Законот и Евангелието

,,Но, ако сте водени од Светиот Дух, значи дека вие веќе не сте под Законот’’(Галатјаните 5:18)
Оваа реченица е цитат од Посланието до Галатјаните напишано од Апостолот Павле вдахновен од Светиот Дух. Група Евреи, легалисти, луѓе кои верувале дека мора да се држи Законот и традициите ги збунувале Галатјаните и ги терале да се обрежат и со тоа да ги потчинат на легализмот. Овие луѓе верувале и проповедале дека човекот ќе биде спасен преку следење на Законот Мојсеев (со акцент на обрежувањето) како додаток на верата во Христа. Борбата за слобода и вистина е главниот мотив на ова Послание.
Ако не води Духот значи дека сме Христови и дека Тој е наш. Христос го исполни Законот наместо нас. Поради ова не сме под Мојсеевиот Закон туку под Христовата благодат(Римјаните 6:14). Патот на светоста по кој сме повикани да одиме го надминува Законот.
Некој може да помисли дека ако е тргнат Законот ние ќе станеме беззаконици, дека ќе немаме стандард за праведност. Но, всушност, ако не се ослободиме од Законот на законски начин и додека не не води Духот ние не можеме да знаеме што е тоа вистинска побожност. Ако не води Духот нема да го кршиме Законот. Кога не води Духот, ние не размислуваме за Законот туку индиректно го исполнуваме. Дури правиме повеќе одошто бара Законот.
Зошто е даден Законот? Преку него ја согледуваме Божјата волја. Тој им е потребен на беззакониците за да ги заузда, за да им влее страв од казна. Исто така Законот беше даден за да ни го открие гревот и за да сфатиме дека сме грешни. Фала Му на Бога, таму кадешто владее Духот и љубовта Божја- таму Законот е непотребен.
Законот не произведува подобри луѓе. Луѓето си остануваат зли без оглед на тоа што има закон. Можеби нема да прават толку злодела како што би правеле без закон, поради стравот од казна, но сепак срцата се полни со злоба. Целта на Законот е да го доведе човекот во очај, за веќе да не гледа во Законот туку на друга страна, да сфати дека е невозможно да биде спасен преку придржување до Законот, туку да побара спасение од Бога. Најмногу што законот може да стори е да не доведе до очај. Законот е даден да покаже дека нема друга правда, нема друг излез освен во Христа. Кога доаѓаме со вера кај Бога ние сме оправдани. Не е важно што мислат луѓето, важно е дека Бог не оправдал. Има луѓе кои не ја сфаќаат поентата на Законот. Гледањето во Законот поттикнува на самоправедност. Ако луѓето гледајќи во Законот се среќни- тие се фарисеи Законот не може самиот да произведе подобри луѓе, не е во состојба да ги произведе Плодовите на Духот: љубов, радост, мир, долготрпеливост, љубезност, добрина, верност, кроткост и самоконтрола (Галатјаните 5:22,23). Ако веќе ги имаме Плодовите на Духот, кои се исклучиво Негово дело во нас, тогаш зошто ни е Законот? Потребна ли е инекција на здрав човек? Кога постои забрана многумина би барале дупки во неа. Од друга страна ако постои систем на регулативи луѓето би се натпреварувале меѓусебно кој повеќе се држи до принципите и честопати ќе се случува некој да мисли дека во поголема мера од другите се придржува до Законот. Мојсеевиот Закон може да доведе само до надворешна моралност, но не и да предизвика промени во нашето битие, што е единственото битно нешто, имено ,,Не е важно дали е човек обрежан или не. Важно е да се промениме, да станеме нови луѓе.’’(Галатјаните 6:15).
Многу важен стих во кој Павле не потсеќа на една животозначајна вистина е следниов:,,Зашто целиот Закон може да се сведе само на една заповед: Сакај го ближниот свој како што се сакаш себеси.’’. Без оглед на тоа каков систем на регулативи ќе имаме, сепак тоа не ни гарантира дека ќе имаме просветлени луѓе. Доколку Го немаме Духот Божји во нас ќе бидеме исполнети со себичност и со компетитивност. Ако пак имаме љубов, ќе се трудиме да не наштетиме никому, да не повредиме некого, нема да крадеме, да лажеме, навредуваме, потсмеваме, озборуваме, искористуваме... листата е долга. Зошто ни е Законот тогаш? Зар целта на Законот не беше токму таа?
И уште нешто... кога владееше Законот луѓето се трудеа да се држат до него поради стравот од казна. Нормално, таквиот страв носеше и тага. Од друга страна, вториот Плод на Духот е токму опозитот на тагата- радоста. Зошто? Ние Христијаните веруваме дека сме спасени, дека нашето спасение беше заработено на Голготскиот крст. Ние сме слободни луѓе. Сепак живееме побожно, не затоа што така мораме, туку затоа што така сакаме, затоа што сме внатрешно променети. Сакаме и се трудиме да живееме Богоугодно затоа што Го љубиме и затоа што сме Му благодарни, а не поради стравот од казна. Во тоа има голема разлика. Ние живееме во Духот па сакаме и да одиме по Него.
Темава е многу опсежна. Има многу што да се каже, многу прашања поттикнува.

