Физика

EvAngelos напиша: Срамота е за вакви основни работи да се консултира човек со Наса. Консултирај се ти прво со професорот по физика од средно, па потоа иди на повисоко ниво ако тој не ти даде одговор.

http://www.ad-loznica.org.yu/dopisi%202007/idemo%20na%20mars4.htmlСрамно за кој?????Молам погледни убавоо прочитај добро
http://www.anKosmičke brzine su brzine kretanja svemirskih letilica kroz svemir i one zavise od mnogih faktora (njihovih težina, putanje po kojoj se kreću i sl.) Postoje 4 kosmičke brzine. Prva kosmička brzina je ona koju svemirska letilica mora da postigne da bi se odvojila od Zemlje i kružila oko nje - ona iznosi 7,92 km/s. Druga kosmička brzina je brzina kojom svemirska letilica izleće iz gravitacionog polja Zemlje i ona iznosi 11,2 km/s. Trećom kosmičkom brzinom (teorijski) letilica napušta Sunčev sistem i ona mora iznositi 16,7 km/s. Četvrtom kosmičkom brzinom (teorijski) letilica napušta galaksiju u kojoj se nalazi Sunčev sistem i ona mora iznositi 72 km/s.



ostala pitanjasledeće pitanje o našoj planeti



gelfire.com/al/IMAN/kobrzine.html Kada lansiramo svemirsku raketu sa Zemlje, potrebno je da ubrzamo na više od 7 km/s (25.500 km/h) da bi stigli u orbitu oko Zemlje, ili više od 11 km/s (oko 40.000 km/h) da bi pobegli od njenog uticaja i uputili se ka nekoj drugoj planeti (Ovde govorimo o tzv. brzinama beza ili "kosmičkim brzinama" (Ve). Prva kosmička brzina, minimalno potrebna da se dođe u orbitu Zemlje, iznosi oko 7,1 km/s, druga kosmička brzina, min. potrebna da se trajno pobegne sa Zemljine površine je oko 11,2 km/s (sa Mesečeve površine ona je oko 2,38 km/s), treća kosmička brzina, min. potrebna da se sa Zemljine udaljenosti pobegne od Sunčeve gravitacije, iznosi oko 41,1 km/s. Da bi se pobeglo iz naše galaksije, treba ubaciti u petu kosmičku brzinu, i krenuti oko 1.000 km/s. Treba reći da vrednosti ni I ni II brzine nije baš realistične, jer se ne uzima u obzir uticaj Zemljine atmosfere. Zato je na visini od oko 200 km I brzina jednaka oko 7,79 km/s, a II na oko 350 km iznosi oko 10,9 km/s.). Pri povratku sa Marsa, letilica će se kretati velikom brzinom u odnosu na Zemlju. Ako bi se jednostavno spustila pravo kroz atmosferu, to bi izazvalo neizdrživo zagrevanje (verovatno i eksploziju) i rušenje letilice, kao što se to neretko dešava s meteoritima. To bi bilo ubistveno za bilo kakve sisteme ili uređaje, a da ne govorimo o samoj posadi.

Mogli bi da raketnim motorima usporavamo letilicu, baš kao što smo je i ubrzavali, ali to bi zahtevalo puno goriva a i nije nam neophodno. Sa malo planiranja i veštine, uz pomoć Zemljine atmosfere moguće je dovoljno ukočiti svemirski brod i bezbedno ga spustiti na Zemlju.

(Na slici desno je umetnički prikaz Rick Sternbach koji je je još 1975. predvideo da će veliki međunarodni tim (mnogo pre ISS) napraviti dva svemirska broda sa solarnim jedrima koja će se uputiti na Mars. U prvom planu se vidi jedan, sa skupljenim jedrom na repu, dok se druga letilica vidi u pozadini, kako prolazi pored Fobosa).

