| Автор |
 Тема Пребарувај  Опции за темата
|
mali simo 
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
 Опции за коментарот
 Благодарам(0)
 Цитирај  Одговор
 Испратена: 25.Јануари.2007 во 10:20 |
БЕСЕДА о томе како је Богу најмилији човек и човеку Бог
Не тражим што је ваше него вас (II Кор. 12, 14)
Овим речима, које је могла изрећи само пламена апостолска љубав
према ближњим, исказана је суштина односа хришћанина према Богу и Бога
према хришћанину. Љубав Божја могла би да каже:
Ти хришћанине, постиш мене ради; мене ради милостињу делиш; мене
ради усрдне молитве уздижеш; мене ради цркве зидаш; мене ради жртве
приносиш и многа друга добра дела чиниш. Све је то добро, и све је то
мени угодно, но ти си ми дражи од свега тога; на крају крајева ја не
тражим ништа од свега тога него тебе тражим, само тебе.
Љубав хришћанина пак могла би да каже:
Ти ми, Господе, здравље дајеш, и то је добро. Ти светлост палиш,
дажд пушташ, громом ваздух освежаваш, и то је добро. Ти дајеш
богатство, и мудрост, и многолетност, и пород, и безброј других добара
Ти обилно постављаш на трпезу овога живота. И све је то добро, и
предобро. И све то примам с благодарношћу. Но на крају крајева то је
само ивица скута Твога; на крају крајева ја не тражим ништа од свега
тога но Тебе, Господе, Тебе јединога тражим.
О браћо моја, није оно Бог што се види телесним очима, нити је
човек оно што се види телесним очима. Оно што се види у васцелој
природи јесте само нешто од Бога; и оно што се види у телесној ризи
јесте само нешто на човеку. Бог је љубав, браћо, што небо спушта к
земљи; и човек је љубав, браћо, што земљу диже к небу.
О Господе човекољубиви, Творче и Сведржитељу, усели се више, и још
више, у нас Духом Твојим животворним, да живи будемо, да живи будемо у
царству без смрти. Теби слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
 |
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 26.Јануари.2007 во 11:08 |
БЕСЕДА о Царству Божјем, које је унутра
Царство Божје је унутра у вама (Лк. 17, 21)
Све што је Божје, носи печат бесмртности. И Царство Божје -
царство је бесмртно. Ако желимо, дакле, да дишемо ваздух бесмртности,
морамо ући унутра у себе, у срце своје, у Царство Божје. Изван нас је
ваздух времена, ваздух пролазности и трулежи, у коме душа тешко дише.
Царство природно - царство је чулно, отуда царство туђине у сравњењу са
душом нашом, која представља унутрашње царство наше. Зашто људи воле да
се баве дуго, дуго у туђини? Зашто ретко и нерадо улазе у своју
сопствену кућу? Кад год мислимо на све, ми мислимо о туђини. Кад год се
разговарамо о чулном свету, ми се разговарамо у туђини. Живећи по
чулима, ми личимо на човека који цео дан јури по туђим кућама, а само
увече се враћа својој кући на спавање. И тако будноћу своју ми
посвећујемо смрти, а спавање бесмртности! Ми долазимо к себи, враћамо
се у себе само у сну! Но и наш сан сања нашу јаву, тј. и кад смо у
својој кући у бесвесном стању, ми сањамо туђе куће: наши снови чулни
су, јер је наша јава чулна. И тако ми смо у туђини, и туђи и на јави и
у сну. Непрестано ми смо ван себе. А Господ хоће да нас врати у нас
саме, у дом свој и домовину своју. За нас је Царство Божје унутра у
нама: ван нас је туђина. Да бисмо избегли из туђине и нашли прави дом
свој, у коме се сретамо непосредно с Богом, ми морамо ући у себе, у
срце своје. Ту је Цар, и ту је царство.
О Господе и Царе ангела и светитеља, покажи нам богатство и сјај
царства Твог унутра у нама. Да бисмо заволели царство Твоје више него
што волимо чулну туђину, царство променљивости и пролазности. Теби
слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
rice
Сениор
Регистриран: 14.Ноември.2006
Статус: Офлајн
Поени: 379
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 27.Јануари.2007 во 16:25 |
БЕСЕДА о визији невидљивога света
Ми не гледамо на ово што се види него на оно што се не види (II Кор. 4, 18)
Ми видимо овај свет материјални и пролазни, али ми гледамо на онај свет духовни и бесмртни.
Ми видимо весеље земаљско, често испрекидано плачем и уздасима, и
на крају увек завршено смрћу, али ми гледамо на радост духовну, међу
ангелима и светитељима Божјим на небесима, на радост беспрекидну и
вечиту.
Ми видимо патње и неуспехе праведника у овом животу, но ми гледамо њихову славу и торжество у ономе свету.
Ми видимо многе успехе, и славу и чест неправедника у овом животу,
но ми гледамо њихов пораз, осуду и муку неисказану у вечности.
Ми видимо Цркву Божју често понижавану и гоњену у овоме свету, но
ми гледамо њену крајњу победу над свима противницима и супостатима,
видљивим и невидљивим.
Ми видимо, браћо, насилнике и отмичаре често као властодршце и
богаташе у овом веку, а светитеље као ниште и потиштене и заборављене,
но ми гледамо једно друго царство у коме ће светитељи царовати, без
иједног, иједног насилника и отмичара. Царство Божје, вечито безгрешно
и бесмртно.
О Господе многотрпељиви и многомилостиви, отвори нам вид духовни,
да бисмо видели оно што нас чека после овог кратковременог живота, и да
бисмо се потрудили да испунимо закон Твој. Теби слава и хвала вавек.
