Битолската плоча за Самоил - фалсификат!

Можеме да кажеме дека Македонците имале први своја држава, со оформен етникум, народ. Веќе во втората деценија 7от век, во Македонија имаме создавање на  државна формација, составена од обединетите македонски склавинии, кои дури имале и свој крал (рекс) Хатсон на чело на државата (Mirac.,II ,p.1325-1333). За жал, Византијците го убиваат Хатсон и македонската држава без лидер пропаѓа. Педесет години подоцна, во 70те години од 7от век, македонските склавинии прават нов обид за обединување т.е. форирање на држава; овој пат, крал (рекс) на обединетите македонски склавении е Пребонд, но пак Византија го уништува Пребонда и Македонија потпаѓа под Византиска т.е. Ромејска власт (Извор: "Mirac., II, p.1325-1333. / “Mirac.,",II,p.4, Tougard, p.148-176). Во 9 век хрониката на Теофанес Конфесор спомнува посебна држава „Склавиниа“ во периодот 657-658 г. на просторот на етничка Македонија (Theophanes, Chronographia, edited by Carolus de Boor (Leipzig, 1883), I, стр. 347). Тогаш имаме постоење на посебна словенска држава на територијата на Македонија, но во 658 г. византискиот император Константин Втори ја уништува Склавинија и пак хрониката на Теофанес Конфесор потоа спомнува само склавинии, но не и држава Склавинија  (Ibid., I, 486).

Македонскиот народ како „natio macedonum“ за прват е спомнат 1027 г. (9 г. по уништувањето на Самоиловата држава), во трите најважните средновековни документи од историјата на Бари: Annales Barenses, Lupi Protospatharii и Anonymi barensis chronicon. Во сите три документа, покрај македонскиот народ, за прв пат е спомнат во западната историографија и влашкиот народ, а целиот текст гласи: Anno 1027 “descendit in Italiam cum exercitu magno, i.e. Russorum, Guandalorum, Turcorum, Burgarorum, Vlachorum, Macedonum, aliarumque ut caperet Siciliam.'” (Annales Barenses, MGH SS, V, 53). Понатаму, спомнати се и грците (граеци), што јасно укажува дека средновековните автори од Бари на овие документи, не мислеле ниту на географски, ниту на жители од темата Македонија.

