Дали постои Бог?

ЦЕЛ НА ОБОЖУВАЊЕТО

            Рековме дека обожувањето има форма, а тоа се зборовите кои ги изговара јазикот и делата кои ги извршуваат екстремитетите, а дека неговиот дух е верувањето кое поттикнало на обожување и целта заради која е направено, т.е., резултатите кои се намерени при неговото извршување. Веќе го објаснив делот кој говори за верувањето, а сега, накратко ќе го изложам другиот дел, а тоа е целта на обожувањето. Вистинската смисла и цел на обожувањето е мотивот и намерата да се здобие Божјето задоволство. Не го правиме тоа поради имот, углед, ниту како би предизвикале восхитување кај луѓето, ниту пак го земаме како средство за постигнување на овосветски уживања, ниту пак дека сакаме некој заради тоа да нè смета за чесни и искрени. Оваа исправна цел се нарекува ихлас - искреност. Другите цели кои се испреплетуваат и се мешаат со ова се нарекуваат нифак - лицемерство. Она што ја одредува целта на делото е нијетот - намерата. Бог нема да нè праша на Судниот ден само за делата, туку и зошто нешто сме правеле. Се случува делото само по себе да биде добро, но целта не му е исправна, намерата не е чиста, не е извршено искрено во името на Бога, па неговата исправност се претвори во спротивност, добрината во лошотија. Молитвата е, на пример, добро дело. Меѓутоа, ако оној кој клања има намера да го видат луѓето и да го сметаат за искрен и да му подарат подарок, а не клања покорувајќи & се на Божјата заповед и барајќи Го Неговото задоволство, таквата молитва станува лошо дело, иако секоја молитва во основа е добро дело. Така и хиџрата[1] на мухаџирите[2] била различна. Некоја била добра, а некој лоша, иако нивниот надворешен изглед е ист. Сите учествувале во патувањето, оделе во исто време, по ист пат. Чива намера била да ја сочува својата вера и да го постигне задоволството на Возвишениот Алах и за нејзе ќе биде награден со награда на мухаџир - иселеник. А чива намера била женидба во Медина, па им се придружил на иселениците, или имал некои трговски зделки и тоа му била единствена цел на патувањето, тогаш неговото патување било заради овосветски користи, а не заради Бога. Намерите се тие кои го издвојуваат обичајот од обожувањето. Кој ќе се разбуди и задоцни, па отиде на работа брзајќи и биде зафатен со работата по цел ден, така што ништо нема да касне и да се напие до заоѓањето на Сонцето, го направил она што се бара од оној што пости, но не го зработил севапот[3] и наградата на постачот, затоа што немал намера да пости. Обичните дела кои се дозволени, ако оној кој ги извршува сака со нив да го постигне Божјето задоволство и има чиста намера, стануваат обожување. Затоа рековме дека сите корисни дела за човекот (верникот) со намера, се обожување. Така обожувањето го опфаќа целиот живот и верникот е во побожност, јадејќи, пиејќи, станувајќи, седејќи, стекнувајќи имот и женејќи се. Во оваа светлина правилно може да се разбере цитатот: „И џините и луѓето ги создадов само за да Ме обожуваат“. Обожувањето, во ова сеопфатно значење, е цел на создавањето.

НАУЧНО ИСТРАЖУВАЊЕ

            Бидејќи Бог нè обдарил со умови, ни заповедал да ги набљудуваме и да ги истражуваме тајните на егзистенцијата, законитостите кои ги создал во неа, а наша должност е да ја извршуваме Неговата заповед, тогаш изучувањето на природните науки и откривање на тајните на егзистенцијата е обожување, но под услов да не запреш кај спознанието на законот, туку да размислуваш за Оној Кој ги создал, па преку ова размислување се зголемува твоето верување и искреноста во обожувањето. Постои и друг услов, а тоа е да ги употребиш овие откритија кои ќе им користат на луѓето и со што Бог ќе биде задоволен, а не во она што им штети, ги вознемирува и предизвикува неред на Земјата.

СОМНЕЖ И ОДГОВОР

            Многумина се прашуваат зошто неверникот кој го извршува она што им користи на луѓето (дели милостиња, гради болници, основа училишта) нема за тоа награда на оној свет?

            Одговорот е дека, навистина, Бог ниту на еден кој се труди трудот негов нема да му се поништи, ниту на мажот, ниту на жената, ниту на добротворот ќе му биде ускратен плодот на неговото добротворство. Зарем не е најдобра награда за добротворот да му се даде она што тој го посакува. Па доколку бил верник, верувал во оној свет и ја посакувал наградата на тој свет, Бог ќе му ја даде таа награда. Доколку самиот добротвор го посакува овој свет, славата, убавото спомнување, за него да пишуваат весниците и да му биде запишано името во историјата, Бог ќе му го даде она што го посакува. Тој не го посакува идниот свет, па зошто ти се буниш ако не ја добие наградата на идниот свет?

Moira,kakvi zalopojki... mozam da ti go zamislam i izrazot na liceto dodeka pisuvas,vo kolkavav gnev i bes go pravis toa.