Kako aerokočenje – kočenje uz pomoć atmosfere – funkcioniše?
Prostu analogiju možemo da pratimo prilikom skoka u vodu, ronjenja ili pada na stomak u bazenu. Pri velikoj brzini, voda nema dovoljno vremena da se razmakne, i zaustaviće naše telo znatno usporiti pre nego što mu dozvoli da ode predaleko. Koliko će daleko otići zavisi od nekoliko stvari. Da bi se ljudsko telo zaustavilo, potrebno je da masa materijala (u ovom slučaju vode) sa kojim je u kontaktu bude približno iste mase kao i telo. Ta masa (vode) se dobija kada se poprečni presek tela skakača/ronioca pomnoži sa daljinom koju telo prođe kroz sredinu pre nego što se zaustavi. Poprečni presek je mali za skakača koji glatko uleće u vodu, a veliki ako neko skoči na stomak. (Zato onako boli kad se skoči na trbuh!)


Istu tu ideju možemo da iskoristimo i za put svemirskog broda kroz Zemljinu atmosferu. Sve više vazduha u koji brod uranja usporava ga, a trenje ga i zagreva (naglo usporavanje može i da usmrti kosmonaute). Zato je najbezbednija ona putanja koja uvodi letilicu u plitko, postepeno uranjanje u atmosferu, dajući joj vremena da se bar donekle hladi od prevelikog trenja sve gušćeg vazduha. Ako bi letilica suviše naglo i duboko uletela u guste slojeve atmosfere, postala bi previše vrela; a opet, ako bi uletela pod premalim uglom, prosto bi odskočila od atmosfere, kao što to uradi kamen kada bacamo "žabice" po mirnoj vodi. (Ko je gledao film o "Apolu 13", može da se seti koja je nervoza i zabrinutost vladala u brodu i u Hjustonu, da li će posada uspeti da ručno, bez pomoći kompjutera, pogodi pravi ugao za ugazak u atmosferu. Tada se jedan od glumaca poslužio analogijom da je sa Mesečeve orbite pogoditi pravi ugao ulaska u Zemljinu atmosferu to isto kao da sa drugog kraja futbalskog terena pogodiš list papira, ali okrenut ivicom ka tebi!)
Marsova atmosfera je mnogo tanja (manje gasova, manji pritisak) od Zemljine – debela je svega oko 11 km. Time problem atmosferskog kočenja postaje znatno ozbiljniji. Jedan od načina da se to reši jeste da se izvede mnogo uzastopnih ulazaka u atmosferu i tako se izvrši višekratno kočenje. Ako manevar započnemo u veoma eliptičnoj visokoj orbiti (High–Mars–Orbit, HMO) i usporavamo dovoljno da najbliži prelet – perigej bude u Marsovoj orbiti, ona će dovesti do toga da se orbita skrati na način prikazan na slici. (Kada je marta 2006. NASA–in "Mars Reconnaissance Orbiter" stigao do svog odredišta, zbog uštede u gorivu potrebnom za aerokočenje, ušao je u izuzetno eliptičnu orbitu (najviša tačka orbite je bila na oko 45.000 km od površine). Postepenim kočenjem atmosferom (ali i povremenim korekcijama on–board trastera), orbita je postajala sve kružnija i niža. Ovu ideju je slavni Artur Klark koristio u knjizi "Odiseja 2010", kada je svemirska lađa "Leonov" ušla u orbitu oko Jupitera. Tamo je to bilo veoma dramatično, ali u slučaju MRO to je izvedeno vrlo elegantno, i sa svakim krugom letilica je samo pomalo kačila gornje slojeve Marsove orbite. Kada je napravila prve slike, sonda je bila na samo 486 km od površine i aerokočenje je vršeno svakih dva sata – na početku je bilo tek jednom dnevno).


(Na slici levo je prikazana umetnička vizija spuštanja na Mars. Zbog izuzetno retke i tanke amosfere na Marsu, za kočenje se koriste tri ogromna padobrana, i to samo u početnoj fazi spuštanja. U poslednjoj fazi, umetnik je predvideo upotrebu glavnog motora, čiji će kratki impulsi potpuno zaustaviti letilicu. Slično su radili i lunarni moduli).

