Што претставува монаштвото?

zbunet напиша: Бегство од обврски и неспремност да се суочи со светот

dobra ideja. Pojdi i uzivaj i ti

јас колку што знам никаде не пишува дека треба да има монаси.

а може грешам,не сум сигурен.

Изменето од fiks - 25.Ноември.2008 во 14:46

Ako na toj nacin se doprinesuva vo nekoja drzava, togas dobro, neka bide.

fiks напиша: јас колку што знам никаде не пишува дека треба да има монаси. а може грешам,не сум сигурен.

Fiks, ова само за тебе и за оние кои не беа во тек со муабетот. Читај го мојот коментар

Од каде потекнува монаштвото

Монаштвото во Македонија

Изменето од Maran Ata - 26.Ноември.2008 во 04:21

ИНТЕРВЈУ со Митрополит Американско-Канадски, г. Методиј

Пред неполни десет години, на 33-годишна возраст, ја напуштивте работата во пошта и бевте првиот што им се приклучи на светогорските монаси Наум и Климент. Како го доживеавте овој премин од световното во духовното?

-Па, за тоа се подготвував десет години порано и некаде во средината на осумдесеттите почнав да живеам во Црквата како христијанин, кој редовно ги посетува богослужбите, кој се исповеда, се причестува, пости, значи почнав да водам активен духовен живот. Тоа беше во времето додека бев вработен во пошта, кога на некој начин ги стекнував првите искуства во духовниот живот. По тој период од десет години, во мене некако созреа потребата на тој начин да го реализирам својот духовен живот, зашто духовниот живот и мојот ангажман на човек што сака да му служи на Бога, сакав да го ставам во функција за да биде корисен и за целата црква. И тогаш, од љубов спрема Бога, решив со тој претходен живот да расчистам, ја напуштив работата, претходно го подготвив семејството за моето заминување во манастир, така што покрај благословот од мојот духовен отец, го добив и благословот од семејството. Откако ги подготвив сите неопходни претпоставки за својот живот да го преобразам во оној монашки, ангелски образец на духовен живот, кој како традиција христијанството го живее толку векови, заминав во манастир.

Како го прими тоа заминување во манастир Вашиот брат-близнак?

- Се случи речиси во исто време, недели беа во прашање, тој да стапи во брак, а јас да заминав во манастир и на еден одреден начин, за кусо време, во семејството имавме две многу свечени ситуации - два брака - на мојот брат со неговата сопруга кој произлезе како реализација на нивната љубов, и мојот брак со Црквата кој беше реализација на мојата љубов. Сето тоа се случи многу природно и кога денес се навраќам на тие моменти, како сам Господ да ги отвораше сите врати - никаков проблем, ниту административен ниту емотивен, не се појави во таа пасха, во тој мој премин од животот кој дотогаш го живеев во животот кој почнав да го живеам како монах. И, се надевам, дека како монах во срцето, тој живот ќе продолжам да го живеам и натаму, со единствен мотив - љубов спрема Бога и спрема народот на кој решив да му служам со целиот свој живот.

Ви го поставувам ова прашање, затоа што на ум имам една Ваша реченица во која велите: Кога човек стапува во манастир, надворешниот свет умира за него и тој умира за надворешниот свет.

- Да, токму така, и во монаштвото тоа е една од главните премиси - да умреме за светот и светот да умре за нас, меѓутоа, под тоа подразбираме една специфична конотација на поимот свет. Зашто ние и во Библијата наоѓаме една парадоксална состојба - од една страна се вели светот лежи на зло, и тоа е точно, а од друга страна сам Бог вели: ,,Бог толку го возљуби светот што го предаде и својот возљубен син на живот на светотти. Во тој парадокс лежи и монашкиот однос спрема светот - светот умира за нас и ние за светот - во смисла на оние лажни утехи, на оној комфор или компромиси кои човекот кој живее во светот на некој начин е и присилен да ги прави, а монахот - не.

Вие бевте малку нетипичен, да речам урбан монах што се движеше на оние места на кои се движиме и ние.

-Да, јас мислам дека и свештенството и монаштвото треба да бидат такви, зашто ние со самата наша појава, конечно и со облеката, сведочиме на овој свет за постоењето на Бога и за постоењето на тој божествен морал на кој секојдневно треба да се потсетуваме. Од друга страна, пак, и моите обврски како професор во Богословијата, како човек што постојано се среќава со луѓето, меѓу другото, и поради проектите на Црквата, сметам дека во таа смисла тие работи не се негативни. Напротив, на тој начин и треба да постапува Црквата за постојано да биде пред очите на светот, сведочејќи му, не агресивно, туку со својот живот.

Како досега живеевте во својата тесна ќелија во црквата ,,Свети Спаси и каде ќе живеете во иднина?

- Тесната ќелија во "Свети Спас" ќе ми остане и понатаму, бидејќи тоа е местото каде што сум монах, иако моето монаштво е внатре во мене, во моето срце и ќелијата на мојата молитва и на мојата осама е во срцето. Тоа не ми пречи, истовремено секогаш да бидам и во молитвено тихување и во комуникација со луѓето. Покрај тоа, ќе имам и кабинет во Архиепископијата затоа што со овие нови функции што ќе ги имам, поради комуникацијата со луѓето ќе мора да имам и соодветен простор за да ги пречекам. Но, и тој простор ќе биде дел на мојата личност, она што јас го носам со себе, со што на луѓето им сведочам за Христа.

Ви се смени ли секојдневјето по хиротонијата, Ви се измени ли животот?

- Во основа не, затоа што мислам дека тука суштински и не може нешто да се промени - и во секојдневните средби со луѓето и во тоа да ме видат како се движам низ град, како купувам во самопослуга...

Утрински Весник 2006

Изменето од Maran Ata - 27.Ноември.2008 во 04:35

Losho напиша: ..Tie i koga rabotat neshto vo svojot um neprestajno ja kazuvaat molitvata.

Добро, кој грев го имаат тие направено за постојано да се молат? Па тие едноставно воопшто и немаат време да сторат било каков „грев“ ако постојано се молат. Пак ќе повторам, зошто постојано да се молат? Нели е доволно само еднаш во мислите да го замолиш бог да ти ги прости гревовите? Сепак, тоа целодневно молење е чисто човечка определба која самиот си ја поставил, „норма“ со која мисли дека така повеќе ќе му се приближи на бога!

Losho напиша: ... Ti tvrdam, nema neshto poubavo od toa da sme so Boga.

А јас ти тврдам дека за мене ми е поубаво кога не сум со бог!
И затоа, ги молам тие кои се молат за мене, да престанат тоа да го прават. Ги ослободувам од таа обврска (иако никогаш и не сум им ја дал)! И поради тоа, нека ми извинат што им го испразнив предвиденото време за „мојата“ молитва. Затоа, еве наместо за мене, уште еднаш нека се помолат за лошото девојче!

Р.Ѕ. А добра беше и оваа забелешка на збунетион, дека бегаат од одговорност! Фаќа место.