Во 12 век, Македонците биле познати како „македонското племе„ т.е. македонска Phatr’a, а византискиот државен функционер и историчар Nicetas Choniates известува дека во 1138 г.  византискиот император Јован Втори ја поделил својата војска по етнички групи Phatr’aи, каде се забележани и македонски Phatr’ai (Nicetas Choniates 1 (стр. 29-30))л Во 1184 г. војниците кои ја бранеле Никеја, држеле состаноци по етнички групи phatr’ai (ibid., 284-5).
ДОСТА ЗА МАКЕДОНЦИТЕ СЕГА МАЛКУ ВАКА
Судејки по археолошките остатоци, кои се и најмеродавни, бугарите на балканскиот полуостров се населиле само во североисточна Бугарија и северна Добруџа. За средновековните бугари од денешна Бугарија и Волга (Татарстан, Чувашија) специфично е целосната деформација на черепите на главите, деформирајки си ги главите самоволно со еден вид менгеме. Своите мртви ги закопувале на специфичен начин, ориентирани север-југ, горејки ги телата на упокоените со оган (исчистување), легнати попреку, додека позицијата на нозете на покојниците биле скрстени (турски начин на седење). Идентични некрополи со карактеристичните бугарски ритуали на закоп и деформирани черепи се најдени и во Долна Волга, со што се заклучува дека правите бугари биле турки народ, истиот оној кој ги населува денешни Татарстан и Чувашија. Антрополошки, Бугарите од волшката низина и од североисточна Бугарија и северна Добруџа биле монголска група на народ, како и денешните наследници на вистинските Бугари- болгаростанците, татарстанците и чувашите [В. М и к о в. Последни могилни находки. — В: Мадара, I,1934, 429-438; Ст. С т а н ч е в, С т. И в а н е в. Некрополът до Нови пазар. С., 1958; Ж. В ъ ж а р о в а. Славяни и прабългари (по данни от некрополите.VI—XI в. на територията на България). С., 1976, 86-140, 141, 167, 169, 172: Ж. В ъ ж  а р о в а. Двуобреден езически некропол край с. Бдинци, Толбухински окръг. — ИНМВ, 1981, XVII (XXXII), 77-109; Вл. З и р р а. Двуобрядный могильник раннефеодальной эпохи в Капул Вийлор — История. — Dacia, VII, 1967, 355-412; G. S i m i o n. Necropola feudal — timpurie de la Nalbant (Judetul Tulcea). — PEUCE, II, 1971, 221-248; Д. Ил. Д и м и т р о в. Новооткрит български некропол при Девня (предварително съобщение). — ИНМВ, VII (XXII), 1971, 57-76; Д. Ил. Д и м и т р о в. Раннобългарски некропол № 3 при гр. Девня. - ИНМВ, VIII (ХХIII), 1972, 45-67; Д. Ил. Д и м и т р о в. Двуобреден раннобългарски некропол при Варна. — В: Сб. Преслав, II, С., 1976, 107-125; Д. С т а н ч е в. Ранносредновековен некропол до гара Табачка. - ГМСБ, Х, 1984, 33-42; Д. С т а н ч е в. Ранносредновековен некропол до с. Батин, Русенски окръг. — ГМСБ, XI, 1985,45—54; Д. С т а н ч е в. Прабългарски компоненти в погребалния обряд и инвентара на ранносредновековните некрополи в Рубенско. — В: Проблеми на прабългарската история и култура. С., 1989, 241— 254; Ив. В а с и л ч и н. Двуобреден езически раннобългарски некропол при с. Черна, Толбухински окръг. — В: Проблеми на прабългарската история и култура. С., 1989, с. 213; Р. Р а ш е в, Ст. С т а н и л о в. Ранносредновековен некропол при с. Ножарево, Силистренски окръг. — АОР за 1984, Сливен, 1985, С. 265; Р. Р а ш е в, Ст. С т а н и л о в, Г. А т а н а с о в. Старобългарски езически некропол и селище при с. Ножарево, Силистренски окръг, АОР за 1985, В. Търново, 1986, 184-185; Р. Р а ш е в, Ст. С т а н и л о в, Г. А т а н а с о в. Ранносредновековен некропол при с. Ножарево, Силистренски окръг. - АОР за 1986, Разград, 1987, с. 258; Р. Р а ш е в, С т. С т а н и л о в, Г. А т а н а с о в. Ранносредновековен некропол при с. Ножарево, Разградска област АОР за 1987, Благоевград, 1988, с. 206; Р. Р а ш е в, Ст. С т а н и л о в, Г. А т а н а с о в. Старобългарски некропол при с. Ножарево, Разградска област. — АОР за 1988, Кърджали, 1989, 158-160; Р. Р а ш е в, Ст. С т а н и л о в. Раннесредневековый могильник у с. Ножарево, Силистренский окрут (предварительное сообщение). — В: Проблеми на прабългарската история в култура. С., 1989, 214— 220; Р. Р а ш е в, Ст. С т а н и л о в, Г. А т а н а с о в. Ранносредновековен езически некропол при с. Ножарево, Разградска област. – АОР за 1990. Ловеч, 1991, с. 170; Р. Р а ш е в. Средновековен некропол при с. Караманите, Варненска област. - АОР за 1988, Кърджали, 1989,160-161; Р. Р а ш е в. Ранносредновековен некропол в с. Караманите, Варненска област. — АОР за 1989, Кюстендил, 1990, с. 123; В. Й о т о в. Раннобългарски некропол при с. Хитово, Толбухински окръг. — В: Проблеми на българската исгория и култура. С., 1989, 221-230; В. Й о т о в. Ранносредновековен некропол Хитово — 3. — В: Проблеми на прабългарската история и култура. II. С., 1991, 101—108: М. Д и м и т р о в. Старобългарски некрополи в Балчик (VII—IX в.). — В: Проблеми на прабългарската история и култура. 2. С., 1991, 87—100. ].

Второто бугарско царство го основаат во 1186 г. браќата Асан и Петру од влашко-куманско потекло. Во почетокот на владеењето на Јован Асен I и Петру, додека не ја ослободиле целата територија на права дунавска Бугарија, во 1189/1190 г., секој од нив носел титула "Император на власите и најголем дел од бугарите" или "Император на власите и куманите". Поимот "влав" се однесува на романизираните Траки од Бугарија, додека куманите се турки народ, сроден со правите болгари, кои се турки. Во тоа време (крајот на 12 век, почеток на 13 век), поимот "бугар" се однесувал на турки народите кои ја населувале дунавска Бугарија (територијата меѓу Дунав и Стара Планина), пред се куманите, болгарите и печенезите. Подоцна, со целосното ослободување на дунавска Бугарија, во 1204 г. бугарскиот цар Калојан се декларира(САМИОТ СЕБЕСИ - НЕКРУНИСАН) пред римскиот Папа Инокентиј Трети како "Император на сите бугари и власи"(Imperator omnium Bulgarorum et Blacorum),  а бугарскиот архиепископ ја носел титулата(ДАДЕНА ОД БУГАРСКИОТ ИМПЕРАТОР) "Примас на цела Бугарија и Валахија Прима" (totius Bulgariae et Blaciae Primas) [History of the Byzantine Empire, A.A. Vasiliev, University of Wisconsin Press, 1964, p.442].