Kada se rakete za kočenje uključe u perimarsu (najbližoj tački), velika je šansa da će se Smanjiti ne samo udaljenost apomarsa (najveće udaljenosti od Marsa), već i udaljenost perimarsa. Postoji realna opasnost da se letilica, pre nego što je uvedemo u orbitu povoljnu za spuštanje, jednostavno sruši. To možemo da predupredimo na taj način što ćemo u kratkim impulsima uključivati motore koji će nas svaki put ubrzali malo pre nego što dođemo do apomarsa, i na taj način podesimo da svaki put u perimasu proletimo kroz pravi deo atmosfere. Ako nastavimo sa takvim manevrima, dobićemo kontrolisani prilaz, i što je najvažnije, svaki put ćemo malo usporavaćemo kada proletimo kroz Mersovu atmosferu.

U poslednjoj fazi pred samo spuštanje moćićemo da koristimo velike padobrane, kao što smo radili prilikom prvih spuštanja ljudi iz svemira na Zemlju. I ova tehnika će biti veliki problem, jer smo već rekli da je Marsovska atmosfera preslaba (kao na visini od 50 km na Zemlji), i stoga neprikladna za velika kočenja padobranom. NASA je već razradila tehniku upotrebe džinovskih vazdušnih jastuka, koji će znatno zaštititi i ublažiti neprijatne efekte spuštanja na površinu.

<< Nazad | vrh |


| Home | O nama | Sunce | Planete | Svemir | Foto galerija | ATM | Vesti | Kontakt |

Web izrada: Mijat

maria_magdalena напиша: Бидејќи темава е Физика, мислам овде да го поставам моето прашање. Имено, пред некој ден, ја добив книгата “ПОЛЕ“ од Лин Мектагарт со молба да ја прочитам и да дадам свое мислење.   Арно ама...од старт наидов на тешкотија, бидејќи ова ПОЛЕ стварно ми е шпанско село. Ај што започнува со спуштање на човекот на месечината (во што не верувам), него бара очигледни предзнаења за квантната физика. Може ли накратко објаснение што е поточно квантната физика?

Квантна механика е една од помладите гранки на физиката и истата се бави со проучување на механиката во рамките на микродимензии (т.е. движење на атомски и субатомски честици), интеракции и размена на енергија помеѓу нив.

Класичната физика е неточна теорија, меѓутоа дава одлични резултати ако се користи вон рамките на микросветот и за брзини неспоредливо помали од брзината на светлината. Ако се излезе вон рамките на класичната физика (физиката развиена од страна на Галилео Галилеј, Исак Њутн и други научници), таа дава неточни резултати и практично е бескорисна. Затоа, наместо неа се користи квантната механика (во микросветот) и релативитистичката физика (за брзини од ред на светлосната).

Важни концепти во квантната механика се:

Дискретизација на енергијата
Браново-честична дуална природа на материјата
Тунелски ефект
Хајзенбергов принцип на неодреденост
Шредингерова равенка
Бранова функција и нејзина интерпретација
Апроксимативно решавање на Шредингеровата равенка
WBK метод
Теорија на пертурбации
Спин
Преземено од "http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B2%D0%B0%D0%BD%D1%82%D0%BD%D0%B0_%D0%BC%D0%B5%D1%85%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D0%BA%D0%B0"
Kvantna mehanika je fundamentalna grana teorijske fizike kojom su zamenjene klasična mehanika i klasična elektrodinamika pri opisivanju atomskih i subatomskih pojava. Ona predstavlja teorijsku podlogu mnogih disciplina fizike i hemije kao što su fizika kondenzovane materije, atomska fizika, molekulska fizika, fizička hemija, kvantna hemija, fizika čestica i nuklearna fizika. Zajedno sa Opštom teorijom relativnosti Kvantna mehanika predstavlja jedan od stubova savremene fizike.




