Ваша песна,состав или што било напишано

Кажав
ништо не кажав
иако одвратно ми е
она болно и расипано
што е
велиш ништо не е
смрдеа не ти смета
од ќелија
раце извиткани се пружаат
урлаат
се лигават
измет свој јадат
очи нема
само празни дупки
нокти валкани и искршени
таму копаат
не ти смета
ќе излезам
секој каде му е место
секој што го влече.

woow curo  

Беше зимоска,ма не пред две зими ли беше.... Се ми беше во сон... Каде,каде ајде на Пелистер... Јас како и секогаш радознал морав да знам кој ќе иде... Бевме ние неразделните другари, а и некои од Скопје... Немав против никој ништо... Сепак реков може да биде забавно,оти да не.... Пиење, малку и спорт, ке летне времето...

Се направија последните подготовки.... Тргнавме во 5 изутрината... Помнам се влечев по улиците додека да стигнам на автобуска... Ееее како и секогаш последен, во 5 до 10... Таков си сум јас,кој ли мене ќе ме промени... Патувавме неколку часа, од кои повеќето ги преспав... Стигнавме и се сместивме, а јс иницирав веднаш да одиме на шетање... Сите умираа за спиење,па секој на некаков начин ме откачи... Им се подналутив и отидов сам... Скитав,талкав,се будалеев, време помина....

Се вратив дури за вечера... Стигнале и скопјаните.... Со некои сум се знаел ама тоа одамна, со некои се запознав, а некои не можев органски да ги сварам,но морав оти месец дена ќе морам по цел ден да бидам со нив, што се вели и леб ќе делам.....

Се заљубив на прв поглед.... Имаше со нив едно мало,слатко,интересно чупче, ама сепак срамежливо до бескрај.... Беше толку убава што си мислев дека оваа има отидено на еџтриме маке овер... Ама сум се заебал јако, таа ни шминка не ставаше,а камо ли нешто подрастично...
Под кожа ми влезе... Секој ден се повеќе ја посакував... Другарот ме сети што е само дојде, ме повлече за маица и ме изфрли надвор, велејќи ми со која сакаш само со неа не, не е за тебе...  Ќе ти го скрши срцето, а ти си таков, не,немој ако малку како другар ти значам....

Ветив, но срце не дава бе... А се доближи до мене срцево ребра ми крши сака да излезе... Ама ветено си е ветено, ветувања не сакам да кршам... Не сакам како не... Се фативме ама моравме тајно да се гледаме... Секоја вечер кога другите спиеа, јас си ја хранев и душата и очите со нејзината убавина.... Со секој бакнеж летав,летав....

Моравме да кажиме веќе тоа не се криеше, а и сите гледаа некој не е слеп.... Но како ли да кажам кога 300 компликации ке испаднат... Требаше да почекам,ама секогаш устата е побрза од паметот... Загубив пријател,ама добив ангел или така си мислев...

Еее с истркала и тој месец.. Дојде и предпоследен ден.... Утре секој по својот пат... Го овележавме со логорски оган и на едно кутро дрво ги изгрвираме имињата... Нашите имиња во едно срце,подобро речено на се личеше само на срце не,и останатите околу нас... Демек ние,нашата љубов настан кој ќе се помни... Седевме крај огнот, и во еден момент забележав дека таа исчезнала... Ајде реков ќе ја зачекам в соба, па малку нежности, и ќе се вратиме назад...
Приближубајќи се слушнав тивко стенкање,и се засмеав... Луѓево го користат секој момент... Притиснав на кваката и вратата беше заклучена.... Не е тука, реков и тргнав  кон излезот... Седнав на скалите и црни мисли ми пролетуваа низ главата... Што ако е со некој, оф леле.... Се и сешто ми дојде на ум... Солзи ми на дојдоа на очи...

Истрчав надвор и сакав да бидам сам.... Ама за моја несреќа или среќа не знам ни јас, го утнав правецот на движење.. Наместо кон чешмата тргнав некаде Господ знае каде... Морници ме пролазаа... Каде ли сум ебате ум, никогаш не внимавав... Слушнав гласови и си реков не сум само јас лудак,сетаат и други, значи не сум загубен.... Кој ли може да е кога останавме само ние, одморалиштето само од нас опстојуваше... Љубопитсвото ме одвлече се поблизу до гласовите... Слушав глас премногу познат.... Оффф која е оваа, не се сеќавам ама сепак ја знам по глас... Се насмеа и сватив, па тоа е мојот ангел бе... Се стаписав... Мојот најдобар другар со неа.... На сред водење љубов... Се запалив,се свртив и почнав да бегам, не можејќи да ги задржам солзите.... На пола пат застанав како којзнае што да сум видел... Обидувајќи се да го изострам видот најдов една цепеница од дрво, се вратив и бап најсилно што можев го удрив по глава... Падна на земја, а таа почна да пишти... и влепив шамар, тежок шамар, мене раката ме заболе,а камо ли нејзиното нежно лице, и и вреснав да прекине да плачи... Само кимна со главата и се спушти на земјата липајќи најтивко што може... Многу ме болеше срцето, непрекинато плачев покрај неа, прашувајќи ја зошто.... Другарот почна да се освестува, па доби уште еден бокс, и уште еден да дознае дека срцето мое не е играчка... го искрцкав вратот, ја станав насила и ја удрив од дрвото... Ги турнав панталоните и...и ја силовав...
Се сетив на мислата на една драга пријателка која ми ја кажа за женските и љубовта и гласно викајќи и в лице и ја кажав...Љубовта е стап со два краја....Како девојка со две лица...Убава кога е будна, а грда кога спие...
Последен пат ја прашав зошто,зошто мораше да ми го крши срцето,со тој за кого не можев ни да помислам...

Наредниот ден,сите не бараа нас... Разбрав дека ги нашле нив, а мене,мене само во спомените ме наоѓаа.... Висев на дрвото, на кое некогаш стоеа нашите најдраги моменти....

фала ви на сите за убавите зборови.... тоа е само едно искуство плус кое сум го запоставил веќе неколку години....

мацоооообраво, блуе исто така, збунет едно огромно БРАВО на сите....

Ебем ти време
и течење негово
работа нека си брка негова
ја отказ давам
по негово да играм не сакам
да ме гњави
да ме гуши
за накнада бедна
со надежи лажни
на кои да се навикнам не можам
да бидам секогаш
таму каде ќе рече
во сенката од пролетта
каде секој чекор назад ме враќа
имам и ја душа
имаат и тие
само не се сетиле
не ги боцка
алегичен сум на оса.

БИСЕРЧИЊА МАЛИ
СО БОЈА НА ВИНОЖИТО
НЕЧУЈНО СЕ ТРКАЛААТ
ОСТАВАЈКИ САМО ТРАГ
НА ОБРАЗИ БЛЕДИ.
БИСЕРЧЕ ПО БИСЕРЧЕ
ГЕРДАН СЕ НИЖЕ
И ПОЛЕКА ОТЕЖНУВА,
ЧЕКОР МИ ЗАБАВУВА
И НАЗАД МЕ ВРАЌА.
ПАК НАЗАД КАДЕ ШТО ТЕ ОСТАВИВ
НЕГУШНАТ.......
НЕБАКНАТ........
НЕСРЕЌЕН........