МПЦ има долга традиција. За време на владеењето на царот Јустинијан I (527-565), кој потекнувал од с. Таврисион, близу до денешното Скопје, бил изграден нов град наречен Јустинијана Прима, во близината на родното место на царот. Скупскиот митрополит бил издигнат на ниво на автокефален Архиепископ. Кателијан бил првиот Архиепископ на Архиепископијата Јустинијана Прима. Имало и други архиепископи, како што се: Бененат, Павле, Јован I, Леон, и последниот - Јован IX, кој во 680-681 година учествувал на Трулскиот Собор во Цариград. Потоа, таа црковна традиција ја наследува Св. Климент, како прв словенски епископ, воопшто во светот (Извор: МПЦ). Според пишаните документи од средовековна Македонија, Житија, итн. средновековните македонци како духовни лидери ги спомнуваат Деволските (охридските) Епископи, а Цариградскиот или Преславскиот Патријарх никогаш не се спомнати и целосно се игнорирани, што јасно укажува дека сме имале црковна автономија во тој временски период.

Цар Самоил ја издигнува Светиклиментовата Црква на ниво на Патријаршија, најверојатно 976 г. Прв Патријарх е гг. Герман, чие патријаршко име е врежано во царската катедрала Св. Ахил, на Голем Град (Standard News, Sofia, 03.09.2001, наслов: „В църквата има списък на епископствата“). За меѓународно признавање на новото царство и патријаршијата, потребно е благослов од центрите на христијантвото- Цариград или Рим. Цариград не ја признава Самоиловата држава, па затоа тоа го сторува Папата Гргур Петти во година која не е точно утврдена (997-999 г.). Самоил ја зграбил круната од Рим (Extract from the book "Rulers of Bulgaria", Profesor Milcho Lalkov, Ph.D.,  Kibea Publishing Company, Sofia, Bulgaria). Но, бугарската историографија Рим го преведува со Византија, иако Рим значи Рим, а Византија се викала Романија (гр.) или Грција (лат.)!

Создавањето на посебна црква во Македонија е најголем доказ за постоење на ново Царство, на нова држава. Во исто време постојат две цркви, Македонска и Бугарска, со два посебни Патријарси. Два народа, имаат две посебни Цркви. Македонскиот Патријарх во 998 г. е гг. Герман (Standard News, Sofia, 03.09.2001, наслов: „В църквата има списък на епископствата“), а на бугарскиот патријаршки преславски трон седи гг. Глигориј (Църковен Вестник, Издание на Българската Праvославна Църква, Година 103, брой 9 и 10, София, 1-30 май 2003, naslov “Българските патриарси през Средновековието” Александра КАРАМИХАЛЕВА). Под јуриздикција на Охридската Патријаршија се наоѓаат и делови од Бугарија, т.е. шопскиот словенски крај и смолјанскиот. Во сеуште непознат временски период, Цар Самоил ја уништува бугарската патријаршија, ја сведува на ниво на Митрополија Бугарија, па Патријархот гг. Глигориј се упокојува во 1016 г. како „Митрополит Бугарски“, и како таков се слави од БПЦ (види православен календар на Бугарската Православна Црква). По укинувањето на Преславската Патријаршија, Охридската Патријаршија својата јуриздикција ја распостила врз сите освоени територии на средновековната македонска држава, Малта и се до Сицилија.

Територијата на вистинска Бугарија потпаѓа под јуриздикција на Цариградската Патријаршија, освен неколкуте епархии во шопскиот и смолјанскиот крај, кои останале под јуриздикција на Охридската Архиепископија. Денеска, бугарските историчари не прават недоветни и велат дека Охридската Архиепископија била официјална црква на цела Бугарија; вистината е далеку од тоа, таа била официјална црква само на темата Бугарија (Македонија, дел од Србија, Албанија), но не и на права Бугарија, која ја владеел константинополскиот патријарх. Ако се разгледа тврдењето на бугарските историчари, тие се сами толку контрадикторни, па индиректно тврдат оти денешна Бугарија, т.е. права Бугарија никогаш не била Бугарија, штом средновековна Бугарија ја поистоветуваат со византиската тема Бугарија, во чиј состав влегувал само најзападните делови на денешна Бугарија.