Солзи за изгубената личност

мене ми недостига пријателот од чичко ми. Чекав уште многу да научам од него за гитара, ама за жал.... многу ми е жал за човекот ептен си имавме муабет кога ќе се сретневме

Тешка е замислата само на тој збор да се изгуби некој за секогаш.Имав прилика со денови да жалам за едно домашно милениче....многу жалев за мојата баба која многу ја сакав,за мојот чичко кој од тој момент на сите ни се промени нешто во начинот на живеење....но да се изгубат родителите....е тоа е ненадоместиво.Мојте родители ме напуштија во рок од три година,сеуште не заздравев од татко ми,пет ден пред неговата тригодишнината си замина мајка ми,еве во сабота на 10.03 (почина 16.03) ќе и вадам 1 год.....а мислев дека се бессмртни,никогаш не помислив дека ќе ја напуштат нивната единица....но се случи.

Немам солзи.. само лутина во неограничени количини. Така е полесно.

viktorija123 напиша: Izgubenata lichnost..... mora da ja pushtish... da si odi... ne ja vrzuvaj... sochuvaj ja vo srceto....

 

Абе вака сите сте речити кога зборите како би требало некој да се пушти. Јас искрено,  не им верувам на тие инстант психологии затоа што сум видела луѓе, многу луѓе као и по десет години верување дека некого пуштиле се скршиле плачејќи. Сето останато е одбранбен механизам да се убедиме дека сме пуштиле навистина. Нема пуштање. Тие ќе живеат во нашите спомени, солзи, тага,  бес итн. Ќе ја пуштам оној миг кога ќе ме закопаат и мене... а дур сум жива ќе боли пеколно.

E kako  ne, gjubre..  jas pa pridavki ne prifakjam vo odnos na toa so go praam i kako go praam. Kako se osekam, taka, sekoj za sebe 

Da e sreken.. kade? Dva metri pod zemja? Tie veke nit se tazni.. nit srekni,... tuku mrtvi. A ako stanuva zbor za razdelba pri zivo, pa da, ke go/ja pustam... ama drugacjeno pustanje nejkit bogami