Амин.
|
|
|
|
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 29.Јануари.2007 во 13:23 |
БЕСЕДА о томе како смо сви слободни само као робови Христови
Који је позват у Господу роб, слободњак је Господњи, тако и који је позват слободњак, роб је Христов (I Кор. 7, 22)
Велика
новост, коју Хришћанство сваки дан јавља свету, јесте, да се ништа не
цени пуном ценом по спољњем изгледу, него по суштини. Да се не цене
ствари по боји и облику, него по значењу. Да се не цени човек по
положају и имању, него по срцу — по срцу у коме се сједињује осећање,
ум и воља.
Према тој, за свет вазда новој науци, није роб онај ко је споља
заробљен, нити је слободњак онај ко има спољну, телесну слободу. По
световном поимању роб је онај ко што мање ужива од света, а слободњак
је онај ко што више ужива од света. По хришћанском поимању роб је онај
ко што мање ужива од живога и слаткога Христа, а слободњак је онај ко
што више ужива од живога и слаткога Христа. И још по световном поимању
роб је онај ко што мање твори вољу своју а што више вољу туђу, а
слободњак је онај ко што више твори вољу своју а што мање вољу туђу. По
хришћанском пак поимању роб је онај ко што више твори вољу своју а што
мање вољу Божју, а слободњак је онај ко што више твори вољу Божју а што
мање своју. Робовати Господу једина је права и човека достојна слобода,
а робовати свету и себи, греху и пороку, једино је смртоносно робовање.
Цареви на престолу — човек би помислио: има ли слободнијих људи на
земљи? Па ипак многи од царева били су најнижи и најнедостојнији робови
земље. Оковани хришћани у тамници — човек би помислио: има ли беднијих
робова на земљи? Па ипак хришћански мученици у тамници осећали су се
слободним људима, и испуњени духовном радошћу, певали су псалме и
уздизали благодарне молитве Богу. Слобода, скопчана с тугом и жалошћу,
није слобода но ропство. Само је слобода у Христу скопчана с радошћу
неисказаном. А радост трајна знак је праве слободе.
О Господе Исусе, једини Господару благи, који нам дајеш слободу
кад нас што јаче вежеш за Себе, учини нас што пре робовима Твојим, да
бисмо престали бити робовима љутих и немилосрдних господара. Теби
слава
и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 30.Јануари.2007 во 14:23 |
БЕСЕДА о две различите мудрости
Премудрост овога свијета лудост је пред Богом (I Кор. 3, 19)
И ово је једна велика новост коју Хришћанство јавља свету. Једно
је мудрост по Богу и од Бога, а друго је мудрост по свету и од света.
Мудрост по Богу је од Духа Светога; таквом мудрошћу били су апостоли
испуњени, када је на њих сишао Дух Свети. Мудрост по свету је од чула и
од материје, и она представља праву лудост пред Богом, ако није
посољена и надахнута Духом Божјим Светим.
Сва мудрост о свету, која се руководи само чулима телесним без
обзира на Дух Божји, лудост је пред Богом и ангелима Божјим, јер таква
мудрост не види ни дух, ни смисао овога света, него зна овај свет само
као пепео споља и као пепео изнутра, као пепео који ветар случајности
згомилава и разгомилава час овако час онако.
Сва мудрост о човеку, која се руководи само чулима и телесним
домишљањима и маштањима, лудост је пред Богом и ангелима и светитељима
Божјим, јер она не познаје човека као човека, тј. као биће духовно,
сродно Богу, него га зна само као тело споља и као тело изнутра, као
тело по облику и као тело по суштини. Исто као кад би мајмун гледајући
објашњавао железничку локомотиву, па рекао: то је гвожђе споља, и
гвожђе изнутра, гвожђе што греје, гвожђе што тера, гвожђе што даје
правац, гвожђе што зауставља!
Ко се може, браћо, напунити мудрошћу Божјом осим онога ко се
најпре испразни од лудости света? А с Божјом помоћи ово свак од нас
може. Нашем пак хотењу и труду иде неизоставно Божја помоћ у сусрет.
Јер Бог је сама благост, мудрост и светост.
Господе благи, мудри и свети, испуни нас мудрошћу Твојом животворном. Теби слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 01.Февруари.2007 во 09:56 |
БЕСЕДА о опасности
Нека буду бедра ваша запрегнута, и свијеће запаљене (Лк. 12, 35)
То је заповест Онога који зна слабости бића нашег, и који нам жели
добра више од оца и мајке. То је заповест нашег човекољубивог Господа.
Кад је човек распасан, не опусти ли се цело тело наниже? Опаше ли се и
запрегне, не усправи ли се цело тело као свећа? Као свећа тако душа
наша треба да стоји усправно пред Богом. Како ће душа стајати усправно
пред Богом, ако је неуздржљива телесина отежа земаљским страстима и
похотама? Гле, међу бедрима је гнездо главних страсти телесних.
Запрегнути бедра значи стегнути се уздржљивошћу и не давати страстима
на вољу. Но запрегнути телесна бедра није циљ него средство, којим се
служимо да бисмо лакше запрегли ум свој и срце своје и вољу своју.
Уздржљивост телесна прва је школа нашег хришћанског карактера; после ње
долази виша школа, у којој се учимо уздржљивости ума и уздржљивости
срца и уздржљивости воље. Запрегнемо ли ум наш, онда у његовој тескоби
не могу наћи места похотне мисли. Запрегнемо ли срце наше, онда у њему
не могу наћи места похотне жеље. Запрегнемо ли вољу нашу, онда у њој не
могу наћи места зла хотења зверска и демонска.
Тесним путем, браћо, улази се у Царство Божије. У теско6и ума и
срца и воље једино могу планути свеће свих врлина, чији пламен уздиже
се ка Богу. Под запаљеним свећама и треба разумети хришћанске врлине.
О Господе чисти и безгрешни, огњиште свих врлина, помози нам
запрегнути се уздржљивошћу, и по тесном путу ходити к Теби са запаљеним
свећама, које си Ти донео у свет. Теби слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 02.Февруари.2007 во 10:07 |
БЕСЕДА о победи света
У свијету ћете имати невољу, али не бојте се, јер ја надвладах свијет (Јов. 16, 33)
Победилац света, једини и јединствени, овим речима учи своје следбенике, да се не боје света.
