најдоброто од мајсторче62

МЕ САКА

Ме сака:
до одвратна крајност
до неподносливост,
до најтемното дно на лудилото...
Ме сака,
ме прогонува,
во сонот ми влегува,
Ме пронаоѓа
и кога сам не можам да се пронајдам
ме наоѓа по трагот
по кој сите ме напуштаат,
по избледените патеки
во цртежот на среќата,
по мирисот на воздишките
во песната на судбината
Ме сака
а јас бегам од неа
ја плукам в лице
ја презирам
ја мавам
ја нудам на други
на трети
на четврти
ја давам секому
но никој не јасака
и никој таа не сака
освен мене
- мојата верна сиромаштија...

СЕНКА


Кој е кој
кога чекориш
нога крај нога
со мојата смешна сенка.


Тешко можам да ве различам...


Освен тогаш,
кога ги собираш отпадоците
што ги оставам зад себе
после секој обед...


Се препознаваш ли, всушност,
пред да ја прочиташ ролјата
на смешен циркузант
што,глумеќи,станал сенка

ПОМНИШ ЛИ

Помниш ли
што можевме да бидеме
ако јас не бев јас
а ти им го изменеше изгледот
на патоказите на моите мисли
дури те бараа поинаква
од таа што не можеше да бидеш:
миросана со разврат
во сенката на сподивената река
на страстите

Помниш ли
што можевме да бидеме
ако се сретневме после сто години
и сто премолчени вистини,
а јас да бев тој што расплетува плетенки
од тишнина што мириса на тврдоглавост
а ти - нестрплив подгонувач на времето
по тесниот пат на неизодот...

Помниш ли
што можевме да бидеме
- јас останав истиот тој што те помни...

ЗАПРИ МЕ
На Пенелопа
Запри ме во летот

кога највисоко ќе бидам!

Пред да ме опијат
мирисите на вознесот
со стрелата на вистина
прострелај ми го умот
и дочекај ме подготвено
во меките треви на твојот глас
со дланки од свето проштение…

Запри ме во летот
кога највисоко ќе бидам!

Пред да ме заслепат
црните светлини на гордоста
обескрили ме со збор тивок,
потивок од раѓањето на утрото
во твоите очи
кога ме нема.

Птицо моја,
во кафезот на верноста
што ме чекаш,
како ли јас те обескрилив?

ТА ТИЕ СМЕ

На Гордана С.

Та тие сме,
зарем другпат поинакви сме биле,
иднината изменети не не препознава...

На опинците крвта од Самуила си ја носиме
- клето племе брат брата
за меѓа паламидна што убива...

Пилиштари прават кајгана
од јајца од шкопан петел
- во крвта им кук*рига генот
на големиот освојувач од Пела.

Та тие сме,
со песната на гладот се распознаваме
- волчјо око самоизедно...

Се газиме едни други
со клетвата вековна во длапките
- кајшто очи требало да имаме...

Пилиштари пеат славопојки
на водачи што одамна се изгубиле
во шумата на самобендисаноста
- гладно завива ембрионот на славата...

Та тие сме,
никогаш поинакви не сме биле,
со сеир – белег сами обележани...

ЧУДНИ СНЕГОВИ


Некои чудни снегови паѓаат
од небото над Македонија:
снегови со мирис на прва љубов
и тивок шепот на дамнешни спомени,
кога времето се мереше
од насмевка до насмевка,
од едно до друго
треперење на срцето
и немирот меѓу последното спуштање
на телефонската слушалка
и секое ново ѕвонење на телефонот,
кога душата ја наводнуваа
полифоничните дождови
на бакнежите
плашливо украдени во мракот:
под некоја липа,
на некоја клупа,
во некој сокак...
За време на секоја пропуштена
кино претстава...


Некои чудни снегови паѓаат
од небото над Македонија,
снегови обоени
со музиката на твоето име
што ја создадов тогаш,
кога те шепотев во мислите,
нурнат во морето на среќните мигови,
како ловец на бисери,
и ја барав школката со клучот
од врата на нашата бесконечност,
преполн од твојот сон на разбудено кокиче
и мојата амбиција да те маѓепсам
со чинките на исконските зборови...


Некои чудни снегови паѓаат
од небото над Македонија
а јас и ти сме заборавени ликови
во две различни сказни,
кои воопшто не наликуваат една на друга
и не се читаат во исто време...

МИГОВИ


На Мики, за неговиот 14-ти роденден


Ги собирам во крпа од крпено време,
а како вчера се да беше
и како завчера да почнав да ја нижам низата
од твоите насмевки неотсмеани
- мои сонца недогреани.


Колку да се – доста не се:
душата ми е иловица испостена
- сува земја зажедната...


Придај боже - фазла не ќе се!


Ги собирам во очите, во душата,
сите твои зборови првпат изречени,
јас, ненаситен собирач на капки роса
со нокти ги прекопувам
скржавите карпи на секој ден пред заоѓање
- уште една капка да украдам од нив.


Колку да се – доста не се,
ноктитете канџи ми се железни:
ненасит – точило ми ги остри...


Придај боже – од кожава не се може...