безбојно слатко утрински

го опишав бакнежот

во моментот кога ништо паметно не ми доаѓаше на ум

заправо, имаше вкус на ништо

ништо порано вкусено

нислам дека не го запамтив, воопшто

еј, да повториме -и‘ реков

можеби помисли дека сакам на неа да истражувам бакнежи

а мене само ми беше до бакнување

„Фаталната“

Колку долго бев таму во моето совршенство сама,

Во совршен зимски ден со совршена тишина,

Таму каде што друг умира и спие јас се раѓам,

Којзнае по која пат веќе во мојот век ....

И одзвонува гласот на Фаталната умее да се смее со срце,

Нема срце, само глас без тело кој умее да повторува,

Како цитат напамет научен затоа што бил важен:

„Ќе умираш и ќе се раѓаш, во секое утро пред секоја ноќ“

А јас само ќе ја надополнам како умница тукушто испилена,

Која учела од болка на дваесет скршени коски во ист миг,

„Тука сум со тебе да живеам без душа со души две“

Ме испраќаат и дочекуваат на истиот перон.

Пак ќе ја насмеам Фаталната онака од срце,

 ќе ми каже дека магловит ми бил патот,

Сум избрала дожд, стерилност и стакло

Без изговори и со посебна нарачка како таа да ме чека мене .....

Се смее и на моите писма кои ги пишувам без да ги пратам,

Два века си назад, живееш во модерно време ми вика,

Праќаш бакнежи во ноќта без да бакнеш,

Живееш без сетила за да умреш кога ќе ги добиеш ....

Се си мислам -  растам со секое ново раѓање,

Онаа од вчера е историја запишана во моите писма,

Оваа од денес утре нема да постои,

А јас сум сепак таа една што на Фаталната и пркоси ....

„СЛИКАРОТ“

Одамна го постави белото платно за сликање,

Во коридорот на минувачи додека бараше лице,

Гледаше во платното како да одмерува празнина,

Додека рацете му беа замачкани со стари засушени бои ...

Времето го одмеруваше со исчезнати месечини,

Секоја нова родена потешка од претходната,

А тој безобразно го навредуваше секое ново утро,

Лицето за неговата слика на платно е лице на ноќта ....

Деновите ги минуваше со ефтини скици исцртани со молив,

И графитот беше скап за безизразноста на минувачот ,

За мигот кој го одзема од двете раце на маестрото,

Наместо слика на платно - корка леб и голтка вино .....

 Со затворени очи вовлекува длабоко чад од позајмена цигара,

И се обидува да остане мирен, да не псуе гласно,

Имаше по една за секој љубопитен што му ѕирка зад рамото,

Додека мрмореа со негодување за празното платно .....  

Ја чекаше тишината додека настапува ноќта,

Се смееше на измислената дијагноза која му ја закачија,

Титула „Лунарно пореметен“  како покварен часовник,

Додека ја мешаше бојата и чекаше светлина да слика ....

Некои ноќи можат да траат како век со запрено време,

Како услишена молитва на сиромашен сликар,

Да го заврши делото „Лице на ноќта“ со свој потпис,

И засекогаш да исчезне од коридорот на минувачи ...

А можеби,  ќе остане само приказна ......

НЕ!

Ми помина со рацете по белегот „Длабока лузна од глупаво детиште“ - рече пред да се насмее на глас онака задоволно, без прашања, без изнудени одговори .... само продолжи да поминува со раката по должината на белегот....

„Не ги спакував сите нешта во картонска кутија на патот од детиште до жена, ги задржав оние омилените .... засекогаш ..... Не користам кратенки, никогаш и не сум ги сакала во ниту една форма ... Нема да ги користам ни сега кога е полесно да се превртам на стомак и да ја сокријам лузната “

Се насмеа пак .... „На пазарот за месо ти си роба со грешка“ – ми рече- „Остави ме да те извадам од колосек, само за миг да добијам бес од тебе.... да те видам разлутена .... нешто , било што .... за да знам дека има надеж“ ...

„Гледаш некаде натпис Изгубено – Најдено?“

„Зошто во тебе нема светлина? Понекогаш се прашувам како те најдов, како слеп да сум те барал низ мисли, без звук, без мирис, без допир ..... како воздух“- рече и ги затвори очите .....

„Сега ја знаеш лушпата со лузна, и со затворени очи пак ќе ја познаеш нели?“

„Ти уште си играш а веќе си жена, кога ќе научиш дека сега веќе не си играш со сјајни нешта собрани од излог на продавница за играчки имаш живот во рацете ејјјјјјјјјј?“ – ми ја сврте главата за да го погледнам .....

„ Лушпата се крши без допир, мирисот може да даде чудни бои а моето дишење знае да зборува течно и разбирливо“

“На крајот од денот сите го разбираат само онаа ЗБОГУМ кажано на било кој начин а ти си исклучително добра во тоа“ – ми рече со стегната вилица ......