Заиста свет изгледа врло јак, но зар Онај који је створио свет, није јачи од света?
Врло је страшан свет за онога ко не зна, да Бог влада светом, и да
Он има власт држати га у бићу докле Он хоће, и вратити га у небиће када
Он хоће. Но ко то зна, за тога свет није страшан.
Сравњен са Христом Господом свет је овај као ткиво од самих
слабости, док у Христу Господу нема ниједне слабости. Ко то не зна,
томе је свет страшан, а ко то зна, тај нема страха од света.
Свет је препун невоља, мука, гробова, и мириса од трулежи — ко то
све може поднети? Само онај ко има јако срце. А јако срце има само онај
коме у срцу борави Христос.
Свет нам је позајмио тело, но за то хоће да нам узме душу. Но како
ће нас надјачати свет, ако ми стојимо као војници Победиоци света?
Победилац света даје нам оружје за борбу, примером Својим учи нас
борби, проказује скривеног непријатеља, указује пут напада и одступања,
придржава нас Својом руком, закриљава нас Својим крилом, храни нас
Својим животворним телом и поји Својом животворном крвљи, и још нас
храбри довикујући: не бојте се! Шта нам, дакле, браћо, може свет, кад
је пораз његов запечаћен победом Христовом?
О Господе, Победниче света, и победоносни Војводо наш, буди увек
близу нас, да се не устрашимо, и упути нас, да и ми срцем, умом и душом
увек будемо близу Тебе. Теби слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 03.Февруари.2007 во 11:35 |
БЕСЕДА о јединој светлости у тами
Ја сам светлост свијету (Јов. 8, 12)
Откако је света и времена нико од рођених није се усудио изрећи
ове речи. Било је и има људи, који говоре: ја доносим светлост!, али
никад нико није се осмелио рећи: ја сам светлост! Једини је Господ Исус
могао изрећи те речи смело и уверено. Његов кратки живот на земљи и
Његова дуга историја од близу 2000 година потпуно су оправдали ове
речи. Он је светлост истине, правде и живота.
Он је светлост истине, јер је јавио Собом истину о правој природи
Бога, и о правој природи човека, и о односу човека према човеку, и о
односу човека према Богу, и о односу Бога према човеку. Небо и земља
проћи ће, а Његове речи неће проћи, јер и небо и земља постали су
Његовом речју, а Његова реч је од Њега и са Њим заувек, и неће проћи.
Он је светлост правде, јер је показао јачину правде и немоћ
неправде. Он је то јавио у јаркој светлости оним што је рекао, оним што
је учинио, и оним што је доживео и преживео међу неправедницима. То је
Он јавио и кроз цркву Своју у току досадашњих 20 столећа, кроз
безбројне светитеље правде и мученике за правду. Правда је од Бога и на
дугој линији историје она никад не може бити побеђена; неправда је од
немоћних бића; она брзо истрчи са својим тријумфалним барјаком на
бедем, али се исто тако брзо и сруши у гроб.
Он је светлост живота. Његове речи осветљују живот; Његова дела
осветљују живот; Његова победа осветљује живот: нарочито Његово
васкрсење, као најсјајније сунце, јарком светлошћу осветљује живот, и
разгони смрт као слабу сенку.
О Господе Исусе, светлости најсветлија. Сунце истине, Сунце
правде, и Сунце живота, обасјај нас грешне и недостојне! Теби слава и
хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 04.Февруари.2007 во 11:48 |
БЕСЕДА о разумевању кроз творење
Ко хоће Његову (Божју) вољу творити разумјеће је ли ова наука од Бога (Јов. 7, 17)
Мало користи доказивати логиком људском и речима, да је наука
Христова од Бога. Најбржи и најпоузданији начин, да се дозна њена
истинитост, јесте у творењу воље Божје онако како ју је Христос објавио
и исказао. Ко буде творио, тај ће и познати.
Ако плачеш ради Бога, познаћеш каква је утеха Бог. Ако биваш
милосрдан, познаћеш милосрдност Божју. Ако мир градиш, познаћеш како ти
приличи називање сином Божјим. Ако прашташ људима, познаћеш како Бог
прашта теби.
Никада нико не може сазнати, да је наука Христова од Бога, осим
онога ко твори вољу Божју. Јер само творење воље Божје, извршавање
заповести Божјих, то је кључ за откључавање Раја, у коме се Бог види.
То је кључ за разумевање Светога Писма и свих тајни Откровења.
Свети Василије пише: „Потребна је чистота живота, да би се распознало оно што је прикривено у Светом Писму".
Шта још хоће Господ од нас кад нас учи, да кроз творење воље Његове
долазимо до познања божанствености науке Његове? Просто хоће то, да се
ми делом уверимо у божанственост науке Његове. Он не жели да се ми на
лакши начин уверимо, него на тежи, не само слушајући него и творећи,
зато што ко се увери на лакши начин, лакше се и поколеба и разувери, а
ко се увери на тежи начин, тешко се колеба и разуверава. Зато, браћо,
потрудимо се да творимо вољу Божју, да бисмо познали Бога, и спасли
душу своју.
О Господе свемудри, помози нам силом Духа Твога Светога творити вољу Твоју свету. Теби слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
DARKDOG
Сениор
Регистриран: 25.Јуни.2006
Статус: Офлајн
Поени: 218
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 05.Февруари.2007 во 06:01 |
ЗОШТО ПРАВОСЛАВИЕТО Е ВИСТИНСКАТА ВЕРА
А. И. Осипов
Во денешно време сите ние се наоѓаме во животна ситуација во која на никаков начин и со никакви ѕидови не можеме да се одвоиме од светот што нè опкружува. За каква ситуација станува збор? Ние живееме во светот на религиозниот плурализам. Се соочуваме со мноштво проповедници, и секој од нив ни предлага свои идеали, свои норми на живот, свои религиозни погледи. Постарите сигурно не би ни завидувале на ваквата ситуација. Порано било поедноставно. Основниот проблем, пред кој биле исправени луѓето во блиското минато, бил проблемот на религијата и атеизмот.
