Бугари - 100% ТуркоМонголи

Platenik напиша: oho напиша: Platenik напиша: taanas напиша: Е пак ще те пратя да четеш Паисии- точно простите и необразованите се срамат да се нарекат българи, щото не знаят собствената си история! И ако на теб не ти харесва че си туркомноголин то не значи че не си ! Щото че сте мешавина от словени и туркомонголи е факт! Вервай на македонските историчари а не на югославските! Гладна кока просо сонила! Цел свет знае дека Бугарите биле туркомонголи, само бугаризираните незнаат. Така ги научиле на училиште. Тебе требеше да те сретнам па дознаам што сум. Ако целиот свет се простира од Маврово до Струмица и од Битола до Куманово, тогава може. Македонија се протега од Шар Планина до река Места и од Прохор Пчински до река Бистрица. Руската творба е на териотријата на Добруџа од Стара Планина до Црното Море. Се останатото е целиот свет. Тоа останатото е многу голема територија на која живеат 6 милијарди луѓе. Не е задолжително некому да веруваш, ама за ваша несреќа има доволно луѓе кои ќе ве оспорат и нема да ви дозовлат да си ја пишувате “вашата“ историја во мир и онака како што вие си сакате. Вистината за Бугарија Руска верзија за Бугарите Бугарите не се словени Нација на изроди Бугарите биле скити а не туркомонголи Вистинска Бугарија 1 Вистинска Бугарија 2 Румелија/Бугаристан

Бре, бре бре! На една моя реченица, Платеникот креира цела дисертация и за доказ на тоа клипчева из Youtube. Несериозно Платеник, ке има финансиски пеналти.

Не за џабе после ЕУ ве претстави како турски клозет

Тречи напиша: Не за џабе после ЕУ ве претстави како турски клозет

КАКВА ЈЕ ОВО СЛИКА???

Тречи напиша: Србин се бори со Австро-Унгарец и Германец,Бугар иде од зад грб а гкис дреме на страна Прва Светска Војна

ААААААА ИМАМО МИ ЗБОР ЗА ОВАА РАБОТА Во Србија и ден денес......ГЛАСИ:

"Туто Бугарско иза леђа"

Тречи напиша: Не за џабе после ЕУ ве претстави како турски клозет

Малка корекция. Не ЕУ туку еден контроверзен чех.

Originally Asiatic nomads who inhabited the shores of the Black Sea at the end of the 5th century AD but after AD 679 they crossed the Danube and founded a state in the old province of Moesia.
Columbia Encyclopedia: Eastern Bulgars

(bŭl'gärz, –gərz) , Turkic-speaking people, who possessed a powerful state (10th–14th cent.) at the confluence of the Volga and the Kama, E European Russia. The Bulgars appeared on the Middle Volga by the 8th cent. and became known as the Eastern, Volga, or Kama Bulgars. Another branch of the same people moved west into present Bulgaria and merged with the Slavs. The Eastern Bulgars accepted Islam in the 10th cent. From the 10th to the 12th cent. the Bulgar state was at the height of its power. Its chief city, the Great Bulgar, was a prosperous trade center. Destroyed by the Mongols in 1237, the state flourished again until it was conquered by Timur in 1361. It finally disappeared after its capture by the grand duke of Moscow in 1431. The modern Tatars and Chuvash may be descended from the Eastern Bulgars. The Great Bulgar and the Bulgars themselves are sometimes called Bulgari or Bolgari.
________________________________________

The Bulgars (also Bolgars or proto-Bulgarians[1]) were a seminomadic people, probably of Turkic descent[2], originally from Central Asia, who from the 2nd century onwards dwelled in the steppes north of the Caucasus and around the banks of river Volga (then Itil). A branch of them gave rise to the First Bulgarian Empire.

Ethnicity and language
Racial type and descendants

Anthropological data collected from medieval Bulgar necropolises from Dobrudja, Crimea and the Ukrainian steppe shows that Bulgars were a high-statured Caucasoid people with a small Mongoloid admixture, and practiced artificial cranial deformation of the round type.[4][5][6][7][8][9]. From historical point of view the present-day Chuvash and Bulgarians are believed to originate partly from the Bulgars. According to their DNA data, the genetic backgrounds of both populations are clearly different. The Chuvash have a Central European and some Mediterranean genetic background (probably coming from the Caucasus), while the Bulgarians have a classical eastern Mediterranean (probably coming from the Balkans) composition. It is possible that only a cultural and low genetic Bulgar influence was brought into the two regions, without modifying the genetic background of the local populations.[10]

Оrigins

A leading theory about the origins of the Bulgars, is that they were Turkic speaking people from Central Asia, and their language was, alongside with Khazar, Turkic Avar, Hunnic and Chuvash, a member of the Oghuric branch of the Turkic language family.[11][12][13][14][15][16][17][18][19][20][21][22][2][23][24][25][26][27] It is supported, among other things, by the facts that some Bulgar words contained in the few surviving stone inscriptions,[28] and in other documents (mainly military and hierarchical terms such as tarkan, bagatur, and probably kan and kanartikin "prince") appear to be of Turkic origin, that the Bulgars apparently used a 12-year cyclic Bulgar calendar similar to the one adopted by Turkic and Mongolian peoples from the Chinese, with names and numbers that are deciphered as Turkic, and that the Bulgars' supreme god was apparently called Tangra, a deity widely known among the Turkic peoples under names such as Tengri, Tura etc.[29] Some also point out the presence of a small number of Turkic loanwords in the Slavic Old Bulgarian language, and the fact that the Bulgars used an alphabet similar to the Turkic Orkhon script, although this alphabet hasn't been satisfactorily deciphered yet: fortunately, the Bulgar inscriptions were sometimes written in Greek or Cyrillic characters, most commonly in Greek, thus allowing the scholars to identify some of the Bulgar glosses. Supposedly, the name Bulgar is derived from the Turkic verb bulģa "to mix, shake, stir" and its derivative bulgak "revolt, disorder", translirated most commonly as Bulgars the "people of mixed blood".[30]
"Further evidence culturally linking the Danubian Bulgar state to Turkic steppe traditions was the layout of the Bulgars' new capital of Pliska, founded just north of the Balkan Mountains shortly after 681. The large area enclosed by ramparts, with the rulers' habitations and assorted utility structures concentrated in the center, resembled more a steppe winter encampment turned into a permanent settlement than it did a typical Roman Balkan city."[31]
Another alternative view is that Bulgar, far from being affiliated to Chuvash, belonged instead to the same branch as all other surviving Turkic languages and more specifically Kazan Tatar. Bulgarian scholar Ivan Shishmanov speculated in 1900 that this was the case,[32] and the same view is espoused also by modern Bulgarist Kazan Tatar linguist Mirfatyh Zakiev.[33]
Cäğfär Taríxı, a Russian language document of disputed authenticity, purports to be a 1680 compilation of ancient Bulgar annals. It was published by a Volga Tatar Bulgarist editor in 1993. Cäğfär Taríxı contains a very detailed description of Bulgar history. Among other things, it implies that the Bulgars were formed as a result of consolidation of many Turkic and Turkicized tribes.


