ЕДРО

(Белеет парус одинокий)

Сам-самотно се бели едро

Во син и маглив морски сјај...

Во туѓ крај каква бара штедрост?

Што остави во роден крај?

Но, игра бранот, свирка ветер,

Се ведне, крцка, јарбол јак.

Но, тоа не по среќа лета,

и не од среќа бега пак.

Под него сина трага шара;

Над него – сончев, златен шир.

Неспокојно се’ бури бара,

Ко’ в бурите да има мир!

(Љермонтов, 1832)

како во мала бајка

си биле еднаш............така,
така започнува секоја бајка
тие се сакаат, како и ние
потоа има некаква војна
на крајот лошото гине 

си биле еднаш........да,
реков така започнува
но, во средината најволшебно е
а сите знаат како завршува
зошто ли се раскажува?

си биле еднаш........еј,
да не се повторувам
а, таму, во средината сакам, сакам да живеам
така, како во таа мала бајка
со обичен крај 

Ако можеш да сонуваш, но да не дозволиш соништата да господарат со тебе
Ако можеш да размислуваш, но мислите да не ти бидат цел,
Ако можеш да се сретнеш со Успехот и Пропаста,
и да ги третираш овие две самонаречени еднакво,
Ако можеш да ја поднесеш вистината која си ја изрекол
извртена од глупаците за стапица на глупите,
Или да ги гледаш работите на кои си го посветил животот, скршени,
и да застанеш, и повторно да ги подигнеш, со истрошеноит алат,

Ако можеш да ги собереш сите свои достигнувања,
и да ги ризикуваш во едно фрлање на петка-глава,
и да загубиш, и да почнеш повторно од почетокот,
и никогаш ни збор да не изустиш за поразот,
Ако можеш да ги присилиш твоето срце, нерви и мускули,
да ти служат и тогаш кога веќе ќе ги нема,
И да издржиш тогаш кога во тебе ќе нема ништо,
освен Вољата која ќе им наредува: "Издржете!"

Ако можеш да зборуваш со рајата, a да го задржиш достоинството,
Или да чекориш со кралеви, а да не ја загубиш обичноста
Ако ниту непријателите, ниту пријателите можат да те повредат,
И ако секој може да смета на тебе, но никој премногу,
Ако можеш да ја исполниш непростливата минутка,
со шеесет секунди незаборавно бегство,
Твоја е земјата и се што е на неа,
и, што е најважно, ќе бидеш Човек!

Ако можеш да сонуваш, но да не дозволиш соништата да господарат со тебе
Ако можеш да размислуваш, но мислите да не ти бидат цел,
Ако можеш да се сретнеш со Успехот и Пропаста,
и да ги третираш овие две самонаречени еднакво,
Ако можеш да ја поднесеш вистината која си ја изрекол
извртена од глупаците за стапица на глупите,
Или да ги гледаш работите на кои си го посветил животот, скршени,
и да застанеш, и повторно да ги подигнеш, со истрошеноит алат,

Ако можеш да ги собереш сите свои достигнувања,
и да ги ризикуваш во едно фрлање на петка-глава,
и да загубиш, и да почнеш повторно од почетокот,
и никогаш ни збор да не изустиш за поразот,
Ако можеш да ги присилиш твоето срце, нерви и мускули,
да ти служат и тогаш кога веќе ќе ги нема,
И да издржиш тогаш кога во тебе ќе нема ништо,
освен Вољата која ќе им наредува: "Издржете!"

Ако можеш да зборуваш со рајата, a да го задржиш достоинството,
Или да чекориш со кралеви, а да не ја загубиш обичноста
Ако ниту непријателите, ниту пријателите можат да те повредат,
И ако секој може да смета на тебе, но никој премногу,
Ако можеш да ја исполниш непростливата минутка,
со шеесет секунди незаборавно бегство,
Твоја е земјата и се што е на неа,
и, што е најважно, ќе бидеш Човек!

(Радјард Киплинг)

EKSPRES ZA SEVER - Miroslav Antić

Možda niko nije umeo da te želi ovako 
kao ja noćas. 

Tvoje ruke bele kao samoća. 
Tvoja bedra sa ukusom platna i voća. 
Tvoj malo šuštavi glas. 

Sa nosom dečačkim prilepljenim 
uz okno vagona, 

nejasan samom sebi 
kao oproštajno pismo padavičara, 

i čudno uznemiren toplinom 
kao razmažen pas, 

putujem, evo, putujem 
da natrpam u glavu još neslućene predele, 
da drveću poželim najlepšu laku noć 
na svetu, 

da se vrtim kao lišće, 
kao vetar po travnjacima, 
kao zvezde i ptice. 