Денес се манифестира нешто многу поголемо и многу полошо. Дали Бог постои или не постои – тоа е само првиот степен. Но, добро, човекот се уверил дека постои Бог. А понатаму? Вери колку сакаш – кон која да се приклучи? Христијанин... а зошто не муслиман? А зошто не будист? А зошто не кришнаит? Нема да набројувам понатаму. Вие самите знаете колку многу религии има. Зошто, зошто, зошто...? Но, добро, нека човекот, минувајќи низ таа многурелигиозна џунгла, на крајот станал христијанин. Зашто разбрал дека христијанството е – најдобрата, најисправната ... религија.
Но кое христијанство? Тоа е толку многулико! Каков да биде? Православен, католик, пентакостен, лутеран? Повторно мноштво. Ете пред каква ситуација денес е исправен секој млад човек. Притоа, претставниците на старите и на новите религии, претставниците на неправославните конфесии, по правило, се многу погласни и имаат значително поголеми можности за пропаганда во средствата за масовна информација одошто ние, православните.
И така, првото со кое се соочува современиот човек е – множеството вери, религии, светогледи. Затоа би сакал денес накратко да поминам низ таа долга низа соби коишто се отвораат пред множеството современи луѓе коишто ја бараат вистината, и да погледнам, макар и во најопшти, но принципиелни црти, зошто човекот е должен – не само дека може, туку дека навистина е должен – врз разумни основи да стане не просто христијанин, туку православен христијанин.
И така, првиот проблем: „Религија и атеизам". Се случува, на мошне важни конференции и слични манифестации, да се среќаваш со луѓе коишто се навистина образовани, навистина учени, коишто не се површни, и се случува постојано да се судираш со едно и исто прашање. Кој е Бог? Постои ли? Дури и прашањето: Зошто е потребен? Или: Ако постои Бог, зошто не настапи од говорницата на Обединетите Нации и не се објави? Ете, дури и такви прашања можат да се слушнат. Што може да се каже на ова?
Ова прашање, како што ми изгледа, се решава од позиција на централната современа философска мисла, којашто најлесно може да се искаже преку поимот егсистенцијалност. Во што се состои основната содржина на постоењето на човекот, на смислата на човековиот живот? Да, се разбира, пред сè во – животот. А и како би било поинаку? Каква смисла јас доживувам кога спијам? Смислата на животот може да биде исклучиво во спознанието, во „вкусувањето“ на плодовите на својот живот и на својата активност. И досега никој не можел да смета, и во вечни векови нема да може да смета и да тврди дека смислата на човековиот живот е во – смртта. Тука лежи непремостивиот јаз меѓу религијата и атеизмот. Христијанството тврди: човеку, овој земен живот е само почеток, услов и средство за подготовка за вечноста; подготвувај се, тебе те очекува вечноста. Христијанството вели: еве што е потребно да сториш, еве каков треба да бидеш за да влезеш во вечноста. А што тврди атеизмот? Нема Бог, нема души, нема вечност, и затоа верувај, човеку, дека те очекува вечна смрт! Каков ужас, каков песимиза, каков очај – морници низ грбот минуваат од овие страшни зборови: човеку, тебе те очекува вечна смрт... Не, избавете ме од таквата вера!
Кога човек ќе се изгуби во шума, го бара патот да излезе од неа, бара начин да се врати дома, и штом ќе сретне некого, го прашува: „Има ли излез оттука?“ Ако тој му одговори: „Не, и не барај, подготви се да останеш тука.“ – дали ќе му поверува? Се сомневам. Нема ли да продолжи да бара понатаму? И ќе сретне друг човек кој ќе му каже: „Да, има излез, и ќе ти ги кажам знаците по кои ќе можеш да излезеш оттука.“ Нема ли да му поверува на овој човек? Истото се случува и во сферата на изборот на светогледот, кога човекот ќе се најде пред лицето на религијата и на атеизмот. Сè додека во човекот има искра на барањето вистина, искра на барањето смисла на животот, тој не може, психолошки не може да прифати концепции коишто тврдат дека него, како лчичност, и – следствено – сите други луѓе ги очекува вечна смрт, за чие достигнување е потребно создавање што е можно подоби економски, социјални, политички и културни услови за живот. А понатаму сè ќе биде О.К., утре вие ќе умрете и ќе ве однесеме на гробиште. Колку „восхитувачки“!
Ви укажав само на едната страна, психолошки мошне суштинска, којашто, според мене, му е доволна на секој човек со жива душа за да разбере дека само религиозниот светоглед, кој за своја основа го прифаќа Оној Кого ние го нарекуваме Бог, дозволува да се зборува за смислата на животот.
И така, јас верувам во Бога. Ќе сметаме дека минавме низ првата соба. И, откако поверував во Бога, влегувам во втората... Боже мој, што гледам и што слушам тука? Полно народ, и секој вика: „Единствено јас ја зборувам вистината“. Има и муслимани, и конфучијанци, и будисти, и јудејци, и кои ли сè не... Многу има и од оние меѓу кои денес се наоѓа христијанството. Ете, стои и тој, христијански проповедник, среде другите, а јас барам кој е тука во право, на кого да му верувам?
Тука има два пристапа, можеби и повеќе, но јас ќе наведам само два. Едниот од нив, кој на човекот може да му пружи можност да се увери која религија е вистинита (односно која објективно соодветствува на човековата природа, на човековите барања, на човековото поимање ма смислата на животот) е споредбено-богословската анализа. Ова е мошне долг пат, потребно е добро да се проучи секоја религија. Но, секој не може да тргне по тој пат, потребно е време, многу усилби, па дури и соодветни способности за да се изучи сето тоа – а згора на тоа, тоа ì одзема и многу сили на душата...
