Писмени состави,семинарски...

Гарванот


Еднаш среде полноќ една, покрај стари книги седнат,
дури водев в соба бледна со тајната ука спор,
дури дремлив тонев в скука, зачув некој тропнеж тука,
зачув некој како чука на портата однадвор.
„Некој гостин” – реков, - чука однадвор!”
Тоа сал и ниту збор.

Ах, си спомнам, многу јасно: в декемвриска вечер касна,
жарта в пепелта што згасна го засени мојот взор.
Жедно утрото го пекав; од книгите штуро чекав
спас од болот што ме штрека, бол по еден редок збор,
збор Ленора, свидна мома, тој ангелски убав створ,
Таа вечна неизгор.

А завесата од свила, в пурпур сета што се слила,
грозен шун во себе скрила. На ужас се чиниш створ!
Па срцето дури бие, јас го молам да се свие:
„Некој гост е пти се крие пред портата однадвор –
доцен гост е што се крие пред портата однадвор” –
Тоа сал и ниту збор!

Веднаш срдито се вденав, мигум својот глас го кренав:
„Човек ли сте или жена, простете е мојот збор;
врз клепкиве дремка стежна, а пак вие в ноќва мрежна
тропнавте со усет нежна на вратата однадвор” –
тоа реков, порти ширум отворив и пратив взор –
Надвор мрак и ниту збор!

Длабоко во мракот страшен долго стоев втренчен, вџашен,
сонувајќи сон незнаен ни на еден смртен створ;
Спокој секаде се свлече, мирнотија в ноќта тече,
збор единствен што се рече беше тажен, шепнат збор,
збор, Ленора, што низ ехо се врати одговор.
Тоа сал и ниту збор.

В собата штом дојдов назад, сетив: морници ме лазат,
зачув некој како чука пак со удар тап и спор.
Па си реков: „дај, ќе идам до прозорецот, да видам,
треба сигурен да бидам таен ли е некој створ!-
Да се смирам сал за малку од тропнежот однадвор”-
Вон сал ветер развигор.

Панѕурите штом ги турнав, прекумене нешто јурна,
низ прозорецот се втурна Гарван горд до темен взор.
Ни да климне глава само, ни да запре в таа штама,
но со лик на лорд ил’ дама к’о што дојде однадвор,
врз бистата на Палада, над вратата, овој створ
претна, седна и ни збор!

И со таа птица света, што пред малку тука сета
одважна и строга сета, почнав чуден разговор:
„Бувка немаш да се реси, сепак плашлива ти не си,
грозно, страшно сениште си, Брегот ноќен ти е двор –
речи, какво име носиш в Плутоновиот ти хор?”
Тој сал гракна: „Nevermore!”

Станав плен на почудица, кога таа грда птица
ја чув како зборна в мракот сосем јасен одговор!
Никој смртен жив створ вака, среде глува ноќна мрака,
не чул птица да му грака и да му праќа огнен взор –
птица или друга лишка да му праќа огнен взор
со збор еден: „Nevermore!”

Гарванот, штом седна таму, еден збор тој гракна само
в душа божем тој збор може сам да начне разговор.
Друго појќе ни да каже, ни да пафне пердув влажен,
дур не сронив мрмор тажен: „Осамен сум долго створ.
И ти како мојта Надеж исчезнат ќе бидеш створ!”
Тој сал гракна: „Nevermore!”

Изненаден, мигнум трепнав, од одветот негов сепнат,
„Сомневање нема”, шепнав, „Се` е тоа празен збор”.
Од несреќен стопан сметен, кого пропаст го сплете
и го следи уште, ете, до песните преумор,
тажачките песни, пирпев на Надежта непрегор
од вечното: „Nevermore!”

Но Гарванот грак што срони, макар тажен, в смев ме гони,
па на столот седнав сонлив со втренчен во него взор;
Врз кадифе глава веднам, но ми тежи мисла една,
мисла тажна, мисла бледна: кој е овој зловест створ?
Овој кобен страшен хишник каков ли е судботвор
со своето: „Nevermore!”

