Современ (Динамичен) Нов Завет

се сложувам

Момче,
добро одговори, но внимавај.

Ај да го чуеме и Евагелос, вистина.

Каде е?

Ми текна да додадам уште нешто.
Христијанинот не се натпреварува, и не се усовршува со цитирање на Светото Писмо наизуст (земете го на пример старец Клеопа - најпрост овчар, не знам дали имал и основно училиште - а теолози и научници оделе кај него за совети).
Стремежот на христијанинот е да ја увиде својата падната природа, и со помош на молитва, пост и духовно раководство, да го очисти своето срце од страстите. Очистеното срце од страсти е празно, и природно во него се вселува молитвата, и станува непресушен извор на љубов, и таквиот човек се стекнува со богопознание и мудрост, која ги запрепастува и најголемите теолози, теософи (за философи ич и да не праам муабет). Според учењето на Светите Отци, постои и повозвишена состојба, на постојано безмолвие,  во чија состојба, човек може да ја види Нетварната Светлина, и да биде грабнат со умот на Небесата.

Ова што го зборувам не е од мене, ниту пак од личен опит, туку од преданието оставено од Светите Отци, кое се потврдува и со опитот на многу живи Старци и во наше време (замислете, ги има дури и во Македонија ).

А што има врска ова со темата? Па, посовремено и подинамично живеење на Новиот Завет во пракса  - здравје.


п.с. Оваа додавка е пред да го прочитам прашањето на MOYA.

Изменето од makarios - 21.Октомври.2008 во 17:45

MOYA напиша: Makarios, edno prashanje do tebe. ( sekako deka moze i koj saka da odgovori, a posebno rado bi go slushnale odgovorot od Evangelos) Kako do togash hristijanite se pouchuvale vo verata koga go nemale celoto Sveto Pismo? i ti blagodarime. Mnogu iscpen odgovor koj krie i mnogu prashanja i odgovori, istovremeno.

Гледано историски, христијаните се утврдувале во верата со помош на епископите поставувани од светите апостоли. Тогаш Светото Писмо не било унифицирано, па христијаните ја чувале верата, како што им била предавана од апостолите (во Елада и Македонија на пр., христијаните никогаш директно не го виделе Христос, па верата ја примале по кажувањата од апостолите). Тоа предавање на верата било писмено или усно. Писменото се одвивало во форма на посланија, а усното, за време на присуството на самите апостоли во тие градови кадешто живееле христијаните.
Самите христијани, во лицето на својот Епископ, го гледале Христос, а тој бил одговорен за духовниот раст на своето стадо. Тој взаемен љубовен однос на Епископот и нему доделените духовни чеда, останал ненарушен и до ден денеска. Тогаш имало масовни гонења на христијаните, и нивниот број бил мал, па скришно се збирале по домовите или по катакомбите, и преданието оставено од апостолите го предавале усно еден на друг.
Со текот на времето, стадото нараснувало, Епископот добивал премногу чеда за гледање, па за да се намали напорот, а истовремено Епископот да има повеќе време во духовните работи, т.е. молитвено да го застапува својот народ пред Христа, Црквата одлучила да постави презвитери кои ќе се грижат за духовните чеда и ќе ја организираат заедницата административно.
Црквата уште на почетокот се соочила со искривување на верата, намерно или ненамерно, па затоа одлучува, учењето на Црквата, за Господ Исус Христос да го систематизира во една книга, составена од Евангелијата, некои од посланијата, како и книгите од Стариот Завет.
Не дека и претходно ги немало тие книги, ги имало, ама биле поединечни. Потоа, во некои помесни Цркви, се читале едни посланија, во други помесни Цркви - други. Се појавувале и апокрифни Евангелија. За да се избегнат сите недоразбирања (а и за да не му се најде некому оправдување пред Страшниот Суд, дека од незнаење погрешно ја практикувале верата), се организирале разни Собори од епископи, кадешто се разгледувало какво ќе биде устројството на Светото Писмо. Тој процес бил доста бавен, и како што наведов вчера, формално - правно завршил кон крајот на 7миот век.

Ова кратко резиме беше од историски поглед, секако за една работа може да се дискутира од повеќе погледи - во зависност од духовниот степен (како што имам прочитано од книги на духовници на МПЦ, а си го имам потврдено и од книги на Светите Отци).

Вака, најпросто историски гледано, мислам дека е сосема очигледно како се поучувале првите христијани во верата.