Additional theories


Toponyms that are identical or similar in proposed Bulgar locations as an argument for the Iranian theory.
A newer Aryan theory, claims that the Bulgar language was originally an Iranian language, and so according to this theory, the Bulgar people would be classified as an Aryan people, although some of its proponents concede that the language was later influenced by Turkic due to Hunnic military domination. This notion became popular in Bulgaria in the 1990s, with the works of Petar Dobrev, a specialist in economic history.[34] Dobrev (who is not a linguist[35]) attempts to prove the Iranian origin of a number of words and sometimes even grammatical features in Bulgar and modern Bulgarian.[36]
Supporters of this theory are some Bulgarian and other historians such as professors Georgi Bakalov, Bozhidar Dimitrov and Omeljan Pritsak, who base their conclusions mainly on systematic analysis and interpretation of early historical sources.[37][38][39] Says the leading Ukrainian historian and Turkologist Omeljan Pritsak:
“     We have to admit that the Bulgars were not Turkic people. A century-old erroneous and highly harmful unscientific view has been overcome.[39]
”
In the 19th century, even theories of a Slavic or Finno-Ugric affiliation were proposed on the basis of the little or no evidence.[32] These have practically no adherents among today's scholars.
Contemporaneous sources like Procopius, Agathias and Menander called the Kutrigur and Utigur Bulgars "Huns"[40] while others, like the Byzantine Patriarch Michael II of Antioch, called them "Scythians" or "Sarmatians". But this latter identification is clearly due to the Byzantine tradition of naming peoples geographically; for example, centuries later the obviously Turkic Petchenegs and Cumans, were still addressed with the respective terms.
There is a third theory that combines the two. This theory based in the fact that Bulgars were monotheist people of "mixed blood", with a language that had a mix of Iranian, Turkic and Semitic words, enriched with Greek and Latin words from their incursions inside the Roman and Byzantine empires. Furthermore, the fact that the Cyrillic alphabet contains Hebrew letters, makes it is possible that thousands of freed Jews from the Babylonian captivity - Cyrus the Great of Persia conquered Babylon and freed around two hundred thousand Jews in 539 B.C. - moved north and stablished in the Altai region.[citation needed] There the Persian Jews mixed with seminomadics turks and mongols tribes, conforming at that point what other peoples start to call the Bulgars, that means "people of mixed blood" in old Turkic language.
Culture and society

Archaeological finds from the Ukrainian steppe suggest that the early Bulgars had the typical culture of the nomadic equestrians of Central Asia. They were primarily nomadic herdsmen who migrated seasonally in pursuit of pastures but also planted crops such as wheat and barley. The Bulgars were skilled blacksmiths, stone masons and carpenters. From the 7th century onwards they rapidly began to settle down.

Social structure

The Bulgars had a well-developed clan system and were governed by hereditary rulers. The members of the military aristocracy bore the title boil (boyar) which could be either inherited or acquired. There also were bagains - lesser military commanders. The nobility were further divided onto Small and Great Boyars. The latter formed the Council of the Great Boyars and gathered to take decisions on important state matters presided by the khan (king). Their numbers varied between six and twelve. These probably included the ichirgu boil and the kavkhan (vice khan), the two most powerful people after the khan. These titles were administrative and non-inheritable. The boyars could also be internal and external, probably distinguished by their place of residence — inside or outside the capital [41]. The heir of the throne was called kanartikin. Other non-kingly titles used by the Bulgarian noble class include boila tarkan (possibly the second son of the khan), kana boila kolobur (chief priest), boritarkan (city mayor).
The title khan for early Bulgar ruler is an assumed one as only the form kanasubigi is attested in stone inscriptions. Historians presume that it includes the word khan in its archaic form kana and there is a supporting evidence suggesting that the latter title was indeed used in Bulgaria, e.g. the name of one of the Bulgarian rulers Pagan occurs in Patriarch Nicephorus's so-called Breviarium as Καμπαγάνος (Kampaganos), likely an erroneous rendition of the phrase "Kan Pagan".[42] Among the proposed translations for the phrase kanasubigi as a whole are lord of the army, from the reconstructed Turkic phrase *sü begi, paralleling the attested Old Turkic sü baši,[43] and, more recently, (ruler) from God, from the Indo-European *su- and baga-, i.e. *su-baga (a counterpart of the Greek phrase ὁ ἐκ Θεοῦ ἄρχων, ho ek Theou archon, which is common in Bulgar inscriptions).[44] This titulature presumably persisted until the Bulgars adopted Christianity.[45] Some Bulgar inscriptions written in Greek and later in Slavonic refer to the Bulgarian ruler respectively with the Greek title archon or the Slavic title knyaz.[46].
Religion
The religion of the Bulgars is also obscure but it is supposed that it was monotheistic, worshiping the god with a double name Tengrikhan-Aspandiat in according to Moses Kagantvaci[47]. However, the archaeological evidence shows that the Bulgar sanctuaries resembled the layout of the Zoroastrian temples of the fire. Therefore, the religion may have comprised elements of both, Turkic and Iranian cults[48]. In Pliska, the first capital of Danube Bulgaria, there is a building of this type — two entered one into another squares of ashlars.A second, much larger building, oriented towards the sunrise, was excavated near the Throne palace in Pliska. Its religious utilization is confirmed by the fact that after the adoption of Christianity the building was transformed into a Christian church (the so called Palace church). Similar buildings are also found in Preslav. Similar in plan is the pagan sanctuary at the Proto-Bulgarian religious complex of Madara, near the location Daul Tash.

History
Migration to Europe


In the early 2nd century, some groups of Bulgars migrated from Central Asia to the European continent and settled on the plains between the Caspian Sea and the Black Sea. The Bulgars appear (under the ethnonym of ‘Bulensii’) in certain Latin versions of Ptolemy’s second century AD mapping, shown as occupying the territory along the northwest coast of Black Sea east of Axiacus River (Southern Bug).[49][50][51]
Between 351 and 389, some of the Bulgars crossed the Caucasus to settle in Armenia. Toponymic data testify to the fact that they remained there and were eventually assimilated by the Armenians.
Swept by the Hunnish wave at the beginning of the 4th century, other Bulgar tribes broke loose from their settlements in Central Asia to migrate to the fertile lands along the lower valleys of the Donets and the Don rivers and the Azov seashore, assimilating what was left of the Sarmatians. Some of these remained for centuries in their new settlements, whereas others moved on with the Huns towards Central Europe, settling in Pannonia.
Those Bulgars took part in the Hun raids on Central and Western Europe between 377 and 453. After the death of Attila in 453, and the subsequent disintegration of the Hunnish empire, the Bulgar tribes dispersed mostly to the eastern and southeastern parts of Europe.
At the end of the 5th century (probably in the years 480, 486, and 488) they fought against the Ostrogoths as allies of the Byzantine emperor Zeno. From 493 they carried out frequent attacks on the western territories of the Byzantine Empire. Later raids were carried out at the end of the 5th century and the beginning of the 6th century.
In the middle of the 6th century, war broke out between the two main Bulgar tribes, the Kutrigur and Utigur. To the west, The Kutrigurs fell under Avar dominion and became influential within the Khaganate. The eastern Utigurs fell under the western Gokturk empire in 568.
Establishment of Great Bulgaria


First Bulgarian Empire in 800AD, highlighting the Bulgarian Empire and showing its neighbors.
Main article: Old Great Bulgaria
United under Kubrat or k*rt of the Dulo clan (supposedly[who?] identical to the ruler mentioned by Arabic chronicler At-Tabari under the name of Shahriar), they joined forces of the Utigur and Kutrigur Bulgars and probably the non-Bulgar Onogurs, and broke loose from the Turkic khanate in the 630s. They formed an independent state, the Onogundur-Bulgar (Oghondor-blkar or Olhontor-blkar) Empire, often called by Byzantine sources[52] ‘the Old Great Bulgaria’. The empire was situated between the lower course of the Danube to the west, the Black Sea and the Azov Sea to the south, the Kuban River to the east, and the Donets River to the north. It is assumed that the state capital was Phanagoria, an ancient city on the Taman peninsula (see Tmutarakan). However, the archaeological evidence shows that the city became predominantly Bulgarian only after Kubrat's death and the consequent disintegration of his state.

