Писмени состави,семинарски...

Гилгамеш владател, јунак и човек

     Големата сила, моќ, надваласт не е се во животот. Пријателството и љубовта се оние кои ни го прават секој ден весел и поисполнет со среќа. Па дури и еден полубог како што е Гилгамеш има потреба од некој кој ќе биде постојано со него во добро и во лошо, а тоа е секако неговиот најдобар пријател Енкиду.

     Откако Енкиду ќе се појави, животот на Гилгамеш целосно ќе се промени. Најпрво гледаме еден горд полубог кој буди стравопочит кај луѓето, кој има бескрајна сила и моќ. Истовремено бил и тиранин, страсник и насилник, човек јунак, непокорник, но и злоделец. Нешто што ќе го идигне човечкото над божеството. Наеднаш како да гледаме друга личност, личност која чувствува љубов, среќа и болка, која би го дала својот живот за едно суштество кое што така ненадејно се појави и му стана пројател.
Гилгамеи Енкиду се претвараат во непобедливи јунаци кои се борат за доброто и среќата на народот. Со заеднички сили го убиваат митолошкото чудовиште Хумбаба, грозниот чувар на Кедровата гора, чудовиште кое не само на народот, туку и на боговите им носел неволји. Храброста која што ја поседувале им дозволила да се спротивстават и на боговите, кои одлучуваат за нивната судбина. Гилгамеш ја одбива љубовта на Иштар.Таа го испраќа болшебниот небесен бик како казна. Јуначки со Енкиду повторно победуваат. Поминувајќи го целото време заедно со Енкиду, ги делат моментите на борба и слава, едноставно не можат еден без друг.
Енкиду е смртник, еден ден ќе пристигне и неговата смрт... Ден на разделба кога Гилгамеш ќе остане сам. Тој не може да ја поднесе огроманата болка. Човечкото во него се бунтува и неговата душа не може да ја поднесе загубата, на некој кој оставил толку длабока трага во неговото срце.
Неговите чувства на очај и тага ја достигнуваат кулминацијата, посилни од него и воден од истите тој тргнува во потрага по бесмртноста.
Неможејќи да трпи тага и болка тој го минува целиот свет за да ја пронајде тајната со која ќе му помогне да стане бесмртен.

Неможејќи да се помири со својата следна загуба, тој ја сфатил целта на животот, односно зборовите на богињата Иштар:

„... Што ќе ти е тревката на бесмртноста?
Врати се дома кај жената и децата.
Направи ги задоволни
и ти биди задоволен.
Оди кај пријателите и направи ги среќни
и ти биди среќен.
А бесмртноста остави им ја на боговите...“


*Најдов нешто дома

гјувеза напиша: DOBRO SE PREVRTEV AMA SOSTAV ZA SMRTA NA IVAN IILIC I NESTO ZA RASKAZI OD GOGOLJ NIGDE NEMA ILJADA PRASANJA I MOLBI A NIKOJ NE NAPISA NISTO.PA GI MOLAM ONIE KOI MOLEA PREDHODNO I IMALE PISMENA VO DEKEMVRI I FEVRUAR NEKA GI STAVAT SVOITE SOSTAVI OVDE ,PA I NA NAS DA NI POMOGNAT.BLAGODARAM

       eve ti kratka sodrzina za smrtta na ivan ili4 se nadevam ke ti pomogne nesto,zosto pismena seuste nemame praveno za niedno delo,ni dade nekoi opsti temi,a gogolj seuste go nemame raboteno...