„На крајот на денот јас сама ќе го најдам мирисот на црно вино од чашата која е моја без да користам кратенки“ .............

И уште една насмевка умре, по којзнае кој пат .........  

„Привезок“

Еднаш одамна ставив ѓердан со желба како привезок,

Па заталкав по сокаци со стари калдрми од бели камења,

Стрмни патеки под отворено небо без светилки,

А бучниот булевар го оставив на првата раскрсница ....

Останаа зад грб сите знаци и лица што покажуваа со прст

На уличен продавач кој под мантилот криеше мапа,

Ефтина за трампа со мојот привезок за исправен правец,

По темните улички до портата на врвот за Излез со Влез ....

Застанував попатно до секој камен и понекоја клупа,

На пауза за доза отров во чад од цигари по неколку на ред,

„Што ли ќе ме убие попрво?“ - се прашав на глас,

Знаев дека и двете можат лесно да ми го одземат здивот .....

Со закован поглед на портата на врвот тргнав на пат,

Да научам како да водам љубов без тело со душа,

За да имам корист од прочитани митови кои возвишуваат,

Две тела врзани со една душа во еден здив на Влез со Излез ....

Да стигнам таму за да научам како да бидам сакана кога сакам,

Да знам дека чекаш додека слушаш само едни чекори во бучава,

Да издишеш кога јас ќе вдишам чист воздух низ црн чад,

Таму кај портата пред привезокот да ми го земе здивот ........

„ПРЕВРТЕНО“

Кога пролетта мириса на есен зема данок во насмевки,

Компензација со разлеани мириси на маслинка што цути

Со расфрлан ситен дожд по зелена трева кристално чист,

А јас не знам кого треба да повикам на танцување ....

Би ја ослободила лудата насмевка на час или два,

Да биде дел од разлеана шминка и наводенета коса,

Да надополнува тоалета на вродено лудило,

За своја среќа и туѓ подсмев и да заспиајм задоволна .....

Би ги повикала и солзите на двоен состанок,

Но тие веројатно би ме одбиле како лошо друштво,

Преценети со потценета на иста маса седнати,

А јас никако да научам да гледам во другите .....

И кому му е гајле не е воопшто важно во мојот распоред,

Кога покажуваат со прст со болка кон недостижното,

Додека бегаат по влажните тротоари со скаменети лица,

Трчање со сигурност кон својата несигурност ......

Се прашувам секогаш кога ќе го избришам прозорецот

Дали некој се заблагодарил на новиот ден?

Без кутијата за жалби и поплаки ставена пред врата,

Добредојде и Збогум еднаш и наеднаш ... се е испревртено...

Како за инает кога си сам некој ти дише во вратот,

Те повикаува и предизвикува како мало дете во игра,

Порасни и надрасни ја цртата бележана на ѕидот,

Мантра за успешните како за првачиња кажана ....

Поминаа сите дождливи денови во еден единствен ....  

нашиот непријател е мртов

во моментот кога наместо да го мразиме

почнуваме да го жалиме

.

нашата љубов е мртва

во моментот кога со отворените очи

гледаме повеќе одошто со затворените

и успееме беспрекорно да ја опишеме во некој есеј

.

а нашата среќа е мртва кога помислуваме да ја посакаме

посакуваните работи не се случуваат

незнам зошто, ама постои некое такво правило во космосот

.

а ние сме мртви

во моментот кога ќе завршиме со потрага

на недостижното во хоризонтот

.

па, рака на срце, и непријателот не е мртов, ниту љубовта, среќата, па ниту ние, ама како да се,сме

перцепцијата е сепак само едно несовршено движење  покрај огромниот билборд

што поблиску сме до случувањата, тоа помалку ги разбираме

.

да си веруваме  е некогаш потешко, одошто да им поверуваме на другите

колку е полесно да сме бинарна низа од нули и единици

полесно да, но дефинитивно подосадно

.

нулите и единиците не би ја напишале the Fool on the Hill

Day after day,
Alone on a hill,
The man with the foolish grin is keeping perfectly still
But nobody wants to know him,
They can see that he’s just a fool,
And he never gives an answer,

But the fool on the hill,
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning ’round.

Well on the way,
Head in a cloud,
The man of a thousand voices talking perfectly loud
But nobody ever hears him,
or the sound he appears to make,
and he never seems to notice,

But the fool on the hill,
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning ’round.

And nobody seems to like him,
they can tell what he wants to do,
and he never shows his feelings,

But the fool on the hill,
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning ’round.

Ooh, ooh,
Round and round and round.

And he never listens to them,
He knows that they’re the fools
They don’t like him,

The fool on the hill
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning ’round.

Ooh,
Round and round and round