СТИХОВИ КОИ ВЕ ДОПРЕЛЕ

Небесен буквар

Ти дојде да се прошеташ
со океаните во очи
и со маглините во скутот
за да го збуниш редот
за да продолжиш со раскажување приказни
почнати во едно друго царство
во едно друго време
што се огледува во ова
како сенка во искривено огледало,
и да ги замрсуваш зборовите и ветровите
и да ме снемоќиш во разгатнувањето
на записите впишани во твоето тело
како во небесен буквар
кој на глас се чита
а не му се открива значењето.

                    Н.Б.

…gledam devojčicu u pesku,
igra se ., smeje se i plače ,
istovremeno.
Htela bih joj prići
i reći par nežnih reči,
al, ne ide.
Kao ukopana,
stojim i posmatram,
kažnjena, prognana
iz njenog nevinog
i nežnog svita deteta.
Gleda me očima nevinosti
ja vidjeh sve dane,
koje nisam proživela.
Ah,…
kako bih se rado
igrala u pesku
i gradila kule
izmedju jave i sna.
al, ne ide...
i osećam ljubomoru
u duši,
i neki čudan nemir
svu lepotu ruši,
kad bih samo mogla
bar glas da izustim
i da svome srcu još jednom
dopustim
da se smeje od sreće,
da veruje da je
život lep.

E. Anusic

Твојот костум маде ин Капали Чаршија
само мислиш дека е господски.
Твоите образи со капилари испукани
и муцките тенки бунтовно стиснати
иронично се смешни,
патетично безнадежни.
Достоинството, мил мој е различно од инаетот,
Племенитоста е вродена категорија.
Ај врви си по патот!


kejt-d-grejt

http://www.youtube.com/watch?v=w6fUj_klSCs&feature=related


ostana samo praznina......
i misla dali navistina "postoi".......
da "postoese"....
nemase da te zeme.......
vo cutot na mladosta.......

Една браздичка од небеската река
тече и низ мојата душа,
нејзината свежест сè уште ја чувствувам,
нејзиниот шум сè послабо се слуша.
Понекогаш дури ми се чини
дека молкнал
и дека полека водичката секнува.
Тогаш, пред крајот,
пред штура суша и пустелија,
ужас ме штрекнува.

    Блаже Конески...

Полноќна мисло,
поразна мисло..!!!
Како веда си
брза...
и остра како гол нож
светкав
пред да се брцне.
Го стегам в рака
и замавнувам
во себе,
право в срце....!!!

NIRVANA



Nocas su me pohodili mrtvi,
Nova groblja i vekovi stari,
Prilazili k meni kao zrtvi,
Kao boji prolaznosti stvari.

Nocas su me pohodila mora,
Sva usahla, bez vala i pene,
Mrtav vetar duvao je s gora,
Trudio se svemir da pokrene.

Nocas me je pohodila sreca
Mrtvih dusa, i san mrtve ruze,
Nocas bila sva mrtva proleca,
I mirisi mrtvi svuda kruze.

Nocas ljubav dolazila k meni,
Mrtva ljubav iz sviju vremena,
Zaljubljeni, smrcu zagrljeni
Pod poljupcem mrtvih uspomena.

I sve sto je postajalo ikad,
Svoju senku sve sto imadjase,
Sve sto vise javiti se nikad,
Nikad nece – k meni dohodjase.

To su bili umrli oblaci,
Mrtvo vreme s istorijom dana,
Tu su bili poginuli zraci,
Svu selenu pritisnu nirvana.

I nirvana imala je tada
Pogled koji nema ljudsko oko,
Bez oblaka, bez srece, bez jada,
Pogled mrtav i prazan duboko.

I taj pogled, k`o kam da je neki,
Padao je na mene i snove,
Na buducnost, na prostor daleki,
Na ideje, i sve misli nove.

Nocas su me pohodili mrtvi,
Nova groblja i vekovi stari,
Prilazili k meni kao zrtvi,
Kao boji prolaznosti stvari.