Ваша поезија

Spustite me,zbunio sam zavesu!
Pardon!
Zbunite me ,spustio sam zavesu!
Pardon!
Zbunite zavesu,spustio sam se!
Pardon!
Zvesa je zbunjeana,spustite me!
Pardon!
ZBUNJEN SAM,SPUSTITE ZAVESU!!!

Uuuuh,ne znam sta mi je danas,nesto sam prvise zbunjen.
HAHAHA!
...ova zbunet ni bese inspiracija

Просјак

Седната на плоштадот
и гледајќи по излозите
ја осетив вистинската глад.
Пешаците ме одминуваа
и фрлаа по еден долг студен поглед
во мојот пакет.
Музиката на мојата душа која одѕвонуваше
не допре до ушите на ничие срце.

Цветот кој го чував во стаклено ѕвоно
и нежно го милував,
почна да венее.
Му недотигаа топли насмевки да го полеат,
силни прегратки да го огреат.

Ловци на сништа
оставете ме со мојот сон,
не гонете го,
не убивајте го.
Тој е моето најголемо богатство.
Тој е мојот раскош.

Но, за жал, во реалноста
јас сум само обичен просјак
кој проси за трошка љубов.

majstorce,
,
za ova dobivas 2 bileti gratis za 'trbusni ples'
prvi red

pretstavata se odrzuva vo tema 'Tradicionalni.....'

Sodrizini se kako bockavi ezovi
peckavi i bolni
jas sum eden od onie sto ne znaat da baraat
a baraat.
Lazice mi paga uste pred usni da dopram,
nova bluza stara ja pravam
so fleki i za prozorci spremna
dur gledam vo casovnik
i race mi se tresat
 so dlanki ispoteni
darovi mi lizgaat krsejki se zaedno so moeto srce.
Polovicnost cel zivot me prati
cinam eden del od mene
umren e
ovulacija sterilna sum
shega evolucijska.
Jas sum samo obicen blef,
karta vo rakav
na sekogo vidliva,
prikazna glupa
na zevanje sto tera.
Dur cekam na stanica bozja
da me odnese od kade dojdov,
se turkam za prv da se kacam
do prozor da sednam
niz prozor da plukam i gubre da frlam
na sediste mastiki da lepam
i na krajot samo ja da se smeam
dur ne svatam deka nemalo zosto.
Jebi ga zar i drugi kako mene ima ?
dur ne svatam deka nemalo zosto

Морепловецот во нас

Морепловецот пробува да го спаси
својот екипаж од големите бранови
кои се обидуваат да го кутнат големиот брод,
да го уништат.

Сонцето сака да прозбори
но, занемено е од сивите облаци,
од тие демони кои демнеат,
кои уништуваат се со своите копја,
со грмотевици кои ја разоруваат кревката земја.

Ќе победи ли Сонцето?
Ќе успее ли со својата сончева мрежа
да го зароби секој злобен облак?
Ќе допре ли светлина до храбриот?
Или се е само тоа лажна надеж,
сонце-лицемер?
Можеби сонцето е другар на злобниците,
можеби ние сме тие заробени во неговата пеколна мрежа?
Каде е сега Артур со својот ескалибур
да ги расече тие конци кои не врзуваат,
доволно долго време бевме марионети на небескиот пајак.

Молитвите на морепловецот
упатени кој Никој
само го исполија празниот простор,
тишината ја скршија оставајќи парчиња зборови...
но, не најде спасение.

Храбро пушти солза во морето,
да остави дел од себе,
и да докаже дека храбрите никогаш не умираат.

    Мила,
    стари слики будат спомен,
    сал тие - за тебе ми се помен.
    Се будат в час некои немири зли
    на другар ми му зборам: си ме љубела ти
    Змеј пијан,
    од оваˉ лаж к’о од фино, румено вино;

    Мила...
    Буица од чувства
    Мила,
    Светло(ст), залез, лето, зима.
    Со верба сум уште,
    (и) тоа е спас
    и често знам да смислам (и) љубов за нас,
    Само тогаш
    стварноста е стварност-ти не си виˉ-ла!

    Мила,
    не, не се сменив јас часкум,
    Мила, љубов платонска си била,
    Од ништо јас смев(шега) правам за миг
    но, те немам јас тебе, имам сал стих
    Секипат,
    Слушам шум на море
    к’о да е свила...

    Мила,
    ќе се сретнеме ли повтор?!
    До тогаш-јас ќе сум к’о в понор[2]
    и добро е кога крај нема знаен
    „Те љубам” не ќе речам, изговор краен[3]:
    Мила,
    ти за мене стих се стори
    и-љубов моја!

Te nema i se k*rcis
moclo edna,
ke te skapam ako te nacekam,
drogo edna.
A tolku mi falat karanicite nasi
i nati go daj mi go
bez prestan i oset
koj koga i kolku ke navredi.
Krvta mi ja zovrivas
i trpenieto mi e pri kraj
koe ke go doznaes
samo ako ti dojdam,
puflo edna.
Me igras kako sakas
smeejki se koga sakas
zosto znaes da me zbunis
i mocko da me napravis
i vo ogledalo magare da gledam.