Ваша песна,состав или што било напишано

Ива и Ника влегуваат во ресторанот. Часот е 3:50. Имаат вештачка насмевка на нивните лица. Ива се обидува да ја потисни таа огорченост што ја чувствува и да укажи барем малце позитивност. Ника го гледа сето тоа и се обидува да ја ублажи атмосферата така што прави шега на нивна сметка. “Порано знаеше подобро да се шминкаш. Остаре и ти.”

“Што зборуваш. Љубоморна си дека сум во цутот на младоста.”

Се насмевнуваат и двете. Седнуваат на малечка маса. Доаѓа келнерот. Порачуваат и двете кафе. Ива го погледнува часот. Сега е веќе 3:55. Повторно и паѓаат очите врз датумот. “Одиме до крај нели?”

“Секако! Се додека не дознаеме се за минатото. Мораме да го разјасниме минатото, за да зачекориме кон иднината. До тогаш, нема бегање од лавиринтот на сегашноста. Разбираш ли сега како се поврзани минатото и иднината?“ Келнерот ги остава двете кафиња.

“Со сегашноста.“

“Точно! Кога не си сам со себеси доволно јасен што се случило, не можиш да превземиш ни еден чекор сигурен понатаму, бидејки си заробен од синџирите на минатото, од канџите на незапознаениот мрак кој те обиколил, а ти од темницата не можеш да го прочиташ неговото име и не знаеш како да се бориш со него. Најлошо од сето тоа е што тој затвор е токму сегашноста. И времето врви, а ти стоиш во таа сегашност и не можеш да ја кроиш иднината. Нас ни треба таа светлина за да продолжиме по патот на животот. За да ја кроиме нашата иднина не е доволна само судбината. Некогаш сме потребни токму ние. Понекогаш ние самите си ја кроиме судбината.”
Извадок од роман - "Сценарио"

Мирисот на непознато и далечно го спознав со тебе.
Недопреното чуство на допир твој по моето тело
како на младо и кревко
само го галиш со погледот
оти несмееш да го допреш,оти чинеш ќе се скине или скрши...а душата ти вреска вика доприме.
Jас ја имам таа потреба од тој допир.
Ја имам таа потреба од таа прегратка.
А ти,далечно ко во мислите
си ме гушнал силно и убаво ми е
Ветерот кој ме гали провираќи се низ моето тело,чинам ти си ете ме гушкаш.
И убаво ми е....
И топло ми е...
Ете тоа е тој допир на недопреното,тоа е тој мирис на бесчуствителното.
И ти е сеуште под ноздрите,го вдишуваш,го живееш тоа непостоење
Тоа добро..
Тоа нестварно
А сепак мило нешто.

Секогаш постои некој кој те разочарал.
Си му верувала му си се исповедувала,животот твој толку јасно на дланка си му го цртала што те научил добро како дишеш.секој ден,секое доживување,секоја вечер исповедување.
Не дека незнаеш секому не се доверува,не дека си глупава.....
Но ете..
Силно веруваш тоа е тој ,човек од збор со кој го делиш денешното искуство кој е цврсто на земја,приземјен кој знае добро да те сослуша и советува да споделиш и тага и радост и да се изнасмееш онака без врска и мислиш векови ќе е покрај тебе.
Доцна сфаќаш дека небило така.Не се доверувало секому,доцна тоа сфаќаш ама барем се тешиш...добро е не е барем прекасно
Оти испари слушателот...оти веќе времето со тебе не му се губи
Толку....
Не е веќе непознато за него ,нешто ново ...не е ,веќе знае како дишеш,што сакаш.На што плачеш,што те прави среќна а што гневна зна СЕ.А знае се зошто му си ја отворила дишата .И ти кажува онака гордо,,те знаам како дишеш бре,,
Амааа сепак бегаш ,ме знаеш ама бегаш испаруваш и те нема .
И си сфаќаш дека КУКАВИЦА ти бил бре тоа не е човек.
Зошто човек да е барем последно ќе те ислуша ќе ти каже збогум барем да не го чекаш веќе да не го мислиш а ќе ти каже и зошто мора така .....ќе те прегрне за последно и ќе замине...