Српска пропаганда и окупација на Македони

lav4eto напиша: Според тебе лаже, а според мене кажува вистина.Сепак он е директен сведок на сте настани, живеел во тоа време, а при тоа имал и целата власт во свои раце.Србите отварале црквите поради Егзархиjата, много убаво знаеш каква е целта на Србиjа. Тоа дека нема срби не значи дека не можеш да отвараш цркви.За гркоманите и србоманите си е кажал:"...Во револуционерното време србоманите и Грците беа заедно со нас Турците, против Вашите комитети … На мене и на мојата полиција тие соопштуваа за се што ќе се научеа за Вас. Тие беа наши шпиони, пријатели добронамерници. "Поjасно од тоа нема што да се каже.Автономна Македониjа не ги прави сите народности во неа етнички македонци.Автономна Македониjа со равни права за сите народности- тоа ништо не менува од демографската слика на реонот.И накраj дали си читал спомените на Коце Ципушев?Книгата се вика "19 години во српските затвори"Еве како е дочекан кога е ослободен во 1943:

Ако нема срби зошто добиле дозвола?Значи ли тоа дека и бугарската црква доби дозвола иако немало бугари во Македонија??

Каде кажал за гркомани,кога вели „ ГРЦИ„ значи ли тоа според него нема гркомани???

а сликата овде пиши 1941 http://en.wikipedia.org/wiki/Kosta_Tsipushev,а што ќе речеш за бабунски и тој треба да е бугарин

Лавче значи ли ова дека бугарите немале никаква контрола во своите воени редови па така оние единици составени од македонци кој војуваа кај одрин да ти били се до еден србоман и гркомани?

Јас ништо нескратив туку напротив реков дека изворот е таа книга и се што има во таа книга ќе биди изложено.

Еве јас да те прашам тебе зошто овој твој паша лажи?

1.Им дава на србите да отворат цркви, а вели дека во Македонија нема срби,тогаш за кој ги отворале тие цркви.
2.Зошто грците уште од осволувањето на балканот од страна на турците се нивни лица одговорни за се,па така само грчката црква и служба останува на сила?
3.Зошто лажи дека нема гркомани во редовите на ВМОРО?
4.Кое е тоа бугарско дело кога и според манифестот а и сите прогласи народот во македонија кој според тебе е мнозинство бугари а според мене е Македонци секогаш биле за автономна Македонија?И зошто А.Шопов вели дека делото на гемиџиите е против „македонската кауза„ а не против бугарската кауза?

Лавче далеку сме јас и ти за со вакви финти на си препишувате туѓи дела.

Сите овие текстови се од книгата „Белиот терор во Југоисточна Македонија од 1910 - 1941 година „ од Димитар Галев и книгата е во два тома,а во брза иднина ќе ги надополнам со оригиналните слики од таа книга.