Sadržaj/Садржај [sakrij/сакриј]
1 Uvod
2 Teorija
2.1 Matematička formulacija
2.2 Veza sa drugim naučnim teorijama
3 Primene
4 Filozofske posledice
5 Istorija
5.1 Hronologija utemeljivačkih eksperimenata
6 Vidi još
7 Literatura
8 Beleške
9 Spoljašnje veze



Uvod [uredi - уреди]
Izraz kvant (od latinskog quantum (množina quanta) = količina, mnoštvo, svota, iznos, deo) odnosi se na diskretne jedinice koje teorija pripisuje izvesnim fizičkim veličinama kao što su energija i moment impulsa (ugaoni moment) atoma kao što je pokazano na slici. Otkriće da talasi mogu da se prostiru kao čestice, u malim energijskim paketima koji se nazivaju kvanti E=hf dovelo je do pojave nove grane fizike koja se bavi atomskim i subatomskim sistemima a koju danas nazivamo Kvantna mehanika. Temelje kvantnoj mehanici položili su u prvoj polovini dvadesetog veka Verner Hajzenberg, Maks Plank, Luj de Broj, Nils Bor, Ervin Šredinger, Maks Born, Džon fon Nojman, Pol Dirak, Albert Ajnštajn, Volfgang Pauli i brojni drugi poznati fizičari 20. veka. Neki bazični aspekti kvantne mehanike još uvek se aktivno izučavaju.





Teorija [uredi - уреди]
Postoje brojne matematički ekvivalentne formulacije kvantne mehanike. Jedna od najstarijih i najčešće korišćenih je transformaciona teorija koju je predložio Pol Dirak a koja ujedinjuje i uopštava dve ranije formulacije, matričnu mehaniku (koju je uveo Verner Hajzenberg) [1] i talasnu mehaniku (koju je formulisao Ervin Šredinger).





Matematička formulacija [uredi - уреди]

Veza sa drugim naučnim teorijama [uredi - уреди]

Primene [uredi - уреди]
Kvantna mehanika uspeva izvanredno uspešno da objasni brojen fizičke pojave u prirodi. Na primer osobine subatomskih čestica od kojih su sačinjeni svi oblici materije mogu biti potpuno objašnjene preko kvantne mehanike. Isto, kombinovanje atoma u stvaranju molekula i viših oblika organizacije materije može se dosledno objasniti primenom kvantne mehanike iz čega je izrasla kvantna hemija, jedna od disciplina fizičke hemije. Relativistička kvantna mehanika, u principu, može da objasni skoro celokupnu hemiju. Drugim rečima, nema pojave u hemiji koja ne može da bude objašnjena kvantnomehaničkom teorijom.





Filozofske posledice [uredi - уреди]
Zbog brojnih rezultata koji protivureče intuiciji kvantna mehanika je od samog zasnivanja inicirala brojne filozofske debate i tumačenja. Protekle su decenije pre nego što su bili prihvaćeni i neki od temelja kvantne mehanike poput Bornovog tumačenja amplitude verovatnoće.





Istorija [uredi - уреди]
Da bi objasnio spektar zračenja koje emituje crno telo Maks Plank je 1900. godine uveo ideju o diskretnoj, dakle, kvantnoj prirodi energije. Da bi objasnio fotoelektrični efekat Ajnštajn je postulirao da se svetlosna energija prenosi u kvantima koji se danas nazivaju fotonima. Ideja da se energija zračenja prenosi u porcijama (kvantima) predstavlja izvanerdno dostignuće jer je time Plankova formula zračenja crnog tela dobila konačno i svoje fizičko objašnjenje. Godine 1913. Bor je objasnio spektar vodonikovog atoma, opet koristeći kvantizaciju ovog puta i ugaonog momenta. Na sličan način je Luj de Broj 1924. godine izložio teoriju o talasima materije tvrdeći da čestice imaju talasnu prirodu, upotpunjujući Ajnštajnovu sliku o čestičnoj prirodi talasa.








