Ваша песна,состав или што било напишано

Дрво на ридот

Јас сум дрво на ридот.
Ве гледам растрчани,
задишани и палави.
Се тркате со гласна смеа
кој прв ќе стигне
да се потпре на моето стебло,
а потоа ќе седнете
под мојата крошна
и ќе се гледате в очи,
и нема да забележите
дека есента дојде предвреме.

Ја гледав без да изговорам збор
Таа беше тажна и збунета во исчекување на нешто
И пратив насмевка искрена
Ја прими моментално
Јас сум весел
Срцето од радост ми заигрува
Мигот на среќа е краток
Тагата повторно ја обзеде
Мистичноста на нејзиното лице се врати
Се заљубив во таа нејзина мистичност одамна
Но сега ми смета најмногу од се
Таа мистичност е нејзиниот демон
Демон кој и ја обзеде и кој и ја јаде душата,полека но постојано
Ја зедов мојата насмевка и ја ставив на нејзиното лице со зборови нежни
Додека ја бакнував во нејзините очи видов неизмерна болка
Се јадев самиот себе си додека низ солзи ми рече дека не може повеќе
Ми велеше дека сака се ова да го заврши,но не ми откри што
Низ плач ме праша како издржувам со неа
Како и после се ова се уште сум со неа
Ќе те сакам додека сум жив изустувам за прв пат додека сме заедно
Моето те сакам ја растресе цела
Затрепери целата во грч
Ти си мојата љубов и никогаш нема да те напуштам и реков
Ме гледаше целата претворена во прашалник неверуваќи на зборовите мои
Двајцата со погледи вперени еден во друг стоевме во тишина
Тишината ја наруши таа
Искрен ли си ме праша
Се уште сум со тебе и одговорив
На нејзиното лице се појави ангелска насмевка


За се она што сакам да напишам понатамо,тука нема место.

Patekata do tvojot son

Ja posipa so polsko cveke,

Uste naroseno so rosa,

Gazam po nego ,nasmeana ,bosa…..

Me vodi tvojot glas vo daleçinata …..

Melodiçen ,tivok…

Nema veke dvoumenje ,

Nema somnez,

Se sto ostana e samo kopnez,

za postela ,svilena ,meka

i vo nea pregratka tvoja ,

i mesto koe mene me çeka.

Пак ти ме будиш
од најслаткиот сон.
Очи на тажно срнче
продорно ме гледаат,
небаре не виделе жена
која се буди наутро.
Се прашуваш како е можно
да ги запаметам
од слика,без слика.
Ме прашуваш како е можно
да го знам секој милиметар
од твојот лик,
а не сум те ни видела.
А забораваш
дека јас сум само
едно мало,палаво девојче
со сликовита фантазија.
Само една мала лигла
која безглаво се заљубила
во тоа што си ти.
Иако мислиш
дека не те знам,
дека не те познавам добро.
Сепак грешиш.
Ти си мојот појадок.
Ме заситуваш за ручек.
Ме сладиш како ужинка.
Ме презаситуваш со вечера.
И ме оставаш пак гладна.
Ти си мојата ненаситност.
Секогаш гладувам со тебе.
Секогаш гладувам за тебе.

Се измачуваме
со спомени од минато.
Она што било или небило.
Она што требало или нетребало.
Што би било кога би било....?

Сомнежи си будиме
во душата и срцето
со секакви мисли
за тоа што ни претстои.
Што ќе биде,ако биде/
Каде не води животот.
Кои се патеките
по кои треба,
а можеби и нетреба
да чекориме.

А сосема забораваме на себе,
на нашето денес.

Го плачеме тоа што било,
го преживуваме тоа што ќе биде,
а забораваме да живееме денес.

Сегашноста ја бришеме
со тагата од вчера
со желбата за утре...
А што со денес?

Сакам да ти кажам денес
колку те сакав вчера.
Колку те љубев во мисли.
Како те гушкав во сонот.
Се будев во твоите очи
и чекав да дојде денес.

           Сакам да ти кажам денес
           колку повеќе те сакам од вчера.
           Колку страсно ти пијам усни.
           Сега кога си тука денес пред мене
           неможам очи да тргнам од тебе.
           На сон и не помислувам
           само чекам да дојде утре.

Сакам да ти кажам денес
ќе се стопам од љубов за тебе.
Усниве ќе бидат потечени од бакнежите.
Телово ќе се стопи со твоето.
Очиве ќе гледаат исто како ти.
А сонот нема да постои...
Само јас и ти...

Букви,зборови
разлетани на сите страни
низ просторов мал.
Искривени црти,
закосени букви,
празни зборови
го преплавиле воздухот
и сакаат да ме угушат.
Се трудам збор да составам,
реченица логична.
Една нека е ама логична.
Но,никако не успевам.
Се е без врска,без логика
без контекст некаков.
Голтам полека,внимавам
и пак ништо не рабирам.
Кој си уствари ти
што ме гушиш,
воздухот што ми го земаш
и не ми даваш да дишам.
Несреќа ли си?
Невоља ли ти е второто име?
Или можеби само лага се викаш?
Лаги не сакам!
Несреќата веќе си ја имам,моја е.
А невољи не барам.
Затоа собери си се со себе
ако си за тоа дојден
и замини си по патот свој,
кој и така само ти си го знаеш.