Ваша поезија

Само некои чувства...

Покажи ми како
Да ја симнам тагата од моите очи
Темнината која го покрива моето срце
Насмевката што солзите ја кочат.

Неможам
Твојата кожа над мојата
Мирисот на страста
Прегратки од кои се растреперувам.

Копнежот по повеќе
И моето те сакам
Стискајќи го со забите
Зашто не смеам да го проговорам.

Соништата во кои потонувам
А твојот лик не го гледам
Усните на кои се предавам
Како воздух, не ги ни чувствувам.

Постоиш, за мене нема крај
Далечен си како оваа месечина
Ладен како овој тврдоглав камен
А јас копнеам, и умирам полека

Hold me now, as I fall again
I want you, love you
That's all I can say

Чекам
Твојот прст над моите усни да исчезне
Додека молчам потонувам
Оваа љубов е надреална.

Покажи ми како да те избришам од себе
Секој дел од тебе навлезен во секоја пора
Секој дел од мене кој те посакува бескрајно.

Quentin напиша: Тука сум Тука сум да ти послужам како кловн што ќе ги задоволи твоите потреби за хумор и сатира. Тука сум да ти послужам како кревет на кој уморно ќе си го истресеш телото и понекој збор кажан на сон. Тука сум да ти послужам како чаша полна со алкохол, после забава на која никој не те шмекнал. Тука сум да ти послужам како сунѓер кој ќе ти ја избрише сета самотија од телото, кое никој одамна не го допирал. Тука сум да ти послужам како последен број од твојот фоунбук, кој од инает не го вртиш, а наизуст го знаеш.

тука сум за да те читам и да се восхитувам на твојата поезија...

Ничија земја

Го прогласив телото за ничија земја
од мигот кога твоите погледи
угаснаа еден светол простор
во кој се распостилав како
цвет жеден за сонце.

Ако некој ден твоите раце
се откажат од неговите,
испрати ги
во долга експедиција
по таа земја.

На мапата лесно ќе ме познаеш.
Огромен леден остров ќе бидам,
недопрен,
осамен,
нем.

Со допир растопи ме.
Ќе се растечам по тебе
со надојден водостој,
што радосно се пени и жубори.
Моите реки нема да познаат
дека туѓа си била,
а ти премолчи.

***************************

Ничија земја II

По многу години, чинам,
до тебе ќе стигне еден испуштен здив
со два прошепотени збора
и едно перце од гулаб-писмоносец.
Морето веќе ќе ме има препишано
врз солените талози
со корали што се љубат,
нежно шушкајќи
за истоштената светлина
на ѕвездите,
што морнари ја црпат
за да украдат љубов
од девојките
во крајбрежен град.
Како Атлантида ќе бидам,
толку опеан,
а никогаш пронајден.
Како остров самотник
со скриена оаза,
што никој не го посетува.
А здивот ќе стигне до
твојот слух
и перцето ќе падне
на твоето рамо.
Ќе помислиш дека си луда,
дека ти се прислушуваат нешта...
Ќе го истресеш перцето од рамо
и ќе продолжиш со лесен чекор.
За тебе тоа ќе биде само нечуен пад,
а за мене силен земјотрес
што ќе го раздели морето,
ќе го распука островот
и ќе ме обележи со лузна
на вечно неприпаѓање.

O' vie,
internet so mi pustate,
air od pari moi da ne vidite,
bar pola da vi paga
od mreza sto paga,
vie od doma izbrkani ke bevte.
Ni tri cisti imate,
a sigurno i nogi ne si miete,
a takvite kosata im paga,
amblem ne vi treba.
Kaj ve zbraa kopuci teski,
od trlo megu ovci
sto ve pronajdoa,
ke se najde li nekogas junak,
da ve poseti
i sve na kloci da ve istera.