Hronologija utemeljivačkih eksperimenata [uredi - уреди]
~ 1805: Tomas Jungov eksperiment sa dvostrukim prorezom kojim je demonstrirana talasna priroda svetlosti.
1896: Anri Bekerelov pronalazak radioaktivnosti.
1897: Džozef Džon Tomsonovo otkriće eletrona i njegovog negativnog naeletrisanja u eksperimentima sa katodnom cevi.
1850-1900: Ispitivanje zračenja crnog tela koje nije moglo da se objasni bez kvantnog koncepta.
1905: Fotoelektrični efekat: Ajnštajnovo objašnjenje efekta (za šta je i dobio Nobelovu nagradu za fiziku) uvođenjem koncepta fotona, čestice svetlosti sa kvantiranom energijom.
1909: Robert Milikenov eksperiment sa kapljicama ulja koji je pokazao da je eletrično naeletrisanje javlja u diskretnim (kvantiranim) porcijama.
1911: Raderfordov ogled sa rasejanjem alfa čestica na zlatnoj foliji kojim je napušten atomski model "pudinga od šljiva" u kojem je sugerisano da su masa i naeletrisanje atoma uniformno raspoređeni po zapremini atoma.
1920: Štern-Gerlahov eksperiment kojim je demonstrirana kvantna priroda spina čestice.
1927: Devison (Clinton Davisson) i Džermer (Lester Germer) pokazuju talasnu prirodu elektrona[2] in the Electron diffraction experiment.
1955: Kovan (Clyde L. Cowan) i Reines (Frederick Reines) potvrđuju postojanje neutrina u neutrinskom eksperimentu.
1961: Jensonov (Claus Jönsson) eksperiment sa rasejanjem elektrona na na dvostrukom prorezu.
1980: Klaus fon Klicingovo (Klaus von Klitzing) otkriće kvantnog Halovog efekta. Kvantna verzija Halovog efekta omogućila je definiciju novog standarda za električni otpor i vrlo precizno nezavisno određivanje vrednosti konstante fine strukture.




Vidi još [uredi - уреди]
Polarizacija fotona
Kvantna hemija
Kvantni računari
Kvantna elektronika
Kvantna teorija polja
Teorijska hemija






Literatura [uredi - уреди]
P. A. M. Dirac, The Principles of Quantum Mechanics (1930) -- the beginning chapters provide a very clear and comprehensible introduction
David J. Griffiths, Introduction to Quantum Mechanics, Prentice Hall, 1995. ISBN 0-13-111892-7 -- Template:Please check ISBN A standard undergraduate level text written in an accessible style.
Richard P. Feynman, Robert B. Leighton and Matthew Sands (1965). The Feynman Lectures on Physics, Addison-Wesley. Richard Feynman's original lectures (given at Caltech in early 1962) can also be downloaded as an MP3 file from www.audible.com[1]
Hugh Everett, Relative State Formulation of Quantum Mechanics, Reviews of Modern Physics vol 29, (1957) pp 454-462.
Bryce DeWitt, R. Neill Graham, eds, The Many-Worlds Interpretation of Quantum Mechanics, Princeton Series in Physics, Princeton University Press (1973), ISBN 0-691-08131-X
Albert Messiah, Quantum Mechanics, English translation by G. M. Temmer of Mécanique Quantique, 1966, John Wiley and Sons, vol. I, chapter IV, section III.
Richard P. Feynman, QED: The Strange Theory of Light and Matter -- a popular science book about quantum mechanics and quantum field theory that contains many enlightening insights that are interesting for the expert as well
Marvin Chester, Primer of Quantum Mechanics, 1987, John Wiley, N.Y. ISBN 0-486-42878-8
Hagen Kleinert, Path Integrals in Quantum Mechanics, Statistics, Polymer Physics, and Financial Markets, 3th edition, World Scientific (Singapore, 2004)(also available online here)
George Mackey (2004). The mathematical foundations of quantum mechanics. Dover Publications. ISBN 0-486-43517-2.
Griffiths, David J. (2004). Introduction to Quantum Mechanics (2nd ed.). Prentice Hall. ISBN 0-13-805326-X.
Omnes, Roland (1999). Understanding Quantum Mechanics. Princeton University Press. ISBN 0-691-00435-8.
J. von Neumann, Mathematical Foundations of Quantum Mechanics, Princeton University Press, 1955.
H. Weyl, The Theory of Groups and Quantum Mechanics, Dover Publications 1950.
Max Jammer, "The Conceptual Development of Quantum Mechanics" (McGraw Hill Book Co., 1966)
Gunther Ludwig, "Wave Mechanics" (Pergamon Press, 1968) ISBN 0-08-203204-1
Albert Messiah, Quantum Mechanics (Vol. I), English translation from French by G. M. Temmer, fourth printing 1966, North Holland, John Wiley & Sons.
Eric R. Scerri, The Periodic Table: Its Story and Its Significance, Oxford University Press, 2006. Considers the extent to which chemistry and especially the periodic system has been reduced to quantum mechanics. ISBN 0-19-530573-6
Slobodan Macura, Jelena Radić-Perić, ATOMISTIKA, Fakultet za fizičku hemiju Univerziteta u Beogradu/Službeni list, Beograd, 2004. (stara kvantna teorija i većina utemeljivaćkih eksperimentata)




