Окупација од Бугарската војска 1941

Чоли  си играш со моето трпение....следниот пост на бугарски јазик и ќе ти избришам се од темата.

Куцаров планирал жртвите од Дабничкиот масакар да ги закопа во песокот покрај Дабничка река но во последен момент се премислил поради можноста телата лесно да бидат откриени и откопани од диви животни…
Изутрината Куцаров заминал со мотор да бара нова локација каде што ќе бидат закопани жртвите…
Локацијата ја нашол во близина на воените магацини кај Црвени Брегови а за да нема сведоци помеѓу стражарите, истите биле заменети со негови доверливи луѓе. Телата на убиените откако цел ден лежеле на патот, вечерта биле натоварени во камион и закопани во близина на оградата од магацините.
---
Сега относно снимката... Таа требе да е била направена на следиов ден (20.09). Телата веке са биле изкарани на патот (нели цел ден са биле таму?). А од снимката не личи да са на патот. Тие са во некаква долчинка. А и зошто да се прави снимка? Нели Куцаров е сакал да запази таjна и на другиот ден е заменил полицаите со свои надеждни луге... Не му требе показност на Куцаров...

чоли напиша: Бугарин по рождение не би допуснал дребни граматически грешки кои ги има во песната. Вакви би допуштил Македонец учил бугарски език. Пак кажувам - ослен разказот на Петко нема ништо друго черно на бело. По воjната требе да е имало судебен процес. Имало е свидетели, имало е разпити отразени во протоколи. Би имало и ексхумациjа на труповете... А целата историjа се гради на кажаното од баj Петко. Ами ако лаже?

Чоли, не допушташ обичен полицаец, на пример со ниско ниво на писменост да напише она што го напишал? Не допушташ да бил едноставно хуман човек на кој му се згадило од она што го видел? 
Сите ли лажат, ако за вас настанот не е познат?

70 ГОДИНИ ОД ДАБНИЧКИОТ МАСАКР

На 19 септември 2012 година се навршија 70 години на едно од најголемите злосторства на фашистичките окупатори во НОВ, не само во Прилеп, туку и пошироко. Тоа е познатиот Дабнички масакр. Од злочинот не останале  рамнодушни и непријателските војници и полицајци.

Дабнички масакр е наречен, затоа што во септември 1942 година од селото Дабница во прилепските касарни биле затворени сите мажи без разлика на возраста. Голем дел биле под истрага во окупаторските затвори, а еден дел и интернирани. Точно 43 Дабничани биле испратени во бугарскиот концентрационен логор во близина на Ксанти. Кулминација е дабничкото стрелање на 19 септември во месноста Дабнички завој, меѓу Прилеп и Дабница, каде поголемиот дел од стреланите биле дабничани.

Не случајно страдале дабничани. При формирањето на одредот "Димитар Влахов", на 16 мај 1942 година, Дабница била партизанска база, а населението учествувало и помагало со храна, облека и друго. На крајот на август, сите жители учествувале на советувањето и прославата, одржана на местото на формирањето на одредот во месноста "Гарван". Плус, со успешни акции на одредот, кои го предизвикале непријателот за Дабничкиот масакр. Во септември, окупаторите презеле офанзива против народно ослободителното движење. Особено за уништување на одредот "Димитар Влахов". Презеле свирепи акции за уништување на востаниците по секоја цена. Со нови единици го "чешлале" теренот  и масовно апселе. На 14 септември, специјалните единици, неколку десетици агенти и полицајци влегле и уапсиле 54 мажи. Ги затвориле во гарнизонскиот затвор, претворен во мачилиште. Меѓу нив бил и Рампо Левката, адвокат, кој поради своите заслуги во НОВ е прогласен за Народен херој. Тој е убиен во касарните. Поради храброто држење, бил убиен и дабничанецот Сотир Дамески. На 19 септември биле издвоени 18 затворениците за стрелање. Бил исцениран напад на колоната, по што следувало стрелање на врзаните дабничани и прилепчани. Да не има некој не убиен, со бајонети биле прободувани телата на стреланите: Аце Мрчески, Алекса Бешироски, Андон Нунески, Атанас Нунески, Алексо Мазгалоски, Андон Слабејкоски, Адем Адемоски, Гога Нунески, Димко Мрчески, Душан Бешироски, Добре Јованоски, Киро Ќососки, Ордан Паноски - Кабецот, Ордан Кузманоски, Ордан Јованоски, Сотир Сотироски - Џигиџик и Тоде Кремчески. Меѓу стреланите, еден успеал да преживее. Тоа бил Петко Велкоски кој бил погоден само со еден куршум, а при бодењето бил двапати несмртоносно прободен. Со натчовечки напори успеал да се извлече. Тој бил жив сведок на крвавите денови на окупацијата. Предходно, успеал да побегне и да се спаси и Тоде Ристески - Келешот.