Subsequent migrations

The legend tells that on his death-bed, Khan Kubrat had his sons gather sticks and bring them to him, which he then bundled together and told his eldest son Bayan to break the bundle. Bayan failed under the strength of the combined sticks, and, after the rest of the sons failed this test as well, Kubrat took the sticks back, separated each one, and broke them all one-by-one even in his weakened state. Then he told his sons the words "Unity makes strength", which has become a very popular Bulgarian slogan and now appears on the modern Bulgarian coat of arms.
The Byzantine Patriarch Nicephorus I[53] tells that Kubrat's sons, however, did not heed these very specific words, and thus soon after the death of Kubrat around 665, the Khazar expansion eventually led to the dissolution of Great Bulgaria.


Bulgars' supposed homeland and early migrations in Europe.
The khan’s eldest son, Batbayan (also Bayan or Boyan), remained the ruler of the land north of the Black and the Azov Seas, which was, however, soon subdued by the Khazars. Those Bulgars converted to Judaism in the 9th century, along with the Khazars, and were eventually assimilated into the main-stream of the European ashkenazi Jews. Furthermore, many claims that the Balkars in Kabardino-Balkaria may be also the descendants of this Bulgar branch.
Another Bulgar tribe, led by Kubrat’s second son Kotrag, migrated to the confluence of the Volga and Kama Rivers in what is now Russia (see Volga Bulgaria). The present-day republics of Tatarstan and Chuvashia are considered to be the descendants of Volga Bulgaria in terms of territory and people, but only Chuvash is thought to be similar to the old Bulgar language.
A third Bulgar tribe, led by the youngest son Asparukh, moved westward, occupying today’s southern Bessarabia. After a successful war with Byzantium in 680, Asparukh's khanate setteled in Dobrudja and conquered later Moesia Superior So it was recognized as an independent state under the subsequent treaty signed with the Byzantine Empire and emperor Constantine IV Pogonatus in 681. The same year is usually regarded as the year of the establishment of modern Bulgaria.

A fourth group of Bulgars, ruled by Kuber, existed in Pannonia. After breaking off Avar overlordship, they moved on to Macedonia.[54] Bulgarian scholar Vasil Zlatarski posits that Kuber was also a son of Kubrat. He believes that Kuber's Bulgars formed a khanate in Macedonia, which joined Slavs to attack the Byzantine Empire, although the majority of historians do not see any evidence for the existence of a Bulgar khanate in Macedonia before 850 AD. In addition this group from around 70, 000 people,[55] included also descendents of Roman captives of various ethnicities that had been re-settled in Pannonia by the Avars.[56][57].
The fifth and smallest group, of Alcek (also transliterated as 'Altsek' and 'Altcek' or 'Ducca Alzeco'), after many wanderings, ended up led by Emnetzur and settled mainly in Italy, near Naples in the Benevento and Salerno.

List of Bulgar tribes
Tribes thought to have been Bulgar in origin include:
•     Utigurs
o     Kupi-bulgar
o     Duchi-bulkar
o     Chdar-b'lkar
•     Kutrigurs (Kotrags)
After the dissolution of Great Bulgaria these tribes formed:
•     Asparukh’s Horde
•     Batbayan's Horde
•     Kotrag's Horde
•     Kuber’s Horde
•     Alcek’s Horde
See also
•     Bulgar language
•     Bulgarians
•     Pamir languages
•     Madara Rider
•     Chuvash
•     Volga Bulgaria
•     Bactrians
•     Balkar
•     Bolghar
•     Yuezhi
•     Kuber
•     Mount Imeon
•     Kingdom of Balhara
•     Old Great Bulgaria
•     Babylonian Captivity