Beleške [uredi - уреди]
↑ Nakon što je 1932. godine Hajzenberg dobio Nobelovu nagradu za stvaranje kvantne mehanike uloga Maksa Borna u tome bila je umanjena. Biografija Maksa Borna iz 2005. detaljno opisuje njegovu ulogu u stvaranju matrične mehanike. To je i sam Hajzenberg priznao 1950. godine u radu posvećenom Maksu Planku. Videti: Nancy Thorndike Greenspan, “The End of the Certain World: The Life and Science of Max Born (Basic Books, 2005), pp. 124 - 128, and 285 - 286.
↑ The Davisson-Germer experiment, which demonstrates the wave nature of the electron

Spoljašnje veze [uredi - уреди]
Opšte:

A history of quantum mechanics
A Lazy Layman's Guide to Quantum Physics
Introduction to Quantum Theory at Quantiki
Quantum Physics Made Relatively Simple: three video lectures by Hans Bethe
Decoherence by Erich Joos
Getting Started with Quantum an Essay for the Uninitiated
This Quantum World What is quantum mechanics trying to tell us about the nature of Nature?
Materijal za k*rs:

MIT OpenCourseWare: Chemistry. See 5.61, 5.73, and 5.74
MIT OpenCourseWare: Physics. See 8.04, 8.05, and 8.06.
Imperial College Quantum Mechanics Course to Download
Spark Notes - Quantum Physics
Često postavljana pitanja:

Many-worlds or relative-state interpretation
Measurement in Quantum mechanics
A short FAQ on quantum resonances
Media:

Everything you wanted to know about the quantum world — archive of articles from New Scientist magazine.
Quantum Physics Research From ScienceDaily
"Quantum Trickery: Testing Einstein's Strangest Theory", The New York Times, December 27, 2005.
DARPA eyes quantum mechanics for sensor applications Jane's Defence Weekly, 6 October 2006
Filozofija:

Quantum Mechanics (Stanford Encyclopedia of Philosophy)
David Mermin on the future directions of physics
"Quantum Physics Quackery" by Victor Stenger, Skeptical Inquirer (January/February 1997).
Crank Dot Net's quantum physics page — "cranks, crackpots, kooks & loons on the net"
Hinduism & Quantum Physics
Invariantology and Quantum Physics
"Hidden Variables in Quantum Theory: The Hidden Cultural Variables of their Rejection." Online article.

