најдоброто од мајсторче62

ЧЕДО НА ВЕЧНОСТА


Ниту вчера, ниту после -
миг бескраен,
слеан во морето на вечноста

Исклесана недореченост
во каменот на незаборавот,
дрворез во расцутена цреша,
- цут недоцутен.

Стои мигот во реката на времето,
брег стамен, неронлив,
- гранитна бескрајност...

Која птица го задои
та гласот му го закрепна,
со седеф мазен го опточи?

Ниту вчера, ниту после -
миг заѕидан
во ѕидот на неодминливоста...

Миризлива несвенливост
на мостот на времињата,
недопишана страница на победата,
- сон недосонет.

Чуден пат го донесе
уште почуден го однесе
во прегратките на вечноста.

МОЛБА

Јавето ми е сон,
А сонот кошмар...

Не затворајте ми ги очите
Кога ќе умрам!

ДЕЦА
Јас не сум поет,
Од зборовите, саде, играчки си направив -
За да останам дете.
Песната со плач ја намирисав -
За да останам дете
Уште тебе да те научам
Како да играш криенка со брчките
Па обајцата да останеме деца...

ЗБОРОТ НАШ, ПРЕУБАВ



Истриј му Ја калта од старечкото лице
Со парталчиња од искинат сон истри му Ја,
Во него сонце ќе пронајдеш
- Сонцето наше низ патила пат што издлабило...

Угреј Го на жарот што жари во срцето
Со чеканите на љубовта исковај Го
И сила на меч во жилите дај му...
Потем...
Потем, едноставно, источи Го
На тивкото точилото на вечноста,
Како што се точи секој меч
За битки славоносни судбиносан,
Да сече, да сотира пред себе се.

Каков е таков е,
Од мајка страдалничка аманет е.

ПОТКОЖНО БУБАЛЧЕ

Моето поткожно бубалче има име

што се римува со имињата

на сите непрегорени пенушки на копнежот,

на сите непресушени извори на надежта,

на сите неизглодани коски на недосонот,

на сите непремостени брегови на болот,

на сите мои настојувања

да ги разоткријам тајните

на формулата по која прецизно се мешаат

мирисите на окопнатите времиња

со стравот што ме демнее

од пештерите на темните планини...



Моето поткожно бубалче ги прескокнува

времињата со безгрижност на вљубена принцеза,

во чија дијадема светат дијамантите на шегите

со кои и ја скокоткам насмевката

понежна од тулот на летните квечерини

- необмислено со никаков концепт од книгите

на војувањето на варварските племиња.





Моето поткожно бубалче ги знае наизуст

и на прсти, како молитва пред спиење,

сите утоки во кои ги усовршував дарбите

за ловење плашици во матно

и ги сортира во класорите

на недоиграните прескакулици

од најскритите сокачиња на сонот за растење

како монети од одамна исчезната цивилизација

со истата важност како и тогаш,

кога ги ковеле задоцнетите ковачите на среќата

место клуч за митниците на големите победи.


Моето поткожно бубалче...

ГРЕВОВИ

Не најдовме небо
- да те покриеме
Не најдовме сонце
- да те огрееме
Дожд не најдовме
- раните да ти ги измиеме,
а толку си мала...

Ќе имаш ли земја
Гревовите да ни ги покриеш?

ЖИГОЛО

Пожолтените ридишта
Разнижуваат монистри од воздишки,
Ветрот разнесува коледарски огнови
Низ мртвиот воздух…
Дали времето е погрешно
Или потпалувачот е некој заспан
Талкач по неговите неизоднини
Кој мора да си ја зврши работата
Како недоквакан жиголо
Што за грст фалби
Ги распалува огништата
Во сушните постели…
Никој не ги сака потпалувачите,
А нешто пријатно
Се вовлекува под кожата
Сепак...