References
1.     ^ The term proto-Bulgarians was introduced after WWII.
2.     ^ a b Encyclopaedia Britannica Online - Bulgars
3.     ^ ЗЛАТНОТО СЪКРОВИЩЕ НА БЪЛГАРСКИТЕ KАНОВЕ - анотация на проф. Иван Добрев. Военна Академия "Г. С. Раковски", София.
4.     ^ D.Dimitrov,1987, History of the Proto-Bulgarians north and west of the Black Sea.
5.     ^ Сарматски елементи в езическите некрополи от Североизточна България и Северна Добруджа. Елена Ангелова (сп. Археология, 1995, 2, 5-17, София)
6.     ^ М. Б а л а н, П. Б о е в. Антропологични материали от некропола при Нови пазар. — ИАИ, XX, 1955, 347— 371
7.     ^ Й. Ал. Й о р д а н о в. Антропологично изследване на костния материал от раннобългарски масов гроб при гр. Девня. - ИНМВ, XII (XVII), 1976, 171-194
8.     ^ Н. К о н д о в а, П. Б о е в, С л. Ч о л а к о в. Изкуствено деформирани черепи от некропола при с. Кюлевча, Шуменски окръг. — Интердисциплинарни изследвания, 1979, 3—4, 129— 138;
9.     ^ Н. К о н д о в а, С л. Чолаков. Антропологични данни за етногенеза на ранносредновековната популация от Североизточна България. — Българска етнография, 1992, 2, 61-68
10.     ^ HLA genes in the Chuvashian population from European Russia: Admixture of central European and Mediterranean populations - pg. 5
11.     ^ Columbia Encyclopedia: Eastern Bulgars
12.     ^ Образуване на българската държава. проф. Петър Петров (Издателство Наука и изкуство, София, 1981)
13.     ^ Образуване на българската народност.проф. Димитър Ангелов (Издателство Наука и изкуство, “Векове”, София, 1971)
14.     ^ A history of the First Bulgarian Empire.Prof. Steven Runciman (G. Bell & Sons, London 1930)
15.     ^ История на българската държава през средните векове Васил Н. Златарски (I изд. София 1918; II изд., Наука и изкуство, София 1970, под ред. на проф. Петър Хр. Петров)
16.     ^ История на българите с поправки и добавки от самия автор акад. Константин Иречек (Издателство Наука и изкуство, 1978) проф. Петър Хр. Петров
17.     ^ Heinz Siegert: Osteuropa – Vom Ursprung bis Moskaus Aufstieg, Panorama der Weltgeschichte, Bd. II, hg. von Dr. Heinrich Pleticha, Gütersloh 1985, p. 46
18.     ^ P. B. Golden An Introduction to the History of the Turkic Peoples. - Wisbaden, 1992. - p.92-104
19.     ^ [René Grousset: Die Steppenvölker, München 1970, p. 249]
20.     ^ Harald Haarmann: Protobulgaren in: Lexikon der untergegangenen Völker, München 2005, p.225
21.     ^ Rashev, Rasho. 1992. On the origin of the Proto-Bulgarians. p. 23-33 in: Studia protobulgarica et mediaevalia europensia. In honour of Prof. V. Beshevliev, Veliko Tarnovo
22.     ^ Encyclopaedia Britannica Online - Bolgar Turkic
23.     ^ Sedlar, Jean W. East Central Europe in the Middle Ages, 1000-1500. University of Washington Press, 1994. page 6
24.     ^ Encyclopaedia Britannica Online - Bulgar
25.     ^ Bowersock, G. W. & Grabar, Oleg. Late Antiquity: A Guide to the Postclassical World. Harvard University Press, 1998. page 354
26.     ^ Chadwick, Henry. East and West: The Making of a Rift in the Church : from Apostolic Times. Oxford University Press, 2003. page 109
27.     ^ Reuter, Timothy. The New Cambridge Medieval History. Cambridge University Press, 2000. page 492
28.     ^ Beshevliev, Vesselin. Proto-Bulgarian Epigraphic Monuments. Sofia, 1981. web page
29.     ^ Sedlar, Jean W. East Central Europe in the Middle Ages, 1000-1500. University of Washington Press, 1994. page 141
30.     ^ Lebedynsky, Iaroslav. Les Nomades : Les peuples nomades de la steppe des origines aux invasions mongoles. Paris: Errance, 2003: p.178.
31.     ^ Hupchick, D.P., The Balkans: From Constantinople to Communism, 2001, pp.10, Palgrave, ISBN 0-312-21736-6
32.     ^ a b Шишманов, Иван. 1900. Критичен преглед на въпроса за произхода на прабългарите от езиково гледище и етимологиите на името българин
33.     ^ Закиев, Мирфатых. 2003. Происхождение тюрков и татар. 2003. in English
34.     ^ Добрев, Петър, 1995. "Езикът на Аспаруховите и Куберовите българи" 1995
35.     ^ IST World Community Portal - Peter Dobrev
36.     ^ Peter Dobrev, The language of the Asparukh and Kuber Bulgars, Vocabulary and grammar
37.     ^ Бакалов, Георги. Малко известни факти от историята на древните българи Част 1част 2
38.     ^ Димитров, Божидар, 2005. 12 мита в българската история
39.     ^ a b Dimitrov, Bozhidar. The Bulgars and Alexander of Macedon. Sofia: Tangra Publishers, 2001. 138 pp. (in Bulgarian)
40.     ^ The World of the Huns. Chapter IX. Language, by O. Maenchen-Helfen
41.     ^ [http://www.promacedonia.org/vb/vb_7.html Прабългарски епиграфски паметници В. Бешевлиев]
42.     ^ Източници за българската история — Fontes historiae bulgaricae. VI. Fontes graeci historiae Bulgaricae. БАН, София. p.305 (in Byzantine Greek and Bulgarian). Also available online
43.     ^ V. Beshevliev - Prabylgarski epigrafski pametnici - 5
44.     ^ Blackwell Synergy - Early Medieval Eur, Volume 10 Issue 1 Page 1-19, March 2001 (Article Abstract)
45.     ^ Sedlar, Jean W. "East Central Europe in the Middle Ages, 1000-1500", page 46
46.     ^ Manassias Chronicle, Vatican transcription, p. 145, see Battle of Pliska
47.     ^ D. Dimitrov book "Protobulgarians black sea [1]"
48.     ^ The Proto-Bulgarians east of the Sea of Azov in the 8-9th c.
49.     ^ Dobrev, Petar. Unknown Ancient Bulgaria. Sofia: Ivan Vazov Publishers, 2001. 158 pp. (in Bulgarian) ISBN 9546041211
50.     ^ Fries, Lorenz and Claudius Ptolemy. Tabula IX. Europae. In: Servetus, Michael. Opus Geographiae. Lyon, 1535.
51.     ^ Germanus, Nikolaus and Claudius Ptolemy. Geographia. Ulm: Lienhart Holle, 1482. (fragment)
52.     ^ Patriarch Nikephoros I of Constantinople, "Historia syntomos, breviarium"
53.     ^ Patriarch Nikephoros I of Constantinople, Historia syntomos, breviarium
54.     ^ Васил Н. Златарски - История на Първото българско Царство.(I изд. София 1918; II изд., Наука и изкуство, София 1970, под ред. на Петър Хр. Петров) стр. 514.
55.     ^ Средновековни градови и тврдини во Македониjа,(Скопjе, Македонска цивилизациjа, 1996) Иван Микулчик, стр. 71.
56.     ^ The Balkans: From Constantinople to Communism. D P Hupchik
57.     ^ Southeastern Europe in the Early Middle Ages. Florin Curta
[B]In the 19th century, even theories of a Slavic or Finno-Ugric affiliation were proposed on the basis of the little or no evidence.[32] These have practically no adherents among today's scholars.[/B]

