Бугарин,бугарофон,мак.Бугарин во Македони

Ги ставаш Ботев и Прличев у ист кош - е ова само у Бугарија може

Македон напиша: Каснакоски напиша: Поентата е - бараме што сакал да каже со тоа „убитиј блгарами“ Прличев, а меѓу другото констатираме дека Влахов Мицов лаже. Дали сакаш да кажеш дека Прличев не се потпишал така или?

Не, не, најдов дека го напишал тоа, ама што сакал да каже?

Каснакоски напиша: Поентата е - бараме што сакал да каже со тоа „убитиј блгарами“ Прличев, а меѓу другото констатираме дека Влахов Мицов лаже.

Дали сакаш да кажеш дека Прличев не се потпишал така или?

Од Автобиографиjата на Прличев односно преводот на "Илиада"-та:
Автобиографиjа на Гр. Прличев

Што е поентата на муабетов

Големиот поет и револуционер Христо Ботев е написал стихове относно несполучливиот опит на Прличев да преведе Илиадата на Хомер:

Зошто не сум и Прличев,
да преведе Илијада;
но со таков превод, за кој
и лобуд да ми се паѓа?

Зошто не сум

Изменето од чоли - 14.Октомври.2009 во 13:58

Македоне, ако овој капацитет ти е единствениот источник на информација, нема што да се зборува.

СТЕФАН ВЛАХОВ-МИЦОВ ФИЛОЗОФСКИОТ КЛУЧ ЗА МАКЕДОНСКИОТ ИДЕНТИТЕТ (21)
Превртливоста на авторот на „Сердарот“
Во времето кога во „кујната“ на државните и религиозни институции надвор од Балканскиот Полуостров се коваат „национални“ стратегии, меѓу поробените христијани доминираат стремежите за политичко ослободување. Но, пред да го постигнат тоа, тие треба да им одолеат на поставените стапици, за кои веќе стана збор.
Со идеализам, што реалноста сурово го приземјува, можат да се објаснат главоломните пресврти на Прличев во елинофилство и бугарофилство. Не е толку чудно што во 1850 година, преминувајќи ја првпат османогрчката граница, слегува од коњот за да ја бакне светата за него грчка земја.
Кај Прличев традицијата на родното место се бори со елинистичкиот мит отелотворен во Хомеровата Грција. Од една страна, до средината на 19 век во неговиот роден Охрид дури и во црквите се проповеда на местен дијалект, а Евангелието се чита на охридски во превод од грчкото евангелие. Истовремено, прототип на поемата „О Арматолос“ („Сердарот“), со која Прличев победува на Атинскиот поетски конк*рс, е Македонецот Кузман Капидан – сердар на Џеладин беј, кој во почетокот на 19 век управува со Охрид и неговата околина како владетел независен од султанот. И тука, и во својата следна творба „Скендербег“, поетот ја лансира идејата за возможноста малата територија (родното место или држава) да победи голема империја, да биде еманципирана и независна од неа.
На прв поглед неочекувано, во 1866 година Прличев го заменува својот елинизам со бугарофилство, до степен да каже: „Прво сум се родил Бугарин, а потоа човек“. По што следува нова трансформација на „Арматолос“ – преведена веќе на словенски, наречен од авторот бугарски јазик. Прличев не само што ја возвраќа македонската народна ритмика, но го коригира своето сфаќање дека конфликтот меѓу хероите е на религиозна основа, во корист на алтернативата Албанци-Бугари. Политичкото салтомортале на поетот се заснова на две главни причини. Едната е недоволното оценување од атинската јавност, и покрај пофалбите. При се, како што забележува Рајмон Детрез, во својата „Автобиографија“ подоцна, Прличев малку и ќе шпекулира со тој момент. Факт е дека до неговото враќање во Охрид во 1862 година, Прличев, макар и разочаран, останува гркоман. Или во најдобрата варијанта за бугарската пропаганда, „Бугаринелино-фил“. Меѓутоа, последната за време на неговото враќање доста се актуализира во Охрид. А Прличев, освен честољубива личност е исклучително предан на својот роден град и од таа гледна точка логично се претвора во звучник на грцизмот. Финален рефрен на тоа отуѓување е неговиот потпис под преводот на Калимах и Хомер во 1889 година (четири години пред неговата смрт): „Гр. С. Прличев, убитиј Блгарами“. Зборовите се жестоки, но точни. Тие го илустрираат поведението на бугарската пропаганда, која шпекулира со чувствата на македонските книжевници, ги користи авторитетот и нивните умеења, а при згоден случај се подбива со нив. Доволно е да си спомнеме на заплашувањето на Ботев „со лобут“ (тепање) кон Прличев за неговиот превод на „Илијадата“ и реченото од Каравелов: „Бре, еј, празна лејка, кога не си знаел бугарски јазик, кој ѓавол те натерал да станеш бугарски литаратор, бугарски поет и бугарски просветител?“

Утре: Мисирков го подвлекува македонскиот космополитизам