Мило ми е што си пак тука. Се читаме! Те сакам!

Ајде да ја разгледаме можноста и да продолжиме да разговараме на темава: Замисли си ти да си еден од војниците кои дошле да Го апсат Исуса.

 

Како би реагирал ти на првиот одговор “Јас Сум“, ако тој го подразбирал во себе Авторитетното Јас Сум ?

 

А како би реагирал ти на вториот одговор “Јас Сум“, ако и тој го подразбирал во себе Авторитетното Јас Сум ?

 

Што би направил ти?

Обиди се да се ставиш во улога.

 

Дали и вториот пат кога би ти било повторено истото, сепак би пристапил во апсење на Исус, на Авторитетот, на Јахве - без никакви реакции, бидејќи Евангелистот не пишува за реакции (паѓање, на пример) по вториот одговор на Исус ?

 

Дали кога и по втор пат ќе чуеш од него “Јас Сум Вечното Јас Сум“, кога би бил наполно уверен Кој е Тој кој си дошол да Го апсиш, би бил спокоен? Ладнокрвен? Дали ти би имал сила и храброст да Го Уапсиш Јахве? Дали со спокојни раце би Го уапсил или би ти се треселе рацете и нозете, би ти се вкочанила крвта, би се стаписал на самото место, би се укочил целиот, целиот би бил АПСОЛУТНО ПОТРЕСЕН и ВОЗНЕМИРЕН, би врескал од страв, би избегал од местото или би се онесвестил? Дали кога ти би знаел дека Тој Е Јахве би се приближил да се извиниш, би Му се поклонил на Господа Бога Кој Е пред тебе во Тело? Дали би имал храброст дури и да Му пристапиш на Јахве со намера да Го апсиш? Да му ги врзеш рацете знаејќи дека Тој како Јахве (Се’моќниот) СИГУРНО има Сила да ги скине синџирите или јажињата со кои ти би Го врзал ?

 

Стави се во улога и одговори ми што се’ во тој момент ти би почувствувал, како би изреагирал, што би направил? Што се’ би ти минало низ глава?

 

Христовиот Мир нека биде со тебе и со сите кои ги сакаш!

 

Доскоро забранувано и прогонувано, во времето на царот Константин (IV век) христијанството станало државна религија. Сега веќе не било срамота ниту опасно да се биде христијанин, напротив - станало популарно. Прогонствата престанале, но, се појавил нов, поопасен непријател. Тоа било се поотвореното прилагодување на христијанството кон верата на паганските (многубожечки) народи.

Во тој период мнозина го примале христијанството заради популарност или добивање привилегии. Други пак, биле присилно христијанизирани. Без промена на своите погледи на светот, или како што вели Библијата, без промена на срцето, и едните и другите, само го смениле името на својата вера, но не и нејзината суштина - тие си останале многубошци.

На тој начин во христијанството заедно со таквите луѓе влегле и бројни верувања и обичаи кои свое потекло имаат во паганството: обожавање на слики и статуи, верување во бесмртност на душата, вечни маки во пеколот (подоцна е додадено и верувањето за чистилиштето); наместо саботата од четвртата Божја заповед, за празнување е воведен паганскиот ден на сонцето - недела, воспоставена е посредничката улога на светители, култот на Марија, дарови и обреди за мртвите, верувањето дека со добри дела, жртви и самоизмачување може да се заслужи Божјата милост...

 

И навистина, сите кои верувале поинаку од државната Црква, сите кои сакале да останат верни на она „така вели Господ“ - биле прогонувани. Историјата и тоа го забележала: повторно мачења, повторно свирепи и немилосрдни убиства, ломачи, ѕверства, масовни истребувања и гонења, и сето тоа во име на Бога.

Овој пат во улога на гонител не бил паганскиот Рим туку отпаднатата Црква - онаа која требало на луѓето, со збор и со дело да им го претстави кроткиот Исус од Назарет.

За да го задржи под власт, Црквата го држела народот во незнаење. Во тоа време да се чита Библијата значело да се изложиш на животна опасност!