Според најновите археолошки испитувања, се мисли дека словените се староседелци на Балканот, а бидејќи Траките, Македонците и Илирите биле слични народи, Византија ги нарекла сите со заедничко име Словени, односно Анти. Американскиот Prof. Dr. Florin k*rta во својата книга „History and Archaeology of the Lower Danube Region, c. 500-700“ тврди дека по археолошките испитувања на поддунавскиот Балкан (вклучувајќи ја и Македонија), немало никакви преселби во 6 век; за време на Јустинијан, се по јавила голема економска криза, глад и немаштија, па луѓето од градовите почнале да мигрираат по селата. Како доказ на својата теорија, др. Флорин к*рта ја приложува генетиката на денешните „словенски“ балкански народи, чии гени одговараат на балканските жители од палеомезеонеолитичките миграции, некаде 5000-6000 години стари ( The Making of the Slavs : History and Archaeology of the Lower Danube Region, c. 500-700 (Cambridge Studies in Medieval Life and Thought: Fourth Series) by Florin Curta, Rosamond McKitterick (Series Editor), Christine Carpenter (Series Editor), Jonathan Shepard (Series Editor) Cambridge University Press (July 12, 2001). За овој труд, Др. к*рта е награден со „Herbert Baxter Adams Prize“ на американското сојузно историско друштво (the American Historical Association, January 3, 2003).
Бугарската пропагандна машинерија тврди дека Македонците и тнр. бугарски „словени“ имаат ист словенски корен и според тоа Македонците се Бугари. Но, тоа е сосема неточно, за што сведочи и историјата.
Словенските народи се делат во повеќе национални групи и тоа: Словени, Анти и Венети. Сите тие имале сличен јазик, но биле различни етникуми. Во денешна Бугарија се имаат населенo Анти, а во Македонија Словени. Од кога Антите го прифатиле словенското т.е. македонското писмо, јазик и култура во доцното средновековие , после 11 век и тие почнале да ги нарекуваат Словени, но дури во 11 век. Jordanes (Getica 119) разликува три словенски рода ('gentes'): Венети, Анти и Словени. Англосаксонската историографија ја лоцира татковината на Словените меѓу Вистула и Дунав чиј делумен корен влечеме ние, современите Македонци, Антите потекнуваат од територијата меѓу Дон и Днестар, а од нив потекнуваат денешните Бугари, додека Венетите ги лоцира на Виста-Вистула (Oxford Dictionary of Byzantium (1991), vol.3, p.1916-1918).
Славените се населиле на запад на Балканите, а источно од нив до Црноморито Антите тнр. бугарски „словени“ (ОБЩОНАРОДНОТО И РЕГИОНАЛНОТО В КУЛТУРНО-ИСТОРИЧЕСКО РАЗВИТИЕ НА ДУНАВСКАТА РАВНИНА * Димитрина Митова-Джонова, Издание на БАН, София, 1989). Византискиот хроничар, Прокопиј од Ќесара вели „овие две НАЦИИ, Словени и Анти живеат во демократија“ (Procopius of Caesarea : Wars VII 14.22). Значи, македонските Словени и бугарските Анти биле два различни народи. Воедно, Антите и Словените биле непријателски настроени едни кон други, дури меѓу нив избувнала и војна во која победиле Словените ("Христоматия по история на България", стр. 57). За да ја зајакне Византиската моќ, императорот Јустинијан ги вооружувал Словените против Антите (тнр. бугарски „словени“) кои во подолг временски период биле големи непријатели ( "История на българската държава през средните векове", том I, София, 1970 г. стр. 41).
Од историска гледна точка, да се тврди дека Македонците и Бугарите се еден ист народ е чиста глупост и шпекулација. Споредбата меѓу Македонците и Бугарите е исто како да се споредуваат Полјаците со Русите, или пак Чесите со Русите или Украинците. Од друга пак страна, за својата и странската историја, бугарските историчари ја кажуваат историската вистина дека нивната модерна бугарска нација е создадена од мешавина на Трако-Мизијци, туркомонголските Бугари со 7 Антски племиња и Северјани (најстарото руско словенско племе); извор: "Rulers of Bulgaria" Text by Profesor Milcho Lalkov,Ph.D.
Македонците никако не можат да се вклопат во „бугарскато племе“; не влечат потекло од Антите, Северјаните и туркоБугарите. Напротив, Македонците биле големи непријатели на етникумите кои ја сочинуваат модерната бугарска нација. Како што видовме погоре, Словените со Антите (тнр. бугарски словени) биле непријателски настроени, а особено големи непријателства и војни имало меѓу Македонците и вистинските, турските Бугари.
Во егејска Македонија, во градот Филипи, пронајден е запис на туркобугарскиот хан Пресијан од 837 г. кој гласи: „Пресијан од Бога владетел на многу болгари, го испрати кавханот Исбул после давањето на војска нему и на боилот Коловур ПРОТИВ СМОЛЈАНИТЕ [Державин, Н.С. История на България. Том І, с.213, цитат по Георги Радуле КОЙ ФАЛШИФИЦИРА ИСТОРИЯТА?]. Во денешно време, бугарските историчари намерно зборчето „против“ го фалсификуваат и го преименуваат во кај„, со цел да се пропагира кај пиринските Македонци кои носат смолјански корен, дека се Бугари.
На друг средновековен бугарски споменик, напишан на варовна плоча од 9от век од страна на турско-татарските бугари кои говореле турски јазик, стои: Хан Омуртаг ја поведе својата војска против словените ...да ги уништи словените и да не можат да се оправат се додека постои сонцето и тече реката Тича ("Първобългарски надписи", Веселин Бешевлиев, София, 1979 г., БАН).

Нема дилема, вистинските Бугари кои бугарската историја ги нарекува прото-Бугари, биле турски азијатомонголски народ, со свој турски јазик (History of the Bulgarian State, v. l, part 1, Sofia, 1938, pp. 332 337, by Prof. V. N. Zlatarski); официјалната бугарска историја тоа го потврдува, како и Бугарската Академија на Науките за која вистинските Бугари се турско племе со турски јазик (История на България. Т. II. С., 1981, с.60.). Турскиот антропологичен тип и турскиот јазик на Бугарите не се поставуваат под сомнение; постојат неоспорни докази за турскиот карактер на стариот бугарски јазик, кои можат да се најдат по написите на вистинските Бугари, како Именикот на бугарските владетели, по пишувањата од византиските извори, но и по бугарските камени натписи од средновековието кои се на турски јазик (стр. 23-33 от Studia protobulgarica mediaevalia europensia. В чест на професор Веселин Бешевлиев. Велико Търново, 1992).
Материјалната култура на првото бугарско царство (до 971 г.) е чисто турска, со елеменит присутни во сите останати култури од турскиот каганат: дванаесетгодишен животински календар, култ кон Тангра, итн. (Б е ш е в л и е в, В. Първобългарите. Бит и култура. С., 1981; Р а ш е в, Р. Дунавска България и Централна Азия. - Втори международен конгрес по българистика. Доклади. Т.6. С., 1987, с. 205-210). Замислете, во турци Бугарите го вклучуваат и Цар Самоил!
Хан Кубрат и Хан Аспарух, основачите на Бугарија, бугарската историографија ги прикажува како турко-монголи