Дабничкиот масакр бил невиден злостор на бугарските окупатори, наедно повод за омраза не само на Македонците, туку и од хуманите Бугари. Репресалиите го омасовиле народно ослободителното движење.

За загинатите дабничани и прилепчани, на местото на стрелањето, во месноста Дабнички завој, во 1972 година е подигнат "Споменикот на жртвите на фашизмот. Тој е дело на академскиот скулптор, прилепчанецот, Димо Тодоровски. Споменикот се состоеше од мермерна плоча и бронзена човечка фигура. На плочата стоеја имињата и презимињата на стреланите борци, вклучувајќи ги двете жртви во прилепските касарни, Рампо Левката и Сотир Дамески. За жал, ја нема повеќе бронзената човечка фигура. Исчезна тоа врвно дело на големиот скулптор, а требаше вечно да потсетува на крвавите денови.

Во 2002 година, пред одбележувањето на 60 години од Дабничкиот масакр, се случи повторно масакр. Жртва беше споменикот во Дабнички завој. Бронзената човечка фигура беше целосно уништена од три лица, поради имотна корист. Обвинетите беа осудени. Но, каква корист од тоа, кога бронзеното сведоштво го нема да го симболизира непокорот на дабничани и прилепчани, кои, покрај големите ѕверски мачења и тортури, гордо заминале без да откријат нешто за организацијата, одредот, активистите или слично. Подоцна беше украдена бистата на Блаже Спиркоски - Воденски, беа украдени повеќе бисти од Алејата на Народните херои во Паркот на Револуцијата. Добро е што тие се обновија, со што градот покажа почит кон хероите.

По 10 години без бронзената фигура, апелирам до надлежните да се обнови "Споменикот на жртвите на фашизмот" во Дабничкиот завој, со што трајно ќе се остави нем сведок, кој ќе "зборува" за овој голем настан од богатото и славно минато на Прилеп - Градот Херој.

Рубин Белчески - историчар

mungos80 напиша: чоли напиша: Песната што ја покажа анастеа е од бугарин. А на сликата нема жени.

Бугарин по рождение не би допуснал дребни граматически грешки кои ги има во песната. Вакви би допуштил Македонец учил бугарски език. Пак кажувам - ослен разказот на Петко нема ништо друго черно на бело. По воjната требе да е имало судебен процес. Имало е свидетели, имало е разпити отразени во протоколи. Би имало и ексхумациjа на труповете...
А целата историjа се гради на кажаното од баj Петко. Ами ако лаже?
И снимкатта не е убедлива - стрелането е станало през ношта, а снимката е дневно време правена. Ами ако снимката е правена некаде во Полска например?

чоли напиша: mungos80 напиша: Чоли , добро знаеш дека е дозволено само на македонски јазик. Ти прави се луд , јас ќе бришам. Не те мислев толкова правоверен како Македон Алекс (каде се изгуби колегата ти?) ... Но зошто ми затри и постот коj беше на македонски? Без него репликите и на колегата висат некак си во воздухот

Преведено:

Во исто време, претставниците на бугарската администрација во Македонија - цивилна, воена и полициска се "на борбена нога". Упатствата и наредбите кои пристигнуваат од Софија се строги, бескомпромисна. Ова може да се види од упатството, која издава командантот Петтата армија, генерал - мајор Бойдев, испратена на 6 октомври 1941 година до бугарскиот воен контингент во Македонија / со ова упатство е запознаен и административниот и полицискиот апарат /. Во неа се вели: "Кога борбата со партизански одреди и групи не е силите на администрацијата и полицијата, војската ја презема целокупната водич како има на располагање сите средства со кои располага администрацијата, полицијата и сите воени средства. Герилците треба да бидат уништувани безмилосно со користење на сите средства на располагање: минофрлачи, артилерија. Секоја куќа од која се пука треба да биде урната со воени средства или да биде запалена со бензин или гас. При борбата против герилците да не се применува Женевската конвенција. Таа останува во сила само во случај на фаќање на падобранци. Герилците да се убиваат на место затвореници да не се земаат. Села во кои се кријат партизани, да се палат и се даде рок од два часа на жените, децата и старците да ја напуштат селото. Секој фатат со оружје да се убива на место. "

http://www.oldprilep.com/vojna-mir/dabnichkiot-kolezh.html

Изменето од mungos80 - 19.Ноември.2012 во 16:29