила. Таа  им дава сила на поетите за полет, за инспирација, за верба во иднината. Таа им овозможува да се ослободат од црните мисли кои им тежат, кои ги мачат и кои понекогаш им ја затемнуваат светлината на животот. Во таква душевна состојба , во копнеж по идилична среќа се раѓаат песните. Со таква младелешка полет, но и обземен со црни мисли далеку во далечната Русија бил и нашиот Константин Миладинов кога ги напишал најубавите бисери на македонската поезија и на литературата воопшто.
За да се зборува подвоено за Константин Миладинов е многу тешко бидејки целокупниот негов развој и неговата творечка активност е поврзана со неговиот брат Димитар. Димитар му бил учител, му помогнал да ја заврши гимназијата во Јанина, му го отстапил своето учителско место во селото Магарево, го вовел во творечката дејност. Читајки ги и редактирајки ги народните умотворби кој неговиот неуморен брат ги собирал, Константин    ги впил во себе и во себе  развил неисцрпна љубов кон поезијата. Константин Миладинов несомнено е првиот вистински уметнички поет на Македонија. Поаѓајки од фактот дека првите стихови во македонската литература се напишани на народен јазик и имаат историско значење, стиховите на Константин Миладинов се први кои во себе содржат и уметничко значење. По угледот на народната, тој успеал да создаде таква поезија, оригинална по дух, современа по тематика и издржана по форма и да и даде трајна вредност.  Како што спомнав,  своите први песни ги напишал далеку од саканата татковина, во туѓина каде се чувствувал осамен, тажен и туѓ и во  нив ја опеал токму тагата за својата земја.  Таму, далеку во суровата, намрштена северна природа во  него се буди копнеж кон сончевите и светли јужни предели. Будниот поетски дух, во ноките кога се живо  спие, потонува во спомените од детството, во прошетките со врсниците  на месечина покрај езерото, на младешката љубов, го пишува тоа со болен извик да го чујат, да го разберат, да не го заборават.
 Иако не се многубројни неговите песни се звучни, јаки со сета силина на чиста лирика. Прераната смрт ја прекратила младешката бујност. Сепак во 15 стихотворби кои ги оставил зад себе можеме да ги доживееме длабочините на  чувства кои го обземаа поетот.  Една од  основни теми во неговата поезија е тагата по родината. Но, пишувал и за љубовната опијанетост,    убавината што ја носи во себе младешката љубов. Се обраќа со реторички прашања саканата Бисера да не го покрива вратот со бисери, бидејки тој несака да бакнува бисери туку белото убаво грло .  Во копнежот по родниот крај, по идиличната среќа во минатото, неоднесено од горчливите прашања во секојдневниот живот, се раѓа најсилната и најубава песна  Тга за југ. Читајки ја се чувствува силниот копнеж по родниот крај, во земјата во која сонцето светло грее, каде небото звезди посева. Ги бара орелските крилја, да ги вметне и да летне далеку од руската ладна зима.Со јаки компарации ја дочарува саканата татковина и таа добива натприродна светлина и убавина. Јарките бои на топлината му се движат пред очите и го греат во суровата московска средина.
За жал поетот не успеал да се израдува на светлата зора, бистрите води езерски, боженствената хубавина. Не го дочекал враќањето во светот на родното огниште во кое владее душевен мир и спокојство.  Мрачните цариградски зандани беа  нештата што поетот ги гледал во последните денови од животот. Не дочекал таму со кавал да свири, сонцето да зајдвит, тој да умира. Умрел во студените и темни зандани.





-------------


Постирано од: Zlatnik
Датум на внесување: 23.Март.2009 во 09:04
Originally posted by mamamd mamamd напиша:

...  Во копнежот по родниот крај, по идиличната среќа во минатото, неоднесено од горчливите прашања во секојдневниот живот, се раѓа најсилната и најубава песна  Тга за југ. Читајки ја се чувствува силниот копнеж по родниот крај, во земјата во која сонцето светло грее, каде небото звезди посева. Ги бара орелските крилја, да ги вметне и да летне далеку од руската ладна зима.Со јаки компарации ја дочарува саканата татковина и таа добива натприродна светлина и убавина. Јарките бои на топлината му се движат пред очите и го греат во суровата московска средина...

Мислам дека токму овде е моментот да го искажам мојот став околу мотивот на К. Миладинов за пишување на неговата песна Т’га за југ.
Дали под „југ“ тој навистина мислел, копнеел по неговиот роден крај, за неговата татковина Македонија? Иако тој чезнее за Стамбол (кој не е во МК) за Кукуш, за Струга, за Охрид, за езерото ... сепак, ако секој внимателно ги прочита стиховите од втората строфа, би рекол дека тоа не е случај. Тој не чезнее за Македонија од некакви патриотски, родољубни побуди, туку едноставно сакал да оди некаде каде има светлина, каде Сонцето грее, каде има ѕвезди ... а дали е тоа Македонија или друга земја - не е важно, тој „на п’т далечен ќе се стегне, и в други страни ќе си побегне“...
Т'ГА ЗА ЈУГ

Орелски крилја как' да си метнех,
И в наши ст'рни да си прелетнех!
На наши места ја да си идам,
Да видам Стамбол, Кукуш да видам,
Да видам дали с'нце и тамо
Мрачно угревјат, како и вамо.

Ако как' овде с'нце ме стретит,
Ако пак мрачно с'нцето светит;
На пат далечни ја ќе се стегнам,
И в други ст'рни ќе си побегнам,
К'де с'нцето светло угревјат,
К'де небото ѕвезди посевјат.

Овде је мрачно, и мрак м'обвиват,
И темна м'гла земја покриват ;
Мразој и снегој и пепелници,
Силни ветришча и вијулици,
Околу м'гли и мразој земни,
А в гр'ди студој и мисли темни.

Не, ја не можам овде да седам,
Не, ја не можам мразој да гледам!
Дајте ми крилја ја да си метнам
И в наши ст'рни да си прелетнам;
На наши места ја да си идам,
Да видам Охрид, Струга да видам.

Тамо зората греит душата,
И с'нце светло зајдвит в гората ;
Тамо дарбите природна сила
Со с'та раскош ги растурила:
Бистро езеро гледаш белеит,
Или од ветар синотемнеит;
Поле погледниш или планина,
Сегде божева је хубавина.

Тамо по срце в кавал да свирам,
С'нце да зајдвит, ја да умирам.





-------------
Неоттуѓиво е правото на секој поединец да живее во својата заблуда!


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 24.Март.2009 во 11:58
Originally posted by Zlatnik Zlatnik напиша:

 

Мислам дека токму овде е моментот да го искажам мојот став околу мотивот на К. Миладинов за пишување на неговата песна Т’га за југ.
Дали под „југ“ тој навистина мислел, копнеел по неговиот роден крај, за неговата татковина Македонија? Иако тој чезнее за Стамбол (кој не е во МК) за Кукуш, за Струга, за Охрид, за езерото ... сепак, ако секој внимателно ги прочита стиховите од втората строфа, би рекол дека тоа не е случај. Тој не чезнее за Македонија од некакви патриотски, родољубни побуди, туку едноставно сакал да оди некаде каде има светлина, каде Сонцето грее, каде има ѕвезди ... а дали е тоа Македонија или друга земја - не е важно, тој „на п’т далечен ќе се стегне, и в други страни ќе си побегне“...



[/QUOTE]
Миладинов преку компарации се надева дека во својата земја се надева дека сонцето ќе свети (дека ја огреала слободата) но ако пак мрачно с`нцето свети (значи ако продолшува тиранијата од оние од кој побегнал и од кој народот страдал) тој пак на пат далечен ќе замине некаде каде има слобода. Јасно е дека Миладинов преку описите на временските непогоди пишува за неговите згаснати надежи за помош од оние во кои се надевал, каде дошол да му помогнат да го издаде зборникот и каде требало македонскиот јазик да биде признат како посебен јазик. А заминувањето во Стамбол  е со една единствена цел, во Стамбол се кроела судбината, ферманите добиени од таму значеле слобода или паѓање во зандани. Жалосно е што во желба за негирање на македонската нација се инсинуира (само заради неговото влашко потекло по мајка)  предавство,  шпиунска дејност. Обидите се смешни и безуспешни бидејки неговата поезија е патоказ по кој се трасирала поезијата на сите понатамошни македонски дејци како Рацин, Неделковски и многу други.


-------------


Постирано од: betii
Датум на внесување: 25.Март.2009 во 17:35
    Чорбаџи Теодос        - кратка содржина


Станува збор   за класична комедија на интригата , што ќе ја инсценира итроманот Арсо за да го исмее градскиот угледник, чорбаџи Теодос со тоа што ке го стори цигански кум . Комедијата е составена од три чина . Првиот чин е остварен како експозиција на драмското дејство и се случува во домот на чорбаџи Теодос. Вториот чин го донесува заплетот на интригата на Арсо и се случува на патот кон лозјата   на Водно. Третиот чин ја достасува својата кулминација   и комедиографскиот расплет   со интригата на Арсо . Во експозицијата чорбаџи Теодос се опишува како лик пред кого сите домашни живеат во страв , и кој ќе биде пречка за бракот помеѓу неговиот син Томче и самарџиската ќерка Стојанка ( бидејќи на девојката и видел кал под ноктите ) . Токму тука се открива господска напернатост   во однос на
    помалите   луѓе од него. Тој исто така е опседнат со помислата дека н екој или нешто може да го сивалка него или дел од неговата облека . Токму затоа , авторот   во третиот чин , под стапица на интрига на Арсо и народните обичаји, го претставува чорбаџи Теодос одеднаш наспроти својата волја и притиснат од народните обичаји да биде цогански кум во семејството на Циганот Поцко. Како што се обичајите , првиот што ќе ги пресретне циганите излезени на патот со бебето во раце - тој ќе биде кумот , а Арсо и семејството се договориле тоа да биде чорбаџи Теодос . Арсо го доведува комедиографскиот расплет и го ослободува чорбаџи Теодос од обврската на кум. Кумството го презема неговиот син Томче , а за возврат добива благослов од татка си да ја побара Стојанка за жена . Исто така и итроманот Арсо е ослободен од својот долг кон чорбаџи Теодос .


Постирано од: ankii
Датум на внесување: 25.Март.2009 во 18:04
леле Mona Liza и јас ова го најдов...засега имам многу малце напишано еве дел



Григор Прличев е еден од најпознатите поети а воедно и преродбеник кој творел во 19 век. Тој со ниско образование и во тешки услови ги пишувал неговите дела, иако се малку но затоа се безценети.
     Во оваа поема, писателот Григор Прличев го искажува тешкиот и макотрпен живот на Кузман Капидан и неговата мајка Неда. Еден од главните ликови, старата мајка Неда, живее тежок и макотрпен живот. Таа е мајка на еден од најголемите јунаци во тогашна Македонија. Неда, која замислено седи на прагот од куќата и го очекува својот син да се врати од планина. Гегите го носат мртвиот Кузман и се слушаат "пискотници од Галичник во Река". Силната и храбра мајка Неда која нестрпливо го очекува Кузман да се врати и кога ги слуша пискотниците се запрашува што се случило, а веднаш потоа помислува и на најлошото. Четворица Геги го донесуваат мртвото тело на Кузман во куќата, и тензијата на Неда прераснува во меланхолично оплакување на синот. Таа сака да им се одмазди на оние што го убиле, но сепак вели дека сеуште не е момент. Самите Геги кои заедно со разбојникот Махмуд го убиле Кузман, со восхит и почит раскажуваат за неговото јунаштво. Тие и велат на Неда дека везден и да плаче, тој нема да се врати, но сите ќе се сеќаваат на неговите дела. Таа со сиот свој гнев, лутина и жал ќе ги избрка своите соседи за да биде сама со својот храбар и незаборавен син Кузман.

-------------
Never be afraid to Dream... Live... Love and Laugh. Be afraid not to!!!


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 25.Март.2009 во 18:21
ај мајко мила нерасонета...не допиено кафе ...тага Луѓе...човек од магаре паѓа па малку одмараизненадување
--------------------------------------------------------------------------------------------
Белата долина-Симон Дракул
Разработка преку ликот на Змејко
Можни наслови: Во долината на белата ноќ
Психолошките тегоби на Змејко во долината
Романот "Белата долина" на  Симон Дракул спаѓа во реалистички романи. Во него на многу реалистичен начин ни е опишана повоената стварност. Многу реално ни  е претставена колективизацијата   на нашите села и задругарството на нашите селани. Задругарството било проблем со кој селаните се соочувале, го прифаќале доброволно или под присила. Многу од нив влегувале во задругите, а потоа се разочарувале, се повлекувалево себе. 
Црвенокосиот, со здравје на бог, селанец Змејко е токму таков човек. Сиромашниот селанец, како и многу други пред револуцијата бил принуден да оди на печалба. Ја доживеал судбината на испраќањето, печалбарењето и враќање од печалба без да спечали доволно пари за живот. За време на војната, со надеж за подобар живот по ослободувањето, се вклучил во партизанските одреди. По ослободувањето останал во родното село со надеж дека ќе започне нов, подобар живот. Во неговите мисли се вртела недоверба кон луѓето кои биле на раководни функции. Но и покрај недовербата, се зачленил во задругата, го смешал својот со задружниот имот. Бил поставен за бригадиер на градежната бригада. Со својата чесност бил пример за другите селани кои го следеле и станувале задругари.Конфликтот со претседателот, предвоениот крадец по име Штука,  го тера Змејко да се повлече, да бега од нечесните работи.Се ставил себеси во изолација да се заштити од разновидните деформации и човечки бездушија.Полесно му било да се справи со снежните виулици, крвожедните шумски животни, гладта отколку со  неморалите Претседателот и Језикил. Гласно си зборувал:
     " Па тој мене ме тера да помислам дека сите луѓе од секогаш краделе,...Скоро заборавам дека може да се живее единствено од трудот на своите раце и да се биде мирен и задоволен"
Си зборувал, размислувал за време на  својата едномесечна одисеја во завеаните и безизлезни снежни белини на Белата долина. Гладен, изнемоштен се борел со тврдите и дебели трупци во планината без да се предаде. Во борбата  со глутницата волци, се исплашил од самотијата. Изгубен, физички исцрпен, беспомошен почнал да вика, да рика, да бара помош, излез од самотијата:
"Дај луѓе. Дај ги, па нека крадат ако сакаат. ..
Болниот крик на Змејко ја потврдува човековата немоќ, немоќта на поединецот во борба против превеаните, искалени крадци. Тој крик го искажува поразот на поединецот и разбирањето дека силата е во дрижбата. Само сите заедно, човекот со другите луѓе се моќни да ги победат човечките деформитети. Тој крик го тера да признае дека определувањето на  "линија на помал отпор" не носи решение на проблемите, но и да свати колку е мал човекот пред силите на природата. Проблемот на социјалистичката  преобразба на нашето село и прифаќањето  на  задругарството од селанецот , се претворил во проблем, во човеково неспокојство. Човековото неспокојство довело до повлекување, оттуѓување, бегство, изолација, осаменост и други психолошки состојби.
 Белите ноќи во долината го натерале да се врати назад, меѓу луѓето, заедно со нив да се бори против злото кое се стремело да им ја одземе човенштината
Белата долина-Симон Дракул
Разработка преку ликот на Змејко
Можни наслови: Во долината на белата ноќ
Психолошките тегоби на Змејко во долината
Да се зборува за Симон Дракул и неговата раскажувачка вокација несомнено се зборува за Белата Долина. Во овој реалистичен роман покрај со ликовите се среќаваме со описите на природата, спојот меѓу планината и човекот, но и со македонското село во еден повоен период, кој наликува на навидум стивнат вулкан пред ерупцијата на социјалните, моралниуте и психолошките татнежи. Ова ерупција произлегува колективизацијата   на нашите села и задругарството на нашите селани. Задругарството било проблем со кој селаните се соочувале, го прифаќале доброволно или под присила. Многу од нив влегувале во задругите, а потоа се разочарувале, се повлекувалево себе. 
    Централниот лик Змејко, предвоен печалбар, партизан, па задругар се кршел, се преломувал пред реалноста. Желбата за доброто утре ја гледал во задругата, но не и во луѓето кои ја воделе задругата. Превејаните предвоени крадци Штука и Језикил, сега партиски и задружни раководители му го мателе умот. За Змејко основна работа била  да остане чист, да го зачува својот корен. Неговиот корен бил впиен длабоко во карпестата планина, го крепел својот труд со сета почит кон работата наследена од неговиот дедо Ристан. Неговиот корен растел заедно со судбината на многу негови соселани. Маката заедно ги носела на печалба, ги вратила назад, ги собрала да ја градат слободната земја. Но, како грамадни столбови пред него застанувале луѓе кои во себе носат нешто темно и го урнуваат идеалот за човекот и човечноста. Претседателот и бригадирот Језикил постоеле околу него како бран нечист воздух кој го задушувал. Се плашел да не се зарази од оваа нечистотија. Со целото свое суштество се борел против таа леплива расипаност, пред крадењето на заедничкото.
    " Па тој мене ме тера да помислам дека сите луѓе од секогаш краделе,...Скоро заборавам дека може да се живее единствено од трудот на своите раце и да се биде мирен и задоволен"
Размислувал така, па бега во самотија, во изолација. Го барал својот мир во Белата Долина.  Како испосник и искушеник, сам со својата совест водел митска борба за да дојде до вистината. Белата Долина е амбиент во кој сам и се спротиставува на целата природа, на снежните виулици, таа  наликувала на чистилиште низ кое морал да помине за да може да се врати назад и да се фати со проблемите кои го јадале одвнатре.  Се судрил со мечка, со глутница волци, со рис. Сите тие како да земале по дел од неговата сила. Но спасувањето на малото јаре, враќањето од смртта на тоа беспомошно мало суштество како да му дава сила. Во него се раѓа желбата покрај себе да има човек. Враќајки се кон селото, низ длабокиот снег, по угорнината го здогледал стариот волк изгонет од глутницата. Се препознал себеси, но место да се врати назад во самотијата грабри храбро напред кон луѓето.
Ги напуштил белите ноќи во долината и се вратил назад, меѓу луѓето, заедно со нив да се бори против злото кое се стремело да им ја одземе човенштината. Само заедно се јаки. Само заедно ќе се заштитат од заразата која се шири од нечесните, арамиите.



-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 25.Март.2009 во 18:29
Апсолутно мора едно да е јасно, ова е само појдовна идеја а понатаму модифицирање по сопствено креирање. Што правиме ако 10 души го напишат ова?голема%20насмевка file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CShterjov%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml -
file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CShterjov%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml - Големата Вода
file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CShterjov%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml -


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 28.Април.2009 во 21:15
ajde i ova ako pomagaнамигнување
Јордан Хаџи Константинов Џинот
Труд ми е името
Најсилно од сé човекот ја сака слободата и силно се бори против непријателот кој посега по неа. Борбата против поробителот е борба против неправдата во секаква форма. Немирниот и бунтовен дух не може да трпи неправда врз себе и врз својот народ. Таков борец со немирен и бунтовнички дух бил и основоположникот на македонската драмска литература, народниот просветител и филозоф  Јордан Хаџи Константинов Џинот.
Роден е во 1821 година во Велес во семејството на клисарот на црквата Св. Спас каде и завршил келијно училиште. На 15 години бил испратен во Самоков да го продолжи школувањето, а потоа во Солун каде го изучувал грчкиот јазик и најновите наставни методи кои подоцна ќе ги применува во својата учителска работа. По завршувањето на школувањето ја започнал својата плодна просветителска дејност, најпрво во Велес, а потоа во Скопје и Прилеп. Заради своите заложби за воведување на народниот јазик во училиштата се судрил со владиците и бил принуден да замине на Света гора, Химос и Патмос.  Наклеветен од битолскиот и велешкиот владика бил протеран во заточение во Мала Азија. По долги години во прогонство се вратил во родниот Велес каде се зафатил со просветителска дејност, но и со преводи на античката грчка книжевност. За потребите на училиштата и осовременување на наставата  ја превел Доситеевата Ижица, а го напишал и првиот буквар наречен Таблица перваја  Како автор на првите драмски текстови ги поставил темелите на македонската драмска литература. Тој е основач и на првата драмска дружина, составена претежно од неговите ученици. Оваа драмска дружина изведувала драмски изведби на народни приказни, како и драми напишани од  Џинот.  Покрај ова Џинот се занимавал и со пишување поезија. Иако неговата поезија нема никаква уметничка вредност и во основа е рационална , студена и без никакви поетски чувства значајна е по тоа што преку нејзе Џинот подучувал, воспитувал, а неговите песни се првите публикувани песни на македонски јазик.
Една од нјпознатите песни на Џинот е песната Труд ми е името. Основен мотив во оваа песна е размислувањето за човечките добродетели: мудроста, љубовта и трудот. Ова поучна песна без уметнички квалитети, но со воспитна улога е составена од 10 катрени. Содржински може да се подели на три целини. Во првата, во која влегуваат првите пет строфи Џинот настојува да им даде сликовита форма на поимите: мудрост, љубов и труд, претставувајки ги како убави девојки кои пеат и свират на флејта. Во наредните три строфи кои ја сочинуваат втората целина Џинот го искажува својот став кон мудроста, љубовта и трудот, нагласувајки дека ги сака сите, но кога би морал да бира би го одбрал трудот. Во последните две строфи ја искажува користа од трудот.
Џинот е човекот кој во мрачниот 19 век ги палеше светли огнови на сенародното просветување, го штитеше народот од туѓата асимилација  и ги кршеше камењата на цврстата и заостаната турска империја.  



-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 30.Април.2009 во 11:33
Ajde kolku za pocetok, a prosiruvanje na prethodnoto (timskata rabota e vidna)голема%20насмевка
Панонски легенди
Св. Кирил и Методиј на Словените им го дале најсилото оружје во борбата против асимилацијата-азбуката. Нивните најистакнати ученици, доследни на делото на своите учители, со успех го продолжиле ширењето на словенската писменост и култура.На патот на писменоста како моќно оружје го користеле напишаното дело Едно од првите оригинални дела напишани на словенски јазик е Панонски легенди.
Композицијата на двете житија  е мошне добро изградена. Тие содржат воведен дел во кој се слават величината на господ, изложување   во кој е раскажан животниот пат на браќата по хронолошки ред, а во завршниот дел се искажани цитати од Евангелието. Изобилуваат со компарации, епитети, раторички прашања, а стилот е разбирлив за сите Панонски легенди содржат две житија  Житието на Св. Кирил и Житието на Св Методиј. Во овие житија познати уште и како Моравски легенди најопширно е опишан животот и работата на словенските браќа во Панонија, односно Моравија. Житието на Св. Кирил почнува со опис на животот на св. Кирил од неговите детски години и неговата наклонетост кон науката и мудроста,
“ ...Кога почна да оди на училиште, Константин напредуваше  во учењето најмногу од сите ученици...“
и продолжува со опис на неговото школување во Магнаурската школа, потоа како библиотекар во црквата Св. Софија. Авторот опширно ги објаснува мисите  на св. Кирил, времето на пишувањето на азбуката. Посебно место зазема неговиот престој во Моравија, радоста на Словените за можноста за учење на мајчин јазик. Авторот ја опишува и зависта и клеветите на германските свештеници пред папата, како и борбата за одбрана на словенската писменост. Во Житието за Методи опишан е животот и делото на постариот брат Методиј. Во двете житија, односно во Панонски легенди основната идеја е да се докаже  и одбрани правото на Словените на свој јазик, писменост и култура. Авторот двајцата браќа ги нарекува, раби божји, прикажувајки ги како апостоли и светци, божји избраници за големи дела кои не сакале ништо за себе. Овие учени  луѓе го одбраниле своето дело со мудрост: Зарем Сонцето не не грее сите?”. Поради тоа папата ги ослободил, а луѓето ги сакале и  на секој чекор им ја искажувале својата љубов.
Панонски легенди се од извонредно значење за историјата, литературата и постоењето на словенските народи. Тие беа, се и ќе бидат најбогатиот извор од кои се црпат податоци за првите словенски просветители, творците на првата словенска азбука.



-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 01.Мај.2009 во 08:24
Како беше она- Вашата желба за нас е заповед голема%20насмевка И немојте од збор до збор, па на писмена сите со еден составизненадување
Неспоивоста во карактерот на Татјана и Евгениј Онегин
     
Романот во стихови “Евгениј Онегин” е дело во кој поетот ја влејал сета своја страст,  своето животно и творечко искуство. Построен е врз мошне напната и впечатлива перипетија и сложени односи, конфликти и спротивни карактерни особености.
    Централните ликови, Евгениј Онегин и Татјана Ларина се личности со неспоив карактер. Онегин е типичен претставник  на монденските кругови од своето општество кој во детството добил површно и несистематско образование. На деветнаесет години станал сопственик на голем имот. Онегин е човек без визии за  животот и незаинтересиран за крепосните селани на својот имот. Сиот свој интерес го насочил кон поканите за ручеци, вечери, балови и забави.Овој површен млад човек  целосно се оддава на навиките на пороците, ги покажува својствата на необична личност. Човекот без емоции  грубо ја отфрла љубовта на идеалната и поетична селска девојка Татјана. Каприциозно се поигрува со нејзината сестра и го убива човекот што искрено ја сака.
Наспроти него, Татјана е типичен претставник на руска жена, со цврст, монолитен и единствен  карактер.Во неа нема колебања, со своите ставови стои цврсто на земјата.Нејзината природа е силна и длабока. Нејзе  и е туѓо лошото однесување. Таа силно и со непосредна  спонтаност ги искажува љубовните чувства кон Онегин. Нејзината длабочина ја прави поумна од него. Нејзиниот благороден инстинкт ја води напред, а ја сопира кога треба. Не се променила ни во изменетите животни околности. Ги зачувала својствата на  поетична  и силна природа кои ја красеа и како селска девојка и како отмена  дама од високото друштво. Не се променил ниту нејзиниот однос кон љубовта, која за неа е основен извор на среќата и несреќата.Тоа свето чувство во најголема мера го определува карактерот на Татјана и  по основ на него таа не бара компромиси. За неа во љубовта нема средина. Иако му признава на Онегин дека сеуште го сака смело му соопштува дека не верува во трајноста на неговите чувства.
    Пушкин во својата бесмртна  и недостижна поема преку својот јунак Онегин паралелно ни ја изнесе историската судбина на рускиот човек-скитник и неоспорната убавина во личноста на руската жена.



-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 04.Мај.2009 во 18:43
ЃОРЧЕ ПЕТРОВ
    Името и делото на Ѓорче Петров неразделно е врзано за Македонската Револуционерна Организација (МРО) Тој е еден од првите основачи и најпопуларниот водач и теоретичар. Него уште го нарекуваат и Идеологот на Внатрешно-Македонската Револуционерна Организација (ВМРО).
    Ѓорче Петров бил познат по тоа што приоѓал критички и ги разгледувал патиштата и начините на народната револуција. Слободно можеме да кажеме дека Ѓорче Петров е највидниот и најзаслужниот револуционер во Македонија чие име и место треба да биде сместено заедно со Гоце Делчев, Јане Сандански, Димо Хаџи Димов, Пере Тошев, Петар Поп Арсов и др. Животниот пат на Ѓорче Петров е патоказ на едно светло и постојано служење на идеате за државно-политичко осамостојување на Македонија. Целиот свој живот го посветил на возвишеното дело за ослободување на Македонија и никогаш не отстапил од тој принцип, принципот на самостојно и потполно независно Македонско Револуционерно движење без никакво мешање од туѓина.
    Роден е во село Варош, Прилеп во 1864 година. Основно образование завршува во Варош, а потоа продолжува во Прилеп. Школувањето го продолжува во гимназијата во Софија, но набргу се враќа во родното село и работи како бакал со неговиот татко. Во 1881 година се запишува во Битолската гимназија, а потоа во Солун каде се школувале сите повидни Македонци. Тука се поврзува со напредните младинци и учествува во ученичкиот бунт, поради кое е исклучен од гимназијата. Се префрлува во градот Пловдив, во Бугарија за да го доврши своето школување. Се враќа во Македонија и работи како учител во Скопје. Тука се бори за остварување на својот висок идеал-еманципација на Македонија и нејзино тргнување по врвиците на цивилизираните општества т.е. демократија и самостојност. Се бори против религиозниот расцеп на својот народ, против егзархијата и патријаршијата т.е. бугарското и грчкото влијание и воопшто против сите мешања од надвор.
    Во 1894 година во Битола се среќава со Пере Тошев. Двајцата образуваат револуционерен кружок од млади и напредни луѓе. Слични револуционерни кружоци  почнуваат да се организираат низ цела Македонија: Штип, Прилеп, Охрид, Кукуш, Велес, Солун, Гевгелија и други места. Така МРО почнала да работи консолидирано т.е. овие формирани кружоци да работат поврзано, раководени од Централниот Комитет кој е во Солун.
    Една од познатите акции на Ѓорче Петров е познатото испраќање на кираџијата Доне со пратка бомби од Штип за Битола. За ова говори и народната песна “ Ми товари Дончо три вреќи ориз”. Ѓорче смета дека паѓањето на Дончо во затвор е првата проверка на издржливоста и моралната цврстина на Македонецот. Така се создаде традицијата- еден друг  да не поткажува, да не се издава ништо и никого.
    Во 1895 година Ѓорче Петров доаѓа во Солун каде е избран за член на Централниот Комитет на ВМРО. Него ин а Гоце Делчев им е зададена задача да изработат програмски доцумент, односно да ги изработат Правилникот и Уставот. Првиот член на тој доцумент гласи: ВМРО има за задача да ги обедини во едно сите незадоволни елементи од Македонија и Одринско, без разлика на вера и народност и издвојување преку револуција полна политичка автономија на овие две области.
Ѓорче многу често ја акцентирал Гоцевата концепција дека ослободувањето  на Македонија лежи исклучиво во добро организирано внатрешно востание. Тој заедно со Гоце Делчев , Даме Груев и други членови на ВМРО категорички се спротивставиле на решението за кревање на Илинденското Востание. Исто како Гоце сметал дека најпрво народот добро да се подготви и наоружа и потоа во исто време на повеќе места да се дигне востание. Неможејки ништо да промени, посебно по смртта на Гоце Ѓорче се вклучува во востанието со својата чета, војувајки во Прилепско и Мариовско. По неуспехот на Востанието повторно се враќа во Софија.
    По поделбата на Македонија во 1912/13 година Ѓорче Петров вели:
-    Над главата стојат џелати со ножеви во рацете за да ја сечат на парчиња, целата во лузни нашата Македонија. Повторно таа паѓа во сеништата на нови ропства.
Разочаран Ѓорче останува да живее во Софија и активно работи во Македонската  левица.
На 21 јуни 1921 година во приквечерината, во теророт и масовните убиства на Македонските идеолози на Софиските улици е убиен Ѓорче Петров од раката на заведениот атентатор, помакот Реџеп од Царев Двор кој подоцна е ликвидиран за да се избришат сите траги.
Со смртта на Ѓорче Петров умира живата историја на Македонското Ослободително дело. Овој самороден титан на МРО историјата ќе го признае за еден од четирите столбови на големата епопеја на злосреќниот мал народ, во еден ред со Даме Груев, Гоце Делчев и Пере Тошев.  



-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 04.Мај.2009 во 18:44
ПЕРЕ ТОШЕВ
Тој и припаѓа на генерацијата на Гоце Делчев, Ѓорче Петров, Петар  Поп-Арсов, Крсте Мисирков, Васил Главинов и уште многу други борци, визионери кои во своите мечти и во своите акции за прв пат ги удрија темелите на нашава денешница.Таа млада генерација ја презеде на себе историската одговорност да го поведе народот во решавачка борба против пет вековниот поробувач, да го поведе во непомирлива и организирана борба, во свесна борба за живот и смрт.  Генерација која основа организирано движење- револуционерна организација која го организираше народот во борба за слобода. Пере Тошев припаѓа на  онаа генерација која го формираше ВМРО и беше во нејзиниот Централен Комитет.
Роден е во 1865 година во Софија, каде што ја организирал познатата “ Млада македонска книжевна дружина” во која освен него учествувале И Даме Груев И Петар Поп Арсов.. Во 1894 година во Битола се среќава со Пере Тошев. Двајцата образуваат револуционерен кружок од млади и напредни луѓе. Слични револуционерни кружоци  почнуваат да се организираат низ цела Македонија: Штип, Прилеп, Охрид, Кукуш, Велес, Солун, Гевгелија и други места. Така МРО почнала да работи консолидирано т.е. овие формирани кружоци да работат поврзано, раководени од Централниот Комитет кој е во Солун.



