Просветленост и материјална благосостојба

Пред година дена ја прочитав “Јади, моли се и уживај“ на Елизабета Гилберт.

За мојот вкус оваа книга беше и премногу хедонистичка. Авторката е на едно духовно патешествие после еден бурен развод и потполно се предава на сетилните и гастрономски пред се уживања. Паралелно, бара смисол, бара духовност, низ Италија, Индија, Бали. Сега е во Њу Џерси, живее во една прекрасна куќа која претходно била Презбитерианска црква и така...пишува нова книга.

Авторката беше гостинка на Опра (кај нас оди со задоцнување).
Оан што ми се допадна, беше нејзиното објаснување на зборот себичност, имено, во кинескиот јазик, за себичност има две значења.
Прво, да си правиш добро на себе, да си угодуваш-но без да повредиш никого, додека втората употреба на зборот е охолост.
Во западниот свет, во кој сме и ние, зборот има конотација на ова второ значење по што автоматски, да се има, да се ужива во благосостојба се изедначува со себичност.
Затоа во нашата култура особено овде, јужна Европа, Балкан, тешко е да се прифати таквото гледиште дека човек може да биде материјално исполнет и истовремено просветлен.
За Американското општество и разбирање, тоа е сосем в ред, бидејќи таму всушност центарот е SELF. Значи во тие општества, во фокусот е самата индивидуа, додека пак ние сепак сме некако поколективно наклонети, одиме на угодување на другите, да не ги повредиме блиските, но и сметаме дека материјалната благосостојба никако не оди со просветленост, односно, аскетизмот (сега не зборувам за монаштво но воопшто, аскетизмот во секојдневното битисување, одрекување во полза на другите, родителски жртви за децата на пример) оди со духовноста.

И тука настануваат конфликтите.

Но и самиот хедониозам и материјална благосостојба, иако не се грешни сами по себе сепак претставуваат пречка за просветлувањето, за што сведочат овие духовни и често бесцелни патешествија на модерниот материјално исполнет западен човек. Глобален човек да речам...

Дали може да се биде духовен и материјално исполнет истовремено?
Голем труд мислам дека треба за тоа. Луѓето-колку и да е клише, кога ќе се најдат на еден таков завиден материјален пиедестал ја губат врскарта со духовноста (најчесто).

Е сега некој може да дава во добротворни цели, хумани концерти, донации, но колку навистина се крие тука Љубов кон ближниот, а колку сфаќањето за спасение по дела (значи давам да добијам), а колку да се избегнат такси и даноци-е тоа само Господ знае. И самиот поединец.

Тука се сложувам за “камилата низ иглени уши“, на тоа мислел Исус. Кој може значи, како што кажа да не се врзе за материјалните работи кои создаваат се некаква зависност, тој се се спасил.

Но, кој може, кој може...

maria_magdalena напиша: Дали може да се биде духовен и материјално исполнет истовремено?

Ne postoi nikava kauzalnost megju siromashtijata i prosvetlenosta.

Ako beshe taka, togash na svetov kje imashe milijarda prosvetleni lugje.

Od druga strana znaeme za lugje koi se prosvetlile, a ne bile siromasi.

Znaeme deka ima lugje koi se prosvetile, a bile visokoobrazuvani, kako i lugje koi se prosvetile, a nemale nekoe posebno obrazovanie. Znaeme deka prosvetluvanjeto ne e eksluzivitet na nikoja religija bidejki imalo prosvetleni lugje na site strani na svetov, od site veruvanja i rasi.

Изменето од Messenger - 04.Октомври.2009 во 02:07

Koga kje ti "svetnii sijalica" vo zatemnetiot um, pa kje progledash i razberesh so jasnotija, i kje se zdobiesh so onoa sto lugjeto ponekogash go narekuvaat mudrost.

Messenger напиша: Zboruvame za ista rabota. So drugi zborovi, pobrzo kje se prosvetlish koga neshto lichno kje dozhiveesh, otkolku samo da go pretpostavuvash ili da sledish nechii kazhuvanja i da mu veruvash na toa. Prosvetluvanjeto nema vrska so veruvanje. Prosvetluvanjeto e samo lichno dozhivuvanje. Toa poentata na Isus koja mu ja kazhuva na bogatiot chovek, za koja vo pogolemi detali pishuvav vo temata "Dali nehristijani kje se spasat so dela". Zatoa onie sto velat deka kje se spasish SAMO so veruvanje, za zhal zhiveat vo zabluda. Tie samo slepo sledat i povtoruvaat nechii tugji zborovi, a vo sushtina ne znaat sto znachi prosvetluvanje. Zatoa mnogu kje vrvat, ama malu kje minat preku tesnata vrata.

Вратата е отворена, но малкумина ќе влезат низ неа. А нели треба сите да влезат Мессенгер? Нели на сите ќе им се дадат милион и милион шанси, што значи еден ден сите ќе бидат при Причинителот.

