најдоброто од мајсторче62

НЕИСКОРЕНЛИВ КОРЕН

                      Проштален говор


Црната птица на животот му дошепнала
како може сето сребро
од прегладнетите очи на СОНОТ
да го извади со обични клешти
и од него да искови клуч,
што ги отвора најтешките дверите на јавето?

А ниту татко му, ниту дедому
биле познати по вештината
со која се раѓаат ковачите на светлината.



Но имале очи - живот надрочен...

И уште:
бил раска довеана од некаде
и во полите на дреите ги носел ветриштата
што ги замрзнуваат и коските
на најстутулените мисли.

Но кој ли светец, на раѓање, му кажал
птицата бисерогласна каде да ја фати,
со каква итрина да ја намами в примка?

Песната на птицата бисерогласна
не може секој со седеф да ја опточи...

Реко, в Невратија сите што не носиш,
чувствуваш ли колку се тешки оковите
на неговата неискоренливост?

А најправин само раска бил...

КОРЕНСКО МЕНУВАЊЕ НА НЕШТАТА

Се доселив - се преселив,
се исселив – се заселив,
се расселив - се вселив...
од некаде и никаде
од секаде и невекаде
од не знам каде,
од некај – годе,
од било каде...
секогаш нов,
секогаш почетник,
перспектива без минато
и минато без перспектива,
со ѕвезда на надеж на патот,
и меч на сомнеж над вратот,
како вечно тврдоглав јавач
на дивиот коњ на времето,
што никој не успеал да го скроти.

АПСУРДНА ПЕСНА
(бесмислено осмислување на смислата)


Си врви времето...
Врвам и јас -
ко нем патник
покрај сопствената сенка.

Надежта се источила од очите...
Мислата се удавила во бескрајот...
Сал сонот, опијанет од илузии,
се тетерави ко испосник
од човек до човек,
трошка отфрлена среќа
просејќи за други.

Си врви времето -
врвам и јас крај него...
Врвиме двајцата еден крај друг
како   другари од најраното детство
што го заборавиле името на причината
што ги скарала.

Си врви времето...
Врвам и јас со него...
Истекуваме заедно едне покрај друг
како две реки јабанџивки,
без поздрав,
без глас,
дури не осамне судниот ми час.

ЗАВЕШТАНИЕ
     На баба ми


Птици преселници
одамна го исколваа
житото на твоите стапалки
од калта крај Сува Чешма.
Насмевката,
што те починуваше
на црешовото дрво
во времезреење,
ја изгоре силна зима.
Сал потта
ти се вплела тврдоглаво
во корењето на троскотот
за да ме вика со твојот мирис
од пресната земја во пролет.

ДИЈАЛЕКТИКА

трепери листот лански-
млада пупка
му се насмевнува но утрото

ПАТ

И градител и проектант
и трасер
и амал бев
кога го градев
овој пат
во беспаќе што води.
Без мостови
над провалии,
без тунели
под планини,
без патокази
на крстосници..
Без дрвја крај банкините
птиците да ги зберат -
здив да здивнат.
Овој пат,
од мене што почнува,
во мене крај ке скраси
и со мене ќе исчезне...

КАКО КАМЧЕ ВО СОВЕСТА


Како да го запрам непремолкот
што може да ги опожари цветните леи
во кои цутат нашите зеднички спомени,
непремолкот што ќе ги сопне ждребињата
на сите наши планирани и непланирани игри,
што ќе го оскрнави световодот
на нашите недосонети сни,
иконата на вајстиножедните
пред која заеднички пеевме псалми
и ги величавме сите неродени светци
и уште понеродените светици?

Како да го запрам непремолкот
што навира од дното на дамарите,
како задишан демон
од најтемните понори на пеколот,
што татни во руменилото на секоја зора
со силата на подземните водопади на бессононицата,
и ме тера да им заблазувам на сите
што се спасиле од распетието на двојбата?

Како да го запрам непремолкот,
непремолчиво што молчи
во тажните очи на утрото,
во сувата насмевка на денот,
во натечените мускули на ноќта,
а да не го срушам мостот
што ни се пружа над новата бездна?



Изменето од majstorce62 - 23.Декември.2010 во 19:52