Ќе напоменам уште ова, дека, сето тоа не би се остварило толку прецизно (во толкуте векови на унификација да не настане грешка), доколку не било делувањето на Светиот Дух.
Исто како што и пророците од Стариот Завет беа вдахновени од Светиот Дух, така и христијаните, водени од Светиот Дух, биле поучувани во верата. Преку Светиот Дух добивале сили во прогоните и мачењата. Со изговарањето на името на Господ Исус Христос ги поразувале демоните (а како на друг начин, ако не преку молитвата). Даровите на Светиот Дух од првите векови, кои обилно и видливо се излевале врз народот Божји, во својот интензитет продолжуваат да се излеваат и ден денеска, и секако, во целата своја полнота единствено во Едната Света Соборна и Апостолска Црква - Црквата востановена од самиот Господ, а нам предадена преку апостолите.

Токму преку благодатта на Светиот Дух, биле напишани и Евангелијата (Свети апостол Лука не бил сведок на историските случувања на животот на Христос), преку благодатта на Светиот Дух, Свети апостол Павле и останатите апостоли ги пишувале посланијата, и токму преку благодатта на Светиот Дух, овие одделни книги биле склопени во една книга - Светото Писмо. Светото Предание оставено од Отците на Црквата (а кое е живо дури и денеска, и ќе се надополнува се до крајот на овоземниот свет), не е во противречност на Светото Писмо, а самото Свето Писмо е произведено од Живата Црква Христова, но не и обратно - Црквата не произлегува од Светото Писмо. Затоа, и самото толкување на Светото Писмо надвор од Црквата е бесмислено, и ја губи својата сила. Вистинската смисла на Светото Писмо се пронаоѓа само внатре во Црквата.

Е сега, која е Црквата денеска?
Денешната Црква е онаа која го чува Преданието и чистотата на верата, предадено од Христос преку Неговите апостоли, и Црквата во која е зачувано апостолското преемство; Црквата во која и ден денеска во изобилство може да се вкуси благодатта на Светиот Дух; Црквата во која може овоземно да се вкуси предвкусот на Царството Небесно (тоа е веќе кај совршените); Црквата којашто и покрај толку превирања, мачења, прогони, глад, војни, поделби - останува Една и Вечна.


Изменето од makarios - 21.Октомври.2008 во 17:18

makarios напиша: Напоменав на повеќе наврати дека не сум сигурен кој е вселенскиот собор. Расчешлав по подзапрашените книги, и еве како било:<span style="font-size: 100%;"><span style="" lang="MK">Според податоците содржани во делото </span><span style="" lang="EN-US">Canones Ecclesiastici </span><span style="" lang="MK">(</span><span style="" lang="EN-US">XLVII, 85</span><span style="" lang="MK">), како и според податоците од т.н. Мураториев фрагмент (130та година), може да се претпостави дека веќе во втората половина на </span><span style="">II</span><span style="" lang="MK"> век, правоверната Црква го утврдила списокот на новозаветни текстови кои ги сметала за автентични и канонски. Сите останати текстови, пред се од гностичка провиниенција – евангелија, посланија, откровенија и сл. – биле прогласени за неавтентични и еретички. Мора да се напомене, дека во ова време, не биле сметани за новозаветни следните книги:Посланието на Светиот апостол Павле до Евреите, Посланието на Светиот апостол Јуда, Второто послание на Светиот апостол Петар, Второто и Третото послание на Светиот апостол Јован, и Откровението.Во канонот број 60 од Соборот во Лаодикија во 364та година, се придодава Откровението. (До крајот на петтиот век, од сите помесни Цркви не било прифатено Откровението.)</span></span><span style="font-size: 100%;"><span style="" lang="MK"></span><span style="" lang="MK"> Св. Атанасиј Велики е првиот сосема сигурен извор каде целосно, на едно место, се спомнати сите новозаветни текстови. Станува збор за неговото 39-то по ред писмо, испратено по повод Велигден, а датирано во 367 година. (</span><span style="" lang="EN-US">S. Athanasius, Epistola Festali, Epistola XXXIX, 5</span><span style="" lang="MK">) Во писмото, Свети Атанасиј Велики ги набројува сите 27 новозаветни текстови.</span></span>Што се однесува до канонизацијата на Светото Писмо, на никејскиот собор е наравено толкување на неговите текстови од страна на Светите Отци, со цел аргументирано да се отфли аријанското учење како еретичко. Канонизирањето на новозаветните текстови бил процес кој започнал уште во II век. Се препоставува дека завршил негде во времето на Свети Иринеј Лионски. Притоа не е исклучено за него да станало збор и на Никејскиот собор. <span style="font-size: 100%;"><span style="" lang="MK"></span></span><span style="font-size: 100%;"><span style="line-height: 150%;" lang="MK">Од сево ова може да се претпостави, дека најрано во втората половина на </span><span style="line-height: 150%;">II </span><span style="line-height: 150%;" lang="MK"><span style=""> </span>век, а најдоцна до 367 година бил утврден новозаветниот канон во денешниов облик. Но и покрај ова, Црквата комплетниот канон на Стариот и Новиот Завет формално – правно го потврдиле на Трулскиот собор одржан во Цариград (петто - шестиот вселенски собор) од 1-ви септември 691 г. до 31-ви август 692 година.</span></span>