knigata zapocnuva koga vo apelacioniot sud se sobiraat nekoi cinovnici o doznavaat za smrtta na ivan ilic. prvoto sto ke im padne na pamet e deka sega nego go nema i tie ke mozat da go zazemat negovoto mesto ili da napreduvaat za edno mesto. vsusnost tie mu se prijateli, ama samo od korist. vtorata pomisla ke im bide kako toj umrel i koj da otide na pogrebot. najposle se dogovaraat da otidat 2 od niv (ama na mi teknuva na iminjata). koga ke otidat kaj nego doma ke vidat deka na negoviot pogreb dosle mnogu malku luge. zenata na ivan ilic ke go odnese edniot od prijatelite(mislam deka se vikase pjotor ivanovic) vo trpezarijata za da razgovaraat. taa ke pocne da place i ke mu raskazuva za smrtta na maz i deka bila mnogu bolna, deka dolgo vreme imal bolki i deka pokraj nego se macela i taa. potoa ke mu kaze deka mnogu pari dala za pogrebot, a deka od drzavata ne dobila ni paricka i ke go prasa dali znae nekoj nacin kako da zeme poveke pari od drzavata. potoa nezz tocno so ke se desava samo znam deka ovoj pjotor ke go gleda iva ilic kako lezi i ke mu se zgrozi (poso ovoj ke bide bled, modar nikakov) i ke razmisluva za toa kakva ke bide negovata smrtpotoa se spomnuva za toa kako toj resil da se ozeni. kako ja zapoznal paraskovja fjodorovna. deka taa bila dama, nezna, kulturna, obrazovana i deka ne bi smeel da propusti takva sansa. tie se zemaat i prvite meseci od brakot im se odlicni se dodeka taa ne zabremenila. potoa imala sekakvi baranja, se izzivuvala so maz i, go maltretirala. toj ponekogas i vrakal(ama nezz kako poso ne ja docitav). potoa im se rodilo deteto, bilo kerka. pa potoa imale uste 2 ili 3 deca sto im pocinale i potoa imale uste 1 sin. ivan bil mnogu radosen za raganeto na sin mu i sakal toj da go vospituva, ama zena mu ne mu dozvoluvala. koga trebalo da odlucat kade da uci sin im ivan sakal da uci pravo, a zena mu za inaet go zapisala vo gimnazija. no, sepak sin mu poveke go sakal nego, a kerka mu poveke ja sakala majka im. no, sepak i dvete deca bile poprivrzani za majka im. potoa tie ke go preureduvaat stanot(ili ke kupat nov nezz) i ke otidat za toa vreme da sedat akj nekoi rodnini. ivan se trudi da go napravi sto poubav, no ne im kazuva kakov e za da gi iznenadi. im kazuva deka izgleda pogrdo od toa sto toj planira da go napravi. potoa toj sakajki da gi namesti ili da objasni nesto okolu tapetite ke padne od skala i ke si ja povredi polovinata. ke otide na lekar ama nema da mu najdat nisto ke mu recat deka e zdrav. potoa ke se vselat vo stanot, ama zena mu pak ke naoga nekoi mani. ke se dogovorat da napravat zabava za novoto vseluvanje. ke povikaat gosti i paraskovja ke saka tie da kupat ogromna kolicina na kolaci a ivan ke i rece deka ne se potrebni tolku kolaci i ke se skaraat okolu toa. ama na kraj ke pobedi paraskovja i ke kupat mnogu kolaci pa mnogu i ke im ostanat i ke gi frlat. i nataka nezz so tocno se desava samo znam deka ke umre ivan i deka ke ima ogromni bolki.vo psolednite 2-3 raskaza se zbori za negovata bolest kako e neizlecliva kako ne saka da vidi nikoj bara da go ostavat site na mira,da mure vo mir...tolku e knigata... :))) se nadevam ke ti posluzi nesto :))) so sreka...

[QUOTE=Viktorijaa16] Писатели..имам една молба до вас.Имам мака со пишувнје .Па ако имате нешто напишете.Вака се темите:

1.,,Слово за празниците" - Кирил Пејчиновиќ
-вовед:Нешто за К. П.
-главен дел:Опис на делото..што се зборува,карактеристики
-завршен дел:што го навел авторот да го напише делото

Кирил Пејчиновиќ - Тетоец (1771 - 1845) е просветителски автор кој сите свои дела ги напишал на народен јазик и заедно со Јоаким Крчовски ја претставуваат првата генерација писатели на современата македонска книжевност. Пејчиновиќ исто така се смета за дел од бугарската книжевност, иако пишувал на македонски, тетовски говор.

Биографија
Пејчиновиќ е роден во тетовското село Теарце во 1771 година. Првите почетоци од неговото образование биле во селото Лешок, а потоа продолжил во Дебарскиот манастир "Свети Јован Бигорски". Меѓутоа, потоа татко му решава да го продаде имотот во Теарце и со него и со неговиот чичко одат во Света Гора каде се замонашуваат. По извесно време Кирил се вратил во Тетово, а оттаму заминува во Кичевскиот манастир "Света Богородица Пречиста".