Ти благодарам Меси на убавите зборови. Очекувам опширна дискусија на темава.

Ochekuvame nekoj koj religiozno go sledi Zakonot do negovoto posledno slovo, da gi sledi i posledicite (kaznite) od nepridrzhuvanjeto do nego. Onoj koj ne go pravi toa, nema zoshto da se povikuva na kaznite.

Interesno e neshto vo vrska so tie kazni... imeno, ako vnimatelno gi chitate kje zabelezhite deka, osven koga Bog preti so svoe direktno zemanje na rabotata vo svoi race (sushi, poplavi, bolesti, vojni...), site kazni vo sushtina se zakoni za kaznuvanje.

Toa mu odi kako "zakon za decata e da gi slushaat roditelite i zakon za roditelite e da gi kaznat neposlushnite deca so kamenuvanje". Koga treba samiot sebe da se kaznish zatoa sto ne si rabotel strogo spored kazhanoto, togash... se razbira deka dva pati kje razmislish okolu toa.

Na choveka sekogash vo glava mu se vrti mislata "pa ako navistina toa mu bilo tolku bitno na Boga, togash neka kazni samiot Toj... i onaka e semozhen... koga mozhe da razdeli more, togash shto ostanuva za edna zaushka? A ako ne kazni, togash mozhebi ne moralo da se kaznuva? Zoshto togash jas na svoja dusha da si zemam grev, koga mozhe Toj tochno da reshi i da napravi taman kako sto treba."

Изменето од Messenger - 06.Јули.2009 во 19:36

Казната за прекршувањата на Законот беа платени на Голгота пред речиси 2.000 години.
Уредбите од Законот можат да се класифицираат на следниов начин: морални, цивилни и социјални одредби. Моралните одредби останале непроменети и како такви се повторени во Новиот Завет(9 од 10те заповеди се повторени). Што се однесува на разните социјални и церемонијални одредби- тие не важат и не треба дослово да се придржуваме до нив. Сепак, принципите кои стојат позади овие одредби е вонвременска. На пример, законот за принесување животински жртви не важи за нас Христијаните, ние не принесуваме жртви за грев и благодарност, нашата Жртва беше принесена на крстот... но принципот на барање прошка од Бога и искажување благодарност останал непроменет.

zidarski напиша: Се наметнува едно многу едноставно прашање: Во кои случаи законот важи, а во кои случаи не? Во идеален случај (како што опиша погоре Алдра), верникот воден од Светиот Дух, реално ќе го почитува се она што е дадено од Законот. Но - што во случаите во кои нема тоа да го стори? Дали тогаш ќе се повикаме на казните кои тој Закон ги бара? Или ќе се водиме од НовоЗаветниот модел на проштевање и концепт дека Љубовта ќе го победи злото и гревот?

Што се однесува на случајот ако верникот згреши дали ќе биде казнет... одговорот е НЕ! Верникот е Божјо чедо и од Бога може да добие карање во случаите кога е непослушен но тоа не е казна. Како што реков во претходниот пост казната е платена засекогаш. Верникот е безусловно спасен. Ако живее Богоугодно ќе добие многу благослови, во спротивниот случај ќе добие карање но тоа не ја менува неговата положба во Христа.

Месинџер - токму затоа и прашав тука - заради дискусијата во таа тема.

AlDra напиша: Што се однесува на случајот ако верникот згреши дали ќе биде казнет... одговорот е НЕ! Верникот е Божјо чедо и од Бога може да добие карање во случаите кога е непослушен но тоа не е казна. Како што реков во претходниот пост казната е платена засекогаш. Верникот е безусловно спасен. Ако живее Богоугодно ќе добие многу благослови, во спротивниот случај ќе добие карање но тоа не ја менува неговата положба во Христа.

Ако казните од Законот не постојат веќе, тогаш хомосексуалноста треба да се третира како грев, не поразличен од било кој друг - односно, грев за кој казната е укор, но не и исфрлање од Црквата или нешто пострашно.
Што е пострашен грев хомосексуалноста (во однос на неБогоугодното живеење), отколку било кој друг грев кој верникот го повторува и не го поправа...? Зошто ја третираме поинаку од останатите гревови и се стремиме да ја казниме, или пак пристапуваме со крајни мерки на "реформирање" на грешниците... Зошто не се пристапува со истите мерки (беа наброени - психијатриски третмани, хемиски терапии и што ли не) - во случаи на прељуба на пример? Како е тој грев помалку страшен од хомосексуалноста, со оглед на тоа што прељубата е директно спомната во Заповедите (кои продолжуваат да важат)?!

Зошто тогаш ги третираме различно?! Зошто не сум чул некој да предлага психијатриски третман за прељуба на пример?