Што биле и во што веруврале раните Црковни Отци?

   Оваа тема ме поттикна да ја отворам еден многу историски и црковно „точен“ коментар на ЕвАнгелос:

 EvAngelos напиша:

На ниеден вселенски собор не била формулирана Библијата. 

Раните црковни "отци" (Поликарп, Игнасие, Василиј, Јован Златоуст, Кирил Александриски итн.не биле православни, не користеле икони, не ја обожавале Марија, не се поклонувале пред лешеви, не се молеле на светци итн, значи не биле "ваши")

За да биде малку попрегледно образложувањето дали овие негови констатации се точни или не, ќе се направи анализа на секој свет отец посебно. Ќе почнам со св. Василиј Велики: 

 EvAngelos напиша:

Раните црковни "отци" (…Василиј…)

-     не биле православни, 

1.     не користеле икони, 

2.     не ја обожавале Марија, 

3.     не се поклонувале пред лешеви,

4.      не се молеле на светци итн, значи не биле "ваши")

1.    Дали св. Василиј Велики ги почитувал иконите? 

 Св. Василиј Велики е еден од православните отци на Христовата Црква кои многу убаво ја објаснуваат теологијата на иконата и зошто, всушност, постои иконата во Црквата. Тој вели дека: „почитувањето упатено на иконата, допира до првообразот.” 

Во својата проповед, каде го велича славниот маченик Христов – Варлаам, св. Василиј им советува на живописците (иконописците) да нацртаат икона:

 „Станете сјајни живописци на подвижничките достигнувања. Со својата  вештина дополните го непотполното изобразување на војсководецот. Со боите на вашата мудрост осветлите го овенчаниот кој јас само нејасно го претставив. Нека ме победи вашето изобразување на прекрасните [дела] на маченикот. Радосно ќе поднесам пораз од вашата надмоќност. Би сакал да видам дека точно ја опишувате борбата на рацете со пламенот. Би сакал на вашата сликада го видам  детално изобразен борцот. Нека плачат демоните, кои и сега меѓу нас ги победува возвишеноста на маченикот. Нека они пак ја видат изгорената и победничка рака. Нека на сликата биде изобразен  и Подвигоположникот на борбата, Христос, Кому нека е слава во вековите на вековите. Амин.“

2.     Дали св. Василиј Велики ја почитувал Богородица? 

Точно, св. Василиј Велики не ја обожавал Богородица, туку ја ПОЧИТУВАЛ како Мајка Божја. Тој, како и сите православни свети отци, Богородица ја чествувал како највозвишено  битие создадено од Бога. Како Онаа која е поголема од секој ангелски чин и од секој свет човек. Од неговите дела, верувам дека на сите најпозната им е Василиевата Литургија, каде, меѓудругото, стои и следнава химна посветена на Богородица:

Со Тебе се радува, Благодатна, сета твар, ангелскиот собор и човечкиот род, осветен храму и рају словесен, девствена пофалбо, од Која Бог се воплоти и Младенец постана, - предвечниот Бог наш: од прегратката Твоја престол си создаде и утробата Твоја поширока од небесата ја направи! Со Тебе се радува, Благодатна, сета твар, слава ти, слава ти!

Св. Василиј во својата беседа на Рождество Христово вели дека „телото на светата Дева“ е орудие на Домостројот Божји за спасение на човекот, дека Богородица била „достојна да го осознае дејството на Светиот Дух“, дека „била избрана блажена Дева“,  кажува дека Богородица е „Жена, Дева и Мајка, која ја зачувала светоста на девството и се сподобила со благословено чедораѓање“, а подолу објаснува дека Црквата верува и исповеда дека Богородица никогаш не престанала да биде Дева и тука ја именува како БОГОРОДИЦА.

3.    Дали св. Василиј Велики ги почитувал моштите?

 На прашањето во врска со моштите, интересно е писмото на св. Василиј Велики до св. Амвросиј Милански, кој за моштите на св. Дионисиј вели (извадоци од писмото):

"...со непоколеблива упорност ги убедија верните чувари на благословеното тело на нив да ја пренесат  грижата за она што тие го сметаа за заштита на нивните животи.

...Овие мошти ги примаш со радост еднаква на скрбта со која нивните чувари се разделиле од нив и ги испратија при вас.

Овие коски, кои имаа учество во борбата (заедно) со блажената душа, се познати на Господа. Овие коски Тој ќе ги овенча, заедно со таа душа...

Еден ковчег кој го сохранува тоа чествувано тело...

Погребението беше торжествено; му беа оддадени почестите на маченикот. Христијаните кои го пречекаа како гостин, а потоа со сопствените раце го положија во гробот, сега го откопаа. Плачеа како луѓе лишени од татко и победоносец. Но, тие го испратија кај вас, при што ја ставија вашата радост пред својата утеха.“

Долколку се прочита целото писмо, може да се забележи со каква љубов и почит св. Василиј Велики зборува за моштите кои им причинувале голема радост и утеха на верните. 