Da malo nemam plan. 

Da imitiram klavijature, 
liftove 
i okean. 

Da zaboravim ruku na tvom struku. 
I lice uz tvoje lice.

Pitanje

Ima li smisla čekati san
kada znaš da ti neće doći
može li iko usporiti vrijeme,
kada zna da će brzo proći
ima li smisla gajiti nade
kad nezahvalnost im dobro znaš
i pjevati sreći balade
kad do tebe joj nije stalo
I da li je smisao laž
što obavija sjene života
odsjaj zlatnog omota
sopstvenog očaja zabluda
I ima li smisao smisla?
I da li bi opasno bilo
bez utjeha životnih živjeti
što kriju životno sivilo
Prezrenih ljepota na hiljade
ti ludi svijete nudiš
ali sve su tamo zablude
jer upravo ti sudiš
ko na njih ima pravo
a za većinu ljudi one
ostaju samo san.
Ima li smisao smisla?

Jelena Marković - Ničija

Žene se dele na ničije, nečije i svačije.
Ti si naišao na ničiju.
Bolje bi mnogo bilo da si naišao na nečiju.
Jer nečija je nečija,
navikla je da pripada,
pa kako je jednom bila nečija,
može postati i tvoja.
A ova što je vazda ničija,
ni na šta nije navikla.
Nije ni morala da se navikava.
A ti misliš - dobro je:
ničija je slobodna.
Pa, ničija je baš i ničija
zato što tako voli slobodu
i što nikad ne bi postala nečija.
Svačija je isto nečija,
samo što je previše nečija,
ali uz dobre razloge
može postati umereno nečija,
pa opet može postati samo tvoja.
Pa čemu onda osmeh što sam ja ničija
kad je to, zapravo, najgore što može da ti se desi?

Desanka Maksimović - Žena

Srce mi je milosti izvor;
Moje reči se uz rane previjaju
Kao listovi lekovitog bilja,
Koraci mi umeju da vode
I one što lutaju bez cilja.

Mene privlače oči nesrećnika
I čela samoubica
Nesanicom ispijena.
Sa moga čita se lica
Da sam deset puta sestra
Pa jednom žena.

Ne bih mogla voleti bez tuge.
Rodjena sam da na krilu nišem
Bolove čije dok ih ne ublažim,
Rodjena nad čijim snovima
Nemirnim da uplašeno dišem.

Ne bih mogla voleti bez tuge
Ni radosnoga priviti na nedra.
Ne bih mogla pružiti ruku
Onome kom laka su jutra,
A uzglavlja vedra.

Rodjena sam da živim za drugog.
Preliva se samilost srcu preko rubova.
Na dlanima mi piše da znaju da vidaju,
U očima da umeju da greju,
Na usnama da gorčinu skidaju.

p.s.

Enes Kišević - Velik kao dijete

Znas li sto cu ja postati
kada odrastem,
za tvoju ljepotu svijete?

Ja kada odrastem
jako veliki,
ja cu postati dijete.

Najljepse je kad odrastes,
a ostanes djecji stvor,
pa svi misle da si velik
zato sto si profesor.

Sto si doktor od imena,
strucnjak za rakete-
a ne znaju da si velik
zato sto si dijete.

Mozes biti pilot, rudar...
slavni pisac knjiga -
djetetu je svaki pos'o
lagan kao igra.

Ma nosio ja u glavi
i sve fakultete,
kad odrastem jako velik,
ja cu ostat' dijete.