-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 04.Мај.2009 во 18:45
ПЕТАР ПОП АРСОВ

    Петар Поп Арсов е основоположник на Македонската Револуционерна Организација, повеќе годишен член на Централниот Комитет на Тајната Македонско-Одринска Револуционерна Организација (ТМОРО), задрграничен претставник на огранокот на Организацијата, како и автор на една забележиелна книга, со цел да ја разоткрие штетната Бугарско-егзархиска политика во Македонија. Тој е исто така истакнат деец на Македонската Револуционерна Организација.
    Роден е во 1868 година во село Богомила, Велешко. Се школувал во родното село, а продолжил во Солун, Белград и Софија, каде што ја организирал познатата “ Млада македонска книжевна дружина” во која освен него учествувале и Даме Груев и Пере Тошев. Ова друштво се залагало за афирмација на македонската самобитност, односно биле против туѓите пропаганди во Македонија. Петар Поп Арсов работел како учител во Скопје, Солун, Прилеп и во  Штип. По Виничката афера во 1891 година бил затворен. По излегувањето од затвор земал активно учество во работата на Рилскиот конгрес.
    На овој конгрес тој најтесно соработува со Јане Сандански. Неговата книга “Стамболштината во Македонија и нејзините  претставници “ е објавена во Виена во 1894 година. Книгата ја објавува под псевдонимот Вардарски. Во својата книга тој јасно ја отсликува и разобличува непријателската улога на Бугарската Егзархија спрема македонскиот народ. Во неа меѓу другото тој пишува:
    “Тој тиранин (мисли на Стамболиев, претседателот на бугарската влада) за задоволувањер на својата жед за власт посака да се послужи и со училишното дело во Македонија. Тој блудник, се поигрува со честа, со животот и имотот на своите сонародници во кнежевството (Бугарија), па посака истото да го стори и со нас Македонците, за во сопствената наша татковина Македонија ...
    Нашите вековни господари никогаш не задирале во нашето општинско самоуправување. Макар и под грчките владици, во општините нашиот народ бил слободен во издржувањето и уредувањето на училиштата, црквите, манастирите и во други народно-општествени прашања. Тука во тоа свето гнездо, народот се воспитувал во општественост, во хуманизам и на својот му давал повозвишен éлан, престанувајки да се грижи само за својот личен опстанок. Тука, во тој наш единствен наш Парламент, се чувал и се зајакнувал стариот словенски демократски дух на нашиот народ- основата на патријархалниот словенски свет. И токму таа наша (македонска) општина- единствената народна установа  ја зачува нашата национална и човечка физономија низ петсто годишниот период. Егзархијата, со секакви средства, сака да ја претвори во нула нашата општина, да ја задуши, да го задуши народот !
    Може лид а има поголемо злосторство од тоа?
-    Кој ти ги извади очите?
-    Брат ми!
-    Затоа толку длабоко ти ги извртел!
Токму таква е нашата положба: ни даваат пари за да не убијат.
Најважните служби владици, директори, учители и т.н.  Егзархијата им ги доверува на Бугари и од егзархиски служби ги остранува совесните Македонци. За да бидат изгонети од родната земја против нив се користат сите дозволени и недозволени средства...”
Петар Поп Арсов е ден од основачите на ВМОРО и блескаво ја завршува поставената задача. Тој како член на Младата македонска книжевна дружина се борел заедно со другите револуционери за слободата на Македонија. Во 1892 година дружината започнала да го издава списанието Лоза. Отами членовите меѓу кои бил и Петар Поп Арсов биле наречени лозари. Во списанието се пишувало со големи отстапувања од бугарскиот јазик односно на македонски јазик.
Лозарите, се стремеле македонскиот јазик да го издигнат на степен на литератутен јазик. Главна цел им била да го засилат националното сознание кај Македонците ид а ја потикнат борбата за ослободување на Македонија. Затоа тоа енергично ги разобличувало тогашните пропаганда на буржоазијата на соседните земји. Движењето на лозарите предизвикувало негодување и гнев во редовите на бугарската буржоазија. Тие биле остро напаѓани. Поради тие причини тие престанале да го печатат списанието.
Петар Поп Арсов како член на ТМОРО е познат по тоа што во 1894 година го напишал и Уставот на ТМОРО. Во него тој истакнува дека Организацијата се бори за Автономна Македонија во рамките на Турската империја, секако во почетокот тоа било преодна фаза, до конечното ослободување од Турција и создавање своја сопствена држава.
Петар Поп Арсов по Балканските војни, особено по Првата светска војна, односно по поделбата на Македонија емигрира во Бугарија. Разочаран по целата своја макотрпна работа се повлекува од јавниот живот.
Умира во 1941 година недочекувајки да ја види слободна својата родна земја.



-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 04.Мај.2009 во 18:46
ДАМЕ  ГРУЕВ

Историските заслуги на Даме Груев се од големо значење на Македонскиот народ. Тој и припаѓа на генерацијата на Гоце Делчев, Ѓорче Петров, Петар  Поп-Арсов, Крсте Мисирков, Васил Главинов и уште многу други борци, визионери кои во своите мечти и во своите акции за прв пат по одредено време ги затемелиле темелите на нашава денешница.Таа млада генерација ја презеде на себе историската одговорност да го поведе народот во решавачка борба против пет вековниот поробувач, да го поведе во непомирлива и организирана борба, во свесна борба за живот и смрт. Идеолог,организатор и непосреден водач на таа прва свесна  борбена организација на Македонскиот народ, покрај другите е и Даме Груев. Неговата безрезервна оддаденост на револуционерното дело е меѓу првите примери на најчист хероизам, на свесна саможртва, на подвиг. Даме Груев е пример на прв генијален организатор на народните маси, пример на голем Македонец. Затоа со својот  апел до Македонците кој излезе во првиот број на “Лоза” Даме Груев напишал ... “ навистина, има ли посреќно, има ли поблагородно, од тоа да служиш и да работиш за татковината, за општонародното добро, од кое зависи и личната наша среќа?”    
 Даме Груев е роден во с. Смилево Демирхисарско 1871 година,
По завршувањето на основното училиште  во родното село оди на учење во Битола, тогаш значаен центар на европскиот дел од Турција.Таму завршл  со голем успех, а потоа заминува во Солун, во тогашна бугарска(егзархиска)гимназија, каде што  ги завршува И и ИИ клас. Во тоа време во бугарската гимназија во Солун се школува идната македонска  интелегенција, која наскоро ќе ја превземе судбината на својата земја во сопствени раце. Даме Груев после две годишно учење 1888 година со поголема група Македонци преминува  во Белград. Истата година во јануари е и бунтот на учениците, во кои учествува и Даме Груев. Исклучени се 19 ученици од ИИИ клас,бидејки излегле со барање дека  не можат да работат на бугарскиот јазик, туку сакаат да работат и да им се предава на нивниот домашен македонски дијалект  .  Така за Даме Груев почнува времето на немири.Тој оди во Солун-Белграт-Софија-Солун и така разочаран пак се враќа во Македонија. Во Софија 1889 година Даме Груев и Петар Поп-Арсов го организираат македонското гласило списанието   “Лоза”  .Револуционерното дело и јавниот настап преку печатот,тогаш како по правило оделе заедно,а Даме се ориентира за

револуционерниот пат. Даме Груев како студент по историја на Универзитетот во Софија донесе цврсто решение да се врати во својата татковина зошто таа има потреба од него. Уште тогаш тој е посебен со мислата  за политички реализам: се да се решава според објективните можности. Во текот на 1893 година додека беше ВИИ клас во Солунската гимназија Даме Груев работеше во кружокот. Тој се трудеше да се подготват добри учителски сили и апостоли на револуцијата и да се задржат за подолг временски период во Македонија. Таквото размислување Даме Груев го пренесуваше на учениците како учител во родното село, а потоа и во Прилеп. На 23 октомври 1893 година во куќата на книжарот Иван Хаџи Николов, Даме  ги собира сите оние за кои смета дека ќе и се посветат на борбата. Подоцна на Божиќ 1894 година се конституира раководството на Организацијата. Даме Груев станува нејзин прв секретар. Од тогаш па се до неговата херојска смрт тој ќе ја крстосува Македонската земја вдолж и вшир, да се организира, буди и повикува на сеопшта борба за слобода. Во 1894 година доаѓа во Штип како главен учител во третокласното училиште во градот. Тука се среќава со Гоце Делчев, кој се вратил во Македонија да и служи како народен будител. По смртта на Гоце Делчев, Даме Груев ја презема во свои раце судбинската одговорност за востанието. На 17 април во Смилево се одржува Смилевскиот конгрес на Организацијата, а Даме Груев е избран за претседавач на Конгресот. На 2 август 1903 година Македонскиот народ заедно со сите останати народи кои живеат во Македонија се кренаа на востание на отворена борба на живот и смрт. Илинден го затекнува Даме Груев во Смилево како прв предводник на организираниот бунт. Даме останува до крај со народот да го теши во невољите, “ Слобода без крв не се стекнува”. Во октомври 1905 година се одржува општ конгрес на Организацијата познат под името Рилски конгрес, на кој Даме Груев  е избран  за претседател со тајно гласање. Решенијата на Рилскиот конгрес ја враќаат вербата во силата на организацијата. Идеите на Гоце Делчев сеуште се живи, но Даме Груев го води една единствена мисла, да се врати во Македонија. Тоа и го прави. На пат кон Македонија, во село Русиново кое било силно упориште на Организацијата. На 11 декември 1906 година е опколен од турскиот аскер.. Откако загинува Сандо Китанов, кој му е верен придружник, и влечејки го на грб ранетиот комита Корчев, Даме прифаќа нерамноправна борба со аскерот, надевајки се дека ќе побегне кон планината. По самоубиството на Корчев, Даме останува сам. Неговата смрт до ден денес е мистерија-смрт или самоубиство за да не падне жив во рацете на турскиот аскер. Неговиот живот згаснува 1906 во с.Русиново. Селаните го носат мртвото тело во селото и го закопуваат во дворот на селската црква. Подоцна неговите посмртни останки се пренесени во неговото родно село Смилево.



-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 04.Мај.2009 во 18:48
ГОЦЕ ДЕЛЧЕВ
Гоце Делчев е роден 23 Јануари 1872 г. во Кукуш.По завршеното основното училиште  во родното место, тој образованието го продолжил во Солун во егзархиската школа. Во Солун тој добил можност да се запознае со голем број на луѓе кои живеело со духот на револуцијата, Македонското ослободување и патриотизмот. Со неговиот карактер и интерес Делчев брзо станал член на тајните кружоци, а потоа и претседател на еден од нив.
По завршувањето на училиштето во Солун, образованието го продолжил во Софија во военото училиште. Иако животот таму бил построг, неговиот интерес кон Македонија останал силен.Своето слободно време го користелк се подобро да се запознае со тематиката и негови истомисленици, посебно прогресивните мислители. Не му биле непознати идеата за народноослободителна борба . Оваа атмосфера му била позната уште во Солун, но тука имал можност поконкретно да се запознае со неа.
Во Софија се запознал со основачот на македонската социјалистичка група Васил Главинов. Социјалистичките идеи му биле блиски, и во нив го гледал спасот за македонскиот народ. Поради своите убедувања, на 24 Септември 1894 г. Гоце Делчев бил избркан од академијата под обвинение дека е социјалист.
По исклучувањето од академијата, тој заминува за Штип, каде станува учител. Понесен од идеате за ослободување, тој веднаш се приклучил во ВМРО. Во својата втора година, во Организацијата се случило големо нешто, Гоце Делчев влегол во Организацијата.
До влегувањето на Делчев во Организацијата, примањето на нови членови се одвивало само со бирање од побогатите градски класи. Сето тоа одело премногу споро и се одвивало само во неколку града во Македонија. Било потребна промена доколку Организацијата сакала да опстане.
На тие потреби одговорил Делчев.Уште во првите денови на неговиот престој во Штип, Делчев вниманието го свртел кон селската маса. Ја отфрлил практиката  да им приоѓа на луѓето поединечно, и енергично се фрлил во ширењето на идеологијата на ВМРО. На луѓето им приоѓал смело, отворено и
со доверба.Тоа го подигало самочуството и редовите на ВМРО брзо се ширеле. Црковните дворови и неделните вечерни училишта се покажале плодно место за регрутирање на нови луѓе. Летните распусти биле можност да се допатува до подалечните села. За упатување во тајните на движењето се користело примерите на соседните народи, а често се употребувале и како пример големите сили.
Оваа практика веднаш родила со резултати. Организацијата ги прескокнала градските ѕидишта, и ја опфатила целата штипска
околија. Продрела и до соседните поголеми центри Виница и Радовиш. Штип станал центар на револуционерната практика и пропаганда. Овде се сретнале и двете најголеми личности на ВМРО, Гоце Делчев и Даме Груев. Едниот отворен, искрен, дружељубив, простосрдечен, што горел во револуционерен оган, а другиот систематичен, одмерен, трпелив, истраен, логичен. Нивната средба имало големо значење за понатамошниот развој на ВМРО.Тука се градела стратегијата и тактиката за понатамошните револуционерни дејности.Делот од вниманието било насочено кон матрејалните проблем и на револуционерната дејност. Овде  се вовел нов метод на регруитирање кој подоцна се прифатил во сите окрузи на ВМРО.
Истоивремено со растењето на ВМРО, Делчев работел и на создавање на канали за транспорт на луѓе и средства се до Ќустендил во Бугарија.За успешност на пунктовите, одговорноста била предавана на локални луѓе како Никола Зоографски во Ќустендил, Никола Малешевски во Даушница и др. Отворени се канали за Разлог, Џумаја, Царево Село ид р. Каналите станале главни трансмисиони средста на Организацијата.
Гоце Делчев својата сериозност во борбата за слободна Македонија ја покажал со убедувањето дека Организацијата треба да излезе од своите тесни националистички рамки ид а се отфори за сите поробени. Тој со многу револуционеи ( 16 истакнати) го свикале  Солунскиот Конгрес во 1896 год. Заедно со Пере Тошев, Даме Груев, Ѓорче Петров, Петар Поп Арсов, Иван Хаџи Николов, Христо Матов и други истакнати дејци извршиле анализа на досегашните активности. Гоце Делчев и Ѓорче Петров биле задолжени да изработат проекти за Устав и Правилник на Организацијата. Посебно место му се дало на принципот на истакнување дека Организацијата се бори за слобода на сите без разлика на вера и националност. Се донела одлука Македонија да биде поделена на 6 револуционерни окрузи а центар да биде Солун.
Голем проблем за развивањето на револуционерното движење било и вооружувањето на Организацијата . Од почетокот овие револуционери се надевале на помош од бугарската војска, но на крај сватиле дека изворите на финансирање  мора да ги бараат меѓу богатите и влијателни православни луѓе ширум Македонија.  Таква  одговорна задача му била доверена токму на Гоце Делчев. Тој со својата чета ја започнал мисијата на собирање средства за оружје. Овој способен револуционерен теоретичар и практичар со својата умешност успеал за кратко време илегално да ја прошета Македонија од Пирин до Битола, од Солун до Скопје . Неговите индивидуални методи во собирање средства за оружје оделе дотаму што не презал и од
организирање отмици на  бегови за кои се барало откуп. Неговата максима била дека само добро организиран и вооружен народ може да се избори за својата слобода. Ова негово убедување не го делеле многу негови соборци. Подбуцнати и потпомогнати од врховистите многу членови на Организацијата биле убедени дека во Македонија треба веднаш да се дигне востание. Гоце Делчев бил против таквото брзање. Со своето остро спротивставување на таквите размислувања и ставови станал камен сопилник на врховистите. Масовно почнале да размислуваат за негова ликвидација. На три месеци пред подигањето на Илинденското востание успеваат во тоа. На 4 мај 1903 година Гоце Делчев бил во село Баница. Предаден на турскиот аскер, загинал во опколеното село во нерамна борба.
Неговите посмртни останки 43 години по неговата смрт, во 1946 година биле пренесени во неговата слободна татковина, во Скопје во црквата Св. Спас.



-------------


Постирано од: G1RL
Датум на внесување: 11.Мај.2009 во 08:34
Еве нешто за ЕГЕНИЈ ОНЕГИН
Главен лик во романот е Евгениј Онегин. Тој е претставник на градската благородничка средина.Тој е и многу самоуверен човек кој умее да го прикрие своето незнаење и површно образование.Неговите стремежи и чувства се нестабилни.Тој се обидува од здодевноста да избега со пишување поезија и читање книги,но не успева.Ништо не го интересира-забавите му стануваат здодевни и животот на село му е здодевен и дружбата со Ленски му е здодевна,а љубовта на Татјана му претставува товар.Навикнат да се однесува кон жените ладнокрвно,тој и кон неа е таков.Нејзиното писмо не го допира премногу,а кога ја одбива за да не ја навреди,се обвинува себеси и своето сфаќање за слободен живот.Сепак,настапува џентлменски бидејќи веројатно чувствуванекаква симпатија и сожалување кон неа штом не ја искористува нејзината љубов,како што тоа го правел многупати претходно.
Најнегативно е неговото однесување на именденот,кога за да го направи Ленски љубоморен,тој цела вечер танцува со Олга.И зошто ? Само затоа што му била здодевна љубовта на Татјана.Уште пострашно е што избрзува и не размислува за последиците .Од истите причини го прифаќа двобојот во кој го убива својот пријател.Тврдоглавоста и глупавоста го прават убиец.Меѓутоа,не е рамнодушен на тоа што го прави.Го гризе совеста и сосема се повлекува одејќи во непознат правец.
Кога повторно ја сретнува Татјана,тој не може да се помири што таа е туѓа и недостижна.Не може да се помири со нејзиното студенило и одбивање и затоа лудачки се вљубува во неа-до разболување.Но,Онегин не би бил свој кога на крајот не би се помирил и вратил на претходните идеали,на распуштениот и безделнички живот,тешејќи се дека времето може да излечи се.


-------------
TODAY COULD BE YOUR BEST, WORST OR LAST DAY IN YOUR LIFE...


Постирано од: G1RL
Датум на внесување: 11.Мај.2009 во 12:12
EVE NESTO NABRZINA

Neg i poz osobini so koi se odlikuvaat lugeto, sekoj covek sekoj od nas gi karakteriziraat lugeto kako razumni sustestva.Edna od negativnite karakteristiki so koi se karakteriziraat lugeto e i zavista. Zavista kako osobina e najdobro pretstavena vo deloto Slovo zaradi zavist- napisano od J. Kr4ovski. Spored nego zavista e loso, odbivno i pogubno 4uvstvo. 4uvstvo koe e izvor na sekoe zlo, prokletstvo koe na momenti vladee so svetot, i na neboto i na zemjata. Vo ova slovo avtorot ni kazuva kako nastanala taa i koi se posledicite od nea. Spored legendata taa se pojavila na neboto megju angelite.1 angel koj svetel kako sonce mu zavidel na boga na negovata mok no bidejki taa ne mozel da ja ima se pretvoril vo gjavol. Za kazna se nasol vo pekolot. Taka se raga zavista koja ne miruva . Gavolot im zavidel na Adam i Eva se pretvoril vo zmija i ja nagovoril Eva da zeme od zabranetoto ovosje - jabolknicata. Za kazna ja izgubile besmrtnosta. Vo zavrsniot del se kazuva za posledicite od nea. Se kazuva deka taa nosi samo bolka i stradanje. Bolka koja e tesko izleciva i stradanje koe moze da bide vecno. Site se prasuvame zosto se javuva ova cuvstvo. Mozebi odgovorot nikoj ne go znae, ne go znael i nikogas mikoj nema da go doznae no se nadevame vo idnina zavista ke postoi pomalku, tolku malku sto1 den celosno ke iscezne a so toa i svetot ke stane podobro mesto za ziveenje.


PS: ova e spored deloto na J.Krcovski

-------------
TODAY COULD BE YOUR BEST, WORST OR LAST DAY IN YOUR LIFE...


Постирано од: Lithium
Датум на внесување: 12.Мај.2009 во 17:50
Ликот на Неда во поемата Сердарот

``Неда е централен лик во поемата Сердарот. Таа е мајка на јунакот но и самата е јунак. Таа е храбра, гордо ја поднесува смртта на својот син, бестрашно им се спротивставува на непријателите, подготвена е и самата да се бори и да ја поведе борбата - да стане водач. Јасно е изразена нејзината решителност и чесност. Но освен овие возвишени атрибути, таа е сепак мајка, чувствителна, која безмерно го љуби своето единствено дете. Нејзиниот крик и плач е мајчин, зашто нема ништо пострашно од смртта на детето. Но и во таа болка Неда не мисли само на себе, туку и на целиот нејзин народ кој останал незаштитен и кој треба да преземе дел од таа болка.
Во ликот на Неда Прличев го насликал и ликот на својата мајка кон која чувствувал голема љубов и почит.``

и од ова подолу можеш да напишеш нешто ( иако е многу слично со првото ):

``Неда - мајката на Кузман Капидан е силна, јака, јадра, достојна жена. Таа една ноќ сонила еден сон, страшен и многу чуден. Сонила како нејзината куќа, голема, стара, потпрена на скршени греди се срушила. Неда се исплашила и во тој момент се разбудила од сонот. Истата таа вечер, стоела пред прагот на својата куќа и со смуртено чело го чекала својот син да се врати од некое место за кое ни таа самата не знаела од каде.....Чекала само на најлошото.
Во еден момент таа видела како од далеку го носат мртов нејзиниот единствен син. Нејзината болка и тага биле преголеми....но таа се помирила со својата судбина и со судбината на својот син. Пискотници се слушале од нејзиниот дом....
Но сепак, некаде длабоко во душата таа собрала сила и храброст да изговори неколку зборови. Да ги натера луѓето коишто го носат молкум нејзиниот син да се заколнат дека веќе нема никогаш да вршат таков терор и да бидат причина за солзите на македонскиот народ. Ако не го сторат таа, таа изустила само дека повторно ќе се роди јунак којшто ќе продолжи да чекори по делотот на Кузман Капидан.``




-------------
You think you are perfect? Well, try walking on water...


Постирано од: Lithium
Датум на внесување: 13.Мај.2009 во 14:51
Likot na Kuzman Kapidan vo poemata Serdarot
 
Kuzman e zaginat uste na pocetokot na poemata, zatoa za nego doznavme preku raskazuvanjeto na drugite likovi, retrospektivno preku navrakanja. Toj e olicetvorenie na vozviseno junastvo koe e pocituvano duri od neprijatelot. Silen i hrabar vo borbite so nego. Toj e zastitnik na narodot i svojot zivot go zrtvuva za dobroto na site. I kaj nego se gledaat obicnite covecki osobini kako ljubovta i pocitta kon majkata, kako i ljubovta kon devojkata Marija so koja sakal da go mine ostatokot od zivotot i da osnova semejstvo.
 
Znam deka e malku ama ne mozev da najdam poveke samo za likot.
Ako ti treba analiza na celata poema kazi, za toa imam povekeсреќа


-------------
You think you are perfect? Well, try walking on water...


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 13.Мај.2009 во 15:23
Originally posted by Lithium Lithium напиша:

Ликот на Неда во поемата Сердарот

``Неда е централен лик во поемата Сердарот. Таа е мајка на јунакот но и самата е јунак. Таа е храбра, гордо ја поднесува смртта на својот син, бестрашно им се спротивставува на непријателите, подготвена е и самата да се бори и да ја поведе борбата - да стане водач. Јасно е изразена нејзината решителност и чесност. Но освен овие возвишени атрибути, таа е сепак мајка, чувствителна, која безмерно го љуби своето единствено дете. Нејзиниот крик и плач е мајчин, зашто нема ништо пострашно од смртта на детето. Но и во таа болка Неда не мисли само на себе, туку и на целиот нејзин народ кој останал незаштитен и кој треба да преземе дел од таа болка.
Во ликот на Неда Прличев го насликал и ликот на својата мајка кон која чувствувал голема љубов и почит.``

и од ова подолу можеш да напишеш нешто ( иако е многу слично со првото ):

``Неда - мајката на Кузман Капидан е силна, јака, јадра, достојна жена. Таа една ноќ сонила еден сон, страшен и многу чуден. Сонила како нејзината куќа, голема, стара, потпрена на скршени греди се срушила. Неда се исплашила и во тој момент се разбудила од сонот. Истата таа вечер, стоела пред прагот на својата куќа и со смуртено чело го чекала својот син да се врати од некое место за кое ни таа самата не знаела од каде.....Чекала само на најлошото.
Во еден момент таа видела како од далеку го носат мртов нејзиниот единствен син. Нејзината болка и тага биле преголеми....но таа се помирила со својата судбина и со судбината на својот син. Пискотници се слушале од нејзиниот дом....
Но сепак, некаде длабоко во душата таа собрала сила и храброст да изговори неколку зборови. Да ги натера луѓето коишто го носат молкум нејзиниот син да се заколнат дека веќе нема никогаш да вршат таков терор и да бидат причина за солзите на македонскиот народ. Ако не го сторат таа, таа изустила само дека повторно ќе се роди јунак којшто ќе продолжи да чекори по делотот на Кузман Капидан.``



Силината на зборовите на Неда се во обраќањата кон убијците на своето дете кога им соопштува дека таа како мајка на јунакот иако е жена би можела да земе кама  во рака и да тргне во одбрана на честа на својот народ.
Исто така и кон оние кои пиштат и плачат за смртта на нејзиниот син. Таа им кажува дека не треба да го плачат нејзиниот син туку треба да си ги плачат своите ќерки и невести бидејки останаа без заштитник. како да им порачува да не ги веднат главите, не да чекаат друг да ги брани туку тие самите да се ок*ражат водени од јуначката смрт на Кузмана и да тргнат против тиранијата и злосторот.


-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 13.Мај.2009 во 22:12
Одамна ја немам читано ама колку што памтам спаѓа во видот љубовни песни во која поетот ја опева својата љубов спрема момата Бисера.
Бисеро моме Бисеро
што носиш бисер на грло
твоето грло убаво и од дребниот бисер
илјада пати поубавоголема%20насмевка
Во оваа строфа поетот ја прекорува Бисера зошто носи бисери на вратот кога таа е поубава од нив а и нема потреба да ја истакнува својата убавина со украси.
Втората не ј памтам цела ама знам дека нешто беше околу покривањето на грлото со бисери бидејки тој не сака бисери да бацува туку момински грло бело.
И во третата строфа нешто беше за мажачка, спремање дарови.
Го памтам ова
Јас не сакам бисери за дарови туку ја сакам мома Бисера.
Тука ја опева својата искрена љубов кон мома Бисера. И кажува дека материјалните добра (бисерите ) не му значат ништо, дека неговата љубов и чиста и искрена.
Толку памтамголема%20насмевка


-------------


Постирано од: Lithium
Датум на внесување: 14.Мај.2009 во 16:38
Originally posted by sstip sstip напиша:

Zdravo, mi treba nesto za prosvetitelstvoto vo makedonija, kako sostavce.. ve molam za malce pomos, odnapred fala
 
Македонскиот современ јазик потекнува од т.н старословенски јазик кој за време на периодот кога живееле браќата Кирил и Методија, бил разбирлив за сите Словени. Старословенскиот јазик е најстариот литературен словенски јазик. Старословенскиот јазик е писмено забележан со првите преводи на библиските текстови кои ги направиле браќата Кирил и Методиј за мисионерските цели - ширење на христијанството меѓу Словените. Но на преводите им претходело создавањето на писмото/азбуката како средство со кое се извршил преводот на Библијата од грчки јазик.
Во 9 ти век Кирил ја создал азбуката за овој јазик и заедно со војот брат Методиј ги превел основните текстови за ширење на христијанството меѓу словенскиот свет.
Кирил ја направил старословенската азбука откако ја добил поканата од Моравскиот кнез Ростислав да му помогне во ширењето на хрстијанството на словенски јазик. Кнезот Ростислав ова го презел поради опасноста од германизацијата која ја спроведувале германските христијански свештеници.
Мисионерската работа на браќата Кирил и Методиј меѓу Словените всушност, почнала токму од Моравија, а продолжила во Панонија..
Писменоста на Словените, оформена во 9ти век, се базира врз јужномакедонското наречје. И тоа врз некој од јужномакедонките говори од околината на Солун од каде што потекнувале Кирил и Методиј.
Старословенскиот јазик има две писма/азбуки. Се смета дека глаголицата е постара, дека таа е азбуката што ја измислил Кирил, а дека дури подоцна во Преславската школа е измислена кирилицата. Сведоштво за староста на глаголицата се т.н палимпсести - текстови пишувани на пергамент ( средство врз кое се пишувало ) на кој е изгребан постариот слој за да се обезбеди нова површина за пишување. Постојат докази дека постариот, изгребаниот слој содржи глаголица, а дека кириличниот текст е напишан врз неа.
Граматиката и речникот на старословенскиот јазик се реконструирани од неколку црковни тектови од периодот од 10 до 11 век. Тие текстови се: Киевските ливчиња, Зографското, Асемановото и Маринското евангелие, Синајскиот псалтир, Синајскиот еухологиј и др.
Најстарите зачувани ракописи на старословенски јазик се всушност преводи на црковни книги, неопходни за изведување на христијанскиот црковен ритуал - литургијата. Овие преводи се направени на старословенски јазик во Македонија. Тоа е видливо според јазичните белези преземени од македонските народни говори кои ги внеле препишувачите како белези на сопствениот роден говор.
Во историјата на словенската писменост се определуваат два историски периоди: СТАРОСЛОВЕНСКИ ( од 9ти до 11ти век ) и ЦРКОВНОСЛОВЕНСКИ ( од 12ти до 18ти век ).
Црковнословенскиот јазик кој содржи елементи од македонските говори се нарекува македонска варијанта на црковнословенскиот јазик.
Словенската писменост во Македонија се остварува преку две книжевни школи: Охридската и Лесновската.
Во нив се зацврстува македонската варијанта на црковнословенскиот јазик. Таа има свои карактеристични правосписни и јазични особености особености наспрема другите варијанти и се карактеризира со традиционален однос спрема старословенсата писменост.
 
доста е? среќа


-------------
You think you are perfect? Well, try walking on water...


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 16.Мај.2009 во 16:11
Уште како ученичка го преименував во Чорбаџи Давадосголема%20насмевка и сега ми е мнгу тешко да го именувам како Теодос.изненадување
Да се отсликува ликот на Теодос значи да се направи серија на лица од грдаската аристократија, богати, пораснати во услови малку поинакви од обичните луѓе. За нивниот лагоден живот се грижеле момоци и слугинки. Чорбаџи Давадос овие вредни работници полни со дух ги третирал како нешто пониско од себе.Неговата џангрлива природа секогаш искажувала незадоволство од сите завршени работ. навикнати на неговата џангрливост членовите на неговиот дом а и негоите слуги навикнале да биде се како под конец, да штедат односно од едно да прават две. Комичноста почнува кога неговиот пријател (Арсо ) мислам дека беше, наумил да го симне од пиедесталот на кој сам Давадос се качил и да го направи цигански кум. знаејки з аусталените навики на овој циничен, скржав џангрлавец чорбаџија му мести средба со разиграната циганска тајфа која бара кум денот кога чорбаџијата оди да види каков род ке му роди лозјето.
Сценариото тече како подмачкано, Давадос паѓа во мрежата и така станува цигански кум.

Ај нешто уште некој. Јас толку се сеќавамнамигнување
изненадување


-------------


Постирано од: macoulavcoek
Датум на внесување: 19.Мај.2009 во 14:44
Originally posted by CST CST напиша:


Уште  1 состав  на тема  Каде се гледам после 10 години среќаMany people assume that because of who I am, I have this laid out
plan for the future. “What are your plans 10 years down the road?” is a
very frequent question I would get.

The career path question always bothered me. I’ve always had the
problem of not seeing myself devote my life just one sole thing, but
experincing many different paths. Our society promotes the ‘career
lifestyle’, where it is assumed that you must have some kind of
longterm career path in your later years to be considered successful. I
can tell you that many in college do not know this answer, and it’s
troubling that an answer must be expected, lest someone frowns upon
them.


I’ve struggled to find an acceptable answer for years; I can always
say I plan to do this-or-that, but such plans are never permanent; I
always have felt that I’ve lied in a way when making an answer.


It was only until recently that I was able to find my answer with
the assistance with one of my college professors in a Meaningful Life
course, where I had to write about where I saw myself years down the
road. It was a huge issue for me, that I had to discuss with her about
how to write it because I was so unsure about my future plans.


My professor is aware that I am multitalented, and my potential for
many different career paths is possible. She came up with the most
elegent, and simple solution ever:


“Then just write that in ten years, you continue to keep
flexible; you continue to learn, to experience, to adapt to new
situations, which will allow you to follow any career path that you
would find interesting.”


Yes, I definately see myself keeping flexible; as more time passes,
my interests grow, the jobs I take will differ, and my experiences will
allow me to take on various jobs that will be significant and
meaningful even if they are not related.


So, if someone asks you, where do you see yourself in so many years,
and you lack a proper answer, let them know that it’s undecided, but
only because new opportunities arise constantly, and that you see
yourself adapting to them.


There is absolutely nothing wrong if you never find yourself in some
kind of career path; there are many paths that leads to success and
happiness; the career path is just the common route most people desire
to take.






ABE ostaj ti na angliski daj napisi na makedonski btw i mene mi trebat istite tekstoj kako na onaj krculo :d


Постирано од: G1RL
Датум на внесување: 20.Мај.2009 во 15:23
EVE NESTO ZA SERDAROT SE NADEVAM KOLKU-TOLKU KE TI POMOGNE ...


Сердарот (на грчки: Ο Αρμάτωλος) е најпознатото дело на македонскиот поет и преродбеник Григор Прличев. Делото е напишано во 1860 година, а на 25 март истата година тоа учествува во натпреварот за најдобра поема на грчки јазик (што секоја година се одржувал во Атина), и ја добива наградата „Ловоров венец“, како и парична награда. Поради силниот впечаток што ја оставила оваа поема, Прличев бил наречен „Втор Хомер“. Наградата не останува долго во негови раце, затоа што одбива да се изјасни како Грк, и да ја прифати стипендијата за студии во Берлин или Оксфорд.

За успехот што го направил со Сердарот, Прличев во својата Автобиографија, ќе каже: "... тогаш усетив во мене неописиво волнение, какво што никогаш не сум осетувал. Тогаш никој не би ме познал: бев надвор од себеси. Очигледно, мој беше венецот".

Поемата е оригинално напишана на грчки јазик, под насловот О Арматолос (Ο Αρματωλος), но при крајот на животот Прличев ќе направи обид да ја преведе на македонски јазик. Единствениот зачуван дел од авторовиот превод се следниве стихови (се гледаат јасни отстатоци од старословенскиот јазик):

    


Карактеристики на делото

Во основа, во Сердарот се раскажува за смртта на македонскиот херој Кузман кој ги заштитувал селаните од бандите на Гегите. Дејството во оваа поема се случува кон средината на 19 век, век во западна Македонија, односот регионот помеѓу Галичник, Река (област), и селото Стан.

Сердарот е средно голема епска творба, составена од 8 песни. Тоа е поема, што значи дека во неа може да се најда и лирски и епски моменти. Всушност, се раскажува во стихови, на еден живописен, својствен на Прличев, поетски стил.

Содржина

Поемата започнува со опишувањето на мајката на Кузман, Неда, која замислено седи на прагот од куќата и го очекува својот син да се врати од планина. Гегите го носат мртвиот Кузман и се слушаат "пискотници од Галичник во Река" (алузија на жалоста на народот):

    Пискотници се слушаат од Галичник во Река.
    Што тешка несреќа ги збра,
    и мажите и жените та гласи тажна ека
    и навева сал коб и зла?



Мајката Неда која нестрпливо го очекува Кузман да се врати и кога ги слуша пискотниците се запрашува што се случило, а веднаш потоа помислува и на најлошото. Четворица Геги го донесуваат мртвото тело во куќата, и тензијата на Неда прераснува во меланхолично оплакување на синот. Таа сака да им се одмазди на оние што го убиле, но сепак вели дека сеуште не е момент. Самите Геги кои заедно со разбојникот Махмуд го убиле Кузман, со восхит и почит раскажуваат за неговото јунаштво. Тие и велат на Неда дека везден и да плаче, тој нема да се врати, но сите ќе се сеќаваат на неговите дела. Поради преголемата љубов на свршеницата Марија кон него, таа се заветува дека нема да заљуби друг маж и станува калуѓерка.


