Ваша песна,состав или што било напишано

DENES STANAV RANO,
A CUDNO, NE MI SE SPIE
I SEGA KE SI SVARAM KAFE
OTI MNOGU MI SE PIE
NE METAM, NE CISTAM,
NE SUREDUVAM
RESIV ETE TAKA
SAMO DA SE DOTERUVAM
KE SE FARBAM, KE SE MIJAM
VITLERI KE STAVAM
A SO NOVA FRIZURA
MANDZA NE MOZAM DA PRAVAM
KE SE DEPILIRAM, KE SE LAKIRAM
I NEMA DA BIDAM TAZNA
KE SI IZLEZAM VO GRAD
I KE SI SE PRAVAM VAZNA.

ТА ТИЕ СМЕ
На Гордана С.

Та тие сме,
зарем другпат поинакви сме биле,
иднината изменети не не препознава...

На опинците крвта од Самуила си ја носиме
- клето племе брат брата
за меѓа паламидна што убива...

Пилиштари прават кајгана
од јајца од шкопан петел
- во крвта им кук*рига генот
на големиот освојувач од Пела.

Та тие сме,
со песната на гладот се распознаваме
- волчјо око самоизедно...

Се газиме едни други
со клетвата вековна во длапките
- кајшто очи требало да имаме...

Пилиштари пеат славопојки
на водачи што одамна се изгубиле
во шумата на самобендисаноста
- гладно завива ембрионот на славата...


Та тие сме,
никогаш поинакви не сме биле,
со сеир – белег сами обележани...

Врисок силен,
а нем.
Ја пара темнината глува.
И секое делче
од душата страдна
на ситни парченца
го разнесува.
Паѓа на подот.
Се меша со прашината,
камчињата мали.
Преминуваат оттука
нечии нозе преку нив.
Стискаат раце,
тупаници...
чизми...
тркала тешки....
Се што остана...
е само прашина и јад.

Од ден,од ноќ.
Од среќа,од несреќа.
Од добро,од лошо.
Од црно,од бело.
Од сите можни
контрасти на овој свет
е создадено.
Ко сибирски мраз
го замрзнува секој дел.
А живее во оган жив.
Ко снежна лавина
се истура низ планина
и трпне секој дел од студ.
А вжештена лава ја прати.
И покор и непокор.
И јад и инает.
и болка и гордост.
А ниедно не се разлева.
Ниту се меша,
ниту се одделува.
А се е во едно,
и само едното,другото го прати
до последна цел.
До грутката страдна.
Каде мир ќе најде
и се ќе стивне.


Изменето од butterflyM55 - 31.Март.2009 во 00:46

Во бескрајот просторен
талкаат....
Празни,навредливи,
нежни,уверливи,
самобендисани
понекогаш и тажни...
Знаат да бидат и
убави,кратки.
Како цвете да зацутат
на усни слатки.
До болка погодуваат
кога се искрени.
До солзи болат
кога се злонамени.
И само просторот
ги држи сите на куп,
на едно место собрани,
но душата не...
Претешки се за неа
сите на едно место
собрани-зборови.

ШТО Е ЖИВОТОТ АКО НЕ ФАНТАЗИЈА

Животот е како гума за џвакање - голем избор на варијации на тема. Разнобојни пакувања, на парче или пакување од повеќе парчиња, во зависност од издржливоста на конзументите. Вкусовите се различни - од слаткасто овошни со оптимистички вкус, кој впрочем најбрзо го снемува - до оние од лимон или портокал од кои ви се собира устата и од кој вашите плунковни жлезди добиваат шизофреничен напад. Нивната арома трае нешто подолго, но по почетниот шок, започнувате да уживате во нивната освежувачка киселост.
Сепак, предност им давам на оние од кои „ви се смрзнува здивот“, бидејки ги отстрануваат непријатните мириси од минатите животи. Вистинска мастика за „искомплексирани“. Нивната жестина пружа лажно чувство на сигурност - лажно, бидејки сепак на крајот сите мастики завршуваат подеднакво. Почнуваат да се распаѓаат баш тука, во вашата уста и вие имате впечаток дека сте прелажани. Во најдобар случај, вашата изџвакана мастика внимателно ке ја завиткате во хартивче и со мала доза на нелагодност ќе ја одложите на за тоа однапред одредено место. Вие сте секако карактерна личност. Има и такви чии мастики завршуваат на крајно неприфатливи места. Тие мастики, искористени и отфрлени, се обидуваат да го продолжат својот патетичен живот со страст за одмазда. Чувајте се од такви мастики, тие се вистински извор на невољи. Сепак, на крајот и тие се стврднуваат и едноставно се откажуваат. Животот е како гума за џвакање.

Напишано од Snashasasalasha член на форумот кој не зборува македонски.

Изменето од insane_angel - 02.Април.2009 во 18:52

Ме испровоцира мажов мустаклија да дадам уште нешто од Snashasasalasha:


ЌЕ ГИ ЗГАСНАМ ЅВЕЗДИТЕ

Ролетните се кренаа бејби и светлоста навлезе во нашата соба. Наеднаш стана очигледен сиот тој неред - замачканите прозори, неиспразнетите пепелници, загушливиот воздух, расфрланите слики, трошките по подот, разместениот кревет. Се погледнав во огледалото. Косата ми е разбушавена, темни кругови под очите, шминката ми е замачкана.

Јадна сум. Јадни се и мислите мои. После неколку удари со главата во ѕидот, време е да се фатам за кваката.

Се изиграв самата себе. Си дозволив себеси премногу луксуз. Ја губам контролата. Ја губам играта.

Немам право да ја губам контролата, а играта ја предавам.

Што е следно? Не сакам себеси да се доведам во ситуација да го поттикнам прашањето на твојот развод. Тоа би ме убило. Премногу е ниско. Од друга страна, однапред е изгубена кладбата да се игра на очекувањето да бидам споредна улога во твојот живот.

Ќе го паметам perfect day. Ќе го паметам perfect night.
Ќе ги паметам твојата страст, твоите детски насмевки и начинот на кој ме сакаше.

Ќе заборавам дека те сакам.

Изменето од insane_angel - 03.Април.2009 во 11:35