Окупација од Бугарската војска 1941

Чоли, ако не ти се дискутира, не дискутирај, што да ти правам јас што некои работи не ти се допаѓаат, никој со сила не те тера да ги прифатиш, верувај си во што сакаш, ама вакви испади тука да не видам!

чоли напиша: Македон напиша: <span style="font-family: Arial;" lang="MK">За време на Втората                       светска војна, црквата била запалена  од страна на бугарските                       окупатори и не биле најдени остатоци од богатиот црковен                       инвентар-иконостасот, олтарот и др.</span>http://www.staroskopje.vestel.com.mk/sites/c30/c30crkvi.htmlВо "Извори" имате и сведоштва на скопјани, а како што гледам има многу од Пајко Маало ( местото каде се наоѓала Црквата ) што сведочат, а оваа страна е според тие сведоштва правена. Не се само два-тројца сведоци кои покажуваат на Бугарите, повеќемина се, меѓу кои и жителите на Пајко Маало. Хе ,Хе... во овоj извор не става дума за некакви "златни икони" - току за иконостас и олтар. Како видохме от спомените на проф. Вакарелски - олтарот бил мермерен - тоj не може да изгори ниту да се пренесе по време на пожарот. Вакарелски не е описал за ценност иконостастот на "св. Богородица" за разлика от иконостасот на на "св. Спас"

Богатиот црковен иконостас-инвентар...на што асоцира тоа?
За Свети Спас нема спор, ако навистина така се спасип и сочувал, тогаш и нема зошто да биде обвинуван некој за тоа, ден-денес си стои, иако и самиот професор го обвиниле дека чепка каде што не му е местото, ама никој никогаш не го обвинил за ништо, ниту старите скопјани денес не говорат дека тоа го украле Бугарите или слично за разлика од Света Богородица, каде сведоците се многу, нема како да го прескокнеме тоа...па војската тука...па изнесувања....

Слово на Архиепископот Охридски и Македонски г.г. Стефан

ВОЗОБНОВЕНА ДУХОВНАТА ТВРДИНА НА СКОПЈЕ

            Да Му благодариме на Бога, по молитвите на Пресвета Богородица, што ни го дарува овој ден за радост, за радост на благочестиви христијани во Скопје и Македонија, за радост на сите богољубиви луѓе, за радост на земјата и небото и на целата Божја Црква.

Храмот е дом Господен и претставува „парче небо на земјата!” Негова основна цел е да им Го доближува Бога на луѓето, како и тоа нив, луѓето, меѓусебно да ги зближува. А, градењето на сакрални објекти, на храмови и манастири, значи градење на вечност и вградување во неа.

Со денешниов чин на осветувањето, конечно, се исполнија желбите на многу побожни скопјани, кои посакуваа да се возобнови некогашниот катедрален храм, храмот кој со децении бил духовен столб и место за духовна поткрепа на многу скопски и македонски генерации. - Опожарен и разграбен, разурнат и потиснат од многу планови и желби на времето, со децении овој свет храм лежеше под своите урнатини и под тежината на нашата негрижа.

Ќе потсетам: неговата градба била оштетена од пожар при крајот на Втората светска војна како и од катастрофалниот земјотрес што го зафати Скопје во 1963 година. Но, овој храм најмногу настрадал од несовесното и безбожно однесување на оние кои го изгореа повеќе од пожарот и од оние кои на него удрија посилно и од земјотресот.Околу овој храм присутна е невидена противречност: истиот бил подигнат во време на Османлиите, во време кога со Скопје и со Македонија владееле друговерни, а бил урнат во солидарно Скопје и во слободна Македонија!

Слово на Архиепископот Охридски и Македонски г.г. Стефан

Даже и архиепископ Стефан не обвинува Бугарите. Видно е коj е обвинет!!!!

Изменето од чоли - 25.Октомври.2009 во 16:08

Истината според МПЦ:

Но, овој храм најмногу настрадал од несовесното и безбожно однесување на оние кои го изгореа повеќе од пожарот и од оние кои на него удрија посилно и од земјотресот.Околу овој храм присутна е невидена противречност: истиот бил подигнат во време на Османлиите, во време кога со Скопје и со Македонија владееле друговерни, а бил урнат во солидарно Скопје и во слободна Македонија!

Македон напиша: чоли напиша: Истината според МПЦ: Но, овој храм најмногу настрадал од несовесното и безбожно однесување на оние кои го изгореа повеќе од пожарот и од оние кои на него удрија посилно и од земјотресот.Околу овој храм присутна е невидена противречност: истиот бил подигнат во време на Османлиите, во време кога со Скопје и со Македонија владееле друговерни, а бил урнат во солидарно Скопје и во слободна Македонија! Значи пак некој го запалил, ама после тие другите правеле што правеле. И прочитај дека бил урнат во солидарно Скопје, што значи се мисли на тоа што остана од него...

Ами да питаме негово светеjшество г-н Стефан коj е запалил храмот и имало ли е грабеж?