-------------
TODAY COULD BE YOUR BEST, WORST OR LAST DAY IN YOUR LIFE...


Постирано од: Lithium
Датум на внесување: 21.Мај.2009 во 20:13

Споредба на ликивоте Арсо и Глигор во романот Пустина

Надворешен опис:
Арсо - нема надворешен опис
Глигор - добро граден, со јадро тело, горделиво исправена глава, виткана коса, јак врат
 
Пред акцијата:
Арсо:
- добар ученик, чита книги,
- добар син и брат
- ги почитува жените
- идеали за подобар живот
- го мрази ропството и опустошениот дух на неговиот народ кој намерно се држи во незнаење
- не отстапува од сопствените цели
- цврст и во телото и духот
Глигор:
- не се навраќа на минатото
- тој е целиот устремен кон иднината
 
На судењето:
Арсо:
- тивок и мирен, едвај чека да заврши судењето и дадојде смртта која го одминала за време на акцијата
- не слуша и не го следи текот на судењето
Глигор:
- се држи одважно и храбро
- им пркоси на судиите
- ги презира и со сарказам и цинизам одговара на прашањата
- не чувствува вина
- од него зрачи силен дух
- го привлекува вниманието на сите
 
Во затворот во Мала Азија:
Арсо:
- има грижа на совест што останал жив
- својот живот го сфаќа како предавство
- не ја прифаќа реалноста
- не го прифаќа новиот живот
- за него смртта е спас
- живее во минатото кое е најсреќен период од неговиот живот
- не отстапува од ветеното
- се овесува - умира
Глигор:
- се соочува со грижата на совест
- не епредавство туку сплет на околности
- ја прифаќа реалноста
- го прифаќа новиот живот ( за него тоа е нова можност )
- живее во сегашноста
- отстапува од ветеното
- бега, не сака да биде обичен атентатор, туку борец за својот народ и во иднина
 
Како што е напишано погоре, се забележува дека ликовите на Арсо и на Глигор се многу спротивни среќа
 
 


-------------
You think you are perfect? Well, try walking on water...


Постирано од: Lithium
Датум на внесување: 21.Мај.2009 во 21:32
Доста Рожденката е еден од главните ликови во романот. Таа е мариовска селанка која видела бел свет работејќи извесно време во Солун кај солунскиот конзул. Била убава и стројна, но со својата облека и градски навики таа не им се допаднала на Мариовци. Им пречи на Мариовци нејзиниот културен однос, нејзиното поздравување со ``добро утро`` и ``добар ден`` како и тоа што си го брише носот со шамивче. Тие и завидуваат на убавите и нови градски јадења што ги приготвува, на прекрасните шарени килими што ги ткае, но за неа нема препреки, решена е убавото и новото да го донесе во селото. Не се обѕирнува на озборувањата, туку си продолжува по својот пат. Нејзин најголем и најхрабар чекор ќе биде тоа што ќе ја испрати својата ќерка во училиште.
Како и на сите жени, нејзината најголема желба е да има семејство и поколение, како и да му обезбеди на тоа поколение што поудобен живот. Во тој поглед таа не се разликува од јатрва и` Митра. И таа сака да го земе имотот на Трајко за своите деца, но тоа го прави на поубав, поитар и поинтелигентен начин.
 
Митра е типична мариовска селанка, неука, проста, суеверна и на моменти мошне злобна. Таа посакува нова снаа во куќата, но само заради тоа да има помош, а не заради среќата на деверите. Кон Доста се однесува лицемерно, но нејзината лажна љубезност набрзо ќе прерасне во отворена омраза и љубомора. Таа и завидува на умешноста, и завидува на породот, и завидува на среќата и љубовта која Доста ја има со Илко. И завидува што нејзините деца се секогаш чисти и дотерани. И завидува што и двете ќе ги прати на училиште. Но сепак најгрозно е тоа што ја посакува смртта на нероденото бебе, па дури помислува да стане и убиец. Тоа е врв на нејзината лошотија и злоба.


-------------
You think you are perfect? Well, try walking on water...


Постирано од: Andjelina
Датум на внесување: 22.Мај.2009 во 14:14

Охридска книжевна школа

Од Википедија, слободна енциклопедија

Скокни на: http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9E%D1%85%D1%80%D0%B8%D0%B4%D1%81%D0%BA%D0%B0_%D0%BA%D0%BD%D0%B8%D0%B6%D0%B5%D0%B2%D0%BD%D0%B0_%D1%88%D0%BA%D0%BE%D0%BB%D0%B0#column-one - навигација , http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9E%D1%85%D1%80%D0%B8%D0%B4%D1%81%D0%BA%D0%B0_%D0%BA%D0%BD%D0%B8%D0%B6%D0%B5%D0%B2%D0%BD%D0%B0_%D1%88%D0%BA%D0%BE%D0%BB%D0%B0#searchInput - барај

Најстарата http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D1%80%D0%B5%D0%B4%D0%B5%D0%BD_%D0%B2%D0%B5%D0%BA - средновековна македонска книжевна школа е Охридската книжевна школа формирана во http://mk.wikipedia.org/wiki/886 - 886 година од http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%B2%D0%B5%D1%82%D0%B8_%D0%9A%D0%BB%D0%B8%D0%BC%D0%B5%D0%BD%D1%82_%D0%9E%D1%85%D1%80%D0%B8%D0%B4%D1%81%D0%BA%D0%B8 - Климент Охридски , а од http://mk.wikipedia.org/wiki/893 - 893 година му се придружил и http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%B2%D0%B5%D1%82%D0%B8_%D0%9D%D0%B0%D1%83%D0%BC_%D0%9E%D1%85%D1%80%D0%B8%D0%B4%D1%81%D0%BA%D0%B8 - Наум Охридски . Остатоците од оваа школа не се зачувани, но се лоцира во охридската месност http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%98%D0%BC%D0%B0%D1%80%D0%B5%D1%82&action=edit&redlink=1 - Имарет . Како обележје на оваа школа е што ја зачувала http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B8%D1%80%D0%B8%D0%BB_%D0%B8_%D0%9C%D0%B5%D1%82%D0%BE%D0%B4%D0%B8%D1%98 - кирилометодиевската http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%BB%D0%B0%D0%B3%D0%BE%D0%BB%D0%B8%D1%86%D0%B0 - глаголска традиција. Во Охридската школа http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B8%D1%80%D0%B8%D0%BB%D0%B8%D1%86%D0%B0%D1%82%D0%B0 - кирилицата ќе почне да се применува дури по http://mk.wikipedia.org/wiki/XII_%D0%B2%D0%B5%D0%BA - XII век .

Во рамките на оваа школа се подготвувал образовен кадар кој бил испраќан во учителска, проповедничка и свештеничка дејност во сите делови на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%97%D0%B0%D0%BF%D0%B0%D0%B4%D0%BD%D0%B0_%D0%9C%D0%B0%D0%BA%D0%B5%D0%B4%D0%BE%D0%BD%D0%B8%D1%98%D0%B0 - Западна Македонија , во денешна http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%BB%D0%B1%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D1%98%D0%B0 - Албанија и во други делови на средновековна http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D1%83%D0%B3%D0%B0%D1%80%D0%B8%D1%98%D0%B0 - Бугарија .

Во најстарите зачувани http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A0%D0%B0%D0%BA%D0%BE%D0%BF%D0%B8%D1%81%D0%B8&action=edit&redlink=1 - ракописи се вбројуваат глаголските ракописи како: http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%90%D1%81%D0%B5%D0%BC%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%BE_%D0%B5%D0%B2%D0%B0%D0%BD%D0%B3%D0%B5%D0%BB%D0%B8%D0%B5&action=edit&redlink=1 - Асеманово евангелие , http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A1%D0%B8%D0%BD%D0%B0%D1%98%D1%81%D0%BA%D0%B8_%D0%BF%D1%81%D0%B0%D0%BB%D1%82%D0%B8%D1%80&action=edit&redlink=1 - Синајски псалтир , http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A1%D0%B8%D0%BD%D0%B0%D1%98%D1%81%D0%BA%D0%B8_%D0%B5%D1%83%D1%85%D0%BE%D0%BB%D0%BE%D0%B3%D0%B8%D1%98&action=edit&redlink=1 - Синајски еухологиј . Од понов период се ракописите со кирилско писмо како што се: http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%94%D0%BE%D0%B1%D1%80%D0%BE%D0%BC%D0%B8%D1%80%D0%BE%D0%B2%D0%BE_%D0%B5%D0%B2%D0%B0%D0%BD%D0%B3%D0%B5%D0%BB%D0%B8%D0%B5&action=edit&redlink=1 - Добромирово евангелие , http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%B8%D1%82%D0%BE%D0%BB%D1%81%D0%BA%D0%B8_%D1%82%D1%80%D0%B8%D0%BE%D0%B4 - Битолски триод , http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9E%D1%85%D1%80%D0%B8%D0%B4%D1%81%D0%BA%D0%B8_%D0%B0%D0%BF%D0%BE%D1%81%D1%82%D0%BE%D0%BB&action=edit&redlink=1 - Охридски апостол , http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%BE%D0%BB%D0%BE%D1%9A%D1%81%D0%BA%D0%B8_%D0%BF%D1%81%D0%B0%D0%BB%D1%82%D0%B8%D1%80 - Болоњски псалтир .

По смртта на свети Климент и свети Наум книжевната школа ја продолжиле нивните ученици. Тие главно се занимавале со препишување на творбите на светите учители. Многумина од нив од смирение, понизност и почит пред нивното големо дело останале анонимни и непознати. Меѓу непознатите автори се и составувачите на нивните житија. Ова експлицитно е наведено од анонимниот биограф на свети Наум, кој вели дека по наредба на http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%94%D0%B5%D0%B2%D0%BE%D0%BB%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%BE%D1%82_%D0%B5%D0%BF%D0%B8%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%BF_%D0%9C%D0%B0%D1%80%D0%BA%D0%BE&action=edit&redlink=1 - Деволскиот епископ Марко , се зафатил со пишување на житијата на охидските светители и просветители. По повод годишнината од смртта на свети Климент еден друг анонимен автор составил Служба, мошне поетска, која претставува ретко убав споменик на македонската книжевност од овој ран период.

Меѓу непосредните ученици на свети Климент и на свети Наум е и http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9A%D0%BE%D0%BD%D1%81%D1%82%D0%B0%D0%BD%D1%82%D0%B8%D0%BD_%D0%9F%D1%80%D0%B5%D0%B7%D0%B2%D0%B8%D1%82%D0%B5%D1%80&action=edit&redlink=1 - Константин Презвитер , подоцна http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%95%D0%BF%D0%B8%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%BF_%D0%9F%D1%80%D0%B5%D1%81%D0%BB%D0%B0%D0%B2%D1%81%D0%BA%D0%B8&action=edit&redlink=1 - епископ Преславски . Тој е познат по неговите творби http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%90%D0%B7%D0%B1%D1%83%D1%87%D0%BD%D0%B0_%D0%BC%D0%BE%D0%BB%D0%B8%D1%82%D0%B2%D0%B0&action=edit&redlink=1 - Азбучна молитва и http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9F%D1%80%D0%BE%D0%B3%D0%BB%D0%B0%D1%81_%D0%BA%D0%BE%D0%BD_%D0%A1%D0%B2%D0%B5%D1%82%D0%BE%D1%82%D0%BE_%D0%95%D0%B2%D0%B0%D0%BD%D0%B3%D0%B5%D0%BB%D0%B8%D0%B5&action=edit&redlink=1 - Проглас кон Светото Евангелие . Негови се и делата http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9F%D0%BE%D1%83%D1%87%D0%BD%D0%BE_%D0%95%D0%B2%D0%B0%D0%BD%D0%B3%D0%B5%D0%BB%D0%B8%D0%B5&action=edit&redlink=1 - Поучно Евангелие и преводите на http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A7%D0%B5%D1%82%D0%B8%D1%80%D0%B8%D1%82%D0%B5_%D1%81%D0%BB%D0%BE%D0%B2%D0%B0_%D0%BF%D1%80%D0%BE%D1%82%D0%B8%D0%B2_%D0%B0%D1%80%D0%B8%D1%98%D0%B0%D0%BD%D1%81%D1%82%D0%B2%D0%BE%D1%82%D0%BE&action=edit&redlink=1 - Четирите слова против аријанството од http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A1%D0%B2%D0%B5%D1%82%D0%B8_%D0%90%D1%82%D0%B0%D0%BD%D0%B0%D1%81%D0%B8%D1%98_%D0%92%D0%B5%D0%BB%D0%B8%D0%BA%D0%B8&action=edit&redlink=1 - свети Атанасиј Велики и http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9A%D0%B0%D1%82%D0%B5%D1%85%D0%B8%D0%B7%D0%B8%D1%81%D0%BE%D1%82_%D0%BD%D0%B0_%D1%81%D0%B2._%D0%9A%D0%B8%D1%80%D0%B8%D0%BB_%D0%95%D1%80%D1%83%D1%81%D0%B0%D0%BB%D0%B8%D0%BC%D1%81%D0%BA%D0%B8&action=edit&redlink=1 - Катехизисот на св. Кирил Ерусалимски и многу други.

http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A6%D1%80%D0%BD%D0%BE%D1%80%D0%B8%D0%B7%D0%B5%D1%86_%D0%A5%D1%80%D0%B0%D0%B1%D0%B0%D1%80 - Црноризец Храбар , чие вистинско име е непознато е исто така продолжувач на делото на http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A1%D0%B2%D0%B5%D1%82%D0%B8_%D0%9A%D0%BB%D0%B8%D0%BC%D0%B5%D0%BD%D1%82&action=edit&redlink=1 - свети Климент и на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%B2%D0%B5%D1%82%D0%B8_%D0%9D%D0%B0%D1%83%D0%BC - свети Наум . Негови дела се: http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9E_%D0%BF%D0%B8%D1%81%D0%BC%D0%B5%D0%BD%D0%B5%D1%85 - О писменех , кое е апологија на македонската писменост и тој овде ја брани http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D0%BA%D0%B5%D0%B4%D0%BE%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%82%D0%B0_%D0%B0%D0%B7%D0%B1%D1%83%D0%BA%D0%B0 - македонската азбука и го заштитува македонското културно дело од страна на горделивите грчки асимилатори. Тој во ова дело напишал: „Македонските букви се посвети и се повеќе за почит, бидејќи се обработени од свет човек, а грчките ги создале Елините, кои биле пагани и незнабошци“.

[ http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9E%D1%85%D1%80%D0%B8%D0%B4%D1%81%D0%BA%D0%B0_%D0%BA%D0%BD%D0%B8%D0%B6%D0%B5%D0%B2%D0%BD%D0%B0_%D1%88%D0%BA%D0%BE%D0%BB%D0%B0&action=edit&section=1 - уреди ] Почетоци на Охридската книжевна школа

Историските податоци и современите анализи извршени врз старословенскиот јазик утврдуваат факти што погледот кон природата на старословенскиот јазик е насочен кон сосема друг правец. Едено од прашањата што биле важни за понатамошно истражување на јазикот било утврдувањето на кој јазик или дијалект се засновал старословенскиот јазик. Бидејќи старословенскиот јазик бил главниот јазик во Охридската книжевна школа било од исклучителна значајност да се утврди ова прашање. Светските и македонските слависти сосема ја отфрлиле панонаската теорија за потеклото на старословенскиот јазик и со тоа се потврдила теријата за јужномакедонските говори. Така, славистите утврдиле дека старословенскиот јазик се базирал на говорите од Јужна Македонија особено врз говорите од Сухо и Високо.

Тесно поврзана со Охридската Школа е и појавата на првата словенска азбука- глаголицата. Таа е создадена со цел да се преведуваат светите книги и различни литературни творби на јазикот кој народот би ги разбрал. Пред создавањето на македонската и сѐсловенската азбука, македонските словени и словенските народи што биле во близина на Грција и Апенинскиот Полуостров користеле грчки и латински букви за запишување на своите мисли. За ваквата ситуација сведочат и записите на монахот http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A6%D1%80%D0%BD%D0%BE%D1%80%D0%B8%D0%B7%D0%B5%D1%86_%D0%A5%D1%80%D0%B0%D0%B1%D0%B0%D1%80 - Црноризец Храбар , според кој таквата ситација имало сѐ додека не Свети Кирил не ја создал глаголицата.

Преземено од " http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9E%D1%85%D1%80%D0%B8%D0%B4%D1%81%D0%BA%D0%B0_%D0%BA%D0%BD%D0%B8%D0%B6%D0%B5%D0%B2%D0%BD%D0%B0_%D1%88%D0%BA%D0%BE%D0%BB%D0%B0 - http://mk.wikipedia.org/wiki/
ајде на Википедија и размрдај ги малку вијугитенамигнување
http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B0%D1%82%D0%B5%D0%B3%D0%BE%D1%80%D0%B8%D1%98%D0%B0:%D0%9C%D0%B0%D0%BA%D0%B5%D0%B4%D0%BE%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B0_%D0%9F%D1%80%D0%B0%D0%B2%D0%BE%D1%81%D0%BB%D0%B0%D0%B2%D0%BD%D0%B0_%D0%A6%D1%80%D0%BA%D0%B2%D0%B0 -


-------------
Никогаш не научив дали е подобро да носиш патики или штикли кога ќе тргнеш во потрага по делот од душата кој ти недостасува



Постирано од: Andjelina
Датум на внесување: 26.Мај.2009 во 23:32
Originally posted by CST

Еве за Пустина од Ѓорѓи Абаџиев среќа

Пустина започнува со диск*рс кој застапува една наследна наративна „придавка“: постои една состојба на работите, од претходно дејство: Арсо и Глигор, двајцата преживеани од акцијата на солунските атентарори се наоѓаат во затвор; нив ги изведуваат на судење и паралелно со текот на судењето, во ретроспекција се дава текот на акцијата. Пресудата е првото јадро во романот: оние што се бореле за слобода се осудени на смрт со бесење. Втората глава се случува во еден малоазиски затвор.
(..) Тука станува збор за наративна единица од типот на чекање (пресудата ќе се изврши или не), која ќе му послужи на нараторот да исцрта цела една галерија престапници во затворот.
(..) Се трага по смислата на злосторот и од гледна точка на ликовите се обидува да се оправда тој кога е во функција на позитивна антрополошка вредност (револуцијата на Глигор и Арсо).

Конечно крајот на втората глава отвара простор за ново јадро: добиено е ветување од еден човек дека ќе ги изведе Глогора и Арсо од затворот. Се отвара бинарна алтернатива: ликовите или ќе избегаат од казната што ги очекува, или ќе останат во затворот. Сижето се наоѓа пред нова критична точка“; проблемот е во тоа што новото јадро, ветувањето не е само дистрибутивна, ами и интегративна функција која упатува и на вертикално читање: јадрото станува и индиција за моралната состојба на ликот Арсо: „Може ли и каде да се избега од совеста, тој необичен тиранин?“.
Од тоа јадро натаму (бегство = слобода) Арсо и Глигор имаат различни наративни цели: Глигор ја гледа слободата во животот, додека Арсо гледа конечно ослободување во смртта (прави план да се убие). Тоа го носи третото јадро во романот: бегството кое само делумно е успешно – Глигор успева да избега низ отворот на пештерата, а Арсо останува внатре.

Четвртата глава („Пак заедно“) Арсо и Глигор се повторно заедно и тоа отвора можност за нова наративна програма. Арсо е во нов затвор веќе две-три години, кога, еден ден Глигор влегува во неговата ќелија: бегството на Глигор било од „времен“ карактер. Следува ретроспекција: се соопштуваат случките на Глигор со јатакот Едип, потоа љубовната епизода со Арапката Смарагда.

Повторно бегство, Глигор е на излезот, Арсо веќе се има обесено пред излезот, внатре. Паралелизам со претходното дејствие, само што овој пат Арсо одлучува да си го одземе животот и да стави крај, вистински финиш на својата револуционерна приказна.
Тоа повтроно бегство на Глигора на наратот само му служи да го докомплетира ликот на Глигора, да го оправда неговиот витален став кон животот, додека пак, за Арсо, неговата одлучност и поврзаност од животен карактер кон идеалот и целта што ги поставува пред себе.

Пустина е во вистинска смисла на зборот роман на ликот, дури, би можело да се рече дека тој е роман со само еден лик, лик на револуционер во кој остро се јавува моралната дилема: револуција (смрт) или живот (ропство). И Арсо и Глигор сакаат да се слободни, само станува збор за различни интерпретации на еден ист наративен субјект – слободата.

Во разговорот со ладнокрвниот убиец Џемаил-Ага, тој не може да ја сфати смислата на убивањето во револуцијата, па ја поистоветува неа со обичниот злостор. Арсо, за разлика од Глигор кој е активен лик, доживува грозно измачување на совеста, тој е пасивен лики. Дури и кога разговараат за љубовта Арсо (во сеќавањата за Ана) се залага за „духовна“ , а Глигор за „телесна“ љубов. Ана на Арсо е видно интелектуализирана, соучесник во револуцијата и во дебатите на смислата на животот и слободата, додека Смарагда на Глигора е егзотично еротизирана.

Во најголем дел од романот гледната точка е онаа на Арсо (со исклучок на епизодата со судењето во кое на неколку странички се допушта гласот на нараторот да раскажува гледајќи со очите на Глигор, како и некои други помалку важни партии). Нараторот е многу помалку со Глигор, тој дури кога настанува физикално разделување на двата лика се решава за гледната точка на Арсо, а потем, откако Глигор е фатен и вратен, самиот лик раскажува за своите доживувања низ пустината. Значи, нараторот покажува извесна склоност кон гледната точка на Арсо; тоа е оној ефект што Ејтен Сурио, пишувајќи за драмските ситуации го нарече ефект на „симпатичен лик“.

eve ti nesto za Pustina,napisano od CSI ...go imas 4 strani nanazad
prvo razgledajte dali toa sto ve interesira go ima na temata pa potoa barajte pomosголемо%20гушкање


-------------
Никогаш не научив дали е подобро да носиш патики или штикли кога ќе тргнеш во потрага по делот од душата кој ти недостасува



Постирано од: jellenaa
Датум на внесување: 28.Мај.2009 во 19:45
Еве ти за Тартиф

Со величенствен стил и поетска имагинација Молиер во Тартиф ја предал сликата на едно буржоаско семејство, пред се карактерот на еден општествен тип кој во тоа време имал големо политичко знаење.Дали да се биде верен слуга на нормите и правилата што општеството ни ги поставува или да си креираме свои макар тоа би значело јавно
понижување и расипаност?
Лицемерието, како една од најголемите етички маскаради на човекот е добро позната и "плодна" тема, од која се црпи инспирација и се надополнува естетската страна на човековата слабост. Еден од најеклатантните примери на ваква драматургија, која остава неизбришлив траг во историјата на сценската уметност, е бездруго Молиеровиот "Тартиф". Овој лик е интересен бидејќи постоел, постои и ќе постои се додека човековата несовршена природа е присутна во Светот. Оттаму е сценското "сликање" на Тартиф како мотив да се "ѕирне" во човечката несовршеност.
Самиот Тартиф останува нејасен до крајот. Неможеме да најдеме одговор на прашањето дали е тој вистински свештеник, језуит, лаик во калуѓерск облека, агент на тајната полиција или некој скитник- измамник. Сепак е јасно дека тој не потекнува од високите кругови на општеството па и затоа можеби се впуштил во ваков подвиг, изфрустриран од своето постоење на маргините на општеството и својата сопствена беда. Притоа тој решил да заигра на црното, единствената боја на својата епоха.
Тартиф си ја ставил набожната маска само да може на лесен начин да дојде до богатството, а во Оргон го нашол токму она лице што му овозможи да ја постигне својата цел. Тој успеал толку да го заслепи Оргон што овој не само му ја отвара ширум вратата од својата кука туку му ја дава за жена својата ќерка и му го препишува цел свој имот. Дури тогаш кога е скриен под масата самиот ја гледа моралната нискост на Тартиф, кој сака да ја заведе неговата жена.
Но Молиер ниту мислел да даде слика на лицемерството воопшто. Тој всушност сакал да го стави својот прст на општествената рана што се јавувала во тој период, а која оличена во оној тип набожник кој, имал задача да ги води луѓето во недрата на црквата. Во најголем број случаи овие раководители ги злоупотребувале своите функции за трупање пари од верниците. Токму затоа Тартиф се претставува како сатира на лажната набожност, сатира на самата религија.
Молиер ја создал реалистичната комедија која кипи од веселост и животна радост и здрав и народен хумор. Комедиите на Молиер ги носат најнапредните идеи на неговата епоха. Затоа се запишал во историјата до Корнеј, Расин и Лафонтен.


Кратка содржина на драмата Тартиф од Молиер


Според видот драмата е комедија во која постојат елементи на фарса, комедија на карактери и комедија на нарави.Комедијата "Тартиф" е сатира насочена против религијата и лицемерството на христијанскиот морал,што ги застапуваат луѓето и од нив прават марионетки. Ликови во комедијата се Тартиф-лицемерен богомолец,Оргон-богат граѓанин, Елмира-негова жена, Маријана-негова ќерка, Дамис-негов син, Клеант-брат на Елмира, Валер-свршеник на Маријана, слугинката Дорин и г-ѓа Пернел-мајка на Оргон. Тартиф е превеан измамник во попска мантија со сложена тактика при измамување на луѓето, и со помош на лицемерството ги искористувал луѓето за остварување на свои цели.Оргон го доведува Тартиф во својата куќа и почнува слепо да му верува.Неговата лажна побожност ја откриваат Демис и Клеант,но Оргон не им верува.За да ја докаже својата приврзаност кон Тартиф,Оргон му ја ветува ќерка си за жена и му ја препишува куќата, и на еден начин станува негова марионета.Во меѓувреме Тартиф и изјавува љубов на Елмира,со чија помош Оргон го открива вистинското лице на Тартиф.Кралот кој бил справедлив и знаел кој е добар а кој измамник го лишил од слобода Тартиф а на Оргон му ја вратил куќата.
Во ликот на Тартиф Молиер го олицетворил лицемерството на христијанската црква.Свештениците кои проповедале: љубов кон ближниот,милосрдие, некористољубивост, всушност биле лицемери со ниски користољубиви побуди.


Постирано од: tanjam
Датум на внесување: 30.Мај.2009 во 17:26
ETE NESHTO ZA ALUMINIUM :)SE NADEVAM KE TI POMOGNE :)


Алуминиумот е еден од најроспрастранетите метали. Се претпоставува дека 8% од Земјината кора припаѓа на алуминиумот. Меѓутоа, алуминиумот во природата не можеме да го најдеме чист, бидејќи секојпат е соединет со различни материи кои се наоѓаат во карпите и во почвата. Научниците морале да решат тежок проблем како да се добие алуминиумот од неговото соединение и тоа што поевтино и во поголеми количества.

Во февруари 1886 година, младиот хемичар Чарлс Мартин Хол го решил овој проблем и така почнало новото метално доба – ерата на алуминиумот. Хол го истопил минералот криолит, го помешал со оксидот на алуминиум и низ таа смеса пуштил електрична струја. По кратко време почнале да се појавуваат мали парчиња на метал од алуминиум. Ова е првиот процес на добивање на метали. Криолитот се наоѓа само на Гренланд и е многу редок минерал. Затоа алуминиумот се произведува од боксит, кој може да се најде во многу земји. Алуминиумот е сребренасто-бел, сјаен метал, три пати полесен од железото. Може да се извлекува во жици толку тенки како човечките влакна. Може да се кова во плочи кои се многу пати потенки од листовите на било која книга. Врз алуминиумот штетно делуваат некои киселини, иако во нормални услови алуминиумот не подлегнува на нагризување. Кога ќе се помеша со некои други метали се добиваат легури кои може да бидат силни и поиздржливи од самиот алуминиум.

Алуминиумот е идеален материјал за правење на кујнски садови, бидејќи одлично ја спроведува топлината, лесно се чистат и одржуваат. Поради неговата мала тежина од алуминиумот се прават безброј корисни производи од електрични кабели па се до автомобилски мотори. Доприносот во современата индустрија на алуминиумот се гледа по тоа што се употребува во изработка на трупот, крилја и пропелери на авионите. Во денешно време и моторите за локомотивите се изработуваат од алуминиум. Секоја година се откриваат нови начини како да се употреби алуминиумот. Алуминиумот сомелен во ситен прав се меша со масло да се направи квалитетна боја. Од алуминиум се прават туби за пасти за заби, а во најново време алуминиумот се употребува во индустријата за мебел и во градежништвото. Без алуминиумот денес не може да се замисли ниту индустријата за електронски и електрични апарати. Што значи, алуминиумот стана незаменлив во готово сите гранки на човештвото.


Постирано од: tanjam
Датум на внесување: 02.Јуни.2009 во 17:10
Za Neda neshtoo a za Marija nemozev da najdammm:(

``Неда е централен лик во поемата Сердарот. Таа е мајка на јунакот но и самата е јунак. Таа е храбра, гордо ја поднесува смртта на својот син, бестрашно им се спротивставува на непријателите, подготвена е и самата да се бори и да ја поведе борбата - да стане водач. Јасно е изразена нејзината решителност и чесност. Но освен овие возвишени атрибути, таа е сепак мајка, чувствителна, која безмерно го љуби своето единствено дете. Нејзиниот крик и плач е мајчин, зашто нема ништо пострашно од смртта на детето. Но и во таа болка Неда не мисли само на себе, туку и на целиот нејзин народ кој останал незаштитен и кој треба да преземе дел од таа болка.
Во ликот на Неда Прличев го насликал и ликот на својата мајка кон која чувствувал голема љубов и почит.``

и од ова подолу можеш да напишеш нешто ( иако е многу слично со првото ):

``Неда - мајката на Кузман Капидан е силна, јака, јадра, достојна жена. Таа една ноќ сонила еден сон, страшен и многу чуден. Сонила како нејзината куќа, голема, стара, потпрена на скршени греди се срушила. Неда се исплашила и во тој момент се разбудила од сонот. Истата таа вечер, стоела пред прагот на својата куќа и со смуртено чело го чекала својот син да се врати од некое место за кое ни таа самата не знаела од каде.....Чекала само на најлошото.
Во еден момент таа видела како од далеку го носат мртов нејзиниот единствен син. Нејзината болка и тага биле преголеми....но таа се помирила со својата судбина и со судбината на својот син. Пискотници се слушале од нејзиниот дом....
Но сепак, некаде длабоко во душата таа собрала сила и храброст да изговори неколку зборови. Да ги натера луѓето коишто го носат молкум нејзиниот син да се заколнат дека веќе нема никогаш да вршат таков терор и да бидат причина за солзите на македонскиот народ. Ако не го сторат таа, таа изустила само дека повторно ќе се роди јунак којшто ќе продолжи да чекори по делотот на Кузман Капидан.``
Силината на зборовите на Неда се во обраќањата кон убијците на своето дете кога им соопштува дека таа како мајка на јунакот иако е жена би можела да земе кама во рака и да тргне во одбрана на честа на својот народ.
Исто така и кон оние кои пиштат и плачат за смртта на нејзиниот син. Таа им кажува дека не треба да го плачат нејзиниот син туку треба да си ги плачат своите ќерки и невести бидејки останаа без заштитник. како да им порачува да не ги веднат главите, не да чекаат друг да ги брани туку тие самите да се ок*ражат водени од јуначката смрт на Кузмана и да тргнат против тиранијата и злосторот.


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 15.Август.2009 во 05:53
Nabrzina krpeno, pozajmuvanoтага
Крпен #ивот 
Романот  ˝ Крпен живот ˝ од Стале Попов  е дело-слика, панорама, историја, живот на македонскиот народ и неговите обичаи. . Во него  се дефинира  нашиот човек, неговата природа, нашиот и неговиот историски пат, сите драми на тој пат, но и индивидуалните и колективните тревоги, народната психологија, обичаите, навиките, карактерите, духовните и душевните хоризонти. многу страници во ˝ Крпен живот ˝ носат во себе богати етнографски и фолклорни содржини што се добиваат од разновидни датални описи на материјалниот народен живот, на народните традиции и обичаи.   Освен богатите сведбени обичаи,  место заземаат и народните верувања, а тие неразделно се поврзани со обичаите, маѓиите, соништата и другите форми на народниот живот.
 Наизглед тоа е приказна за едно село, зафрлено, далечно и скриено од светот, а во нејзиното средиште опишан е животот на едно обично селскво семејство. Но, од друга страна, Крпен живот е и своевидна хроника, многу поширока слика на мекедонското село од почетокот на  минатиот век отколку само на животот во Мариово. Во овој роман, кој ќе биде главната драматуршка основа на  пиесата Крпен живот, авторот Стале Попов ја проследува историјата на новосоздадено семејство на Иљко Сукалов, кој живее во семејна заедница со своите браќа.
 Таа историја започнува некаде кон крајот на  19-ти век, уште од времето кога македонскиот народ се уште бил под тешко отоманско ропство.  Главниот машки лик, Иљко Сукалов на својата четирисет годишна возраст останува вдовец, без деца. Исчекувајќи да поминат три недели од смртта на сопругата, време кое задолжително треба да помине, за да се добие црковна дозвола за склучување нов брак, решава  да се прежени по секоја цена,  речиси за која и да е жена што сака да се зацрни со човек на негови години. Но, ни одддлеку не е лесно да се реализира едно такво решение, затоа што мажи самци има на претек, додека слободни жени не се наоѓаат ни преку десет села. Проблемот сепак ќе го реши сводникот кој работата ќе ја заврши за добри пари. Така ќе се формира ново семејство кое ќе живее  еден буквално крпен живот: заедница на обичен селски вдовец со необична, ни селска  ни градска вдовица. Нивната приказна  се раскажува спокојно, со многубројни животни детали, со изобилство животни податоци. Дејствието на романот минува низ секојдневни збиднувања, а во тоа секојдневие луѓето ораат, сеат, жнеат, вршат, ги полнат и празнат амбарите, го носат житото на мелење, ги наводнуваат и окопуваат градините, косат, собираат сено, берат сливи, оскоруши, варат ракија, хранат гуденца, топат маст, собираат дрва, молзат овци, стрижат, прават сирење, летуваат во бачилата, зимуваат во селото и пак заминуваат кај овците, слегувајќии само за погреби и празници за да се пресоблечат, да направат или да крстат дете итн.  Притоа луѓето знаат да бидат и верни и  неверни, да гинат за своите блиски, да ги невредуваат до коска, да прават лоши маѓии за да се отстранат непожелните од куќата или од светот. Иљко Сукалов, жена му Доста од Рожден, јатрва и Митра, сводникот дедо Петко, старата вражалка и мегепсница, стариот свештеник, син му Крчо, идната снаа на попот, Нешка Рожденката и многу други ликови. Меѓу нив има возбудливи конфликти како меѓу поединци, како што се  Доста и Митра, така и меѓу етнички колективитети, ако Македонци и Турци. Всушност целата фабула на Крпен живот открива една грчевита борба за егзистенција во која чиовекот се бори со земјата, со времето, со душманите од секаков вид, често служејќи се со магија, клетва, баење и слично.
    
