Ваша песна,состав или што било напишано

Зборови,мисли,чувства...
Се вртат во круг.
Удираат во ѕидовите
од стакленото ѕвоно
кое го покрило телото.
Капките дожд се тркалаат
по ѕидовите негови
и како кристали менуваат бои
на месечината која ги гали.
Кристалчиња мали
со боја на виножито
се менуваат боите како мислите,
кои им завидуваат
оти се слободни во падот свој.
А тие се заробени,осудени
само да гледаат надвор
а неможат да допрат до природата.
Поточиња дождовница се слеваат,
како силните чувства
заробени во просторов мал.
Брзаат нанадвор,но залудно...
Удираат бесцелно по ѕидовите
и се враќаат назад,тажни.
Светлина сребрена се шири
месчината праќа поздрави топли
како поздравите на срцето.
Се шират како крилца
на пеперутка разиграна.
Но...ѕвоното...
Проклето ѕвоно!
И ги крши крилцата.
Им ја уништува сребрената боја.
Но таа не се предава...
Упорноста е нејзина јака страна.
И без крилца ќе ги растопи ѕидовите
Со нежност ќе ги разгали.
Со љубов ќе ги омекне.
Ќе полета пак
со тоа што останало
од крилцата мали,
за да ја допре месечината уште еднаш
пред да се спушти меко на зеленилото
кое ке ја покрие со утринската роса
и ќе ја чува до првиот сончев зрак.

Поплочено ноќ
со намери и желби
ако не за утре
друг ден тогаш
кога звезди ќе светнат
каде наши очи биле.
Наши желби
наводнети растат
волшебно гравче насадивме
купено со пркос
џабе не сме тука
нека пати светот
ако за нас не сака да знае.
Во нас тајна тлее
чекаме прашани да бидеме
иако прашината на ред чека
се досадува
за победи само што знае
иако вулкан усвитен
во утра нови не тера
кон нашето место
од сонце обележано
за нас резервирано.

Што го прави човек
ѕвер да биде некогаш,
зошто некои луѓе
како врколаци се ноќе
Што е се дволично и двоструко
та да неможам
ни сама да се разберам
зошто кога зборувам навечер,
денски се каам.

se mavaa i gi istepaa tie losite vukodlaci i ostanaa toj deckoto so bese mnogu jak i taa zenskata, da ne ti vleze u kuka, se zalapaa i se taka svrsi

Rusive go naebale
gas da dadat nekat
ima da dadat
ako nekat
krv ke padne
neka pukat
neka se mrstat
ama da gi bide nema


Изменето од zbunet - 17.Јануари.2009 во 02:58

Vukodlak nokti ne sece
ruski konzervi otvara
belja ke prai
go gleam
seriozen e
ama ja saka
ama ja baci
taa dudl..pardon vukodlackata
woow...toa e gz
oni se goli
epten se goli
ako u Rusija
ako e ladno
ako gas nema
kako gleam
ne im e gajle ama ic

П О Р Т И

Во мојата визија,во менталниот филм видов ходник.Беше тесен,мал, но почувствував дека ходникот е долг.Од левата страна на ходникот имаше две порти.Едната порта обоена во сина боја,другата порта обоена розева боја.Од десната страна на ходникот уште две порти.Едната порта обоена во бела боја,другата порта обоена во црна боја.Стоев сред ходникот гледајќи ги портите.
Имав потреба да влезам во розевата порта,да видам што има кога ќе ја отворам.Полека ја отворив розевата порта која ми отвори прекрасен видик.Насекаде зеленило.Во далечина го гледав возот кој поминува,а јас тажно го гледав.Се прашував зошто сум тажна,зошто тагував додека гледав како заминува возот.Излегов од розевата порта.Повторно се најдов во ходникот кој беше бел,светол,многу појасно го видов во мојата визија.Сакав да видам што има зад сината порта.Кога ја отворив видов како небото и водата беа споени,прекрасна глетка,необјаснива за да се прераскаже.Не се задржав долго пред сината порта и ја затворив.Се свртев за да ја отворам белата порта.Колку и да сакав да ја отворам некоја необјаснива сила не ми дозволи.Од друга страна го ослушнував мојот внатрешен глас кој ми велеше дека не ми ед место,не ми е време да ја отворам белата порта.Послушно се тргнав од белата порта,понесена од мојот внатрешен глас кој ме водеше кон црната порта.Самата црна боја ми создаваше страв,боја која ме потсетува на нешто темно,црно,но сепак ја отворив.За мое големо изненадување пред мене безброј ѕвезди,мали,големи,трепереа со сиот нивен сјај.Се чувствував како предмене да е целиот космос.Понесена од мојата визија слушнав неопределен глас кој ми велеше дека е време да завршам,повторно да сум во ходникот.Зад затворените порти се слушаше тишина.Гласот повторно го слушнав кој ме праша ако повторно би сакала да отворам било која од портите,која за последен пат би сакала да ја отворам,во која порта највеќе би сакала да останам?Без големо размислување посакав да ја отворам розевата порта и во неа да останам.
Зад розевата порта се наоѓало моето детсво.Возот кој тажно сум го гледала додека заминувал всушност сум жалела за изминато безгрижно детство.
Зад сината порта се наоѓал мојот дух,изгубен во бесконечното синило.Мојот дух се наоѓа во бескрајното небо,слободен како птица.Во длабочините на водата,скриен свет кој сеуште не е откриен, преполн со неоткриени нешта.
Зад белата порта смрт.Гласот кој ме водеше ми кажа дека не ми е место,дека не ми е време.Најверојатно ќе поживеам долго.
Зад црната порта мојата романтичност.Ах,тие ѕвезди.Ја открија мојата бескрајна романтичност,бескрај во бескрајот.
А,белиот ходник,што би било ако не мојата душа,светла,сјајна.
Отворете ги портите во вашата душа,која желно ве исчекува да се отворите пред себе,да ѕирнете и во најсветлиот дел во ходникот.

Даница Петровска „09„