За покајанието

Da, se e chudno sto ne se razbira.

Zatoa ushte pochudni se chovekovite interpretacii na tie patishta.

Старец Јосиф Исихастот:

Без борба и пролевање крв не очекувај ослободување од страстите. После престапот, на нашата земја растат трње и боцки. Нам ни е заповедано да ги искорнеме, но тие се искоренуваат само со голема болка, раскрвавени раце и многу воздишки. Затоа, плачи, пролевај потоци солзи и ќе омекне земјата на твоето срце. А кога е земјата натопена лесно ќе го искорениш трњето.

Човекот обземен од страстите, бива заробен од нив. Робувањето на страстите подразбира нивно извршување, со што и се нанесува страдање на душата и на телото. Кога човекот ќе падне, односно ќе згреши пред Бога, неговиот ум станува помрачен, а срцето му прилега на земја обрасната со трње.

Нашата борба за очистување од страстите, е всушност борба да се ослободиме од ропството на гревот, односно да го испразниме нашето срце од лоши помисли, желби и чувства, и да отвориме простор во нас да се всели Царството Небесно.

Значи, услов да се ослободуваме од страстите е пред се да се каеме секогаш кога ќе паднеме. Да не запаѓаме во очајание, туку веднаш да се обратуваме кон Христос. Е сега, замка може да биде, да се потпреме врз самите себе, односно да не го повикуваме Христос на помош. (сигурно некогаш ни се помотала помислата: од денеска веќе нема да го правам овој грев... наместо да кажеме: прости Господи, слаб сум и згрешив, дај ми сила да не го повторувам гревот).

Плачот всушност претставува духовниот плач (кај големите подвижници тој се претвара и во телесен плач), односно кон воздишките во нашето покајание да се придодадат и солзи и прозби (односно молитви) кон Христос. Светите Отци велат дека најубавата молитва е онаа молитва проследена со солзи.

На тој начин, ние највистински се каеме пред нашиот мил Христос, и тој ни придодава благодат во борбата (ги омекнува трњето), и ние полесно ги искорнуваме (се ослободуваме од страстите).

Ovaa tema nekako prirodno mi se nadovrzuva na onaa za prostuvanjeto.

A nadovrzuvanjeto se sostoi vo toa deka nemozhe da ima baranje za prostuvanje dokolku ne postoi pokajuvanje za onoa za shto se bara prostuvanjeto.

Pokajuvanjeto pretstavuva zhalenje poradi nekoj storen grev, a so samoto toa i odreknuvanje od nego.

Ne postoi vistinsko pokajuvanje od storeniot grev bez istovremeno odreknuvanje od grevot od aspekt na negovoto osoznavanje i nepovtoruvanje.

Pokajuvanje za grevot od strav da ne se bide kaznet ili da ne se izgubi nekakva idna korist ne e vistinsko pokajuvanje, tuku sebichen akt pottiknat od lichen interes.

Pokajuvanjeto znachi zboguvanje so grevot poradi samoto osoznavanje deka toa e GREV, deka mu nosi bol i gubitok na blizhniot svoj, deka e nebogoljubiva rabota. Grevot e grev bez obzir kakva lichna direktna ili indirektna reperkusija kje imame od nego.


Grevot za koj chovekot se pokajal od momentalni lichni interesi podocna povtorno kje go napravi i koga povtorno kje uvidi deka toa kje ima posledici po nego povtorno kje bara prostuvanje.

TOA ne e pokajuvanje i sekoe povtoruvanje na vakvata igra na pravenje grevovi i baranje proshka e igranje majtap so Boga, so bozhjite cheda i so Svetiot Duh, a toa e onoa shto vo Pismoto se veli deka e najgolemiot grev za koj nema prostuvanje.





Изменето од Messenger - 09.Март.2011 во 21:26

makarios напиша: <span style="font-size: 11pt; line-height: 1.3em;">Еве што вели старец Тадеј: „Ние сега, во земјава, а и во светов, ги береме плодовите на нашите мисли и желби. Не ни се добри мислите, не ни се добри желбите - не може ни плодовите да ни бидат добри. Треба да се покаеме, да го промениме животот. Покајанието не подразбира само одење кај свештеник, туку потребно е душата да се ослободи од тие мисли и депресии, во кои западнала поради кривите линии во животот. Покајанието е промена на животот, свртување кон апсолутното добро, и оставање на негативната страна. Тоа слабо го има и кај побожните, и поради тоа страдаме. Кога би се покајал нашиот народ, не би го доживувал и ова страдање сега, затоа што, самите ние со своите желби и мисли си го комплицираме животот. Јас тоа претходно не го знаев, ама сега гледам дека сум крив за се`, и тоа како сум крив за се. Јас многу се зачудив, кога Светите Отци себеси се сметале за најлоши од сите луѓе.“ [IMG]smileys_novi/8.gif" align="absmiddle" alt="љубов"> Самите себе, еден со друг, и сиот наш живот на Христа Бога да Му го предадеме. </span>

Тебје Господи