ПЕНЗИИ ЗА ТЕРОРИСТИТЕ НА ОНА, БОРЦИ НА РМ

Колку сме значи...
Кога сакаат политичарите да ни зготват некоја лута манџа, прво ги поместуваат границите на нормална перцепција на проблемот (или тоа сами си го правиме), па така сега наместо да се дискутира дали воопшто треба да се реши статусот на учките, се дискутира дали тој ќе се решел во рамките на постојните закони или ќе измислуваат нови, специјално за нив!
Значи ли тоа дека веќе се помиривме со фактот учките и бранителите да бидат ставени на исто рамниште, на иста линија... иако беа на спротивните страни од боиштата?!
Значи не е веќе важно дека “проблемот“ на оние кои тероризираа една држава ќе се реши, туку како ќе се решел!
Уште еден апсурд од нашето секојдневие.

Не можам да искажам колкава е мојата горчина, жал и лутина поради сите понижувања кои им се направија на бранителите, но знам дека е минорна и неспоредлива со онаа на засегнатите борци.
Неприлично ми е дури и да коментирам на темава, кога читам коментари како овој на Златник од пред некој ден и на сите бранители кои учествувале на терен во борбите а кои пишуваат на форумов.
Им посакувам никогаш да не ги напушти храброста која ја имаа во критичната година, кога ги ризикуваа своите животи во одбрана на државата и нејзиниот поредок и покрај сите опструкции и понижувања што им се прават!

Zlatnik напиша: „...По којзнае кој пат во текот на ноќва проверувам дали автоматот (калашников) ми е откочен. Дали е ставен на поединечно или рафално! Тоа го правам рутински, само со допир на прстите, бидејќи погледот ми е насочен во блиската шумичка на падините на Жеден (над изворот „Рашче“). Но, од темнината одвај може да се препознае шумата, а не што би можела таа да крие во себе. За момент го тргам погледот од шумата и го проверувам панцирот на мојот соборец пушкомитролезец, дали му е добро врзан и повторно погледот го насочувам таму, од кај што потенцијалнио демне непријателот, вооружени групации на албански екстремисти. Притоа помислувам на моите дома ... како ќе им биде без мене, како ќе ме гледаат како инвалид ...  Во таа мачна, напната ситуација, во која во секој момент очекуваш некаков шум, некакво движење, некој звук ... помислуваш и на зборовите од командирот:„ ... не смеете први да пукате. Само во случај на самоодбрана, можете да употребите оружје ...“ ,  па си мислам аха, добро е. Кога тие први ќе пукнат и, ако имам среќа да не ме погодат, тогаш ќе можам да им возвратам. Само, разбира се, да не употребам прекумерна сила!“ Оти па европјаниве тоа чекаат за да речат:„ ааа тој пукна само еднаш и не те погоди, а ти му возврати со рафал ...тоа не е во ред ...“ и, правец - Хаг! Овој текст погоре е приказ на само еден миг од атмосферата на боиштето кое јас лично го доживував во борбата против албанските екстремисти во 2001 година. Истите тие кои сега бараат да им платам за тие мои лични (но и на моите блиски) претрпени стравови, трауми... И ако притоа, некој од нив ме убиеше, сега мојата споруга и моите родители треба да издвојуваат сопствени пари за да им платат на тие што ме убија. За тие што тогаш се кренаа со оружје в рака да бараат некакви си права (мижи Асан да ти бајам) и што денес бараат пензии - знам дека немаат, но имаат ли барем малку морално чувство нашиве политичари, па да им дозволат на тие кои убиваа борци кои ја бранеа Македонија од тие терористи, од тие нецивилизирани насилници, да им дадат пензија или било какво друго обесштетување? Не само по основа на донесување на некој нов закон, туку по било која друга основа! Дали со ваквите постапки во иднина ќе има други (будали!) кои ќе се нафатат да ја бранат Македонија? Или веќе дигнавме раце, се предадовме? Или ке нема повеќе со кого да се бориме?

Анастеа, многу е лесно да се седи на топло со топло кафе во рацете и да се дава подршка на бранителите. Уште полесно беше за многумина во конфликтната 2001 год. да “од позадина“ ги охрабруваат бранителите. И повторно се случува во 2009 год. тапкање по рамото, потсетување на храброста, како во вашиот коментар:

-“Им посакувам никогаш да не ги напушти храброста која ја имаа во критичната година, кога ги ризикуваа своите животи во одбрана на државата и нејзиниот поредок и покрај сите опструкции и понижувања што им се прават!„

Сега се прашувам, кој ги понижува и опструира бранителите? Истата таа држава и ПОРЕДОКОТ за кој се бореа или некој друг?

Интересна подршка, и воедно конфузна. Подршка ДА но против кого? Против уставот на Р.М, против државата и поредокот?
За жал судството ни е партизирано, институциите да не говорам. Дали е потребна радикализација па да се остварат правата на бранителите? Колку и да звучи грубо, ДА, потребни се порадикални мерки, шлаканица по левото уво за да се затвори истото за да може да се чуе гласот на бранителите инаку секој збор на бранителите влегува преку десното уво и излегува преку левото. Ова го напишав само како пример за да не бидам погрешно разбран и не посакувам радикализација.

Повторно ке се вратам на почетокот, има една изрека -“По војната има многу генерали“ а тоа нам сега ни се случува....

Buggyman поддршката беше искрена и од срце, како обичен човек на кој му е криво поради целата ситуација!
Ако некому смета мислењето од останатите читатели кои истовремено не спаѓаат во категоријата бранители, да не пишуваме...
Јас токму од тие причини сум само читател на темава, затоа и кажав:  “Неприлично ми е дури и да коментирам на темава, кога читам коментари како овој на Златник од пред некој ден и на сите бранители кои учествувале на терен во борбите а кои пишуваат на форумов.“... затоа и немам многу коментари на овие теми...

Не знам што гледаш конфузно во мојата поддршка?
Таа не е против никого, туку ЗА вас, бранителите.
Ако смета ќе ја повлечам.

Tocno, se sl*gam.
Zatoa i vikam - ako se sluci nesto takvo- so penziite na ONA, treba da se tuzi drzavata, za suma mnogu pogolema od onaa koja bi ja dale na teroristite.
Bidejki se brojki vo prasanje...

Да не се повторувам - најобична поддршка, само за вас 

Анастеа напиша: Да не се повторувам - најобична поддршка, само за вас

.. благодарам!