На телепатска врска ја бркав пророчицата Kлеопатра (со меко л) да предвиди што се случува во Скопје по 7-8 години. На улица Македонија сме. Опозицијата може да здивне. Веќе за лек нема барок. Само ориентална архитектура

Фајде нема толку џагор уште да се крева со муабетот за Скопје од блиската иднина. Тотално аут е да мислиш на нешто што видовме како ќе изгледа уште пред четири години. Затоа на телепатска врска ја бркав пророчицата Kлеопатра (со меко л) да предвиди што се случува во Скопје по 7-8 години. На улица Македонија сме. Опозицијата може да здивне. Веќе за лек нема барок. Само ориентална архитектура. Во длабочина Старата железничка станица добила кубе. На местото на куќата на Мајка Тереза огромен шадрван. Ристиќева палата со фасада како Чифте амам. Kалдрмата се вратила назад. Го минувам цел сокак. Kакво олеснување. Рамстор е уште тука. 

Си викам баба лаже, ТВ не лаже. Во првиот локал го грабам далечинското и ја пуштам ѓурулти-кутијата со џам. Што да видам. Нема партизански филмови на „Сител“. Само турски. Моментно тече 24.538 епизода од „Долина на волците“. Во главна улога Игор Џамбазов. Ми се чини нешто сменет и тогаш капирам дека „турски прича као матерњи“. Во најголемиот жар и борба, вонреден дневник. Ја прекинуваат програмата да информираат дека владата вовела нов данок. Данокот на странско кафе ги опфаќа сите кафиња, освен турското, и на нив државата сатари 90 отсто од цената. Што ќе беше ова, си викам, во иднинава нафта да пиеш поевтино ќе те фати отколку макијато. И водителиве, новинарите, репортерите, спикерите, чудни некако. Сите бркови пуштиле. Во меѓувреме и Чом станал почесен директор на МТВ, а и на ЗНМ. Чунки, да сменам канал. Го барам мојот фаворит, ТВ „Фешн“. Kога таму, слаботија нема. Репер за фотомодел во 2020 дефинитивно се Ноне и Сузана Спасовска. Неухранетоста е само мисловна именка.

И додека се жизнерадувам до бесвест на условите, сфаќам дека стојам во кафуле од улица Македонија, сега под име ул. Румелија (булевар Партизански одреди станал Младотурска револуција). Не забележувам дека нема столчиња. Сите чучнале по дивани и черги. Алкохол не пијат, ама затоа пред себе курдисале наргиле и асли дими отсекаде. Kриза и со жени, а со чадов од наргилето, исто ко во машки амам да сум дошол. Се поздравувам културно „мераба“ со луѓето и фаќам џаде накај плоштадот. Ама, гледам нешто и фонтаната ми е сменета. Лавовите се тука, војници доле има, коњот е на место, ама некоја премногу доцна антика му се случила на коњаникот. Да не ми ти биде тоа веќе Воин на коњ, туку Султан. 

И гемиџиите сигурно веќе спаѓаат во политичка некоректност. Навистина, на сите им курдисале фејс-лифтинг. Еден од нив познавам. На местото на Орцето сега е Драган Вучиќ. Тој го води орото. Група туристи се собираат и едно момче со фес почнува да објаснува дека тоа е споменик во чест на најгабаритниот знак на културно приближување меѓу турскиот и македонскиот народ. Во чест е на големиот македонски пејач и водител, а тоа околу него е свитата актери од турските серии кои биле актуелни сезоната 2011-2012. Ич не ми се оди од другата страна да видам што има на местото на Kарпош. Во најмала рака таму се наоѓа Велија, преродбеникот кој прв ги донесе „сполај ти“ серијалите во Македонија. 

И Гоце Делчев прво себе мустаќ си скроил, така што и најинтересниот дел од бајкава е лоцирана кај мене дома. Никој не ме вика повеќе по име и презиме, не ми се обраќаат со „писателе“ и „господине“. Јас сум Kитап-ага. Цела моја агенда се сведува на пишување по една епизода на ден од новата криминалистичка серија „Аскерли џагор“, односно „Полициски сирени“. Чифт часа тепам на компјутер со инсталиран најнов „Виндоус“, за територија на Македонија под име „Пенџер 2021“. Нејсе, остатокот од денот морам да водам грижа околу четирите-пет анамки задолжени да ме опслужуваат. Бидејќи палмите на Пенов не му ги бендисавме и му ги вративме на сторно, две анамки сега ме ладат со лист од хибриден јавор, кој тукуречи по големина е поербап и од палмин. Други две моми со нинџа-маски на лицето ама со ачик стомачиња мешаат околу мене. Од звукот на дрангулашките испозакачени по малкуто облека што виси по стројните, кршни тела на модерниве калеш Анѓи, ко виолина на увце, ми иде да паднам во дервишки транс и да бладам оргазмично. Но, главното е софрата. Најзгодното либе со име Шеќерлапам лежи спрострена на персискиот килим, а на неа и од пиле млеко. Грицкам локум од кај очите, со заби тегнам од врвцата кадаиф намотана ко ортома околу градите, се фрлам на парчињата баклава со ф’стаци на мешето, се засладувам со таан-алвата која се лее по раце и по нозе. Девојките што до пред некоја минута мавтаа со листовите, сега со ѓумови носат боза да се освежам. И тамам си викам аферим, дојде време да правам главен мерак и да омрсам мустаќ, сфаќам дека толку сум се надул од благи залашки што ме дуздисува таква мераклиска дремка и спијам слатко џоа ајдутин на пусија. 

Додека да се разбудам и да протегнам чакшири и џамадан, нова тура јадење ме сардисала. Овој пат менито е на солено. Ѓомлезец, ајвар, сутлијаш, пинџурче, сомуни, баници, шиш-ќебап, посна сарма и друг алашвериш. Брцам прсти во јастијето и ми се чини дека го цитирам Ванчо Петрушевски од народни приказни „Пусто турско, сетики вака можам и пет века да терам, што им требало на нашине пред векој курнази да се прават, револуции да креваат. Ашколсун, стопанката.“

Жарко КУЈУНЏИСКИ