Јосип Броз Тито

Македон напиша:     Но, сепак треба да се прави разлика помеѓу Југославија од периодот по ослободувањето, од Југославија во шеесеттите и седумдесеттите години на минатиов век. Многу често од нашите родители, кои живееле во тие години ќе слушнеме како во времето на Тито и СФР Југославија народот бил среќен и задоволен, но ако ги прашаме нашите баби и дедовци, не секогаш ќе го дадат истиот одговор.

Напротив Македоне, мнозинството кое живеело во 50тите и 60тите било тоа кое имало идеал, одело на работни акции (современ кулук), било спремно да поденесе жртви за да се има подобро утре.

Веќе во 60, 70, 80тите се јавуваат се повеќе девијации, младите го немаат истиот идеал како и нивните родители. Едноставно не се спремни да поднесуваат жртви во името на подброто утре. Неспособноста на раковдството да излезе во пресрет на потребите и очекувањата на новите генерации, истото било приморано континуирано да носи промени, петтолетки, уставни промени, стопански реформи, начин на организавија на стопанските и нестопанските субјекти....значајни промени што се оденсува до пакувањето, но идеолошката подлога останува непроменета. Системот се покажува нефлексибилен, во одредени моменти и репресивен, а сето тоа ќе допринесе новите генерации да не се опседнати со истат идеолошка стигма како и нините родители, па ќе создадат услови за појава на старите проблеми и крвав распад на бракот.

На мислење сум дека повеќето од тие кои живееле во тоа време, безразлика за која деценија станува збор отворено ќе се изјаснат дека во тоа време биле посреќни. Но сметам дека сето тоа се должи на некаква си носталгија по убавите стари времиња, прокоцканите прилики,недостаток на визионерстово што тој систем нудел, неисполнетите очекувања по распадот на стариот систем, чувстовот дека некој ги изиграл, изманипулирал. Не е случајно што некои се обидуваат да го воскреснат Тито, но за волја на вистината тоа се тие кои сепак живееле во она време. Јалова им е работата.

Младите го немаат тој сентимент. За нив тоа е далечно минато, сепак станува збор за некои 30-40 па и повеќе години. Тие живеат денес и незнаат ништо подобро од она што денес го живеат. Се друго се прикаски, читање документи, толкувања, интерпретации, честопати политчки обоени. Во секој случај субјективни мислења под силно влијание на политчките убедувања на авторот кој ја обработува соодветната тематика.

   

Изменето од Platenik - 17.Мај.2010 во 16:06

Platenik напиша: Македон напиша:     Но, сепак треба да се прави разлика помеѓу Југославија од периодот по ослободувањето, од Југославија во шеесеттите и седумдесеттите години на минатиов век. Многу често од нашите родители, кои живееле во тие години ќе слушнеме како во времето на Тито и СФР Југославија народот бил среќен и задоволен, но ако ги прашаме нашите баби и дедовци, не секогаш ќе го дадат истиот одговор. Напротив Македоне, мнозинството кое живеело во 50тите и 60тите било тоа кое имало идеал, одело на работни акции (современ кулук), било спремно да поденесе жртви за да се има подобро утре. Веќе во 60, 70, 80тите се јавуваат се повеќе девијации, младите го немаат истиот идеал како и нивните родители. Едноставно не се спремни да поднесуваат жртви во името на подброто утре. Неспособноста на раковдството да излезе во пресрет на потребите и очекувањата на новите генерации, истото било приморано континуирано да носи промени, петтолетки, уставни промени, стопански реформи, начин на организавија на стопанските и нестопанските субјекти....значајни промени што се оденсува до пакувањето, но идеолошката подлога останува непроменета. Системот се покажува нефлексибилен, во одредени моменти и репресивен, а сето тоа ќе допринесе новите генерации да не се опседнати со истат идеолошка стигма како и нините родители, па ќе создадат услови за појава на старите проблеми и крвав распад на бракот. На мислење сум дека повеќето од тие кои живееле во тоа време, безразлика за која деценија станува збор отворено ќе се изјаснат дека во тоа време биле посреќни. Но сметам дека сето тоа се должи на некаква си носталгија по убавите стари времиња, прокоцканите прилики,недостаток на визионерстово што тој систем нудел, неисполнетите очекувања по распадот на стариот систем, чувстовот дека некој ги изиграл, изманипулирал. Не е случајно што некои се обидуваат да го воскреснат Тито, но за волја на вистината тоа се тие кои сепак живееле во она време. Јалова им е работата. Младите го немаат тој сентимент. За нив тоа е далечно минато, сепак станува збор за некои 30-40 па и повеќе години. Тие живеат денес и незнаат ништо подобро од она што денес го живеат. Се друго се прикаски, читање документи, толкувања, интерпретации, честопати политчки обоени. Во секој случај субјективни мислења под силно влијание на политчките убедувања на авторот кој ја обработува соодветната тематика.

