Ѓорѓија Мијакот Скендербег Ѓерѓ Кастриот

Ај да не речеш дека сум лош еве ти читај

Мијаците, гардејци на Александар Македонски, Брсјаците, брзите коњаници

Иван Блажевски
<>
На Балканскиот Полуостров од старо време живееле осумнаесет словенски и дванаесет несловенски племиња. Меѓу нив се и Македонците, односно Мијаците, потоа Брсјаците, Шопите, Мариовците, Јеновците и другите, но и несловенските Тоски, Арнаути, Грци, Ерменци, Арапи, к*рди, Куцо-Власи и уште некои други.

Ова го наведува познатиот македонски преродбеник Ѓорѓија Пулевски во неговата книга „Славјанско - маќедонска општа историја“, издадена во 1893 година, а објавена во Македонија ова лето од МАНУ.

Книгата содржи повеќе од 1.000 страници, а во себе носи досега необјавен материјал, кој според многумина историчари кај нас, може од корен да ги промени македонските историски читанки, во однос на потеклото на Македонците, на македонскиот јазик и народите кои живееле во овој дел на Балканот.

Во единаесеттата глава на ова обемно дело, Ѓорѓија Пулевски,

галички ѕидар, војник и самоук историчар, дава податоци за старите славјански племиња и за регионите каде тие живееле, „за да си знајат секој народност кога и от коде је дојден во Полостроф“.

Според него античките Македонци се Славјани, чии потомци се денешните Македонци, односно Мијаци!

Во „Историјата“ тој најнапред ги наведува словенските „соеви“ на Балканот: Јеновците, Торлаците, Брсјаците, Мијаците, Бондарците, Мариовците, Кардалинците, Ајраните, Врбаците, Пчинците, Улуфите, Свеневците, Чолаците, Челјанците, Задгорците, Шумадинците, Црните Шопи и Белите Шопи.

Пулевски ги наведува и несловенските племиња: Арнаутите, Тоските, Куцо-Власите, Грците, Јуруците, Ерменците, Арапите, к*рдите, Евреите, Еѓупците, Татарите и Гагаузите.

Тој се задржува детално кај сите нив. Пулевски е убеден дека Мијаците се старите македонски Словени, народот на Александар Македонски и негова гарда и оти Мијак е кратка форма за - Македонец.

„Мијаци - кусо речено, Македонци - продолжено речено. Мијак значит бистар ум, хора бистроумни, оште Македонци“, пишува тој. Мијаците, додава Пулевски, живеат во регионот на Долна и Горна Река, горни Дебарски округ и Кичевски округ, а иселени Мијаци има и во Смилево, Битолско, Крушевско, Папрадишта, Орашје и во Бабунската околија.

Галичанецот Пулевски смета дека Брсјаците се викале така зашто биле брзата коњаница на Александар Велики.

„За брсјачко место им је Кичева, Порече, Деборца Охридска, Издеглавска околина, Белички реки...“.

Црните Шопи се викале така зашто црни одежди носеле, а еднакви биле со Белите Шопи. Првите живееле во околината на Ќустендил, Струма, Саса, Банско, Кресна, Дупничката околина и Горна Џумаја. Белите Шопи живееле во околината на Софија, Банско, Ниш, Морава, Самоков и Ихтиман.

Денешните Албанци Пулевски ги дели на две групи: Арнаути и Тоски. Според него, Арнаутите се потомци на Траките, а Тоските на Фокитите. Арнаутите меѓу себе со Тоските се нарекувале Шкиптари. Првите живееле најнапред во Тракија (просторот меѓу денешна Грција, Бугарија и Турција), за подоцна римскиот император Трајан да ги премести кон Јонско Море.

„Кесар Трајан римски като царувал, тики, заради дружението им со Уните Траките ги кренал от Тракија и ги заселил во Музекија, близу до Тоскине. Арнаутското старо име им било Траки“, напишал Пулевски.

Тоските, според галичкиот историчар, живееле во околината на Корча, Старова, Јанина, Берат, Епир, Елбасан, Музекиското поле, а ги имало во атинскиот округ.

За Грците, Ѓорѓија ни предава дека така се викаат по името Горци (гора - шума), а и Турците ги нарекувале Кара Качанлар (шумски бегалци).

„Ама Грци народно име немајет, токо сами меѓу них си се велет Уруми (Римјани), ама по историја Грцине ги познаваме за Еѓупци (Египќани), а не за Јевропејци“, напишал Пулевски, кој нив ги лоцира во Елада и во Пелопонез.

Ѓорѓија Пулевски починал во крајна сиромаштија во 1893 година во Софија, неколку месеци откако го завршил ракописот на ова значајно дело.

Мијак  е сега отиди и прашај за мијаците, не може секогаш се јас да ти кажувам потруди се малку еве распрашај се за мијаците

E kako sega Makedonec ????

Pa sea stoe e ?

Albanec , MAkedonec, Srbin ili Grk ???