МЕРКИ НА ЗАСИЛЕН ТЕРОР ВО ЈУГОИСТОЧНА МАКЕДОНИЈА ОД КРАЈОТ НА 1913 ДО СЕПТЕМВРИ 1914 ГОДИНА


Проширувањето на теророт, денационализаторскиот притисок врз населението во Македонија, како и грабежите, посегањата врз честа и достоинството на македонската жена од страна на големосрпската окупаторска власт биле не само главна причина, туку во нив се крие и директниот повод за избувнувањето на погоре споменатите војнички бунтови во април и септември 1914—1915 г. Погрешно ќе биде разбирањето на читателот, особено на просечниот, ако обопштено му се сервираат информациите за овие два историски и чисто македонски настани.
Бунтовите во Крагуевац и во Овче Поле се раѓаат и се развиваат како резултат на незадоволството на македонскиот човек. И водачите на бунтовите произлегуваат од средината на народот и затоа овие војнички бунтови носат белег на чист македонски народен револт. Нивните водачи не се од редот на комитите, ниту се избирани на конгрес и слично. Бунтовите избиваат спонтано, но громоглаано и за одбрана на својот гол живот, како и животот на своите блиски: мајка, татко, жена, деца и слично. Во прилот на тоа може да се набројат голем број примери преку кои, макар и наивно да се гледа на работите, ке се следи нишката на зародишот, развлекувањето на причините за овие строго целни и национални незадоволства. Еве неколку примери за тоа:
„Во летото 1914 г. во нашето село Карбинци (Штипско — б.а.) дојде Јован Бабунски со толема група четници кои бараа да го предадеме сокриеното оружје, да ги потскажеме јатаците на комитите, дезертерите и бегалците во Бугарија. Сите молчевме. Тогаш, од насобраните селани
беа издвоени: Маца Панева Георгиева, Цилка (Цика) дедо Ефремова, Доие Ефрамов, поп Панче Прналивв од Штнп, Стојан Кицоров, Коце Петров Дамбев, Мите Наков, Атанас Манолев и Михаил Балабанов од Штип (на прекар го викаа ефенди Михаил). Најпрво беше тепана тетка Маца П. Георгиева за која некои раскажуваа дека претходно била групно давена од четниците. Јас за такво нешто не знам. Ја тепаа со дрва и спрострена лежеше на земјата. Четворица бевме што ја носевме на раце од турската кула до дома. На ист начин со дрва ја тепаа и Цилка. И неа ја носеа на раце блиските родниии. Во моментот не умреа. Лежеа 2—3 месеца во постела, нозете и грбот почнаа да им гнијат, им паѓаше месо од раните и така испоумреа. Братот на Цилка, Доне Ефремов го поведоа со нив и не се врати, исчезна беследно. Додека останатите цели три дена и три ноќи ги измачуваа во турската кула. Соседите слушале како офкаат кога ги боделе со бајонетите. На третиот ден во вечерните часови ги одвлекле од кулата во непознат правец. Блиските роднини од селото и од Штип ги бараа насекаде цела една година, но не пронајдоа ни трага од нив. Едно овчарче по народност Турче, кое на прекор го викавме момокот на Рангел, случајно со своето стадо се нашло во месноста „Мртвите”, се скрило во една грмушка и гледало и слушало се што им правеле на нашите селани. Еве што ни раскажа овчарчето по една година од злосторството: „Оние што не можеа да одат ги влечеа за рацете и нозете, а оние што беа на нозе ги бодеа со штикови во задникот и во грбот. Устите им беа изврзани, не можеа да викаат, туку само хрчеа. Ископаа дупка во орманот и живи ги закопаа. Јас се тресев во грмушката. Штоам тие си кренаа, ги потерав овците и си дојдов, но не можев да спијам ниту тогаш, ниту сега”. Штом разбравме за тоа од Турчето, отидовме на местото и ги откопавме. Навистина живи биле закопани. На сите рацете им беа полни со коса, а забите им беа стегнати.”
Уште попотресни случаи се одиграле во штипските села Лесковица и Пиперево. Имено, од еден „Список на жртвите на теророт 1912—1915″, (со коментар), за двете
населени места се дознава: „Се случи во 1914 година кога српските жандарми и четници со сила ги мобилизираа нашите во српската војска. Една група од 7—8 души мажи на брзина ги одведоа во српската војска. Дојдоа по други, но ниту еден од П набор не сакаше да прифати покана за војска. Нашите селани преку дезертерите имаа дознаено дека сите војници од I набор (група) се наоѓале во затвор, а имало и стрелани. Во селата се слушаа најразлични гласови. Мајките и татковците им советувале на своите деца да бегаат во Струмица веднаш по добивањето на поканата за војска. За да ги спречат младите да не бегаат, Србите го испратија во нашите села Јован Бабунски со неговите четници и жандарми. И во двете села дојдоа со описок во рацете и почнаа да ги апсат селаните што беа запишани во книгата: Петра Аргова Данчева, Миладин Манев Миладинов, Коце Јанев, Ефтим Ив. Илков, Гиго Василев Камчев, Тоце Јанев Шалев, Петруш Димов Томев, Христо Јовев, Стојан Димов, Богатин Георгиев, Коста Јовев, Тасе Лазаров, Стојан Миладинов, Јосиф Милев, Гуна Гелева и Миса Стефкова. Последните четворица така жестоко беа тепани, што повеќе би се рекло дека им ги кршеа ребрата, рацете, нозете, главите… Другите тринаесетмина ги изхмачуваа во просторгште на поранешниот уќумат на турскиот мудир. Бидејќи ги измачуваа во близина на училиштето, иако учителот ги терал децата да пеат песни за да не ги слушаат писоците на мачениците, сепак, деца како деца виделе се што им прават, а ги распознавале и писоците на своите блиски. Во врска со овој потресен настан ученикот Стојанчо Тр. Лазаров забележал: „Штом четниците на Јован Бабунски почнаа да ги тепаат нашите, учителот ни заповеда да пееме песни и викаше гласно: пејте посилно! Заедно со нас пееше и тој, но свпак гласовите на нашите мајки и татковци што ги мачеа во турскиот каракол, беа посилни од нашите. Едновремено учителот забележа дека сме исплашени и почна да мрмори нешто, но не се разбираше што зборува. Тој се сврте кон прозорецот, а истото го сторивме и ние. Тогаш видовме како им коват спици под ноктите, на некои од затворениците им ги сечеа прстите, а потоа искрвавените раце и нозе им ги ставаа во котел со врела вода. Сите беа раскрвавени и не се препознаваа. Добро се сеќавам на лицето на тетка Петра, целото беше издерено и во крв, и нејзиниот глас најмногу се слушаше. Учите
лот се сврте кон нас и пак ни рече да пееме. Јас и сите мои другари им раскажавме на дохмашните што видовме. Вечерта ги беа одвлекле сите 13 души, ги избоделе и ги затрупале живи во една дупка во месноста „Јанчев Дол”. гробницата ја открија кучињата, по крвта.
На сличен и овиреп начин во месноста „Дабје” на Плачковица, четниците на Јован Бабунски и жандармите од станицата во с. Почивало погубиле, односно живи ги закопале вкупно 20те невини селани.
Четниците на Јован Бабунски потпомогнати од српските жандарми и од војниците, имаат извршено повеќе злосторства и во населените места во Малеш, во Пијанец, во Кочансковиничкиот регион. Од бележникот — опомените на монахињата баба Кирикија може да се види како четниците и жандармите на Јован Бабунски крваво се пресметале со една група осомничени граѓани од Берово и од селата, во август 1914 година. Еве како е опишан овој настан: „Групата беше поголема. Во манастирските конаци беа затворени и чувани со удвоена стража. Жандармите во вечерните часови ги избираа жртвите и ги водеа во црквата „Света Богородица” каде што ги мачеле и убивале, а потоа мртвите трупови исчезнувале без трага. На неколкумина до денес не им се знаат гробовите. Неколку трупови се пронајдени подоцна, зариени под еден брег, а други беа пронајдени масакрирани дел по дел. На таков начин е погубена и попадијата Ордана Смокварска од с. Будинарци, ќерка на поп Јован од Берово. Нејзината ќерка Катерина, трагајќи по трупот на својата мајка пронашла само делови од главата, една рака и една нога. Расфрлани делови од човечки трупови, тогаш, можеа да се најдат насекаде.”
Монахињата од Берово во своите спомени се потрудила да ги забележи имињата на сите масакрирани граѓани и тоа: Нико Трендов, Ефтим Чгшлапков, Јордана (Ордана) попИванова Тренчева, сестра на Нико Тредчов, Никола Иванов Фиданков, Георги Иванов Прдлев, Јован Црцвв, Ефтим Тренчов, (Аце), син на Нико Тренчев, Софија Јов. Петрова, Султана Јантинска (веројатно се работи за жената и мајката на Ефтим Чиплаков), Георги Двојаков, Гаврил Грков, Гаврил Пецов, Јане Кофчегарски, Илија А. Кофчегаров, Јана Иванова Телеграфчиева, Елена Иванова Кофчегарска, Никола К. Манов, Атанас Иванов, Ефтим (Тимо) Ценев, Мехмедоџа, Глигор Кирачев, Никола Миличин, Михаил Кржевски, Гаврил Ников и др. вкупно 27— 30 души.
Овие затвореници биле изложени на толку морничави измачувања, кои и денес, по толку изминати години потресно дејствуваат и се пренесуваат од постарите на помладите поколенија. Имено, обвинети, како поранешни членови на Комитетот за евакуација на населението за време на П балканска војна, и како сегашни членови на Комитетот за прифаќање на воени дезертери и префрлување на бегалци во Бугарија и во Струмица, четниците и жандармите ѕверски се нафрлиле врз нив и ги парчосувале на делови, а од крвта биле флекосани скоро сите простории на црквата во Берово. Штом поминало ова зло, соседите на црквата „Света Богородица”, уште наредниот ден по масакрот, потајно проговориле за начинот на кој биле ликвидирани жртвите. Всушност, поголемиот број од нив биле испотепани уште за време на распитот. На секоја од жртвите имало по четворица до пет џелати. Ги фаќале за рацете и нозете и така замавнувајќи, им ги разбивале главите од ѕидовите на црквата. Наредниот ден по злосторството, соседите што живеат околу црквата нашле делови од истечените мозоци по подот и по ѕидовите на црквата.
Два до три дена по злосторството, од страв да не ги снајде иста судбина, во Бугарија и во Струмица пребешале: 20 души од Берово, 10 од Пехчево, 22 од Ратево, 50% од населението на с. Русиново и 10—15 семејства од селата Владимирово и Мачево.
По овој настан, црквата „Св. Богородица” во Беро
во не ја посетувале верниците, се до летото 1924 година,
кога по втор пат била осветена.
Српските четници и жандармите со посебна жед за
одмазда се пресметувале особено со свештевиците и учи
телите кои живееле во пограничните краеви спрема Буга
рија. За потврда на тоа зборуваат неколку изворни до
кументи. Иако куси по содржина, тие даваат јасна слика
на мачителите и на мачениците. Еве што е забележано во
еден од нив: „И во с. Бладимирово во 1914 г. еден крвав
настан е познат под името „клање на поповите”. Имено,
во 1914 г. е заклан поп Јован Мирчев. Тој е сечен на пар
чиња, а деловите се собрани во вреќа и така е погребан.
На ист начин е убиен и поп Јован Зрлев и питропите Ла
зар Бакалски и Наце Крстев, потоа Мите Кушов (Кушето)
и Мите Крланоки. И овој настан се одиграл но оролетта 1914година”.