       Драматизацијата на Крпен живот, или поточно драмата напишана по мотиви на Крпен живот и другите дела на Стале Попов, во основа ќе биде витраж од шарени крпчиња душа, кој ќе се составува на сцената низ погреби и крштевки, низ магии и обреди, низ љубов и омраза. . .Секоја сцена ќе почнува со погреб и ќе завршува со погреб, зашто да се живее значи да се крпат спомените меѓу оние што сигурно умреле и оние што секако ќе умрат. Што е животот, ако не она што се помни?
 
 


-------------


Постирано од: Tamufka
Датум на внесување: 14.Септември.2009 во 16:00
Данте Алигиери, наречен уште il padre Dante , се смета за татко на италијанската книжевост во целина...Најзначаен,најплоден и најдобар автор кој италијанската книжевност воопшто некогаш го имала...Потекнува од благородничко семејство од областа Тоскана а се смета дека е од Фиренца...Младоста ја поминува со своите родители во Фиренца а уште кога имал 10 години неговото семејство склучило нотарски договор за брак со Гема Донати со која тој подоцна ќе има 3 деца...Уште како млад започнува да се интересира за науките и за образованието па завршува теологија и философија во Болоња и Падова...Сепак ,тоа не го привлекува многу иако во неговите дела ќе зборува за теми што се многу блиску до овие 2 науки...Во поглед на политичката определба, неговиот татко бил благ симпатизер на гвелфите кои во тоа време се залагале за превласт врз Италија со помош на папата...Сепак, доаѓа до раздор во таа партија и во времето кога Данте политички се активирал тие се делат на бели и на црни гвелфи ...Данте застанува на страната на белите и додека е со нив тој се активирал како еден од 6-те приори т.е. старешини на Фиренца,луѓе кои што управувале со градот и кои имале доста големи овластувања...Сепак, црните гвелфи биле посилни и успеале да ги поразат белите во неколку борби во кои и самиот Данте учествувал...Во тоа време таа партија што ќе дојдела на власт ги протерувала политичките противници па така било и во овој случај и Данте се нашол во прогонство...Дотогаш успеал да собере животно искуство и образование кои биле единствените нешта покрај неговите книги кои ги земал додека бегал од политичките противници...Патува претежно по Северна Италија и се засолнува на дворовите на неколку благородници за кои работи како писар или пак преговарач со другите дворски кралства...Умира од треска при едно патување по таквите дворови ,тотално заборавен од сите и е погребан во Равена...Се уште се водат полемики дали гробот на Данте треба да биде во Равена каде што починал или пак во Фиренца која што го прославила ...

Творештвото на Данте не може да се класифицира во една гранка...Тој во младоста припаѓал на школата на Слаткиот Нов Стил и бил еден од нејзините основачи ...Пишувајќи претежно љубовна поезија насочена кон неговата вечна инспирација Беатриче во овој правец се прославува со делото Нов живот...Дело во кое опишува како ја запознал неа, како се заљубил во неа , како таа се однесувала кон него и се што е поврзано со неговата љубов кон неа...Се задржува структурата според која тој секогаш се раководел а исто така и симболиката со Светото Тројство која подоцна ќе биде еден вид на водилка во Комедијата...Имал 9 години кога за првпат ја видел Беатриче (3x3), по 9 години повторно ја видел и се заљубил во неа а всушност во ова дело тој прави своевидна апотоеза т.е. најава на тоа што ќе го опишува во Божествената Комедија...Делото е составено од 4 канцони(начин на пишување на песна која Данте сметал дека е најпогодна), 42 прозни поврзувања кои се во согласност со канцоните и 25 сонети на љубовта...Им се обраќа на жените кои умеат да ја разберат љубовта бидејќи само тие би можеле со своето благородно срце(стилновистички елемент) да разберат како тој се чувствува...
Другите дела на Данте се поделени на тие што се напишани на народен јазик и оние што се напишани на латински јазик...Комедијата,Гозба,Епистолите се напишани на италијански волгаре и во нив тој сака да го приближи јазикот до народот а во тие што се на италијански да им стави до знаење на интелектуалците дека би требало да постои единствен италијански јазик кој ќе биде достапен за целото население а не само за свештенството...


Божествената Комедија е најкапиталното дело на Данте...Со цврста структура од 100 песни и 3 дела по 33 песни ја поддржува средновековната симболика на бројот 3 кој го симболизирал светото тројство и 100-ката која била совршен број...Тројката се повторува како симбол и во тоа што има 3 земски лика,стихот е терцина, 3 дела на пеколот, 9 неба во рајот,9 круга во Пеколот....Во комедијата е опишан грешниот пат на човекот, на самиот Данте како човек кој бил изгубен во таа шума која била неговиот грешен живот...Тоа што е таму опишано има 2 значења...Едното е буквално а другото е алегориско т.е. преносно за кое треба да се има увид во целата тогашна ситуација и состојба во Италија....

Пеколот како посебно дело се обработува глеам...Пеколот се отвара како бездна во близина на Ерусалим и се спушта надолу преку 9 концентрични кругови се до центарот...Најпрвин се минува низ Портата т.е. низ предворјето каде што се сместени неодлучните т.е. оние кои што не заслужувале да се најдат ниту во Пеколот...Во првиот круг т.е. лимбот се сместени некрстените т.е. сите оние кои што живееле пред христијанството, во вториот се блудните души т.е. прељубниците и тука се споменати голем број на ликови од историјата...Во третиот круг се лакомците ,во 4-от расипниците и скржавците, во 5-от гневните и мрзливите , во 6-от се еретиците,безбожниците ,епик*рејците, во 7-от се насилниците,убијците, во 8-от се измамниците и тука тој претежно се осврнува на папите за кои смета дека се големо зло...Во последниот круг тој ги сместил предавниците бидејќи сметал дека предавството е најголемото зло кое може да се направи....Заедничка казна за сите што се во пеколот е што се лишени од надеж ,круговите се чувани од митолошките суштества ...На дното се наоѓал Луцифер а казните кои што требале да се извршат биле обратни на гревот...Во 33-те пеења Данте се осврнува на политичката состојба, на сопствените ставови во однос на многу работи, има тука приказни од антиката , средби со мртвите души кои се движат....Тоновите кои што преовладуваат се претежно темни,лоши,застрашувачки и Данте имал многу лоши моменти додека се наоѓал таму бидејќи неколку пати дури се онесвестувал од силината на болката што морал да ја претрпи....Се меша односот Данте-лик и Данте-поет...


Од Пеколот Данте преминува во Чистилиштето...Со Вергилиј излегува на една плажа ,на остров од кој се пружа глетка на планина која е всушност чистилиштето кое треба да се помине за да се стигне до рајот...Чистилиштето е поделено на 3 дела, претчистилиште, вистински чистилиште и рај на чистилиште...Душите се прочстуваат на 3 начини , со казна обратна на гревот кои тие се способни да ја примат, со пеење на хорски молитви и со пеење на поучни песни од антиката...На овој начин и Данте се прочистува...Боите се различни од пеколот, тука преовладува сивило, неопределност и тука се има чувство за време бидејќи душите чекаат да се прочистат...Чувствата се носталгични,меланхолични, смирени за разлика од пеколот каде што владееше тотална несмиреност...Чистилиштето уште се нарекува и Книга на Дантеовите спомени и се смета за најава на Рајот, на совршенството каде е присутна Беатриче ...

Рајот е најразличен од првите 2 дела бидејќи тука приказната прекинува за да се опише амбиентот кој владее , нешто што за Данте било најтешко да го направи...Тука душите се заедно , нема ликови бидејќи тие се опишани амбиентално , со елементи од природата ..Исто така, нема нарација...Владее светлина, божествена атмосфера во очекување на видението на Господ...Тука атмосферата е естетски совршена а поезијата е најсовршена поради сублимацијата на повеќе стилови и совршенствата...Структурално е слично како и претходните 2 дела а тука исто така се споменуваат голем дел на средновековните мислители како Тома Аквински...Се е подредено на очекувањето да се види господ, совршенството што сјае од сите страни и што никој и ништо не може да го засени...Ангелите се претставени како ликови со блескав сјај , пламени крилја, бела облека но сепак со сета своја светлина не успеваат да го засенат Господ...Тука Данте во недостиг на зборови да го опише тоа што го видел на помош го повикува Аполон а при крајот кога доаѓа до самиот господ нему му помага Св.Бернард кој ја моли Богородица да му помогне на тој што веќе стигнал до таму да го види Господ.....


Ја Комедијава не ја прочитав пошо не ми беше задолжително али затоа иам доста големо знаење за неа и у секое време можам да напишам 3 вакви текста ,проширени со обајснувања на пеењата во секој од трите дела....Али мислам, дека и ова е доволно за запознавање со најголемото дело на италијанската книжевност...

ова е се одприлика за Пеколот и за Данте се надевам ке ти помогне


Постирано од: Lithium
Датум на внесување: 21.Септември.2009 во 13:05
ОКСИДИ

Оксидите се сооединенија на кислородот со други елементи.
Оксидите може да имаат различна структура и својства.
Главно оксидите се делат на метални и неметални.
Според функционално-базни својства што ги покажуваат оксидите може да се поделат на неколку групи: киселински, базни, амфотерни и неутрални.
Метални оксиди: МgO + H20 = Mg(OH)2
Магнезиумот оксид спаѓа во групата соединенија кои се наречени бази, затоа за магнезиумот оксид велиме дека спаѓа во т.н базни оксиди.
Металните оксиди кои се раствораат во вода и реагираат со неа давајќи бази се наречени базни оксиди. Нивните водни раствори ја бојат сино лакмусовата хартија. Лакмусовата хартија е индикатор. Со неа се проверува дали во растворот има киселина или база.

Неметални оксиди: SO2 + H2O = H2SO3
Сулфур диоксидот се раствора во водата и реагира со неа. При тоа се добива соединението сулфуреста киселина.
Сулфурестата киселина спаѓа во групата соединенија кои се нарекуваат киселини, па затоа и за сулфур диоксидот велиме дека е киселински оксид. Неметалните оксиди кои при растворувањето во водата реагираат со неа градејќи при тоа киселини се нарекуваат киселински оксиди.
Неметалните оксиди кои не се раствораат во вода и не реагираат со неа се нарекуваат неутрални оксиди. Такви се на пр. CO, N2O и други.
Постојат и метални оксиди кои имаат својства и на киселински и на базни оксиди и тие се викаат амфотерни оксиди. Такви се на пр: ZnO, CuO, Al2O3 и други.


Постирано од: Lithium
Датум на внесување: 21.Септември.2009 во 13:43
КИСЕЛИНИ

Киселините се соединенија кои се составени од водород и киселински остаток.
Според тоа дали киселинскиот остаток содржи или не содржи кислород, киселините се делат на бескислородни и кислородни.
Бескислородни киселини: хлороводородна HCl, сулфуроводородна H2S.
Кислородни киселини: сулфуреста H2SO3, сулфурна H2SO4 и азотна киселина HNO3.

Својства на киселините

Киселините ја менуваат бојата на индикаторите
Сите киселини имаат кисел вкус.
Киселините реагираат со повеќето метали.
Киселините реагираат со бази и се добива сол и вода.
Киселините имаат уште едно значајно својство. Нивните водни раствори спроведуваат електричество.

Својства на хлороводордната, сулфурна и азотна киселина

Физички својства: Овие киселини претставуваат безбојни течности со остар мирис. Концентрираните киселини на воздух чадат од гасовите кои се ослободуваат од нив: хлороводород од хлороводородната киселина, сулфур триоксид од сулфурната киселина и азот диоксид од азотната киселина.
Тоа се силни киселини со нагризувачко дејство врз супстанциите. Со водата се мешаат во секој однос.

Како реагираат со металите?
Во реакции со металите овие киселини се однесуваат најразлично.
Хлороводородната и сулфурната киселина реагираат со цинкот и со железото при што водородот се заменува со атоми на металот. При тоа се добиваат нивните соли и водород:

Zn + 2HCl = ZnCl2 + H2 Солите на HCl се наречени хлориди
Fe + H2SO4 = FeSO4 + H2  Солите на H2SO4 се наречени сулфати

Азотната киселина со металите се оденсува поинаку. Разредената и концентрирана азотна киселина реагира со бакарот. Се добиваат соли - нитрати и се ослободуваат соли на азот, NO и NO2  соодветно, а не водород.

Секоја од киселините има и специфични својства:
Хлороводородна киселина: Пластичните материјали и стаклото не реагираат со разредената и со концентрираната хлороводородна киселина, а поради тоа оваа киселина може да се чува во амбалажа од стакло или од пластика. Хлороводордната киселина учествува во добивањето на водород и хлор, пластични материјали и текстилни влакна.
Сулфурна киселина: Концентрираната сулфурна киселина ја впива влагата ( вода ) од средината, затоа велиме дека таа е хигроскопна супстанца. Меѓутоа, ако на хартија, брашно или на шеќер капне концентрирана сулфурна киселина тие поцрнуваат. Сулфурната киселина учествува во добивањето на вештачките ѓубрива, синтетички влакна, детергенти, бои и експлозиви, акумулаторка киселина.
Азотна киселина: При загревање, концентрираната азотна киселина се разложува, а еден од продуктите е кислородот. Ако од оваа киселина капне на ткаенина или на кожа тие прво пожолтуваат, а потоа ткаенината се кине, а на кожата се создаваат рани. Азотната киселина учествува во добивањето на вештачки ѓубрива и експлозиви.



Постирано од: Lithium
Датум на внесување: 21.Септември.2009 во 13:51
ХИДРОКСИДИ

Хидроскидите се соединенија кои се составени од атом на метал и една или повеќе хидроксилни групи.
Хидроксидите ја менуваат бојата на индикаторите. Така ја бојат лакмусовата хартија сино.
Најчесто хидроксидите се цврсти супстанции. Хидроксидите кои се раствораат во вода се нарекуваат бази. При растворањето на некои хидроскиди во вода се ослободува топлина. Базите може да бидат силни и слаби.
Водните раствори на хидроксидите спроведуваат електричество. На допир се лигави, а некои од нив ги нагризуваат кожата, дрвото, хартијата, текстилот и др.
Хидроксидите реагираат со киселини и киселински оксиди и образуваат соли.
Хидроксидите не реагираат со керамика, пластични материјали и стакло.



За соли немам рамнодушност
мафтање



Постирано од: Majkl
Датум на внесување: 22.Септември.2009 во 21:40
Originally posted by tanjem tanjem напиша:

Да не имате нешто за ''Земјата на снегот''од Јасунари Кабаната ...ве молам ми требаа итно =)
Фала однапред


Земјата на снегот е дословен превод на јапонските зборови 雪国 = Јукигуни, областа каде се одвива дејствието. Географски ова место се наоѓа отприлика во средна Јапонија во подножјето на големи планини каде зимно време снегот може да наврне и до 4-5 метри притоа изолирајќи ги тамошните села(особено во тоа време) на подолг период од останатиот дел на земјата.

Делото кое на јапонски јазик се појави средината на 30те години од 20от век, раскажува за токијскиот богат ерген и провинциската гејша Комако во околината на една лековита бања(топли извори=јап.онсен) и нивната љубовна врска која е осудена на неуспех.


Онсен гејшата Мацуеи
- писателот Јасунари Кавабата ја зеде како инспирација за ликот на гејшата Комако


Постирано од: fiks
Датум на внесување: 24.Септември.2009 во 18:41
http://www.svethemije.com - www.svethemije.com
 
Многу добра страница.


-------------
Само шлаг пена ќе бидеме.
Ни воздух,ни оган,ни вода,туку шлаг пена,
само шлаг пена ќе бидеме и можеби
неколку жолти ракии.



Постирано од: ma4ence_92
Датум на внесување: 07.Октомври.2009 во 16:40
ми треба ИТНО есеј на тема ЕДЕН НАРОД НЕ ИСЧЕЗНУВА СЕ ДОДЕКА ЗБОРУВА,МИСЛИ И ЧУВСТВУВА НА СВОЈОТ МАЈЧИН ЈАЗИК!!!!   


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 07.Октомври.2009 во 19:56
Aman  more lugje, malku barem potrudete se . Eve da receme nesto vakvo bi pomognalo
Еден народ не исчезнува  додека мисли, чувствува и зборува на свој јазик
Размислувајки за мудроста "Еден народ не исчезнува  додека мисли, чувствува и зборува на свој јазик- во време кога навистина мислиме, чувствуваме и зборуваме на свој јазик е малку чудно. Чудно и тешко е да се разбере дека постоело време кога се мислело и чувствувало на еден јазик, а морало да се зборува на друг. Следејки документарни ТВ емисии, читајки низ литературата, неверојатно е дека до пред шеесетина година во оваа земја се случувало токму тоа Како да се сватат желбите и поривите нечии, тие да имаат свој јазик, а да го негираат туѓиот? Како ли опстанал овој народ со векови?
      ,,Македонска самобитна култура имало, има и ќе има и таа е најсилно оружје Македонците да си го зачуваат денешниот културен облик и да ги преживеат сите превратности во историјата на нивното постоење- напишал Мисирков. Покренувањето на прашањето за самобитноста на македонската култура, македонскиот јазик се протегало од дамнешни дни. Сите дејци, сите преродбеници од оваа тло секогаш докажувале дека македонскиот народ е јазично различен од другите словенски народи. Ги слушале тие во поле додека се жнеело, жетварските песни, се пееле свадбарски песни, тажачки и редења низ кои се искажувале чувствата и болката.  Ги запишувале, чувале за идните поколенија. Како ли изгледа да мислиш, да чувствуваш на еден јазик, а да зборуваш на друг. Колку ли е тешко да ги контролираш мислите, да ги преточиш во туѓ јазик. Како ли се чувствувале малите деца во училиште кога биле тепани и шамарани само затоа што својата мисла ја искажале на мајчин јазик, јазикот на кој мислеле , чувствувале и говореле дома, меѓу себе? Малтретирањето, тепањето понижувањето ги терало да пораснат побрзо, да созреат. Да сватат дека само оружјето на писменоста ги води кон слободата. Многумина  земале пушка в рака и се бореле за тоа. Многумина, интелектуалците на оваа земја сватиле дека најмоќното оружје во борбата со настрвените волци е писмото, јазикот, училиштето на мајчин јазик. Пишувале на својот јазик, за својата култура браќата Миладиновци, Прличев, Жинзифов. Пишувал за својот јазик Мисирков. Ги создал -За македонцките работи- Барал наречјата да се претопат во еден литературен јазик. Јазик кој ќе го говорат сите.
-Јазикот и верата сет душата не једен народ- велел Мисирков. Ако му ги земеш јазикот и верата му ја земаш душата. А, кој ти ја дава душата?Многумина изгинале, борејки се да си го зачуваат јазикот и верата.
Знаеја овие мудри дејци дека историјата оди напред, не се враќа назад. Знаеја дека времето никој неможе да го сопре. Знаеја дека ќе дојде денот. Денеска нивните поколенија се сладат со плодовите од нивната работа. Беа борбени, но мудри. Знаеја дека еден народ не исчезнува се додека мисли, чувствува и зборува на свој јазик.


-------------


Постирано од: kevin
Датум на внесување: 13.Октомври.2009 во 19:42
Вака ќе ве замолам да ми помогните во врска со есеј на тема "Правото да се лаже во хумани цели". Не мора да биде готов есеј дајте ми идеа што да пишувам затоа што насловот е двосмислен (ми изгледа како филозофска мисла).


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 13.Октомври.2009 во 22:26
Lagata vo humani celi mozebi najmnogu e oravdliva koga nekoj e teshko bolen, Verojatno profesorkata mislela na toa da razmislite.
Verojatno sostevot poveke treba da sodrzi nesto okolu poseta na bolenтага


-------------


Постирано од: naty66
Датум на внесување: 26.Октомври.2009 во 00:06
Ми треба состав или концепт како да напишам на тема ,,Писмото го победува времето,, и ,,Азбуките го пршируваат светот,, за прва година средно однапред фала


Постирано од: Македон
Датум на внесување: 26.Октомври.2009 во 01:23
Прво, знаеш дека секој состав треба да има вовед, главен дел, завршен дел (ова го зборувам затоа што многу ќе ве малтретираат со ова поради државната матура, па убаво е да си го знаеш, а и за понатаму може да ти треба ). Тоа никако не значи дека треба да повлечеш остра граница меѓу истите, туку нека се прелеваат еден во друг, нека има континуитет на мислата.

Originally posted by naty66 naty66 напиша:

,,Писмото го победува времето,,


Воведен дел во овој состав нека ти биде некој краток историски осврт за појавата на писмата, за улогата на истите порано и слично
Главен дел дека биде конкретно за долговечноста на писмата, за нивната неуништливост, конкретно можеш да говориш за словенската писменост ( односно кирилицата ) како таква, за премрежјата низ кои поминала и слично, како и за тоа како преживеала.
Доколку не сакаш да говориш стриктно за кирилицата, можеш да земеш да говориш за писмото во глобала, за неговата улога во развитокот на народите, за значењето и улогата на писмото, за неговата непобедливост во однос на забите на времето и слично.
Завршен дел- е сега тука некои професори бараат да го слушнат мислењето на учениците, некои не. Јас бидејќи речиси никогаш не сум имал вакви задачи и сите состави ми се однесувале на разработка на книги, не искажував свое мислење, затоа што и не ми се бараше. Во случајов мислам дека може да се искаже свое мислење, ама секако, во контекст да е на темата и без да почнеш со "јас мислам", не звучи убаво, туку на пример "Како заклучок може да се извлече дека моќта на писмото е огромна и неуништива за забот на времето итн. "







-------------


Постирано од: Majkl
Датум на внесување: 03.Ноември.2009 во 03:42
Originally posted by Ravenger Ravenger напиша:

Ве молам некој Повик На Дивината за во среда ми е ај некој нека пише
Се работи за куче по име Бак кое во 19 век за верме на златната треска во САД(поточно во Клондајк - далеку на Север) ги влече санките на трагачите по злато. Но, со текот на времето се повеќе се открива дека неговиот вид е поблизок на дивите волци отколку на службата за луѓето(затоа и се вика Повик на дивината). Авторот на книгата е Џек Лондон(1876-1916) - ете го на слика, кој во пишувањето делумно се служеше и со своето лично искуство кога и самиот трагаше по злато во Yukon(види мапа), Канада.



Би сакал да ја прочитам „Ѕвездата скитница„ од истиот писател, темата е повторното раѓање(реинкарнација).

Инаку во основно ни јас не ја прочитав оваа лектира, слабо читав лектири воопшто. Читав само тоа што ме интересираше, па минусите во тевтерот на наставничката по македонски јазик си се редеа. Некои од книгите кои беа задолжителни, ги прочитав многу години подоцна бидејќи дури тогаш ме привлекоа(Мостот на Дрина на пр. или Галебот Џонатан Ливингстон - феноменални дела). Со сила убавина не бидува и затоа е голема грешка да се тераат децата да читаат лектири во смисла на конкретни наслови. Треба да им се даде самите да си одберат, ако воопшшто имаат склоност да читаат.





Постирано од: Zlatnik
Датум на внесување: 04.Ноември.2009 во 22:15
Originally posted by Majkl Majkl напиша:

... Читај го Александар Нил: „Слободните деца на Самерхил„(радикална реформа во основното образование).

http://www.libar.at/drustveneoblasti/psihologija/slobodnadecasamerhilaaleksandarsnil.php - http://www.libar.at/drustveneoblasti/psihologija/slobodnadecasamerhilaaleksandarsnil.php

Само од книгава повеќе корист би имало да ја читаат во министерството за образование и истата ја спроведат во пракса.

смеење Па испрати им ја на www.mon.gov.mk !смеење

-------------
Неоттуѓиво е правото на секој поединец да живее во својата заблуда!


Постирано од: Kokakolicar
Датум на внесување: 15.Ноември.2009 во 22:41
Еве ти општо за Чичко Горио, па извади што ти треба:


Авторот го прати обидот на провинцијалецот Ежен де Растињак да се пробие во високо друштво на Париз. Овој сиромашен племич сонува за успех, слава, пари и љубов, но е приморен да живее во сиромаштво Во бедниот пансион на Вокер се запознава со чичко Горио, трагичниот јунак, кого го убива претераната, страсна родителска љубав спрема своите две ќерки. Несреќниот татко чија несреќа станува се поголема колку што расте неговата љубов спрема чедата, неговите две ќерки. По смртта на нивната мајка тој едноставно ги разгалил и незабележувајки ги претворил во нечуствителни, себични и неблагодарни изроди. Поведен од општо прифатениот критериум дека парите се она волшебното стапче во кое е содржана полнотијата на живеењето. Тој уште во нивното детство им купува скапи подароци со тоа искажувајќи им ја својата љубов, но таа релација е ѓаволски круг. Огромната љубов кон двете ќерки го фрла во судир со моралот. Тој не само што успеал богато да ги омажи, односно да ја направи едната бароница де Нисенжен, а другата, постарата, грофица де Ресто туку одејки им постојано по вољата полека станал и нивни проводаџија кој им наоѓа љубовници. Постојано на услуга во исполнувањето на нивните желби тој, инаку успешен производител на тестенини, конечно осиромашува. Тие пак го посетуваат таткото само кога од него треба да добијат пари, срамејки се од него обичниот граѓанин, бидејки тие се движат во аристократските кругови. Горио умира сам. Во последните мигови го негувале Растињак и студентот по медицине Бјаншо, кои и погребот му го платиле. На погребот на несреќниот старец не се појавила ни една ќерка. Немајки веќе што да им понуди, станува наполно неинтересен за неговите убави и богати ќерки, кои се производ на неговиот родителски однос кон нив. Родителот и неговите ќерки се слика на моралниот пад и обезвреднување на семејната врска. Некогашниот господин Горио натрупува богатство и создава положба на своите ќерќите , кои се однесуваат со него како со "лимон, кој " откато бил исцеден до капка... го фрлаат .Само парите ли са причина за тоа? Опшеството? Трагичната заблуда на стариот милионер? Несовршенството на човешката душа, која не ја познава благодарноста? Можеме да судиме од секој агол и секој одговор ќе носи дел од вистината.

Тажна е приказната за пожртвованиот татко на себичните и неблагодарни ќерки, Уште потажна е сликата на младиот скороевич Растињак, кој ги истражува патиштата кои водат во високото друштво, откривајки ги парите како основна движечка сила. Најтажно е што и двајцата на крај разбираат дека љубовта со пари не се купува.


Постирано од: Kokakolicar
Датум на внесување: 15.Ноември.2009 во 22:42
Originally posted by Kikuv4encence Kikuv4encence напиша:

1.Романот „Злостроство и казна“ од Достоевски е сведоштво за едно убиство и агонијата на злосторникот пред сопственото злосторство

2.Романот „Чичко Горио“ од Балзак е огледало на француското општество од 19 век

3.„Смртта на Иван Илич“ од Толстој е сказна за еден погрешно проживеан живот
Однапред Ви благодарам....



Авторот го прати обидот на провинцијалецот Ежен де Растињак да се пробие во високо друштво на Париз. Овој сиромашен племич сонува за успех, слава, пари и љубов, но е приморен да живее во сиромаштво Во бедниот пансион на Вокер се запознава со чичко Горио, трагичниот јунак, кого го убива претераната, страсна родителска љубав спрема своите две ќерки. Несреќниот татко чија несреќа станува се поголема колку што расте неговата љубов спрема чедата, неговите две ќерки. По смртта на нивната мајка тој едноставно ги разгалил и незабележувајки ги претворил во нечуствителни, себични и неблагодарни изроди. Поведен од општо прифатениот критериум дека парите се она волшебното стапче во кое е содржана полнотијата на живеењето. Тој уште во нивното детство им купува скапи подароци со тоа искажувајќи им ја својата љубов, но таа релација е ѓаволски круг. Огромната љубов кон двете ќерки го фрла во судир со моралот. Тој не само што успеал богато да ги омажи, односно да ја направи едната бароница де Нисенжен, а другата, постарата, грофица де Ресто туку одејки им постојано по вољата полека станал и нивни проводаџија кој им наоѓа љубовници. Постојано на услуга во исполнувањето на нивните желби тој, инаку успешен производител на тестенини, конечно осиромашува. Тие пак го посетуваат таткото само кога од него треба да добијат пари, срамејки се од него обичниот граѓанин, бидејки тие се движат во аристократските кругови. Горио умира сам. Во последните мигови го негувале Растињак и студентот по медицине Бјаншо, кои и погребот му го платиле. На погребот на несреќниот старец не се појавила ни една ќерка. Немајки веќе што да им понуди, станува наполно неинтересен за неговите убави и богати ќерки, кои се производ на неговиот родителски однос кон нив. Родителот и неговите ќерки се слика на моралниот пад и обезвреднување на семејната врска. Некогашниот господин Горио натрупува богатство и создава положба на своите ќерќите , кои се однесуваат со него како со "лимон, кој " откато бил исцеден до капка... го фрлаат .Само парите ли са причина за тоа? Опшеството? Трагичната заблуда на стариот милионер? Несовршенството на човешката душа, која не ја познава благодарноста? Можеме да судиме од секој агол и секој одговор ќе носи дел од вистината.

Тажна е приказната за пожртвованиот татко на себичните и неблагодарни ќерки, Уште потажна е сликата на младиот скороевич Растињак, кој ги истражува патиштата кои водат во високото друштво, откривајки ги парите како основна движечка сила. Најтажно е што и двајцата на крај разбираат дека љубовта со пари не се купува.
       Еве општо за Чичко горио


Постирано од: Kokakolicar
Датум на внесување: 15.Ноември.2009 во 22:43
Originally posted by IzGubEnA IzGubEnA напиша:

Za zajcef....gi znam samo za 3ta godina :)

Stradanijata na mladiot Verter - Gete
Kletnici - Biktor Igo
Stranstvuvanjata na Cajld Harold - Dzordz Gordon Bajron
Gavranot - Edgar Alan Po
Evgenij Onegin - Puskin



Еве ти за Гавранот:

Песната гавранот е напишана во 18 секстини, интересно римувани со преплетени и внатрешни рими. Во таа версификациска смисла оваа песна е, веројатно, најсложена во поезијата на Едгард Алан По. Се одликува со извонредна музикалност и   ритмичност. За настанокот на оваа песна Едгард Алан по детално зборува во својот познат есеј Филозофија на композицијата.
     Лирскиот херој, сметајки дека некој непоканет гостин тропа на портата во ниедна дома и иритиран по малку од таинственото движење на гостинот што не сака веднаш да се открие, ги раствора вратите и во прв момент само ја потврдува својата мисла за таинственоста на “тоа тропање на портите”
               Во тој момент низ прозорецот влегува кобната птица, тој црн гавран, што овде, всушност ништо посебно не коби, освен што ја потврдува скршеноста на духот. Дојдена како симбол на грозоморна таинственост, птицата ќе посведочи за невозможноста еднаш изгубената жена, изгубената љубов, мртвото сакано суштество да се врати повторно.
     Херојот, папсан од болката за својата Леонора, очигледно низ халуцинации го води дијалогот со црната птица. Точно во една третина од песната му е дадено место на стравот од непознатото, на исчекувањето да се појави тој залутан полноќен гостин, страв кој се испомешал со нејасни надежи. Гавранот долетува во својата горделива поза, како ужасно сениште, за да се именува како Nevermore (никогаш повеќе). Овој збор се повторува во песната како црн рефрен. Таа всушност херојски води растрган дијалог со сопствената душа. Гавранот го симболизира само поетовото второ ЈАС, обременето до самоуништување.


Постирано од: shehrEzad
Датум на внесување: 29.Ноември.2009 во 19:50
На голема куќа во долината Санта Клара живеела кучето Бак. Тоа беше
животни прекрасна. Тој живее удобен живот. Залажување, еден слуга Бак беше продаден на непознат човек. Тој е странец пентареа на воз и го одведе далеку од неговиот дом. Бак беше продаден повторно. Неговиот нов сопственик беше владин службеник, кој носеше пошта помеѓу далечни места, Аљаска. Има Бак се сретна снег и ниски температури. Довлечка на sled со други кучиња, транспортот пошта. Бидејќи беше храбра тој беше во можност да издлаби од едно место на чело превоз. Повторно е изменета мајстори. Новите мајстори не беа запознаени со возење со превозот sleigh. Tortured малтретирани кучиња. Со Џон колиби реле застана. Бак бил исцрпен. Реле се пресели во врска, но тие се удавил во езерото. Бак се уште живеат со Џон. Чуваат него, гледавме и негувал, еден пес го uzvraćao љубов. Откако тој zgodomspasio живот. Благодарение на Јован Бак на облог заработени илјади долари.
Јован и неговите пријатели купени од парите резерви се копа злато.
Утврдени во пустината во потрага по злато. Најдоа злато, и овој пат на кучиња одморена. Бак е во тој момент се чувствуваше на повикот на дивината. Нешто што е составен подлабоко и подлабоко во шумата. Тоа чувство е исчезнува од неговиот сакан господар повеќето Јован. Тој замина во шумата и таму тој се запозна помладата волци. Тоа propudio инстинкт за лов, фати и лошо. Додека тој беше во шума логор биле нападнати и убиени од страна на Индијанците Јован. Кога Бак вратив и видов што се случило со Индијанците нападнат, и тие избегаа во страв. Бак е тажна и сама. Езерото дојде волкот пакет, и Бак им се придружи на нив.
Тој се врати во природата и е целосно бесплатна. Сепак, раскажуваат легендата во која на ловците виде голем куче - волк што седи заедно со кабина на езерото и тага за својот господар, а потоа повторно се враќа во шума.



Moze ova za povikot na divinata posho e od nekoja srpska strana!!


