СТИХОВИ КОИ ВЕ ДОПРЕЛЕ

Mario Benedetti


"El silencio del mar"


El silencio del mar

brama un juicio infinito

más concentrado que el de un cántaro

más implacable que dos gotas



ya acerque el horizonte o nos entregue

la muerte azul de las medusas

nuestras sospechas no lo dejan



el mar escucha como un sordo

es insensible como un dios

y sobrevive a los sobrevivientes



nunca sabré que espero de él

ni que conjuro deja en mis tobillos

pero cuando estos ojos se hartan de baldosas

y esperan entre el llano y las colinas

o en calles que se cierran en más calles

entonces sí me siento náufrago y sólo el mar

puede salvarme

Имам совест,
Интелегенција и талент
Но,осудена само да го продолжам.......
постоењето.
Заробена
Зад затворски решетки на животот
Како да сум робијаш


Сакам да ги искажам своите чуства
но,ми се чини дека никој не ме сваќа


Бараат од мене да се тргнам далеку од туѓите очи
Зошто???
Затоа што им е лесно да ме посрамат и отфрлат

Ме покрија од глава до пети
Ми ги отсекоја нозете
Ми ја затворија устата
АХ!!

море бре... секоја чест - акростихов... лудница...

химнографија,,,

Анте Поповски:
Од сина тишина зборови



Од сина тишина создавав зборови
и од зборови Те создавав Тебе
Те поведов низ младоста, низ цел живот
една по една да ги собираме трошките
на кои постапно се распаѓавме.

Сега, легнувајќи во самите корени
на новиот век
се загледуваш во мене
и ги згаснуваш една по една
ѕвездите во моите очи.
Така, обезѕвезден, влегувам во предел
на света бессоница,
во предел на морничав студ.

О, поезијо, девојко со вкус на вечност. 

zamislena Група Регистриран: 03.Јануари.2010 Локација: Macedonia Онлајн статус: Онлајн Пораки: 95	Испратена: Денес во 10:06
	Мојата исповед ја достигна најголемата длабочина, и на самото дно барав одговори на прашања кои ме мачат сеуште од твоето постоење во моите мисли... Но кога душата не се согласува со срцето, а разумот е само поим, тогаш се наоѓаш во другата димензија на љубовта каде минатото, сегашноста и иднината се сплотени во едно, а се друго е илузија заглавена во просторот..........

 

Убавите зборови “се само ништо“ од она што чуствата и срцето го предаваат на душата.

            Она што не може да се опише а се доживува љубов ли се вика?

            Можеш ли да го отвориш моето срце, па да видиш што тајно се крие во него?

            Можеш ли да ја допреш нежно мојата душа па да ја научиш што е љубовта?

            Можеш ли да ги украдиш и почуствуваш па да се наситиш од моите воздишки...?

            Нежниот допир, воздишки и срце вистинско, искрено и чисто  дава одговор и ги разкрива мистериите на словото и хартијата, ја открива тајната на мастилото, ја разобличува формалноста па дава љубов вистинска...!!!

            Можеш ли?

..........  ............

Изменето од pcelka - 06.Јануари.2010 во 22:59

Беше тоа ден кога сонцето и дождот водеа љубов
Сподели
вторник, 04 август 2009 во 19:41
-Игор Исаковски

I.
Беше тоа како небото да е огромна постела
а те немаше да гледаме
та гледав сам и осамен.
беше тоа ден

кога рече „сакам дожд“
и би дожд.

ти не знаеше
колку дарови послав
пред нозете на
Дождовниот Крал.

ти не знаеше:
моето око те љуби
и твојата отсутност
го ослепува

се исплашив кога помислив
тебе сум те барал
низ песната на ветрот


II.
Беше тоа ден кога мислев
Господе, ќе умрам заведувајќи кралеви
за таа да биде задоволна, мислев
Господе, одамна не сме разговарале
а треба да ја видиш
да го почувствуваш нејзиниот пулс, Господе!
таа е наша сестра
и ќе ја направам љубовница.
таква немаш видено, мој Господе.

птиците го шепотат нејзиното име
и ѕвездите ми кажуваат каде спие
кога возовите ја бараат низ градот
и денот порано доаѓа за да ја возљуби
и ноќта е секогаш предолга
кога ја нема

зошто ли тогаш тешко заспивам

секој мој збор е далеку од мудроста
како што сум јас далеку од разумот
но таа ме разбира повеќе од било кој
и понекогаш ми зборува
со косата, другпат
со прстите...

беше тоа ден
кога мислев ќе одлетам во облаците
и којзнае дали сила ќе се најде
назад да ме врати

беше тоа ден
кога се подготвуваше виножито
во нејзините очи
но се плашев
ќе ја уплашам ако ù кажам
та станав молчелив
и молчев како златото на нејзините гради
молчев како да ја чувам
нашата тајна
мојата, твојата и нејзината, Господе

беше тоа ден
кога мислев
песните за неа немаат крај
и јас и ветрот стануваме едно