Додека во врска со масакрирањето на свештениците: поп Димитри (поп Ефтнм) од с. Мачево, поп Георги Чепарков, Петре Поп — Георгиев, поп Атанас Пантев од с. Митрашинци, поп Костадин Ковачев, поп Манасие, Илија Георгиев, Коста Поп — Ефтимов (Жежовски), Иван Христов, Коле Христов, Стојан Митев и Спиро Митев, сведокот баба Господинка Ковачева (Ковачка) раскажала: „Откако ги затворија не можев ниту да спијам ниту да јадам. Седев и размислував, што толку згрешиле за така да им прават. Писоци и офкање како од под земјата слушав до доцна во ноќта. По едно време ги извлежоа од црквата во дворот и ги натераа да копаат дупка. Сфатив оти гробот си го копаат, самите тие морници ми го зафатија целото тело и почнав да се молам на Бога за нивните души. Копаа, копаа, копаа и пак (ги внесоа во црквата, па си помислив, сигурно се наситија и ќе ги остават. Но пак писоците се слушаа од внатре, некаде по полноќ гледав како пак ги влечат во дворот, но веке никој од нив не можеше да стои на нозе. Од нивното последно офкање се исплашив. Како вреќи полни со нешто ги фрлија во дупката (тробницата) што самите си ја ископаа, и фрлаа земја врз нив. Ги напрегнав ушите колку што можам повеќе, но веќе и офкањето не го слушав. Душа к*ртули
само поп Јован на кого му помогна Ирина Кушовска. Тој се беше преправил во жена и со скривна пушка под фустанот побегна. Гробницата ја отворивме по две недели, кога нивните унакажани тела се уште беа цели”.
Паралелно со убивањето на свештениците, двајцата клисари, младинците Илија, Иван и Коле во селото Разловци поради масовното дезертирање од српската војска и бегањето во Бугарија, до смрт биле тепани и жените Спасуна Георгиева и Петра Чолачка, како и свештениците поп Јован и поп Манасие.
Од сведоштвото на Ковачка паѓа во очи дека свештеникот Манасие на двапати се спомнува, еднаш како убиен и вторпат како многу тепан. Од друга извори се дознава дека селото Разловци во периодот меѓу 1913—1915 г. дало поголем број жртви на твророт од оние што се содржат во кажувањето на Гооподинка Ковачка. Имињата на жртвите се: поп Костадин, Костадин Жежов, Ефтим Ковачев, Атанас Донивски, Атанас Петров, Захариј Гоцев, Георги Цинцев, Спиро Манчев, Бфрем Симеонов, Ангел Донински (беследно исчезнал), Иван Донински, Христо Цинцев, Васил Донински, Костадин Аврамов, Костадин Џоцов (осакатен) и Мите Доневски. Покрај ова, според вториот извор, во селото Разловци, во тој период, жандармите опожариле три куќи.
По наредба на командантот на „Црната рака” Воин Поповиќ, четниците на Јован Бабунски, жандармеријата и специјалните воени единици во Малеш и Пијанец во пролетта и летото на 1914 година убиле, претепале и уапсиле неколку стотици мажи, жени, деца и старци. Така :на пример, во втората половина ва август 1914 г. во Каменичкиот крај, во селата: Каменица, Саса, Дулица, Моштица, Луковица, Тодорово, Цера, Бигла, Илиово, Костин Дол, Драимче, Главовица, Косевица и други, српските потерџии, најблаго речено, му отвориле незванична војна на населението. Само во оваа хајка биле тепани, затворени и
убиени повеќе од 200 души, мажи, жени и деца, меѓу кои и две групи воени дезертери од Штипако, Радовишко и Овчеполието. Првата прупа броела 95, а втората 27 де зертери. За време на овој поход низ Осоговијата, војни ците и жандармите изнасилиле и поголем број жени и девојки.
Жестината на овој истребувачки поход ја почувствувале и населените места во Кочансковиничкиот регион. Еден современик роден во с. Оризари, Кочанско, оведок на теророт, од кој била проголтана и неговата сестра, соошптува: „На двапати селото беше сардисано исто како да беше војна. Во летото 1914 г. сите бевме извлечени од куќите, ги доведоа и оние од оолето и не собраа во местото во горниот дел од реката што го викаме „Врбите”. Тука бевме запленети, од најмалото дете до најстарите луѓе во селото. Во почетокот мирно не испитуваа за да кажеме каде се избеганите војници. Сите ги наведовме главите бидејќи немаше и што да кажеме. Прво ја фатија дода Магда и почнаа да ја тепаат со дрва што ги исекоа од шумата. Од (Многу тепање таа падна во бессознание.
По неа почнаа нас да не тепаат, кој оо што може. Многу го тепаа по главата, грбот и по нозете поп Милан. Сиромавиот не можеше да издржи, подлегна на повредите и предаде душа, додека Зашо Митров (Митев), Атанас Пресечки и Гаврил Ананиев ги одвлекоа со нив и ги парчосале во месноста „Длабоки Валог”.
На големи измачувања од четниците на Јован Бабуиски биле изложени и голем број селани, односно жени од кочанокото село Грдовци. „Во нашето село на сите им е познато тепањето на жените и на Јован Донев, кое нешто се пренесува од генарација на генерација како приказна. Селото беше сардисано од сите страни, од четници и жандарми, мислејќи дека на тој начин ќе ги фатат избеганите војници од српската војска. Кога не најдоа скоро ниту еден од оиие што ги бараа, го фатија Јован Донев, го положија на земјата, по двајца жандарми и четници му ги газеа рацете и нозете, а останатите по ред го тепаа со едно дрво. Од многу ќотек телото му беше деформирано, лицето унакажано и човекот умре. Агнија
Андонова ја удрија со стап само двапати. Додека Пракса Гаврилова, Митра Симеонова, Фима Симеонова и Велика Јованова Гаврилова од многу ќотек беа помодрени. Пракса ја тепаа поради нејзиниот маж Коле Гаврилов и деверот Јане Гаврилов, Митра поради мажот Симеон, Димитров (ополченец), Фима заради Спиро и Јован Симеонови, а Велика ја тепаа поради Јован Гаврилов. Сите споменати беа побегнале. Жените беа толку тепани, што не можеа на козе да застанат и целите беа во рани. За да се излечат ги завивавме во кожи полни со леб измешани со катран. Катранот навистина ги смируваше болките, но не можеше да ги затвори и длабоките рани. Сите жени умреа од последица на добиените рани. Четниците и жандармите не се задоволија само со тоа, туку опожарија и 15 куќи во селото: на Велко Соколов, Ст. Ангелов, Иван Стојчев, Ттанаска Јанева, Атанас Алексов, Стојман Стоилков, Атанас Стојменов, Велко Симеонов, Атанаска Петрова, Стоил Тасев, Мите Палнов, Јован Паунов, Иван Стојменов и на Коле Трајков. По овој настан омразата порасна уште повеке.
Во август 1914 година, поради зачествните атентати на железничката линија Велес — Гевгелија, од една, и се помасовното дезертирање на воените обврзници, од друга страна, големи четнички, жандармериски и специјални воени единици вршеле масовен тарор над населението во Гевгелиска, Валандовска и во Дојранска околија. Само од с. Богданци во летото 1914 т. биле тепани и уапсени 70 души меѓу кои имало и неколку жени, кои лежале во затворите. Слична судбина доживеале и селата: Стојаково и Палурци, додека пак с. Богородица било нападнато во вечерните часови, а селаните биле изложени на разни измачувања. Меѓу другото, од Богородица присилно биле мобилизирани околу 40—50 души во српската армија од каде се вратиле само тројца од нив, а сите други биле испотепани. Теророт врз населението од овој простор осетно е зголемен по неуспешниот атентат врз војводите на „Црната рака” Василије Трбиќ Б. Вирјанец и Јован Бабунски, извршен од четата на Владимир Сланков на железни
чката линија меѓу Велес и Градско на 10 август 1914 г. Атентатот не успеал поради тоа што, место вагонот во
кој биле српските војводи, бил кренат во воздух еден товарен вагон. Српските војводи, особено кога не можеле да се оправат со четите на Христо Чаушев, Стојан Чочков и Петар Овчаров, со посебна бес се нафрлиле врз незаштитеното и голорако население од левата и деоната страна на Вардар, на целиот простор меѓу Демир Капија и Гевгелија.
По овој атентат, атентати од страна на четите на ВМРО биле извршени на железничката линија кај с. Смоквица, Мировци, додека на голем простор биле пресечени и телеграфските жици на железничката линија. Во летото 1914 г., како што сведочи војникот Саво Достин, меѓу четите на ВМРО, од една, и српските четници, жандармерија и војска, од друга страна, се водела вистинска војна. Тој вели: „Ме пуштија на отсуство. Што да видам, кој од каде ќе ме сретне и ми вели „исто ти се фаќа и да те земат Србите војник и да не те земат, овде обврските спрема Организацијата не ти бегаат. Татко ми ми рече: „се видовме што се видовме, шумата е полна со наши комити, бегај со нив зашто тие ќе дојдат по тебе. По се изгледа војна пак ќе има, знаеш да ракуваш со оружје,
иди и чувај се. Нашите комити ги има насекаде, назад нема да ти дозволат да се вратиш. На сите ни е забра
нето да служиме во српска војска. Имаме сите земено клетва и враќање назад нема”. Кога чув што ми рече та
тко ми, а истото го чув и од другите, заминав и јас во шумата. Во четите на Овчаров, Чаушев, Чочков и во другите чети сретнав познати колку што ми сакаше душата.
И навистина, по малку време започна војна меѓу Бугарија и Србија. Цели 5 години не ја симнав од рамо пушка
Ваквиот развој на настаните ги освирепи во уште поголема мерка српските власти, четниците, жандармеријата и специјалните воени единици, кои сурово се пресметувале не само со воените резертери туку и со членовите на нивните семејства. Мориичави примери за тоа регистрирани се во подрачјата на Овче Поле и Штипскиот крај.
Покрај напред наведените причини, како непосреден повод за избувнувањето на војничкиот бунт во Овче Поле есента 1915 година, се смета крајно свирепиот и брутален
однос на српските четници, жандарми и војници за време на опсадите и пресметките со семејствата на воените дезертери и бегалци од селата: Долно и Горно ЦрнилиштеМечкуевци, Арбасанци, Богославец, Неманци, Кнежје, Гузомелци, Горно и Долно Трогерци и други, сите од подрачјето на Овчеполска и Штипска околија. Жителите од овие населени места, а во извесна смисла и од останатите во Овчеполска околија, најблаго речено, биле наежени и гореле од омраза опрема српоките окупациони власти, откако разбрале, а мнозина и виделе со сопствените очи, како по бегството на Пано Ефтимов Војчев во четите на ВМРО, српоките четници, жандарми и војници го нападнале селото Мечкуевци, испекле четворица мажи во куќата на поп Наун (Трајчо Гагински, кметски наместник, Миле Вангин Минков, служител и двајца од с. Куково, пробиштипско), а потоа уапсиле 40 жени и 30 старци од селото.
Во врска со овој настан еден очевидец, чијашто мајка исто така била затворена и мачена, во мемоарите за тоа, меѓу другото, споменува: „Беше Велигденска пост. Постевме, а мајка ни велеше да бидеме стрпливи за неколку дена па ќе ни подготвела некое подобро јадење. Селото, иако беше големо, изгледаше пусто. Дома беа останале само мајките, жени, а од мажите само стари дедовци. Немаше кој да работи. Кога чувме дека нашите војници се крвнале на бунт во Србија, сите други што требаше да одат во војска побегнаа во Бугарија, едни на работа, други во четите. Со комитите побегна и чичо Пано Ефтимов Војчев. Разбраа за тоа српските жандарми од станицата, повикале помош и од Свети Николе и Штип. На 5—6 дена пред Велигден, селото беше сардисано од вооружени војвици, жандарми и четници. Во куќите влегуваа во групи и ги кршеа вратите. Секој од нас што ќе го најдеа дома го тепаа, појаките ги врзуваа и не водеа на сред село. Од сите страни бевме опколени со војска. Едни од мајките плачеа, а другите што беа похрабри им велеа на Србите: „како не ви е срам, страв ви е од комитите, а се правите силни на жените”. Стрина Гуга Војчева им рече: „ако така постапувате ќе не принудите и ние да се фатиме за пушките и когатоташ ќе ве пропадиме, што барате во нашата земја, одете си во Србија”. Тогаш еден