Македон напиша: Не, Неговото Блаженство, Архиепископот г.г. Стефан бил мал и не бил во Скопје, ама ете, еден Архиепископ, неговиот претходник, г.г. Михаил бил сведок на настанот.Сепак, можеби така е најдобро ( иако ниту овие сведоштва не може да ги ставиме под тепих ), да се праша некој дали се чува нешто во МПЦ, јас ќе пробам да видам, познавам луѓе, дел од МПЦ, можеби би знаеле, уште вечерва ќе пишам на едни мои блиски пријатели, па ќе видиме тие што ќе најдат, ако успеат нешто да најдат, одма ќе поднесам извештај овде.

Така е наj добре ... инаку ке си вадим очите без полза во нерешими спорове.

Прилепчани со крв ја натопија слободата


Веста за уривањето на бистите на нашите другари, учесници во антифашистичката борба, ме потресе затоа што сум жив сведок на тој масакр што се вршеше во касарната во Прилеп, од страна на бугарскиот фашистички окупатор.

Ќе говорам за овој настан за да знаат младите луѓе какво злосторство беше тоа. Уште од 1941 година бугарските окупатори почнаа да апсат учесници во НОАВМ. На тоа претходеа неколку судски процеси. На 10 септември 1942 година во раните утрински часови ме уапсија и мене. Во командата затекнав пред мене тројца уапсени. Едниот беше Киро Ќосот, вториот Сока Џигичиќ, а третиот непознат. (Непознатиот после дознав дека бил к*рир и држел врска со одредот "Димитар Влахов"- доказ дека Димитар Влахов не е формиран во 1944 година. Тие денови бугарските окупатори во нерамна борба со одредот, убиле осуммина партизани и заради застрашување на народот ги изложија на плоштадот во Прилеп. Ние тројцата останавме три дена во командандата во една просторија. По измачувањето на секој поединечно, ни наредија да стоиме простум, а зад нас стоеше полицаец и при применување на познатото бугарско тепање ( станува збор за познатото десет удри-едно брои, луѓето кои успеваа да излезат живи, излегуваа како инвалиди, со психички растројства и слично ) не враќаа во просторијата завртени спрема ѕидот да стоиме право. Често пати паѓавме не можејќи да издржиме гладни, тепани, по табаните на нозете. По убивањето на партизаните, ноќта дојдоа бугарските агенти од пијанка и почнаа на самото место каде што стоевме со сета нивна снага да не газат, да не маваат и слично. Киро Ќосот почна да повраќа крв. Сотка Џигиџиќ на кого рипаа со сета сила, речиси беше полумртов. Другиот ден донесоа уште три девојки, монополски работнички: Добрица Јордановска, Боца Ивановска и Горица Атанасовска. Откако и нив му го удрија познатиот бугарски ќотек, сите во камион не натоварија и не однесоа во прилепската касарна. Во касарната не сместија во една мала соба, а преку тенкиот ѕид кај што беше мачилиштето с? се слушаше. Таму веќе биле натискани во собите околу 80 затвореници. Истиот ден во мачилиштето почнаа со тепањето. Полицискиот началник Коцарев беше главниот тепач. Не тепаа со врзани нозе по табаните потоа во кофа со ладна вода ни ги ставаа нозете да се освестиме. Применуваа и горење со цигари по нашите тела и како пачаври не кошкаа по нозете. Така, сите нe мачеа сe до 19 септември 1942 година. На 19 септември 1942 година, однесоа една група на стрелање. Деветнаесет прилепчани се стрелани на местото каде што беше поставен споменикот. к*ртулија двајца другари, покривајќи се под телата на убиените, Петко Велковски и Тоде Ристевски. Тоде доживеа психичко растројство, а Петко за овој настан има пишувано за нашата историја. (Пред неколку години Петко почина). Чекавме што ќе биде со нас.

Воениот суд не можеше да оформи процес за судење оти немаше признавање - херојски го издржавме ќотекот. Затоа беа одлучиле да не интернираат во логорите во Бугарија. Девојчињата не однесоа во логорот Свети Николе во Асенов град, Бугарија, машките (54), во Еникеј - Крсто Поле, Ксантиско. Беше рано сабајле на 22 септември 1942 година, кога не депортираа. Многу од прилепчани не плашејќи се од полицајците и од нивните пендраци дојдоа на железничката станица и ни подаваа, некои пари некои храна. Не качија во вагони за превоз на добиток и така затворени без вода и храна продолживме до наведените логори каде што повторно бевме изложени на малтретирање, но тоа е посебна приказна. Во логорот останавме околу година дена.

Сега размислувам и се прашувам кои се овие луѓе, нелуѓе што го направија овој вандализам. Јас го знам прилепскиот народ како мирољубив херојски, патриотски народ и дека ги цени жртвите што ја дадоа својата младост за ослободување на Македонија. Крвта на овие другари за сите загинати е соѕидана во темелите на оваа земја. Историјата никој не може да ја бриши. Таа останува, има свои корени. Поради сите овие настани што ги спроведе бугарскиот окупатор во Прилеп 1942 година, ние борците од НОАВМ ја нарековме крвава година.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Еве нешто за стрелањата во прилепската касарна, како објаснение на сликите кои ги постирав за тамошните стрелања.

Тоа што е болдирано и закосено е мое објаснение.