Dobavljeno iz "http://sh.wikipedia.org/wiki/Kvantna_mehanika"
ViewsČlanak/Чланак Rasprava/Разговор Uredi/Уреди Historija/Повест Lični/osobni alatiPrijavi se/Пријави odgovornosti - Одрицање одговорности

хелп 

BisernA напиша: хелп

Bravo be Evangelos, za se te biva, sestran covek, na site temi neizbezno e tvoe poopsirno obrakanje,BRAVO

Изменето од Sunny - 07.Април.2009 во 23:50

Emka напиша: Ве молам за помош,учевме нашкола за Прв Њутнов закон,ама јас не бев дента нашкола,а сеа имам за домашна да напишам пример за неинерцијално движење и накратко да го објаснам.Помош?

Inercijalno dvizenje ti e ona koe se nadovrzuva na nekoe prethodno. Na primer trcas so nekoja brzina i od ednas skoknuvas napred. Skokot napred e inercijalno dvizenje.

Drug primer bi bil frlanje topce. Od koga ke go pustis topceto od raka, toa ke prodolzi da se dvizi, no toa dvizenje e rezultat na nekoe prethodno i zatoa se vika inercijalno.

Neinercijalnoto e ona koga na primer muskulite deluvaat so nekoja sila. Vo gorniov slucaj toa e momentot koga pocnuvas da trcas ili koga zamavnuvas da go frlis topceto :)



Изменето од Petkovsky - 10.Ноември.2008 во 19:54

Zlatnik напиша: Ова прашање не е баш за чиста физика. Повеќе е за нуклеарна или за астро физика! Но, сепак, кој знае нека одговори!Знаеме дека во Сонцето се одвива процес на фузија при што атомите на водород се „претвораат“ во хелиум, при што се ослободува енергија ... Порано прочитав дека таа количина е околу 40 милиони тони во една секунда. Но не е важна бројката. Нека е и 4 или 400. Ме интересира како доаѓа тоа (ајде да го речам) „дозирање“ на количината на водородни атоми? Како се регулира процесот за да не дојде до моментално „согорување“ (експлозија) на целокупното количество? Значи што го регулира тој процес да секоја секунда се претвора само одредена количина водород? Мислам дека јасно го поставив прашањево?

Sakas da kazes kako odednas ne se spojat site H atomi vo He?

Sonceto e neli, edna hidrogenska (termonuklearna) bomba. Od pregolema toplina, atomite se dvizat so ogromni brzini i pri sudiranje doadja do fuzija medju istite, pri sto se osloboduva golema energija.

E sega, koga precesto ke se slucuva fuzija, sonceto se siri od ogromnata toplina, rastojanieto se zgolemuva, i reakciite se namaluvaat. Koga fuzijata nastapuva retko, pak, sonceto se sobira i reakciite se zgolemuvaat. Sfati go toa kako termostat.

Taka da sonceto po priroden pat gi kontrolira reakciite sto nastanuvaat.

E sega, malku poveke informacii. Vodorod >> Helium ne e edinstvenata reakcija. Tie atomi na helium pak, se kombiniraat vo atomi so pogolem broj na protoni i neutroni (videte koi se sledni vo periodniot sistem, mene ne mi teknuva, Na mislam deka e). I tie novo-nastanati atomi prodolzuvaat po istiot terk i taka se sozdavaat novi supstanci. Vprocem, istoto se ima sluceno i so zemjata. Poradi svojata golemina, zemjata uspeala da sozdade tolku razlicni elementi kolku sto mozat da se najdat vo prirodata(ne znam koj e posleden). Sonceto pak, ke sozdade uste poveke elementi i koga ke izgasne tie elementi ke moze da se najdat tamu.

Se nadevam deka dobro objasniv, sepak ova se nastani koi ne se tolku lesno opislivi i treba dobro da se poznavaat istite za da moze da se pretstavi nekoj jasna slika na nekoj drug.

Изменето од Petkovsky - 13.Ноември.2008 во 21:38