нивни старшија ја удри, а таа го плукна и му рече: „Срби од нас нема да направите и ништо не ни можете, Вие сте прости и страв имате штом затворате жени”. Тие ги бараа поп Наун и Пано Војчев. Целото семејство на поп Наун го мачеа. Многу ги тепаа: Стојан Каравелин, Гошо Мечкуевец (подоцна го беа заклале во месноста „Немашница”), Ване Анџиски, Пано Дукев и др. Врзаа и за Свети Николе поведоа 70 души од кои 40 беа жени. Меѓу нив беше и мајка Вима Спасова. Жените беа мешани, стари и млади, а мажите од старост едвај одеа. Еден старец за чие име не се сеќавам не можеше да оди и ги молеше да му дозволат да си го поведе магарето. Селото уште повеќе запусте. Останавме речиси само деца и по некоја жена и стар дедо. Нив ги одвлекоа во Св. Николе и ги затвориле во турскиот затвор. Три до четири дена сите жени биле заедно, но кога дознале дека жандармите се подготвуваат да ги силуваат, се побуниле во затворот проколнувајќи ги дека, ако тоа им го сторат ако останат живи, им кажале на стражарите: „скапо ќе ни платите”. Стражарот Љубо се исплашил и ја свртел пушката против оиие што настојувале да ги силуваат жените и момите. Жените ја искористеле оваа расправија меѓу стражарите и испаднале во дворот на затворот. За да ги исплашат другите, жандармите ја фатиле Гуга Ефтимова Војчева и ја обесиле. Место да ги исплашат, најпрво неколку жени од с. Прнилиште, а по нив и другите почнале да ги плукаат, да ги навредуваат и да им се закануваат на убијците. Жените: Ташка, Ленка, Петра, Ефка, Евда и други од Црнилиште не само што не плачеа туку им се потсмевале на жандармите. И стрина Гуга Војчева не пројавила слабост дури и тогаш, кога околу вратот и ставиле јаже. По 5—6 или 7 дена сите други жени од Мечкуевци (освен обесената Гуга) се вратија во селото”.
Со посебна жестокост српските четници и жандарми се пресметале и со неколкумина селани од с. Арбасанци. На ѕврски начин тие го измачувале Јане Манев, од кого барале да работи за нивната служба, односно да постане член на српската тајна полиција. И не само тоа. Жандар
мите барале од него да го подмами на некој начин војводата Иван Јанев, а за возврат му ветиле паричен надолмест. Нормално, Јане Манев не само што не прифатил ваква понуда туку како човек во години просто ги укорил жандарумите, велејќи им: „вие никогаш нема да можете да го фатите Брло, ако лошо се однесувате со народот”. Добранамерниот совет на Јане Манев лошо бил разбран од невоспитаните жандарми и четници, кои, наместо да му заблагодарат за советот, почнале да го тепаат. Од последгвди на тепањето почнало да му се распаѓа месото од грбот и нозете поради што овој паметен човек за десетина дена починал. Меѓувремено, мачителите ја одвлекле во куќата на Никола Стојанов снаата на Јане, Ленка Спирова Манева, која била мачена. Под исти услови и било понудено и на Ленка да биде соработник на српската полиција. Откако ги одбила, ја обвиниле за љубовни врски со Иван Брло и почнале еден по еден да ја изхмачуваат и на крајот ја осакатиле од тепање.” Заедно со Ленка Манева ги тепаа: сопственикот на куќата Никола Стојанов и Трајчо Лазаров. Бидејќи Никола беше помалку повреден, подоцна ни раскажуваше. „Тоа што и го правеа на Ленка Спировица и на Трајчо Лазаров, и на ѓаволот да не му се случи. На Трајчо двајца му ги притискаа рацете, двајца други му седеа на нозете, еден четник му газеше на главата, двајцатројца му рипаа врз стомакот. Кога престана да писка, го положија со лицето кон земјата и пак му рипаа врз грбот за да му ги сокршат ребрата и од задната страна. Тоа го видов со свои очи и се расплакав, но не само од жал, туку повеќе од жед за одмазда. И не само јас, сите ние од Овчеполието, ако не прашаше во тоа време било кој, за да се определиме меѓу ѓаволот и српските гооподари, ќе се одредевхме на страната на ѓаволот.
За нив ние бевме сите комити. Без оружје, со голи раце кренавме бунт кај с. Криви Дол и ги победивме српските четници, војници и жандарми” .
Во селата Долно и Горно Црнилиште спроти војничкиот бунт од есента 1915 г. се одиграле најдраматичните настани. Во рана пролет од овие населени места во срп
ската армија биле мобилизирани 7—8 младинци на возраст меѓу 20 и 25 години. Останатите воени обврзници биле организирани од: Богдан Лазаров Смилев и Саре Богословски, и побешале во Бугарија. По избувнувањето на бунтот во Крагуевац во април 1914 од казармата побегнале: Дане Јосифов и Диме Јанев. Кога дошле во селото тие ги информирале родителите на Илија Ордев, Петре Јанев, Јованчо Саздов, Јане Павлов, Коне Христов и на Сане Каров, дека нивните оинови нема да се вратат. Тие изјавиле: „Сите ние од 23 Брегалнички полк во Крагуевац кренавме бунт. Ние двајцата заедно со вашите синови учествувавме во бунтот. Илија Ордев го затворија во Крагуевац и дознавме дека е стрелан. На другите не ни дозволуваа да јадеме и настојуваа од глад да умреме. Не им успеа бидејќи обезбедивме доволно измет од коњи што си го поделивме на еднакви делови и го јадевме на два дена по еднаш. Кога видоа дека не умираме од глад, не однесоа во едно мочуриште и почнаа да не дават. Ние двајцата успеавме да побегнеме, а другите ги издавија во мочуриштето”.
Од ваквата изјава на бегалците Дане Јосифов и Диме Јанев, не само селаните од Долно и Горно Црнилиште, туку и жителите од целиот Овчеполски, Велешки, Штипски и Кратовоки регион биле вчудоневидени и многу вознемирени. Меѓувремено, во едното и другото Цриилиште пристигнала голема военочетничка потера која почнала да врши страотни ѕверства врз голоракото селско население. Во Горно Црнилиште од тепање им биле унакажани лицата и телата на Ефтим Ацев, Георш Ароов и Иван Ордев.
На тројцата им биле врзани рацете и со јажиња околу вратот ги влечеле со коњи од населба во населба со цел да го заплашат народот, а мажите да не бегаат во Бугарија. Оваа насилничка мерка ја преполнила чашата на трпението. Незадоволството и омразата ги зафатиле сите слоеви од населението. Истовремено, една група војници и четници ја изнасилиле 18 — годишната девојка Дафинка Георгиева и жената Цука Георгиева, снаа на Дафинка.
Во с. Долно Црнилиште биле уапсени и тепани:
1. Ташка Лазарова Смилева, мајка на Богдан (на 70 годишна воздаст).
2. Ленка Богданова Смилева, жена на Богдан (на 25 годишна возраст).
3. Ефка Данева Јосифова, жена на воениот дезертер Дане. Таа била пред породување.
4. Евда Алексова Лазарова, жена на Алекса Лазаров, кој заедно со Богдан пребегнал во Бугарија.
5. Петра Монева, на 25 — годишна возраст.
6. Коцана Владева, на 30 — годишна возраст.
7. Ефтим Павлов
8. Андон Посев и
9. Лазо Тасев.
Сите тие биле тепани измачувани, а потоа затворени во зградата на поранешната турска апсана во Свети Николе. Штом за апсењето на жените разбрале нивните мажи, Богдан, Дане, Алекса, Пано и други нивни другари, му напишале писмо на околискиот началник во Свети Николе, во кое се заканиле: или да ги ослободи жените, или тој да се подготвува за најлошото. Било каде и да бега — му пишувале: „Ке те најдеме и со се семејство ќе те ликвидираме”. И не само тие. На началникот на Овчеполска ожолија и на претседателите на општините, пораки од четите на ВМРО им пристигнувале секојдневно. Во пораките се барало, тие што поскоро да си заминат за Србија. Околискиот началник од Свети Николе попуштил пред законите од комитите. Поголем број од жените биле ослободени од затворите, но во замена на тоа праземал мерки за целооно мобилизирање на машкото население, еепочитувајќи ги притоа критериумите, да се земаат на отслужување на воен рок мажите на возраст меѓу 20 и 40 години. За да се реализира оваа мерка, нормално било истата да биде прифатена од т.н. „Летнички комитет” со седиште во Скопје, што го сочинувале: Цеко Марковиќ, Василије Трбиќ, Јован Бабунски, Јосиф Гаковиќ, Стефан Келешот, Вангел Јовановиќ, Михаил Борјанец и Михаил Коневиќ.
Секај од споменатите членови на Комитетот имал на располагање 100—150 четници кои имале одврзани раце од страна на највисоките органи на власта на Кралството Србија, да судат и да донесуваат пресуди како што тие знаат и умеат. Во Овчеполието, како и во останатите реони на југоисточна Македонија, најмногу крстосувала четата на Јован Бабунски, понекогаш, потпомогнат и од четниците на друтите српски војводи, а во периодот април — септември 1915 г. и подоцна, четата еа Бабунски постојано е придружувана од специјални воени единици и жандармериски одреди.
Најголема хајка за моблизација на војници во српската армија од реоните на Овчеполието, Повардаријето, од Штипско, Кратовско и од другите реони на Областа, била опроведена меѓу 28 август и 1 септември 1915 г. Во тие денови присилно било мобилизирано целокупното машко население од с. Павлешвнци, Неманци, Мечкуевци, Ерџелија, Мустафино, Сарчиево, Сарамзалино и други од Штипска и Светиниколока околија. Само од селата Неманци, Павлешенци, Мечкуевци и Ранченци присилно биле мобилизирани над 200 мажи меѓу кои имало и стари луѓе над 60годишна возраст како и деца од 16—17 години.
ПРОШИРУВАЊЕ НА РЕПРЕСАЛИИТЕ
За да го оттргне вниманието на српските власти од реонот на Овче Поле, во септември 1914 г., ВМОРО упатила неколку свои чети западно од реката Вардар, во Велешко и во Гевгелиско. Со четите раководеле војводите: Христо Чаушев, Стојан Чочков, таткото на народниот херој Ванчо Пркев од Штип (по мајка од Неготино), Петар Овчаров, од Одрин, Владимир Сланков од Штип. Поради предострожност, ВМРО упатил и една чета од левата страна на Вардар, која дејствувала во реонот на Радовишка околија, со задача ако наложат потребите, да Им притекне на помош на четите од другата страна на Вардар. За акциите на сите овие чети веќе стана збор.
Веднаш по дигањето на бунтот во Овче Поле, четите на ВМОРО ги засилуваат своите дејства. Само во реонот на Велешка околија, во близина на р. Бабуна, четите убиле околу 60 српски војници и еден офицер. До судир
меѓу четите и српската војска дошло во почетокот на септемпри 1914 г. и во реоните на гевгелиските села Серменин, Конско, Хума и Кованец. Всушност, во септември и октомври 1914 година, во Гевгелиска, Валандовска и Дојранска околија настапил период на вистинско двовластие, кое без прекин траело се до октомври 1915 година. Со мали исклучоци, приближно такви биле состојбите и во другите околии на Областа.
Немоќни да се справат со четите на ВМОРО и нивните јатаци, српските државни, полициски и воени власти повторно се одлучиле преку терор и други репресалии барам малку да го одвојат населението од влијанието на четите на Организацијата. Од причина што влијанието на четите во тој период било најсилно во Гевгелиско и Валандовоко, српските области оттука го започнале и теророт. Како е тероризирано населението во периодот од септември 1914 до април 1915 година, најдобро може да се види од прегледот што следува по ошштини и населени места.