Постои и друга метода. На крајот од краиштата, секоја религија му се обраќа на човек, таа нему му говори: ова е вистината, а не нешто друго. Притоа, сите светогледи и сите религии кажуваат една едноставна работа: сегашната ситуација, сегашните политички, социјални, економски, ... духовни, морални, културни и др. услови во кои живее човекот – сето тоа не ненормално, сето тоа не може да го издигне човека. Па дури и ако некого тоа лично го задоволува, огромно мнозинство луѓе на еден или на друг начин страдаат од таквата ситуација. Таа не го устројува човекот во целина, таа бара нешто друго, нешто поголемо. Човек треба да се стреми некаде, кон некоја непозната иднина, да го очекува „златниот век“ – сегашната состојба на нештата не може никого да го издигне.
Оттука станува јасно зошто суштината на сите религии, на сите светогледи, се сведува на учењето за спасението. И ете, тука некаде и ние се судруваме со тоа, што веќе ни дава можност да извршиме обоснован избор кога ќе се најдеме пред лицето на религиозното многуобразие. Христијанството, за разлика од сите други религии, тврди нешто што другите религии (а дотолку повеќе нерелигиозните светогледи) едноставно не го знаат. И не само што не го знаат, туку, кога ќе се судрат со тоа, го отфрлаат со негодување. Тоа тврдење се заснива на поимањето за т.н. првороден грев. Сите религии, па, ако сакате и сите светогледи, сите идеологии, зборуваат за гревот. Навистина, го нарекуваат различно, но тоа не е важно. Но, ниту една од нив не смета дека човековата природа, во својата сегашна состојба, е болна. Христијанството, пак, тврди дека состојбата во која сите ние, луѓето, сме се родиле, во која се наоѓаме, растеме, се воспитуваме, созреваме – состојба во која се насладуваме, се забавуваме, учиме, откриваме итн. – сето тоа е длабоко болна состојба, длабоко повредена состојба. Ние сме болни. Се разбира, не станува збор за грип или за бронхитис, ниту, пак, за психички заболувања. Не, не, ние психички сме здрави, и физички сме здрави – можеме да решаваме задачи и да летаме во вселената – ние сме длабоко болни од друг аспект. Во почетокот на човековото постоење се случило некакво чудно трагично раздвојување на единственото човечко битие на автономни и често противречни меѓу себе делови: ум, срце и тело... Какво апсурдно тврдење од страна на христијанството, нели? Сите се бунат: „Јас ненормален? Простете, другите можеби се болни, но јас не сум.“ И ете тука, доколку христијанството е во право, се наоѓа коренот, изворот на она поради што човечкиот живот – како во индивидуална, така и во општочовечка смисла – води од една во друга трагедија. Зашто, ако човекот е сериозно болен, а не го гледа тоа и не се лекува, болеста ќе го погуби.
Другите религии не ја признаваат оваа болна состојба на човекот. Ја отфрлаат. Тие сметаат дека човекот е здраво семе, но кое може да даде и нормален и ненормален плод. Неговиот развој е обусловен од социјалната средина, од економските услови, од психолошките фактори – односно од многу нешта. Затоа човекот може да биде и добар и лош, но самиот тој, по своја природа, е добар. Тоа е главна антитеза на христијанското спознание. Не зборувам за нерелигиозното спознание, таму и нема што да се каже, таму, општо земено, важи: „човек – како тоа гордо звучи“.Само христијанството тврди дека нашата сегашна состојба е состојба на длабока повреда, и тоа таква повреда којашто, на личен план, човекот сам не може да ја исцели. На ова тврдење е изградена величествената христијанска догма за Христос како Спасител.
Оваа идеја поставува принципиелен јаз меѓу христијанството и сите други религии.
Сега ќе се обидам да покажам дека христијанството, за разлика од другите религии, има објективна потврда за своето тврдење. Дозволете да се повикам на историјата на човештвото. Да погледнеме како човештвото живее во текот на сета своја историја. Кон што се стреми? Човештвото сака да изгради Царство Божјо на земјата, да создаде рај. Едни со помош на Бога. И во тој случај Бог се разгледува само како средство за стекнување изобилие на земјата, но не како повисока цел на животот. Другите – без Бога. Но, нешто друго е важно во двата случаја. На сите им е јасно дека таквото Царство на земјата е невозможно без такви елементарни работи какви што се мир, праведност, љубов (само по себе е јасно каков е тој рај во кој царува неправда, злоба, во кој се води војна), заемно почитување. Односно, сите прекрасно разбираат дека без таквите темелни морални вредности, без нивна реализација, не може да се достигне никаква благосостојба на земјата. На сите им е јасно? На сите. А што прави човештвото во текот на сета своја историја? Што правиме ние? Ерих Фром добро рекол: „Историјата на човештвото е напишана со крв. Тоа е историја на насилство коешто никогаш не престанува“. Навистина.
Дваесеттиот век – според идејата, е век на највисок хуманизам. И тој го покажал тој врв на „совршенството“, надминувајќи ги, според пролеаната крв, сите претходни векови. Доколку нашите претци би можеле да видат што сè се случило во дваесеттиот век, тие би затрепереле пред размерите на жестокоста, неправдата, измамата. Некаков недостижен парадокс се содржи во тоа дека човештвото, со развојот на својата историја, постапува сè поспротивно и поспротивно во однос на својата основна идеја, цел и мисла кон кои во почетокот биле насочени сите негови усилби.
Задавам реторичко прашање: „Може ли така да се однесува словесно битие?“ Историјата просто ни се потсмева, иронизирајќи: „Човештвото, навистина, е умно и здраво. Тоа не е душевно болно, не, не. Тоа само ги прави нештата малку подобро или – понекогаш – малку полошо отколку што истите тие нешта ги прават во домовите со умоболни.“
Но, тоа е факт од кој нема каде да се избега. И тој покажува дека во човештвото не се заблудени поедини единици, не и не (за жал, само единици не се заблудени), туку дека се работи за некакво парадоксално сечовечко својство.