Да, Platenik, но, тоа мнозинство, кое учествува во сите тие акции, подоцна многу јасно се запозна и со чистките на УДБ, со апсењата, интернирањата во Отешево, затворот Идризово, а и во најлош случај Голи Оток. Да не говорам и за оние наоѓани по улиците...убиени во текот на ноќта, секако. Сето тоа доведе до тоа постарите да се разочараат побргу.

Сепак, младите не мораа да го гледаат сиот тој ужас. Тие израснаа со идејата дека државата се изградила, дека сега покрај работата, ќе можат да уживаат во благодетите. Сепак, пропагандата многу повеќе можеше да влијае на младите, отколку на оние кои се соочиле со темната страна на системот.

Истотака, треба да разјасниме за кои млади говориме. Ако говориме за оние над 40 години, тие сеуште го носат белегот на тоа време, ако говориме за оние од 20 до 30 години, секако дека не.

Platenik напиша: Македон напиша: Platenik напиша: Македон напиша:     Но, сепак треба да се прави разлика помеѓу Југославија од периодот по ослободувањето, од Југославија во шеесеттите и седумдесеттите години на минатиов век. Многу често од нашите родители, кои живееле во тие години ќе слушнеме како во времето на Тито и СФР Југославија народот бил среќен и задоволен, но ако ги прашаме нашите баби и дедовци, не секогаш ќе го дадат истиот одговор. Напротив Македоне, мнозинството кое живеело во 50тите и 60тите било тоа кое имало идеал, одело на работни акции (современ кулук), било спремно да поденесе жртви за да се има подобро утре. Веќе во 60, 70, 80тите се јавуваат се повеќе девијации, младите го немаат истиот идеал како и нивните родители. Едноставно не се спремни да поднесуваат жртви во името на подброто утре. Неспособноста на раковдството да излезе во пресрет на потребите и очекувањата на новите генерации, истото било приморано континуирано да носи промени, петтолетки, уставни промени, стопански реформи, начин на организавија на стопанските и нестопанските субјекти....значајни промени што се оденсува до пакувањето, но идеолошката подлога останува непроменета. Системот се покажува нефлексибилен, во одредени моменти и репресивен, а сето тоа ќе допринесе новите генерации да не се опседнати со истат идеолошка стигма како и нините родители, па ќе создадат услови за појава на старите проблеми и крвав распад на бракот. На мислење сум дека повеќето од тие кои живееле во тоа време, безразлика за која деценија станува збор отворено ќе се изјаснат дека во тоа време биле посреќни. Но сметам дека сето тоа се должи на некаква си носталгија по убавите стари времиња, прокоцканите прилики,недостаток на визионерстово што тој систем нудел, неисполнетите очекувања по распадот на стариот систем, чувстовот дека некој ги изиграл, изманипулирал. Не е случајно што некои се обидуваат да го воскреснат Тито, но за волја на вистината тоа се тие кои сепак живееле во она време. Јалова им е работата. Младите го немаат тој сентимент. За нив тоа е далечно минато, сепак станува збор за некои 30-40 па и повеќе години. Тие живеат денес и незнаат ништо подобро од она што денес го живеат. Се друго се прикаски, читање документи, толкувања, интерпретации, честопати политчки обоени. Во секој случај субјективни мислења под силно влијание на политчките убедувања на авторот кој ја обработува соодветната тематика.     