ОВЧЕПОЛСКА ОКОЛИЈА

Свети Николе
1. Гаврил Арсов, одвлечен и убиен ио месноста „Велешки лозја”
2. Стојан Мармов, измачуван и изнуден за пари
3. Марија Нацева, старица на 60 години „
4. Ивка Темелкова (50 г.)
5. Стана Н. Боговва
Во 1915 г., при повлвкувањето, српските војници одвлекле во комора повеќе мажи од Свети Николе и сите по патот биле испотепани.

с. Неманци
1. Серафим Шалев, бил тормозен во врска со учесниците од село Немашди во бунтот на Овче Поле. Тој бил кметски наместник во Немаици. По дигањето на бунтот на 1. IX 1914 г. бил одвлечен од четниците на Јован Бабунски надвор од селото, во меавоста „Правалија”, и фрлен во еден дол за да го раскинат диви ѕверови. Жена му Стојанка и синот Трајан трагајќи по него, го нашле трупот на Стефан, но телото му било исклукано од птици. Го зеле оголениот костур и го однеле во селото.
2. Милан Петрушвв Бетувски, бил затворвн, казната ја издржувал во Кавадарци каде што бил убиен.
3. Тиме Костов „
4. Божин Гичев „
5. Иван Гичев, затворен во поранешниот турски затвор во Св. Николе каде што умрел од многу тепање.
6. Јане Апостолов, тепан во зградата на училиштето
7. Бошко Лазаров, тепан во зградата на училиштето
8. Петруш Кралев „
Додека пак лицата: Салтир Стефанов, Трајчо Саздов, Кане Нанев, Сандо Бурзев, Јаким Михајлов, Лазо ПопЈавев и Тоое Петрушвв биле уапсени во затворот во Свети Николе.
с. Богословец
1Виле Темелков
2. Сане Панов Грозданов
3. Симеон Стојанов
4. Димо Косев и
5. Димко Спиров.
Биле уапсени, одвлечени надвор од селото и миогу биле измачувани. Еден овчар, кој имал можност да ја гледа оваа крвава драма, во сведоштвата си спомнува и вели: „Не сакам да се потсетувам на тој настан. Беа шестмина, но Ладе Димимов успеа да им побегне. Другите ги јаваа и бодеа во задниот дел на телата. Кога едциот го колеа, другите ви принудуваат да играат и да пеат. Така им правеа се додека не остана само еден. На последниот му се нафрлија сите четници на Бабуноки и го избодеа со бајонетите. А пред да ги извлечат од селото, пред нив ги тепаа: Сута Стојанова (мајка на Симеон Стојанов), Петра Јанева и Санда Гацева. Тоа се случи само неколку дена по бекството на нашите регрути кај с. Криви Дол (бунтот во Овче Поле).
с. Ерџелија
1. Саздо Лубенчов, кметски наместник во селото. По бунтот на регрутите кај Криво Дол бил обвинет и многу тепан. Неговиот син Благој тогаш имал 10—12 години и, како очевидец на настанот, вели: „Го тепаа со дрва и бараа да признае двка и тој бил меѓу организатарите иашите да бегаат од кај Криви Дол. Јас не знаев што бараа тие од татко ми, но подоцна, кога закрепна, тој ни објасни зошто толку го измачувале. Не беше тукутака, синко, ни велеше: „и јас и сите други им порачавме на нашите: штом ќе можете, побегнете”. Тие послушаа, кренаа бунт кај Врсаково и побешаа во Бугарија. По една година заедно со бугарските војници удрија против Србите”.
с. Кнежје
1. Панзо Георлиев, ополченец. По II балканска војна се повлекол во Бугарија. Во 1914 г. добил порака преку свои блиски, ако се врати во селото српските власти ќе го поставиле и за кметоки намесник. Наседнал на измамата и се вратил. Бил повикан во ошптината во с. Иванковци, каде што, од страна на четниците на Јован — Кучката (родум од с. Рудник, Велешко), тој и Игно Георгиев од с. Гуземелци биле исечени на парчиња. Траги од телата не се пронајдени бидејќи се смета дека биле изедени од кучињата.
с. Трстеник
1. Миле Саздов,
2. Панзо Ефтимов
3. Мирчо Ароов
Сите тројца биле мобилизирани во српската војска. Мирчо Арсов побегнал штом чул дека Србите размислуваат за такво нешто и се приклучил во четите на ВМРО, додека другите двајца се одзвале на поканата без да дават отпор. Во 1915 г. кога српската војска почнала да бега преку албанските планини, Миле Саздов и Панзо Ефтимов бутале топови и како „бугараши” биле јавани од страна на изнемоштени и болни српски војници. По завршувањето на војната и двајцата биле прогласени за „солунци”. Сите други воени обврзници од селото, по бунтот во Овче Поле, побегнале во Бугарија.
С. Сопот
1. Козија Георгиева
2. Велика Манаоиева
3. Гошо баба Јанин
4. Јован Сопотоки
Сите тие биле тепани и мачени од жандармите од станиците во Горобинци, Гуриште и од Сопот. „Козија ја тепаа дома поради тоа што син и Панзо Георгиев побегна во Бугарија. Поради ист „престап” беше тепана и Велика Манасивва. На Вела и рекоа: „доста ти е тоику нема да те тепаме повеќе ако прифатиш, секогаш, кога ќе дојдеме во Сопот да не нагостуваш”. Јас тоа го помнам бидејќи бев присутан кога ја мачеа дода Вела. Сопотските жандарми квартируваа во нашата куќа. Мажите пак, ги тепаа во куќата на Стојман Пркачев. Гошо баба Јанин го тепаа со стап по нозете и грбот. Пискаше сиромавиот, а тие се смееја и го тепаа. Од многу рани тој остана без нозе, додека Јован Сопотски го бодеа со дрвени шила по слабините, и од него не остана човвк”.
с. Преод
Пореди дезертирање на војска, бегства во Бугарија и одржување врски со комитите ,од с. Преод биле унакажани од тепање следните лица:
1. Јана Тотвва, мајка на 50годишна возраст;
2. Доне Петров
3. Коста Зафиров
4. Асен Илиев
5. Геле Димчев.
Петмина биле тепани со држале од лопата, добиле длабоки рани и сите умреле од добиените повреди.
с. Орел
Во ова населено место во периодот меѓу 1913—1915 г. од страна ва српските жандарми и четници, од чисто расни побуди, биле тероризирани неколкумина селани. Во врска со таа, еден современик во своите спомени, меѓу другото, забележал: „Го тепаа татко ми само поради тоа што брат ми беше ополченец. Но, татко ми му рече на Јован Бабунски: „Што и да правиш наше куче си, до вчера беше на страната на син ми”.
Имињата на тероризираните се спомнати во претходното излагање.
с. Станевци
1. Јана Наскова
2. Ѕика Зафирова Ролева
3. Трајан Златаиов
4. Давчо Јанев
5. Димо Читков
6. Ване Павлешввоии Магдин
7. Нане Арсов Стаметов
8. Саве Ролев
Освен Јана Костова сите биле арестувани.
Меѓу заттворените и тепаните бил и младинецот Герас Стаменков, кој сведочи: „Тогаш беа арестувани и тепани голем број луѓе од селото. Причини имаше две. Едната се состоеше во тоа што, во исто време, во селото дојдоа српски четници и жандарми, и наши комити. Нашите беа дошле во куќата на Зафир Ролев, а српските во куќата на Гоше Монев. Еден деловодител од с. Горобинци, придружуван од еден српски жандарм случајно наишле во куќата каде што биле вашите комити. Настана пукотница. Деловодителот беше тешко ранет и умре, додека жандармот ја зграби Тала Наскова и се бранеше од комитите со неа. Но и тој беше опколен на брзина и го ранија во крстот и во вратот. Бидејќи брат ми Саздо беше кметски наместник во с. Павлешевци, жандармот се обрати за помош кон мене. Јас отидов во Павлешенци и му раскажав на брат ми се што се случи. Тој се исплаши и ми рече: „ама каква помош бара жандармот, и нашите глави ќе летаат”. Комитите убиле двајца Турци од Горобинци, а со себе ги повлекле Наско Јанин и Зафир Ролш. Бидејќи жандармите беа раниле еден комита, и тие беа исплашени и муабетеа дека најдобро за нив ќе биде да ги преместат што подалеку од овој „змијарник”. Во селото дојде војска и почнаа да не апсат и да не тепаат. Еден Циганин од Куманово го виде Стојан 3. Ролев и им рече на Србите „оној таму е дезертер”. Уште тоа ни требаше. Всушност, дезертерството на Стојан од војоката беше втограта причина за апсењето и тепањето. Тогаш Јана и Ѕика не претепаа, мене (Марко Пиров), Трајан Тасев, Серафим Димитров, Гоне Димев, Васил Давчев, Славчо Гошев, Саве Ролев, Стојан Ролев и Паладе Крстев не изврзаа и не поведоа во правец на Павлешенци. Таму беше дошол еден српски генерал од Штип. Циганинот и тука го прашаа, кој беше војник? Тој се заврте и со прстот покажа на Марко Пиров. Ги собраа сите селани од Павлешенци и ги тепаа. Брат ми Сане Саздов го скршшја от тепање и во затворот го однесоа со магаре. И Саве Ролев го скршија од тепање и го натоварија на магаре. Додека Ване Магдин го сплескаа како жаба на земјата, и умре човекот. И другите што ги затворија, останаа без здравје”.
с. Долно Ѓуѓанци
1. Панзо Насев
2. Андон Марков
3. Трајан Јованов
4. Копе Костов и
5. Гина Манасова
Првиот е тепан и упатен на робје во окови, додека означените под број 2, 3 и 4 биле тепани исто така од четвиците на војводата Вирјанец, а потоа биле осудени и лежеле затвор во Куманово заедно со осудените од Штип и Штипско. Само Гива Манасова не била осудева, но затоа била измачувана во просториите на Околиската управа во Свети Николе и тоа лично од околискиот началник.
с. Павлешенци
Ова село се смета за едно од најтероризираните и злоставуваните населени места од територијата на југоисточна Македоиија во периодот меѓу 1913—1915 година. Според белешките, на баба Лефтера Божинова, населението на Павлешанци имало крајно мизерен опстанок во првите две години по балканските војни. Во врска со тоа, баба Лефтера, позната како Итрица и крајно добронамерна и смирена старица, во спомените за тоа тешко време забележала: „Она што ќе го кажам нека се памти и да не се заборави. Во 1914—1915 г. жандардште и какви ли не други ни зедоа од селото 60мина мажи, ги одвлекоа во војска и ниту еден од нив не се врати здрав. Едни беа испотепани, друпи беа премрзнати, соблекувани голи во снегот, а трети беа разболени од лошата болест тифус, која сите ги покоси. Од таква смрт умре вашиот стар вујко Стојче Панзов. Беше здрав, убав и силен, а се врати блед со оќелавена глава и со виснати кожи на коските. Тој умре. И подобро беше што умре, одошто да се измачува. Иста смрт како брат ми ги зема и Нане Пашемалев, Томе Трипков, Темелко Банев, Русе Кралев, Гаврил Цонвв. Гаврил Мирчев, Поцко Гичев, Цане Попов и други, додека Стојче Миленков, Арсен Трајков, Стојан Кромидов, Томе Трипков, Стојче Данилов, Димитрија Манев, Коле Манев, Ване Ризов, Коне Ризов и Саве Јованчвв Баничаноки имале уште поголеми теглила. За нив ми раскажа мојот човек Арсен: „кога започна да врне снег, на сите ни беше студено. Српската војска не можвше да ги издржи ударите на АвстроУнгарците. Српската аримија западна во уште потешка состојба, кога во војната се вмеша и Бугарија, беше пригмечена од двете страни. Нашата единица во тоа време се повлекуваше преку Црна Гора во Албанија. Бидејќи бевме слабо облечени, сите се тресевме од студ. Можете ли да си замислите кога за време на виулицата, која го натрупуваше патот со снег, падна заповед: нашите од Македонија да бидат расоблечвни, а облеката да ја предадат на српски и црногорски војници. Место за било какво противење немаше. Со свои очи гледав и срцето ми пукаше од јад и болка, гледајќи тие луѓе како ги протолтуваше снегот и смртта:

1. Стојче Милвнков
2. Арсен Трајков
3. Стојан Кромидов и
4. Томе Трипков.
Од слабите тела започна да им паѓаат меса. Тоа беше ужасно да се гледа, ужасен изглед на телото, тоа беше илјадапати пострашно од смртта и од се друго што го сметаме за страшно. На Стојанче Данаишов „Димитрија Манев, Коле Манев (брат на Димитрија), Ване Ризав и на Коне Ризов им окапаа прстите на рацете и на нозете. Нивните слаби раце и нозе прво поцрнеа, а (потоа ги снема).
Покрај овие во војната 1914—1918 г. од с. Павлешенци животот го загубија: Атанас Коцев Арсвн Трајкоѕ, Ладе Трајков, Цане Тодоров, Нане Наќев, Панзо Јованов, Стојче Гичев, Панзо Петрушев, Стојан Трајков, Спасо Наќев, Спиро Цанев, Дане Божинов, Илија Карапанџов, Салдир Милисев, Ваче Серафимов, Петре Иванов, Цане Попов, Мите Саздов, Коне Божинов, Стојан Витанов, Васил Стројманов, Темелко Бонев, Диме Пандилов и други за чии имиња не се сеќавам”.
Од ова населевно место во тој период од страна на српските жандарми и војниците бил убиен Ване Магдин, а учителот Наце Калеов бил осуден со казна затвор. И двајцата биле обвинети за одржување на врски со четите на ВМРО. Поради исто обвинување, селаните биле тепани со стапови во центарот на селото.
с. Амзабегово
1. Шериф Мустафов, убиен
с. Ранчанци
1. Пане Димитриев, избоден со ножеви во атарот на Криви Дол.
с. Хаџиаматли
1. Абвдин Алилов, многу бил тепан
2. Алија Асанав „

с. Коселери
1. Алија Батлиманов, многу бил тепан

с. Комарино (Велешко)
1. Пано Петрушов, бил мобилизиран во српската армија, се разболел и умрел. Селаните од ова село, како и оние од с. Мамутчево, секоја вечер давале обезбедуавање на железничката линија и мнозина пострадале од студ.

с. Гуземелци
1. Игно Георгиев, како ополченец, српските власти го подмамиле да се врати од Бугарија во родното место и му ветиле дака ќе то постават за претсадател на општината во Иванковци. Штом се вратил, бил повикан во Општината во Иванконци заедно со Панзо Четкав од с. Кнежје, па и двајцата биле искасапени од страна иа четниците на Јован Кучката од с. Рудник, Велешко.
2. Пано Георшиев, брат на Игно, се откупил со пари. Со посредртво на Ибраим Китката од с. Милино, лирите ги заграбил Јован кучката.
3. Марија Георгиева, жена на Игно, била измачувана, и на крајот принудена самата да си го ископа гробот во месноста „Бела црква”.
4. Петре Ганев бил сокршен од тепање.
Интересно за историјата на Овчеполско околија е
однесувањето на турското население во периодот меѓу 1913—1915 година. Имено, во прните денови по завршувањето на II балканска војна, Турците спрема воспоставената српака власт се однесувале — едни со резерва, а другите непријателоки. Во тој период, поради непријателско однесување спрема мерките на српската власт, неколкумина Турци биле убиени и затворени.
По формирањето на Македонскотурскиот комитет, целото турско население поминало во таборот на резервираните (исчекувачите). По избувнувањето на Овчеполскиот бунт, Турците ја прифатиле ВМРО како своја организација. Покрај тоа што во тој период голем број Турци играле двојна улога, сепак, во целина, тие биле поблиски со Организацијата, одошто со српската власт.