Ogneno

Vecerva tivko padjashe dozd
nakisnaa znaminjata
kako i site pobedi nashi...
Mirisot na kosata tvoja
povtorno gi budi sonovite moi...
ne te davam nikomu da te zeme
te sakam pile moe....
Nema veke baknezi
nema pregratki
nema toplina...
samo sonovi.
Dojdi, te molam dojdi..
Otvori ja vratata
pushti branovi i vetrovi
noz tvoite odai
za da mojata umorna dusha
zaplovi vo tvoite mirisi...
Zatvori me
okovi me vo sindziri
nedavaj nikomu poveke
na pat da me odvede...
Rozite veke ovenaa...
Sto li sega tie ni nosat?
...nekoi novi pobedi
preku strasta na tvojata postela
umoren sum sakajki te
nadevajki ti se
barajki te
vo mirisite
sjajot na ochite
dopirite...
tudjite posteli...
umoren sum
od ovie ploshtadi
prazni prozorci
nesrekjni gradovi
Te molam dojdi..
povikaj gi site vetrovi..
onie tvoi najmirisni...
povikni gi site denovi
onie tvoi najubavi...
povikaj gi site nokji
onie tvoi najogneni...
povikaj gi site magii
onie tvoi najslatki
neka me opijat mirisnite vetrovi...
jasni denovi so baknezi....
strasnite noki opivaat so magijata
i zasekogash pravat
da ostanam pokraj tebe
so vekovi...i posle smrtta
Tivko nokeska
dodeka padja dozd
go sonuvam mirisot na tvojata kosa
baknezite i dopirot tvoj..
A nautro povtorno ke zastanam
pred mokroto zname...
i ke trgnam vo pobedi novi
se dodeka eden den......

Mostovi


Sakash mostovi

ne gi rushi...te molam

nemoj po niv grdo da pishuvash

sekoj most me podsetuva

na nekoi vreminja

koi pominale

Gi sakam jas site mostovi...

sto vodat do tebe

znaesh tie sekogash

nekade vodat

pod mostot vino

na mostot magija

pod mostot ogin

na mostot ljubov

pod mostot zelba

na mostot angel

pod mostot kletva

na mostot ispolnuvanje

I zatoa te molam

ne gi diraj mostovite

tie vodat do tebe

ke se napijam vino

baknezot tvoj

ke mi bide magija

ke razgoram ogin

ljubovta tvoja

ke go zgasne

ke te posakam mnogu

angel ke te donese

prokletststvo si moe

koe ke se ostvari

te sakam milo moe

ne gi dopiraj mostovite

ke se izgubat site

patishta moi

site moi talkanja

ke ostanat besmisleni

ke ostane samo

edno sekjavanje

a za sekjavanje

ne treba most...

toa ostanuva dlaboko vo nas

Templarius напиша: Pustina Prazno mu raskazuvam na pustinskiot veter za tebe... probuvam da mu kazam kolku te sakam a toa e besmisleno kako da probuvam da go prebrojam pustinskiot pesok koj ovde me gushi neodam jas nikade stojam vo vremeto iskriveniot chasovnik koj nekoj ke go ukrasi so divina slepa koga ke ischezne malku vreme i toj poleka chuka dodeka se trudam da mu kazam kolku te sakam isto kako toj da znae kolku sekundi doseka otchukal Poleka karavani poleka ti zabraden beduinu zastani...jas ja sakam nemoj pokraj ovaa kukja da pominesh samo jas ja sakam eve ti malku krv od pustinska roza neka usnite so niv gi oboi eve ti svila od pesok istkaena neka so nea se pokrie eve ti malku sonce vrelo vo srceto da go stavi eve ti ledena nokjna tishina vo ochite da ja sokrie eve ti go moevo srce neka vo svoeto go stavi eve ti oklop i oruzje neka so srebro se zakiti da mozam konechno da umram a ti odi i nosi go seto toa niz pustinata na mojata dusha poleka pomini se dodeka ne stasash do pekolot tamo jas ke ti pomognam koga vo odaite rajski ke dojdesh ke ja vidish i ke ja poznaesh kazi i samo deka ja sakam....