Бугарин,бугарофон,мак.Бугарин во Македони

Бугарин, ама треба да се разбира Македонец, така е насекаде. Енциклопедијата го прави и Хаџи Христо Б`лгарин на

Македонецот Хаџи Христо.

lav4eto напиша: Македонскиот преродбеник Григор Прличев во неговата Автобиографиjа-1894: Толку ние бугарите сме понижувани и презирани од сите народности,бидеjки веке е време да се опомним! ...заради бугарскиот ми говор... ...и си збореа бугарски... ...Од каква народност си? -Бугарин -Не е можно бугарин да има црна коса и црни очи...

На крајот на животот, Григор Прличев се потпишал убитиј Б'лгарами или нешто слично, па дури и се свртел против Бугарската Егзархија, иако не е јасно дали повторно се вратил на Патријаршијата, бидејќи јасно подоцна кажува дека ахриереите на Патријаршијата биле подобри отколку оние на Егзархијата.

Каснакоски напиша: Македон, дали зборува против Егзархијата нема врска со народноста. И јас еднаш ти зборував против нашата црква и ти можеби заклучи дека не сум тоа што сум? Драган Цанков работел за унија и што да заклучиме сега/

За Црквите не велам дека не си во право ( само се замислив да не можеби на крајот повторно се враќа кон Патријарпијата ), ама тоа убитиј Болгарами е интересно да се анализира.

Boogie напиша: Енциклопедијата е Македонска,објаснува моменти кои се случувале на Македонска територија,јас не гледам погоре дека за човекот е пишано дека е бугарин

Овој човек е познат како Хаџи Христо Бугарин и е херојот од грчката војна за независност. Ако има некој Хаџи Христо Македонец, покажи го да го видиме.

Македоне, ако овој капацитет ти е единствениот источник на информација, нема што да се зборува.

СТЕФАН ВЛАХОВ-МИЦОВ ФИЛОЗОФСКИОТ КЛУЧ ЗА МАКЕДОНСКИОТ ИДЕНТИТЕТ (21)
Превртливоста на авторот на „Сердарот“
Во времето кога во „кујната“ на државните и религиозни институции надвор од Балканскиот Полуостров се коваат „национални“ стратегии, меѓу поробените христијани доминираат стремежите за политичко ослободување. Но, пред да го постигнат тоа, тие треба да им одолеат на поставените стапици, за кои веќе стана збор.
Со идеализам, што реалноста сурово го приземјува, можат да се објаснат главоломните пресврти на Прличев во елинофилство и бугарофилство. Не е толку чудно што во 1850 година, преминувајќи ја првпат османогрчката граница, слегува од коњот за да ја бакне светата за него грчка земја.
Кај Прличев традицијата на родното место се бори со елинистичкиот мит отелотворен во Хомеровата Грција. Од една страна, до средината на 19 век во неговиот роден Охрид дури и во црквите се проповеда на местен дијалект, а Евангелието се чита на охридски во превод од грчкото евангелие. Истовремено, прототип на поемата „О Арматолос“ („Сердарот“), со која Прличев победува на Атинскиот поетски конк*рс, е Македонецот Кузман Капидан – сердар на Џеладин беј, кој во почетокот на 19 век управува со Охрид и неговата околина како владетел независен од султанот. И тука, и во својата следна творба „Скендербег“, поетот ја лансира идејата за возможноста малата територија (родното место или држава) да победи голема империја, да биде еманципирана и независна од неа.
На прв поглед неочекувано, во 1866 година Прличев го заменува својот елинизам со бугарофилство, до степен да каже: „Прво сум се родил Бугарин, а потоа човек“. По што следува нова трансформација на „Арматолос“ – преведена веќе на словенски, наречен од авторот бугарски јазик. Прличев не само што ја возвраќа македонската народна ритмика, но го коригира своето сфаќање дека конфликтот меѓу хероите е на религиозна основа, во корист на алтернативата Албанци-Бугари. Политичкото салтомортале на поетот се заснова на две главни причини. Едната е недоволното оценување од атинската јавност, и покрај пофалбите. При се, како што забележува Рајмон Детрез, во својата „Автобиографија“ подоцна, Прличев малку и ќе шпекулира со тој момент. Факт е дека до неговото враќање во Охрид во 1862 година, Прличев, макар и разочаран, останува гркоман. Или во најдобрата варијанта за бугарската пропаганда, „Бугаринелино-фил“. Меѓутоа, последната за време на неговото враќање доста се актуализира во Охрид. А Прличев, освен честољубива личност е исклучително предан на својот роден град и од таа гледна точка логично се претвора во звучник на грцизмот. Финален рефрен на тоа отуѓување е неговиот потпис под преводот на Калимах и Хомер во 1889 година (четири години пред неговата смрт): „Гр. С. Прличев, убитиј Блгарами“. Зборовите се жестоки, но точни. Тие го илустрираат поведението на бугарската пропаганда, која шпекулира со чувствата на македонските книжевници, ги користи авторитетот и нивните умеења, а при згоден случај се подбива со нив. Доволно е да си спомнеме на заплашувањето на Ботев „со лобут“ (тепање) кон Прличев за неговиот превод на „Илијадата“ и реченото од Каравелов: „Бре, еј, празна лејка, кога не си знаел бугарски јазик, кој ѓавол те натерал да станеш бугарски литаратор, бугарски поет и бугарски просветител?“

Утре: Мисирков го подвлекува македонскиот космополитизам

Големиот поет и револуционер Христо Ботев е написал стихове относно несполучливиот опит на Прличев да преведе Илиадата на Хомер:

Зошто не сум и Прличев,
да преведе Илијада;
но со таков превод, за кој
и лобуд да ми се паѓа?

Зошто не сум

Изменето од чоли - 14.Октомври.2009 во 13:58

Што е поентата на муабетов