имаше ветер во косата
нозете  во реката

имаше за мене насмевки
и ретко озбилни замерки 

имаше ветер во косата
огледало во водата

имаше за мене нежен збор
а ретко некој изговор 

имаше ветер во косата
оставени стапалки на стазата

имаше за мене изненадување
а ретко разочарување 

имаше ветер во косата
музика во дланката 

го имаше за мене XXXXXXXXXXXXXx
и неретко јас го заборавав 

имаше ветер во косата
врело танго  во ногата

ме имаше мене
а јас бев среќен

Pablo Neruda - Svidjas mi se kad sutis

Sviđaš mi se kad šutiš jer si kao odsutna,
i čujes me izdaleka, i glas moj ne dodiruje te.
Čini mi se kao da su ti letjele oči
i čini se da ti je poljubac jedan zatvorio usta.
Kako su stvari sve ispunjene dušom mojom
izranjaš iz stvari, ispunjena dušom mojom.
Leptirice sna, duši mojoj si slična,
i slična si reči melanholija.
Sviđas mi se kada šutiš i kad si kao udaljena.
I kada kao da se žališ, leptiricu u gukanju.
I čujes me izdaleka, i glas moj ne dostiže te:
Pusti me da šutim s mučanjem tvojim.
Pusti me da ti govorim takođe s tvojom šutnjom
jasnom kao sveća jedna, prostom kao jedan prsten.
kao noć si, šutljiva, zvezdana.
Šutnja tvoja je zvezdana, tako daleka i jednostavna.
Sviđas mi se kad šutis jer si kao odsutna.
Udaljena i bolna kao da si umrla.
Jedna reč tada, osmeh dovoljan je jedan.
I veseo sam, veseo što nije tačno.

Liričari - Možda

Dovuci jednostavne reči
pred moja vrela stopala
i nateraj me da klečim.
Da im se divim i slavim ih.
Možda tada odrastem.

Možda se ipak
i usudim
da ti jednog dana kažem previše (ili sve).
Pustim vino sa usana da poteče
i krvavo crevenu haljinu
obučem za izlazak.
Do tad cu pričati sa jastukom.
Ti ne spavaš na njemu.

Nema te ni danas.
i trešnje u grudima su sve zgaženije.
Otrgo si mi misli od mene same
pa ne znam gde su otišle.
Ali znam da ih niko ne čeka.
A moglo je jednostavnije.

Noći su prekratke za one koji umeju da sanjaju.
A snovi su nekad toliko stvarni da ostaju urezani u kožu.
Mirišete posle na njih, nosite ih uvek sa sobom kao dragi privezak.
Nekad se i ne mora buditi.
Dok god imate saputnika.

http://www.youtube.com/watch?v=XElT7CEDC14%20 -

http://www.youtube.com/watch?v=MK5EpNTbmRs&feature=related -

Ниту една единствена не знам
ладнокрвно да раскажам
бајка. Зошто, на пример
ловецот ја спасува Црвенкапа
и, како секоја споредна личност
неопходна само за расплет
си заминува?

На кој начин во Аловото цвеќенце
грдиот ѕвер станува убав младич?
Кој од нив е привидение?
Ме трогнува ли магијата на преобразбата
или езата дека морам да паднам во немилост
за да бидам некому мила и драга?
Колку ќе останат непреобразени
на светов луѓе, мажи
при сè што жената е она трето
што ги поврзува?

Мажот е желен, жената пожелна
и така во недоглед возбудата
на раскажувањето живнува
јазикот е топол како крв
ласцивен кога бликнува
опсцен кога засирува
јагула-јазик
совршен и кога е разголен
без кошула без лушпа
како од матка изведен!

О, бесрамна нека ми биде беседата
нека биде вечен нескладот
меѓу изгледот и суштината
постојат волшебни приказни во коишто
сè е налик на стварноста
во коишто нема ништо што би можела да го објаснам
ладнокрвно и рамнодушно!

...

петок е среда а среда недела

а деновите закривено се кријат зад секое ќоше

е, а јас  не одам да ги барам

...

(Anakin)

ŠTA ĆEMO SADA NAS DVOJE?

Šta ćemo sada nas dvoje?

Dotakli se tvoj vrh i moje dno,

pa se u proseku volimo.

Moraćemo drugim imenom krstiti

naša ukrštena tela,

jer nema prosečnih ljubavi.

Ili smo Romeo i Julija,

ili smo ovo što jesmo.

Pusti ti mene.

Uvek se dočekam na srce,

zato i jesam tu gde sam.

GORAN TADIĆ

http://www.facebook.com/pages/GORAN-TADIC-KOMPOZITOR-KANTAUTOR-PISAC/296493250993 -

...Mene je ponekad jako teško razumeti, pratiti moji misli i reci izgovorene...Mene je teško obuzdati, kad' nešto hoću, znam da to i mogu...Mene je teško razočarati, jer su razočarenja mnoga već davno proživljena...Mene je tesko voleti jer sam ponekada zatvorena u svoj svet...Lidija Videnovic Sopot

Понекогаш исчезнувам...само толку колку да бидам сама..навистина сама..Да се слушнам себеси,моите мисли..Не ми треба многу време..Неколку минути,колку да си кажам што сакам,што чувствувам..И потоа се враќам..Повторно ги слушам другите,нивните желби и соништа..И пак заборавам на себе..И чекам..чекам повторно момент да талкам во осаменоста...