В плен на такви мисли седев, птицата со глед ја следев,
без да речам ниту еден, дури ниту еден збор;
В плен на такви мисли вивнат, понабргу потем стивнав
и врз кадифе да здивнам, се отпуштив нем и спор,
врз кадифето кај Она нема веќе к’о жив створ
Пак да седне, „Nevermore!”

Одненадеж, ми се чини, мирис воздухот да прими
божем крилни серафими кадат тамјан беспрекор;
„Страдалнику”, реков тогај, „Ова дар ти е од бога;
по ангели тој ти прати мир и непент којто мати.
Испи го и тогај мора да за заборавиш Ленора!”
грак се слушна: „Nevermore!”

„Пророку!”, му реков право, „птица ли си или ѓавол!
Сеедно е кој те пратил! Сотона ли, друг ли створ!
Полн со очај, смел ил’ злобен, дојден ваму в крајов кобен,
в дом кај што цари ужас гробен, дај ми искрен одговор:
речи, дали гилеада има цер за тој што страда?”
Тој сал гракна: „Nevermore!”

„Пророку!”, му реков право, „птица ли си или ѓавол!
Те колнам во тој што в светот владее над секој створ„
Речи и` на мој’ва душа, која јадови ја гушат,
дали повтор ќе ја гушка Ленора со љубен вор?
Дали пак во далек Еден ќе прегрне свиден створ?”
Тој сал гракна: „Nevermore!”

Нека биде тој збор сега збор разделбен, а не шега,
птицо или враже, бегај в Плутоновиот ти двор!
Не оставај пердув траги, спомени од твојте лаги,
остави ме в мисли драги, престани со твојот збор!
Од срцево извади го клунот свој, тој клун на нор!
Грак се слушна: „Nevermore!”

А Гарванот ни да претне, ниту пак за миг да летне
oд бистата на Палада, туку како кобник створ
над вратата бдее, молчи, со поспани демон-очи,
И врз подот сенка дрочи, без да гракне ниту збор;
и врз таа сенка – темна, душава, знам, веќе нема,
да се крене. „Nevermore!”

На голема куќа во долината Санта Клара живеела кучето Бак. Тоа беше
животни прекрасна. Тој живее удобен живот. Залажување, еден слуга Бак беше продаден на непознат човек. Тој е странец пентареа на воз и го одведе далеку од неговиот дом. Бак беше продаден повторно. Неговиот нов сопственик беше владин службеник, кој носеше пошта помеѓу далечни места, Аљаска. Има Бак се сретна снег и ниски температури. Довлечка на sled со други кучиња, транспортот пошта. Бидејќи беше храбра тој беше во можност да издлаби од едно место на чело превоз. Повторно е изменета мајстори. Новите мајстори не беа запознаени со возење со превозот sleigh. Tortured малтретирани кучиња. Со Џон колиби реле застана. Бак бил исцрпен. Реле се пресели во врска, но тие се удавил во езерото. Бак се уште живеат со Џон. Чуваат него, гледавме и негувал, еден пес го uzvraćao љубов. Откако тој zgodomspasio живот. Благодарение на Јован Бак на облог заработени илјади долари.
Јован и неговите пријатели купени од парите резерви се копа злато.
Утврдени во пустината во потрага по злато. Најдоа злато, и овој пат на кучиња одморена. Бак е во тој момент се чувствуваше на повикот на дивината. Нешто што е составен подлабоко и подлабоко во шумата. Тоа чувство е исчезнува од неговиот сакан господар повеќето Јован. Тој замина во шумата и таму тој се запозна помладата волци. Тоа propudio инстинкт за лов, фати и лошо. Додека тој беше во шума логор биле нападнати и убиени од страна на Индијанците Јован. Кога Бак вратив и видов што се случило со Индијанците нападнат, и тие избегаа во страв. Бак е тажна и сама. Езерото дојде волкот пакет, и Бак им се придружи на нив.
Тој се врати во природата и е целосно бесплатна. Сепак, раскажуваат легендата во која на ловците виде голем куче - волк што седи заедно со кабина на езерото и тага за својот господар, а потоа повторно се враќа во шума.



Moze ova za povikot na divinata posho e od nekoja srpska strana!!