Ако сега погледнеме на одделен човек, поточно, ако некој човек има морални сили „да се сврти кон себе“, да погледне на себе, тој ќе види не помалку впечатлива слика. Апостол Павле точно ја окарактеризирал:„Беден човек сум, не го вршам она, што сакам, туку она, што го мразам, тоа го правам“. И навистина, секој што макар и малку обрне внимание на тоа што се случува во неговата душа, секој што ќе се судри со самиот себе, не може а да не види колку е духовно болен, колку е повреден од дејството на различни страсти, колку им робува. Бесмислено е да се прашува: „Зошто ти, беден човеку, се прејадуваш, се опиваш, лажеш, завидуваш, блудствуваш итн.? Ти со тоа се убиваш самиот себеси, го разурнуваш семејството, ги расипуваш своите деца, ја труеш сета атмосфера околу себе. Зошто се удираш самиот, зошто ги губиш своите нерви, својата психа, своето тело? Тебе ти е јасно дека тоа е погубно за тебе.“ Да, јасно ми е, но не можам а да не го правам тоа. Св. Василиј Велики рекол: „И не се роди во душите човечки попогубна страст од зависта“. И, како по правило, човек, страдајќи, не може да се справи со самиот себе. Тука, во длабочината на својата душа, секој разумен човек го постигнува она за што зборува христијанството: „не го вршам она, што сакам, туку она, што го мразам, тоа го правам“. Дали тоа е здраво или болно?
Заради споредба, погледнете како може да се промени човек со правилен христијански живот. Оние, коишто се очистиле од страстите, го стекнале смирението, „го стекнале – според зборовите на преподобниот Серафим Саровски – Светиот Дух“, дошле во состојба којашто е најинтересна за психолозите: тие почнале да сметаат за себеси дека се најлоши од сите. Св. Пимен Велики говорел: „Поверувајте, браќа: каде ќе биде врзан сатаната, таму ќе бидам врзан и јас“; лицето на ава Сисој Велики, додека овој бил на умирање, светело како сонце, така што во него не можело да се гледа – а тој го молел Бога да му даде уште малку време да се покае. Што е тоа? Некакво лицемерие, лажно преправање дека се работи за скромност? Да не даде Бог. Тие дури и во мислите се плашеле да не згрешат, затоа говореле од сета своја душа, го говореле она што навистина го доживувале. Ние тоа воопшто не го чувствуваме. Јас сум преполн со секаква нечистотија, а се сметам за мошне добар човек. Јас сум добар човек!! А ако и направам нешто лошо – па, кој е безгрешен...; другите не се подобри од мене, а јас и не сум толку виновен како другиот, како другата, како другите. Ние не ја гледаме својата душа, затоа и сме толку добри во своите очи. Колку драстично се разликува нашето духовно гледање од духовното гледање на свет човек!
|
|
|
DARKDOG
Сениор
Регистриран: 25.Јуни.2006
Статус: Офлајн
Поени: 218
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 05.Февруари.2007 во 06:20 |
Христијанска Историја †
Адам Сит Енос Каинан Малелеил Јаред Енох Матусал Ламех Ное Сим Арфакс
Каин Сал Евер Фалек Рагав Серух Нахор Тар
1800 Пред Христос Авраам, Сара, Исак, Исмаил, Јаков. Авраам е син на Тар 1300 Евреите излегоа од Египет
1050 Цар Саул 1000 Цар Давид 850 Пророк Илија и Јелисеј 750 Пророк Амос и Осија
600 Исаија и Ахаз, Вавилонско Царство, Пророк Јеремија, Језекил, Авакум, Прогонство на Евреите во Вавилон
538 Пророк Даниел, Персија го Освојува Вавилон и Евреите се Враќаат 450 Ездра 323 Смрт на Александар Велики
167 Востание на Макавеите, Јуда Макавејски 63 Римска Управа во Палестина со водство на Помпеј
Св Јован Крстител е дете на Првосвештеникот Захарије и Елисавета. Захарие веднаш беше убеиен од Ирод.
Наскоро Елисавета премина, а Св Јован остана сам во Пустината каде што Бог и Ангелите се грижеа него.
Света Дева Марија се роди во Назарет од стари родители Јоаким и Ана. Таткото со Царски род од Давид, а Мајката со Архиерејски Род од Арон. На три години е одведена во Храмот во Јерусалим. Тоа е голем празник * Воведение.
Она беше единствена девојка внесена во Светињата на Светите од свештеникот Захарија, татко на Св Јован Крстител
Во храмот Богородица живееше 9 год. Кога наполни 12 год. нејзините родители преминаа и таа беше ветена на Јосиф да ја чува како Девица, а на 15 год Св Марија беше дадена на Јосиф да ја чува. Откако се роди Господ Исус Христос, после 40 денови беше однесен во Храмот за да биде посветен на Бог, според законот, Марија требаше да принесе жртва за да се очисти. Тогаш Старец Симеон воден од Светиот Дух го зеде Богомладенецот во рака и пророкуваше дека Тој ќе биде Спасител, Светлина и Слава за Израел и сите Народи. Тоа е голем празникж ** Сретение Господово. А кога намисли Ирод да ги убие сите деца во Витлеем, Јосиф на сон му беше кажано да го одведе Детето во Египет. Таму неколку години живееа во селото Матареа, блиску до Каиро. После Воскресението Марија живееше со Ап Јован на Сион во Јерусалим. Она ќе го посети Св Игњатие Богоносец во Антиохија, Св Лазар, Света Гора Атонска, и Ефес за време на прогонството во Јерусалим. Во својата старост таа се молеше да биде одземена од земјата, тогаш и се јави Архангел Гаврил и ја извести дека за 3 дена ќе биде земена, и даде палмова гранка. Она посака за крај да ги види сите Апостоли. Носени од Ангели и Облаци тие се собраа во домот Јованов на Сион. Таа ги советуваше и мирно го напушти овој свет, а три дена после нејзиното погребување, дојде Ап Тома и сакаше да го допре нејзиното тело, но тоа го немаше во гробот. Ова е голем празник во православната Црква ** Успение на Пресвета Богородица
Првите три векови од Црквата била страшно прогонувана и убивана од паганските народи и цареви
Познати се 10 прогонства од 10 цареви во кои милјони христијани на најстрашен начин се мачени и убиени
Монаштво. Во 313 г. Цар Константин им дал целосна слобода на Христијаните. Се појавиле милиони нови Христијани
Гонење веке немало. Црквата станала Богата, но Христијаните продолжиле со нови Подвизи, Дела и Напредување
Овој пат тие почнале да се повлекуваат во осамени места, каде постојано живееле во Молитва и Богоразмислување
Некои одлучиле целиот живот да го посветат на Бог во Молитва и Внатрешна Војна со невидливи сили и своите Чувства
Во 4 Век се појавиле Православни Монашки Заедници со Посебни Правила за Живот. Овие може да се поделат на три
1. Отшелници. Осамен Живот во Колиби, Пештери, Стари Гробови, на дрва, столбови. Почнува со Св Антоние Велики
2. Киновија. Заеднички живот со каде што нема ништо свое но сé е заедничко. Почнува со Св Пахомие Велики
3. Среден Пат. Слабо поврзани мали населби, 2 до 6 монаси со Старешина. Почнува со Св Макарие Египетски
Прв устав на Монашки Живот дава Св Пахомие Велики а конечна организација делата на Св Василие Велики
Малку покасно на Запад се појавиле многу различни монашки редови * Језуити, Бенедиктанци, Картузијани ...