Мессенгер, многу интересно забележа дека Исусовите зборови околу неврзувањето за материјалните добра се однесуваат на создадената зависност од ствари, но и од личности (
Koga kje se razbere onoa sto go rekovme za blagosostojbata kje ni stane jasno i sto misli Isus koga veli deka ne doagja vo mir, tuku so mech vo raka za da razdeli deca od roditeli....), во постов сакам да се осврнам на зависноста од личности, а можеме да отвориме и сродна тема.

Во врска со тоа би сакала да направам прво еден осврт на attachment-от.
Кога се раѓа новороденчето, започнува неговиот бондинг со мајката пред се.
Подолго време во светот (а тек некоја година наназад и кај нас) се применува програмата руминг ин, односно, веднаш по породувањето бебето се става заедно со мајката во соба, односно не се разделуваат како што беше случај кај нас. Тоа значи дека врската родител-дете започнува веднаш по самото раѓање (да не зборуваме дека бебето уште во матката нели, доживува и има чувства на заштитеност итн-но да не одиме далеку).
Значи, токму тоа поврзување, бондингот, е еден од почетните предуслови за создавање здраво и8 среќно дете. Поточно-правилното и здраво поврзување.
Детето сака да биде мазено, пазено, заштитено...И така треба да биде.
Во домовите за бебиња без родители, децата се оставени во своите креветчиња, кутрите, ќе плачат, плачат, и на крај заспиваат исцрпени затоа што никој нема да ги земе. (Овде не осудуваме никого, просто тоа е така, нели не може една негувателка да крева по десетици бебиња а освен тоа-не им е мајка).
Тие бебиња се гладни за љубов...Често се болни од бронхитиси (тоа го знаат оние кои посвојувале бебиња, а болестите на белите дробови во рана возраст психијатрите го поврзуваат со-вапај, плач за мајка)...
Овие деца подоцна прозборуваат, а пројавуваат и некои форми на однесување како на пример клатење напред назад, кое симболизира нишкање...Секој кој имал искуство и работа со оваа категорија знае за што зборувам.
Бебето оставено така, без љубов и внимание-често умира.

Подоцна во тек на родителствувањето, детето се воспитува така што се учи да се осамостои. Но сепак, врските остануваат.

Калил Џибран има кажано “сопружници, бидете како столбови, но не приближувајте се премногу, зашто ако се приближите премногу еден до друг, зданието ќе се сруши„ (парафразирав).

Значи-ем конектирани-ем дисконектирани.

Е сега, како е тоа можно?
Како е можно сосем да се остават родители, деца, сопружници и да се тргне по некој пат на просветлување?
Како да се дистанцираме од емоциите (зашто ако ги имаме тогаш како ќе оди дисконектирањето)? Како тоа ќе се одрази врз личноста?

Како е можно истовремено да се љуби некој (дете, родител) а да се раскине врската создавана со години, нема ли со тоа да биде повредена личноста од која духовно се разделуваме (а можеби и физички, зависи кој каков пат на просветлување избрал)? (Овде јасно е  не зборување за одење на гурбет или школување во странство но за просветлувачка разделба, односно дистанцирање заради просветлување).

Ако од друга страна, го љубиме ближниот а со нашето одделување го повредуваме, нели со тоа постапуваме лошо?

maria_magdalena напиша: Ако од друга страна, го љубиме ближниот а со нашето одделување го повредуваме, нели со тоа постапуваме лошо?

Ne zboruvame za nikakvo dramatichno i potpolno raskinuvanje na vrskite megju decata i roditelite, nitu pak za emocionalna distanciranost, tuku govorime za onoa sto mozhebi najdobro bi se definiralo kako posesivnost ili objekt koj navidum ja sintetizira celta na nasheto postoenje.

Emotivnosta ni e bogodaden kvalitet, a ljubovta e nejzina kruna, no posesivnosta ili ljubomorata se rezultati od nejzinata zavisnost, od stravot deka sopstvenata glad za vnimanie i ljubov nema da bide zadovolena dokolku se dozvoli objektot koj ne hrani so emocii da bide sloboden da pravi ona sto smeta deka e najdobro za nego. Toa e rezultat od nashata lichna emotivna praznina, pa kako nejzin surogat ja koristime tugjata. Ljubovta e davanje, a ne zemanje. I toa davanje ne se pravi zatoa shto ochekuvame deka neshto kje dobieme za vozvrat. Ljubovta ne e trgovija, pa objektot kon koj taa e upatena ne e zadolzhen da plakja za nea. Zadolzhuvanjeto na decata od strana na roditelite, zatoa sto tie "se zhrtvuvaat za niv", ne e ljubov i pretstavuva katastrofalna devijacija od onoa sto navistina treba da pretstavuva vistinskoto roditelstvo, onaka kako sto ni e prikazhano vo Biblijata - da se sozdade pored svoeto podobie, no so slobodna volja.

Steknuvanje i neguvanje zavisnost od bilo shto e uslov za kreiranje na sekakvi patenja i histerii vo zhivotot, a so toa i definitivno oddalechuvanje od sopstvenoto prosvetluvanje. I toa e mudrosta shto ni ja porachuva Isus vo navedenite citati.

Изменето од Messenger - 06.Октомври.2009 во 00:54