"Како во Охрид се досели бугароманството"

Тука се мешаат значењата на поимите македонски и бугарски. Ако го примениме филозофкиот клуч можеме да кажеме дека и во времето на Пајсиј не знаеле бугарски. 

Каснакоски напиша: Dobro, molel se, читал, ама дали и дома си зборувал грчки? Дали бил гркоман? А кога нема книга која не е грчка како да чита не на грчки?

Дома не говорел грчки, освен кога бил сам, односно кога се молел и читал грчки. А како да говори грчки и со кого? Зарем со мајката на Прличев, која и не го знаела?

Инаку дедото го научил грчки уште и пред да почне да оди на учи?

Гркоман е тежок збор за тој човек, затоа што тој човек и друго не знаел, а и да знаел, за него тоа не претставувало она што истото претставува за подоцнежниот период. Тој едонставно научил дека треба да чита, да се моли и да го употребува грчкиот јазик, односно да има поглед на светот каков што имал.

Не случајно таткото на Прличев се нарекувал Ставре.
Тоа било сосема нромално.

Дури и во Автобиографијата, никаде нема изразување на љубов кон народното, ниту нешто друго од страна на дедото на Прличев.

Изменето од Македон - 12.Октомври.2010 во 16:17

Pat напиша: Македон, еве едно едноставно прашање: Дали според тебе дедо му на Прличев го сметал грчкиот јазик за мајчин јазик?

Тоа не може никој со сигурност да го одговори, како што не може да одговори и дали народниот јазик го сметал за мајчин јазик. Дедото ги употребувал двата, кога бил сам грчкиот јазик, во говорот со другите не. Така е според Автобиографијата.

Изменето од Македон - 12.Октомври.2010 во 16:24

Pat напиша: Македон напиша: Pat напиша: Македон, еве едно едноставно прашање: Дали според тебе дедо му на Прличев го сметал грчкиот јазик за мајчин јазик? Тоа не може никој со сигурност да го одговори, како што не може да одговори и дали народниот јазик го сметал за мајчин јазик. Дедото ги употребувал двата, кога бил сам грчкиот јазик, во говорот со другите не. Така е според Автобиографијата. Па според истата таа биографија, дали Прличев го сметал грчкиот за мајчин јазик во детските години? Тој само се фали дека најдобро го совладал од другите дева, кои што буквално немале врска, што е показател сам по себе колку грчкиот се сметал за мајчин кај најбројното население во Охрид.

Прличев во детските години го засакал грчкиот јазик, се до дејстувањето на Миладиновци, кога почнал да го сфаќа значењето на будењето на народот.

Кај дедото сето тоа, кое кај Прличев се јавува подоцна, отсуствува, сакале ние или не. Тој е човек на постарото време, кога народот уште бил во сон за многу нешта.

Pat напиша: Македон напиша: Прличев во детските години го засакал грчкиот јазик, се до дејстувањето на Миладиновци, кога почнал да го сфаќа значењето на будењето на народот. Кај дедото сето тоа, кое кај Прличев се јавува подоцна, отсуствува, сакале ние или не. Тој е човек на постарото време, кога народот уште бил во сон за многу нешта. Не се работи за сакање и несакање, туку убаво се препознава чувството на инаквост од Грците. Врз основа на некои штури информации од биографијата и врз основа на воопштувања донесуваме пребргу некои заклучоци. Еве ќе ти кажам од личен пример: јас од татко ми многу рано го научив српскиот јазик бидејќи тој поминал дел од својот живот таму. Ама го научив како к*риозитет. Татко ми никогаш не се чувствувал како Србин, и убаво си го знае македонскиот, а и дома никогаш не зборувал српски.

Чувството на инаквост кај дедото јас не сум го сретнал.

Јас можам да дадам пример на луѓе кои не знаат македонски јазик, или пак знаат мошне малку, но сепак го задржале македонското чувство. Такви знам многумина. Чувството и јазикот не секогаш се поврзани.

Pat напиша: Ама ти чувството на инаквост не го препознаваш само врз основа на тоа што тој дома се молел на грчки. А како поинаку да се молел? Религијата во тоа време не го имала истото значење како и денес, а тој немал прилика да научи да се моли поинаку освен на грчки. Еве пак ќе ти го дадам примерот со латинскиот кај католиците. Тоа се работи кои што не треба да се мешаат. Точно е дека елинизмот во тоа време зел голем замав, ама баш дека се чувствувале како Грци, некако не ми се верува.

Не се "фаќај" за молитвата на грчки, тоа не е спорно, воопшто, дури и денес има луѓе кои се молат на црковнословенски, наместо на македонски, а има и такви, како мене, за кои црковнословенскиот е мошне далечен јазик, дури и неприфатлив за увото.

Кај католиците, латинскиот јазик не навлегол до тој степен како грчкиот. Таму сепак имало и процес на реформација, а и латинскиот јазик не настојувал да навлезе подлабоко отколку што бил, а и не влијаел на ниту еден начин врз националните чувства на народот.

Случајот со грчкиот јазик е поинаков.
Инаку, дедото, пак ќе кажам, не може да се класифицира како гркоман, елинофил или нешто слично. Дури и да ги имал грчките чувства, такво било времето, тие можности ги поседувал градот тогаш, поинакви немало. Дедото израснал со присуство на грчката култура околу себе, одел во Грчка Црква, грчките учители му биле пријатели и слично. Кај Прличев поинаку се одразило сето тоа.

Pat напиша: Во ред. Тоа што сакам да кажам е дека преродбата која што го зафатила подоцна Прличев и која што истата ја ширел и понатаму морала да има некаква основа, која што најчесто се пренесува од колено на колено, па макар и во некаква прикриена форма.

Не мора да значи дека тоа е пренесено во рамки на фамилијата. Факт е дека основа на сето делување кај Прличев имале Миладиновци, како што и тие биле поттикнати од други слависти, а не од нивната фамилија.

Не случајно Миладиновци со други луѓе ќе го употребуваат грчкиот јазик во меѓусебната комуникација со блиски луѓе.

Во тој период не случајно во една фамилија се случувало членовите да бидат под влијание на разни пропаганди.