Некои од овие самите се измачувале, се бичувале, оделе голи, проселе, а некои убивале еретици, бајачки, вештерки ..
37 до 60 Мисија на Апостол Павле. 55 Првиот Апостолски Собор во Јерусалим 49 Првите посланија до Солунјаните
60 - 70 Епископ Игњатие ракоположен во Антиохија 69 Евангелие по Марко и Смрт на Ап Павле
70 Разорување на Јерусалим од Римскиот Војсководец Тит 95 Откровение на Јован Богослов
150 Св Јустин Маченик го опишува Богослужењето во Црквата 313 Константин Велики Прв Христијански Цар
325 - 787 Седум Вселенски Собори (Види Тема Св Троица)
589 На собор во Толедо во Шпанија се додава Филиокве 988 Покрстување на Русија
632 Умира Мухамед. Неговите списи составени во *к*ран се темел на Исламот кој брзо ќе освои голем дел Светот
754 Цар Константин V свикал лажен собор во Јераа, блиску до Халкидон. Се собрале Еретици кои ги осудиле Иконите
787 Седми Вселенски Собор против Иконоборците, оние кои водеа крвави војни да ги уништат и запалат иконите
1054 Голема поделба во Црквата, * Шизма, Раскол меѓу Рим и Цариград, поради тоа што Рим воведе ново учење
1. Обавезен Целибат за Сите Свештеници 2. голема правна власт на Папата во Рим
3. Римокатолиците не им даваат на верните од крвта на Господ Христос со што ги лишуваат од живот вечен
4. Воведувањето на учење дека Светиот Дух произлегува од Таткото и од Синот, ова се вика * Филиокве
Ова ново учење е сосема различно од верата на Апостолите. На крај двете Цркви си фрлија Проклетство ** Анатема
1050 Крстоносни Војни, преземаат Римокатолиците за Освојување на Јерусалим од Муслиманите
Во овие војни, неколку пати Јерусалим беше земен, но муслиманите повторни го освојуваа
После неколку векови силни борби Римокатолиците конечно се повлекоа
За време на овие војни Православната Црква многу страдаше од Римокатолиците
Според сведочењето, Православните повеќе сакаа да бидат под муслиманите отколку под Римска Власт
Римјаните ги уништуваа Православните Храмови, ги сквернавеа, убиваа, хулеа ..
1204 Римокатолиците го завземаат Цариград
1333 Св Григорие Палама ја Брани Византиската Пракса во Исусовата Молитва, ** Исихазам, Молитвено Тихување
1435 Крај на Византиското Царство. Турците го освојуваат Цариград. Мехмед II ја претвора Св Софија во Џамија
1517 Мартин Лутер се буни против учењето на Римокатолиците и создава хаос во Западното Христијанство
Набрзо после него ќе се појават безброј Хр Заедници со сосема слободно разбирање на Библијата
Баптисти, Евангелисти, Англиканци, Методисти, Адвентисти, Пентакосталци, Конгрешани, и безброј други Протестанти
- Јеховините Сведоци учат дека Исус не е Бог. Недоволно упатен во Православната Вера треба целосно да ги игнорира
Од 16 век се водат граѓански војни меѓу Римокатолиците и протестантите, милјони ќе загинат во име на Верата
Добро е тоа што овие заедници ја преведуваат Библијата на безброј Јазици, и го проповедаат Христос во Цел Свет
Лошо е тоа го отфрлуваат искуството на Православната Црква, и слободно ја разбираат Библијата, ова ги води во Хаос
1854 Римокатолиците внесуваат Догма за Безгрешно Зачнување на Дева Марија
1870 Римокатолиците внесуваат Догма за Непогрешливост на Папата додека е на Престолот
20 Век Телевизија и Радио, Новиот Пантеон целосно го истребува Синот Божји од Срцето на луѓето
Во срцето става идолски богови, илјадници пеачи, глумци, политичари, спортисти, манекенки, перверзни уметници ..