Во 1801 година Пејчиновиќ станал игумен на Марковиот манастир, кој решил да го обнови. Манастирот бил речиси уништен, меѓутоа Кирил успеал да издејствува помош од верниците, па конаците и манастирот биле обновени. Во наредните 17 години (до 1818 година), тој се занимавал со обновувањето и истовремено оформил манастирска библиотека од собраните ракописи од претходниот век. Додека престојувал во Марковиот манастир ја напишал неговата прва книга Книга сија глаголемаја Огледало, која била отпечатена во 1816 година во Будим. По дваесет години минати во манастирот, под притисок на грчкиот владика од Скопје, го напуштил Марков манастир и се вратил во родното Теарце. Го обновил Лешочкиот манастир со помош на богатите верници и отворил училиште во кое ги подучувал младите и старите. Патувал и како проповедник собирајќи книги и пишувајќи сопствени текстови. Кирил Пејчиновиќ умрел на 12 март 1845 година во Лешочкиот манастир и е погребан во црковниот двор.

    Значењето на "Слово на празниците" на Пејчиновиќ
Оригиналната проповед Слово на празниците на Кирил Пејчиновиќ најсилно ни ги претставува неговите погледи. Оваа проповед се отклонува од традицијата со тоа што проповедите обично поаѓаат од "книшки" (од Библијата), пример кој потоа може да се догради со примери од животот. Оваа проповед своите примери ги зема од животот, па често пати неговите повикувања на одредена ситуација ни откриваат некое конкретно однесување на нашиот народ од почетокот на минатиот век. Всушност во текстовите на Пејчиновиќ се согледуваат болните вистини за заостанатоста на народот во неговото време.

Кирил Пејчиновиќ во своето дело, со воведување на народниот јазик, но и со животот во кој доследно живеел живот на народен учител кој подучува, оставил скапоцен придонес во македонска култура. Со просветителските идеи за собирање книжно наследство, за пишување и печатење книги на јазик кој ке биде разбирлив станува голем културен деец на македонското просветителство.