Изменето од shehrEzad - 29.Ноември.2009 во 19:51

Kikuv4encence напиша: 1.Романот „Злостроство и казна“ од Достоевски е сведоштво за едно убиство и агонијата на злосторникот пред сопственото злосторство 2.Романот „Чичко Горио“ од Балзак е огледало на француското општество од 19 век 3.„Смртта на Иван Илич“ од Толстој е сказна за еден погрешно проживеан живот Однапред Ви благодарам....

Авторот го прати обидот на провинцијалецот Ежен де Растињак да се пробие во високо друштво на Париз. Овој сиромашен племич сонува за успех, слава, пари и љубов, но е приморен да живее во сиромаштво Во бедниот пансион на Вокер се запознава со чичко Горио, трагичниот јунак, кого го убива претераната, страсна родителска љубав спрема своите две ќерки. Несреќниот татко чија несреќа станува се поголема колку што расте неговата љубов спрема чедата, неговите две ќерки. По смртта на нивната мајка тој едноставно ги разгалил и незабележувајки ги претворил во нечуствителни, себични и неблагодарни изроди. Поведен од општо прифатениот критериум дека парите се она волшебното стапче во кое е содржана полнотијата на живеењето. Тој уште во нивното детство им купува скапи подароци со тоа искажувајќи им ја својата љубов, но таа релација е ѓаволски круг. Огромната љубов кон двете ќерки го фрла во судир со моралот. Тој не само што успеал богато да ги омажи, односно да ја направи едната бароница де Нисенжен, а другата, постарата, грофица де Ресто туку одејки им постојано по вољата полека станал и нивни проводаџија кој им наоѓа љубовници. Постојано на услуга во исполнувањето на нивните желби тој, инаку успешен производител на тестенини, конечно осиромашува. Тие пак го посетуваат таткото само кога од него треба да добијат пари, срамејки се од него обичниот граѓанин, бидејки тие се движат во аристократските кругови. Горио умира сам. Во последните мигови го негувале Растињак и студентот по медицине Бјаншо, кои и погребот му го платиле. На погребот на несреќниот старец не се појавила ни една ќерка. Немајки веќе што да им понуди, станува наполно неинтересен за неговите убави и богати ќерки, кои се производ на неговиот родителски однос кон нив. Родителот и неговите ќерки се слика на моралниот пад и обезвреднување на семејната врска. Некогашниот господин Горио натрупува богатство и создава положба на своите ќерќите , кои се однесуваат со него како со "лимон, кој " откато бил исцеден до капка... го фрлаат .Само парите ли са причина за тоа? Опшеството? Трагичната заблуда на стариот милионер? Несовршенството на човешката душа, која не ја познава благодарноста? Можеме да судиме од секој агол и секој одговор ќе носи дел од вистината.

Тажна е приказната за пожртвованиот татко на себичните и неблагодарни ќерки, Уште потажна е сликата на младиот скороевич Растињак, кој ги истражува патиштата кои водат во високото друштво, откривајки ги парите како основна движечка сила. Најтажно е што и двајцата на крај разбираат дека љубовта со пари не се купува.
       Еве општо за Чичко горио

Majkl напиша: ... Читај го Александар Нил: „Слободните деца на Самерхил„(радикална реформа во основното образование). http://www.libar.at/drustveneoblasti/psihologija/slobodnadecasamerhilaaleksandarsnil.php Само од книгава повеќе корист би имало да ја читаат во министерството за образование и истата ја спроведат во пракса.

Па испрати им ја на www.mon.gov.mk !

Прво, знаеш дека секој состав треба да има вовед, главен дел, завршен дел (ова го зборувам затоа што многу ќе ве малтретираат со ова поради државната матура, па убаво е да си го знаеш, а и за понатаму може да ти треба ). Тоа никако не значи дека треба да повлечеш остра граница меѓу истите, туку нека се прелеваат еден во друг, нека има континуитет на мислата.

