Анксиозност и панични напади

Анксиозноста се дефинира како состојба на уплашеност, која што е предизвикана со вистинска или измислена опасност. Анксиозноста е една од најчестите човечки емоции кои што луѓето ја искусуваат во одреден период од својот живот. Вртоглавица, нејасен вид, пецкање, чувство дека немате доволно воздух, тоа е само мал дел. Заканата за губење на целосна контрола изгледа премногу страшно.
Какво е вашето искуство по ова прашање? Дали сте поминале низ него и како сте се справиле или справувате со истото?

Анксиозност сум имал досега како продукт на нервоза.
И траела од 5-25 минути.
Се справувам така што се изолирам , или во тивка просторија каде го ослободувам умот од билокакви мисли , т.е. се фокусирам на некој објект , или пак со физичка рекреација најчесто баскет , или прошетка некаде.
А најчесто се справувам со помош на музиката.Тоа што класична гитара ми е прв инструмент многу ми помага во одредени моменти , и не испаѓа само ‘нешто што сакам да го правам‘ , туку и нешто што стварно ми помага понекогаш...

Letino sapunica bez kraj i pocetok....gluposti zivi

Kako bi koristele takvi tehniki oslonuvajki se na vnatresniot potencijal koga dozivuvame takvi sostojbi....abe ajde

Joshua_Tree напиша: Letino sapunica bez kraj i pocetok....gluposti zivi Kako bi koristele takvi tehniki oslonuvajki se na vnatresniot potencijal koga dozivuvame takvi sostojbi....abe ajde

А како иначе . . . ако не од самите себе?


Изменето од Џо - 14.Јули.2010 во 12:24

Tochno taka. Kolku shto povekje se otkazhuvame od sopstvenata sila i mokj i istite gi predavame na drugite, tolku povekje se oslabuvame i stanuvame zavisni od tie drugi.

Na krajot od taa nadolna spirala, onoa "ne mozham" stanuva "ne sum sposoben", a potoa sledat "jas sum nesposoben", "jas ne vredam", "ne go zvarednuvam zhivotov", "ne vredi da zhiveam" i "povekje ne sakam da zhiveam".

Se razbira, bidejki ottugjuvanjeto od sebe i predavanjeto na mojkta, silata i odgovornosta na drugite e nerealna propozicija, ne mozhe da se ochekuva nekoj drug postojano da go bere nasheto gajle i da ni gi menuva pelenite cel zhivot, razocharuvanjeto od taka neispolnatite nerealni ochekuvanja kje se pretvori vo konstatacija deka "nikomu ne mu e gajle za mene".

Rezultantata od "povekje ne sakam da zhiveam" i "nikomu ne mu gajle za mene" e ochebijhna i ne mora da se verbalizira.

Немислењето може само да го одложи моментот на соочување. Некогаш, доколку сме премногу слаби, и тоа е добра тактика, да го одложиме проблемот за подоцна, кога ќе се чувствуваме посилни и поспремни. Некогаш немаме таква можност, на пример, анксиозноста ни се зголемува при лет со авион, а ни претстои неодложно службено патување. Тогаш ќе мораш да „стегнеш заби“.

Sum si anksiozna a za srekja go nadminav stadiumot na panicni napadi... se nadevam deka seto toa nema pak da se povtori,... uzasno e