    Извадоци од „Слово за празниците“ („Огледало“) Кирил Пејчиновиќ
Ако мије не исполниме закон Христов, не смо ни христијани. Пошто не смо христијани, а заошто сме? Пошто не сме Христосови људи, при Христа во рај не можемо да идемо. Пошто не ќе идемо у царство небесное, а зашто се мучимо на овој век, зашто постимо, зашто се крштеамо, зашто се закопуемо, зашто за душа давамо, зашто од други вери мучени биднуемо, зашто од калдрма долу слезуемо, зашто зелено не носимо, зашто од Турци помало зборимо, зашто, каде нè јахат и газат, трпимо, зашто? Не ли за Христа?
Пошто за Христа трпимо, баре да го слушаме што ни вели. Он не ни вели нешто тешко, токо лесно. Он ни вели да лубимо еден другого, да се проштааме, да се жалиме, да седимо мудро, да не збесуемо како малии деца, да не се опијаме, да не блудуаме, да не пиемо вино без мера, да не скакамо хоро како безумни што скакат.
А мије и празникот што го служиме една у годината, и него непристојно го служиме, а не побожно. Баш на денот вардимо да се опиемо, да скакамо, да збесуамо. Сва ноќ седите, пеете и збесуете, не го молите светецот, токо го наљутуете, и тој не ве измолует пред Бога и не ви поможует, и нафиле си арчите арчот.
Ако сакаш да ти се фати што го служиш, што го молиш, слушај да ти кажем како да чиниш. Спроти ден отиди у црква, узми свеќа, темјан и масло за кандилата, запали и помоли му се Богу со молитвата от светецот што го служиш, со негоата молитва да ти прости. Ама ти да простиш свакому кои што ти досади, иди прости се со него, зере и Бог не ти проштаа; ако служиш светца, - и светецот нема што да чинит от када имаш лошо срдце. И опрости се и помоли се за себе и за него, пак дојди дома, помисли имаш ли некој преател или непреател, има ли некои хапс, има ли неко болен, има ли некои гол, има ли некои гладен, и иди види га, отнеси му или заире, или дрва, или штогод, и речи му: „На ти брате за утрешен, или денешен, за негоо имја“. И вечерта седни вечерај мирно, не пој песни раскошни, не седи до полноќ, легни порано стани порано, узми просфора и свеќа, иди у црква на славословие и на божественаја служба, сиреч на литурѓија, и дури седиш у црква не мисли за на дрва, за дома или за трговина, баш и некоја наволја ако имаш, пак да не мислиш и за њу, токо оставија на Господа, и Господ похубаво ќе ти ја расправи от тебе, ти ништо не можеш без Бога.
Пак у јутру ашче излезеш от црква, сиромаси просјаци што са пред црковна врата дади им по нешто мало на свакого милостиња, ќи Бог и тебе да те помилува, зашто така вели Христос:„Кој дава ним, мене дава, и ја ќе му вратим отвише и на овој свет и на второ пришествие мое во царство небесное.“
........................................
А вије се надеате на к*рбани што колете на Атанасов ден, со тоа да угодите Богу. А не знаете еле тија к*рбани идолска жертва, еврејска жертва, а не христијанска. Тој христијанин што коле к*рбан не ест христијанин, токо ест евреин или идолопоклонник, и тој свешеник што поет на глава на овенот со свеќа запаљена лаже за добитка, за пара, за месо, а у закон христијанскиј немат писно поп да чати на овен а христијани да колет к*рбан.
........................................
Затоа сакат и требет у празник, зашто се велит да си празен от работа, пак да се соберет у црква и поп да ви кажует што видел у писание и вије да слушате. Зашто велит Бог: „Приидите, чеда, послушајте мене,“ и паки на Богојавление у тропарите Дух Свјатиј велит: „Глас господен на водах вопиет глагоља: приидите, приимите вси духа премудрости, духа разума, духа страха божија.“ Викат Дух Свјатиј за наше добро, а вије ѓоа сте дошле у црква, ама со све срдце не стоиш ли во неа, токо срама ради си дошол колку за закон, да не речат: онсица го немат у црква, и ти си дошол, и мислиш от црква излагаиќи кого да избањаш у вода, да досадиш на празникот, а да не угодиш; и пак велиш: пречинихме Водици, учинихме закон, и за многу години да бидет.
Поклади идет, се чудиш колку манџи да напраиш. Пак се берете по две куќи по три на едно да покладите, да разлагуете, да поете песни соблазнителни, да јадете до ден, да се опиете и скверна безделија да чините за три дни. Немојте христијани, не губете си душите, не празнујте погански. Сам поклади си со својата челад, штогодер јади, помало пии, поскоро стани, метание чини, зашто утре велик пост. Зашто го велат велик, голем? Зашто голем колку божиќниј пост и он. Зашто го велат великиј пост? Зашто голем захмет требе да тегнеме во него, многу метание, многу богомолство, непиење, нејадење, нелутење се, некарање се, со жена си у постела неспиење, крштење, сриг и сваќи и гозби нечинење, непцуење се, неврежуење се, опростуење се, сиромаа пригледуење, утро вечер, на полдне, три пути денес када се крстиш, метание да чиниш. Бога да молиш да ти прости што си чинил сва година. И зашто го викаат великиј пост? Зашто ест десеток он. Демек, на годината имат 366 дни, от десет еден да дадеме Богу, другите нам 9 дена. Што си грешуал срдце, да ти простит и да те помилуват во тија дни. Десетоците собрани на куп во великиј пост, от субота и недела башка, чинат 36 и пол со велика субота и со ноќта спроти велик ден. До полноќ све се постит, никоа суббота не се постит, салт велика суббота се постит и спроти неделата до полноќ. Така се плаќа десеток Богу, така се измолует Бога.
..................................
Ете тако се празнует великиј ден, кој ест христијанин и кој ест радлив за своја душа. А како гледам во едни села, да чува Господ, дип грубо. Ни христијани можем да ги наречем ни пак неверници. Велики петок и велика суббота јадат и пијат, у великиј пост хора играат, со жена у постеља спијат, на забита се клеветат, давиа чинат, се пцуат, се тепаат, на сам ден велик ден причешна чекаат. А, попот узел, осум села попуат, каде понапред да стасат, трчат от село на село, со меинзил носит свјатиј тајн. А едни сиромаси христијани, дури ги жалим, зашто до само полдне чекаат попа, на сам царскиј велики ден гладнии стоат и чекаат попа да му донесат причесна и викаат: „Се забави попот, тоа му било, она му било!“ Дргии пак велит: „Хајде да му се натепамо, ќи уште еднаш да не забават!“ А еднии чорбаџие што сет, мало позенгини, како кметинке, пак тије велат: „Не така. Да го тепамо ќе не глобит забитот. Токо мије, ка што сме се собрале в куп, да идемо да однесемо овен на агата или на пашата, да му аливерисамо ќутек, ем да го напудимо, да земемо друготого попа, ако е подалеко со куќата.“ Пак другиј кмет велит за друготого попа: „Каков глобар ест и тој поп многу земат, махни го тамо. Овој поп се забават ама баре помало земат, ем вересие пеет, чекат за паре со години, а другиот поп со Турци си земат хакот, ако му не платиш.“
.................................
Вије сиромаси, честите човека више од Бога и затова не чува Бог, и град биет и друго нешто. А богатите честат цревото свое, а не Бога, велат: „Овоа похубаво нека стоит да го јадеме не тој ден, на оној, кога ќе имамо гости.“ Да, затоа христијани паѓат град, зашто сте едни человекоугодници, а не богоугодници, а не познаете свој грех, свој кабает, свое безумие, токо велите: „Не држиме четврци затова паѓат град“, попотого го карате зашто работит во четврток, што не сте достојни да го учите а дила да го карате. Затова паѓат град и заради други поганштие што се чинат: или скришом се фрлило копиле, или скришом се отепал некои некого, ем не знает кои, или се клеветите меѓу себе, или гараз држите, не се проштавате, или причесна не исповедани земате, или у црква унутра мирски песни пеете, или сиромаху, или сакатому, пелтеку, шушкавому, муткавому, гушавому, халосаному, хулавому, будалому, грешному се смеете, шегате го, пудите го, задирате го, со него егленче чините, и за други грехови таквија, затова идет гнев Божји на сини непокоривија.