Постирано од: Lithium
Датум на внесување: 29.Ноември.2009 во 20:04
Originally posted by kalanoska kalanoska напиша:

Mi treba nesto ama hitno e!
Tema 1: ''Psiholoskata sostojba na Stana'' vo romanot "Nemiri" od Stale Popov.
Tema 2: ''Likot na Cveta - simbol na istrajnosta na makedonskata zena'' od romanot makedonska "Krvava svadba".   
Ve molam ako najdete nesto pisete: eva_kalanoska@hotmail.com
Odnapred BLAGODARAM!


< ="Content-" content="text/; charset=utf-8">< name="ProgId" content="Word.">< name="Generator" content="Microsoft Word 11">< name="Originator" content="Microsoft Word 11"><>

Бидејќи истово го добив и по ЛП, а можеби и на некој друг ќе му треба:  големо%20гушкање

Цвета е главната жртва на силниците во драмата Македонска крвава свадба. Таа е носител на трагичното во драмата. Околу неа се движи целото дејствие. Имајќи го меракот потајно по овчарот Спасе, Цвета живее еден сосема обичен живот. Под таа “обичност“ се подразбира секојдневното аргатување, кулучење и се разбира секојдневното приплашување дури и од сенката на отоманските господари. Како и сета друга раја, така и таа , спокојство може да има само во дедовиот дом, крај своите најблиски. Но тоа релативно спокојство одеднаш и шокантно станува нарушено од страна на Осман-бег и неговите луѓе. Чувствувајќи се сама и изгубена во одаите на Осман-беговиот сарај, постојано под притисок, под заканување дека ја чека смрт ако не се потурчи во Цвета расте очајот, но во исто време како да се зацврстува и едно увереување дека е подобро да умре отколку да го смени името и верата. Во таа смисла останува напразен Осман-беговиот гнев, уште попразни се верувањата на двете веќе потурчени Македонки ( Петкана и Крстана ) кои по заповед на господарот ќе треба да ја наговорат пленетата девојка да се согласи доброволно да стане една од Осман-беговите жени во харемот. Во еден момент, Цвета е принудена и на најневозможното: да му удри шлаканица на оној што во мигот е апсолутен господар на нејзиниот живот! За разлика од двете свои потурчени придружнички кои се помириле со судбината, сос војата положба во харемот ( но кај кои сеуште не истлеале споменот и љубовта спрема христијанското огниште ), Цвета останува нескршена дури и во мрачната, мемлива визба, готова да не потклекне дури ни под закана со нож под грлото. Во својот очај, сепак, живее со надежта дека нејзините блиски ќе успеат да ја спасат со помошта на конзулите во Битола. Нејзината истрајност се исплати: играта околу претресот во салонот кај Валијата заврши со победа над неправедноста. Но кога Цвета ќе се почувствува најсреќна на денот на својата свадба, покрај саканиот, Осман-бег го повторува својот злосторнички чекор, обидувајќи се да се одмазди за својот пораз пред конзулите. И тогаш Цвета наоѓа сили да го извлече ножот од појасот на Осман-бег и со него да го убие свирепиот грабнувач. Пагајќи од к*ршумот на Шефкија, Цвета ги изговара своите последни зборови кои може да се рече, ја сочинуваат поентата на драмата: “Умрев, ама Турчинка не станав!“




-------------
You think you are perfect? Well, try walking on water...


Постирано од: Tanjuska
Датум на внесување: 11.Декември.2009 во 14:39
Гарванот


Еднаш среде полноќ една, покрај стари книги седнат,
дури водев в соба бледна со тајната ука спор,
дури дремлив тонев в скука, зачув некој тропнеж тука,
зачув некој како чука на портата однадвор.
„Некој гостин” – реков, - чука однадвор!”
Тоа сал и ниту збор.

Ах, си спомнам, многу јасно: в декемвриска вечер касна,
жарта в пепелта што згасна го засени мојот взор.
Жедно утрото го пекав; од книгите штуро чекав
спас од болот што ме штрека, бол по еден редок збор,
збор Ленора, свидна мома, тој ангелски убав створ,
Таа вечна неизгор.

А завесата од свила, в пурпур сета што се слила,
грозен шун во себе скрила. На ужас се чиниш створ!
Па срцето дури бие, јас го молам да се свие:
„Некој гост е пти се крие пред портата однадвор –
доцен гост е што се крие пред портата однадвор” –
Тоа сал и ниту збор!

Веднаш срдито се вденав, мигум својот глас го кренав:
„Човек ли сте или жена, простете е мојот збор;
врз клепкиве дремка стежна, а пак вие в ноќва мрежна
тропнавте со усет нежна на вратата однадвор” –
тоа реков, порти ширум отворив и пратив взор –
Надвор мрак и ниту збор!

Длабоко во мракот страшен долго стоев втренчен, вџашен,
сонувајќи сон незнаен ни на еден смртен створ;
Спокој секаде се свлече, мирнотија в ноќта тече,
збор единствен што се рече беше тажен, шепнат збор,
збор, Ленора, што низ ехо се врати одговор.
Тоа сал и ниту збор.

В собата штом дојдов назад, сетив: морници ме лазат,
зачув некој како чука пак со удар тап и спор.
Па си реков: „дај, ќе идам до прозорецот, да видам,
треба сигурен да бидам таен ли е некој створ!-
Да се смирам сал за малку од тропнежот однадвор”-
Вон сал ветер развигор.

Панѕурите штом ги турнав, прекумене нешто јурна,
низ прозорецот се втурна Гарван горд до темен взор.
Ни да климне глава само, ни да запре в таа штама,
но со лик на лорд ил’ дама к’о што дојде однадвор,
врз бистата на Палада, над вратата, овој створ
претна, седна и ни збор!

И со таа птица света, што пред малку тука сета
одважна и строга сета, почнав чуден разговор:
„Бувка немаш да се реси, сепак плашлива ти не си,
грозно, страшно сениште си, Брегот ноќен ти е двор –
речи, какво име носиш в Плутоновиот ти хор?”
Тој сал гракна: „Nevermore!”

Станав плен на почудица, кога таа грда птица
ја чув како зборна в мракот сосем јасен одговор!
Никој смртен жив створ вака, среде глува ноќна мрака,
не чул птица да му грака и да му праќа огнен взор –
птица или друга лишка да му праќа огнен взор
со збор еден: „Nevermore!”

Гарванот, штом седна таму, еден збор тој гракна само
в душа божем тој збор може сам да начне разговор.
Друго појќе ни да каже, ни да пафне пердув влажен,
дур не сронив мрмор тажен: „Осамен сум долго створ.
И ти како мојта Надеж исчезнат ќе бидеш створ!”
Тој сал гракна: „Nevermore!”

Изненаден, мигнум трепнав, од одветот негов сепнат,
„Сомневање нема”, шепнав, „Се` е тоа празен збор”.
Од несреќен стопан сметен, кого пропаст го сплете
и го следи уште, ете, до песните преумор,
тажачките песни, пирпев на Надежта непрегор
од вечното: „Nevermore!”

Но Гарванот грак што срони, макар тажен, в смев ме гони,
па на столот седнав сонлив со втренчен во него взор;
Врз кадифе глава веднам, но ми тежи мисла една,
мисла тажна, мисла бледна: кој е овој зловест створ?
Овој кобен страшен хишник каков ли е судботвор
со своето: „Nevermore!”

В плен на такви мисли седев, птицата со глед ја следев,
без да речам ниту еден, дури ниту еден збор;
В плен на такви мисли вивнат, понабргу потем стивнав
и врз кадифе да здивнам, се отпуштив нем и спор,
врз кадифето кај Она нема веќе к’о жив створ
Пак да седне, „Nevermore!”

Одненадеж, ми се чини, мирис воздухот да прими
божем крилни серафими кадат тамјан беспрекор;
„Страдалнику”, реков тогај, „Ова дар ти е од бога;
по ангели тој ти прати мир и непент којто мати.
Испи го и тогај мора да за заборавиш Ленора!”
грак се слушна: „Nevermore!”

„Пророку!”, му реков право, „птица ли си или ѓавол!
Сеедно е кој те пратил! Сотона ли, друг ли створ!
Полн со очај, смел ил’ злобен, дојден ваму в крајов кобен,
в дом кај што цари ужас гробен, дај ми искрен одговор:
речи, дали гилеада има цер за тој што страда?”
Тој сал гракна: „Nevermore!”

„Пророку!”, му реков право, „птица ли си или ѓавол!
Те колнам во тој што в светот владее над секој створ„
Речи и` на мој’ва душа, која јадови ја гушат,
дали повтор ќе ја гушка Ленора со љубен вор?
Дали пак во далек Еден ќе прегрне свиден створ?”
Тој сал гракна: „Nevermore!”

Нека биде тој збор сега збор разделбен, а не шега,
птицо или враже, бегај в Плутоновиот ти двор!
Не оставај пердув траги, спомени од твојте лаги,
остави ме в мисли драги, престани со твојот збор!
Од срцево извади го клунот свој, тој клун на нор!
Грак се слушна: „Nevermore!”

А Гарванот ни да претне, ниту пак за миг да летне
oд бистата на Палада, туку како кобник створ
над вратата бдее, молчи, со поспани демон-очи,
И врз подот сенка дрочи, без да гракне ниту збор;
и врз таа сенка – темна, душава, знам, веќе нема,
да се крене. „Nevermore!”



Постирано од: ПодВодно
Датум на внесување: 16.Декември.2009 во 17:28
Originally posted by ben1 ben1 напиша:

[QUOTE=ben1] Utre ce pravam pismena rabota i eve ja temata:
"Moite zelbi imaat ime"
Voved:Opsto za zelbite na decata za Nova Godina (i+ neso da napiseme sekoj covek ima svoi zelbi itnn...)
Glaven Del:Koi se tvoite zelbi ? Kakvi se ? Od koga gi posakuvash ? Koga kje ti se ostvorat ? Sto treba da napravish za da ti se ostvorat ?
Zavrsen Del: Dali ti se ostvorila nekoja od zelbite? Koj e zasluzen za toa ?[COLOR=red]Zavrsen Del: Dali ti se ostvorila nekoja od zelbite? Koj e zasluzen za toa ?


пиши:

Се ближи Нова година. Децата се радуваат затоа што веруваат дека таа ќе им ги исполни желбите за кои нивните родители немаат пари, време или добра волја. Секој човек има свои желби. И јас сум човек па, логично, и јас имам желби кои некој треба да ми ги исполни.

Мојата најголема и најитна желба е да ја воодушевам наставничката по мајчин јазик со убав состав на тема „Моите желби имаат име“. Тоа е благородна желба и со нејзиното остварување светот ќе стане поубаво место за живеење, барем за мене. Оваа желба ќе ми се оствари кога некој член на форумот Идивиди ќе ми помогне. Јас само треба културно да замолам некој што ги знае моите желби подобро од мене сето тоа да го спакува според упатствата на наставничката и да почекам трпеливо. Во меѓувреме би можел да се позанимавам на Фејсбук или да си ја проверам Фармата.

Верувам дека мојата желба чие име е Непознато другарче, напиши ми состав ќе ми се исполни. Најзаслужен за тоа ќе бидам јас, затоа што навистина вложив многу труд и енергија да најдам добродушен и надарен доброволец на форумот Идивиди.



Постирано од: bijonse1
Датум на внесување: 16.Декември.2009 во 19:22
Originally posted by ben1 ben1 напиша:

Utre ce pravam pismena rabota i eve ja temata:
"Moite zelbi imaat ime"
Voved:Opsto za zelbite na decata za Nova Godina (i+ neso da napiseme sekoj covek ima svoi zelbi itnn...)
Glaven Del:Koi se tvoite zelbi ? Kakvi se ? Od koga gi posakuvash ? Koga kje ti se ostvorat ? Sto treba da napravish za da ti se ostvorat ?
Zavrsen Del: Dali ti se ostvorila nekoja od zelbite? Koj e zasluzen za toa ?Zavrsen Del: Dali ti se ostvorila nekoja od zelbite? Koj e zasluzen za toa ?Glaven Del:Koi se tvoite zelbi ? Kakvi se ? Od koga gi posakuvash ? Koga kje ti se ostvorat ? Sto treba da napravish za da ti se ostvorat ?Voved:Opsto za zelbite na decata za Nova Godina (i+ neso da napiseme sekoj covek ima svoi zelbi itnn...)


Site deca so razlichna boja na kozha beli, crni ,zholti imaat ista boja na zhelba spakuvana so ubava golema crvena mashna koja ke se odvrze bash za nova godina.
Taa zhelba e nesto ubavo milo posakuvano tolku dolgo...
a ostavarlivo tochno koga ke se spojat strelkite na chasovnikot vo taa snezhna nok........
nekoj posakuva sestrichka , nekoj barbika, nekoj velosiped ,nekoj kompjuter , nekoj dedoto da ozdravi,nekoj da ima sve petki,nekoj da stane glumec,nekoj da dobie roleri ,nekoi golemo chokolado ........
No ne samo decata si imat svoi zhelbi za nova godina....sekoj chovek posakuva vo taa volshebna nok da se sluchi dolgoochekuvanoto chudo ili ispolnuvanje na zhelba vo vid na zdravje , ljubov , pari  .....
I jas sum tuka so moite skromni zhelbi da bidam najdobar vo klasot , da bidam fudbaler , da bidam shampion na kompjuterski igri .......
Od koga gi posakuvam??
paaaa mislam deka od sekogash , sekogash se voodushevuvav na pametni lugje koi stanale nauchnici zatoa shto uchele mnogu, na fudbalerite koi znaat da spechalat mnogu pari no i da uporno treniraat discipinirano i otkazhuvajki se od mnogu raboti, i na hakerite koi se glavna shema so kompjuterite i so igrite vo niv.....
Ovie zhelbi jas mislam deka brzo ke mi se ostavrat zatoa shto znam shto treba da napravam !!
Prvo treba da si go planiram vremeto za da imam dovolno prostor da ucham i da bidam dobar uchenik , drugoto vreme da go posvetam na sportot na mojot omilen - fudbalot , i treto da gi slusham roditelite posebno majka mi i baba mi koi posle mojata poslushnost ke mi kupat kompjuter i ke stanam glaven zver haker ...
ovie zhelbi se ushte ne mi se ostvareni no se vo pochetna faza........
Kako najzasluzhni se klasnata i nastavnicite koi uspevaat da ne nauchat za site pogledi kon svetot........zasluzhen za fudbalot e mojot bratuched koj aktivno si trenira i mi ja prenese ljubovta kon toj sport.........a posebno zasluzhni za ljubovta kon kompjuterot se moite prijateli forumdzhi od idividi forumot koi mnogu mi pomognaja vo sekoj smisol na zborot.........
NEKA NI BIDE SREKNA NOVATA GODINA I SITE ZHELBI DA NI SE ISPOLNAT
A POSEBNO MOITE ZATOA SHTO NAVISTINA SE TRUDEV......голема%20насмевка



-------------


Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 18.Декември.2009 во 12:15
Originally posted by neznam neznam напиша:

No, jas pred da vi pisam gi prolistav site obrabotki i temi no ne najdov nishto konkretno za temata shto mi treba..

Да беше темата Вуче од Америка сите ќе се потепаа да напишат колку доларчиња им треба да им прати, а вујко Вања никој не го спомнуванамигнување
Вујко Вања
Авторот на драмата Вујко Вања, рускиот новелист, раскажувач и драматург Антон Павлович Чехов,  во книжевноста се појавил со кратки хуморески од обичниот живот и веднаш ја потврдил својата извонредба дарба за забележување, длабоко разбирање на суштината на човештвото и смислата за нејзиното духовно  обликување.Во своите новели Чехов ги прикажува обичните луѓе, осудени и отфрлени од својата средина. Низ карактерот на своите јунаци дава фантастична претстава за средината од која потекнуваат. Во неговите драми нема фибула како во класична смисла на зборот , туку тоа најчесто се исповеди за внатрешните  борби и конфликти. Такви се и ликовите во неговата драма Вујко Вања.
Живеејки во типично руско село од тоа време, на имотот од кој се откажал во интерес на својата покојна сестра, Вујко Вања, човек без свои жена и деца се грижи за доброто на својата внука. Работи неуморно на имотот и се грижи Соња да не го осети недостатокот од родителите. Иако поголемиот дел од приходите од имотот ги троши неговиот себичен зет, Вујко Вања не се грижи за тоа.Работливиот и скромен Ивањицки смета дека мирот и спокојството на  секојдневието не се плаќа со никакви пари. Но,  секојдневието го нарушува враќањето на Серебрјаков со својата втора жена, 27 годишната Елена. Наспроти Вујко Вања, работлив и морален  обичен човек,застанува овој љубител на развратниот живот, самобендисан егоист и внесува огромен немир меѓу нив.
Со својот егоизам и честите ноќни пирови кога ги буди сите, а потоа одкако ќе ги задоволи своите ниски страсти, сите да ги фалат неговите критики, неговото пишување,  без грижа на совеста легнува и заспива оставајки ги другите будни.

Дење, додека Вујко Вања, Соња и пропаднатиот спахија Телегрин работат да  му обезбедат лагоден живот, тој спие. Само старата дадилка Марина умее, ненаметливо обраќајки му се со професоре да го потхрани неговиот егоизам, но и да го приземји, да го спаси мирот на другите од оваа жива напаст. Трпението е при крај. Конфликтот на интересите настапува една бурна ноќ. Бурата и невремето како да навлегуваат во салонот на имотот. Селскиот лекар, но и пијаница  поради грижа на совеста заради смрта на негов пациент,  Астров го започнува хаосот. Елена, младата жена на Серберјаков, во желба да и помогне на младата Соња да ја оствари својата љубов кон овој човек љубезно се труди да  му објасни дека Соња не е дете туку млада жена. Но, овој како да не ја слуша.  Изјавувајки и љубов нејзе и бакнувајки ја го предизвикува немиот сведок на овој чин Вујко Вања од  секојдневен човек кој и самиот е заљубен во Елена и кој радостите од љубовта  ги потиснал длабоко, да стане ѕвер. Кулминацијата настапува  во  мигот кога  себичниот  Серебрјаков им соопштува дека решил да го продаде имотот. Психичкото растројство како молња го погодува Вујко Вања. Тогаш тој му кажува на својот себичен зет дека неможе да продаде туѓ имот. Имотот од кој тој живее развратен живот во суштина е наследство на неговата ќерка  од нејзината  покојна мајка. Само случајноста го спасува Вујко Вања да не стане убиец. За негова среќа, но и за среќа на сите тој промашува кога пука . И како што умее само Чехов, расплетот настапува сам по себе. Себичниот Серебрјаков заминува од имотот, носејки го со себе јаболкото на раздорот, младата Елена. Останатите продолжуваат да го живеат секојдневието. Овие обични луѓе напред ги води  убедувањето на младата Соња дека во некој друг живот сите тие ќе бидат наградени за својата добрина.
Со едноставниот јазик на кој зборуваат  јунаците на Чехов се  отсликува музиката на секојдневието и со вешто компонираната лирика е  испеано  тажното умирање на еден свет на крајот на стариот  и почетокот на новиот  , можеби подобар век.



-------------


Постирано од: Lithium
Датум на внесување: 20.Декември.2009 во 19:05
Originally posted by V_i_l_i V_i_l_i напиша:

zdravoo deckii .. mi treba pomos za esej.. ako mozete da mi najdete esej za analiza na likovite Jon i Velika od `Pirej` .. najdov za Velika sega mi treba za Jon..pls mi treba za utre .. fala mnoguuuu


Јон рано останал без родители и самиот морал да се грижи за себе. Се сеќава на топлината на мајчината љубов, но се сеќава на суровоста и бесчувствителноста на таткото. Детството го живее во манастир, а потоа е присилен да им се придружи на комитите, на еден суров живот ( одиш, колеш и чекаш да те заколат ). По женидбата тој е подготвен многу да работи за да го обезбеди семејството, но тој живот кратко трае. Всушност неговиот живот е војничкиот живот. Војувајќи во српската војна, тој се надева дека и неговата татковина ќе биде ослободена, дека и Македонија ќе добие нешто. Но по завршувањето на војната и преживувањето на најстрашните случувања во неа, тој ги губи илузите дека ќе се живее подобро. Уште пострашно за него е сознанието за смртта на децата. Се наоѓа во безизлез. Добродушниот, ведар, мирен, посветен родител и татко станува ѕвер. Тој е всушност трагична личност. Јон нема сила како Велика да продолжи понатаму. Почнува да пие, да се губи себеси, целосно да се однародува и посакува да умре. Тој не бара излез за живот, тој бара пат кон смртта, кон крајот!




-------------
You think you are perfect? Well, try walking on water...


Постирано од: zika008
Датум на внесување: 30.Декември.2009 во 18:19
К А Н Ц О Н И Е Р

    Франческо Петрарка уште од својата младост пишувал песни на народен јазик, на кои не им придавал големо значење, затоа што бил убеден дека само делата пишувани на латински јазик имаат вистинска уметничка вредност. Песните што ги пишувал на народен јазик имале главно, љубовна содржина и сите биле инспирирани од неговата голема љубов спрема гос- поѓата Лаура. Тој за неа пишувал цели три децении. Песните ги собирал во зборникот ,, Кан- цониер“ кој е поделен на два дела ,,Животот на госпоѓа Лаура“ и „Смртта на госпоѓа Лаура“. Освен љубовните песни и сонети има и творби со филозофска и политичка содржина.
    Во сонетата од првиот дел „Животот на госпоѓа Лаура “ Петрарка ги изразил своите искрени чувства спрема саканата и ја претставил како образец на добрината. Тој во своето дело се задржува на нејзината убавина, опишувајќи и споредувајќи ја како божица. Убави-ната, постапките и добрите особини на Лаура се опишани во многу варијации. Прекрасната жена е недостижна за Франческо бидејќи таа е омажена и има повеќе деца затоа и неговата љубов била безнадежна, проткаена со многу неспокојство,осаменост и тага. Петрарка, како човек на новото време што доаѓало, не може лесно да се ослободи од моралите и верските норми на средновековието и безрезервно да им се оддаде на својата љубов и занес. Во вториот дел од ,, Канцониер’’ ǔ е посветен на мртвата Лаура. Во спомените на поетот најзиниот лик се јавува во нова светлина. Канцонерот завршува со песната во која Петрарка ја моли Богородица да побара од Господ прошка за него, бидејќи не може да се откаже од својата љубов.
    Петрарка е поет на сонети, бидејќи тие биле најсоодветни на неговата инспирација. Малата форма на сонетот бара стегнат израз, а неговата метрична правилност мислата ја организира во цврста и едноставна целина. Сето тоа го постигнал Петрарка доведувајќи го сонетот (како лирски вид) до совршенство.


Постирано од: zika008
Датум на внесување: 30.Декември.2009 во 18:28
Eve nekolku sostavi i od mene.. :)


П Е К О Л О Т

     Пеколот претставува прв дел од големата поемска творба Божествената комедија. Основната инспирација за создавање на оваа поетска творба му дала Беатриче. Меѓутоа, важно значење за нејзиното создавање имало и неговото лично животно и политичко искуство, како и општествено-политичките прилики во Италија, посебно во неговата родна Фиренца, во која одделните партии воделе жестока борба за власт. Иако Данте започнал да ја пишува во Фиренца, конечно нејзиното реализирање ја завршил со прогонство под многу тешки животни услови.
      Во своите песни до Пеколот Данте ја дал својата визија на пеколот како мрачна, огромна инка што се спушта во средиштето на земјата, центарот на гравитацијата, каде се наоѓа Луцифер- симбол на злото. И сообразниот пекол го поделил на 9 круга кои постепено се стеснуваат. Најтесен бил последниот, што се наоѓал во центарот на земјата. Секој круг го поделил на помали одделни кругови во кои се сместени грешниците, според степенот на направени грешки во животот. Воден од вистинскиот творечки инстинкт, Данте сакал што пореалистично да ги наслика папите- претставници на католичката црква. Сместувањето на папите во пеколот, а не во рајот треба да послужи како показ дека во времето на Данте во очите на средновековниот човек почнал да опаѓа авторитетот на црквата. Во пеколот се наоѓаат елементи на нови сваќања и идеи, спротивни на идеите на средновековието со кои Данте ја превестил ренесансата. Во вториот круг се мачат сладострасниците, зашто телесната љубов христијанската црква ја сметала за грешна. Тој сакал да укаже дека телесната љубов не треба да се презре и казнува, туку таа треба да се почитува.
    Во Пеколот Данте насликал цела галерија од човечки карактери. При сликањето на ликовите покажал мајсторство на голем и врвен уметник. Во секој лик претставил црти од психологијата на епохата. Широките слики и многубројните ликови целосно го разоткриваат духовниот и материјалниот живот на луѓето во тогашна Фиренца. Една од големите заслуги на Данте е што пејсажот са јавува како поетска инспирација и како објект. Силното и непосредното чуство за природата што се појавло кај него во младите години подоцна силно се зајакнало и почнало да се добива длабочината и да се нијансира под неговото идејно офирмување во целукупното творештво. Сликата на природата најчесто ги зема од родната земја и ги вклопува во описот на пеколот.
______________________________________________________

                   Дон Кихот

     Во ремегделото на Шпанската и светската книжевности и во најпреведуваната книга во светот, после Библијата, ги среќаваме Дон Кихот и Санчо Панса. Слободата и среќата не треба да се продаваат, ниту за сите богатства на светот, и да се ослободи срцето од лошите мисли, се мислите водилки во умот на Дон Кихот, кои со векови се слушаат низ светот.
     Рицарот со тажно срце, сосема се изгубил и во свеста му се родила необична мисла, да стане рицар – скитник, да тргне во авантури, да донесе правда, да помага на бедните, понижените и повредените. Со своите дела, сакал да им донесе среќа и добро на несреќните. Дон Кихот е идеалист и занесеник кој се судира со стварноста во која владеат нормите. За среќа на светот тој е трагичар, мудрец, хуман, а во истовреме среќен кога ги презира богатите и ја цени слободата во сиромаштијата. Првиот идеал на Дон Кихот му е да донесе преродба во хуманизмот, слободата и правдата. Токму тогаш, се појавува парадоксот на неговите идеали и стварноста. Честопати во своите постапки бил смешен. Наспроти Дон Кихот е Санчо Панса, селанец, коњушкар, необразуван,но многу бистар и нивниот однос бил многу сложен, и од тие карактерни спротивности, денес светот многу учи. Дон Кихот со своите безсмртни подвизи,сакал да си го стави името во храмот на безсмртноста, и затоа често зборувал за златното време од историјата на човештвото. Дон Кихот предизвикува задоволство, а и истовреме служи за поука, за лик на кого му недостига практичен дух. Реалниот свет, го гледа низ призмата на својата фантазија. Тој трпел глад, жед, студ, удари, но не се откажувал од мислата дека треба да се помага на луѓето. Бидејќи не можел да го гледа животот таков каков што е, со своите постапки се доведувал од смешна до жална состојба, која прилега на луд човек, за безумник. Задуен од хуманистичките идеи на ренесансата, тој се залагал за враќање на првобитното општество, кога луѓето биле слободни и рамноправни.
     Со својата поетска дарба Дон Кихот ја искажувал љубовта кон Дулчинеа. Фантазерството, добрината, саможртвеноста на Дон Кихот за да прави хумани дела, иако не е верен за тоа, го наметнале поимот донкихотство кое постои до ден-денес. Со исмејувањето на благородниците, настанува пародија, која со вековите е проучувана. Празните илузии се во судир со суровата стварност, кои се уште постојат.Ликовите Дон Кихот и Санчо Панса заедно создаваат еден лик, на нов човек исполнет со возвишени идеали, за почитување на човечкот достоинство, за верба и духовна моќ на човекот.

___________________________________________________________

                             Хамлет

Хамлет на Шекспир е римејк на популарна драма базирана на историска фикција.Хамлет е сложен лик кој со векови претставува мистерија и инспирација за милиони луѓе. Гневниот, тажен принц Хамлет и неговото разочарување од животот го возвишува неговиот дух во височините на љубовта и омразата. Размислувајќи за секоја своја постапка и колебајќи се за нејзиното извршување тој доаѓа до разумни мислења. Хамлет се определил за животот бидејќи тој му овозможува на човекот да се надева и да сонува, да љуби и да мрази.
      Хамлет е пред се многу лабилен, несигурн лик, постојано се наоѓа некаде помеѓу должноста и бегството.Постојано сконцентри-ран и фиксиран врз проблемот за кој не е ни сигурен дека постои, потоа се провлекува и доза на шизофренија низ неговите постап-ки, моменти на луцидност и губење, значи мора да се потенцира неговата природа за да може да се дојде до некој, било каков одговор. Тој мора да биде сигурен пред било што да направи, затоа
што не би можел да просто да поднесе да го гризе совеста, тука е и неговата поранешна приврзаност со мајчинската фигура која тој чувствува дека го предала.Верувам дека тој би го пролонгирал убиството да може до бескрајност, затоа што колку и да звучи чуд-но, тој ужива во својата улога на маченик, мислител и философ, а притоа се обидува очајно од неа да избега. Токму затоа доказите му се и толку битни, неговиот слаб и неодговорен лик е толку јасно отцртан со што веднаш се доаѓа до заклучок зошто тој и не е спосо-бен да ја донесе веднаш одлуката. На моменти Хамлет знаел да нав-лече маска на лудак за да може да дојде до некоја вистина и да кажува вистини.
      Омразата е длабоко во неговата душа и за да ја одбрани својата чест го убил убиецот на татко му. Со својата љубов сакал да се бори против кризата на моралот и олицитворение на лажната љубов. Тој ја почуствувал и лажната мајчинска љубов и лажното пријателство, кои биле трагични за неговиот живот. Жртвата на Хамлет не била залудна, таа била патоказ за идните генерации да размислуваат совесно и да се борат против неправдите и лажниот морал во меѓучовечките односи.
_________________________________________________________

Слободата на ренесансата

      Во средината на ХV век кога капиталистичките односи во Италија и во другите европски земји силно се развиле и зајакнале, почнале да се создаваат многу поповолни услови за општествено-политички, економски, културен напредок. Во тој период почнале да се формираат одделни науки и национални јазици и да се создаваат нови модерни држави со неограничена монархистичка власт, во кои буржоазијата имала решавачки збор. Благодаре- ние на напредните погледи и стремежите, во средината на ХV век буржоазијата му подарила на човештвото уште едно ново движење, познато под името ренесанса или преродба.
    Со името ренесанса не се означувало само преродба на античката, римско-грчката литература и култура, туку и преродба на целокупниот современ живот. Ренесансата ги прифатила придобивките на хуманизмот и ги развила во нови посовремени форми и содржини. Спотивно на средновековието религиозното сфаќање за човекот кој треба на земјата да се подготвува за некаков задгробен живот, таа уште повеке го зацврстила сваќањето на човекот морал да има ново сфаќање за животот и за сопствените права.Тој морал да биде слободно суштество, кое слободно ке се развива и ќе ги ползува благодетите што му ги пружи овоземскиот живот. За време на ренесансата сликарството,вајарството и архитектурата го доживеале својот сестран расцут. Новите ренесансни творци успеале да ја ослободат уметноста од анонимноста и наивноста и да ја издигнат на степен на наука. Забележителен напредок постигнала и литературата. Писателите своите уметнички творби ги освежиле со мотиви и теми од новиот ренесансен живот.Слично на творците на сликарството,вајарството и архитектурата, и тие почнале да ја проучуваат природата и анатомијата на човечкото тело, душата и живот, како и законот за пространственоста, кои станале основна цел во нивните творби. Тие се стремиле своите творби да ги ослободат од наивноста и да ги создаваат така, што во нив да не се наруши или оштети убавината на целосната слика за животот на човекот. Во секоја творба требало да преовладува издифиренцирана психолошка анализа, одмерност, сразмерност, рамнотежа, хармонија и духовна ведрина за да може творбата да го разубавува и облагодародува животот.
     Кога се има предвид дека ренесансните писатели, помалку или повеќе, ги создавале своите уметнички творби врз темелите на античката, римско-грчката литература, тогаш сосема било нормално што тие посветувале посебно внимание во создавањето на литературните жанрови лирската песна, епската форма во стихови и прозната и драма во стих и проза и на нивните стилски особености. Со тоа овозможиле да се создадат поволни предуслови за изградување на класицистичката поетика во XVIII век, во која биле строго определени стилските особености на одделните литературни жанрови.
______________________________________________________

Трубадурите на ренесансата – однос на Данте и
   Петрарка кон идеализираната жена

        Хуманизмот и ренесансата се периоди кои настануваат по завршувањето на средновековието и почетокот на новиот век. Тогаш настанале многу пресврти, а најмногу во Италија. Тогашните луѓе почнале да сваќаат дека треба поинаку да го живеат животот или како што тогашните писатели рекле: „Животот сега, а не после смртта“. Најпознати ренесансни писатели се: Данте Алигери, Џовани Бокачо и Франческо Петрарка.
       Овие ренесансни писатели сфатиле дека треба да почнат да свој живот, со свое мислење и изразување. Тие сфатиле дека ако продолжат само за љубовта спрема Бог како што налагала црквата, тогаш литературата никогаш нема да доживее убави литературни дела и содржини. Овој пресврт го започнал Данте Алигери, кој се смета за предренесансен писател. Бидејќи почнал да се изразува слободно, да пишува за љубовта кон Беатриче. Иако црквата не го дозволувала тоа, но тој продолжил да пишува иако бил далеку од родната Фиренца. Во своето дело „Нов живот “ тој ја опишува својата платонска љубов. Тој со голема болка ги пишувал стиховите:
        „ Плач од болка и воздив од тага
          го горат срцево кога сум сам,
          би ме сожалил секој кој ќе ме чуе
          зошто каков е животот мој?
          Откако саканата на оној свет појде
          нема јазик кој таа може да го каже.
Данте Алигери многу слободно се изразувал и мислам дека правилно постапил. Ги опишу- вал силните чувства. И Франческо Петрарка како и Данте Алигери, почнал слободно да се изразува. Тој бил лудо вљубен во Лаура. Но и тој страдал, бидејќи и неговата љубов била платонска,а не телесна. Едвај ја контролирал страста која го обземала. Бил уплашен биде- јќи во секој момент можел да направи некој грев. Во својата збирка од песни „Канцонер“ ги опишал чувствата кон Лаура. Цитирам:
       „ – Не, нема мир, ни војна ниту враг,
          се плашам в надеш, стинеам и горам,
          се влечам во прав, со облици се борам
          за сите туг, ги барам сите пак. “
Според мене тој ја искажува својата болка, а воедно е љубовта што ја чувствувал. Додека пак Џовани Бокачо, бил писател кој најслободно пишувал.Тој пишувал новели во кои употребувал слободно изразување. Го напишал „Декамерон“. Опишал случки од секојдневниот живот.
        Јас мислам дека овие тројца ренесансни писатели, навистина многу придонеле за денешната литература. Според мене тие добро постапиле што почнале да се изразуваат слободно. Нивните дела за денешната литература се од големо значење. Јас сметам дека без нивно учење, без нивните дела и слободно изразување ние не би имале таква литература каква што имаме денес.