Да, Platenik, но, тоа мнозинство, кое учествува во сите тие акции, подоцна многу јасно се запозна и со чистките на УДБ, со апсењата, интернирањата во Отешево, затворот Идризово, а и во најлош случај Голи Оток. Да не говорам и за оние наоѓани по улиците...убиени во текот на ноќта, секако. Сето тоа доведе до тоа постарите да се разочараат побргу. Сепак, младите не мораа да го гледаат сиот тој ужас. Тие израснаа со идејата дека државата се изградила, дека сега покрај работата, ќе можат да уживаат во благодетите. Сепак, пропагандата многу повеќе можеше да влијае на младите, отколку на оние кои се соочиле со темната страна на системот. Истотака, треба да разјасниме за кои млади говориме. Ако говориме за оние над 40 години, тие сеуште го носат белегот на тоа време, ако говориме за оние од 20 до 30 години, секако дека не. Тие кои оделе по работни акции сигурно небиле гонети од УДБ, единствено ако подцна не застраниле според критериумите кои важеле во тоа време. Колку биле тие кои завршиле на Голи оток, Идризово, Отешево или биле убиени на улица?! Мислам дека повеќето заглавиле ради тоа што биле сталинисти, а не титовисти. Сето тоа траело до смрта на Сталин, а во тие 8 години по војната титовистите ја конслидираат власта, па норамлно е репресиите да попуштат. Сепак сметам дека сето тоа е предимензионирано и е ставено во функција на денвната политика. Јас знам и такви кои го преживеале Голи оток, па после консолидацијата на власта кога репресивноста небила толку изразена, тие луѓе завршили високи школи и држеле раководни места. Незнам можеби биле преваспитани, ама во секој случај лагодно го протерале животот во наредниот период. Младите денес (оние под 30 години) се изложуваат на тие ужаси ради тоа што некој сака така да биде. Сака да ја дискредитира заслугата на оние кои ги поставија темлите на денешна Македонија. Комуњарската опција е нелегитимна, НОВ бил глорифициран, се потенцира темната страна и злоделата на тој ситем.....По кој основ содавањето на една држава во времето империјализмот е полегитимен во однос на создавањето на една држава во времето на социјализмот?! Ма тоа е лудило! Младите под 35 години дефинитвно ја знаат само денешната реалност, оние од 35-50 години може да имаат само бледи спомени од причина што во времето на распадот биле деца или тинејџери, додека оние на 50 години (не сите) сигурно имаат јасна претстава за тој систем.

Сите кои се покажале на некој начин неподобни, исчезнале бргу и ефикасно, освен оние кои го прифатиле државното превоспитување, на еден начин, или на друг.

Не говорам за сталинистите, тоа е политичка борба, несомнено дека секоја политичка борба завршува на начин сличен со оној на кој завршиле самите сталинисти, туку говорам за оние ликвидации по 1945 година, кои се одвивале според народната поговорка: каде што гори сувото-нека гори и суровото.

И јас познавам такви кои биле во Идризово и на Голи Оток, да, го прифатиле учењето кое им било вдахнато на тие места, потпишале се што треба, секако, не бидејќи сакале, туку поради тоа што таму не прашувале дали некој сакал или не сака, туку секој што ќе излезел од таму, морал да излезе превоспитан. А и превоспитаниците подоцна беа следени, не случајно и секое доаѓање на Тито во Македонија резултираше со полнни затвори, се додека не си замине.

Во однос на политиката, во право си, не треба да се потенцира само едната страна, туку нештата да се гледаат од сите аспекти, објективно, без влијание од страна на дневната политика.