Знаејќи дека Македонците не можат да бидат дел од „бугарското племе“, модерниве бугарски „историчари“ почнаа да измислуваат како во Керамиското Поле (прилепското поле) се населил ханот Кубрат, користејќи еден цитат од „Животот на Св. Димитрија Солунски“ кој вели дека некој си Коурват дошол од Панонија со ромејски (византиски) пленици и ги населил во Керамиското Поле. Во Чудесата на Св. Димитрија се говори за извесен Коувер- водач на Аварите и за некој бунт кој избувнал во аварско племе, воден од Коувер ( L'Abbé A. Tougard, De l’histoire profane dans les actes grecs des Bollandistes (Paris, 1874), pp. 186 ff. ). Подоцна тој Коувер, го нападнал и заробил Коринт (Пелопонез) и не останал во Керамиското Поле, Тракија (Ibid., pp. 521 f.). Но, пак тој Коувер и во останатите историски извори е представен како водач на Аварите, кој населил Словени во Коринт, најверојатно поради малубројноста на Аварите (see Peter Charanis, 'The Chronicle of Monemvasia and the Question of the Slavonic Settlements in Greece,' Dumbarton Oaks Papers, No. V (1950), 158-159). Сега тој Кувер некој ни го претставува како Бугар. Но, како што вели народов, на лагата и се кратки нозете, па има доста византиски извори за тој Хорбатос. Кубер никогаш не се населил во Македонија. Според Солунската Легенда, Кувер, вазал на аварскиот хаган, востанал против својот претпоставен и протеран е од Аварија (денешна Војводина) и заедно со негови пленици од словенско-ромејско потекло, во областа на словенското племе Драговити, наречено Керамијско Поле (A. Tougard, De l'histoire profane, Paris, 1874, p. 187—204. — H. Gelzer, Die Genesis der byzant. Themenverfassung, Leipzig, 1899, S. 47—50. — Ф. Ив. Успенский, О вновь открытых мозаиках в церкви св. Димитрия в Солуни, в ИРАИК, т. XIV (1909), стр. 50—59). Бугарите тврдат дека тоа Керамијското Поле е битолското поле, но битолското поле од антички времиња, преку средновековието, па се` до денес го носи исклучиво само името Пелагонија. На солунчаните добро им било познато името Пелагонија, а и Керамијското Поле, кое се наоѓа во Смолјанската област. Впрочем, Драговитите ја населувале територијата на исток од Солун, од Солун до р. Бистрица, Бер (Петров, П. Образуване на българската държава. С., 1981, 64-65), па византискиот пишувач на "Солунската Легенда" точно го лоцира местото каде Кувер ги населил словено-ромејците т.е. источно од Солун; но, тој направил само една грешка, Керамијското Поле не е во областа на Драговитите, туку во областа на Смолјаните (Тракија), кои се населени уште поисточно од Драговитите. Тоа е сосема нормално за тоа време, византискиот свештеник -писател знаел дека на исток од Солун живеело словенското племе Драговити, но не бил добро запознал точно со народот во смолјанската област, појугоисточно од Драговитите.
Најстарата бугарска историја "Џафкар Тарихи", во превод "Бугарски Летописи", која ја опфаќа историјата на правите Бугари (турки народ) од нивното создавање па се до средниот век, вели дека Кувер ги населил своите пленици ромео-словени во Турун, каде тамошната река (најверојатно денешна Црна Река) била наречена Кувердара (Бахши Иман, ДЖАГФАР ТАРИХЫ (ЛЕТОПИСИ ДЖАГФАРА), ГАЗИ-БАРАДЖ ТАРИХЫ, (ЛЕТОПИСЬ ГАЗИ-БАРАДЖА),1229 - 1246 годы"О БУЛГАРСКИХ ЦАРЯХ ВСЕХ ДИНАСТИЙ"). Турун се наоѓа во смолјанската област, на стотина километри источно од границата меѓу пиринска Македонија и права Бугарија. Денеска Турун (бугарски Търън) е село со 800 жители. Во 7 век, Турун се наоѓал во византиската тема Македонија, инаку етногеографска територија Тракија, па оттаму може таква забуна дека Кувер ги населил своите пленици во Македонија. И двата историски извори го тврдат истото, дека Кувер се населил во смолјанската област, Тракија, на исток од Солун, а не на запад, особено не во "битолското поле" кое отсекогаш го носело истото име- Пелагонија
.Вистинските Бугари знаеле најдобро и најточно каде се населиле, во Турун, кој не припаѓа дури ни во границите на пиринска Македонија, туку е уште понаисток, во Бугарија, во смолјанската област.
Дури еден македонски археолог, со немакедонско презиме, Иван Микулчиќ, базирајки се Чудесата на Св. Димитрија измисли приказна како Кубрат населил Ромеи (Византијци) во Македонија, па дури и тврди дека материјалните остатоци (пред се` керамика и останати метални предмети) на овие луѓе се бугарски! Притоа, споменатиот господин заборавил да отиде до денешен Татарстан, од каде што потекнуваат правите Бугари и да најде материјални докази за нив, од едноставна причина што Бугарите биле номади и немале никаква култура во тоа време. Треба господинот Микулчиќ да си ја земе и прочита бугарската најстара историја, напишана од самите вистински Бугари кои сосема јасно имаат напиШано дека Кубрат се населил во Турун, денешна смолјанска област, инаку област Тракија. Нема белким сега ние да ги учиме старите Бугари каде се населиле.
Сите сериозни историчари кои ја проучувале историјата за Кувер, па дури и реалните бугарски историчари се согласни дека Кувер ја населил Бугарија, а не Македонија (Ф. Ив. Успенский, О вновь открытых мозаиках в церкви св. Димитрия в Солуни, в ИРАИК, т. XIV (1909), стр. 50—59. Н. Милев, Кубрат от историята и Кубер в чудесата на св. Димитрия Солунски, в ПСп, кн. 71 (1910), стр. 556 и сл.).
Византискиот историчар Глигора вели дека Хроватос бил водач на Хрватското племе (Grégoire, op. cit., pp. 91, 104 ff.). Познатиот византски историчар и император, Константин Порфиногенет вели дека Хробатос навистина се населил во темата Македонија, инаку етногеографска област Тракија, која нема ништо заедничко со нашата вистинска Македонија , бил Хрват, а подоцна заминал во Далмација, каде станал водач на далматинските Хрвати (Constantine Porphyrogenitus, De Administrando Imperio, edited by G. Moravcsik and translated into English by R. J. H. Jenkins (Budapest, 1949), pp. 146 ff.). Дури и хрватската историографија тврди дека селото Арвати во Преспа е основано од Хрвати, при словенизирањето на Македонија (M. Vasmer. "Die Slawen in Griechenland." Abhandlungen der Preussischen Akademie der Wissenschaften. Phil.-hist. Kl. No. 12. (Berlin, 1941), p. 123, 127, 175.). Поп Дукљанин, авторот на најпознатото словенско дело „Царството на Словените“ од 12 век вели дека цел Илирик до Валона во денешна Албанија е населен со црвени (јужни) Хрвати (Извор: POP DUKLJANIN, 9, according to Codex Vat. lat. 6958, fol. 57r in the Vatican archives / P. Lessiak, op. cit., p. 84 ff.,   понатаму види кај AMARI-SCHIAPAELLI, стр. 90, 108 / ). Цела денешна западна Македонија и западна егејска Македонија припаѓаа на Илирик, па попот Дукљанин смета дека западните Македонци се Хрвати. Не само Поп Дукљнин, туку и современата хрватска историја смета дека заедно со македонските словени, доаѓале и хрвати, кои го запоседнале цел Илирик! (V. Mošin, op. cit., p. 43, 54. / L Hauptmann, "Albanija, Povijest," Hrvatska Enciklopedija (Zagreb), vol. I (1941), p. 177-79).
Но, дали се точни тврдењата на бугарската историографија дека настанало мешање на вистинските туркобугари со Словените? Историјата вели дека немало мешање на правите Бугари (турки) со Антите (Словените) од Бугарија, освен со Антите од Добруџа, за што постојат многу докази како посебен фолклор, посебни народни песни, ора, игри. Всушност, само во Добруџа и источна Тракија покрај црноморието се населиле правите Бугари (турки). По отоманската окупација на Бугарија во 14 век, правите Бугари поради културната, етничката и јазичната сличноста со турците селџуци, масовно преминуваат во ислам и целосно се претопуваат во Турци. Така, денешните милион турци во Бугарија и оние уште толку насилно преселени "Турци" од Бугарија во Турција за времето на Тодор Живков, се оригиналните Бугари, наследниците на Хан Аспарух. Но, дел од вистинските Бугари (турки) не се исламизирал и денеска уште ги носат своите турски карактеристики- тоа се Гагаузите. Името Гагауз доаѓа од изворните бугарски (турки) зборови гаг-гуг што значи никако; имено, кога мнозинството вистински Бугари (турки) преминувале во 14 век во верата на своите побројни и посилни турки браќа, Селџуците, имало Бугари кои се опирале на исламизацијата со зборовите НИКАКО, па тој збор Гаг-Гуг станал синоним за вистинските Бугари кои останале доследни на христијанството.
Гагаузите се туркомонголски народ, припадници на жолтата раса, со изразити монголски особини. Јазикот кој го говорат припаѓа на турки јазиците, а го нарекуваат туркче или гагаузче (Регионални и етнокултурни български общности зад граница, "Аспекти на етно-културната ситуация", Изд. Асоциация АКСЕС - София, София 2000, стр. 117-176). Гагаускиот јазик е јазикот на вистинските Бугари, оние на Хан Аспарух кој ги донел во денешна Добруџа. Гагаузите потекнуваат од Добруџа, Варна и источна Тракија, токму онаму кај што се населиле правите Бугари, турките. Денеска, историчарите од од Бугарија, за да ја одбранат својата хипотеза дека се мешавина на Буагри и Словени, одат дотаму дека Гагаузите се остатоци на Куманите и Печенезите, но во местата на Гагаузите, Варна, источна Тракија и Добруџа се населиле правите Бугари. Културата на Гагаузите е иста со онаа на добруџанските славенофони Бугари, така што можеме да речеме дека мешање на Бугари и Анти (Словени) имало само во Добруџа. Танците и народните песни, како и целиот фолклор на Гагаузите се идентични со Бугарите од Добруџа (Коларова 1998, објавено во Регионални и етнокултурни български общности зад граница, "Аспекти на етно-културната ситуация", Изд. Асоциация АКСЕС - София, София 2000, стр. 117-176).
Гагаузите т.е. Бугарите, како сите христијани во Отоманската Империја биле изложени на притисоци за исламизација од нивните отомански браќа, па многу од Гагаузите заедно со словенофонски браќа Бугари од Добруџа, по руско-турските војни од 18 век, се селат во Бесарабија, денешна Украина и Молдавија- руски територии до 1918 г., а подоцна советски. Интересно е што Гагаузите се сметаат за чисти Бугари т.е. прави. Иселените Гагаузи во руската империја до крајот на 19 век, секогаш од страна на официјална Русија се опишувани како Бугари по народност (Скальковский 1836-1838; 1848, Бугньон 1853: 198, Свиньин 1867: 175, Могилянский 1913: 85).   Русите, за прв пат ги разграничуваат словенофоните Бугари од Добруџа (мешавина ан турките Бугари и Антите) и Гагаузите во средината на 19 век (Кепен 1850: 196; 1852: 40; 1861: 62, Каранастас-Радова 2001: 23). Во тој период, царска Русија се стреми да создаде руска марионета, вештачка држава Бугарија и нова словенска нација Бугари, од различните словенски племиња кои живееја на територијата на денешна Бугарија. За таа цел, Русите мораа да ги тргнат вистинските Бугари, да им го замрат името, па затоа ги нарекуваа Гагаузи, а вистинските Бугари во Болгаростан (руска колонија) почнаа да ги нарекуваат Татари и го променија името на нивната држава од Болгаростан во Татарстан. Едноставно, мораше да се скрие вистината дека вистинските Бугари се турки народ, азијатомонголски. Сепак, Гагаузите и во 20 век се декларирале по руските пописи како Бугари (Державин 1937: 87), односно како преселници од Бугарија во Русија, со своето вистински национално име (Державин 1914: 13). Гагаузите како најблиски на себе ги сметаат Турците и бесарабските-добруџанските словенофони Бугари (мешани Анто(словени)-Бугари (турки)) и најчесто се среќаваат бракови меѓу нив добруџанските словенофони Бугари (Регионални и етнокултурни български общности зад граница, "Аспекти на етно-културната ситуация", Изд. Асоциация АКСЕС - София, София 2000, стр. 117-176).      

