Ваша поезија

Бунар без дно

Мислите му се секогаш тајни
скриени од другите, длабоки...
кријат нешто, таму долу
ко бунар, без дно...

Неговата мечта е до недоглед
ја сакам, но и нема крај
нема гранци, нема ништо
ко бунар, без дно...

А очите ко мориња
ги гледаш, чиниш тонеш
и паѓаш без да запреш, надолу
во бунарот без дно...

А зениците ѕвезди
му светкаат во ноќта
недостижни се, немам збор
ко бунар, без дно...



Изменето од Lithium - 03.Февруари.2009 во 22:27

I am what i am

Од бесот се раѓаат најубави зборови.
Сакам да раскрстам со бројачите,
што со броеви ја одредуваат
староста на мојата душа.
Сакам со свои стапки
да го изодам патот,
со свои очи да се залепам на
задното стакло од автобусот
и со свои солзи да плачам
што заминувам.
Сакам во моето ќоше за тага,
да има само влакна од мојата коса
и крв од мојата рана...
Сакам да дишам со свои дробови,
да верувам со свои молитви,
да клекнувам со свои колена,
да љубам со свои стихови…
I am what i am…
I am what i am…
I am what i am…

Ова не е поезија

Некој ми ги испил
зборовите испишани со крв,
"зошто те нема во секундите
кога не те мразам...!?"
Толку ли е слепа нестрпливоста
да се умре, па се потсопнува
и од гробовите што уште ги нема?
Клучот со кој ги затворив
сликите од лица што се смеат...
има ли рака за да го одврти?

ПАД


Кога завршуваше ти

во просторот и времето,

го криев лицето со дланки,

за да ја разграничам

земната болка

од веселата преселба

на твоето постоење

во воздухот.

Низ прстите си оставив

мало растојание

и гледав како пируваш

врз фригидното студенило

на формата,

опипувајќи ги контурите

на нашите маски

и податоците од

лажните идентитети.

Кога завршуваше ти

во албумите и спомените,

си направив портрет,

за да го затрупам својот лик

во песокот на времето,

заедно со твојата насмевка која

се витка во привидение

од неподвижна слика.

До тебе сум насликан,

но, никој не може

да ме препознае.

Со твоите дланки ликот

ми е покриен.

Од земната болка

сакаш да ме одделиш.

В Е Ч Н И О Т М И Г

Бакнеж...
Тоа е бескраен бакнеж
Од него усни не се двојат
Слепени се едни до други
Прегратка...
Споени во вечноста
Споени две тела
Една ,единствена прегратка.

Даница Петровска „08„

Тукутака

Да сме далечни,
колку што сме туѓи,
многу мои стихови
ќе потонеа во
залудното сито на молкот.
Јас во душата сум дете,
што не знаејќи те,
ти подава рака
и ти го отстапува
редот на лулашката,
чекана цел живот, можеби...
Затоа, не заминувај тукутака.
Ти несвесно му припаѓаш
на споменарот што
крајпатните брези
грижливо го пополнуваа
со нашите стапки.
И силно си прицврстена
за херојскиот израз
на моето лице,
кога во морето насмевки,
успевам да го закотвам
мојот кораб во твојата.

Од сонот на гугутките
ни израснаа крилја...
Но, југот е далеку...
Не заминувај тукутака.
Ова е нашиот прв и последен снег.

Магија за одљубување

Стави едно влакно од
врвот на неговиот лакт,
и еден сон раскажан врз
неговата перница,
на острото сечило
што им шепоти
бесцелни приказни
на твоите вени.
И пресечи ги сите далечини
што те прават блиска со него
па размачкај ја нивната крв
по кожата на сеќавањата,
што за него бледнеат
- заборавени,
а за тебе црвенеат
- возбудени...

Ако ги немаш
потребните намирници,
тогаш почекај да мине ова
тромо и лигаво време.

Surrounded by the cruel
I guess it was ment to be
Walking through the ashes
That`s the truth, that`s she....

Can`t feel her own breath
But she`s still alive, she feel pain
In the misery of this world
She is back again and again

And now nothing`s perfect
Her words...they are already spoken
But she don`t care...not anymore
How can she? When her heart is broken

Want to start something new
She wants to make it all clear
She wants to forget the past
Want to be alone and noone beside her...near....



Изменето од Lithium - 14.Февруари.2009 во 19:29