Епитафот на Пејчиновиќ
во 1835, Пејчиновиќ за себе составил надгробен натпис (епитаф) во облик на стихотворба. Ова е најраниот познат авторски пример на пишување стихови на народен говор во развитокот на македонскиот јазик. Епитафот гласи:

Теарце му негово рождение
Пречиста и Хилендар пострижение
Лешок му е негоо воспитание
Под плочава негоо почивание
От негово свое отшествие
До Христово второ пришествие
Молит вас бракя негои любимия
Хотящия прочитати сия
Да речете Бог да би го простил
Зере у гроб цръвите ги гостил

Овде лежи
Кирилово
У манастир
и у Лешок село
да Бог да
за доброе дело

П.С:се надевам ова ќе ти помогни.позз



Изменето од opasna_mala - 13.Април.2010 во 22:57

Дечки ај би ве замолил доколку некој има добар препев на Албатрос од Бодлер,на Македонски секако да го постира тука?

Благодарам

ma4ence_92 напиша: Ми треба некој филм прераскажан но да е на англиски фала однапред

The notebook од Википедија, добро е прераскажан

In a modern-day nursing home, an elderly man named Duke begins to read a love story to his elderly woman companion from a book he carries.

In 1940, at a carnival in Seabrook Island, South Carolina, local country boy Noah Calhoun sees 17-year-old heiress Allie Hamilton for the first time and is immediately smitten. She continuously refuses his persistent advances until their well-meaning friends lure them together. Noah and Allie spend an idyllic summer together, though her wealthy parents are less than enthusiastic about their summer romance. Allie is forbidden by her parents from seeing Noah again. Noah tells Allie he believes her parents are right and that he is not good enough for her, she yells at him and the two break up. Allie immediately regrets the decision but Noah drives away. Noah, devastated by their separation, writes her one letter every day for a year, with no replies. On the 365th day, he writes her a goodbye letter and decides to let her go. Noah and Allie move on with their lives; Allie attends Sarah Lawrence College, while Noah enlists to fight in World War II.

