МПЦ и спорот со СПЦ

Зора на слободата,
мислам дека овој пат малку претера. Не би сакал да те критикувам, но неможам и да кажам дека се сложувам со она што го кажуваш, макар да и не си далеку од вистината а за асја мислам дека некое друго сручно лице треба да даде своја критика.

Еве што во книгата на Владиката Наум накратко, како одговор на оваа наша дискусија, во воведниот збор е запишано:

„ Administrativniot raskol mora i moze
da se nadmine samo ‘od vnatre’. Pravoslavnata
metodologija na resavanje na problemite, a
koja e vtemelena na pravoslavnata hristologija,
ne poznava nadvoresen nacin za izleguvanje od
konkretnava nevolja. Osobeno ne koga ke se
previdat i promasat istoriskite okolnosti:
licnostite, vremeto i mestoto. Sepak, vo slu-
cajov neophodno e megu nas da se namnozi onoj
kov na pastiri koisto od svoite duhovni pocetoci
i so sevkupniot svoj licen razvoj ke se
vgradat i ke rastat vo pazuvite na Crkvata (eklisiolos
ka ipostas vtemelena na isihazmot, a
ne na nekoi drugi osnovi), ocisteni, prosvetleni
i obozuvani od Bozestvenata blagodat vo
nea, i koi shodno na svojot blagodaten duhoven
rast ke odgovorat na pastirskiot priziv i ke go
ponesat cinot sto mu soodvetstvuva. Znaci, ni
trebaat Pastiri koi ke go vozobnovat pravoslavniot
duhoven zivot (ke go razgorat oginot
na verata), koi vo praksa (so licen primer) ke go
aktueliziraat Svetoto Predanie, koi ke se gri-
zat za edinstvoto (prvenstvoto na cest megu ednakvite)
na Crkvata, koi ke go socuvaat dostoinstvoto
(eklisijalnata polnota) na lokalnata
episkopalna Crkva, kako i pastirskiot avtoritet
i kredibilitet na pomesnata Crkva, no ne od
nadvor, tuku od vnatre. Ova, pak, e osobeno potrebno
i vazno za onie sto imajki greda vo svoeto
oko se obiduvaat da ja izvadat raskata od
okoto na svoite braka so krajno nesoodveten i
grub instrument, paralelna erarhija. Samo na
ovie temeli nasite Episkopati ke ja pronajdat
izgubenata vidliva evharistiska zaednica na
blagodatnoto svetotroicno edinstvo vo Ednata,
Sveta, Soborna i Apostolska Crkva.“

Асја - примерите што ги давам се апсолутно на место, само што тебе не ти одговараат во моментов.
Инаку се многу на место - затоа што покажуваат дека во последниве 600 години сите православни цркви кои сега постојат самостојно, автокефалноста ја прогласиле на начин кој во тоа време се сметал за неканонски и расколнички. Така што - тоа што сега СПЦ смета дека ние постапуваме неканонски и расколнички - со тек на време ќе се избистри, ќе се дојде до разбирање, ќе се надмине проблемот и ќе се стигне и до покајание и до проштевање и до признание. Искуството на останатите православни цркви (како на пример на Московската ПатријарХија) не научило да сметаме дека тоа ќе биде така.
Примерот со ОЦА го дадов, затоа што е типичен пример (кој добро го познаваш), каде едни тврдат дека се тие во право и дека е тоа нивна внатрешна работа, додека други тврдат дека е мешање во нивната јурисдикција. Многу добро знаеш дека Цариград се противи на формирањето на ОЦА заради тоа што смета дека по канон, во "варварски" земји има јурисдикција над останатите цркви, а територијата на Америките се смета за таква.
Примерот го давам, за да се разбере дека не секогаш работите се такви какви што едната страна ги претставува, а секогаш има повеќе од тоа - како што е и во случајот на МПЦ и СПЦ.
Така што - времето и заедничките усилија, водени од Љубов кон Бога и кон православието, ќе доведат до тоа да постигнеме разбирање - онака, како што и останатите помесни цркви го постигнаа тоа разбирање по децении и векови поминати во раздор.
Ова се факти, а не толкувања.

zidarski напиша: Тоа што јас го искажав беа чисти факти. Факт е дека секоја една православна црква на тој начин остварила автокефалност. Тоа е факт, непобитен.

Asja, Опитен убаво тогаш направи куса историска ретроспектива на настаните и со тоа многу убаво и концизно го разобличи проблемот. Проблемот не е Црковен, туку политички и тоа на сите им е јасно. Не е толку во статусот на МПЦ колку што е во името. Се разбира сето ова открива нешто друго- етнофилетизам. Ама не во МПЦ, туку кај соседите. И самиот Патријарх Павле во Москва пред некое време кажа дека името не може да биде МПЦ бидејќи Грците се противат на тоа. Значи од проблем со статусот одеднаш стана проблем со името. Како одеднаш се уфрли тој проблем во Црковните преговори? Јасно како бел ден- Грците го внесоа тој проблем. Значи одеднаш политички проблем СПЦ и ГПЦ внесоа во Црковен проблем. И одеднаш ние сме биле политизирани, а тие не биле?! А зошто СПЦ внесе таков проблем по налог на ГПЦ? Сите знаеме, ама поарно да молчиме.
А не е само тоа. Да не заборавиме дека токму оние кои не обвинуваат неправедно за етнофилетизам го вршеа истото дело и тоа во големи размери. Цариградската Патријаршија палеше и гасеше на овие простори, соработуваше со османската власт и заедно со неа сите неистомисленици ги затвораше или убиваше. Да потсетам на Каравангелис? Ако сакаш и од неговите дневници ќе цитираме, да видиш колку крв тече од делувањата негови. Да кажеме ли како грчки свештеници како пратеници на војската по граѓанската војна во Грција одат и го тераат народот да се заколне дека ќе зборува грчки, ќе научи грчки ора и слично ( се разбира тука е војската и полицијата за тие што не сакаат ).
И не само за нив, има многу да се говори и за СПЦ и БПЦ. Ако почнеме крај нема да има. И за етнофилетизам и за мешање на политиката во Црквата и за многу други работи.
Значи не се нашите соседи многу подобни да не обвинуваат за нешто за што тие се покажале како експерти во минатото, а богами и денес. Поарно е да си молчат, затоа што не верувам дека им одговара да се изнесе вистината, се разбира ако имаат срам, ако немаат нека се фалат со тие нивни дејствиа.

Изменето од macedon_alex - 27.Јануари.2009 во 14:12

Опитен, се поставува прашање што да правиме со таквите луѓе? 

makarios напиша: Опитен, се поставува прашање што да правиме со таквите луѓе?

само молитва и пост братче