naty66 напиша: ,,Писмото го победува времето,,

Воведен дел во овој состав нека ти биде некој краток историски осврт за појавата на писмата, за улогата на истите порано и слично
Главен дел дека биде конкретно за долговечноста на писмата, за нивната неуништливост, конкретно можеш да говориш за словенската писменост ( односно кирилицата ) како таква, за премрежјата низ кои поминала и слично, како и за тоа како преживеала.
Доколку не сакаш да говориш стриктно за кирилицата, можеш да земеш да говориш за писмото во глобала, за неговата улога во развитокот на народите, за значењето и улогата на писмото, за неговата непобедливост во однос на забите на времето и слично.
Завршен дел- е сега тука некои професори бараат да го слушнат мислењето на учениците, некои не. Јас бидејќи речиси никогаш не сум имал вакви задачи и сите состави ми се однесувале на разработка на книги, не искажував свое мислење, затоа што и не ми се бараше. Во случајов мислам дека може да се искаже свое мислење, ама секако, во контекст да е на темата и без да почнеш со "јас мислам", не звучи убаво, туку на пример "Како заклучок може да се извлече дека моќта на писмото е огромна и неуништива за забот на времето итн. "

Lagata vo humani celi mozebi najmnogu e oravdliva koga nekoj e teshko bolen, Verojatno profesorkata mislela na toa da razmislite.
Verojatno sostevot poveke treba da sodrzi nesto okolu poseta na bolen

Aman  more lugje, malku barem potrudete se . Eve da receme nesto vakvo bi pomognalo
Еден народ не исчезнува  додека мисли, чувствува и зборува на свој јазик
Размислувајки за мудроста "Еден народ не исчезнува  додека мисли, чувствува и зборува на свој јазик- во време кога навистина мислиме, чувствуваме и зборуваме на свој јазик е малку чудно. Чудно и тешко е да се разбере дека постоело време кога се мислело и чувствувало на еден јазик, а морало да се зборува на друг. Следејки документарни ТВ емисии, читајки низ литературата, неверојатно е дека до пред шеесетина година во оваа земја се случувало токму тоа Како да се сватат желбите и поривите нечии, тие да имаат свој јазик, а да го негираат туѓиот? Како ли опстанал овој народ со векови?
      ,,Македонска самобитна култура имало, има и ќе има и таа е најсилно оружје Македонците да си го зачуваат денешниот културен облик и да ги преживеат сите превратности во историјата на нивното постоење- напишал Мисирков. Покренувањето на прашањето за самобитноста на македонската култура, македонскиот јазик се протегало од дамнешни дни. Сите дејци, сите преродбеници од оваа тло секогаш докажувале дека македонскиот народ е јазично различен од другите словенски народи. Ги слушале тие во поле додека се жнеело, жетварските песни, се пееле свадбарски песни, тажачки и редења низ кои се искажувале чувствата и болката.  Ги запишувале, чувале за идните поколенија. Како ли изгледа да мислиш, да чувствуваш на еден јазик, а да зборуваш на друг. Колку ли е тешко да ги контролираш мислите, да ги преточиш во туѓ јазик. Како ли се чувствувале малите деца во училиште кога биле тепани и шамарани само затоа што својата мисла ја искажале на мајчин јазик, јазикот на кој мислеле , чувствувале и говореле дома, меѓу себе? Малтретирањето, тепањето понижувањето ги терало да пораснат побрзо, да созреат. Да сватат дека само оружјето на писменоста ги води кон слободата. Многумина  земале пушка в рака и се бореле за тоа. Многумина, интелектуалците на оваа земја сватиле дека најмоќното оружје во борбата со настрвените волци е писмото, јазикот, училиштето на мајчин јазик. Пишувале на својот јазик, за својата култура браќата Миладиновци, Прличев, Жинзифов. Пишувал за својот јазик Мисирков. Ги создал -За македонцките работи- Барал наречјата да се претопат во еден литературен јазик. Јазик кој ќе го говорат сите.
-Јазикот и верата сет душата не једен народ- велел Мисирков. Ако му ги земеш јазикот и верата му ја земаш душата. А, кој ти ја дава душата?Многумина изгинале, борејки се да си го зачуваат јазикот и верата.
Знаеја овие мудри дејци дека историјата оди напред, не се враќа назад. Знаеја дека времето никој неможе да го сопре. Знаеја дека ќе дојде денот. Денеска нивните поколенија се сладат со плодовите од нивната работа. Беа борбени, но мудри. Знаеја дека еден народ не исчезнува се додека мисли, чувствува и зборува на свој јазик.