Ода на ЉУБОВТА

Да зборувам на сите човечки јазици

па дури и на ангелски,

ако љубов немам тогаш сум бронза што ѕвони

или кимбал што ѕвечи.

И ако имам дар да пророкувам,

и ги знам сите тајни и

целото знаење, и така силна вера

што и планини да поместувам,

ако љубов немам ништо не сум.



И ако го раздадам целиот свој имот за да ги нахранам сиромашните,

и ако го предадам своето тело да биде изгорено,

ако љубов немам, ништо не ми користи.

Љубовта долго трпи, љубовта е љубезна, не љубомори

љубовта не се фали, не се вообразува;

не се однесува непристојно, не го бара своето,

не се раздразнува, не памети зло;

не и се радува на неправдата,

туку се радува со вистината;

премолчува се, на се верува, на се се надева, се поднесува.



Љубовта никогаш не престанува,

додека ако се пророштва - ќе престанат;

ако се јазици - ќе замолкнат;

ако е знаење - ќе исчезне;

Зашто делумно знаеме и делумно пророкуваме,

но кога ке дојде совршеното, ќе исчезне делумното

Кога бев дете зборував како дете, како дете мислев,

како дете расудував.

А кога станав маж, го прекинав детинското.

Зашто сега гледаме како во огледало, нејасно,

а тогаш лице в лице.

Сега сознавам делумно, а тогаш ке сознаам целосно,

како што сум и самиот целосно познат.



Така сега остануваат овие три:

ВЕРАТА, НАДЕЖТА И ЉУБОВТА,

најголема од нив е ЉУБОВТА...



(извадок од Библијата; Ода на Љубовта, прво послание. Коринтјаните, глава 13)

Прво писмо

Ништо не е повидливо
и ништо не е поприсутно од твоето отсуство:
ни детските шепоти што ги откривав
во сеидбите на дождовите,
ни закажаната бура во пајажините
од крајпатните меанчиња,
ни воздушните патишта, осветлени од ластовиците
ни она што добива форма само во мојот слух,
ни мојот слух додека во него задоцнетиот штурец
го навиваше својот ноќен часовник,
ни родилните маки на фрленото семе,
ни разгорениот пожар на главата од петелот
додека бега од сенката што слегува од небото,
ни просторот што ми остана меѓу твоите раце,
меѓу твоите два припека,
ни змијата што го возбудува врвот од житата,
ни снежните намети и налети во афионовите полиња,
ни пламенот што надојдува, како есенска магла,
во низата од пиперките,
ни љубовта и омразата меѓу клучот и катанецот,
ни притаената светлина во купениот кибрит;
ништо не е повидливо од твојата трага
пред мене и зад мене, со мене и во мене.

Што дека сум сама
Кога што и да направам
Не можам да ја зафатам
Сета површина на креветот.

Што дека си далеку
Кога до овде не допира
Жарот во твојот поглед
Ни жегата од твојот глас.

Кога сме заедно,
Што дека сме близу
Кога само нашите грбови
Се натпреваруваат
Во немо зјапање меѓу себе...

Можеби ти нанесов зло
можеби предоцна донесов одлука
Имав свои сомнежи.
А сега знам колку бев во грешка
Единствено во што сум сигурен е мојата љубов кон тебе.
Мојата љубов нема граници.
А твоето молчење ми го крши срцето.
Немој да молчиш.
Немој да бидеш сурова.
ти си секогаш пред моите очи
во секој збор што ќе го напишам.
Сиоте птици овде го пеат твоето име.
Без тебе сум НИШТО!

баш ме допреа стиховиве
благодарам Блу

Poveli i drug pat!

во денот Д

вековите, ненадејно, ќе се прелеат

по образите ќе не‘ погалат

и повторно нас нам ќе не‘ вратат

.

во денот Д

нотите, ќе застанат по линиите така,

како што никогаш не стоеле

а ние ќе се погледнеме

.

ќе се видам јас во тебе

ќе се вивнам јас на тебе

а нема да спијам

во денот Д