________________________________________________________

Душевната тага на Гилгамеш – вознемиреност и страв

     Јунакот на Сумерската епика – Гилгамеш бил цар, владетел, бог со човечки белези и јунак со скршено срце.
      Гилгамеш е историска личност кој ја почувствувал власта и убавината на јуначките подвизи, ама не му било судено да биде бесмртем. Како цар имал голема физичка сила, го угнетувал својот народ сè до оној момент кога се сретнал со дивиот човек Енкиду. Тоа дружење го изменило неговиот див карактер и тој се прочул со многу подвизи и добри дела. Со Енкиду Гилгамеш ја извојувал најголемата победа во својот живот против чудовиштето Кумбабу, кое било чувар на кедровата шума. Кога Енкиду умрел, Гилгамеш се оддал на размислување за смислата на човековото постоење, за бесмртноста, за славата и за тагата, Гилгамеш – човекот силник и похотник ја почувствувал болката и радоста кога најмалку очекувал. Иако две третини бог тој е суден да ја носи судбината на смртните да го одживее проклетството на боговите. Голема е болката за загубниот пријател, од која осознава дека и најхрабрите јунаци не се бесмртни. Затоа во страв и вознемиреност се прашува: „Зар и тој вака ќе замине еден ден, и тој ќе умре, но кој ќе жали за него“. Гилгамеш со неизвес-ност ќе тргне по трнливиот пат на пречки, искушенија и опасноста да ја бара „трефката на вечноста “. Според него бесмртните човекови добри дела кои се симбол на бедемите на градот Урук треба да го надживеат јунакот. Иако е искрен во својата тага, тој е упорен во преголемата желба за „вечениот живот “. Душевната тага на Гилгамеш прераснува во голема вознемиреност и страв. Не може да се препознае храбриот ловец со наведната глава, уплашен, со душа преполна јадови и заскитен поглед. Но тоа не е од страв туку од болка кон изгубениот пријател и брад. Стравот од помислата за сопствената смрт е уште потешка болка во душата на Гилгамеш.
     Иако поминале илјадници години неговиот глас допира и до нас, искрено и чисто поминувајќи низ дебелите слоеви на земјата, време и заборав. Преку душевната тага на Гилгамеш откриваме едно вечно човечко чувство – тага по изгубениот близок пријател, што секој човек во секое време го чувствува.

________________________________________________

Победата на љубовта во класицизмот

    Љубовта е лајт мотив на животот. Таа е движечка сила за која низ вековите се живеело, се борело и се умирало.Во одредени периоди љубовта била непресушен извор на идеи, од кои се напишани најубавите класични дела. Во времето на класицизмот, се негувал култот кон убавото и прекрасното. Љубовта била извор за прекрасното во животот и хармонијата во вселената. Љубовта ги обединува хармонијата и убавината , кои се барале во сé, во природата, во животот, во уметничките дела, зошто љубовта била патот до совршенството на човекот. Пишувајќи и опевувајќи ја љубовта во класицизмот, не биле среќни само авторите, туку и молиони читатели низ вековите.
    Во времето на класицизмот љубовта не секогаш имала среќен крај. Во многу дела, таа е трагедија за среќата и љубовните надежи на двајца млади. Омразата и поделбата на сталежи ја оневозможувала љубовта да се искаже и затоа таа имала трагичен крај. За да се одбрани честа и достоинството, се откажувало од љубовта и надежта да се оствари среќа, и да победи љубовта. И Родриго и Химена се ликови од класичната епопеја на нивните животи. Преку нивните ликови е претставена трагедијата за среќата и љубовта во нивното време. Тие воделе мрачна борба помеѓу љубовта и обврската да се одбрани честа на својата фамилија. Борејќи се за одбрана на честа, неможат да ја задушат својата љубов која станала се посилна. Љубовта победува се и носи радост кон сите. Среќниот крај во тешката издвојувана победа го наговестува раѓањето на новиот граѓански морал, кој е похуман од стариот феудален морал, кој со фанатичен култ на фамилиарната чест, ги дехуманизира човечките односи.
    Иако била критикувана љубовта во класицизмот сепак делата инспирирани од љубовта добила највисок степен на уметничка вредност. Делата напишани во класицизмот биле непосредно врзани за античкото минато и современото романтичарско тежнеење, во кои главна е улогата на љубовта. Љубовта била полет на имиганицијата и занес на страстите, која претставува извор на творечката енергија, со која се остварувала победа на духот, поттик за уметникот.
_______________________________________________________

Тартиф е вечна составка на човештвото

Тартиф е лицемерен богомолец, кој со своето сериозно движење , големата побожност и милосрдие ги заслепува луѓето околу себе. Таа лажност ја откриваат другите, но маската на Тартиф е уверлива и целосна, во која неможе секој да поверува. Добриот Оргон е спремен да се откаже од фамилијата, но не и од Тартиф. За да ја докаже својата приврзаност кон Тартиф, му ја ветува својата керќа. Кога Оргон ќе ја почувствува дволичноста на Тартиф, веќе било предо-цна да ја исправи својата грешка. За среќа кралот е мудар и справедлив, кој ги препознава своите измамници и правдата доаѓа на свое место.
   Тартиф има способност да ги открие слабостите на луѓето и со помош на лицемерството да ги искаже своите цели. Подлоста на Тартиф е многу вешто маскирана зашто секоја лага и злодело, тој ги прикрива со виши цели. Тој е вистински лик на лаком, ненаситен и развратен човек. Во ликот на Тартиф, Молиер го олицитворил лицемерството на христијанската црква. Свештениците кои проповедаат : аскетизам, љубов кон ближниот , милосрдие, некористољубивост, всушност, се лицемери, со ниски користољубиви побуди. Во коме- дијата „Тартиф“ дошле до израз слободољубието и материјализмот, кои ги има низ вековите и кои постојат до ден денес. Сатирата на Тартиф е насочена против религијата и лицемерството, што ги заслепува луѓето и од нив прави марионетки. Нивната побожност, чесност и морал, ги тера да веруваат дека луѓето не носат маски.
     Тартиф е вечна составка на човештвото. Постоеле, постојат и ќе постојат луѓе, кои не бираат средства за да ги остварат своите цели. Луѓе лицемерни и дволични, кои ја искористуваат добрината и невиноста на праведните. Луѓето со маски, додека да се откријат тие ги остваруваат своите цели, но остануваат облежани со своите не - дела.
______________________________________________________

Лик од мојата фотографија

Централно место во стаклениот скаф во собата на баба ми зафака една дрвена рамка во која се наога фотографијата. Фотографијата на прв поглед изгледа многу старо во црно-бела боја,избледеана по краевите но сепак многу зачувана. Изгледот не лаже,со лубопитност и чудење ја прашав баба ми за ликовите од фотографијата и времето кога таа е направена.
Баба ми со радост почна да ми го раскажуваза ликовите од фотографијата и времето кога таа е направена. На фотографијата се моите баба и дедо со моите чирковци,тетки и татко ми кога биле мали- рече баба ми.Таа не го памети дедо и, го знае од оваа фотографија која и е единствен спомен. Но, не жали многу за него туку за нејзината тетка која умрела млада пред таа да се роди. Многу е интересна облеката во која се сликани ликовите. Родителите се во средината,а околу нив стојат нивните деца.Баба ми вели дека се облечени свечена облека за Велигден.Тогаш е направена оваа фотографија за време на Велигденските празници,а мене ме потсекаат на децата од играорната секција, облечени во македонска народна носија. Баба ми ова фотогра-фија ја пронашла многу одамна и многу се израдувала што нашла спомен од нејзините предци.За неа оваа фотографија има непроценливо значење. Затоа ја чува, бидејки таа е дел од семејната историја.Со тага во очите ми раскажуваше за секој лик подетално.Сите тие одамна се изумрени,но преку фотографијата сигурноќе јанаследи мајка му, но и јас ке ја чувам и ќе се сеќавам на моите предци. Би сакал да има многу вакви спомени,но баба ми бели дека тоа во онаа време било реткост и затоа има малку вакви фотографии.              
     На задната страна од фотографијата испишана е една порака која ме занемени. ‘‘Човек умира а пепел станува, но сликата за успомен останува‘‘.Долго ги гледав зборовите и мислев колку голема вистина и мудрост има во нив. И кога сме тажни, и кога сме весели фотографијата е секогаш тука до нас, нас нема да ни ги вратат спомените и мислите кон блиските кои не се меѓу нас.

________________________________________________________









Постирано од: zika008
Датум на внесување: 30.Декември.2009 во 18:33
Љубовта ја облагородува и оплеменува човековата душа

   Љубовта е најсилното, најмоќното и најискреното чувство без кое неможе да
се живее. Се раѓаме од љубов, живееме опкружени со љубов, дарувајќи љубов
и се бориме за возвратена љубов. Да се сподели љубовта со најблиските е
радост и среќа, мелем за човечката душа. Таа не води низ животот, ја обла-
городува и оплеменува душата и го збогатува срцето. Возвратената љубов ни
дава желба и поттик за живот, додека невозвратената љубов носи разочару-
вање и тага.
     Љубовта не избира сретства и методи да се изкаже. Испишани се илјадници
страници песна, испеани милиони стихови за љубовта. За неа не постојат
граници, вера, националност. Љубовта кон татковината, природата, живот-
ните , блиските не може да са измери, ниту пак да са спореди со било што. Таа
е неизмерна, величествена, длабока, и неуништлива. Љубовта е песна на ду-
шата испеана, која се слуша на далеку ко од мрамор излеана и води кон мор-
ската шир. Без љубовта човек е изгубен во патиштата на животот. Со љубов
се живее, радува и ужива во убавините на животот. Со љубов ние постоиме
таа не води кон посреќна и поубава иднина. Љубовта е песна на раѓањето,
животот и смртта која ја компонира и слуша само срцето. Честопати љубовта
е драма во три чина: започнува со поглед, продолжува со бакнеж а завршува
со солзи. Човековата душа ке биде оплеменате и облагородена кога љубовта ке
биде вечна и искрена. Сакам светлината на денот да биде исполнета со љубов,
сонцето да ја топли љубовта, а навечер ѕвездите да сјаат од љубов. Љубовта ја
создава добрината во душата и се бори со злото, таа ја прави душата неуморна
и безсмрттна. Љубовта не умира и тогаш кога човековата душа заминува во
неповрат. Со љубов зборуваме за скаканите и тогаш кога не се мегу нас-живи-
те и тогаш кога се далеку и тогаш кога неможат да не чујат.
      Стотици луѓе ја бараат среќата, илијадници убавината, милиони радоста
но сите тие ја бараат љубовта. Таа е ѕвезда водилка низ животот и тогаш кога
душата умира љубовта само тагува. Со љубов се бориме за животните цели
со љубов се грижиме за блиските,зар постои поголема цена на љубовта? За
љубовта се воделе војни ,за љубовта се гинели , за љубовта се живее !!!

_________________________________________________________

Музиката одраз на човечката душа

    Низ стиховите, нотите, песната се искажуваат чувствата на човекот. Музиката е чувар на култорното и духовното богатство на човекот. Честопати човекот бара утеха во музиката, а низ песна ја искажува радоста. Од кога постои човекот оттогаш постои и музиката и поврза- носта на човекот и музиката е нераскинлива и вечна. Низ музиката ги запознаваме обичаите, навиките и традициите на луѓето низ вековите. Музиката се пренесува од генерација на генерација не умирајќи и не застанувајќи пред времето. Стиховите на поетите и нотите на композиторите во кои ги искажале своите чувства и доживување имаат непроценливи вредности.
    Пеејќи и компонирајќи човекот наоѓа мир и спокој за душата во тага, а блеска од радост и среќа, оставајќи белег од своето постоење. Секој дел од музиката искажува нешто возвишено и човечно кое извира длабоко од срцето и душата на уметникот. За музиката не постоат граици, територии, годишни времиња и маала, таа е насекаде околу нас,била и ќе биде дел од нашето секојдневие. Со првите ноти, со првите стихови кои ке ги чуеме понекогаш ни затреперува срцето и ни се отвора душата. Гордост е да се пее на свој мајчин јазик било каде низ светот и да се искаже своето битие. Слушајќи го звукот на зурлите и тапаните во мене трепери здивот, воздишки тешк ми навираат, а пред очите моите претци. Музиката му буди спомени на мојот народ, ја буди љубовта кон татковината, низ музиката се испишани убавините на природата и испеани чувствата на љубовта. Со песна ја искажуваме својата љубов, своите желби и маки.
    Со солзи во очите може да се запее, заигра да се заборави тагата, да се утеши душата. Песните, серенадите знаат да бидат помирување помеѓу вљубените, а песните печалбарска утеха за носталгијата кон родното огниште. Музиката е одраз на човечката душа и траен белег на сите веселби и прослави. Таа не умира туку не оживува и ни го разубавува животот.

_________________________________________________________


              Погледи кон детството

    Човекот еднаш се раѓа, еднаш умира и само еднаш е дете. Најубавиот, највеселиот, најбезгрижниот живот е животот на детето. Детето е искрено, наивно и среќно. Убаво е да си дете велат сите. Спомените од детството остануваат длабоко врежани во срцата на секој и траат се додека чука срцето.
      Многу е тешко да си дете. Чудно но вистинито. Возрасните се опседнети со свои проблеми, забораваат дека и тие некогаш биле деца, па и неможат да ги сватат некогаш детските лудории. Секое дете сака да биде сакано, милувано и неговите мали но слатки желби да бидат исполнети. Проблемите на децата честопати честопати возрасните не ги сфакаат сериозно и тоа носи жал и тага во малите,слатки и искрени детски срца.
     Не сакам да пораснам и да бидам дел од светот на возрасните. Таму нема игри, дружења, смеа и искреност. Возрасните имаат премногу обврски и забораваат на дружењето, забавите, игрите. Родителите го користат сето свое слободно време за дружење со своите деца, но децата бараат повеке љубов. Детскиот свет бргу поминува, така ни се чини нас децата. Детскиот свет е свет на приказни, игри, дружења и безброј дни исполнети со радост. Секој човек кога раскажува со длабоки чувства и без здив се секава на најубавиот дел од животот. Затоа на сите деца во целиот свет им порачувам ,,живејте го среќно и весело детскиот живот не брзајте во светот на возрасните“.
________________________________________________________

Пораките на природата

    Природата дарува љубов, живот, убавина и задоволства за нашата душа и мил поглед за нашите очи. Сепак за да ја имаме убава природата треба да ја чуваме и негуваме, да ја штитиме и да не ја уништуваме. Таа бара љубов и внимание, а ни возвраќа со чист воздух и здрава животна средина.
    Природата е повредена ако кон неа се однесуваме несовесно, фрламе отпадоци насекаде, ги уништуваме дрвјата и зеленилото, ги загадуваме реките и езерата. Во современиот свет на брза технологија на многу фабрики и милиони автомобили, природата е загрозена. Но таа се бори со сите зла и ни дарува чист воздух. Непланираното сечење на шумите и многубројни пожари го уништуваат зелениот појас на природата. Затоа треба да ги негуваме младите дрвца, да ги пошумуваме голите ридови. Природата секогаш ни порачува да ја чуваме, да не ја загадуваме, затоа што таа мисли на нас и на идните генерации. Чистите и бистри реки, езера се здрава средина на водениот свет, но и на нас- луѓето.
    Природата треба да се чува за да не опкружува убавина од шуми,цвеќиња, бистри реки и чиста здрава околина. Убаво е кога ке одиме во прошетка и ќе видеме разеленети дрвја, расцутени цвекиња, бујна зелена трева и животни кои разиграно трчат низ убавините на природата. Птиците пеат низ разгрaнетите дрвја, а милиони пчелки да збираат мед од цвет на цвет, пеперутки ви кралски бои да латаат низ ливадите, таа е убавината на природата. Ние сме дел од неа, таа не опкружува и заедно со нас живee, расте и умира.
______________________________________________________

Dajte sega vie dr. sostavi .. :))


Постирано од: elena d
Датум на внесување: 04.Јануари.2010 во 13:32
Еве неколку состави и од мене

*ДОБРОТО ОДНЕСУВАЊЕ ВРЕДИ ПОВЕЌЕ ОД СЕ*
Каде е единствениот човек кој е задоволен од себе? Сите нешто бараат, на сите нешто им недостига, сите за нешто се борат и бараат начин да си ги решат сопствените проблеми. И честопати многу луѓе забораваат на она што човекот го прави човек, по што се разликува од другите живи суштества на земјава, забораваат на тоа како треба да се однесуваат. Доброто однесување е голема доблест за оние што го поседуваат, и тоа на човекот може да му значи во животот повеќе и од што може да замисли. Треба добро да се однесуваме кон се што не опкружува, но прво место со целиот наш живот треба да покажуваме почит кон нашите родители, кон постарите и кон целата фамилија. За еден човек да има добро однесување во себе треба да има хуманост, почит и добро да биде воспитан. Доброто однесување секогаш не води напред кон поубавото и подоброто во животот. Затоа што овој живот може да биде најголема благодет, најубав подарок на оној што знае да размислува, сака да живее и добро да се однесува, а најголема казна за оној што не знае да живее и има лошо однесување. Бидејќи доброто однесување е слика на нашето минато, но клуч на нашата иднина.
_________________________________________________________

*ЛИКОТ НА ХАМЛЕТ*
...Најпрво треба да се прашаме - што сакал Шекспир кога го создавал ликот на Хамлет? Тој никогаш и ништо на пишувал без одредена замисла. Тогаш каква замисла имал кога решил да ја напише оваа трагедија? Изгледа, тој секогаш пред да почне да пишува, ја посматра приказната онака како што сликарот го гледа своето платно пред да почне да слика - како средство за изразување на своите мисли. Која е тогаш точката која Шекспир ја насочил во Хамлет? Тој сакал да наслика таква личност за која надворешниот свет, сите случувања би биле релативно невпечатливи и безначајни по себе, а би почнале да го интересираат само кога би постанале слика во огледалото на неговиот ум. Хамлет ги гледа надворешните работи на ист начин како човек со голема фантазија. Кога ќе ги затвори очите, пред себе го гледа она што претходно оставило печат на неговите сетила. Тој е вистински наследник на престолот, татко му умира на сомнителен начин, мајка му му го одзема престолот така што се мажи за неговиот стрико. Ни тоа не е се. Дури и духот на неговиот убиен татко се појавува, убедувајќи го синот дека него го убил сопственио брат. А каква е реакцијата на синот? Молњевита реакција и одмазда? Не. Бескрајно колебање, непрестанато обвинување на самиот себе за невнимателност, се додека цела одлучна енергија не испари во тие обвиненија. И тоа не од нехраброст, не од недостаток на премислување и бавно сфаќање, туку само поради таа аверзија према реакцијата која постои кој оние кои носат свет во самите себе. Па еве го ликот на Хамлет: слаба волја, но единствено поради шокот, а не поради неговата природа. Хамлет е по природа јак човек, неговата иронија, неговиот моментален гнев, неговите страсни избувнувања во разговорот со мајка му, поносен презир и голема омраза кон стрико му - сето тоа ја потврдува енергијата и величината на неговата душа. Предодреденоста, која на Хамлет ќе го донесе до одмазда на татко му е размената на мечовите од кои едниот е отровен, и испивањето на чашата со отров од страна на мајка му, наменети за него. Тој е прободен од отровниот меч, но пред да умре го убива својот чичко. Од сите можни прогнози би изгледало дека најмалку веројатна е таа дека Хамлет баш на тој начин ќе погине и дека на тој начин ќе го одмазди својот татко.
_________________________________________________________

*КИРИЛ И МЕТОДИЈ - ОСНОВОПОЛОЖНИЦИ НА СЛОВЕНСКАТА ПИСМЕНОСТ*
Аз, буки, веди... Кирил згрбавен над слабата светлина, на белата хартија со петлово перо ги нижи светлозрачните букви. Буква по буква, збор по збор ја создава светлината на слепите, звукот на глувите. Таа глаголицата им ги отвори очите на заслепените Словени од германската и грчка власт. Тие светци Кирил и Методиј им ја даваат храната и водата на гладните и жедни Словени. Константин е роден околу 826/827 година како најмало односно седмо дете на Лав и Марија, а Методиј е најстариот син, сеуште не се знае точно која година е роден. Константинуште како дете покажува голем интерес кон науката и почнува да се школува во високи школи. Се вработува во Магнаурската школа (во која што и самиот се школувал) како професор по филозофија. Поради големата истакнатост и напредност во својата професија го добива прекарот филозоф. Подоцна во Хазарската и Сараценската мисија, Кирил придружен од својот брат Методиј, го ослабнува верското влијание на еврејските и арабските мисионери. За разлика од нив најважна била Моравската мисија. По праќањето на писмото од моравскиот кнез Ростислав да византискиот император Михаил III со молба да им испрати учени луѓе кои ќе ги описменат неуките Словени. Но, Слобениуте немале сопствена азбука. Со голема мака Кирил и Методиј им го даваат тој благодет. Но наскоро почнува неочекуваната војна со тријазичниците. Кирил храбро им се спротивставува укажувајќи дека Бог не рекол дека христијанството не треба да се проповеда на три јазици: еврејски, латински и грчки. Во 869 година се случуваат важни промени во словенската писменост. Римската црква официјално ја признава словенската писменост т.е. делото на Кирил и Методиј. Константин се замонашува и го добива името Кирил, а Методиј добива свештенички чин. По официјалното признавање на словенската писменост, Кирил се разболува. Набргу животниот пат на Кирил престанува, а на смртна постела му остава обврска на брата си Методија да ја доора започнатата нива односно и понатаму да ја шири словенската писменост. Но бидејќи животот е тркало кое непристрасно се врти, Методиј со неговите ученици се наоѓаат во тешка состојба односно зад решетки. Методиј исцрпен од борбата со германското општество умира, додека неговите ученици доживуваат пеколна судбина. Некои од нив после долгите измачувања биле протерувани од Моравија и Панонија, некои од нив повторно биле поробувани и немилосрдно продавани како робови, некои како што бил Горазд, кој што требало да биде Методиев заменик, им исчезнува трагата засекогаш. Делата на Кирил и Методиј ќе останат засекогаш да сведочат за тешката борба за описменување на словенскиот народ и како што кажува Климент во своите дела:
„...Кога тие двајца ќе дојдат
слепите ќе прогледаат,
а глувите ќе слушаат...“


Постирано од: elena d
Датум на внесување: 04.Јануари.2010 во 14:03
*ИЛИЈАДА - ЕПОПЕЈА ЗА ХЕРОЈСКИТЕ ГОЛЕМИНИ*
Дали постои човек кој го достигнал својот врв, својата кулминација со својата јуначка сила, со мудроста и добрината? Човек кој е чесен, предан на својата нација, човек кој претставува исклучок во општеството? Размислувам, прашувам, но како одговор го добивам ехото на тишината. А во моите раце стои ТАА - нејзиното височество. Еп над еповите, дело над делата пренесувана од колено на колено, од генерација на генерација, од античко време, па се до денес. Ја гледам и и се восхитувам, но малку сум вчудоневидена како воопшто слепиот Хомер го создал тоа врвно дело на човечкиот мозок. Илијадата е најовршената епопеја за сите народи и сите времиња, а темата се врти околу еден единствен настан - Тројанската војна. Вистинскиот мотив на оваа композиција односно душата на ова дело е гневот на главниот јунак (Ахил), а дејствието кое што е опеано од караницата помеѓу Ахил и Агамемнон, па дури до предавањето на мртвото тело на Хектор на стариот Пријам, се случува 51 ден од последната односно десетта година од Тројанската војна.
Ахил, јунак од чиј поглед и глас Тројанците како исплашени срни бегаат и се плашат да не го предизвикаат она кај него што се нарекува ГНЕВ. Тој е млад, со огромна количина горделивост, жестокост кон непријателот, одмаздливост и огорченост. Тој се вознемирувал од неправда, им се восхитувал на пријателските односи и умеел да ги совлада гневот и омразата кон непријателот. Но сепак во неговиот карактер како непровидна нишка се вметнуваат и особините на великодушен. Дрскиот Агамемнон му ја одзел најубавата и најсаканта Ахилова робинка (што Ахил ја добил како дар кога го зазел градот Лирнес) како замена за Хрисеида, а кај Ахил предизвикал силен гнев и омраза. А Ахил гордиот син на музата на морето Тетида и смртникот Пелеј се повлекол од бујното поле. Тој ѓаволствен младич со ангелско срце. Тоа божество потклекнува пред препреките на судбината. Поради неговите одлуки умираат многу луѓе, меѓу кој и неговиот пријател Патрокле прободен од Хекторовото копје. Гневот кај ахил станува се поголем и поголем, а на неговата омраза и нема крај.
Хектор е одважен и чесен борец, добар син и мил татко, нежен сопруг и гордоста на Троја, кој без да размисли за последиците се впушта во двобој со Ахил, плашејќи се за својата татковина односно за родната грутка која ќе биде понижена од грчката рака. Победник во двобојот е Ахил, но и така неговата одмазда не се задоволува. Го врзува избоденото тело на Хектор за неговата двоколка и врти околу ѕидините на Троја за тројанците да го видат овој немил настан. Откако му здосадува оваа игра на одмазда, Ахил се повлекува во својот шатор и ветува дека телото на Хектор ќе го фрли како храна на педовите, со што ја покажува својата себичност и алчност. Но тогаш доаѓа стариот Пријам во шаторот и го моли на Ахил да му го предаде мртвото тело на Хектор за да го исплаче и погреба со сите почести. Каменото срце на Ахил непопушта, но кога Пријам ќе го потсети на љубовта кон својот татко, тој ќе се расплачи и ќе му го предаде телото.
И до ден денешен Ахил претставува симбол на човечноста. А ако некогаш човештвото сакало да создаде идили на храброста, мудроста и љубовта тогаш сигурно би бил Ахил.


Постирано од: Lithium
Датум на внесување: 13.Јануари.2010 во 14:09
Originally posted by tweetytoo tweetytoo напиша:

Ve molam nekoj ako ima nesto napisano za "Makedonskata bitova drama megu dvete svetski vojni i nejzini karakteristiki" neka objavi ... blagodaram odnapred ...


Ова е од википедија, не знам колку ќе ти помогне

Како зачетоци на драмски обиди на Македонски јазик се сметаат драмските текстови (драмолекти) на Ј.Х.К — Џинот. На неговите драмолетки се надоврзуваат авторите, основоположници на битово-социјалната драма во Македонија: В.Чернодрински, Васил Иљоски, Антон Панов и Ристо Крле.

Чернодрински работел при крајот на XVIII и почетокот на XX век, а останатите тројца автори живееле и работеле во периодот меѓу двете светкси војни.

Чернодрински ја положил прекинтата нишка во развојот на Македонската драма и театар што ги започнал Џинот. За Чернодрински е важно и тоа што во 1990 год. во Софија ја формирал Македонската драмска група «Скрб и Утеха». Со таа група тој ја поминал цела Бугарија, Србија и Македонија прикажувајќи многу драми, но пред се` неговата драма «Македонска Крвава Свадба», која насекаде имала топол прием и голем успех. Чернодрински е истотака автор на следниве драми: • Дрварите (1895) • Во меаната (1895) • Македонска емиграција (1897) • Македонска крвава свадба (1900) • Од глаата си патиме (1902) • Робот и агата (1902) • Зло за зло (1903) • Срешта (1903) • Мајстори (1903) • Духот на слободата (1909) • На реката (1921) • На Нова година (1921) • Цар Пир (1921) • Бурите крај Вардар (1925) • Цвета војвотката (1929) • Слав Драгота (1930)

Драмите создавани во периодот меѓу двете светски војни, во Македонија, се потпираат на автантични настани, проткаени со богат фолклорен материјал, создавани на народен говор. Тие се надоврзуваат на веќе поставените вредности на основоположникот на Македонската драма, Војдан Чернодрински.

Во овој тежок период за Македонскиот народ, Васил Иљоски ги напишал драмите: «Бегалка» и «Чорбаџи Теодос», Антон Панов ја напишал «Печалбари», а Ристо Крле — «Парите се отепувачка», «Милион Маченици» и «Антица». Овие автори исто така ги создале и следниве драми:

Васил Иљоски: • «Ленче Кумановче» односно «Бегалка» (пиеса, 1926) • «Чорбаџи Теодос» (комедија, 1937) • «Ученичка авантура» (1939) • «Биро за безработни» • «Пиши, Панче» (пиеска, 1947) • «Два спрема еден» (1952) • «Чест» (драма, 1953) • «Кузман Капидан» (1954) • «Син и татко» (1955) • «Допирни точки» (1959) • «Окрвавен камен» (1968) • «Свадба» (комедија, 1976) • «Смрт за живот» (1988)

Охрабрен од успехот на своите едночинки «По Матурата» и «Бура поради електриката», Иљоски ја напишал драмата «Бегалка» во 1928. Истата година тој успеал да ја постави на сцената на тогашниот српски народен театар во Скопје, под името «Ленче Кумановче». Меѓутоа, оваа драма му донесла низа непријатности поради тоа што била напишана на Македонски јазик, односно на кумановски народен говор. Македонскиот говор, како изразито национално обележје, и пречел на тогашната српска власт, поради што драмата веднаш била симната од репертоарот, а нејзинот автор отпушен од служба, односно преместен во Србија. Но Иљоски никогаш не им потклекнувал на неволјите во животот. Веднаш по враќањето во татковината, успеал повторно да ја постави «Бегалка» на сцената на Скопскиот театар. Во сезоната 1936/37 година, Васил Иљоски на скопската сцена ја поставил и својата втора драма, «Чорбаџи Теодос» — во оригинален наслов «Нагазио човек». Меѓу позначајните драмски остварувања на Иљоски е драмата «Чест», изведена во 1953 година.


Антон Панов: • Печалбари (драма, 1936) • Стега / Вероника (драма, 1939) • Препородени (драма, 1950) • Самракот (драма, 1951) • Градинар (драма, 1958) • Пиликатник (драма, 1959)

Успехот што го постигнал Панов со неговата драма «Печалбари», напишана во Белград, додека и самиот бил печалбар, нема да го повтори со ниедна негова друга драма

Ристо Крле: • «Парите се отепувачка» (1938) • «Милиони маченици» (1940) • «Антица» (1940) • «Велик ден» (1950) • «Гроф Миливој» (1958)

Љубовта кон театрската уметност, кај Ристо Крле се раѓа со неговото членување во литературното друштво «Црни Дрим». Идеата да ја напише драмата «Парите се отепувачка» ја добил додека работел во Поградец — Албанија, каде што слушнал за потресна случка на еден несреќен печалбар, кој по тешкиот печалбарски живот се вратил дома и бил убиен од своите родители, кои не го препознале и се обиделе да му ги земат парите. Драма ја напишал речиси во еден здив, во 1937 година, а за прв пат била изведена во 1938 година на сцената на скопскиот народен театар. Скопскиот театар во 1940 ја прикажал втората драма на Ристо Крле, «Антица».

Битово-социјална драма е всушност драмата во која се опишуваат традициите и обичаите на македонскиот народ меѓу двете светски војни, како и разликите помеѓу богатите и сиромашните во тој период. Битово-социјални драми се горенаведените: Бегалка, Парите се отепувачка, Печалбари, Македонска крвава свадба....



-------------
You think you are perfect? Well, try walking on water...


Постирано од: zika008
Датум на внесување: 17.Јануари.2010 во 01:35
           Ви ја откривам смислата на животот

      Животот е премиера, нема реприза. Тој е премногу краток, заминува в миг, затоа живеј го својот живот и бори се за своите цели. Животот нè учи на грешките, да не тагуваме по изгубеното, да не жалиме за спомените. Животот е еден и единствен. Понекогаш е суров и тежок, полн со предизвици и искушенија. Непредвидени ситуации во кои сме учесници, неми сведоци или обични смртници. Животот е како прочитан роман, но со голема разлика, во романот можеш да се вратиш на најубавата страница, а во животот не можеш да се вратиш на најубавиот ден.Животот нè учи да го сакаме она што го имаме, а не она по кое мечтаеме. Да живееме реално и вистинито, да ја откриеме смислата на животот низ среќа и радост... таа е целта на секој човек.
      Животот е убав со убави доживувања, со искрени другарувања со радост и смеа. Треба да се радуваме на животот и на новото изгрејсонце. За некој смислата на животот е вечна борба меѓу доброто и злото, војната и мирот, болеста и здравјето, радоста и несреќата. За мене смислата на животот е да бидеме секогаш гордо исправени пред секоја препрека, насмеани и полни со љубов. Да се живее, значи да се постои. Да се радуваш на успесите, да не тагуваш многу по несреќите и да бидеш оптимист. Живејќи треба да им помагаме на блиските, да делиме љубов и добрина и да очекуваме таа да ни биде возвратена.Да се бориш за своите идеали, да имаш своја цел во животот – таа е смислата на животот.
       Со сета своја сила треба да се бориме за животот да ни биде убав. Не треба да се препуштаме на судбината и да се помириме со неуспесите.Треба да бидеме трпеливи и упорни. Верувам во судбинското, но сакам да ја изменам судбината кон подобар и посреќен живот. Во ваквата борба е мојата смислата на животот. Животот е премногу краток за да бидеш сит, искористи го секој миг, годините се само бројки. Не сонувај го животот, живеј го својот сон .


Постирано од: tweetytoo
Датум на внесување: 27.Јануари.2010 во 00:02
....za raskoljnikov od zlostorstvo i kazna .... Во него главниот лик, сиромашен студент, паѓа во искушение понесен од идејата за “големите луѓе” и социјалната правда. Живеејќи во најголема беда изградува поглед на свет кој се заснова на идејата дека општеството е суштински неправедно затоа што им овозможува на бескорисните луѓе да уживаат во богатството додека вистински вредните луѓе пропаѓаат во сиромаштија без можност да ги развијат и остварат своите способности. Правосудството ги осудува ситните криминалци, а историјата ги слави луѓето како Наполеон кои се одговорни за смртта на илјадници луѓе. Одлучува да се доведе во искушение и да направи злосторство кое ќе му овозможи пари за школување и за човечки достоен живот. Меѓутоа, чувствувајќи грижа на совест на крај се предава на полицијата.