4.     Дали св. Василиј Велики верувал во молитвеното застапништво на светителите и дали им оддавал почит?

Доколку св. Василиј не ги почитувал претходните светители и немал увереност во нивната застапничка молитва пред Престолот Божји, зошто тогаш се радувал на нивните мошти? Или зошто така велелепно ги величал во своите беседи? Но, тој во своето писмо до св. Амвросиј Милански, јасно вели:

„Со твојата  искреност и ревност во однос на блажениот епископ Дионисиј ја сведочиш сета своја љубов кон Господа, твојата чест кон твоите претходници, и твојата ревност кон она што е чесно. Нашата наклонетост кон верните браќа служители се пренесува на Господ, Кому тие Му служеа. Оној кој почитува човек кој се борел за верата, докажува дека и тој има ревност кон тоа.“

Тоа не е единствениот текст кој излегол од неговото перо и уста, посветен на величање на светителите. Св. Василиј Велики, исто така, има неколку беседи кои ги искажал на денот на кој се чествуваат светителите на кои се однесуваат беседите. Освен онаа беседа за св. Варлаам, тој почест им оддава и на светата маченичка Јулита; 

на светиот маченик Гордиј, за кој кон крајот на својата беседа се изразува вака: „Како што секогаш го гледаме сонцето и секогаш му се восхитуваме, така и споменот на овој маж секогаш за нас е светол, бидејќи споменот ќе биде вечен за праведникот (Пс. 111, 6), и кај оние кои живеат на земјата, додека постои земјата, и на небото, и кај праведниот Судија, Кому слава и власт во веки веков. Амин.“;

на светите  Четириесет маченици: „Честа што ја оддаваме на доблесните од нашите (Бого)службени книги е доказ за нашата добра волја (благорасположение)  кон заедничкиот Господ...“

на светиот маченик Мамант, каде кон Бога молитвено вели „да ја сочува Црквата цела непоколеблива, оградена од великите столпници маченички...“

Во Василиевата Литургија, исто така, свештеникот се моли:

„За Свети Јован, Пророк, Претеча и Крстител, за светите славни и сефални Апостоли, за светиот (името), чиј спомен го славиме, и за сите Твои Светии; заради нивните молитви посети нé, Боже.“

Дополнително:

Меѓудругото, св. Василиј Велики бил монах и има напишано неколку дела за монаштвото и писма до монаси, и тој, исто како секој друг православен свет отец, верувал дека Светата Причест е вистинските Тело и Крв Христови: Оној кој кон Причеста со Телото и Крвта Христови пристапува без сфаќање на целта со која се дава, не стекнува никаква корист. Оној, пак, што недостојно се причестува, ќе биде осуден; и верува дека освен Светото Писмо, на Црквата Христова и’ е дадено и Светото Предание: „Некои од догмите и евангелските вистини (кеrygmа) кои се зачувани во Црквата, ги имаме од пишаните поуки додека пак други ги имаме примено усно од Апостолското Предание преку зачуваното наследство.  Тие ја имаат истата веродостојност и сила како и пишаните текстови. Ова никој не смее да го негира, никој и никогаш, кој е барем малку упатен во Црковната практика. Ако направиме обид да ги отфрлиме таквите преданија како да немаат пишан авторитет, врз основа дека нивната важност е мала, ние ненамерно  ќе му наштетиме на Евангелието или побрзо нашите заеднички толкувања ќе го сведеме само на ништожно изразување (За Светиот Дух глава 27)“ 

Значи, да сумираме: Св. Василиј Велики не само што ги почитувал иконите, туку и велел дека треба да се иконописуваат светителите; тој не само што ја почитувал Богородица како Богородица т.е. Онаа која Го родила Исус Христос нашиот Бог, туку и верувал дека таа молитвено не’ застапува пред Нејзиниот Син; св. Василиј не само што ги почитувал моштите на светителите, туку кон тоа ги поттикнувал и останатите Христијани, како израз на својата ревност кон вистинската вера; тој во своите беседи им оддава голема чест на светителите и кажува дека тие се застапници за верните; светителот целиот свој живот го поминал како девственик-монах; верувал дека Светата Причест е Самите Тело и Крв Христови; Светото Предание е исто така веродостојно како и Светото Писмо ... 

 EvAngelos напиша:

Раните црковни "отци" (…Василиј…)

-     не биле православни,

Е мене баш ме интересира, ако св. Василиј Велики не бил православен, тогаш што бил? „Изворен“?  

Изменето од Maran Ata - 14.Април.2010 во 10:21