   



Makarios, edno prashanje do tebe. ( sekako deka moze i koj saka da odgovori, a posebno rado bi go slushnale odgovorot od Evangelos)

Kako do togash hristijanite se pouchuvale vo verata koga go nemale celoto Sveto Pismo?

i ti blagodarime. Mnogu iscpen odgovor koj krie i mnogu prashanja i odgovori, istovremeno.

Напоменав на повеќе наврати дека не сум сигурен кој е вселенскиот собор. Расчешлав по подзапрашените книги, и еве како било:

Според податоците содржани во делото Canones Ecclesiastici (XLVII, 85), како и според податоците од т.н. Мураториев фрагмент (130та година), може да се претпостави дека веќе во втората половина на II век, правоверната Црква го утврдила списокот на новозаветни текстови кои ги сметала за автентични и канонски. Сите останати текстови, пред се од гностичка провиниенција – евангелија, посланија, откровенија и сл. – биле прогласени за неавтентични и еретички. Мора да се напомене, дека во ова време, не биле сметани за новозаветни следните книги:
Посланието на Светиот апостол Павле до Евреите, Посланието на Светиот апостол Јуда, Второто послание на Светиот апостол Петар, Второто и Третото послание на Светиот апостол Јован, и Откровението.

Во канонот број 60 од Соборот во Лаодикија во 364та година, се придодава Откровението. (До крајот на петтиот век, од сите помесни Цркви не било прифатено Откровението.)

Св. Атанасиј Велики е првиот сосема сигурен извор каде целосно, на едно место, се спомнати сите новозаветни текстови. Станува збор за неговото 39-то по ред писмо, испратено по повод Велигден, а датирано во 367 година. (S. Athanasius, Epistola Festali, Epistola XXXIX, 5) Во писмото, Свети Атанасиј Велики ги набројува сите 27 новозаветни текстови.

Што се однесува до канонизацијата на Светото Писмо, на никејскиот собор е наравено толкување на неговите текстови од страна на Светите Отци, со цел аргументирано да се отфли аријанското учење како еретичко. Канонизирањето на новозаветните текстови бил процес кој започнал уште во II век. Се препоставува дека завршил негде во времето на Свети Иринеј Лионски. Притоа не е исклучено за него да станало збор и на Никејскиот собор.

Од сево ова може да се претпостави, дека најрано во втората половина на II век, а најдоцна до 367 година бил утврден новозаветниот канон во денешниов облик. Но и покрај ова, Црквата комплетниот канон на Стариот и Новиот Завет формално – правно го потврдиле на Трулскиот собор одржан во Цариград (петто - шестиот вселенски собор) од 1-ви септември 691 г. до 31-ви август 692 година.


Изменето од makarios - 21.Октомври.2008 во 04:56

Тоа што на различен начин се изнесуваат ставови го сметаш за смешно? Па Светите Петар и Павле спореле и имале разни ставови за необрезаните.

Evangelos напиша: Но тоа е така затоа што библиските христијани имаат канонизиран систем и извор на верувања - Светото Писмо (Божјиот Збор).

Кој го канонизирал тој систем на знаења? Порано денеска напишав, дека Светото Писмо е канонизирано на Вселенските собори (претпоставувам првиот), и сите цитати шо ти се извор на знаење, потекнуваат од 4ти век (како канонизиран „динамичен“ извор на знаење). Претходно христијаните имале посебни книги и посланија, и не биле систематизирани и сместени во Свето Писмо. Посланието шо Павле ќе го напишел до Галатија на пр., го немало во Кападокија. Исто така, тогаш христијаните се поучувале од посланија, кои во 4тиот век, едногласно било одлучено да не се ставаат како дел од Светото Писмо.