најдоброто од мајсторче62

АПСУРДНА ПЕСНА
(бесмислено осмислување на смислата)


Си врви времето...
Врвам и јас -
ко нем патник
покрај сопствената сенка.

Надежта се источила од очите...
Мислата се удавила во бескрајот...
Сал сонот, опијанет од илузии,
се тетерави ко испосник
од човек до човек,
трошка отфрлена среќа
просејќи за други.

Си врви времето -
врвам и јас крај него...
Врвиме двајцата еден крај друг
како   другари од најраното детство
што го заборавиле името на причината
што ги скарала.

Си врви времето...
Врвам и јас со него...
Истекуваме заедно едне покрај друг
како две реки јабанџивки,
без поздрав,
без глас,
дури не осамне судниот ми час.

КОРЕНСКО МЕНУВАЊЕ НА НЕШТАТА

Се доселив - се преселив,
се исселив – се заселив,
се расселив - се вселив...
од некаде и никаде
од секаде и невекаде
од не знам каде,
од некај – годе,
од било каде...
секогаш нов,
секогаш почетник,
перспектива без минато
и минато без перспектива,
со ѕвезда на надеж на патот,
и меч на сомнеж над вратот,
како вечно тврдоглав јавач
на дивиот коњ на времето,
што никој не успеал да го скроти.

НЕИСКОРЕНЛИВ КОРЕН

                      Проштален говор


Црната птица на животот му дошепнала
како може сето сребро
од прегладнетите очи на СОНОТ
да го извади со обични клешти
и од него да искови клуч,
што ги отвора најтешките дверите на јавето?

А ниту татко му, ниту дедому
биле познати по вештината
со која се раѓаат ковачите на светлината.



Но имале очи - живот надрочен...

И уште:
бил раска довеана од некаде
и во полите на дреите ги носел ветриштата
што ги замрзнуваат и коските
на најстутулените мисли.

Но кој ли светец, на раѓање, му кажал
птицата бисерогласна каде да ја фати,
со каква итрина да ја намами в примка?

Песната на птицата бисерогласна
не може секој со седеф да ја опточи...

Реко, в Невратија сите што не носиш,
чувствуваш ли колку се тешки оковите
на неговата неискоренливост?

А најправин само раска бил...