ШТИПСКА ОКОЛИЈА

Штип
1. Мите Серафов, убиен
с. Горни Балван
1. Коце Стојанов, публично бил тепан од српскиот капетан Димко.
2. Ефрем Арсов „
3. Тако Накојв, беследно исчезнал на пат за Св., Николе
4. Христо Постолов, убиен од четниците на Бабунски.
Во ова населто место зулуми над селаните вршел и полицаецот Џако, кој само во една прилика во 1915 г. публично (пред жените и децата) ги тепал поради пари:
1. Јоцо Везенков
2. Јорде Манев
3. Петре Мицов
4. Тимо Андонов
5. Зафир Стојанов
Во селото: често престојувале и специјални воени потерџиски единици. Во пролетта 1915 г. под изговор дека треба да се фати војводата Јован Брло, ваква потерџиска единица го, опколила селото, а 50—60 души насилно
влегувале во куќите, грабеле се што мислеле дека е од
вредност и на крајот навлегле во куќите во кои живееле
млади девојки и жени и сите по ред ги изнасилиле. Најгрубо војниците постапиле со:
1. Јана Петрова
2. Вана Ладева
3. Севда Тасвва
4. Ѓурѓа Илиева
5. Василка Иванова
6. Ванга Митева и
7. Петра Ладева.
Жените биле на возраст меѓу 20 и 35 години. Тие биле групно силувани. Јана Петрова ја изнасилиле едноподруго 50 војници. Исто така постапиле и со другите жени, поради што останале со тешки последици.
с. Пиперево и Брест
Во февруари 1915 г. Јован Бабунски со четниците, а со помош од жандармите иа месната жандармериска станица и жандармите од с. Скоруша, по третпат го нападнале с. Пиперево и ги подложиле сланите на грабежи и насилства. Четниците и жандармите ги изврзале и одвлекле во правец на с. Брест следните лица:
1. Христо Јовев
2. Петруш Илиев
3. Богатин Георгиев
4. Стојан Андов
5. Коце Јовев
6. Петре Иванов
7. Сулеман Ахмедов и
8. Рушид Ибрахимов.
Во село Брест истите разбојници нападнале неколку семејства, ги ограбиле и ги тепале, а на крајот ги одвлекле од своите домови: Данаил Постолов и Стојан Кавраков и ги изврзале во ист синџир со заложниците од с. Пиперево, па кренале во правец на с. Гарван. Меѓувремено, најверојатно бројот на заложниците од с. Брест не им бил доволен и повторно се пуштиле во претрес на куќите. Кога не пронашле скриени дезертери, четничките разбојници почнале да ги измачуваат жените Катерина Миткова, Гуна Камчева и Зоја Манева.
И трите биле мачени, теглени за рацете, нозете и вратот и истовремено ги тепале со стап во половините, пореди што и умреле по извесно време во големи маки. Најмногу била тепана Катерина Миткова затоа што од иејзиното семејство: мажот и исто, деверот Костадин и внукот Славчо Митков побегнале во Струмица. Четниците и жандармите на Катерина и ја прекинале половината. По ова злосторство, злостораиците го продолжиле патот за с. Гарван. За да не губат во време, заложниците од Пиперево и од Брест ги затвориле во манасгирот „Свети Ѓорѓи”. Во манастирот заложниците биле изложени на секакви насилства. Заедно со нив била измачувана и служителката во манастирот Стојанка Велјанова, родум од с. Гарван. Заложниците биле тепани, удирани во ѕидовите, им сечеле делови од телото и ги давеле со сопстввното месо и сл. Во вечерните часови меѓу 15 и 16 февруари 1915 г. недотепани, живи биле заривни во дупка под една стена до изгорениот манастир. Заедно со нив биле испотепани и Иван Илиев, Христо Авдонов и Коце Јанев од с. Гарван. Покрај овие, на 15 и 16 февруари биле тепани до смрт 17 мажи и жени од село Гарван, за кои стана збор во претходното излагање.
с. Крупиште
Според една верзија Санде Коцев, Коце Донев и Беличко Зафиров биле одвлечени од дома една ноќ во почетокот на 1915 г., а според друга биле одвлечени во комора во октомври 1915 г. и исчезнале беследно.
с. Горно Трогерци
1. Трајчо Филипов, тепан во една плевна
2. Василка Т. Филипова, жена на Трајчо
3. Пано Бунчев, побегнал во Бугарија
4. Стојко Дафков
5. Трајчо Дафкав, сокршен од тепање
6. Катерина Ст. Дафкова,
Означаните оо 2 и 3 требало да бидат осудени на смрт. По бунтот во Овче Поле побегнале во Бугарија.
с. Долно Трогерци
Од ова населено место во почетокот на есента 1915 г. биле одвлечени од своите домови 6мина селани, кои повеќе не се вратиле. Нивните имиња се: Јане Шаклев над 70 г. возраст, Јане Стојчев 70 г., Санде Кузин 85 г. одвај одел, Саздо Иванов 55 г., Лазо Јанков 35 и Јордан Иванчев, средовечен човек.
Покрај овие, голем број селани биле тепани и затворани во жандармериската станица во Горни Балван. Меѓу сите најмногу бил тепан и сокршен Коле Малечката. Но штом застанал на нога, побегнал во шумата и станал најголем заколнат непријател на српската власт.
с. Сарчиево
1. Салтир Митрев, одвлечен ноќно време и исчезнал беследно;
2. Стојан Димев „
Покрај овие, во месноста „Спасиј Рид” од страна на српските војници биле исклани 7 души селани, обвинети за давање помош на бугарската војска. По дигањето на Овчеполскиот бунт, од страна на четата на Јован Бабунски биле тепани: Ладе Рампов и Трајчо Црнилишки.
Пред да бидат тепани публично, тие биле затворени во турската кула. Бабунски им наредил на четниците да ги тепаат се додека не им ги искршат коските. И двајцата биле прекинати од тепање во половините.
с. Врсаково
Пано Митев Трајчев и Тоде Митев Трајчов биле одвлечени од своите домови ноќе и до денес не се знае на кое место биле масакрирани. Пред да бидат одвлечени биле тепани и измачувани во селото заедно со Ване Куков, тепан поради тоа што син му Коце Куков дезертирал од српската војска, потоа Јован Врсачки, тепан поради истото, син му Јордан дезертирал, и Илија Бравчев кој многу бил тепан по војничкиот бунт кај Криви Дол и Врсаково. И не само тоа. Четниците на Бабунски и жандармите со посебна жестокост се пресметувале со селаните од Врсаково поради тоа што дезертерите Коце, Јордан и Ване се вклучиле во четата на Иван Јанев — Брло. Сите тепани селани изумреле од добиените повреди.
с. Судик
1. Лазар Андонов, кметски наместник во с. Стануловци, убиен по истрагата во врска со Овчеполскиот бунт.
2. Милан Зафиров, тепан во центарот на селото во врска со истата афера. Тој подлегнал на повредите. По него била тепана и давена и жена му Ленка Зафирова, која исто така подоцна умрела од повредите.
4. Миле Јосифов, бил сокршен од тепање, подоцна и тој подлегнал на раните.
с. Танатарци и Горачино
Во ова населено место селаните и тоа: старците, жените и децата, меѓу април 1914 и октомври 1915 г., биле тепани во три или 4 наврати. Во пролетта 1915 г. бил одвлечен од четниците и војниците Данаил Стојанов, кој исчезнал беследно. Постои сведоштво дека жив бил закопан (но овој податок не може да се смета за утврдено веродостоен).
с. Чардаклија
Военочетничката акција за прочистување на теренот од „бугарски комити”, со мали прекини траела за цело време на првата српска окупација на Вардарска Македонија. Потерџиите со голема жестокост се нафрлувале особено ако на некого му се прикачело сомнението дека е јатак на комити или чувар на воени дезертери. За такви виновници четниците на Бабунски ги прогласиле следните селани од Чардаклија:
1. Христо Петров
2. Иван Милев
3. Орде Тиквешлиев
4. Мите Наков
Сите овие четворица биле ноќе одвлечени од четниците.
Првите тројца исчезнале беследно и до денес не се знае каде се погубени. Додека за Мите Наков, не само современиците туку и на помладите поколенија им е познато дека е избоден и зариен во земјата во месноста „Маслинка”. Истовремено, лично од Јован Бабунски биле тепани браќата Кирил и Дано Рибарски.
Во врска со овој настан еден современик забележал: „Јован Бабунски дојде со четницате во селото за да се пресмета со браќата на Гано Рибарски, писарот на Јован Брло. Неговите браќа Кирил и Дано беа фатени и изврзани од четниците и ги доведоа на гумната. Тука беа довлечени и Христо, Иван, Орде и Мите и жените Гена Иванова, Вида Смилева и Јана Наумова. Кога почнаа да го тепаат со вила Кирил Рибарски, брат му Дано почна да го пцуе постариот брат — комитата Гано Рибарски. Кога тоа нешто го слушна Бабунски, го ослободи Дано, додека Кирил беше толку тепан, така што дома го однесоа во вреќа. Но, здрав човек беше, живееше 105 години. Жените исто така ги тепаа многу, а четворицата мажи ги погубија”.
с. Калапетрово
Во 1914 г. и во 1915 од страна на четниците на Бабунски и на жандармите биле тепани и мачени голем број селани;
Меѓу сите најмногу биле тепани:
1. Ласко Домазетов
2. Божана Пецева
3. Ѓуро Алексов
4. Сава Миланова
5. Јордана Стоилкова
Последиците од раните ги носеле до крајот на својот живот.
с. Караорман
Во 1915 г. српските војници одвлекле од селото 8.000 овци и неколку чифта запрежен добиток.
с. Припечани
1. Мите Георгиев
2. Лазар Тасев
3. Кирил Христов
4. Васил Андонов
5. Иван Атанасов
6. Зафир Паунов
7. Саздо Николов
8. Апостол Атанасов
9. Милуш Стоилов

10. Огнан Атанасов Чаушов
11. Васил Георгиев
12. Гаце Андонов
13. Поцка Апостолов
14. Трајчо Паунов
Сите биле уапсени и убиени во затворот. Сведокот на апсењата, М. Г. Андонов, тврди дека Георги Митев Припечански бил обесен на еден даб во месноста „Василкова Нива”, а пред тоа го газеле со нозете и му сечеле месо од нозет и го принудувале да го јаде. Истото му го сториле четниците и војниците и на Никола Георгиев, и нему му сечеле делови од телото.
с. Вртешка
Во 1915 г.. по ослободувањето на Софија Георгиева Николова од затвор, војводата Георги Николов, маж на Софија, започнал да се колеба. Учествувал во акциите на четите на ВМРО, но планирал да премине на страна на окупационите власти. Трипати едноподруго жена му била мачена и затворана. За време на последното тепање таа попуштила. Побарала да ја ослободат, а ветила на четниците и жандармите дека ќе го наговори Георги да премине на нивна страна. Така и се случило. То 1915 г., Георги Николов заедно со жандармите вршел присилна мобилизација на војници од турските и од македонските села. Кога разбрале четите на ВМРО за предавството на Георги, веднаш кат него биле испратени Атанас Куциров од с. Козбунар и Ефтим Илиев од с. Вртешка, со намера да го одвратат од предавството, а доколку не сакал, биле задолжени, како знаат да знаат, да го спроведат до с. Муратлија Во куќата на Зекирага, доверлив човек на Организацијата. Георги Николов ги примил на гости двајцата четници и се потрудил да им објасни дека бил принуден така да стори, од причини што бил во прашање животот на жена му и на детето, кое штотуку требало да се роди. Во рамките на своите овластувања, посредниците Атанас и Ефтим ја прифатиле исповедта на Георги Николов, но сепак му рекле да појде со нив во с Муратлија каде што ќе требало да разговара со поовластени луѓе на ВМРО. Георги не се противел и заедно со нив заминал во с. Муратлија, во куќата на Зекирага. Кога дошле тука, куќата биле опсадена од четници Јуруци што биле во служба на ВМРО, кои го фатиле Георги, го врзале со јажиња и го одвлекле во правец на јуручхото село Ебеплија. Подоцна Атанас Куциров и Ефтим Илиев посведочиле дека Георги Николов бил изделкан на парчиња што му ги давале да ги јаде. „Јуруците имаа заповед да се убие Георги на ист начин, како што нашите ги убиваше Јован Бабунски. За гробницата не знаеме, најверојатно нема, а нас една група Јуруци не префрлија во Бугарија”.
Репресалии од четниците и жандармите во периодот септември 1914 — март 1915 г. биле вршени и во останатите места од Штипска околија. Така, во втората половина на февруари 1915г. , само во една ноќ, српските потерџии убиле 95 испофаќани воени и други бегалци од Штипска и Радовишка околија, односно, во февруари и март 1915 г., на територијата на Штипска и Радовишка околија, меѓу четите на ВМРО и српските потерџии, се водела вистинска војна од која најмногу страдало месното население.