Евлија Челеби кој ја посетил североисточна Бугарија во 1651 г., територијата населена во 6 век со туркоБугари, вели дека е посебна област- (Гага) Узка Милет и вели дека таму луѓето носат татарска носија и се од татарско потекло; протоБугарите се Узи. Челебија, цела Добруџа ја представува како населена со турко-татарски народ, или мешавина од словено-татари. За Силистра вели дека е град на Татари, а за потсетување Силистра е центарот на средновековната бугарска црква. Освен Татари, Челеби вели дека во Добруџа има и Читаци- мешавина на Татари (прави Бугари, Челеби ги нарекува така поради правите Бугари од Болгаростан-Татарстан), Словени, Власи и Молдавци. Жените биле заблудени, но христијани, а ја населувале целата област на Добрич. Понатаму зборува за Делиорманци, исламизирани прави Бугари, кои не биле Османци, иако И тие како И останатите жители на Узка-Милет говореле турки јазик, различен од турскиот (османскиот) (“ЗА ГАГАУЗИТЕ” А. И. Манов., Музејна Библиотека, Варна).

Топонимите во североисточна Бугарија, исто така се чисто Турски како: с. Узлар, (уз-лар = узите), Хорозлар, Азаплар, Герзалар, Сонгулар, Сиахлар, Каспичан (едно од бугарските племиња), Кочулар, Дураклар, Гейкчилер итн.
Бугарската официјална историја ги признава Гагаузите за најстари Бугари, дел од бугарската нација, но и туркобугарите од Бугаростан,Чувашија, руските степи итн. (Брошурка “БЪЛГАРИТЕ ИЗВЪН РЕПУБЛИКА БЪЛГАРИЯ’’Пламен Павлов, председател на Агенцията за българите в чужбина (август 1998 - март 2002 г., објавено од ВМРО Русе))
.Значи, бугарската историографија е сосема збунета и дава погрешна слика за денешните словенобугари. Имено, денешните "Бугари" не се етнички Бугари, туку географски Бугари, со исклучок на добруџанските Бугари. Ако денеска се задржале вистинските Бугари на хан Аспарух, со свои традиции и фолклор, го задржиле својот турки јазик, вистинскиот бугарски јазик, испаѓаат ступидни тврдењата на "Бугарите" дека Македонците се Бугари. Па во Македонија нема ниту Гагаузи, ниту православни туркофонични племиња или православни Турци. Уште повеќе смешни се тврдењата дека јазикот на Св. Кирил и Методиј се бугарски, кога во 855 г., годината на создавањето на словенската азбука, Бугарите говореле турки јазик, истиот кој денеска го говорат нивните наследници. Прашањето е дали постои воопшто бугарски словенски јазик, кога се знае дека вистински бугарски јазик, оној туркиот на Гагаузите, Чувашите и Болгаростанците-Татарстанците е се уште жив.
Инаку, денешниве Македонци да имале Бугарско потекло, тие денеска ќе беа туркомонголски народ од жолтата раса, со коси очи и ќе збореа бугарски - турски јазик, оној кој се говори и денеска меѓу вистинските бугари во Чувашија и Татарстан; во таков случај, немаше средновековните македонски книшни дела како „Панонските Легенди“, разните житија на македонските светци да зборат за народот словенски, ами за народ бугарски, немаше да пишуваат словенски, ами турски, како вистинските бугари во Татарстан и Чувашија.

Да се навратиме на етногенезата на Македонците. Македонскиот народ почнува да се оформува како посебен етникум уште во раното средновековие од два носечки столба: античкото домородно македонско население и од Словените, со нивна фузија во еден етнос. Првите византиски документи, македонските Словени ги опишуваат како народ кој е домороден, а не доселен во Македонија. Еден од најстарите историски извори за македонските Словени е „Животот на Св. Димитрија Солунски“ од 6-от век, каде македонските племиња се прикажани како имаат свои кнежевства, потчинети на византискиот Император и своја локална самоуправа на чело со жупани „Evocatis ex tota provincia principibus (жупани) conventum habuit“; извор:Livius XLV. 29. Од истиот извор дознаваме и кои се најголемите словениски племиња „Sclavenorum gens numero infinito ex Dragobitas, Sagodatis, Belegeretis, Baenitis, Berzitis, reliquisque, quae primum uno ex ligno naves praeparare diciderant“ т.е. Драговити, Сагудати, Велегезити, Бенити, Брсјаци...