.... ve molam nekoj ako ima kratka sodrzina za igra vo r'zta od selindzer odnapred blagodarna ... :)


Постирано од: Lithium
Датум на внесување: 30.Јануари.2010 во 15:15
Originally posted by mili4ko mili4ko напиша:

Ве волам ако можете да ми најдете биографија за Коле Чашуле оти ми треба за реферат а неможам да најдам ... фала однапред ..


Коле Чашуле е роден на 2ри март 1921 год во Прилеп.
Средно училиште завршил во Прилеп и Битола, а потоа студирал медицина на факултетот во Белград ( 1938 - 1941 ). Неговите писателски дела биле објавувани во списанија додека тој бил студент, и тие дела биле дел од движењето помеѓу младите македонски писатели за пишување поезија и проза на македонски јазик.
Бил директор на Радио Скопје, уредник на списанијата “Нов ден“ и “Современост“, главен и одговорен уредник на “Разгледи“, директор на драмата при Македонскиот народен театар. Тој е еден од иницијаторите на за форимирање на Друштвото на писателите на Македонија, а едно време бил и негов претседател. Подоцна се зачленил во Независни писатели на Македонија.
Во 1946 год. Чашуле бил член на судскиот совет што го осудува Методија Андонов - Ченто на 11 - годишна затворска казна.
Чашуле бил конзул во Канада и амбасадор во Боливија, Перу и во Бразил.
Почина на 22 септември 2009 година во Скопје на 88 годишна возраст.

Добитник е на наградите: За драмски опус „Марин Држиќ“, „11 Октомври“, и „Стале Попов“, „Стериина награда“, Награда за книжевен опус на „Мисла“, „4 Јули“ и други. Во 2007 година добитник е на Рациновото признание.

Литературно творештво:

Драми:

  • Една вечер (1948)
  • Последните гаврани (1950)
  • Задруга (1950)
  • Вејка на ветрот (1957)
  • Бразда (1958)
  • Игра или социјалистичка Ева (1961)
  • Градскиот саат (1965), Вител (1966)
  • Партитура за еден Мирон (1967)
  • Земјаци (1967)
  • Тројца и вистината (1967)
  • Како што милувате: Оставка на еден карипски министер за внатрешни работи или, Достага на самиот врв од највисоката власт (1975)
  • Суд (1978)
  • Житолуб (1981)
  • Дивертисман за еден Стрез (1967-1990)
  • Роднокрајци (1987)
  • Тибурсио и Синфороса, (1988)
  • Вејка, два (1989)
  • Сон прв (1991)
  • Сон втор и по него друг (1992)
  • Модус мориенди (1992)
  • Лакримула (1993)
  • Маркучот во четири гласа (1995)

Романи:

  • Простум (1970)
  • Премреже 1-2 (1977)
  • Вомјази (1981)
  • Имела (1982)
  • Горчила (1983)
  • Канадски фрагменти (1985)
  • Конзулски писма (1987)
  • Така е, ако ви се чини (1994)
  • Лимб (2002)

Книги раскази:

  • Првите дни (1950)
  • Раскази (1953)
  • Само сказни (2000)

Книги есеи:

  • Записи за нацијата и литературата (1985)
  • Нови записи (1989)
  • Македонски дилеми (1992)
  • Резиме за мојата генерација (1998)
  • Болно племе (2000)




-------------
You think you are perfect? Well, try walking on water...


Постирано од: emilyy
Датум на внесување: 08.Март.2010 во 21:55
ej ve molam koj znae da mi napise nekoj nesto za    TARTIF - IZMAMNIK za pismena mi e za vtornik..fala odnapred

Еве нечто се надевам ке ти помогне
Во ликот на Тартиф Молиер создал типичен лик на лицемер. Тој е измамник скриен зад свештеничката наметка, кој на многу перфиден начин ги искористува слабостите на другите луѓе. Својата подлост многу добро ја маскира. Тој секоја лага и злодело ги прикрива со вишите цели, односно со црквата и Господ. Кога Оргон го брка сина си од дома, тој тоа дело го смета за полезно за црквата, кога му го дава имотот - го прифаќа од страв да не падне во лоши раце. Но, за да го задржи имотот, оди и го шпионира кај власта дека Оргон има тајни документи. Од богомолец тој лесно се престорува во шпион. Сепак, најнегативните особини на Тартиф се гледаат при заведувањето на Елмира - развратен, сладострастен, ненаситен, дволичен, алчен, неверник, омаловажувач на вербата во Бога, па и на самиот Бог. Неговите страсти ги става пред се.
Преку ликот на Тартиф, Молиер насликал типичен лик на неговата епоха, кој подоцна станува синоним на лицемерство и лажна набожност.


Постирано од: opasna_mala
Датум на внесување: 09.Март.2010 во 00:27
ВИДИ ГО ОВА,ПА АКО ТРЕБА НЕШТО ДРУГО КАЖИ


Жан Батист Поклен - Молиер
(1622-1673)


Молиер е претставник на францускиот класицизам. Потекнува од богато и угледно семејство. Татко му бил кралски декоратер и му овозможил да ја наследи неговата работа. Студирал право кое не го интересирало, ниту пак го привлекувала пеофесијата на татко му. Со својата пријателка Мадлен Бежар и нејзините браќа го основале „Славниот театар“ кога го зел псевдонимот Молиер. Поради финансиски проблеми, театарот пропаднал, а самиот Молиер стасал дури и во затвор. Но страста кон театарот веќе била разгорена кај него, па со неговата трупа ја обиколувал внатрешноста на Франција. Кога се вратил во Париз ја добил поддршката на братот на кралот и оттогаш се здобива со слава и успех. Затоа во своите драми тој вметнува зборови со кои го велича кралот, како знак на благодарност.
Напишал 33 комедии во стихови, од кои најпознати се: „Тартиф“, „Дон Жуан“, „Мизантроп“, „Вообразениот болен“, „Скржавец“ и др.


Тартиф

„Тартиф“ е комедија со елементи на фарса, комедија на карактери и комедија на нарави.
Темата е конфликтот во едно богато и угледно семејство поради прифаќањето и величањето на свештеникот Тартиф од страна на Оргон, главата на семејството.
Идејата е да се разобличи и искритикува религиозното лицемерство.
Комедијата е составена од пет чина и е напишана во стихови.
Повод да ја напише оваа комедија било француското свештенство кое било остро против неговиот театар, неговата личност како режисер, писател и артист. Тие биле против ширењето на слободните мисли, се мешале во државните работи и во интимниот живот. Затоа Молиер во „Тартиф“ ја разобличува лицемерноста, измамата, лагата и лажната набожност како главни сопирачки на правилниот развиток на човештвото.

Содржина

Во комедијата е претставен судирот меѓу вистината и лагата низ лицемерието на Тартиф кого дел од ликовите го идеализираат - госпоѓата Пернел и нејзиниот син Оргон, а останатите го гледаат онаков каков што е - лицемерен лажго.
Иако Тартиф не се појавува до третиот чин, тој е во центарот на вниманието и е причина за недоразбирањата во семејството. Во првите два чина од другите ликови дознаваме за особините на Тартиф и за поделеноста на семејството. Се додека тој не се појавува, не сме сигурни кој е во право.
Ликови: Госпоѓа Пернел (мајка на Оргон), Оргон (главата на семејството), Елмира (втора жена на Оргон), синот Дамис и ќерката Маријана (од првата жена на Оргон), Дорина (слугинка и придружничка на Маријана), Клеант (брат на Елмира).

1 чин

Госпоѓата Пернел се подготвува да ја напушти куќата бидејќи се чувствува навредена во сопствениот дом. Таа не им дозволува на останатите да дојдат до збор и постојано го фали Тартиф, а нив ги осудува и навредува.
На сите им забележува по нешто:
Елмира - да не се преправа со задоцнета љубезност, дека таа само фрла пари за облеки што за неа е доказ дека не го сака доволно својот маж;
Дорина - дека иако е само слугинка многу зборува и без нејзиното мислење ништо не може да помине;
внукот Дамис - го нарекува глупак;
внуката Маријана - дека личи на јагне, но дека тивкиот вир ја плаши (скришно прави недозволени работи);
Клеант го цени и фали, но не го прифаќа неговиот начин на живот.
По ова претставување на ликовите од гледиштето на госпоѓата Пернел, следува конфликтот за Тартиф. Таа - против сите останати. Таа го претставува како човек за фалба и пример, човек - вистински побожен кој сака сите да ги поведе по божјиот пат. Мислењето на останатите е дека: дошол бос и гол, бедник кој го крева носот и на сите им заповеда што да прават во нивниот сопствен дом, секаде го пика носот, па дури не ги прима гостите кои до тогаш биле чести и добредојдени.
Разговорот продолжува за Оргон кој е претставен како уште позаслепен од неговата мајка. Го примил Тартиф како негов брат, го цени повеќе од мајка си, жена си и децата. На трпезата му го дал почесното место и за него го издвојува најубавото јадење. Се што ќе каже Тартиф, за него е свето и слепо му верува.
Во следната сцена е претставена љубовта на Маријана кон Валер, но и љубовта на Дамис кон сестрата на Валер.
На крајот од овој чин доаѓа Оргон и настанува комична сцена во која се гледа неговата заслепеност и вљубеност во Тартиф. Му кажуваат дека на Елмира и било лошо, а тој само за Тартиф прашува, и иако бил целосно услужен, со храна, пијалок, мирен сон, Оргон цело време ги повторува зборовите: „Ах, кутриот човек!“. Се разбира, за жена си не ни прашува.

А кога на крајот од овој чин станува збор за свадбата на Маријана и Валер, Оргон почнува без причина и објаснување да ја одложува.

2 чин

Во вториот чин Молиер ја вметнува приказната за љубовта на двајцата млади, Маријана и Валер, оддалечувајќи се малку од главната тема, но во функција на осветлување на главниот проблем. Прво за таа љубов се спречкуваат Маријана и татко и Оргон, бидејќи тој ја убедува дека треба да се омажи со Тартиф. Но, Дорина се вмешува:

ДОРИНА

Се фали тој само. Се чудам јас често
набожноста како заедничко место
со лагата има? Бара божји спас,
а бара и живот полн со земна сласт;
проповеда скромност, а високо лета
и в срце му бујна амбиција цвета.

Исто така, Дорина ја убедува Маријана да се бори за својата љубов.
Кога се појавува Валер, повторно настанува конфликт, но сега меѓу вљубените. Конфликтот брзо се разрешува, повторно со помош на Дорина. Нивното моментално инаетење и пркосење (Маријана му вели дека ќе се омажи за Тартиф) е надминато поради чистата љубов што ја чувствуваат.

3 чин

Во третиот чин се појавува Тартиф кој ги оправдува особините кои му ги припишуваат Оргон и неговата мајка. Тој и замерува на Дорина што носи деколтиран фустан и на тој начин го предизвикува мажите. Но, таа остроумно му одвраќа:

ДОРИНА

И вие сте склон кон соблазност, значи?
И вас грешна мисла за жена Ве мачи?

Тартифовата лицемерност уште повеќе се гледа во сцената со Елмира во која тој отворено и се додворува, а таа ја прифаќа неговата љубов, но под услов да не ја спречи венчавката на Маријана и Валер. Дамис бил сведок на оваа сцена и сакајќи да го разобличи и отстрани Тартиф од куќата, на сите им кажува што се случило. Но, Оргон е толку заслепен од Тартиф што воопшто не поверувал, па дури оди до таму што го брка сина си од сопствениот дом и бара Маријана веднаш да се омажи за Тартиф.

4 чин

Во овој чин е прикажано целосното разобличување на Тартиф и тоа во сцена која е наместена и е идентична како претходната во која Тартиф и се додворува на Елмира. Сцената е сама по себе комична, затоа што Оргон, за да биде директен сведок, е скриен под масата. Ваквото прислушување е типично за фарсата. Дијалогот што се води ги открива вистинските особини на Тартиф:

ТАРТИФ

Слушајте го само тоа што го зборам,
оставете сам јас да страдам и горам,
дозволете сега јас Вас да Ве имам —
а за гревот лесно... Сиот јас го примам.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Лесно можам да го излечам тој страв —

со целосна тајност што ја гарантирам:
невидено зло — не е зло, Елмира!
Ни следува суд за она што е знајно,
а грев не е она што се врши тајно!

Во овие зборови јасно се гледа дека Тартиф не верува во Бога (кој е сеприсутен и пред него не може да се скрие ништо), дека е обичен развратник, лажго, измамник, користољубив и лицемерен.
Сознанието на оваа вистина е казната на Оргон, но не само тоа туку и финансиската последица од заслепеноста. Тој целиот имот му го препишал на Тартиф.

5 чин

Клеант (братот на Елмира) во овој чин ги искажува класицистичките погледи: дека човекот треба да го следи разумот, да не им потпаѓа на чувствата и страсите. Го осудува Оргон за неговото неразумно и непромислено однесување.
Во куќата доаѓа Тартиф со полицајците барајќи го имотот за кој има документи. Но, се случува ненадеен пресврт, полицаецот, наместо Оргон го апси Тартиф, бидејќи се дознало дека тој е познат измамник кој се криел зад разни имиња и законот го прогонувал. Тука Молиер искористува прилика преку зборовите на полицаецот да го пофали кралот и неговата мудрост и праведност. Но, сепак за величањето да не биде пренаметнато, тој ја завршува драмата со среќата на двајцата вљубени, Маријана и Валер, за кои објавува дека ќе стапат во брак.


Ликови

Во ликот на Тартиф Молиер создал типичен лик на лицемер. Тој е измамник скриен зад свештеничката наметка, кој на многу перфиден начин ги искористува слабостите на другите луѓе. Својата подлост многу добро ја маскира. Тој секоја лага и злодело ги прикрива со вишите цели, односно со црквата и Господ. Кога Оргон го брка сина си од дома, тој тоа дело го смета за полезно за црквата, кога му го дава имотот - го прифаќа од страв да не падне во лоши раце. Но, за да го задржи имотот, оди и го шпионира кај власта дека Оргон има тајни документи. Од богомолец тој лесно се престорува во шпион. Сепак, најнегативните особини на Тартиф се гледаат при заведувањето на Елмира - развратен, сладострастен, ненаситен, дволичен, алчен, неверник, омаловажувач на вербата во Бога, па и на самиот Бог. Неговите страсти ги става пред се.
Преку ликот на Тартиф, Молиер насликал типичен лик на неговата епоха, кој подоцна станува синоним на лицемерство и лажна набожност.

Оргон е богат, лековерен набожник. Неговата заслепеност се граничи со глупост. Тој не е во состојба да го препознае лицемерното пријателство и потпаѓа под влијанието на Тартиф. Тој оди до таму во својата наивност што е подготвен за некој новодојденец да се откаже од сопственото семејство. Го дава имотот, го брка синот, ја дава ќерка си на Тартиф - до каде ли треба да оди неговата глупавост и наивност? Тој мора да слушне со свои уши и да види со свои очи дека е измамен, бидејќи не им верува на своите блиски, туку му верува на лажливиот туѓинец.

Госпоѓата Пернел е слична на својот син. Тие двајцата се на истата страна - го заштитуваат лицемерот толку слепо и фанатички и затоа се носители на смешното во драмата. Таа е религиозно заслепена, против земните уживања и смета дека сите што не мислат како неа - грешат. Па, дури е навредена од туѓото поинакво мислење и затоа демонстративно ја напушта куќата.

Останатите ликови се спротивни на Оргон и мајка му. Тие се позитивни ликови, кои со здрав разум успеале да се ослободат од религиозното чувство и да ги согледаат вистинските намери на Тартиф.
Елмира е добра сопруга, мајка и снаа, која сака да помогне во разобличувањето на Тартиф. Таа сака да ја одбрани својата чест и да го разубеди заслепениот сопруг, па затоа божем го заведува Тартиф.
Дамис е чесен и искрен и се обидува отворено да му каже на татка си дека е заведен.
Дорина е посебно изграден лик преку кој се претставени широките народни маси и нивните позитивни особини: доброта, умност, трезвеност, здрав разум и критички став. Таа е многу интелигентна и веднаш ги сфаќа намерите на Тартиф. Иако е слугинка, таа јасно, преку лесен хумор ги изнесува своите ставови. Целосно му е предадена на семејството и секогаш е тука за да помогне да се разрешат конфликтите. Особено ја поддржува Маријана, којa е премногу мирна и покорна, и и помага да му се спротистави на татко и и да се избори за својата љубов.

Posted by Билјана at 20:02 0 comments
Labels: класицизам, литература
Тартиф (прв чин)
Лица:

КЛЕАНТ, шура на Оргон
ГОСПОЃА ПЕРНЕЛ, мајка на Оргон
ОРГОН, сопруг на Елмира
ЕЛМИРА, жена на Оргон
ДАМИС, син на Оргон
МАРИЈАНА, ќерка на Оргон и љубповница на Валер
ВАЛЕР, љубовник на Маријана
ТАРТИФ, лицемерен побожник
ДОРИНА, придружничка на Маријана
ГОСПОДИН ЛОЈАЛ, судски пристав
ПОЛИЦАЕЦ
ФЛИПОТ, слугинка на г-ѓа Пернел

Дејството се одигрува во Париз


Чин први
Сцена 1.

Г. Пернел, Елмира, Маријана, Клеант, Дорина, Дамис и Флипот

Г. ПЕРНЕЛ

Побрзајте, Флипот! Тука да нè нема!

ЕЛМИРА

Итате, зар овде лошо ви се спрема?

Г. ПЕРНЕЛ

Оставете, снао! Веке сè е јасно.
Љубезности нејќам - штом е за нив касно!

ЕЛМИРА

За вас почит имам, не на уста само,
не знам зошто нас нè напуштате, мамо?

Г. ПЕРНЕЛ

Да, не седам овде веќе ниту час;
за вас ништо не сум... Што дочекав јас!
Навредена домот го напуштам сега,
на советот мој ми враќаат со шега.
Овде сите з н а а т, зборуваат в хор,
на што личи ова? На жабешки збор!

ДОРИНА

Но...

Г. ПЕРНЕЛ

Драга, ти си овде сал слугинка, знај,
но устава твоја полна е со лај.
Без мислење твое - нигде ниту педа!

ДАМИС

Но...

Г. ПЕРНЕЛ

Ти си глупак, тоа најлесно се гледа.
Го велам ова јас - ваша родна баба.
Јас вашиот татко го чував колку може,
но патот ви е лош, тој има волја слаба,
и сега срам и потсмев ве чека, о боже!

МАРИЈАНА

Мислам дека...

Г. ПЕРНЕЛ

Внуко, навидум сте јагне,
но тивкиот вир нè плаши сите нас;
во потајност мрачна работите нешта
што ги мразам јас...

ЕЛМИРА

Мамо...

Г. ПЕРНЕЛ

Снао, тоа малку вам ви годи -
но вашиот живот во беспаќе води!
Место убав пример од вас да се види,
ко што беше случај со нивната мајка,
вие само пари фрлате без сметка
за облеки нови, божем царска тетка!
Жена која сака мажот да ја љуби,
за контење такво малку време губи!

КЛЕАНТ

Ве молам...

Г. ПЕРНЕЛ

Знам. Брат сте. Ве боли. Но вас
ве ценам и фалам јас во секој час.
Но, ако бев Оргон, нејзиниот маж -
ни миг не ќе бевте вие в домот наш.
Вие сте со такви животни максими
што чесниот човек тешко да ве прими.
Простете за ова, знам дека ви тежи,
но јазикот збори што в срце ми лежи.

ДАМИС

Во вашиот Тартиф сета чест е збрана...

Г. ПЕРНЕЛ

Да, тоа е човек за фалба и пример,
но в срцево жива се отвара рана
кога вакви глупци го клеветат него...

ДАМИС

Зар да трпам како непоканет гостин
дома ред ни крои, Е, нека ми прости...
Да не зуцне никој - ни песна, ни смев -
Ако нему тоа не му е по ќеф!

ДОРИНА

Ако е за почит тоа тој што вели -
постапките наши се најстрашни дела.
Тој секаде својот остер нос го пика...

Г. ПЕРНЕЛ

За мене е право само тој што вика.
По божјиот пат тој сака да нè води -
треба вам на сите тоа да ви годи.

ДАМИС

Не, бабо! Ни татко, ни божјиот глас
нема да не склонат да го ценам јас
Погледите мои нема да ги газам
сè негово што е - безгранично мразам.
Предвидувам: скоро со простакот тпј
ќе се фатам остро в решавачки бој!

ДОРИНА

Навистина, каков ни наметна срам -
еден странец тука да ни суди нам!
Тој бедник што дојде необлечен, бос,
в домот наш си дига сурла место нос,
и дотаму стигна - што му лежи в душа -
заповеда, крои - за сè да се слуша!

Г. ПЕРНЕЛ

Не, господи брани! Сè би било лесно
ако ние него го слушавме чесно.

ДОРИНА

За вас тој е светец, но помнете вие:
Во ликот на Тартиф безбожник се крие.

Г. ПЕРНЕЛ

Каков јазик!

ДОРИНА

Јас за Тартиф, и за Лоран лош,
верувајте сите - не би дала грош!

Г. ПЕРНЕЛ

За Лорана не знам, но Тартиф е човек
и од него нигде поправеден нема.
Го мразите вие зашто тој ве кори,
вистината за вас в очи ви ја збори.
Единствено гревот наш срце му пара,
и пак за нас прошка од небото бара...

ДОРИНА

Да, но зошто толку го опфаќа бес
ако некој гостин ни дојде со чест?
Зар посета чена на Господ му пречи?
Мислам дека треба ова да се рече:
(Покажува на Елмира)
Љубомори тој за госпоѓа Елмира.

Г. ПЕРНЕЛ

Молчи! Таа уста ќе треба да пости!
Зарем само тој ги кори тие гости
Та луѓето што ни доаѓаат тука,
со колите везден ни креваат бука,
лакеите вреват, ко на пазар зборат,
и затоа знајте, соседите корат.
Не верувам тука страшно да се раѓа,
но за сето тоа сомневање паѓа.

КЛЕАНТ

Зар може на светот да запреме усти!
Животите наши би станале пусти
од гостите да се откажеме ние -
сал заради тоа што клевета врие.
И колку да сака човек да се труди
кај клукари пак тој клевети ќе буди;
затоа сал презир кон таквите дури
може да те брани од клевети штури.
Ние да сме чесни, најважно е драга,
клеветата тогаш нема ништо снага...

ДОРИНА

Сосетката Дафна, нејзиниот маж -
први се што душкаат во животот наш
Секој оној што е за потсмевка печен -
за другите прв е најлошо да рече.
Да, први се тие што дебнат да зграбат
и најситен знак за каква врска слаба
и новости разни за луѓето сеат,
за другите луѓе за ништо се смеат,
постапките туѓи што вешто ги бојат -
за да би ја скриле нечесноста своја;
и спремни се врз друг да истурат гром -
само да им свети в сјај нивниот дом.
За другите штедро плетат лоши мрежи -
да го симнат така срамот што им тежи.

Г. ПЕРНЕЛ

Сите тие мисли не ви вредат многу.
Животот на Оронт беспрекорно строг е.
За небото таа ќе загине, знам,
но ги мрази тие што ви идат вам.

ДОРИНА

Да, одличен пример! И пречесна дама,
и живее скромно во божјата штама.
Но староста така ја тера да прави
и строгата нарав во немоќ ја става.
Ама кога била млада како дрен -
што младичи кршни умирала в плен.
Но, времето врви. На сè има крај -
па затоа мрази и среќа и сјај,
и немоќта бедна на свената страст
под мудрост ја крие со притаен глас.
На лесните жени патот им е ист -
штом бегаат од нив ко од свенат лист,
и при тоа бегство - така им се чини -
в прикриена итрост животот им мине.
И строги се тие жени в таа доба,
сал прилика демнат да вовлечат нос,
за другите судат со отров и злоба,
не зарад милост, - видот им е прост,-
но нејќат да трпат друг да биде среќен
штом среќата нив ги одминала веќе...

Г. ПЕРНЕЛ

Знам, прикаски такви ви пристојат вам.
Кај нас, снао, зборот ни е земен нам,
зашто друг да води - госпоѓата пречи.
Но моето сега јас ќе ви го речам:
Син ми овде стори едно мудро дело
кога Тартиф дома го засолна смело;
тој на време иде, од господ е пратен -
сите вас од патот грешен да ве врати.
Ако ли се слуша неговиот глас -
сите вас ве чека разум чист и спас.
Тие шумни гозби, забави и смев
ѓаволот ги создал за потсмев и грев.
Не ќе слушнеш на нив некој мудар збор,
само глуми лажни и клевети в хор;
итрината плете пајажини рој -
од најближен другар до соседот свој.
На умниот тука главата му бучи
кога слуша како развратник го учи
и илјади сплетки се плетат за час,
се дрдори шумно со подмамлив глас.
Од стариот лекар наскоро бев чула
дека сè е тоа вавилонска кула,
каде што се плампа без обѕир и крај...
(Покажувајќи на Клеант)
Господинот, еве, се потсмева, да!
За вашиот потсмев најдете си луди!
Што без збогум одам - нека не ве чуди.
Ќе молкнам. Јас реков само еден дел
и наскоро не ќе ве посетам вас!
(И удира шлаканица на Флипот)
Напред! Сте зинале сите посред денот бел,
но наскоро ќе ве попритегнам јас.
Ај, врвете напред!


СЦЕНА ВТОРА

Клеант, Дорина

КЛЕАНТ

Да тргам, се бојам
да не почне повтор со кавгата своја...

ДОРИНА

Навистина штета што не може она
да ве чуе како зборувате вие;
нависоко лета, не верува во нас,
мисли честа сета во неа се крие.

КЛЕАНТ

Се нафрла врз нас - без око да трепне,
од љубовта силна кон Тартиф е слепа.

ДОРИНА

Спрема синот нејзин - тоа ништо не е;
за него би рекле - ветер сув го вее.
Мудар пример тој во бунтовите даде
и застана смело покрај својот владар.
Ама сега сосем умот му се смати -
за Тартиф ко пијан за плотот се фати;
го има за брат и повеќе го цени
од својата мајка, син и верна жена.
Го направи веќе исповедник свој
и советник в сешто му постана тој.
А колку го чува! - Не знам некој така
ни својата драга силно да ја сака...
На трпеза челно му остана место
и со радост гледа како лаком е често,
а Тартиф го дига - „Бог среќа да даде!“
За него е свето Тартиф што ќе рече,
со прстот да мрдне - мисли: ден се буди!
штом почне да збори - мисли медот тече,
од ден на ден Тартиф за носот го влече.
Го пијани везден со божјата слава,
а во џебот негов почна прст да става.
И слугата негов - равен токму врви
сè на ум нè учи: в црква да сме први!
Лекции ни чита - во очите злоба,
секој како момок треба да му служи -
и на секој од нас совет да му пружи!
Пред извесно време најде крпче бело
во „Животот светчев“. Го издрпа цело
тврдејќи ни дека злосторство се прави
кога в света книга ѓаволско се стави...


СЦЕНА ТРЕТА

Елмира, Маријана, Дамис, Клеант, Дорина

ЕЛМИРА

Не го чувте сега, о! - блазе ви вам,
оној говор што ни го одржа нам.
Мажа си го видов - ама брзо пројде,
ќе го чекам горе. Скоро ќе си дојде.

КЛЕАНТ

И јас ќе го чекам. Нема да се бавам,
повеќе од поздрав - нема што да правам.

ДАМИС

За бракот на Маријана спомнете вешто,
зашто гледам Тартиф се противи нешто
и затоа татко го одлага само.
Јас верувам: Тартиф и тука го мами.
Сестра ми и Валер се сакаат силно,
а сестра му - мене ме привлече милно
и знаете...

ДОРИНА

Еве го!


СЦЕНА ЧЕТВРТА

Оргон, Клеант и Дорина

ОРГОН

О, шура! Добар ден!

КЛЕАНТ

Среќен сум што така изгледате среќен
но полјата нешто како да се слаби?

ОРГОН

Дорина... о, шура, стрпете се час
од грижите срце да омекнам јас.
Најнапред да прашам за новости нови:
Поминавте добро? Кој што од вас прави?
Добри ли сте дома? Сите ли сте здрави?

ДОРИНА

А, завчера цел ден госпоѓата мила
ја тресеше треска со огнена сила.

ОРГОН

А Тартиф?

ДОРИНА

Што Тартиф? Се чувствува славно,
руменее везден, прошетува бавно.

ОРГОН

Ах, кутриот човек!

ДОРИНА

За вечера она
не можеше в уста ни залак да стави,
толку многу силно ја болеше глава...

ОРГОН

А Тартиф?

ДОРИНА

Си вечера слатко:
две пилиња в сос и половина бут
сам изеде... Верно, вложи доста труд!

ОРГОН

Ах, кутриот човек!

ДОРИНА

И вечерта цела
ни око да склопи... Гори в треска врела
и тонеше в потои - ту врели, ту студени -
надвиснати саноќ бевме ние будни!

ОРГОН

А Тартиф?

ДОРИНА

Да, Тартиф! Штом вчера слатко -
на трпеза уште си подремна кратко,
потоа се шмугна во постела право
и спиеше саноќ ко детенце здраво...

ОРГОН

Ах, кутриот човек!

ДОРИНА

Ние сите бевме на мислење едно:
крв да пушти. Таа - се согласи веднаш.

ОРГОН

А Тартиф?

ДОРИНА

Да, Тартиф! Тој постапи машки -
се наголта вино - десетина чашки
за надомест точен крвта што ја даде
госпоѓата ваша, па седна да јаде!

ОРГОН

Ах, кутриот човек!

ДОРИНА

Сега сè во ред е,
ете - веднаш одам нејзе да и јавам
дека пресреќен сте таа што е здрава!


СЦЕНА ПЕТТА

Оргон, Клеант

КЛЕАНТ

Ве исмева таа пред носот, мој зету,
без грев да ви родам, да ви кажам сметам:
Те сакал ил нејќел - но вистина сушта
и овакво чудо не станало уште!
Та може ли? Маж сте, а тој ве мами,
дур и домот роден в заборав да чами?
и овакво чудо не станало уште!
Го спасивте вие од беда и срам
и стигнавте дури...

ОРГОН

Не шура, ви кажувам вам
не знаете кого навредивте в час.

КЛЕАНТ

Да, вистина, не го ни познавам јас,
ама да се знае за човекот дали...

ОРГОН

Оној што го знае - нема што да жали
и занесот негов се разлева в шир.
Да, човек е Тартиф, каков што го нема,
си го следи патот со спокој и мир
и го смета светот за времен и тема.
Јас повтор се раѓам штом него го слушам,
од порок ја чисти тој мојата душа.
И жена ми, брат ми да умрат, ил синот -
ко ништо да било, скоро ќе ми мине
толку што ја спаси тој мојта душа!

КЛЕАНТ

За чувственост таква нигде не сум слушал!

ОРГОН

Да го гледа некој со моите очи -
и тој би го сакал до умор без почин.
По црквата везден тој доаѓа смерно,
на колена паѓа и се моли верно
и сите кон него свртуваат очи:
се моли тој страсно со љубов и почит.
Кон земјата ладна ведне бледен лик,
ја бакнува страсно неа секој миг,
а кога си тргне, ме чека со жар
и светена вода разделува дар.
Нам слугата негов ни кажа на сите
Иако в тешка беда ги живеел дните,
го дарував тогаш - тој со чест и жар
одбиваше смерно и милост и дар:
„О, многу е тоа! Да, тројно е пак,
не заслужив од вас ниту поглед благ!“
Кога гледам после - дарот што зеде
на просјаци веднаш го раздели редум.
На господов знак го прибрав веднаш дома
и потече тогаш кај нас живот скромен.
Тој бдее над чест, и божја и своја,
се грижи ко ангел за жената моја,
ми кажува кој маж ја погледнал в страст
и ревнува појќе од двајцата нас.
А како се суди, да го чуете вие,
во прашинка мала - мисли грев се крие
и дотаму стигна, пред некое време,
му натежна вели, грев ко тешко бреме
зашто в црква убил една болва пак.

КЛЕАНТ

Полудевте, доста! О, мој зету драг!
Или вие мене ме сметате луд?
Кој прикаски такви би сакал да слуша?

ОРГОН

Да, вашиот говор ми личи на блуд,
во неверства ските и вашата душа.
Зар досега еднаш сум ви рекол јас -
што маки ве чекаат вас.

КЛЕАНТ

Така мислат такви со вашиот ум
и сакаат човек слеп да е, ко нив.
Ако имаш очи - те сметаат крив,
и ако не врвиш по нивниот друм -
те сметаат веднаш за паганин див.
Мислете ме таков, нејќам ни да знам,
но што в душа имам - знае господ сам.
На вашите лаги не станувам роб,
набожните личат, да тоа е важно,
на јунакот што се прикажува лажно:
Не стануваш јунак со зборови смели -
зборот не е ништо, треба храбри дела.
Ни верник ти не си - со молитви врели,
треба да си искрен и со душа бела.
Но дали е можно да различиш лесно
лицемер од верник што живее чесно?
Можете ли за нив да зборите едно,
да не гледаш што е лице, а што маска,
што е стварност жива, што вештина бедна?
Зар мешате изглед со суштина гола,
и човек со сенки да е едно исто?
Ил лажно злато се цени ко чисто?
Кај луѓето денес искреноста гине:
меслат тесни меѓи разумот ни дал -
па секој се стреми брзо да ги мине,
најсветото нешто го фрламе в кал
од преголем размав, преголема страст.
Помнете го ова што го реков јас.

ОРГОН

Благодарност каква да искажам в час?
Сомневање нема, филозоф сте вие
и целата мудрост, да - во вас се крие!
Вам рамен ви нема, Катон в наше време,
а во нас пак само простота дреме...