ТЕРОРОТ ВО ПРОБИШТИПСКА (ЗЛЕТОВСКА) и ЦАРЕВОСЕЛСКА ОКОЛИЈА

По избувнувањета на Овчеполскиот бунт, Царево Село со околината е претворено во вистински простор за помор. Односно, само на преминот меѓу 1914 и 1915 г. од Царвво Село беследно исчезнале 11 души, 12 од с. Разловци, 15 души од с. Илиово, 27 од реанот на Овчеполието, околу 100 души бегалци од Штипска и Радовишка околија ити. Всушност, бунтот на Овче Поле ги покажал на виделина сите слабости на српскиот окупатороки сисетм. Луѓето од Царевоселска околија не можеле поинаку да го фатат преминот на 1200 бегалци од српска на бугарска територија и тоа незабележани”, освен како потполна некадарност на српскиот државен”, полициски и воен апарат. Во тоа време секому му било повеќе од јасно, дека Србија немала сили да води битка на два фронта: против АвстроУнгарија на север, и против четите на ВМОРО на југ. Познати се повеќе примери кои покажуваат како српските жандарми, специјалните воени единици и другите сили на редот, просто се раскајувале ако во судир оо четите на ВМОРО убијат некој четник. Во тој поглед, најдобро зборуваат бројките на убиените од едната и од другата страна.
Во периодот меѓу 1913—1915 г. српските сили на рвдот најголем успех забелелсале во пресметките со четите на ВМРО кај велешкото село Скачинци, во кој судир заедно со војводата Владо Сланков биле убиени уште четворица комити, додека бројот на убиените српски потерџии е многу поголем и заслужува да биде анализирано прашањето: зошто е така?
На 13 јануари околу 1200 души бегалци од Велес и Велешко придружувани само од неколку вооружени комити, преку Царевоселска околија, преминале во Бугарија. Во март истата година, и тоа само за една ноќ,
во Струмица пребегале 1200 воени обврзници од Вардарокиот дел на Македонија. Или овој пример: Меѓу 31 јануари и 10 март 1915 г. четата на Иван Јанев и покрај тоа што била опколена од сите страни со војници и жандарми, си пробива пат во близина на кочанското село Жиганци и Чешиново со иссукани ножеви и бомби. Многубројиите српски војници пред овие „зли, пакосни и луди комити” спас побарале со бегство. Два коња на офицерите биле запленети од четниците и биле префрлвни преку границата во Струмица.
Вакви и слични примери на овој, скоро секојдневно се осигрувале на територијата на Царевоселска околија. Српоките војници и жандармите свесно избегнувајќи ги јавните судири со четите на ВМРО, во замена на тоа ги тероризирале обичните граѓани.
Во периодот меѓу 1 септември 1914 и есента 1915 година, српските потерџии се пресметале со: Господинка Јованова, Иванка Коларока, Милкана Костадинсва, Доне (Андан) Христов Георгиев, Христо Пецов, (кметски наместник), Ангел Митков, Васил Георгиев и со Васил Крстев, полски чувар, сите од с. Бигла, Каменичко.
За теророт на кој биле изложени, еден сведок на настанот, иако во претсмртните часови, посведочил: „Познато ви е како дојдоа, што ни правеа, а потоа не одвлекоа за Кочани и Штип. По патот ни правеа што сакаа. Кога стасавме во месноста „Црн Камен”, калимански атар, ги одделија од стројот дедо Георги Марков и дедо Ангел Мишков и ги сосекоа со бајонетите. Другите не однесоа дури во Вучитрн каде што падна наредба и нас да ие истепаат. Јао и чичко ви Васил Георгивв некако паднавме под труповите на другите, не не пребодеа на лошо место, па останавме живи. Се видов и со тетка ви во Виница”.
Тоа беа последните зборови на татко ми, вели неговиот син Глигор. Побара вода, се напи, започна да се тресе и почина. Штотуку беше наполнил 52 години. По апсењето на татко ми дојдоа потерџии во селото и, ги одвлекоа браќата Зафир и Глигор Петрови. И двајцата биле избодени во атарот на село Бање, Кочанско” .
с. Саса
1. Јордан Иванов, одвлечен со ортома околу вратот и исчезнал
2. Дими Јангелов, убиен во месноста „Јагодно Брдо” (има верзија дека е убиен по 1919 г.)
Бројот на тепаните и ограбените во ова населено место еднаков е на вкупниот број на населанието. „Немаше, семејство, маж или жена да не беше тепан од жандармите и другите потерџии” — категорички изјавуваат сведоците, современици на настаните.
Во назначениот период, во Царевоселока околија зачестила појавата на беследно исчезнување, како што бил случајот со 5 души од Саса, 4 од Вртиолавци, 7 од Каманица, 4 од Цера, 3 од Луковица, по 1 од Костин Дол, Главогаица и Калиманци, 2 од Тодарово, 6 од Вирче, 20 од Иотевник, 6 од с. Град, 5 од Бигла, 3 од Стамар, 3 од Моштица и други. Најголем број од беследно исчезнатите биле затвореници и заложници. Преку овие две форми секому можело да му се случи: „да го мркне, а да не го осамне и обратно”.
Со оглед на тоа што еден од главните канади на бегалците кон Бугарија минувал низ теритаријата на оваа околија, нормално било што населените места од подрачјето на денешна Пробиштипска општина меѓу 1913 и 1915 г. постојано биле изложени на опсади, а населението на разновидни политички и еканомоки притисоци. Од расположивите податоци може да се види дека во означениот двегодишен период, поради дезертирање на воените обврзници, поради бегство во Бугарија и во четите на ВМРО како и поради комитски и други противрежимски работи, само низ затворите на подолго и покусо време поминале над 1.000 души мажи, жени, деца и старци од тоташната Кратовска околија. Тешко е да се разграничи кој од трите видови наведени престапи најмногу ги лутел српските управувачи. Важно е дека со сите три категории престапници се пресметувале со иста жестокост: ги тепале, смртно ги затворале и ги измачувале вон сите човечки норми и достоинство, а највиновните меѓу нив ги убивале на лице место или ги ликвидирале потајно.
Посебно на терор биле изложувани ополченците, потоа лицата кои по било кој однос е нашле во редовите на бугароката војска за време на балканските војни, како и учителите и свештениците кои порано биле во служба на бугарската егзархија. Нешто подоцна од воспоставувањето на српската власт, цел на теророт пастанале и родителите, потоа браќата и сестрите на ополченците, како и нивните жени, доколку биле оженети.
После бунтот во Крагуевац најпрогонувани од страва на српските власти биле воените дезертери, бегалците во Бугарија и нивните најблиски од семејството. Така на пример, само во времето меѓу бунтовите во Крагуевац и Овче Поле, во Бугарија пребегнале: од с. Гајранци и Трооло по 18 воени обврзници, од Лезово 10, од
Судик 22, Петршино 3, Пуздерци 4, Ранченци 20, Стануловци 20—25, Стубол (Долни) 4—5 души и др. И не само тоа. Заедно оо нив во Бугарија пребегнале и 100 душн од Немавци, од Долно Црнилиште 10, од Горно Црнилиште 17, Павлешенци 12, од с. Преод 12, од Сарамзалино 6, итн. Меѓу бегалците биле: Саре Богославоки, Богдан Смилвв, Дане Јосифав, Алекса Лазаров, Итно Георгиев, Илија Шалварков, Коле Панов, Гарасим Јанш, Ефтим Бојчев, Сане Георгиев, Панзо Четков и др. за кои српските четиици и полицијата имале податаци дека биле инспиратори и поттикнувачи на воените бунтави во Крагуевац и Овче Поле.
Според нецелосните податоци, меѓу 1913 и 1915 г., од Кратовска околија во Бугарија побегнале над 1.750 дупж, без жените, децата и мажите кои не подлежеле на воена обврска, како и без оние кои уште во јули—август 1913 г. заедно со бугарските војски се павлекле во Бугарија. Бројот на пребеганите не е мал, особено кога се има предвид дека се работи за луѓе на возраст меѓу 18 и 50 гадини, најработоспособни од една, и од друга страна, тие го сочинувале биолошкиот потенцијал за опстанок на нацијата.
Како противмерка за спречување на бегствата, српските режимски институции, како и во останатите краеви на Областа, применувале систематски мерки на терор. Така на пример, уште во почетокот на август 1913 г. на робија биле испратени:
1. Нане Иванов
2. Георги Давитков
3. Серафим Јардев
4. Дане Давитков
5. Симон Станкав
6. Алекса Николов
Причина за апсењето било само тоа што во балканските војни тие се бореле како бугарски војници.
Во селото Станулавци до смрт биле тепани:
1. Стојче Лисичков
2. Мите Стаев
3. Јане Чаушов
4. Стојна Стаева
5. Иванка Кук*регова
Причина за тепањето било тоа што нивните синови и браќа побегнале во Бугарија. Тие биле тепани од жандармите и војниците во центарот на селото, со цел да ги заплашат и друште да не бегаат. Тепаните потоа биле завивани во овчи кожи за заздравување, но домашните лекарства не помогнале, сите умреле од последици на раните. Во есента 1915 г. српските војници одвлекле со себе тројца заложници од ова село.
Во селото Долни Стубол биле тероризирани членовите на потеснита семејства на Дане Санев, Серафим Богатинов, Димитар Умарски и Ефрвм Клинчарски.
Во селото Лезово биле мачени и тепани 14 селани меѓу кои и две жани: Иванка Митева и Савжа Митева, и двете на возраст од 60 години. Од село Неокази биле изнасилени 3, од Марчино 6 жени. Од двете населени места биле тепани и онеспособени 20 мажи и жени.
Иста судбина га снашла и 25 до 30 мажи од с. Барбарево, 5 од Ратавица, 4 од Калниште, 8 од Бучиште, 10 од Петршино, 6 од Зарапинци, 6 од Гризилевци и 4 од Стројманци, и други, додека од Злетово, уште во 1913 г., биле масакрирани 20 селани, на кои и куќите им биле опожарени.
Во големата тепачка во с. Барбарево пострадале голем број селани и тоа не само од Барбарево туку и од околните населени места и тоа: Игнат Милев, Нуне Донев, Мите Спасов, Стојан Кралев, Гаврил Трајчев, Димо Иванов, Мино Трајков, Наче Кралев, Наун Давитков, Марко Кралев, Данко Георгиев, Нуше Смилев, Митруш Нушев, Митруш Минчев, Таса Димева, Наум Костадинов, Григор Спаоов, Васил Трајков, Стојан Станојков, Трајко Спасов, Цаце Миланов, Мите Донев, Милан Ефремов, Наче Донев, Нако Гочев, Нане Бончвв, Ефрем Атанаоов и други. Сите тие биле тепани и онеспособени и уздреле
од последици на тепањето. Покрај овие, во тоа време, на
лице место биле убиени:
1. Гиче Иванов
2. Игнат Божилов
3. Петруш Кралев од с. Неокази
4. Томе Цеков од с. Марчино
5. Тасе Симеонов, „
Пред тоа, живи биле изгарени во куќата на поп Наун во село Мечкуевци: Милан од с. Куково и Пиро
Куковски.
За време на тепачките во селата: Шлегово, Малино, Павлешвнци, Гризилевци и друш, покрај Јован Бабунски се споменуваат и имињата на Крсто Трговишки и некој Јанко кој за време на отсуствување го заменувал Јован Бабунски, му бил помошник.