У исто ово доба на мутноме небу српском засја необичним сјајем нова једна звијезда, која обасја великим надом сав хришћански свијет. То бјеше: Ђурађ Кастриотић Скендербег, господар Арбаније, највећи јунак, најславнији витезсвога доба. Прађед Ђурђев звао се Бранило и био је велики властелин српски. За владе последњег Немањића, цара Уроша V, Бранило је био управник Канине, а касније његов син Константин Браниловић постаде управник Полога.
Још касније, Константинов син Иван иостаде господар цијеле Маће у Арбанији, па ту у Маћи овај Иван Браниловић и жена му Војислава родише око године 1403. сина Ђурђа, који се касније прозва Кастриотић Скендербег. Но још за дјетињства Ђурђева Турци покоре Маћу и цијелу Арбанију, па одведу Ђурђа као таоца у Једрене. Ђурађ одрасте на двору султана Мурата II и још тамо показа толико јунаштва и мудрости, да га је султан врло заволио и од милоште прозвао га Искандербег, што ће рећи: господин Александар или господин Браниловић јер Александар се српски каже Бранило или Бранко. Те по том турском надимку „Искандербег" српски народ га прозва „Скендербег", па онда се и он сам тако назва. Кад Турци једном починише страшан покољ у Маћи, Ђурађ одбјегне од султана, ускочи у Арбанију, сакупи народ око себе и дигне велик устанак, па у брзо ослободи и очисти од Турака сву Арбанију и почне владати независно у својој престоници Кроји. Кастриотић је живјео у пријатељству са Стеваном Црнојевићем те њих двојица заједнички ратоваху с Турцима. Ђурађ Кастриотић владао је Арбанијом пуне 24 године, крвећи се непрестано са Турцима. За те 24 године Ђурађ је у шездесет и неколико љутих бојева разбио турску војску и потаманио силне Османлије. Вели се, да је за те 24 године Ђурађ Кастриотић сам својом руком посјекао око двије хиљаде Османлија. У сваком боју он је био први, а кад се уступало последњи. Бјеше то човјек силан, врло крупан; висок, лијеп, ненадмашно храбар и неуморан. И гдад, и жеђ, и топлоту, и хладноћу — он је подносио челичном издржљивошћу. За умор није знао: док није ослободио земљу од Турака — никада није спавао више од два сата дневно. Но крај свега јунаштва, он је био и врло мудар, досјетљив и лукав, али и врло милостив, великодушан, дарежљив и побожан. Са ових врлина пронијело се име Ђурђа Кастриотића по цијелом тадањем свијету. И моћни владаоци и убоги сиромаси бјеху упрли очи у овога великога Србина и од њега се тад надаше своме спасењу цијело Хришћанство, јер име Ђурђа Кастриотића бјеше највеће страшило за Османлије.

изворник: Кратка повјесница Срба (од постања до данас) / Сима Лукин Лазић


Georgios Kastriotis: He was also known as Skenterbeis. Greek Epirotian prince son of Ioannis Kastriotis, medieval feudal lord of Krugia, in North Epirus. Georgios Kastriotis was born on1405 in the citadel of Krugia. He became legendary for its tries to unify the population of Epirus and eliberate the region from the Ottoman invaders. He fought against the Turks for 50 years and he did not lost any battle. He was concerned also about sociological and political issues of its era, and he was accepting as prime values the teachings of the major medieval Greek philosopher Georgios Plithon Gemistos, who was arguing for a neccesity of a definiton of the medieval state and the diversification between the warrior and the farmer. Georgios Kastriotis became a legend for the suppressed by the Muslim invaders Epirotians, and all Greeks. His figure was untill the 19th Century, considered as National Hero of resistance and military success. With the illegal creation of the Albanian state in 1914, the unorganized and savage till then Albanian tribes tried to invent a medieval history in order to justify the existence of their illegal state. So during the communist era, the stalinist regime of Enver Xoxha adopted the legend of Kastriotis forging the true history, and his origin. It was a clear example of newly created statal forms which in the lack of proper history are forging the legends of other nations. The Greek Epirotian origin of Kastriotis is easily demonstrated by simple arguments. Georgios kastriotis was cristian orthodox, in contrast with the big majority of the Albanians which are muslim (90%). His name was Georgios (ancient Greek name), and his surname Kastriotis (Kastro in Greek means castle, Kastriotis is called the person from the castle or the person with the castle). The majority of the Albanian names are Ahmet or Suleiman or something like that. Finnaly in his letter to the Prince of Taranto Jovanni Antonio, Kastriotis says: " Our ancestors were Epirotians, from which Pyrros the King was born. Who won the Romans and occupied Taranto and other cities of Italy. You do not have fighters to resist in the Epirotian courage" ("Georgios Kastriotis", K.Paganel, p.156, 1860).

hektor напиша: a be neka kazuvaat sto sakaat , kakov spomenik u prilep , mislite ke go dozvolime toa

vcera v skopje bese jungla.....ej kako da stoev vo sred tirana.......

Аха, гледам дека во Прилеп ге се гради, по примерот на француската легија на странците, алеја на странците!

А ќе се гради ли споменик на етнички македонец? Или, тоа не е во мода во Македонија?