While in college, Allie volunteers as a nurse's aide for wounded soldiers and meets the injured Lon Hammond, Jr., a wealthy and well-connected young lawyer who is handsome, sophisticated, charming, and comes from an old Southern family. The two eventually become engaged, to the joy of Allie's parents, although Allie wonders why she is reminded of Noah's face when Lon asks her to marry him. Noah returns home. While visiting Charleston to file some paperwork, Noah witnesses Allie and Lon kissing at a restaurant. Devastated, Noah is consumed with restoring an old plantation from their summer together, wanting to believe that if he keeps his promise to her and fixes it up, Allie will come back to him. Finished, Noah tries to sell the plantation, but finds he cannot part with it. While trying on her wedding dress, Allie spots an article about Noah's renovation on the Windsor Plantation in a newspaper. She decides to visit Noah in Seabrook and he invites her to dinner, during which Allie tells Noah about her engagement. Later in the evening, Noah asks Allie to come back the next day so he can show her something.

In the present, it is made evident that the elderly woman is suffering from dementia, which has stolen her memories - and that Duke is her husband. She does not recognize their children and grandchildren, who beg Duke to come home with them. Duke insists on staying with his wife, refusing to abandon her.

Back in 1947, Noah takes Allie out on a small row boat and shows her a flock of swans sitting on the water. It starts to rain and they have to go back. While he is tying up the boat, Allie demands to know why Noah never wrote to her. Noah tells her he wrote to her every day for one year. They begin kissing, then they make love to each other. The next day, Allie’s mother appears on Noah’s doorstep while Noah is out, telling Allie that Lon has followed her to Seabrook after Allie's father told him about Noah. Allie's mother takes Allie for a drive and explains how she too once had a summer romance, and that she still drives by to watch him sometimes. They drive back to Noah's house and he is sitting on the porch. She hands her daughter the bundle of 365 letters that Noah had written to her, saying that she hopes Allie makes the right choice. She drives away and Allie goes to sit on the porch with Noah. She explains how Lon is in town and how the past few days had been wonderful, but very irresponsible. Noah is furious, asking her if she knew what would happen if she came there. He accuses her of only loving Lon for his money, and says that if she leaves, he will hate her forever. She storms toward her car, and Noah yells after her that she's bored with her life, and if she wasn't she wouldn't have come. He begs her to stay with him, saying that he knows they fight and is willing to work it out every day if that's what it takes. He tells her that if she really wants to be with Lon, then she should go, because he lost her once and he could do it again. Confused and upset as ever, Allie drives off to find Lon.

Distraught, she stops her car on the side of the road and reads one of Noah's letters, though she continues on to find Lon. Lon says that he has three choices: Kill Noah, beat Noah, or leave Allie. But he says that none of them make him end up with Allie, and that he loves her. She says she loves him too, but that she feels like two different people when she's with Lon and when she's with Noah. She says she knows she should be with Lon, but realizing that she can not live without Noah, Allie appears at Noah's doorstep. They embrace in reunion.

Present day, Duke's elderly companion suddenly realizes that she is Allie. She remembers her past, and that Duke is Noah. After finding out about her impending illness, she had herself written their story in the notebook years before with instructions for Noah inside: "The story of our lives, by Allie Calhoun. Read this to me, and I'll come back to you." But soon Allie relapses, and she finds herself in, to her, a stranger's arms. She yells for help, and nurses come to calm her down.

The next morning, Noah is found unconscious in bed and he is rushed to the hospital; he later returns to the nursing home's intensive care ward. He goes to Allie's room later that night, and Allie remembers their love again. She asks him if he thinks their love can make miracles, and he says that miracles are what brought her back to him every time. She then asks him if he thinks their love can take them away together, and he replies, "I think our love can do anything we want it to." Noah's last words before falling asleep are "I'll be seeing you." The next morning, a nurse finds them in bed together, holding each other, dead.

The credits roll with a shot of the swans flying away.

ако ти заврши работа еве нешто за зборникот...