КЛЕАНТ

Ко научник не сум прочуен во светот,
ни во мене зету, науката цвета.
Но, со умот скромен и срцето мое
разликувам лага и вистина што е.
И ко што го ценам човекот со вера
повеќе од човек со јуначки дела,
поодвратно нема на земјава цела
од тие што в подло лицемерство тонат.
Од таквите редум побожници лажни
со погана душа и прикриен лик -
што без закон сето го гнасат и рушат -
сето што е чисто в човечките души;
тие што се фалат и зборат без срам
за она што ни е најсветото.
Да, сакаат кај нас доверба да купат
за секаков занес и мигови глупи.
Сите тие луѓе со невиден жар
по пат божји врват за свој сопствен ќар,
милост божја просат тие секој ден,
а живеат в дворци - на порокот плен.
Набожноста нивна со порокот се дружи,
и срчни и зли се - лукавство ги служи,
штом подгонат човек со јарост на волк -
одмаздата своја ја викаат долг!
И во гневот злобен го дигаат, ете -
оружјето што е најмоќно на светот:
со освета ниска, со подмолна реч
убиваат жртви со божјиот меч.
Безброј такви лажци наддаваат вик,
но свесниот човек ги познава в миг.
Но, има и луѓе за пример што служат
луѓе кои само со доброто дружат.
Таков е Аристан, потем Периандер,
Оронт, Алсидамас, Полидор, Клитандер!
Секој свесен човек денес нив ги цени,
кај нема лага ни зборови празни.
И скромни се, полни со чувственост трајна
и верата им е - и силна и сјајна,
над туѓите дела не судат секи час -
го сметаат тоа за најлоша страст.
За други на други им препуштаат суд -
а учат и корат со села и труд,
до нивното срце злото нема пат,
а нивните души се ко рајски кат.
Интригите гнасни - да ним им се туѓи,
за доброто мислат на другите луѓе.
Врз грешникот не се нафрлаат лудо,
само гревот тие го мразат и судат.
Кај нив нема жалба да развие цвет
посвети да бидат и од господ свет.
Само такви луѓе да се ценат вреди
и нивниот пример треба да се следи.
Љубимецот наш е од инаков ков.
Тоа што е светец во очите ваши -
измама е само сите што нè плаши.

ОРГОН

Господине шура, дал рековте сè?

КЛЕАНТ

Да!

ОРГОН
(Сака да си замине)

Слуга сум ваш.

КЛЕАНТ

Уште збор ве молам.
Пред извесно време беша ваша воља
господинот Валер да ви биде зет.

ОРГОН

Да!

КЛЕАНТ

Закажавте свадба како што е ред?

ОРГОН

ДА!

КЛЕАНТ

Свадбата зошто се одлага сега?

ОРГОН

Не знам.

КЛЕАНТ

Може умот на друго ви бега

ОРГОН

Не знам.

КЛЕАНТ

Зарем нема да држите збор?

ОРГОН

Не го реков тоа.

КЛЕАНТ

Без пречки, сал дете
одлуката си ја изменува, зету!

ОРГОН

Па?...

КЛЕАНТ

Зошто на целта не кинисам јас,
ме испрати Валер да ве прашам вас...

ОРГОН

Фала богу...

КЛЕАНТ

Каков одвет да му дам?

ОРГОН

Што ви е по волја...

КЛЕАНТ

Но треба да знам
за вашата цел

ОРГОН

Да, мислам да сторам
како бог ќе рече.

КЛЕАНТ

Отворено зборам,
ветеното дали го цените вие?

ОРГОН

Збогум!

КЛЕАНТ

На Валера овде лошо му се спрема
да му кажам веднаш, дури има време.


Постирано од: Lithium
Датум на внесување: 09.Март.2010 во 11:48
Странствувањето на Чајлд Харолд е романтичарско-индивидуалистичка поема составена од 4 песни. Тема во поемата е патувањето и доживувањата на Чајлд Харолд, а идејата е да го искаже своето разочарување од сегашноста и приликите во Англија и во цела Европа.

Поемата нема класично развиено дејство, нема заплет ни композиција, освен што е составена од 4 пеења. Дејството се одвива хронолошки, како што се одвивало патувањето задржувајќи се на позначајните места. Тоа се: војните на Наполеон, соочување со освојувачки и ослободителни војни, ја величи борбата на Шпанците против Наполеон, ја величи античката цивилизација, за опева славата и пропаѓањето на Рим, ја опишува битката кај Ватерло потенцирајќи го ужасот и апсурдноста на војната.

1 ПЕСНА
Поемата започнува со описот на Чајлд Харолд, кој е млад човек, почитуван и познат од благороднички род, кој наместо да се посвети на полесна и творечка работа се оддава на бурен развратен живот.Презаситен од таквиот живот, веќе му здодеал, решава да го напушти родниот крај.
Чајлд зад себе не остава никого, освен празниот дворец и песот. Не остава никого кого му е важен, затоа тој решително ја напушта татковината и без поздрав заминува во егзотични места.
Најпрвин ги посетил Португалија и Шпанија каде гледа дека луѓето страдаат и се потчинети. Неговата лична тага и разочараност прераснува во светска тага поради доминација на злото и несреќата.

2 ПЕСНА
Чајлд чувствувајќи симпатии кон поробените народи го продолжува своето патување кон Грција и Албанија каде се соочува со истото страдање и несреќа. Сликата на Балканот е мрачна и крвава.

3 И 4 ПЕСНА
Харолд го продолжува своето патување во Холандија, Германија, Швајцарија и други земји за да го задоволи својот авантуристички дух како и да се пронајде себеси.
При посетата на Италија се навараќа на нејзиното античко минато. Тој и натаму е во истото расположение, осамен бунтовник кој останува само набљудувач на општестевните збиднувања.


-------------
You think you are perfect? Well, try walking on water...


Постирано од: trajcevska1
Датум на внесување: 09.Март.2010 во 20:26
     Основниот драмски судир во “Сид” се појавува кога храбриот рицар Родриго, бранејќи ја честа на својата фамилија, го убил таткото на саканата девојка Химена, зашто тој тешко го навредил татко му. Ова убиство создало јаз меѓу заљубените Родриго и Химена. Нивниот брак се чинело дека е невозможно да се оствари, бидејќи Химена не смеела да се омажи за убиецот на својот татко. Таа дури била обврзана да бара одмазда, да бара да биде убиен саканиот Родриго. Бидејќи Родриго го убил таткото на Химена за да ја одбрани семејната чест, тој сметал дека ќе биде достоен за почит и за њубовта на Химена. Родриго и се обратил на Химена да и докаже дека од љубов кон неа, за да ја добие нејзината почит, го убил татко и. Химена не ја осудува неговата постапка, но таа сега има иста обврска, да ја одбрани честа на својата фамилија со тоа што ќе се одмазди за смртта на татко и. Ова е сложена и апсурдна состојба во која се наоѓаат Родриго и Химена. Излез од ова, според Химена, е даго убие Родриго. Родриго и Химена се борат да ја задушат својата љубов, но, наместо да ја потиснат, таа станува се посилна. Химена, која бара начин како да биде убиен Родриго, се повеќе трепери да не му се случи нешто. Овој необичен безизлез во трагедијата го решава Дон Фернандо, кралот на Кастилја. Тој не ги одобрувал постапките на таткото на Химена, грофот Гормас, кој бил олицетворение на феудалното самоволие. Кралот го осудил обичај прашањето на честа да се решава со крвав судир меѓу противниците. Според него, крв треба да се пролева само кога се брани државата од непријатели. Кога некој ќе направи грешка, ако и служи на татковината, може да ја плати грешката. Ваква можност му била дадена на Родриго. Тој во борбите со Маврите покажал невидено јунаштво и се прочул со своите јуначки дела. Родриго ја ослободил Шпанија од ропството на Маврите. Од храброста на Родриго биле одушевени и Маврите, кои го нарекле Сид, што на нивниот јазик значело господар. Обврската кон татковината е над обврската кон фамилијата и феудалната чест треба да и отстапи место на граѓанската, која, пред се, значи служење на потребите на татковината. Според овој нов етички идеал, што во Франција и Европа се појавил по создавањето на големите држави, настојувањето на Химена да ја одбрани фамилијарната чест изгубило од своето значење. Химена попушта пред новите сфаќања и по наредба на кралот се согласува да се омажи за храбриот Родриго, кого интимно многу го сакала. Овој среќен крај во драмата го навестува раѓањето на новиот граѓански морал, кој е похуман од стариот феудален морал.


Постирано од: Зоран Пушев
Датум на внесување: 11.Март.2010 во 21:15
Ми треба опис на ликот Марта од лектирата-книгата "Марта".
Ви Благодарам!:D


Постирано од: Tiggy Vicious
Датум на внесување: 11.Март.2010 во 21:37
Аман бе.
Ај и ја да помогнам малце. голема%20насмевка

Значи... Марта е една вообичаена тинејџерка со невообичаена животна приказна.
Цурава е седмо одделение.
Има густа и убава црна коса и црни очи.
Таа е неверојатно згодна и атрактивна девојка, по која речиси сите машки од училиштето се палат...
То за физички изглед.

*

Марта е весело девојче, кое научило како да се бори во животот, одлучна е, но во исто време ранлива и наивна што се забележува по нејзиниот однос со момчињата.
Со тек на време станува се пољубопитна за својот татко што е многу нормално... голема%20насмевка
И тоо... за карактерот на Марта...

Е сеа нормално, се ова ќе го изгланцаш... ќе го прошириш и фино ќе ти дојде... трепкање


-------------
What the hell is going on?
-The cruelest dream, reality


Постирано од: djbocka
Датум на внесување: 12.Март.2010 во 14:15
Ако ви требаат семинарски состави проекти има на овие две страни,доста се добри во изработката и брзи во размената,секаде ги препорачувам,можат и на вас да ви помогнат.

http://zemi-seminarska.tk/
http://zemiseminarski.blog.mk/
      


Постирано од: opasna_mala
Датум на внесување: 13.Март.2010 во 12:46
kingofkings - eve od sostavite

               "ПАРИТЕ СЕ ОТЕПУВАЧКА"
Ристо Крле е драмски писател,кој е роден 1900год,како син на струшки чевлар.
Напишал повеќе драми,но најголем успех имал со драмата Парите се отепувачка.
    Во драмата се раскажува за една случка во с.Аларуп каде родителите не препознавајќи го својот син Ангеле го убиле.
Татко му Митре пред богатството на овој туѓинец кој полн со пари враќајќи се од Америка преноќува во неговиот дом како туѓинец на местото на синот.
Драмското дејство е составено од 5 чина.
Во куќата на Митре и Мара,еден зимски ден имало роднини,пријатели за да го испратат Ангеле на печалба во Америка.
Од Ангеле се очекувало да им помогне на луѓето во сиромаштијата,во подготовките за свадбата на сестра му Кате и кога ќе се врател да се оженел и да оформел семејство.
Имало маси полни со храна,пијалоци,со здравици и благослови го испратиле Ангеле на печалба под турско,илинденско востание.
После 20год во селото,ненајавено се вратил Анеле од печалба во куќата на неговата сестра Кате и ја препознал неговата внука Ана.
Откако разбрале,неговите блиски го прославувале неговото враќање.
Потоа неговата сестра,заедно со него заминала во куќата на нивните родители Митре и Мара.
Остарените родители не го препознале својот син и мислеле дека е туѓинец кој се претставува како Ангеле.
Тогаш почнале да го опишуваат нивниот син Ангеле и го прашале дало го сретнал некаде во Чикаго.
Потоа Ангеле си легнал да се одмори,а неговиот татко Митре сакал да дознае што имало во куферот на туѓинецот.
Кога го отворил куферот,се зачудил бидејќи внатре имало злато.Тогаш ја викнал неговата жена Мара и се договориле да го убијаат туѓинецот,бидејќи сметале дека толкаво богатство неможело да се стекни на чесен начин за 5-6 год.
Тогаш тие го убијале,со секира.
Другиот ден кога неговата ќерка им отишла на гости им кажала дека тоа навистина бил нивниот син Ангеле.
Во тој момент неговата мајка умрела од инфаркт,а неговиот татко се самооубил,се прободил со нож во срцето.


                     "ПЕЧАЛБАРИ"
„Печалбари“ е драма во која ни се презентира љубовна приказна меѓу двајца млади(Констадин и Симка) кои се лудо влубени , но припаѓаат на различни сталежи, тој е сиромашен – а таа богата.
Оваа противречност му била потребна на авторот за да го развие драмското дејство. Љубовта ќе биде главен двигател во драмското дејство, но и кочничар во развојот на љубовта меѓу младите. На нивната голема ќе влијаат непишаните правила според кои двајца млади од различни класи не си припаѓаат еден на друг. Панов тука го вметнал и бунтот како средство со кое ќе се искаже незадоволството и ќе се постигне бунтот.
Љубовта е таа што двајцата влубени ѓе ги води напред. Но за жал, нивната среќа нема да биде целосна бидејќи посегнувањето по парите и стремежот за исконската печалба трајно ќе уништи едно семејство.
Во оваа драма Панов ги запазува драмските фази и класичното драмско дејство. При преминот од чин во чин, од појавата од појава во појава авторот не води низ дејство за да го доведе читателот до кулминација на случувањата каде зетот заминува на печалба.
Јордан во печалбари е лик кој најмногу ги сака парите. Претставен е како чорбаџија кој е мек на зборови но тврдоглав на дела, среброљубец кој гледа низ призмата на парите. Секогаш бил загрижен за мислењето на другите луѓе, а тоа најмногу се гледа кога ја “продал“ својата ќерка, сметајќи оти таков бил адетот. Но бидејќи Симка се заљубила во сиромашниот Констадин, се договориле да му ја даде ќерка си поставувајќи му услов да замине на печалба, туркајќи го во смрт.
Јордан стапува на сцена во оној момент кога младите очекуваат принова и кога за нив започнуваат новите обврски. Но, тој е бескорисен, не знае да ги покаже чуствата бидејќи за него пред се се парите.
Јордан донесува одлука која ќе ја плати прескапо, можеби не со својот, но се нечиј друг живот. Наспроти ликот на Јордан, стои Констадин, прикажен као млад човек кој има многу напредни сфаќања во споредба со времето во кое живеел. Како бунтовник, со своите постапки сакал да уништи дел од напишаните правила, како што била печалбарската традиција „ ...Ех црна и крвава е нашата печалба, мајко! Уште покрвава е сиромаштијата што не гони тамо!“ Сфајќајќи ги причините за тоа општествено зло, цврство стоел на ставот дека печалбата носи и несреќа и смрт.

Божана, мајка на Констадин, е жена која робува на патријахалните традиции. Таа е жена која останала млада вдовица. Но, сепак знаејќи дека печалбата е несреќа, го наговара синот и тој да биде печалбар. Таа знае како е да се живее без пари, да се одгледува дете без татко, но воедно справува и страмува што ќе рече светот и како ќе излезе пред другите со крената глава. Велејќи му на Констадин дека мора поради Јордан да оди на печалба, Констадин враќа со зборовите: Дали чорбаџи Јордан ќе чуе таму во туѓина? Далеку, може дури преку море...На секого си туѓ...Нема со кого збор да промениш, солза да размениш! И не година, не две. Години, години да изврват, скотски да живееш, пари да збереш, додека да имаш лице дома да си дојдеш!... Ако паднам болен дали чорбаџи Јордан ќе праша за мене? Дали ќе има кој потта да ми ја избрише, кошула дами размени, јорган да ми фрли?... Ех, црна и крвава е нашата печалба, мајко? Уште покрвава е сиромаштијата, што не гони тамо! Проклет да и е коренот!... И големо има лечко нишан носи од неа за цел век!... Гледај, што направи од нас таа пуста печалба! Маж – роб! Жена – роб! Син - роб! Ќерка – роб! А мајките, само за солзи се родени!...
Овие се најтажните зборови што ги проговорил некој печалбар во македонската драма. Во овој цитат Констадин ја насетува својата судбина. Можеби Панов намерно ова го направил се со цел да го стави читателот на размислување, каков е животот на печалбарите и низ каков тежок период поминуваат на печалба за да заработат парче леб. Кога Констадин мислел дека ја остварил својата цел, кога со Симка живееле убав живот и чекале принова, иднината ја нарушува Јордан кој доаѓа по своите пари. Нивната средба не е нималку пријатна бидејќи меѓу нив двајца доаѓа до конфликт. И покрај тоа што Констадин го моли Јордана да го остави барем уште една година да се порадува со својот пород, да сети таткова радост, тој немилосрден велејќи дека не е негово да мисли на пелени, туку на пари.
Констадин заминува на печалба, но не по своја желба. (Надвор од селото. Во природата. Големо старо дрво. Планинска патека води на печалбарската чешма. Тоа е место на печалбарската разделба. Кога завесата се крева, десно веќе седнала мала група печалбари, прва пристигната на местото на разделбата; седам, пијам и замислено пеам.

Во наредниот чин Констадин веќе се спрема за на печалба. Се збогува со Симка и со Божана. Прима од нив совети, но и ги прекорува и остава аманет детето што ќе се роди да го носи името на неговиот татко. Испратен е со песна впрочена како што тоа бидува со традицијата. За традиционалното испраќање на печалбарот поканува и моментот кога `рснува тапанот и зурлата, кога се прават и последните адети пред тргнувањето Тука е и размислувањето на Корама Атенас кој најубаво ја пишува тежината на печалбата. “...Разделба е разделба!...И камен на шијата полесно се носи од пустата печалба!“
Четвртиот чин дава најдобра слика на печалба кога веќе Констадин е во Белград. Таму болен од туберкулоза небаре од црна чума. Со пот и мака спечалил парите, но платил со сопствениот живот. Печалбата за него била многу кобна, тој не успева да го издржи товарот на тешката работа, но желбата да го види Коле, неговиот син е поголема од се. Тажи за својата мајка, за Симка. Свесен е дека ја доживува судбината на татка си, кого никогаш и не го видел. Судбината се повторува со него и тој повеќе никогаш нема да се врати дома. Овде смртата е нормална последица. Но дали вреди по секоја цена да се оди на печалба, да се жртвува сопствениот живот и животот на тие што чекаат дома, да се вратат печалбарите.





Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 16.Март.2010 во 21:54
Една лп ме натера да размислам и онака моите мисли да ги преточам во кратка приказна
Зошто да не помогнам, израдувам????
Ја гледам мајка ми како ми подготвува моето омилено јадење и си замислувам што ке беше ако не пораснев покрај неа?Што ке се случеше ако некогаш некој утврдеше дека таа не е доволна богата да ме чува и ме одземеја, ме дадеа на некој друго семејство. Не сакам да мислам на такво црно сценарио. Додека така размислувам слушам на ТВ како на некое семејство во некоја забит сакаат да им го земат детето. И во мене се раѓа мисла. Зарем јас како човек не можам да сторм нешто, да им помогнам, да ги израдувам?
Знам дека можам. На форумот Идивиди има тема Хуманост на дело. Седнувам и пишувам коментар во кој развивам дискусија како да им помогнеме на овие луќе? Збор по збор се нижат предлози. Да се собереме млади вредни момци и моми и  да им помогнеме да ја искречиме куќата од внатре и од надвор.Да им помогнеме сите заедно да направиме стаза до куќата за да не газат во калта. Пари? Па не е проблем сите ние да се откажиме од една влезница во некое вечерно излегување, од две кутии цигари, од шише кока кола. Има многу работи од кои можеме да се откажеме барем на еден ден и да ги пренасочиме кон вистинските потреби на оние на кои навистина им треба.Да повикаме и други добри луќе да помогнат со работи кои не ги користат. Ним можеби им сметаат но на овие луќе многу би им значеле.
И така мојата мисла ја преточив во зборови, во апел за помош на оние на кои навистина нашата помош им е неопходна. Нашата помош ке им го врати детето и ке порасне покрај својата мајка и татко далеку во пустелија која можеме да ја оплемениме да стане рај. Да направиме тоа мало девојче да трча по јагненцата кои ги чува нејзиниот татко. Да дочека да и се роди малата сестричка или братче. Да направиме едно семејство да подзаборави на трагедијата и се свртат кон среќата.



-------------


Постирано од: miSsFreaKy
Датум на внесување: 23.Март.2010 во 23:19
"Хамлет" од Вилијам Шекспир



ХАМЛЕТ – и доброто

     Вилијам Шекспир претставник на доцната ренесанса, кој оставил најдрагоцени дела – трагедии воопшто во целата човекова пишана литература. Шекспир со своја филозофија верува дека животот е борба помеѓу доброто и злото. Доброто го гледа во хуманото, позитивното и чувственото, а злото го гледа во подлоста на луѓето, која секогаш е егоистична и поттикната од некакви лични интереси и води пошироко, во различен тип на зло. Судирот помеѓу доброто и злото провоцира трагедија.
     Инспириран од средновековната данската легенда за принцот Амлет, создава врвно дело на англиската и светската литература, ја создава трагедијата „Хамлет“.
Во ова дело се согледува дека Шекспир и главниот јунак во „Хамлет“ се филозофи по својот интелект, кои што длабоко размислуваат и чувствено реагираат. Начинот на кој Шекспир ги опишува ликовите се универзални, а со тоа повторно се истакнува големината на Шекспир како автор.
Данскиот принцот Хамлет е образован млад човек од времето на доцната ренесанса, со одлично познавање на античката литература. Хамлет претставува синоним на доброто, тој е благороден, човечен хуманист, универзална, сестрана личност склона конн длабоко размислување.
Разочарон и гневен од злосторството извршено врз татко му од страна на неговиот чичко Клавдиј и неверноста на мајка му, тој сака да се одмазди. Во почетокот таа разочараност го умртвува и го расколебува неговитот дух, тој дури помислува и на самоубиство. Да се биде или не? Размислувајќи за животот и смртта и за религијата, тој го одбир животот со сите негови недостатоци. Во име на вистината и правдата тој решава на итар начин да ја открие и каже вистината и на крајот да се одмазди. Притоа кон мајка си се однесува со презир. Поради нејзината прељуба, ја прогласува за блудница, неразумна жена која го изневерила сеќавањето на својот маж и љубовта која што постоела меѓу нив. Тој чувствува одбивност, разочаран целосно ја губи довербата кон жените поради мајчиниот грев, па затоа тој се одкажува од нејзиното мајчинство.
Хамлет за да се заштити себе си почнува да глуми лудило, се додека не ја открие вистината и не одлучи што ќе прави понатаму.
Офелија е еден позитивен лик во оваа трагедија. Таа полудува од болка кон својот сакан, а потоа и се самоубива. Таа симбол на душевната чистотата и чувствената природа. По враќањето на нејзиниот брат Лаерт во градот, тој е желен за одмазда. Тој претставува синоним на чесност и праведност, но во големата болка поради загубениот татко и својата сестра бара одмазда. Клавдиј, подло повторно манипулира со чувства на тага кај Лаерт, за да предизвика што поголема омраза и да дојде до двобој меѓу него и Хамлет.
Затоа што злото со зло се враќа овој двобој добива една трагична разврска. Хамлет е ранет од отровнит меч Лаерт, а кралицата стравувајќи за судбината на својот син, од возбуденост го пие отровното вино кое не е за неа наменето, со тоа и таа умира.
Во тие момети Лаерт признава дека на мечот имало отров и дека наскоро ќе пристигне неговата смрт. Хамлет му простува затоа што Лаерт беше чесен, тој згреши, но искрено се покајува, го призна гревот и замоли за прошка. Конечниот момент за одмазда на доброто - Хамлет кон злото - кралот е кога пред да умре и самиот тој ќе го прободе со истиот отровен меч.
Во овие трагични моменти, вистинскиот пријател на Хамлет се соживува со неговата смрт, тој посакува со истиот меч да си го одземе животот, како доказ на лојалноста кон својот пријател, но Хамлет бара од него да живее за да ја пренесе вистинската приказна на идните генерации.
Цела таа ужасна глетка и борба на доброто против злото кажува дека идеален владател може да биде само оној кој ги има особините на Хамлет.
     Хамлет е возвишена личност праведен, хуман, благороден, чесен и храбар човек кој го сака народот, кој не пребрзува со своите постапки,вистински човек кој не сака никому грев да направи, тој е оној кој свати каква треба да биде смислата на човековиот живот. Тој е оној кој го казни злото како резултат на сопствената позитивна активност.



ХАМЛЕТ – и лошото

     Вилијам Шекспир претставник на доцната ренесанса, кој оставил најдрагоцени дела – трагедии воопшто во целата човекова пишана литература. Шекспир со своја филозофија верува дека животот е борба помеѓу доброто и злото. Доброто го гледа во хуманото, позитивното и чувственото, а злото го гледа во подлоста на луѓето, која секогаш е егоистична и поттикната од некакви лични интереси и води пошироко, во различен тип на зло. Судирот помеѓу доброто и злото провоцира трагедија.
     Инспириран од средновековната данската легенда за принцот Амлет, создава врвно дело на англиската и светската литература, ја создава трагедијата „Хамлет“.
Во ова дело се согледува дека Шекспир и главниот јунак во „Хамлет“ се филозофи по својот интелект, кои што длабоко размислуваат и чувствено реагираат. Начинот на кој Шекспир ги опишува ликовите се универзални, а со тоа повторно се истакнува големината на Шекспир како автор.
Данскиот принцот Хамлет е образован млад човек од времето на доцната ренесанса, со одлично познавање на античката литература. Хамлет претставува синоним на доброто, тој е благороден, човечен хуманист, универзална, сестрана личност склона конн длабоко размислување.
Разочарон и гневен од злосторството извршено врз татко му од страна на неговиот чичко Клавдиј и неверноста на мајка му, тој сака да се одмазди. Во почетокот таа разочараност го умртвува и го расколебува неговитот дух, тој дури помислува и на самоубиство. Да се биде или не? Размислувајќи за животот и смртта и за религијата, тој го одбир животот со сите негови недостатоци. Во име на вистината и правдата тој решава на итар начин да ја открие и каже вистината и на крајот да се одмазди. Притоа кон мајка си се однесува со презир. Поради нејзината прељуба, ја прогласува за блудница, неразумна жена која го изневерила сеќавањето на својот маж и љубовта која што постоела меѓу нив. Тој чувствува одбивност, разочаран целосно ја губи довербата кон жените поради мајчиниот грев, па затоа тој се одкажува од нејзиното мајчинство.
Хамлет за да се заштити себе си почнува да глуми лудило, се додека не ја открие вистината и не одлучи што ќе прави понатаму.
Сепак кралот повторно мудро глуми дека сака да го заштити Хамлет поради убиството на Полониј, а кралицата со својата наивност повторно не ја сваќа интригата, со тоа што кралот го праќа Хамлет во Англија. Здружени со злото иако му биле „пријателите“ на Хамлет, Розенкранц и Гилдертерн се согласиле да го шпиунираат и да го придружуваат, макар што таму знаеле дека неправедно ќе го погубат. Хамлет е мудар, опипливо свати дека сепак има некаква зла наредба. Како синоними на злото и нив ги стигнува казната, со тоа што Хамлет и нив ги убива. Овие „сунѓери за бришење на вајканите работи на кралот“ претставуваат олицетворение на лажното пријателсво.
При првата можност Хамлет не го уби кралот, само затоа што тој беше во молива. Хамлет не сакаше да го награди големиот злосторник со тоа што ќе го прати во рајот, туку затоа одлучи да го најде во друга ситуација кога ќе прави грди дела или некакво зло и тогаш да го убие. Хамлет беше сигурен дека тој искрено не се покајал.
Клавдиј повтрно злочесто смислува план. Тој подло повторно манипулира со чувства на тага кај Лаерт, за да предизвика што поголема омраза и да дојде до двобој меѓу него и Хамлет.
Бидејќи злото со зло се враќа овој двобој добива една трагична разврска. Хамлет е ранет од отровнит меч Лаерт, а кралицата стравувајќи за судбината на својот син, од возбуденост го пие отровното вино кое не е за неа наменето, со тоа и таа умира. Конечниот момент за одмазда на Хамлет кон кралот е кога пред да умре и самиот тој ќе го прободе со истиот отровен меч.
Цела таа ужасна глетка и борба на доброто против злото кажува дека идеален владател може да биде само оној кој ги има сите добри особините на Хамлет.
     Според Шекспир оној што тргнал по патот на злото нема спас, ако во себе нема ништо позитивно. Позитивен е оној кој поседува особини на Хамлет, кој е хуман, благороден, чесен и храбар човек, кој го сака народот, кој не пребрзува со своите постапки, вистински човек кој не сака никому грев да направи, тој е оној кој свати каква треба да биде смислата на човековиот живот. Тој е оној кој го казни злото како резултат на сопствената позитивна активност.

*Се надевам дека ќе му послужи ова на некој


Постирано од: miSsFreaKy
Датум на внесување: 23.Март.2010 во 23:20
Гилгамеш владател, јунак и човек

     Големата сила, моќ, надваласт не е се во животот. Пријателството и љубовта се оние кои ни го прават секој ден весел и поисполнет со среќа. Па дури и еден полубог како што е Гилгамеш има потреба од некој кој ќе биде постојано со него во добро и во лошо, а тоа е секако неговиот најдобар пријател Енкиду.

     Откако Енкиду ќе се појави, животот на Гилгамеш целосно ќе се промени. Најпрво гледаме еден горд полубог кој буди стравопочит кај луѓето, кој има бескрајна сила и моќ. Истовремено бил и тиранин, страсник и насилник, човек јунак, непокорник, но и злоделец. Нешто што ќе го идигне човечкото над божеството. Наеднаш како да гледаме друга личност, личност која чувствува љубов, среќа и болка, која би го дала својот живот за едно суштество кое што така ненадејно се појави и му стана пројател.
Гилгамеи Енкиду се претвараат во непобедливи јунаци кои се борат за доброто и среќата на народот. Со заеднички сили го убиваат митолошкото чудовиште Хумбаба, грозниот чувар на Кедровата гора, чудовиште кое не само на народот, туку и на боговите им носел неволји. Храброста која што ја поседувале им дозволила да се спротивстават и на боговите, кои одлучуваат за нивната судбина. Гилгамеш ја одбива љубовта на Иштар.Таа го испраќа болшебниот небесен бик како казна. Јуначки со Енкиду повторно победуваат. Поминувајќи го целото време заедно со Енкиду, ги делат моментите на борба и слава, едноставно не можат еден без друг.
Енкиду е смртник, еден ден ќе пристигне и неговата смрт... Ден на разделба кога Гилгамеш ќе остане сам. Тој не може да ја поднесе огроманата болка. Човечкото во него се бунтува и неговата душа не може да ја поднесе загубата, на некој кој оставил толку длабока трага во неговото срце.
Неговите чувства на очај и тага ја достигнуваат кулминацијата, посилни од него и воден од истите тој тргнува во потрага по бесмртноста.
Неможејќи да трпи тага и болка тој го минува целиот свет за да ја пронајде тајната со која ќе му помогне да стане бесмртен.

Неможејќи да се помири со својата следна загуба, тој ја сфатил целта на животот, односно зборовите на богињата Иштар:

„... Што ќе ти е тревката на бесмртноста?
Врати се дома кај жената и децата.
Направи ги задоволни
и ти биди задоволен.
Оди кај пријателите и направи ги среќни
и ти биди среќен.
А бесмртноста остави им ја на боговите...“


*Најдов нешто дома


Постирано од: miSsFreaKy
Датум на внесување: 23.Март.2010 во 23:22
Јунаците во Илијадата – Ахил наспроти Агамемнон

     Илијадата е најсовремената епопеја на сите времиња, за сите народи. Во неа се обработува еден единствен настан – Тројанската војна, односно борбите околу градот Илиј. Илијада претставува бесмртно дело на Хомер каде што гневот на Ахил се провлекува како црвена нишка нишка низ целото дело, од самиот почеток па се до неговиот крај.
Слепиот Хомер пред себе имал мноштво на личности, кои имале една желба и цел, да победат и да се прослават. Тој ја покажува својата величина во сликањето на многу различни карактери, во изнесувањето на нивните добри и лоши страни. Секој карактер во Илијада се одликува со нешто свое, индивидуално.

     Двигател на дејството во „Илијада“ е гневот на Ахил. Тој е главен војсководец, јунак на страстите кој оди во крајности. Ахил претставува литерарен лик, создаден од авторот, лик кој има божествени особини – идеали.
     Главната причина за тој гнев и таа омраза да се појави кај Ахил е грабнувањето на неговата робинка Брисеида од страна на Агамемнон. Тој е лик во кој покрај храброста се слеле себичноста и неразумноста, а сето тоа е доволно за Ахил да се навреди и да престане да се бори за Ахајците. Сакајќи да ја докаже вистината, за тоа колку е тој важен за нив и дека без негово учество нема да ја добијат борбата. Престојува во бродовите и покрај сите молби да се врати на бојното поле тој не сака да попушти, ги остава Ахајците полека да ја губат борбата. Кога веке Тројанците ќе стигнат и до самите бродови за Ахил не е доволно извинувањето на Агамемнон и молбите од неговиот најдобар пријател Патрокло. За тој повторно да настапи во борба, Партокло земајќи ја облеката и оружјето на Ахил оди во двобој со најголемиот тројански јунак Хектор. На прв поглед Хектор е подисплашен од мислата дека Ахил се вратил во борбата, но потоа гледа дека тоа е Патрокло со Ахиловите алишта дека нема потреба од паника. Сето тоа покажува дека Ахил е оној кој може да даде отпор и да вллее стравопочит кај Тројанците. Двобојот завршува со убисто на Патрокле од страна на Хектор.
     Ахил дознава за смртта на својот пријател, тој е прекумерно тажен – оди во крајности. Тој кубе коси, се облекува во тажечка облека... Едвај го разубедуваат таа тага и болка да ја замени со омраза и одмазда кон непријателот. Ахил конечно тргнува да се бори.
     На тој свој пат прави ѕверска одмазда, ги убива тројанските војници, а нивните тела ги фрла во реката, та место вода се излевало крв од мртвите тројански војници. Се судира и со Хектор, воден од гневот и желбата за одмазда, поради загубениот пријател и него го убива.
     За тоа колку Ахил може да биде гневен и крајно суров покажува мигот и по убивањето на Хектор. Неговиот гнев не се стишува, го врзува за својата двоколка и го влече телото на Хектор седум дена околу градот, и сето тоа предизвикало потресни сцени во Троја.
     Силата што конечно ќе го смекне неговото тврдо срце е љубовта кон својот татко, поточно плачот на хекторовиот татко – Пријам, кој го потетува на неговиот сакан татко. Заедно Ахил и Пријам плачат и жалат, војната престанува за одредено време за сите да му одадат почит на Хектор.

     Со оплакување на закопот на големиот Хектор се завршува прекрасното дело. Ахил сепак останува феномен како помеѓу луѓето така и помеѓу боговите, а Илијада останува извор на мотиви и карактери, како пример за создавање епска поезија.



Испечати | Затвори го прозорот

Forum Software by Web Wiz Forums® version 10.03 - http://www.webwizforums.com
Copyright ©2001-2011 Web Wiz Ltd. - http://www.webwiz.co.uk