Нема апсолутно никаков усмен или пишан историски извор, дека античките Македонци мигрирале од Македонија или не дај боже пропаднале во земја, исчезнале. Напротив, нивната крв тече во современите Македонци, било тие тоа да го сакаат или не. Најдобар пример како да го обајсниме словенизирањето и опстојувањето на античките Македонци е, Романија. Тековнава историја не учи дека Словените неколку стотици години живееле зад Карпатите и зад Дунав, на територијата на денешна Романија; но, Романците- наследници на Даките не изумреле, туку уште се живи и живеат во Романија. Така и античките Македонци опстанале, па поради заедничката религија, а со тоа и култура на античкито домородно македонско население и словените, настанала фузирање во еден етникум. Доказ за тоа е и Солун, градот кој беше најголемо византиско упориште, но целосно словенизиран, каде сите негови жители збореле чисто словенски. Во најстарото „Житие на Св. Методиј“ од 9от век целосно се пренесени зборовите на Михаил Трети (византиски император) упатени до Светите Браќа Солунски: „...вие сте Солуњани, а сите Солуњани чисто словенски зборуваат”.

Византискиот Император, Константин Порфиногенет вели: „цела Македонија и скоро цел Пелопонез се словенизирани“ (Ibid; p.86). Значи, денешните Хелени, можат да полагаат право на континуитет со античките Хелени како и денешниве Македонци со античките Македонци. Историските факти велат дека и цела Елада била словенизирана со исти словенски племиња како и македонските. Само во источен Хелас (денеска погрешно го нарекуваме Грција) останале џепови со автохтоно грчко-ромејско население (Macedonia and Greece - The Struggle to Define a New Balkan Nation, John Shea, McFarland and Company Inc., North Carolina, 1997; p.86 ). Не само Хелада, туку и Епир и Тесалија во 8от век биле целосно словенизирани (Strabonos Epithomatus 8 век, C. Muller, Geographi graeci minores, Paris 1882, p.574). Имаме запис дека само грците од Елада поради аварословенските напади, се иселиле од Хелада (Пелопонес) на блиските острови (On the Chronicle of Nonemvasia see Charanis, op. cit., pp. 147 ff.), а на нивно место се населуваат словени; баш тие, денешните „Хелени“ полагаат право на континуитет со античките Хелени, а нас Македонците на прават чисти Словени! Можеме да кажеме дека Македонците имале први своја држава, со оформен етникум, народ. Веќе во втората деценија 7от век, во Македонија имаме создавање на државна формација, составена од обединетите македонски склавинии, кои дури имале и свој крал (рекс) Хатсон на чело на државата (Mirac.,II ,p.1325-1333). За жал, Византијците го убиваат Хатсон и македонската држава без лидер пропаѓа. Педесет години подоцна, во 70те години од 7от век, македонските склавинии прават нов обид за обединување т.е. форирање на држава; овој пат, крал (рекс) на обединетите македонски склавении е Пребонд, но пак Византија го уништува Пребонда и Македонија потпаѓа под Византиска т.е. Ромејска власт (Извор: "Mirac., II, p.1325-1333. / “Mirac.,",II,p.4, Tougard, p.148-176). Во 9 век хрониката на Теофанес Конфесор спомнува посебна држава „Склавиниа“ во периодот 657-658 г. на просторот на етничка Македонија (Theophanes, Chronographia, edited by Carolus de Boor (Leipzig, 1883), I, стр. 347). Тогаш имаме постоење на посебна словенска држава на територијата на Македонија, но во 658 г. византискиот император Констанс Втори ја уништува Склавинија и пак хрониката на Теофанес Конфесор потоа спомнува само склавинии, но не и држава Склавинија (Ibid., I, 486). Како што гледаме, во исто време кога се формира државата на турските Бугари, се формира и македонска држава, која е со компактен единствен етникум, за разлика од хеторегената етничка слика во бугарската држава, со азијатски и мноштво европски етникуми.
Македонија е лулката на словенската писменост и култура, земјата на словенскиот Ерусалим- Охрид, земјата каде што настанале првите букви и книжевни дела на старомакедонски јазик, јазикот кој стана основа на сите словенски јазици и до ден денешен се служи по православните храмови низ словенските земји, од Македонија па се до рускиот далечен исток, во Азија. Од словенската книжнина за Македонија од средниот век, дознаваме многу детали за етникумот кој ја населувал Македонија. Иако нашиот источен сосед упорно тврди дека Македонците се „Бугари“ од средниот век, пишаните историски извори од средновековните Македонци тоа го отфрлаат. Не постои ниту еден Македонец во средниот век кој се декларирал како Бугарин или пак како Србин. Во “Пофалното Слово за Св. Кирил”, за кое кое се мисли дека е напишано од самиот Св. Климент, стои дека народот кој ја населувал Македонија е словенски или како што таму стои: „многуплодниот народ словенски“ (Извор: „Пофално Слово за Св. Кирил“, Панонски Легенди од Црноризец Храбар, крај на 9ти или почеток на 10ти век). Црноризец Храбар во истите Панонски Легенди, во “Житието Методиево” вели дека „сите солунчани чисто словенски зборуваат“. Во Житието на Св. Наум Охридски, напишано по смртта на Св Наум, од перото на анонимен ученик на Св Климент, во 10от век, пак се зборува само за Словени и за никоја друга народност во Македонија. Бугарската историја не се повлекува од квазитеоријата дека Македонците веќе во 10от век биле Бугари. Подоцна, Македонците не би можеле да станат Бугари оти потпаѓаат под византиска власт во почетокот на 11от век, а подоцна под српска. Но, како што гледаме во тоа време Македонците не биле Бугари, напротив, бугарското име македонските писатели не го спомнуваат.
Уште еден важен историски факт е тоа што Македонците во 10от век имале и своја посебна црковна организација, во времето кога Бугарите веќе имаат оформена бугарска канонски призната Црква, и покрај тоа што северна и центрлна Македонија биле окупирана од бугарската држава. Во Житието на Св. Наум Охридски се зборува за „епископ Словенски“ Марко, четврт епископ на Словените од Девол, што јасно кажува дека средновековните Македонци имале религиска автономија, како посебен етникум во рамките на средновековна Бугарија од 10от век (Извор: „Житието на Св. Наум Охридски“, „Спомен за нашиот преподобен отец Наум“, 10 век, Охрид). Да биле средновековните Македонците потчинети на бугарската или ромејската црква, тогаш, би биле покорни на бугарскиот преславски или ромејскиот константинополски патријарх, и нив би ги славиле и спомнувале по пишаните документи.

Впрочем, во целата средновековната книжнина од Македонија никогаш не се спомнуваат верски лидери од соседните народи, како бугарските или византиските патријарси, но се спомнуваат само државните лидери на окупаторите на македонската земја, бугарскиот и византискиот император. Сите средновековни автори од Македонија, обично, своето пишано дело го завршуваат со годината, името на политичкиот и верскиот лидер (по духовната традиција се пишува и името на нивниот верскипастир) кога е завршено делото или пак настанот што е опишан; како нивен верски пастир секогаш се опишани охридските словенски епископи. Се забележува прифаќањето на световната власт на окупаторските сили, но не и на дyховната власт и некаква верска автономија која се уште не е доволно истражена.