Почнаа да умираат и од мојот род.

Ги закопувавме со навиени будилници

и два-три птичји летови.

Со издадени жили им ги затрупувавме главите

знаејќи дека стиховите што денес ги напишале,

утре нема да бидат нивни.

Да.

Утре ќе се разбудат со различен клеточен состав

и нивните вистини ќе бидат нагризани од староста

на лаги што повеќе не постојат.

Ќе сакаат да бришат делови од себе…

Сосе солзите или без нив…

Сеедно…

Тие се последниот небитен израз

на бурите одвнатре…

Носи сиво за телото
што завршува…
…како натежнат облак кој
треба да се исплаче
за да исчезне…
Половина човек што не пушта
солза по песокот од твојот глас,
посакува да го изврти животот
до последната секунда од староста,
која можеби никогаш нема да
му зачука на врата.
Во ноќите се моли со отворени очи,
да се разбуди на некое незалудно дно,
со полни гради воздух,
со полни очи сјај.
Половина човек што
никаде не е вдомен,
сонува мирни стреи на кои
ќе го прераскаже
југот кој не го одживеал.
Нема птици да ги дојадат
трошките од зборови што останаа
на неговите крвави усни.
Нема причина да се откаже
од осамениот крик по кој
го препознаваат другите волци.
Нема светлина што ќе го
предомисли да не ги мачка
своите денови во црн акварел.
Каква судбина му одредивте
на свитканиот сонувач
што почнува да се сомнева
во својот разум?
Му дадовте ли избор меѓу
телото и неговата смрт?

Смев во утробата.
Зрнца надеж ти го оплодија сонот.
Ти пиеш вода од истиот извор
на кој се пои бел еднорог.
Да, тоа во тебе
ќе биде прво и последно
од таков вид.
Ќе има бисерни запчиња
и прозрачни очиња
што ќе им веруваат
на твоите приказни
за оџакот и штркот.
Да, тоа ќе биде
единственото нешто
што си го создала
за да го сакаш
повеќе од себе.
Тоа ќе биде
здивот што ќе те држи
додека ги искачуваш планините,
рикањето што ќе го спознаеш
за да го зачуваш од лавовите,
тоа ќе биде ноќта во која
ти ѕемнеш оти нему му е студено…
Тоа ќе биде причината да сакаш,
без да прашаш “зошто”,
единствениот цвет во животот
што ќе го чуваш од туѓите стапки
и ќе го полеваш за да те надрасне
и да ги носи твоите бои.

Се родив во најсветлиот миг
од цела космичка година.
Луѓето бараа симетрија на моето лице,
не знаејќи дека нивните се разобличени.
Со езотеричен збор,
кој одамна ја изгазил тајната,
времето ми припиша докажана вина
без кренат камен.
А јас растев во сонот,
нацицан со безброј одрекувања,
разулавен од демоните,
разлулан од болките,
скриен во сојузите со ангели,
венчан со верувањата дека
не можат да ме остават без небо.
Дали некогаш ќе имам доволно,
за да ми биде доста?
Еден ден, со благослов
и мед на усните,
некој ќе се прикраде и
ќе ми ја земе сенката,
која не вреди без сонце,
и не стои без човек.

Ги одминав полињата со долини

смислени за твојот чекор.

Се престорив во триптих

што спие со мирисот на

твојата вообразена невиност.

Ти си абажурот што

собира лажен сјај

за да им го означи рајот

на џебните идоли.

Колку дна треба

да сознае тагата,

за да се преименува во

неоткриен вид

на водење љубов?

Примероци од твојата коса.

Ме потсетуваат на деловите од тебе

што никогаш не ми припаднаа.

Јас сум растргнат сомнеж

што го чуваш во својот несесер,

за гордите усни што имаат

потреба од нежност

на секој 29-ти февруари.