* Црквата тешко диши * Искушенијата се Фантомски * Наближува Крајот * Ќе најде ли Синот Вера на Земјата
|
|
DARKDOG
Сениор
Регистриран: 25.Јуни.2006
Статус: Офлајн
Поени: 218
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 05.Февруари.2007 во 09:24 |
|
 |
З А
М О Л И Т В А Т А |
|
Молитвата е разговор на човечката душа со Бога. Она што е воздухот за телото, тоа е молитвата за човечкиот дух. Вистински се моли само оној човек што верува во Бога и во Неговата безгранична добрина; кој ја чувствува својата зависност од Него. За време на молитвата ние Го замислуваме Бога сосема близу до нас и сосема искрено ја отвараме нашата душа пред Него. Со молитва можеме да измолиме се. Затоа и молитвата се именува мајка на сите добродетели. Ние, грешните луѓе, треба и дење и ноќе да Му се молиме на Бога: Кога сме тажни и радосни, кога сме несреќни и среќни, кога сме болни и здрави. Молитвата го прави неможното - можно, тешкото - лесно, непријатното -пријатно. Оној што не се моли, се одалечува од Бога и станува сличен на суво и бесплодно дрво, кое се сече и во оган се фрла. Свети апостол Павле вели: “Молете се постојано” (I Сол.5,17), а Господ Исус Христос ни заповеда:”Бидете будни и молете се, за да не паднете во искушение” (Мт.26,41). Постојаната молитва не се состои во постојано стоење на молитва, туку во нашата свесност дека секогаш стоиме пред Бога, дека Господ не гледа, дека ги знае нашите дела, намери, помисли и желби. Оваа свесност секогаш е поврзана со молитвено расположение. Сам Бог заповедал уште во Стариот Завет да се молиме, а псалмопевецот Давид вели:”Повикај ме во тажен ден - и Јас ќе те избавам, а ти ќе Ме прославиш”(Пс.49,15). Пророкот Јеремија пишува:”Ќе викнете по Мене и ќе Ми се помолите, (вели Господ), и Јас ќе ве чујам. Ќе Ме побарате и ќе Ме најдете, ако Ме барате од се срце”(Јерем.29,12-13). Во Новиот Завет молитвата се препорачува, речиси, не секоја страница.Господ Исус Христос не pоучува:”Сакајте и ќе ви се даде; барајте и ќе најдете”(Мт.7,7);”Се што ќе побарате во молитва со вера, од Отецот во Мое име, ќе ви даде”(Јн.15,16) “Секој што сака - добива, и кој бара наоѓа”(Мт.7,8). Барајте го Царството Божјо, и сето тоа ќе ви се придаде”(Лк.12,31). Молитвата е најсилното срество, преку кое можеме да Измолиме милост од Бога. Таа е голема сила; ништо не може Да ја задржи. Таа се извишува до небесата, се издигнува до самиот престол на Седржителот, а се симнува дури и до Пеколот и оттаму ги ослободува затворените.
|
|
|
|
mali simo
Сениор
Регистриран: 22.Октомври.2006
Статус: Офлајн
Поени: 1132
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 05.Февруари.2007 во 10:12 |
БЕСЕДА о Божјем свезнању и промислу
А вама је и коса на глави сва избројана (Мат. 10, 30)
И коса вам је на глави избројана, браћо, а камоли дани живота! Не
бојте се, дакле, да ћете умрети пре одређеног времена, нити се надајте
пак, да ћете ма како моћи продужити живот и за један дан мимо воље
Онога који броји и мери. Ово сазнање нека вас научи кротости и страху
Божјем.
И коса вам је на глави избројана, а камоли страдања ваша на земљи!
Не бојте се, дакле, да ћете страдати више од мере. Још мање бојте се да
ће ваша страдања остати заборављена и неурачуната од Онога који све
види. Ово сазнање научиће вас стрпљењу и поверењу према Творцу вашем и
Промислитељу.
И коса вам је на глави избројана, а камоли ваши пријатељи и
непријатељи на земљи! Не бојте се, дакле, да ћете имати ни сувише
пријатеља ни сувише непријатеља; нити се бојте да ће вас ваши
непријатељи савладати, нити се надајте да ће вас ваши пријатељи
одбранити. Само се старајте да имате Бога за пријатеља, и не бојте се
ништа. Гле, Он је једини пријатељ ваш, који вас непроменљиво воли.
О Господе благи, Промислитељу мудри, који знаш свему број, меру и
време, одагнај од нас сваки страх осим страха од Тебе. Да бисмо кроз
страх од Тебе дошли до чисте и свете љубави према Теби, Творцу и
Добротвору нашем. Теби слава и хвала вавек. Амин.
|
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА ОД МРТВИТЕ СО СМРТА СМРТА ЈА ПОБЕДИ И НА ТИЕ ВО ГРОБОВИТЕ ЖИВОТ ИМ ДАРИ
|
|
DARKDOG
Сениор
Регистриран: 25.Јуни.2006
Статус: Офлајн
Поени: 218
|
Опции за коментарот
Благодарам(0)
Цитирај Одговор
Испратена: 05.Февруари.2007 во 17:31 |
Симболот на верата
Верувам во Едниот Бог Отец, Седржител,
Творец на небото и на земјата,
на сè видливо и невидливо.
И во Едниот Господ Исус Христос,
Синот Божји Единороден,
Кој е роден од Отецот пред сите векови;
Светлина од Светлината,
вистински Бог од вистинскиот Бог,
роден, несоздаден, единосуштен на Отецот,
преку Кого сè станало.
Кој заради нас луѓето
и заради нашето спасение слезе од небесата,
и се воплоти од Светиот Дух и Дева Марија,
и стана човек.
И Кој беше распнат заради нас во времето
на Понтиј Пилат, и страдаше и беше погребен.
И Кој воскресна во третиот ден, според Писмото.
И Кој се вознесе на небесата,
и Кој седна оддесно на Отецот.
И Кој пак ќе дојде со слава
да им суди на живите и мртвите,
и Неговото царство не ќе има крај.
И во Светиот Дух Господ, Кој дава живот,
Кој исходи од Отецот,
Кому заедно со Отецот и Синот
Му се поклонуваме и Го славиме,
И Кој говорел преку Пророците.
Во една, Света, Соборна и Апостолска Црква.
Исповедам едно крштение
за простување на гревовите.
Го чекам воскресението на мртвите.
И животот во идниот век. Амин!
|
|
Tweet
