Везилке, кажи како да се роди

проста и строга македонска песна

од ова срце што со себе води

разговор ноќен во тревога бесна?

- Два конца парај од срцето, драги,

едниот црн е, а другиот црвен,

едниот буди морничави таги,

другиот копнеж и светол и стрвен.

Па со нив вези еднолична низа,

песна од копнеж и песна од мака,

ко јас што везам на ленена риза

ракав за бела невестинска рака.

Судбинско нешто се плело за века

од двете ниски, два созвучни збора,

едната буди темница што штрека,

другата буди вкрвавена зора.

2.

Везилке, крени наведена лика,

погледај в небо во претпладне златно:

се зари таму и чудесна блика

твојата везба на синото платно.

За тебе нема ни вечерен запад,

ти - морно око на трепетна срна.

две бои таму ти горат и капат,

две шарки твои - црвена и црна.

Зар не се плашиш јаркоста нивна,

и најмил спомен дека ќе ти згасат?

Зошто се губиш, ти строга, ти дивна,

дните ти минат, прокоби се гласат.

- И најмил спомен што в душа ми блесна

се гаси од нив ко цвеке без боја.

Но ти што ловиш звук на чудна песна,

ти си ја кажа судбината своја.