Зборник

Зборникот на Миладиновци, насловен како "Бѫлгарски народни песни", излегува од печат во Загреб, во текот на јуни 1861 година. Македонската наука за литература го избегнува терминот "Б‘лгарски народни песни" од причини што со едно интервентно вклучување на 70 бугарски народни песни од страна на менторот на изданието, хрватскиот бискуп Јосип Јурај Штросмаер и бугарскиот преродбеник Васил Чолаков, наспроти бројката од шестотини македонски народни песни.
Без оглед што оваа епохална книга на Браќата Миладиновци се јавува по изданието на Стефан Верковиќ (Народни песни на македонските бугари, 1860 година), таа во историјата на македонската литература и култура воопшто си го зазема првото, водечкото место во презентацијата на македонското усно народно творештво.
Од годината на првообјавата на Зборникот на Миладиновци, науката за литература кај Македонците и Бугарите се уште не се одважила да го употребува компромисното име на насловот: "Македонски и бугарски народни песни", па до денес, книгата е преиздадена во повеќе од десет изданија. Бидеjќи во средината на ХІХ век не се правела разлика помеѓу Македонци и Бугари самите Миладиновци кога ги собирале песните пишувале дека ги собираат бугарски песни.
Во овој Зборник на 538 страници голем формат се објавени вкупно 660 песни, од кои 584 македонски и 76 бугарски. Покрај тоа, во книгата се приклучени уште и свадбени обичаи од Струга и Кукуш, годишни обичаи од Струга, верувања, игри, преданија, сопствени народни имиња, пословици, гатанки и мал македонско-хрватски речник.
Предговорот кон Зборникот на народни песни е приредувачки и толковен коментар кон неговите содржини. Приредувачкиот коментар, најпрвин, прецизно ги изложува податоците за соработувачкиот тим на кажувачките од една страна, и запишувачите, од друга. Наведени се имињата на кажувачките на македонските народни песни од кои се чуени најмногу песни (Деча Кавајова од Струга и Ѓурѓа Котева од Прилеп), а искажана им е благодарност и на Рајко Жинзифов, кој ќе им помогне на браќата во запишувањето на народните песни од Македонија, како и на Васил Чолаков, со чие посредство ќе бидат вметнати седумдесет бугарски народни песни (согласно барањето на ѓаковскиот бискуп). Константин го споменува изоставањето на Богослужбените слова и нотните записи на песните во изданието, кои ќе ги изработи третиот брат, првиот македонски музиколог, Наум Миладинов, чиешто неспоменување ќе му помогне да ја избегне трагичната судбина на своите двајца браќа. Во продолжение, Константин ги изложува правописните принципи на запишувањето, кои се во функција на изворниот изговор на чуените песни, што е особено значајно за огласувањето на македонската изворна народна реч во овој зборник на македонската преродба. Независно што македонската народна песна е далеку помногубројна, таа е насловно наведена под името "бугарска" и сосема независно од тоа што во своите писма од Русија, Константин Миладинов забележува дека има намера да испечати македонски народни песни. фонетски доследното бележење на песните и овозможи на македонската песна да се огласи во својата акустичка самобитност.

Reina Gitana напиша: Ај,ако може нешто за Панонските легенди,како и цитати од истите :):)

Панонски легенди се вид црковна литература, што се создавала во периодот на средниот век кај сите христијански народи. Тие претставуваат едно од најстарите дела на оригиналната словенска книжевност. Уметничките достоинства на Панонските легенди се состојат во мајсторската композиција, убаво насликаните ликови на личностите што се опишуваат, особено на браќата Кирил и Методиј. Панонски легенди содржат две житија. Житието на св.Кирил и Житието на Св. Методиј. Житието на Св. Кирил почнува со опис на животот на Св.Кирил од неговите детски години и неговата наклонетост кон науката и мудроста и продолжува со опис на неговото школување во Магнаурската школа, потоа како библиотекар во црквата Св. Софија. Авторот опширно ги објаснува мисите на Св. Кирил, времето на пишувањето на азбуката. Една од нивните најзначајни мисии е Моравската мисија, кога кнезот Ростислав ги повикува да проповедуваат на на словенски. Авторот ја опишува и зависта и клеветите на германските свештеници пред папата, како и борбата за одбрана на словенската писменост. Во Житието за Методи опишан е животот и делото на постариот брат Методиј. Во двете житија, односно во Панонски легенди основната идеја е да се докаже и одбрани правото на Словените на свој јазик, писменост и култура. Авторот двајцата браќа ги нарекува, раби божји, прикажувајќи ги како апостоли и светци, божји избраници за големи дела кои не сакале ништо за себе. Овие учени луѓе го одбраниле своето дело со мудрост: Зарем Сонцето не не грее сите?”. Поради тоа папата ги ослободил, а луѓето ги сакале и на секој чекор им ја искажувале својата љубов.