Творба што ве опишува

Додека „смирено“ седам на каменот на животот и се обидувам да го вперам погледот кон некаде, солени води потекуваат од аглите на тој мој ист, поглед. Пределот добива брановидна, фатаморганична форма. Контурите на хоризонтот, исткајани низ тоа ново ниво на себепостоење пред очите ми го доведоа бараниот субјект. А мораа да го направат тоа, на овој, оној, или на кој и да е друг начин, зашто поинаку не бидуваше. Тој секогаш, ама баш секогаш беше тука, пред мене. Во животот ништо не е случајност. Сега ги сфаќам некогаш слушнатите зборови, дека „ништо не е случајно“. Не беше случајна ниту нашата средба низ лавиринтите на новиот свет. Планетите на сончевината создадена од типките, секојдневно, неуморно ги цртаа нашите ликови. Дел по дел, тие се исполнуваа како ботокс вбризган во брчките на „измореното“ лице. Толку си беа потребни за да преку нив се продолжи животот, му се вдахне нова енерги, нов здив... Талкач сум станала јас. Секојдневневен питач кој упорно питачи пред бреговите на сопственото битие задомено во новите мисли, оние што побарале да се промени старото со новото. Мојата рака се вдала напред, тргнала кон полнежот на празниот простор, џбара низ него со надеж да го дофати времето. Дали може да го дофати него, времето? Дали некој е посилен од Хронос, тој што секојдневно се слади со сопствените чеда, за да не ги даде на други, на некој случаен како мене, тебе. Да не ни го даде времето што го браме за да ги соголиме спомените, за да ги споиме чекорите...

Сè уште сум таму, на брегот од карпата со поглед свртен кон тишината на бучниот свет. Брановите побегнаа од хоризонтот, се свиткаа пред силата на едрата од бродот на радоста. Чекорите се ослободија, потрчаа кон фигурата што стоеше напред, на палубата. Со секој нов чекор, со секое ново нишкање на колковите нештата добиваа нов облик, нова можност да ги обвиткаат контурите на твоето битие... а тие му бе потребни, толку потребни. Непознатиот а препознатлив бол тогаш се избриша од челото на денот, останаа крилјата да ги понесат кокпнежите кон сончевината, па макар тоа било кобно за нив, па макар тие биле стопени од топлината... Те копнеам мое најмило, те копнеам до сопственото исчезнување, шепотам... Твојата рака нежно се сви околу моите линии, за да ја создадат најубавата уметничка претстава што некогаш ја создал некој уметник. Ја создаде фантазијата, без да знаеш дека толку многу поседуваш, без да знаеш дека ти си тој вистинскиот...

Тогаш, одблесокот на зраците на заминување нè оставија во пределот на нашиот свет да се сладиме со вкусовите наши... бришејќи ги солените води од аглите на моите очи......................