Ваша поезија

Me probode vo srce
i zasemeten talkam
na kolena lazejki ili so glava vo zid,
krvav i beden,
od togas koga vidov
ona sto ne trebase da vidam,
a nitu da znam sto gubam.
Ova ne e dobro,
ova ne e mudro,
samo e plac
ocaen i grd
koga sudbina se mrazi i kolne,
a milost nema nikade,
nitu nekoj  da rece deka podobro ke bide.
A tolku sakav i jas covek da bidam
obicen i mil
so mani isti kade sekade gi ima,
no smeenje glasno od oblaci slusam
od kade prst kon mene pokazuva
zosto docna e sega.

Фала ти мајсторче,
почестена сум

filmadzijka напиша: Ученик Поглед вперен во бел лист со релјеф од потни дланки. Главата станува претесна за густата празнина што се шири и пулсира со ритмот на троми секунди. Усните докасани и суви ја шепотат молитвата на задачата. Ни одговор, ни знак. Грепкањето на туѓите пенкала, бразди прави по тегобноста со `рѓосаниот клинец на неизвесноста. Ѕвон. Што ли има дома за вечера. ...

Velis od mene ne baraj nisto
za da ne me zagubis,
a velam sto li sum imal
za da mozam da zagubam,
zosto samo igracka zanimliva
i odminliva ti vide
tamu kade i ja nema,
no lazi se, jas da te sprecam nema
za da ne te zagubam
iako sum te nemal.
Igrajki so nisto
i ne znaejki za nisto
zosto sme nisto,
gledame vo nisto
i ne cekame nisto,
ne znaeme zosto
i tolku daleku sme od kako.

и да е празно
и да нема иднина
и да е само лага
и да е фантазија
и утре да се освестам од ова
не пронаоѓајќи траг од тебе
многу докази дека си бил сон
многу докази дека сум се лажела....
би вриснала на сиот глас од болка и тага
барајки го назад сонот исполнет со тебе
па макар само таму да те имам
па макар и да ми е последно на светов.
тоа е се што сакам
ти си ми се што имам
најголема подршка која секогаш е со мене
некој кому можам се да кажам
Боже доззволи да биде со мене барем вака
тргни ја физичкава болка која ми нанесува страв
што ли ке речат во понеделник?
што ми е?
кога се губам од болка
кога несвестица ме фаќа
само си велам со глава нагоре
како прав син молитвеник
грешен,
-Боже ти само ангели зимаш
остави ме мене овде не сум ангел
остави ме тој да ме чува
без него и ништото е се.

utra kako i sekoe samo jas na edno mesto na koe mnogu retko se naogav...sega i ne se kaam sto bilo taka,kafe...pa sekade ima kafe...mozes da go ispies so sekogo pa i so najgolemiot dusman...no sega i ne e vazno sto moeto ostana nedopieno...nisto nespecificno za mene...od kogo e blagodaram....nad mene kako po nekoe nepisano pravilo orli na site strani....ke im dojde kraj....neretko mi se slucuvalo i mi se slucuva sevo ova....no kafe ne blagodarm....mozebie premnogu docna ...ili premnogu gorko za da mozam da go konzumiram .....

Дома

Боже, одведи ме дома,
кај таа прастара лулка што го заспива здивот,
а на ѕвездите им црта портрети од светлина.
Сите свои бродови ги упатив кон бескрајот,
не знаејќи дека тој е во мене
од денот кога трите наречници ми прорекоа
дека душава ќе ја хранам со стихови.
А ти Боже, во косава ми ја плеткаш зимата,
во очите ми ја пресликуваш летната жед,
а по телото - порите на есенското лисје.
Само пролетта ми ја оставаш во духот,
нескршлив сведок на испрекинато издигање
и бесконечно паѓање.
О, знаеш ли дека спомените
не се сплескани во малиот албум
што го чувам од векутума века.
Спомените се пред и после
молњата на фотографскиот блиц,
како разделница на она што сум бил
и она што ќе бидам.
Боже, одведи ме дома,
кај тоа кристално езеро што го крие
талогот на времето,
за да ми каже
не каков сум бил,
не каков ќе бидам,
туку каков треба да сум
кога одново ќе се родам.
За да не згрешам Боже,
за да не ја разбудам болката
што заспала од умор, следејќи ме.
Се качувам сега на твоите ветрови,
а по себе просипувам песок,
за да го обележам патот и
еден ден пак да се вратам на истото место,
дом што го нареков, од немајкаде.
Оти душата ја врзав на еден стар даб,
да ме повика, кога кората ќе ги зарасне
буквите што се вржани на неговото стебло.